Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος : Η συμφωνία της ΕΕ της 13ης Ιουλίου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 

Όπως σε όλες τις μεγάλες ιστορικές στιγμές, οι απλοί άνθρωποι καταλαβαίνουν τι πραγματικά συμβαίνει πριν οι οικονομολόγοι, πολιτικοί και σχολιαστές είναι σε θέση να αναλύσουν τις συγκεκριμένες λεπτομέρειες ενός γεγονότος.

Ένας ψαράς σε μια αγορά της Αθήνας προσπαθεί να κρύψει τα δάκρυα του καθώς ακούει στο ραδιόφωνο τους όρους που αποφασίστηκαν από τους Ευρωπαίους ηγέτες στις Βρυξέλλες και επιβάλλονται στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και στη χώρα του. Αυτές είναι οι λεπτομέρειες του τρόπου με τον οποίο η «πολιτισμένη» και «δημοκρατική» Ευρώπη θα συνεχίζει να καταστρέφει τη χώρα του και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, παρόλα τα δημοψηφίσματα του κόσμου. Μεταχειρίζονται, χρησιμοποιώντας οικονομικά και πολιτικά μέσα, έναν ολόκληρο λαό και το κράτος του, με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίσανε το Ιράκ ή τη Λιβύη. Απλά, στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής χρησιμοποιούσαν βόμβες και πυραύλους, αντί των χρηματοπιστωτικών μέσων!

Οι όροι που οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν θυμίζουν όλο και περισσότερο στους Έλληνες αυτά που υπέφερε η χώρα τους υπό τη γερμανική ναζιστική κατοχή (1941-1944). Ο καθηγητής  Δ. Τραυλός, αναγνωρισμένου κύρους στο χώρο του Εργατικού Δικαίου, λέει ότι, με μια πρώτη ματιά, οι όροι που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα θυμίζουν τους όρους που επιβλήθηκαν στη Γερμανία μεταξύ 1945 και 1953, ως αποτέλεσμα της ήττας της.

Ο τρόπος με τον οποίο οι ηγέτες της ΕΕ διατάζουν την ελληνική Βουλή να νομοθετήσει μέσα σε 48 ώρες, καταργώντας προηγούμενα νομοσχέδια που έχει περάσει από μόνη της, και ακόμη σε ορισμένες περιπτώσεις χωρίς τον επαρκή χρόνο για να μεταφραστούν από τα αγγλικά στα ελληνικά τα κείμενα που υποβάλλονται στους βουλευτές, γίνεται αισθητός ως, αλλά και είναι, μια ιδιαίτερη ταπείνωση που επιβάλλεται στους Έλληνες από τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς και άλλους ηγέτες, οι οποίοι προφανώς απολαμβάνουν ξεκάθαρα τη σαδιστική συμπεριφορά τους.

Δεν πρόκειται  μόνο για ένα πραξικόπημα που επιβάλλεται στην Αθήνα, το οποίο οργανώνεται με τη βοήθεια των τραπεζών αντί των τανκ, αλλά είναι και σαφώς ένα πραξικόπημα που επηρεάζει το σύνολο της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις θεμελιώδεις ιδέες στις οποίες υποτίθεται ότι βασίζεται. Οι συνέπειες είναι ξεκάθαρες για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Σε μια τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ οι άνθρωποι κλαίνε από  δυσπιστία και απελπισία. Κλαίνε σαν τους πατεράδες τους και τους παππούδες τους, τους αντάρτες που πολέμησαν εναντίον του Χίτλερ, αυτούς που κέρδισαν τον πόλεμο και που στη συνέχεια τους δόθηκε εντολή από την ηγεσία τους, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας του 1945, να παραδώσουν τα όπλα που είχαν πάρει από τον εχθρό.  Το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι επίσης σε κατάσταση σύγχυσης και διάλυσης.

Δύο ισχυρές δυνάμεις συγκρούονται στις ψυχές των Ελλήνων. Η πρώτη είναι ο θεμελιώδης ψυχολογικός μηχανισμός που οδηγεί στην εξέγερση.  Για την πλειοψηφία των Ελλήνων ο μηχανισμός αυτός τέθηκε σε κίνηση στις 2 ή στις 3 του Ιούλη, όταν ο θυμός και η ανάγκη των ανθρώπων για αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό ξεπέρασαν το φόβο και έδωσαν το αποτέλεσμα του 61% του δημοψηφίσματος. Η δεύτερη είναι η απελπισία και η απογοήτευση, όταν ο ίδιος ο ηγέτης και οι στρατηγοί του συνθηκολογούν. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση είναι που καθιστά την πολιτική και κοινωνική κατάσταση εξαιρετικά απρόβλεπτη.

Ορισμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ και στους Ανεξάρτητους Έλληνες μιλάνε ήδη για προδοσία. Είναι αλήθεια ότι ο Τσίπρας αντιμετώπισε πολύ ισχυρούς εχθρούς και ένα τρομερό συσχετισμό των δυνάμεων. Όμως, την ίδια στιγμή, ο ίδιος φέρει τεράστια ιστορική ευθύνη για το ότι, μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν προετοίμασε ούτε τον εαυτό του, ούτε το κόμμα του, ούτε τη χώρα για το πολύ πιθανό σενάριο μιας σύγκρουσης με τους πιστωτές. Έδειχνε να πιστεύει, μέχρι την τελευταία στιγμή ότι, κατά κάποιο τρόπο, ο άξονας ΗΠΑ-Ισραήλ θα μπορούσε να παρέμβει για λογαριασμό του. Είναι γεγονός ότι ο Ομπάμα παρενέβη, και πολύ πιθανώς διέταξε επίσης το Παρίσι, τη Ρώμη και άλλους να παρέμβουν, αλλά μια τέτοια παρέμβαση αρκούσε μόνο για να μην πετάξουν την Ελλάδα έξω από την Ευρωζώνη, φοβούμενοι κάποια στροφή της Ελλάδας προς τη Ρωσία, και όχι για την εξεύρεση κάποιας μορφής λογικού συμβιβασμού.

Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε το γεγονός ότι ένα μέρος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είχε εξαπολύσει μια άγρια μάχη στο παρασκήνιο για να αντιστραφεί η αντιμνημονιακή πολιτική γραμμή, να καταλήξουν σε συμβιβασμό με τους Δανειστές με οποιοδήποτε κόστος, να ακυρώσουν το δημοψήφισμα και να προκαλέσουν την ήττα του στρατοπέδου του Όχι. Όσο για τις δυνάμεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που αντιτίθενται στην συνθηκολόγηση, αυτές αποδείχτηκαν σε όλη την πορεία των τελευταίων χρόνων και ιδιαίτερα των διαπραγματεύσεων  εντελώς αναποτελεσματικές και γραφειοκρατικού χαρακτήρα.

Οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ απορούν  επίσης για το γεγονός ότι ο ίδιος ο Τσίπρας δεν βγήκε δημόσια, να εξηγήσει με οποιοδήποτε πειστικό τρόπο τους λόγους για τη στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών. Η Κεντρική Επιτροπή δεν έχει συγκληθεί κατά τη διάρκεια αυτών των εβδομάδων της κρίσης. Ορισμένοι υπουργοί ή άλλα ηγετικά στελέχη δεν προσπαθούν καν να ισχυριστούν ότι πρόκειται για μια υποχώρηση, αναγκαία λόγω των συνθηκών. Προσπαθούν να υπερασπιστούν, ενάντια στην κοινή λογική, τη συμφωνία αυτή καθαυτή.

Ένα τεράστιο ερώτημα βγαίνει τώρα από χιλιάδες στόματα: Τι κάνουμε τώρα;  

«Τώρα αρχίζει η μάχη», είναι η απάντηση του καθηγητή Γ. Κασιμάτη, του κορυφαίου Έλληνα συνταγματολόγου, Ιδρυτή και Επίτιμου Προέδρου της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου. Ο καθ. Γ. Κασιμάτης είναι συγγραφέας μίας συντριπτικής νομικής κριτικής των αποικιοκρατικού χαρακτήρα προγραμμάτων  «διάσωσης» που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα μετά το 2010,  από την οπτική γωνία τόσο της ελληνικής συνταγματικής τάξης όσο και του Ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου.

Η «συμφωνία» της 13^ης Ιουλίου  εγγυάται στην πραγματικότητα την επίσπευση της ελληνικής οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής και της περαιτέρω καταστροφής της ελληνικής δημοκρατίας. Το ελληνικό πρόβλημα και, μαζί με αυτό, το Ευρωπαϊκό πρόβλημα θα εκραγεί ξανά, σε διάστημα λίγων εβδομάδων ή λίγων μηνών.

Η συμφωνία αυτή επιβλήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση από τους Μέρκελ, Ντράγκι, Ολάντ και τους λοιπούς, χρησιμοποιώντας μεθόδους εξαναγκασμού, εκβιασμού και οικονομικής και πολιτικής πίεσης, και υπό την απειλή ενός σχεδίου, το οποίο είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή, για την «διάλυση» του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και την επιστροφή της χώρας στην «Λίθινη Εποχή»!

Η συμφωνία αυτή είναι προϊόν μαζικής άσκησης πολιτικών και οικονομικών πιέσεων σε πεδίο διεθνών διαπραγματεύσεων,  με τρόπο που έχει απαγορευτεί από τη Διεθνή Σύμβαση της Βιέννης του 1969. Τη λεγόμενη και «συνθήκη των συνθηκών» που συνιστά τη βάση όλου του συστήματος διεθνούς δικαίου.  Συνιστά την πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ένα κράτος-μέλος αντιμετωπίζεται με αυτόν τον τρόπο. Θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων πολιτών που είναι ήδη θύματα των προγραμμάτων «διάσωσης» της ΕΕ-ΔΝΤ, αλλά και την ασφάλεια της χώρας.

Οι αποφάσεις του Συμβουλίου της ΕΕ αποτελούν κατάφωρη παραβίαση της βούλησης των Ελλήνων πολιτών, που εκφράστηκε στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Η εντολή που δόθηκε από τους Έλληνες πολίτες είναι πολύ ισχυρότερη, διότι δόθηκε εν μέσω μιας εκστρατείας τρομοκράτησης των ψηφοφόρων του Όχι από σχεδόν όλα τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, υπό την άμεση απειλή πολύ ισχυρών διεθνών δυνάμεων και με την ΕΚΤ να έχει εξαπολύσει  χρηματοοικονομικό πόλεμο στην Ελλάδα, οδηγώντας στο κλείσιμο των τραπεζών. Μπορούμε να φανταστούμε με τι ποσοστό θα κέρδιζε το Όχι  αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι παράγοντες

Σύμφωνα με το ελληνικό σύνταγμα αλλά και το ευρωπαϊκό δίκαιο, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι δεσμευτικού χαρακτήρα  για τις ελληνικές αρχές, τόσο για το κοινοβούλιο όσο και για τα  ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Μπορεί να αλλάξει μόνο με ένα νέο δημοψήφισμα. Για άλλη μια φορά οι ευρωπαϊκές αρχές και κυβερνήσεις ενεργούν, όπως έκαναν συνεχώς μετά τον Μάιο του 2010, κατά σαφή παραβίαση της νομιμότητας.

Σε οικονομικό επίπεδο, το πρόγραμμα που υιοθετείται είναι σαφώς ένα πρόγραμμα που θα επιφέρει την ύφεση  και πρόκειται να εφαρμοστεί σε μια χώρα που έχει ήδη υποστεί, ως αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής «προσπάθειας να βοηθήσει»,  με μεγάλη διαφορά τη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή στη περίοδο της μεταπολεμικής  καπιταλιστικής Ευρώπης, χάνοντας περισσότερο από το 27% του ΑΕΠ της, δηλαδή περισσότερο από ότι χάσανε οι ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της Μεγάλου Κραχ,  η Δημοκρατία της Βαϊμάρης κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών της ύπαρξής της, ή η Γαλλία και η Γερμανία κατά τη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Εάν η Ελλάδα χρειάζεται κάτι αυτό είναι άμεση οικονομική βοήθεια για να σταματήσει η ανθρωπιστική καταστροφή και επενδύσεις για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Στην πραγματικότητα, θα πάρει τα χρήματα για να εξοφλήσει τους δανειστές της, αυξάνοντας το δικό της, ήδη μη βιώσιμο, δημόσιο χρέος. Οι υποσχέσεις για κάποια μελλοντική συζήτηση για αναδιάρθρωση του χρέους και βοήθεια για την ανάπτυξη είναι απλά γελοίες.  Τις έχουν δώσει και στο παρελθόν και ποτέ δεν τηρήθηκαν. 

Εκτός αυτού, η συμφωνία περιέχει πολλούς νεοαποικιοκρατικούς όρους, λεηλασίας της ελληνικής περιουσίας.

Αυτά τα οικονομικά μέτρα δεν μπορούν να εφαρμοστούν από ένα κανονικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Μπορούν να οδηγήσουν είτε σε έναν εμφύλιο πόλεμο, είτε σε ένα δικτατορικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα αυτό είναι ακριβώς το τελικό αποτέλεσμα, αν όχι ο σκοπός του προγράμματος.

Πριν από 25 χρόνια, η ανατροπή των ανατολικών «σοσιαλιστικών» καθεστώτων προκάλεσε την κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνίας των χωρών αυτών. Τώρα γίνεται το αντίθετο. Η κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνίας οδηγούν στην «αλλαγή καθεστώτος».  Οδηγούν στην στέρηση των πλέον θεμελιωδών πολιτικών, εθνικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τα οποία οι λαοί της Ευρώπης  απολαμβάνουν  μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν όχι, μετά τη Γαλλική Επανάσταση.

Το ελληνικό πρόγραμμα δεν είναι απλά ένα λάθος. Αν ήταν, θα είχε διορθωθεί πριν από πολύ καιρό. Το ελληνικό πρόγραμμα είναι το αποτέλεσμα της επιλογής μιας μορφής κοινωνίας και του τρόπο υλοποίησης αυτής της επιλογής. Η Ελλάδα είναι το εργαστήριο όπου ετοιμάζεται το μέλλον, όπως ήταν και η Ισπανία, πριν από τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, το εργαστήριο για το τι θα ακολουθήσει σε όλη την Ευρώπη. Αυτή είναι η επιδίωξη που κυριαρχεί στους ισχυρούς κύκλους του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού συστήματος , σε συνεργασία με τις ευρωπαϊκές ελίτ, και κυρίως την γερμανική ελίτ. Στην Ελλάδα έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να δούμε το μέλλον που προετοιμάζεται για όλη την Ευρώπη. Και αυτό το μέλλον μπορεί να μην είναι απλά μια τεράστια κοινωνική και πολιτιστική οπισθοδρόμηση της ηπείρου, αλλά επίσης μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο με τη Ρωσία, εάν επικρατήσουν τελικά οι δυνάμεις που καθοδηγούν αυτή τη διαδικασία.  

Μια μέρα, το καλοκαίρι του 2012, είχα την ευκαιρία να συζητήσω αυτή την ιδέα με τον Αλέξη Τσίπρα, μιλώντας μαζί του για το είδος των δυνάμεων που θα αντιμετωπίσει, τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα της πολιτικής τους.  Του έλεγα ότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα μπροστά σε μια μετάβαση από το νεοφιλελεύθερο στον  «καταστροφικό καπιταλισμό». (Αργότερα υιοθέτησε την ιδέα σε μια ομιλία του, το πρόβλημα όμως είναι ότι συχνά η υιοθεσία ιδεών δεν είναι και αφομοίωση του σκεπτικού και της ανάλυσής τους, ούτε και των συνεπειών που έχουν). 

Ο Τσίπρας είναι περισσότερος οπαδός του κινηματογράφου  απότι των αναλύσεων του Μαρξ, γι’ αυτό και κατέφυγα μάλιστα σε μια ταινία που είχε δει, τα «Μάτια Ερμητικά Κλειστά». Σε αυτό, το τελευταίο αριστούργημά του, ο Στάνλευ Κιούμπρικ μας δίνει ένα ανατριχιαστικό πορτραίτο των πραγματικών ανθρώπων  που διευθύνουν από τα παρασκήνια τον κόσμο μας. Μεταμοντέρνο κόσμο που ετοιμάζει την τελική έλευση του ολοκληρωτισμού.  Και που δεν έχει καμιά σχέση με τον κόσμο των Ρούζβελτ, Κένεντι, ντε Γκωλ κλπ . 

Με κοίταξε δύσπιστα. Δεν μπορούσε να πιστέψει ή να καταλάβει γιατί μπορεί να υπάρχουν δυνάμεις στην Ευρώπη που μπορεί να επιθυμούν να καταστρέψουν τη χώρα του και να χρησιμοποιήσουν την καταστροφή της. Τουλάχιστον, η τραγική του μοίρα ας χρησιμεύσει ως προειδοποίηση. Οι αυταπάτες για την πραγματικότητα και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε μπορεί να αποδειχτούν μοιραίες! 

Αθήνα, 13 Ιουλίου 2015 

  Μετάφραση από το αγγλικό πρωτότυπο Μαρία Κομνηνού