Ας τελειώνουμε με τις «ονειροφαντασίες». Η Αριστερά δεν μπορεί να «βάλει στο χέρι το ΚΚΕ» γιατί, εδώ και δεκαετίες, έχουν προλάβει και το έχουν ήδη βάλει στο χέρι οι δυνάμεις του Αστικού Καθεστώτος.

Άμα θέλαμε ασφαλιστική εταιρία θα πηγαίναμε και στου κοντομηνά

«Ονειροφαντασίες» χαρακτήρισε τα κυβερνητικά σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ η Αλέκα Παπαρήγα που απαντώντας σε σχετική ερώτηση κατά τη διάρκεια της διακαναλικής συνέντευξης σημείωσε:

«Υπάρχουν και τέτοιες ονειροφαντασίες για σχηματισμό κυβέρνησης (εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ). Άμα πάρεις φόρα, πέφτεις στην κατηφόρα. Δεν μας προξενεί όμως έκπληξη αυτή η πρόταση. Όταν έχει διαμορφωθεί ένα αντιμνημονιακό μέτωπο που περιλαμβάνει τους πάντες από το ΣΥΡΙΖΑ έως τη Χρυσή Αυγή, η μόνη ελπίδα είναι ο αγώνας του λαού, είπε, διευκρινίζοντας ότι δεν ταυτίζει σε καμία περίπτωση τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή.»

και παρακάτω:

«Η απάντησή μου είναι ότι δεν μας έβαλαν στο χέρι το '90-'92 που ήταν δραματική η κατάσταση μέσα στο κόμμα, θα μας βάλουν τώρα;»

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63650215

Για όποιον παρακολουθεί συστηματικά τις τοποθετήσεις  της Διευθύνοντος Συμβούλου της «Περισσός Α.Ε.» κυρίας Αλέκας Παπαρήγα όπως και την πρόσφατη  διακαναλική της συνέντευξη και έχει μείνει αποσβολωμένος από τον αυτάρεσκο κυνισμό της και τα πραγματολογικά παράδοξα στα οποία οδηγούν τα επιχειρήματά της σχετικά με την στάση της ηγεσίας του κόμματός της μπροστά στις επικείμενες εκλογές, θα επιχειρήσουμε εδώ μια επαναφορά στις αρχές της λογικής σκέψης και των εντός νοήματος ιδεών.

Ας ξεκινήσουμε με το δεδομένο, ότι το ΚΚΕ ήταν μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που πίεζε όλο το προηγούμενο διάστημα για την άμεση διενέργεια εκλογών.

Θυμίζουμε πως ο τυπικός λόγος για την πρόωρη διενέργεια εκλογών, αν τον θυμάται πλέον κανείς, ήταν ο όρος που υποτίθεται  έθεσε ο Σαμαράς προκειμένου να συμμετάσχει στην τρικομματική συγκυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) μετά την σχεδιασμένη από τους διεθνείς τραπεζίτες κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου στις 11 Νοεμβρίου 2011 και το διορισμό στη θέση του πρωθυπουργού της χώρας του Λουκά Παπαδήμου, ενός τραπεζίτη μέλους της Trilateral Commission (Τριμερής Επιτροπή), πρώην διοικητή της Τράπεζας Της Ελλάδος  επί εποχής Σημίτη και εισόδου της Ελλάδας στο ευρώ, και Πρώην Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, (2002-2010), κυβέρνηση με χαρακτήρα προσωρινό και στόχο την ψήφιση του Μνημονίου 2,της δανειακής σύμβασης και την πραγματοποίηση του PSI και άμεση στη συνέχεια διενέργεια εκλογών.

Για τον αδίστακτο ακροδεξιό παπάρα, Αντώνη Σαμαρά και την συγγενή του ιθαγενή συμμορία Βενιζέλου, της διάδοχης δηλαδή ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ μετά την εκπαραθύρωση του GAP, η διενέργεια εν τέλει πρόωρων εκλογών, υπήρξε κατά κάποιο τρόπο μια επιλογή αναγκαστική καθώς η προσφυγή στην κάλπη συνιστούσε και την τελευταία ευκαιρία υφαρπαγής πολιτικής νομιμοποίησης  σε μία κοινωνία που είναι έτοιμη να σκοτώσει και να σκοτωθεί ανά πάσα στιγμή κάτω από την βία της συστηματικής εξόντωσής της.

Ο λόγος που οι δυνάμεις της αριστεράς αλλά και η ηγεσία του ΚΚΕ ζητούσαν εκλογές ποιός ήταν;

Υποθέτουμε πως ο λόγος που η Αριστερά και το ΚΚΕ ζητούσε εκλογές δεν ήταν ο ίδιος με τους λόγους των αστικών κομμάτων, δηλαδή υπέρ της νομιμοποίησή τους μέσω μιας νέας αναβαπτισμένης λαϊκής εντολής και την εκ των υστέρων επίσης πολιτική κάλυψη και νομιμοποίηση της επί δύο χρόνια συνταγματικής εκτροπής του μνημονίου, υπέρ της πλήρους κατάργησης με αναγκαστικό νόμο των εργασιακών δικαιωμάτων, υπέρ της τριτοκοσμιοποίησης των μισθών, υπέρ της διάλυσης της δημόσιας υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης και της δημόσιας παιδείας, υπέρ της ληστείας των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, υπέρ του πλιάτσικου στον δημόσιο πλούτο, τα δημόσια αγαθά, τους φυσικούς πόρους, τα δίκτυα και τις υποδομές της χώρας που ονομάζουν κατ ευφημισμό αποκρατικοποιήσεις ή επενδύσεις.

Όταν ο αστικός κόσμος καταστρέφει με σχέδιο τη χώρα και το λαό με διαδοχικά πραξικοπήματα οικονομικά και πολιτικά και στο τέλος αποφασίζει να πατσίσει ότι έκανε και να ολοκληρώσει την καταστροφή με την χρήση της νομιμοποίησης των εκλογών η Αριστερά γιατί να συμμετέχει; Ιδίως γιατί να συμμετέχει όταν έχει πίσω της την εμπειρία ενός πρωτοφανούς κινήματος της κοινωνίας που με κάθε τρόπο, με όλα τα πολιτικά ειρηνικά μέσα πίεσης και αντίστασης δίνει δυό χρόνια τώρα μάχες στις πλατείες ,στους δρόμους, στις απεργίες, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια στα νοσοκομεία, σε κάθε χώρο δουλειάς.

Γιατί λοιπόν η Αριστερά να συμμετέχει και να νομιμοποιήσει έτσι και η ίδια το εκλογικό τέχνασμα της αναβάπτισης του αστικού κόσμου και την διαιώνιση της πολιτικής κυριαρχίας των δυνάμεων του κεφαλαίου, μέσω της επανεκλογής των ίδιων αυτών δυνάμεων που οδήγησαν την κοινωνία στον αφανισμό ξανά στο τιμόνι της εξουσίας;

Σε συνθήκες οριακού, τελειωτικού ταξικού πολέμου σαν αυτόν πού αντιμετωπίζουμε, σε συνθήκες παγκόσμιας ανατροπής του καπιταλιστικού μοντέλου συσσώρευσης, η Αριστερά όταν την οδηγούν οι αστικές δυνάμεις σε εκλογές που ξέρουν πως θα κερδίσουν οι ίδιες, συμμετέχει για έναν και μόνο λόγο. Για να σπάσει το αστικό σχέδιο εκλογικής νομιμοποίησης και να μετατρέψει τον εκλογικό μηχανισμό νομιμοποίησης του αστικού κόσμου σε εφαλτήριο ανατροπής του.

Εκτός αν, δυνάμεις της αριστεράς πιστεύουν πως οι επερχόμενες εκλογές είναι εκλογές ρουτίνας και πολιτικής καταγραφής, κάτι σαν δημοσκόπηση με πλήρες δείγμα ερωτηθέντων.

Αν δυνάμεις της αριστεράς έχουν αυτή την ιδέα διότι δήθεν οι πολιτικές μάχες δίνονται στους δρόμους, έχουμε να τις πληροφορήσουμε τα ακόλουθα.

Οι ίδιες αυτές δυνάμεις όταν όλο το προηγούμενο διάστημα κλήθηκαν να δώσουν συγκεκριμένες κοινωνικές μάχες επί του δρόμου, τις οδήγησαν όλες σε ήττα, ισχυριζόμενες πως καμία επιμέρους μάχη δεν μπορεί να κερδηθεί αν δεν ανατραπεί ολοκληρωτικά η αστική εξουσία, η πλουτοκρατία, ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός, ο ευρωμονόδρομος, η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, η ζώνη του ευρώ, αν δεν γίνει αντεπίθεση με αίτημα τη διαγραφή του χρέους, με λαϊκή εξουσία των ιδίων αυτών ως εκπροσώπων αυθεντικών των προθέσεων του λαού, και άλλες όσες παπαριές.(με το συμπάθιο).

Αποτέλεσμα:

Μέσα σε μια νύχτα καταργήθηκε, με νόμο αντισυνταγματικό, ολόκληρο το εργατικό δίκαιο της χώρας μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε δουλοπάροικους και η αριστερά των ολοκληρωτικών ανατροπών καθότανε και κοίταζε βγάζοντας λογίδρια για τους μελλοντικούς δήθεν κόσμους λαϊκής εξουσίας του εαυτού της.

Μα, το εργατικό δίκαιο ήταν η ελάχιστη κατάκτηση των εργαζόμενων τάξεων εντός του καπιταλισμού. Η υπεράσπισή του θα έπρεπε να αποτελεί λόγο ζωής και θανάτου για τις ηγεσίες της αριστεράς. Κι όμως πέρα από τις αυτοκτονίες στις οποίες οδήγησε αυτή η αριστερά ορισμένους αγωνιστές της, κανένα από τα στελέχη της απ’ όσο γνωρίζουμε δεν διέτρεξε θανάσιμο κίνδυνο. Ούτε από υπερβάλλοντα αγωνιστικό ζήλο, ούτε από υπερβάλλουσα απόγνωση, ούτε από υπερβάλλουσα ευθύνη.

Συμπερασματικά:

Μάχη στο δρόμο συγκεκριμένη και με σκοπό τη νίκη των εργαζόμενων τάξεων σε όποιον επί μέρους τομέα δικαιωμάτων η αριστερά αυτή δεν έδωσε καμία. (διότι χωρίς λαϊκή εξουσία – ημών των ιδίων – κάθε επιμέρους αίτημα κρίνεται ανεπαρκές).

Μάλιστα...

Και μετά έρχεται η μεγάλη στιγμή. Η στιγμή της γενικής πολιτικής αναμέτρησης. Οι δυνάμεις του αστικού κόσμου μετά τα κατά συρροή εγκλήματά τους εις βάρος του λαού, οδηγούν τη χώρα σε εκλογές για να αναλάβουν εκ νέου την τυπική διακυβέρνηση και να υφαρπάξουν την πλήρη πολιτική νομιμοποίηση.

Ίσως η Περιούσια αριστερά του Περισσού δεν το κατάλαβε αλλά οι αστικές δυνάμεις εννοούν να συνεχίσουν να κυβερνούν για ακόμη τέσσερα χρόνια, να αφανίσουν πλήρως το λαό και να παραδώσουν κάθε πηγή πλούτου της χώρας στον εαυτό τους και την τάξη που μεσιτεύουν με τις έδρες που θα υποκλέψουν στη νέα βουλή.

Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν μασάει σε τέτοιες λεπτομέρειες. Την ίδια στιγμή που η συγκυβέρνηση Παπαδήμου καταργεί με νόμο τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η Παπαρήξ δηλώνει ανέμελα, πως οι εργάτες δεν φοβόνται τις κυβερνήσεις γιατί αυτές δεν έχουν δύναμη πάνω τους, αλλά φοβόνται τα αφεντικά τους μόνο, τα οποία τους εκβιάζουν καθημερινά. Το συμπέρασμα από το χωριό του Περισσού είναι κατά την εν λόγω κυρία πως η κυβερνητική εξουσία (και άρα μια κυβέρνηση της αριστεράς) δεν παίζει κανένα ρόλο στην ζωή των εργαζόμενων τάξεων. Μοναδική εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα αλλά και μοναδική εναπομείνασα ελπίδα για τους εργαζόμενους αποτελεί η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων, σε ένα κράτος βέβαια υπό την λαϊκή εξουσία της ιδίας και των φίλων της. (κάτι σαν γενικευμένη ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ να πούμε).

Η ιδία αυτή αστεία περσόνα γενικής γραμματέως κομμουνιστικού κόμματος, δηλώνει μεταξύ άλλων σε ομιλία της στα ΤΕΙ της Αθήνας: 

(Η ομιλία δημοσιεύτηκε και στο blog touaregtispolis.blogspot.com στις  4 Απριλίου 2012)

«...Εμείς καταλαβαίνουμε τον απλό άνθρωπο που δεν έχει μεγάλη κοινωνική και πολιτική εμπειρία, να θεωρεί ότι μια άλλη κυβέρνηση, εκτός ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, μπορεί να φέρει λύσεις. Του λέμε το εξής: Η διαφωνία μας με μια τέτοια κυβέρνηση δεν είναι ότι θα φέρει λίγα θετικά, ενώ εμείς θέλουμε πολλά θετικά. Η διαφωνία με μια τέτοια κυβέρνηση δεν είναι ότι θα φέρει μια μερική ανατροπή, ενώ εμείς θέλουμε καθέτως και οριζοντίως ριζική. Δεν είναι αυτή η διαφορά. Η διαφορά είναι ότι αυτή η κυβέρνηση θα συνεχίσει το έργο των προηγούμενων και μάλιστα θα είναι ένα διάλειμμα και θα δώσει τη δυνατότητα πάνω στην απογοήτευση του λαού, που θα συναντήσει, να επιστρέψουν οι παλιοί πίσω, κάτι που έχει γίνει επανειλημμένα.
Πάρτε την Ιταλία: Κεντροαριστερά με τους κομμουνιστές στην κυβέρνηση, δύο φορές επέστρεψε ο Μπερλουσκόνι. Μάλιστα, ο Μπερλουσκόνι που θεωρείται προσωπικότητα μη ελκυστική για τους προοδευτικούς ανθρώπους. Στη Γαλλία, ο Σαρκοζί, ύστερα από μια κεντροαριστερή κυβέρνηση που συμμετείχε και το ΚΚ Γαλλίας, Οικολόγοι κ.α. Για να μην πάμε τώρα σε παλιότερη πείρα, στην Πορτογαλία με την επανάσταση των γαρυφάλλων, στη Χιλή του ήρωα, πραγματικά, και ρομαντικού Αλιέντε ή τις προσπάθειες που γίνονται στη Βενεζουέλα και στέκεται ο Τσάβες μετά βίας ως πρόεδρος, ενώ από κάτω η κυβέρνησή του δουλεύει σε αντίθεση με τον Τσάβες.
... Μετέχοντας σε μια κυβέρνηση δεν μπορείς να παίζεις σε δύο ταμπλό, να είσαι στην κυβέρνηση και από την άλλη να καλείς τον κόσμο σε απεργίες και κινητοποιήσεις. Να φέρνεις τροπολογίες στη Βουλή κόντρα στους νόμους που ψήφισε η κυβέρνηση. Είσαι κυβέρνηση, δεν είσαι αντιπολίτευση.»

Τι διαβάζουμε εμείς:

«Κάθε κυβέρνηση, ακόμη και μία που θα συμμετείχαμε εμείς (το ΚΚΕ) δεν θα είναι παρά ένα διάλειμμα … άσε που όπως ξέρουμε και από την εμπειρία του ρομαντικού Αλιέντε στη Χιλή θα μας ρίξουν σίγουρα με στρατιωτικό πραξικόπημα, και πού το βάζεις ότι αν είσαι στην κυβέρνηση δεν θα μπορείς να είσαι ταυτόχρονα και στην αντιπολίτευση του εαυτού σου, οπότε χωρίς εσένα ποιός θα προστατέψει το λαό από εσένα και τα μέτρα που θα πάρεις ως κυβέρνηση εναντίον του, πράγμα που δεν θα το έκανες αν ήσουν στην αντιπολίτευση!!!»

Καταλάβατε τίποτα ή ετοιμάζετε τα χαρτιά σας για το Δρομοκαϊτιο;

Μην βιαστείτε να τρελαθείτε, ίσως η ερμηνεία μας στο τέλος του άρθρου αποδειχτεί επαρκής για την αντιμετώπιση της τρέλας που μας πουλάει το ΚΚΕ και τη γλυτώσετε κι εσείς μαζί μας.

Αν θέλετε συνεχίζουμε σε ακόμα πιο δύσκολα κόλπα.

Στην ίδια ομιλία της στα ΤΕΙ Αθήνας, η ως άνω κυρία, φοβούμενη ίσως πως τα τρομοκρατικά της επιχειρήματα υπέρ της μη ανάληψης κυβερνητικής εξουσίας δεν ήταν αρκούντως αποτρεπτικά, συνεχίζει.

Τώρα, απειλεί μια υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση με κήρυξη πολέμου από τις δυνάμεις που θέλουν τον ενεργειακό έλεγχο της περιοχής και που προκειμένου κανείς να τον αποφύγει, καλύτερα να μην έχει στα χέρια του και το βάσανο των πετρελαίων όταν παραλάβει ( από ποιούς δεν έχουμε ακόμα καταλάβει ) την περίφημη «λαϊκή εξουσία».

Διαβάστε και απολαύστε:

«Και επισημαίνουμε ότι μέσα στις εξελίξεις, πρέπει να πάρουμε υπόψη και τους κινδύνους πολεμικής σύγκρουσης στην περιοχή με επίκεντρο τους αγωγούς φυσικού αερίου και πετρελαίου. Και είμαστε μπλεγμένοι σε αυτή τη διαπάλη. Μιας πολεμικής σύγκρουσης που δε θα είναι όπως την έχουμε γνωρίσει, δηλαδή Έλληνες στρατιώτες κ.λπ. να βοηθάνε όπως γίνεται μέχρι τώρα – και αυτό είναι αίσχος – σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, αλλά να δεχθούμε συνέπειες και στα ίδια τα εδάφη μας. Μην ξεχνάτε ότι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι είχαν σχέση με την κρίση. Και σήμερα η κρίση είναι πιο βαθιά και οι ανταγωνιστές είναι περισσότεροι, περισσότερα κέντρα, περισσότερες χώρες. Και αν ο καπιταλισμός δεν καταφέρει, και δεν καταφέρνει, να δώσει διέξοδο στην κρίση, θα τη δώσει και με τα όπλα.

...Ο δρόμος, άλλωστε, του πετρελαίου άνοιξε με αίμα, δεν άνοιξε ούτε με αποφάσεις του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας, ούτε με διπλωματικές κινήσεις. Ξεκινάει η διπλωματία και καταλήγει στη σύγκρουση. Και η Ελλάδα είναι μέσα σε αυτό το επίκεντρο. Αυτή είναι η θέση μας.»

Τέλος πάντων, δείτε και ολόκληρο το κείμενο στην παρακάτω διεύθυνση και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

http://touaregtispolis.blogspot.com/2012/04/blog-post_8061.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Touaregtispolis+%28touaregtispolis%29

Πάμε τώρα σε ένα επόμενο καταπληκτικό κείμενο:

Δημοσιεύτηκε στις 6 Απριλίου 2012 στο blog kke4ever.blogspot.com

Με τίτλο: 

Γιατί το ΚΚΕ δε στηρίζει μια «κυβέρνηση της αριστεράς»;

- Το ΚΚΕ λέει ότι μετά τις εκλογές, ακόμα και αν υπάρχουν οι εκλογικοί συσχετισμοί, δε θα συμμετάσχει σε μια «κυβέρνηση της αριστεράς», όπως την αποκαλούν όσοι την επιδιώκουν. Γιατί;

Το ΚΚΕ θα πρόδιδε το λαό αν συμμετείχε ή στήριζε μια κυβέρνηση, η οποία, ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις, τίποτα καλό δεν πρόκειται να κάνει για λογαριασμό του. Τα κόμματα που δηλώνουν διαθέσιμα να συγκροτήσουν μια «κυβέρνηση της αριστεράς», δεν έχουν στρατηγική σύγκρουσης με την ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων, όπως έχει το ΚΚΕ. Διακηρύσσουν σαν στόχο τους να διασφαλίσουν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ και να πετύχουν ανάπτυξη με μοχλό τους καπιταλιστές και τις επιχειρήσεις τους. Αρα, αποδέχονται τα μονοπώλια στην παραγωγή. Πώς, όμως, θα επιβάλουν στους καπιταλιστές νόμους που θα αυξάνουν τους μισθούς και θα βελτιώνουν τις συνθήκες δουλειάς - αν ψηφίσουν τέτοιους νόμους - από τη στιγμή που οι μεγαλοεπιχειρηματίες μπορούν να πάρουν τις επιχειρήσεις τους και να φύγουν, ή να ακυρώσουν τέτοια μέτρα προσφεύγοντας στην ΕΕ; Πώς μια τέτοια κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί - όπως λέει - τη δανειακή σύμβαση, από τη στιγμή που αυτή συμφωνήθηκε να είναι αδιαπραγμάτευτη για την Ελλάδα και η μη εφαρμογή της συνιστά αιτία διακοπής της χρηματοδότησης (άρα ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και εξόδου από την ΕΕ), εξέλιξη που θέλουν να αποτρέψουν οι οπορτουνιστές;

Είναι τουλάχιστον αστείο αυτό που λέει ο Τσίπρας, ότι όταν εκλεγεί μια τέτοια κυβέρνηση, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις θα φοβηθούν και θα παραδώσουν από μόνοι τους τα κλειδιά τους. Είναι κοροϊδία η θέση ότι θα επιβάλει φορολογία στους εφοπλιστές και ότι ακόμα και αν αυτοί πάρουν τα καράβια τους σε άλλη σημαία, θα φορολογήσει τις βίλες και την περιουσία τους. Οι εφοπλιστές και οι μεγαλοεπιχειρηματίες φοροδιαφεύγουν νόμιμα, με τη βούλα και της ΕΕ που επιτρέπει τα κεφάλαια και τα κέρδη να σωρεύονται αφορολόγητα σε «οφ σορ» εταιρείες. Αλλά, ακόμα και αν τα φορολογούσε, τι λεφτά θα μάζευε και τι θα τα έκανε; Θα μάζευε ελάχιστα λεφτά και ή θα τα έριχνε αναγκαστικά στην αποπληρωμή του χρέους, το οποίο αναγνωρίζει, ή θα τα έδινε ξανά στα μονοπώλια για να κάνουν «ανάπτυξη», αφού αναγνωρίζει την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής και δε θέλει να τους την αφαιρέσει. Αυτά και άλλα πολλά παραδείγματα μπορεί να βρει κανείς, που δείχνουν ότι, αν συγκροτούνταν μια τέτοια κυβέρνηση, θα έκανε τα ίδια με μια αστική. Το έχει επιβεβαιώσει, άλλωστε, η πείρα από ανάλογα «κεντροαριστερά» κυβερνητικά πειράματα σε άλλες χώρες της ΕΕ. Ας θυμηθούμε τη Χιλή του Αλιέντε, την Πορτογαλία που έγινε και επανάσταση για την ανατροπή της δικτατορίας, αλλά δεν αφαιρέθηκε η ιδιοκτησία από τους καπιταλιστές, τη Γαλλία και την Ιταλία με την «κεντροαριστερά» στην κυβέρνηση, που και αντεργατικά μέτρα πήραν και στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας συμμετείχαν και το εργατικό κίνημα πισωδρόμησαν και την κοινωνία συντηρητικοποίησαν. Εφτασαν στη Γαλλία όλοι μαζί οι δήθεν αριστεροί και σοσιαλιστές να ψηφίζουν το «δεξιό» Σιράκ για να μη βγει ο Λεπέν.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πολιτική του ΚΚΕ είναι το «όλα ή τίποτα» ή ότι τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό, όπως λένε οι οπορτουνιστές. Το έχει αποδείξει με τους αγώνες στους οποίους πρωταγωνιστεί για να ανακουφιστεί ο λαός από τις συνέπειες της κρίσης, συνολικά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι εκεί που οι εργαζόμενοι και ο λαός απέσπασαν κατακτήσεις, πρωτοστάτησαν στους αγώνες οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, συσπειρωμένοι στα ταξικά συνδικάτα (π.χ. Συλλογικές Συμβάσεις στη Ζώνη). Είναι και αυτό μια επιβεβαίωση της στρατηγικής του ΚΚΕ που, στην καθημερινή αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και την πολιτική του, «ζυμώνει» την αναγκαιότητα της ανατροπής της και το κέρδισμα της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Για να γίνουν τα μέσα παραγωγής και ο ορυκτός πλούτος λαϊκή ιδιοκτησία, να αναπτυχθεί η οικονομία με κριτήριο την ευημερία του λαού. Η κάλπη δεν πρόκειται να κρίνει το ζήτημα της εξουσίας. Το αποτέλεσμά της, όμως, με τσάκισμα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και πανίσχυρο ΚΚΕ, μπορεί να αποτελέσει όπλο του λαού στην πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Πηγή:www.rizospastis.gr

http://kke4ever.blogspot.com/2012/04/blog-post_9606.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Kke4ever+%28K.K.E4Ever%29

Συμπέρασμα (αβίαστο)

Ας συνεχίσουν λοιπόν να κυβερνούν τη χώρα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και λοιποί συνοδοιπόροι «διότι η κάλπη δεν πρόκειται να κρίνει το ζήτημα της εξουσίας. Το αποτέλεσμά της όμως, με τσάκισμα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ (που θα κυβερνούν ωστόσο μια χαρά και χωρίς να έχουν την εξουσία αλλά έχοντας απλώς σχηματίσει κυβέρνηση πλειοψηφίας) και πανίσχυρο ΚΚΕ (με μπλέ και πράσινους κόκκους αλλά να ξεπλένει εκτός κυβέρνησης), μπορεί να αποτελέσει όπλο του λαού (δεν είμαστε και σίγουροι) στην πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων (που εμείς γουστάρουμε να τους επιτρέπουμε να την έχουν γιατί το να τους την πάρουμε τώρα θα είναι πραγματικά κρίμα για την ανάπτυξη του ρωμαλέου εργατικού κινήματος στο μέλλον – πού πάντα είναι καλύτερο απ’ το παρόν),για αποδέσμευση από την ΕΕ (κι ας είναι καταστροφική η επιστροφή στη δραχμή, που έλεγε και η Παπαρήξ) με λαϊκή εξουσία (δική μας πάντα) και μονομερή διαγραφή του χρέους» (για να μη μας τη βγαίνει και το ΝΑΡ με παπαριές )

Και για να μην υπάρχει και καμία παρεξήγηση και σπάσουν πάλι τα τηλέφωνα του Περισσού, απευθυνόμενη η Παπαρήξ προς το Αστικό Πολιτικό Προσωπικό της χώρας, τις δυνάμεις της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ τους διεθνείς τραπεζίτες και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, φροντίζει στην διακαναλική συνέντευξη (ως μη όφειλε) να το ξεκαθαρίσει από τώρα το ζήτημα της ενδεχόμενης ανάμειξης του «Περισσού Α.Ε.» με ζητήματα που αφορούν στην πολιτική και όχι στην καθαρή οικονομία. Τους δηλώνει λοιπόν ορθά κοφτά:

Από το blog: http://kerasiakrinoi.blogspot.com/2012/04/blog-post_8473.html

«Το ΚΚΕ θα πάρει ψήφο μη συμμετοχής και όχι ψήφο συμμετοχής σε κυβέρνηση. Δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος σε καμία κυβέρνηση, ούτε να δώσουμε ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές, γιατί θα επιδεινώσει τη θέση του λαού και θα πάρει ακόμη χειρότερα μέτρα».

(Γιατί τότε έπρεπε να γίνουν εκλογές, όπως διακήρυτταν στελέχη του κόμματος το προηγούμενο διάστημα; - βλέπε δηλώσεις Λιάνας Κανέλη, οτι οι εκλογές αποτελούν πολιτική λύση αυτή τη στιγμή. Τι λύνουν δηλαδή αφού τα ίδια θα συνεχιστούν και μετά από αυτές;)

Την εντολή (σχηματισμού κυβερνήσεως) θα την καταθέσουμε αμέσως, είπε η Γραμματέας του ΚΚΕ και πρόσθεσε ότι αν ο λαός θέλει λαϊκή εξουσία θα πρέπει να δημιουργήσει σιγά-σιγά αυτή την προϋπόθεση. Εμείς, υπογράμμισε, δεν θα πουλήσουμε στον ελληνικό λαό το επιχείρημα ότι θα τον σώσουμε.

Αυτό το τελευταίο πραγματικά μας εντυπωσίασε. Δεν θυμόμαστε άλλη περίπτωση ποτέ σε κοινοβουλευτικές εκλογές, κόμμα κανενός ανθυποδιαμετρήματος να δηλώνει μπροστάντζα πως δεν πρόκειται να κάνει χρήση – δηλαδή ουσιαστικά να μην λάβει καν - της διερευνητικής εντολής  (μπας και γίνει καμιά στραβή και χαλάσει το ντιλ).

Θα μας στείλει αδιάβαστους η Παπαρήξ;

Όχι.

(Το άρθρο συνεχίζεται.)

Διαβάστε παρακάτω τη συνέχεια του άρθρου.

Τρελάντε τους όλους, έως του σημείου να υποταχθούν σε μας οικειοθελώς.

(Αυτό είναι το ανομολόγητο πρόγραμμα της διοίκησης της «Περισσός Α.Ε.»)

Αν, παρακολουθώντας το λόγο και τη δομή των επιχειρημάτων της Παπαρήγας και των άλλων κεντρικών στελεχών της διοίκησης της «Περισσός Α.Ε.» σας πιάνει για έναν ανεξήγητο λόγο ναυτία, απελπισία και μια ακατανίκητη δύναμη να χτυπήσετε το κεφάλι σας στον τοίχο, δεν οφείλεται – πιστέψτε μας – στην αδυναμία σας να συλλάβετε την πολύπλοκη στρατηγική της ηγεσίας του ΚΚΕ. Οφείλεται στο απλό αλλά συγκαλυμμένο γεγονός (λόγω του αδιανόητου να το δεχτεί κάθε έλλογος άνθρωπος), πως η δομή του λόγου και των επιχειρημάτων της ηγεσίας του ΚΚΕ, στερούνται λογικού νοήματος. (Βρίσκονται δηλαδή σε διάσταση με την ίδια τη  λογική λειτουργία της ανθρώπινης σκέψης και τη λογική δομή της γλώσσας, οι οποίες βασίζονται ακλόνητα στον αριστοτέλειο νόμο που υποστηρίζει ότι το Α δεν μπορεί να είναι συγχρόνως μη Α).

Οι προτάσεις του ΚΚΕ, δεν είναι απλώς αντιφατικές και άρα διλημματικές ως προς τις εναλλακτικές διεξόδους από την παρούσα σύνθετη κρίση στον καπιταλιστικό κόσμο. Πρόκειται για μια δομή επιχειρημάτων χωρίς λογική συνάφεια τα οποία, ευρισκόμενα στην περιοχή του «πραγματολογικού παράδοξου» (του παράδοξου που σχετίζεται με την ανθρώπινη αλληλεπίδραση), κινούνται στην κατηγορία της «γνήσιας αντινομίας», δηλαδή ενός πλαισίου σκέψης αντιφατικού ως προς τους ίδιους τους κανόνες της λογικής, όπου επιπλέον οι όροι της αντίφασης είναι έτσι διατυπωμένοι ώστε να είναι αδύνατον να επιλυθούν εντός του πλαισίου στο οποίο περιγράφονται, και όπου, οποιοσδήποτε προσπαθήσει να ακολουθήσει το πλήρες σύστημα των επιχειρημάτων θα οδηγηθεί υποχρεωτικά στην αδυναμία να τα υπηρετήσει, διότι αλληλοαναιρούνται αμοιβαία, και είτε θα αντιδράσει επιθετικά και βίαια είτε θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει οριστικά την αξίωση της λογικής συνάφειας και θα υποπέσει σε διανοητικό μαρασμό και στην υποταγή στις μορφές κύρους, εκείνες, που διαχειρίζονται την ευθύνη του ανεπίλυτου διλήμματος. Στην περίπτωσή μας, η μορφή κύρους αυτή, είναι η ηγεσία του ΚΚΕ.

Ας δούμε ένα παράδειγμα από το χώρο της λογοτεχνίας το οποίο περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια τα παραπάνω. Είναι οι  σκέψεις του Ρουμπασόφ, του ήρωα στο βιβλίο του Koestler το Μηδέν και το Άπειρο:

«Το Κόμμα αρνιόταν την ελεύθερη βούληση του ατόμου – και συγχρόνως αξίωνε την πρόθυμη αυτοθυσία του. Αρνιόταν τη δυνατότητά του να επιλέγει μεταξύ δύο εναλλακτικών λύσεων – και συγχρόνως απαιτούσε από αυτό να επιλέγει πάντα τη σωστή. Αρνιόταν την ικανότητά του να διακρίνει το καλό από το κακό – και συγχρόνως μιλούσε όλο μομφή για ενοχή και προδοσία. Το άτομο στεκόταν κάτω από το σύμβολο του οικονομικού πεπρωμένου, ένα γρανάζι σ’ έναν μηχανισμό ρολογιού που είχε κουρδιστεί για ολόκληρη την αιωνιότητα και τίποτα δεν μπορούσε να το σταματήσει ή να το επηρεάσει – και το Κόμμα απαιτούσε από το γρανάζι να εξεγερθεί εναντίον του ρολογιού και να αλλάξει τη φορά των δεικτών του. Κάπου υπήρχε ένα σφάλμα στον υπολογισμό. Η εξίσωση δεν επιδεχόταν λύση (1941, σ.257).»

Είναι στη φύση του παράδοξου να μην επιδέχονται λύση οι «εξισώσεις» που βασίζονται σ’ αυτό.

Πάμε πάλι πίσω, στην παράδοξη επιχειρηματολογία της διοίκησης του ΚΚΕ.

Ας ξεκινήσουμε από την τελευταία (στο κείμενό μας ) δήλωση της Παπαρήγα σχετικά με την άρνηση χρήσης μετεκλογικά της πιθανής διερευνητικής εντολής σχηματισμού κυβέρνησης.

(Και αφού έχει ήδη αρνηθεί την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για προεκλογική συνεργασία και αμέσως μετά για μετεκλογική κυβέρνηση της αριστεράς.)

Τα πραγματολογικά δεδομένα:

Το ΚΚΕ είναι νόμιμο κόμμα από το 1974. Συμμετέχει στο ελληνικό κοινοβούλιο με πλήρη πολιτικά δικαιώματα και έχει πλήθος οικονομικών δραστηριοτήτων που συνδέονται με την κομματική του υπόσταση τα οποία αναγνωρίζονται από τους πολιτικούς αντιπάλους ως νόμιμα. Έχει συμμετάσχει τα δύο τελευταία χρόνια (δεν σχολιάζουμε εδώ το ρόλο του) σε μια σειρά κινητοποιήσεων, διαδηλώσεων και απεργιών με αιτήματα κατά των μνημονίων και εναντίον των αστικών κυβερνήσεων και  κομμάτων που τα στήριξαν και τα υπέγραψαν, απαιτώντας την ανατροπή τους.  Έχει θέσει εδώ και καιρό το αίτημα της άμεσης - πρόωρης διεξαγωγής εκλογών. Οι δημοσκοπήσεις, προεκλογικά, το φέρνουν συχνά στην Τρίτη Θέση της προτίμησης των ψηφοφόρων συνεπώς υπάρχει το ενδεχόμενο να βρεθεί στην θέση, ως τρίτο σε δύναμη κοινοβουλευτικό κόμμα, να λάβει από τον πρόεδρο της δημοκρατίας την διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και να σχηματίσει κυβέρνηση αν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης 151 τουλάχιστον βουλευτών.

Η παράδοξη απόκριση:

Τι απαντάει προκαταβολικά η Παπαρήξ και σύσσωμη η διοίκηση του ΚΚΕ σε αυτό το ενδεχόμενο;

Αν το ΚΚΕ λάβει την διερευνητική εντολή από τον πρόεδρο της δημοκρατίας θα την παραδώσει αμέσως χωρίς να διερευνήσει, ως δικαιούται, την πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης του ΚΚΕ με την στήριξη ή την ανοχή άλλων κομμάτων.

Αντ’ αυτού, δηλώνει τις αμέσως επόμενες μέρες (30.4.2012) στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις

και στα κανάλια (Παφίλης στο ΜΕΓΑ – Πρετεντέρη) πως η επόμενη κυβέρνηση που θα σχηματιστεί μετά της εκλογές δεν θα αντέξει παρά μερικούς μήνες και πρέπει να πέσει, κάτω από την πίεση των λαϊκών κινητοποιήσεων τις οποίες το ίδιο το ΚΚΕ θα καλέσει από την πρώτη μέρα μετά τις εκλογές της Κυριακής 6.5.2012 ώστε να ρίξει την κυβέρνηση που πάει να σχηματιστεί !

Τι ακούμε εμείς:

Η υφιστάμενη κυβέρνηση πρέπει να πέσει - αλλά εμείς δεν προτιθέμεθα να την αναλάβουμε.

Δεν αναλαμβάνουμε ούτε καν την διερευνητική εντολή - παρότι είμαστε οι μοναδικοί που έχουμε το κατάλληλο πρόγραμμα και παρ’ ότι ως έχοντες την διερευνητική εντολή μπορούμε αν θέλουμε να αξιώσουμε ολόκληρο το πρόγραμμά μας στην κρίση της βουλής και ας πάρουν οι άλλες δυνάμεις την ευθύνη να το καταψηφίσουν και να μην υπάρξει κυβέρνηση της αριστεράς.

Τις προτάσεις συνεργασίας που έχει απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ τις έχει ήδη απορρίψει το ΚΚΕ, δηλώνοντας το αινιγματικό «δεν θα μας βάλει στο χέρι η αριστερά» αλλά στην περίπτωση της διερευνητικής εντολής στα χέρια του ΚΚΕ, μιλάμε για προνομιακό δικαίωμα που μπορεί να ασκηθεί χωρίς να μπορεί να θέσει κανένα κόμμα αξιώσεις επί της πολιτικής του.

Η αντινομία της παράδοξης στάσης του ΚΚΕ ολοκληρώνεται με την αμέσως επόμενη πρότασή του για άμεσες διαδηλώσεις από την επαύριο των εκλογών για να πέσει και η νέα μετεκλογική κυβέρνηση που κατά τη γνώμη του θα σχηματιστεί.

Ας δούμε όλο τον παραλογισμό του σχήματος:

1.  Εμείς (το ΚΚΕ) απαιτούμε εκλογές πρόωρες για να πέσει η κυβέρνηση 

2.  Εμείς (το ΚΚΕ) πάντως δεν αναλαμβάνουμε να κυβερνήσουμε 

3. Δεν συμφωνούμε, δεν στηρίζουμε και δεν δίνουμε ούτε ψήφο ανοχής και σε καμία άλλη περίπτωση διακυβέρνησης από κάποιο άλλο αριστερό κόμμα ας πούμε τον ΣΥΡΙΖΑ. 

4.  Επιτρέπουμε έτσι (με βεβαιότητα λέει το ΚΚΕ) το σχηματισμό κυβέρνησης από τις δυνάμεις του μνημονίου (που το πρόγραμμά τους είναι ξεκάθαρο και θα ακολουθήσει κοινωνικός αφανισμός για τον οποίο προειδοποιεί ήδη και το ίδιο το ΚΚΕ ότι επέρχεται από την επόμενη μέρα των εκλογών). 

5. Αλλά εμείς (το ΚΚΕ) καλούμε από την επαύριο των εκλογών σε λαϊκό ξεσηκωμό για να πέσει η νέα κυβέρνηση που με τη στάση μας επιτρέψαμε να σχηματισθεί.

Όπως καταλαβαίνετε, μετά το σημείο 5 το σχήμα επαναλαμβάνεται πάλι από το σημείο 1 σε μια διαρκή ανακύκλυση έως ότου ή να μας τρελάνουν ή να τους σταματήσουμε.

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τις απειλές προς την ελληνική κοινωνία για επικείμενο στρατιωτικό πραξικόπημα ή ακόμα και για πόλεμο στην περίπτωση που η αριστερά πάρει την κυβέρνηση μας κάνει να βεβαιωνόμαστε πως, όχι μόνο τα στελέχη της «Περισσός Α.Ε.» γνωρίζουν πολύ καλά τις στρατηγικές πλύσης εγκεφάλου που συνδέονται με τη σκόπιμη χρήση του «πραγματολογικού παράδοξου» στην προπαγάνδα, ( διότι δεν πήγαν χαμένοι οι κόποι και οι σπουδές των στελεχών και κάθε μέλους της κεντρικής του επιτροπής στις σχολές στελεχών της πρώην σοβιετικής αυτοκρατορίας) αλλά πως αποτελούν εδώ και χρόνια (και τώρα την κρίσιμη στιγμή φαίνεται πλέον και στους τυφλούς) την αδίστακτη εφεδρεία του καθεστώτος.

Το λέμε αυτό γιατί η μόνη χειροπιαστή συνέπεια από την φαινομενικά αλλοπρόσαλη πολιτική του ΚΚΕ είναι η συνέχιση της διακυβέρνησης από το μνημονιακό μπλοκ των αστικών κομμάτων και πέρα από την εξαθλίωση του λαού η ολοκλήρωση της καταστροφής της χώρας με την άμεση εκποίηση όλου του δημόσιου πλούτου (το οποίο είναι και το  απώτερο σχέδιο των διεθνών ελίτ) και η απώλεια με αυτόν τον τρόπο κάθε μελλοντικής εναλλακτικής διεξόδου και ανάκαμψης .

Σε αυτές τις συνθήκες, δρόμοι δεν υπάρχουν πολλοί.

Ή η βάση του κόμματος θα καθαιρέσει τις ηγεσίες πριν αυτές προλάβουν να διαγράψουν και τον τελευταίο διαφωνούντα,( πράγμα που όμως θα προϋπέθετε εσωτερική δημοκρατία που το ΚΚΕ δεν γνωρίζει σαν έννοια) ή θα πρέπει η βάση αναγκαστικά να αποστοιχηθεί από την ιδρυματική χειραγώγηση της ηγεσίας και να ανοιχτεί στην κοινωνία και την αριστερά για την αναζήτηση μιας συλλογικής και λογικής απάντησης στις πολιτικές εξελίξεις.

Τίποτε από τα δύο δεν μας φαίνεται αυτή τη στιγμή πιθανό ενδεχόμενο, αλλά εξακολουθούμε να ελπίζουμε πως κάθε σύστημα επιβολής τρέλας έχει υποχρεωτικά τα όρια που του θέτουν η ανάγκη και η ελευθερία.

"για την κοινωνική αριστερά"

30.04.2012