Για τη στάση των ΜΜΕ απέναντι στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής (του Δημήτρη Τρίμη)

Του Δημήτρη Τρίμη

Από την "ΕΠΟΧΗ"  16.9.2012

Η σιωπή είναι συνενοχή

Πώς πρέ­πει να στέ­κο­νται τα μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης α­πέ­να­ντι στο φαι­νό­με­νο της Χρυ­σής Αυ­γής; Μια πρώ­τη, αυ­θόρ­μη­τη α­πά­ντη­ση στο ε­πι­τα­κτι­κό αυ­τό ε­ρώ­τη­μα θα ή­τα­ν: να πά­ψουν κα­ταρ­χήν να λει­τουρ­γούν ως συ­νή­γο­ροι και α­νά­δο­χοι της νε­ο­να­ζι­στι­κής συμ­μο­ρίας. Με α­πλού­στε­ρα λό­για: να λει­τουρ­γή­σουν δη­μο­σιο­γρα­φι­κά, ε­ρευ­νη­τι­κά και με σε­βα­σμό της δε­ο­ντο­λο­γίας.
Φα­ντά­ζει βα­ριά η κα­τη­γο­ρία ό­τι τα ελ­λη­νι­κά μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης συ­ντε­λούν στην προ­βο­λή του α­κρο­δε­ξιού μορ­φώ­μα­τος, συμ­με­τέ­χο­ντας α­πο­φα­σι­στι­κά στη δη­μιουρ­γία του πο­λι­τι­κού του μύ­θου. Όμως, αυ­τό ε­πι­βε­βαιώ­νε­ται α­πό την προ­η­γού­με­νη στά­ση τους και σε άλ­λες σφαί­ρες της δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης και α­πη­χεί ό­χι τό­σο κά­ποιον συ­νει­δη­τό πο­λι­τι­κό σχε­δια­σμό (αν και αυ­τός σε έ­να βαθ­μό υ­πάρ­χει) ό­σο την ρη­χό­τη­τα που α­να­δει­κνύε­ται σε μό­νι­μο α­ντα­να­κλα­στι­κό τους. Διό­τι, ό­πως ε­πι­ση­μαί­νει ο κα­θη­γη­τής Αντώ­νης Έλλη­νας, «το πο­λι­τι­κό ρε­περ­τό­ριο της Άκρας Δε­ξιάς ι­κα­νο­ποιεί τη δί­ψα των μέ­σων ε­νη­μέ­ρω­σης για αι­σθη­σια­κές, α­πλο­ποιη­μέ­νες, προ­σω­πο­ποιη­μέ­νες ι­στο­ρίες».

Στρε­βλή και λει­ψή η δη­μο­σιο­ποίη­ση

Ποιες α­ντι­στά­σεις στην προ­πα­γάν­δα της Χρυ­σής Αυ­γής θα μπο­ρού­σε α­λή­θεια να πε­ρι­μέ­νει κα­νείς α­πό έ­να ε­πι­κοι­νω­νια­κό το­πίο ό­που έ­χει το ε­λεύ­θε­ρο ο α­νορ­θο­λο­γι­σμός κά­θε εί­δους, η χον­δρο­ει­δής α­πλού­στευ­ση της πο­λι­τι­κής και της ι­στο­ρίας, η υ­πο­κα­τά­στα­ση της α­νά­λυ­σης α­πό τη συ­νο­μω­σιο­λο­γία, η α­πό­δο­ση στους «εχ­θρούς του έ­θνους» ό­λων των ση­με­ρι­νών δει­νών μας και η προ­βο­λή του τσα­μπου­κά των πά­ντων κα­τά πά­ντων ως α­νε­κτής διε­ξό­δου; Όπου κυ­ριαρ­χεί η α­πα­ξίω­ση της δη­μο­σιο­γρα­φίας και των αν­θρώ­πων της και αν­θεί η λο­γι­κή της α­ντι­γρα­φής δελ­τίων τύ­που; Όπου έ­μπει­ροι τη­λε­α­στέ­ρες με α­συγ­χώ­ρη­τη προ­χει­ρό­τη­τα και ά­γνοια εισ­πράτ­τουν τα ψεύ­δη της Χρυ­σής Αυ­γής χω­ρίς να εί­ναι σε θέ­ση να α­ντι­τά­ξουν τον πα­ρα­μι­κρό α­ντί­λο­γο; Όπου ο φα­σι­σμός του lifestyle βρή­κε χω­ρίς κα­θυ­στέ­ρη­ση τον φυ­σι­κό συ­νο­μι­λη­τή του στους Χρυ­σαυ­γί­τες, οι ο­ποίοι προ­σκα­λού­νται σε «χα­λα­ρές», α­πε­νο­χο­ποιη­τι­κές συ­ζη­τή­σεις στα με­ση­με­ρια­νά­δι­κα και τις βρα­δι­νές τη­λε­ο­πτι­κές εκ­πο­μπές; Όπου, α­πό την άλ­λη πλευ­ρά, η υ­πό­θε­ση της βί­λας «Υπα­τία» ξε­σή­κω­νε έ­ναν μι­ντια­κό ο­ρυ­μα­γδό υ­στε­ρι­κό σε τό­νο, μο­νό­πλευ­ρο σε πε­ριε­χό­με­νο και πα­ρα­πλα­νη­τι­κό στην ε­στία­ση;.
Ο προ­βλη­μα­τι­σμός για τη δη­μο­σιο­γρα­φι­κή κά­λυ­ψη της «Χρυ­σής Αυ­γής» τα­λα­ντεύ­θη­κε α­νά­με­σα στην «σώ­φρο­να» α­πο­σιώ­πη­ση προ­ε­κλο­γι­κά, ώ­στε να «μην της δο­θεί έ­δα­φος», και την α­φε­λή και υ­πε­ραι­σιό­δο­ξη, ό­πως α­πο­δείχ­θη­κε, προσ­δο­κία με­τε­κλο­γι­κά ό­τι η έκ­θε­ση της στη δη­μο­σιό­τη­τα θα την «κά­ψει».
Όμως η σιω­πή, ε­νό­σω η δρά­ση της Χρυ­σής Αυ­γής ή­ταν ή­δη φο­νι­κή, συ­νι­στού­σε συ­νε­νο­χή. Ενώ η δη­μο­σιο­ποίη­ση, εί­ναι στρε­βλή και λει­ψή, ό­σο ε­ξα­κο­λου­θεί να υ­πα­γο­ρεύε­ται, ως μή­νυ­μα και ατ­ζέ­ντα, α­πό την ί­δια την α­κρο­δε­ξιά ορ­γά­νω­ση: οι τρα­μπου­κι­σμοί στη Ρα­φή­να και το Με­σο­λόγ­γι εί­ναι ει­κό­νες που η ί­δια η Χρυ­σή Αυ­γή α­πο­φά­σι­σε να με­τα­δώ­σει και α­πο­τε­λούν μό­νο την κορ­φή του πα­γό­βου­νου. Αντί­θε­τα οι νυ­χτε­ρι­νές ε­πι­δρο­μές, τα πο­γκρόμ και τα λι­ντσα­ρί­σμα­τα α­κό­μη α­να­ζη­τούν τη θέ­ση τους στα δελ­τία ει­δή­σεων (ή και στο δελ­τίο συμ­βά­ντων της Αστυ­νο­μίας).

Η «ερ­γα­λεια­κή» ευαι­σθη­το­ποίη­ση

Την ί­δια στιγ­μή, τα συμ­φρα­ζό­με­να, που εί­ναι κα­θή­κον της δη­μο­σιο­γρα­φίας να τα προ­σφέ­ρει, α­που­σιά­ζουν τρα­γι­κά: λ.χ. ό­τι η Χρυ­σή Αυ­γή έ­γι­νε πρώ­τη φο­ρά πα­νελ­λη­νίως γνω­στή πριν α­πό 14 χρό­νια (ό­ταν το με­τα­να­στευ­τι­κό δεν εί­χε τα ση­με­ρι­νά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά) για φο­νι­κή ε­πί­θε­ση ε­να­ντίον α­ρι­στε­ρών συν­δι­κα­λι­στών φοι­τη­τών. Ότι ο Άρειος Πά­γος έ­χει α­πο­φα­σί­σει τε­λε­σί­δι­κα πως μια ορ­γα­νω­μέ­νη δε­κα­με­λής φά­λαγ­γα της ορ­γά­νω­σης ε­κτέ­λε­σε δο­λο­φο­νι­κή α­πό­πει­ρα. Ότι ο γραμ­μα­τέ­ας της ορ­γά­νω­σης έ­χει κα­τα­δι­κα­σθεί για βομ­βι­στι­κές ε­πι­θέ­σεις στη με­τα­πο­λί­τευ­ση και έ­χει κα­ταγ­γελ­θεί ως έμ­μι­σθος της ΕΥΠ. Ότι οι πη­γές χρη­μα­το­δό­τη­σής της και η ε­πι­χει­ρη­σια­κή της εκ­παί­δευ­ση α­νοί­γουν μια εν­δια­φέ­ρου­σα ο­δό δη­μο­σιο­γρα­φι­κής έ­ρευ­νας. Ότι οι διε­θνείς της δια­συν­δέ­σεις φθά­νουν μέ­χρι τον μα­ζι­κό δο­λο­φό­νο Μπρέι­βικ της Νορ­βη­γίας - κα­τά ι­σχυ­ρι­σμό του ι­δίου.
Αλλά και τις τε­λευ­ταίες η­μέ­ρες, που ο ε­πί­ση­μος λό­γος αίφ­νης έ­δει­ξε ση­μά­δια με­τα­στρο­φής, η ευαι­σθη­το­ποίη­ση για τη Χρυ­σή Αυ­γή α­πο­δει­κνύε­ται «ερ­γα­λεια­κή» και η στό­χευ­ση κοι­νή με αυ­τήν της νε­ο­να­ζι­στι­κής συμ­μο­ρίας: η φι­λο­λο­γία πε­ρί «της βίας των δύο ά­κρων» ή­ταν ε­ξάλ­λου ε­κεί­νη που έ­θρε­ψε τό­σα χρό­νια την α­νο­χή του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος α­πέ­να­ντι στην κα­τα­φα­νώς πα­ρά­νο­μη δρα­στη­ριό­τη­τα της ορ­γά­νω­σης.
Και το πιο α­νη­συ­χη­τι­κό: τα συμ­βα­τι­κά μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης (ού­τως ή άλ­λως α­να­ξιό­πι­στα στα μά­τια των πολ­λών, λό­γω της δια­πλο­κής και της μνη­μο­νια­κής «στρά­τευ­σής» τους), αν δεν αλ­λά­ξουν ρό­τα και δο­μή, δεν προ­σφε­ρο­νται ως πε­δίο ά­σκη­σης ε­πι­κοι­νω­νια­κής πο­λι­τι­κής α­πο­μό­νω­σης του να­ζι­σμού και του ρα­τσι­σμού, ε­νώ α­π‘ την άλ­λη, μια μα­τιά στα social media, με τις δι­κές τους πα­θο­γέ­νειες, αρ­κεί για να κα­τα­δεί­ξει έ­να πα­ράλ­λη­λο σύ­μπαν που δυ­στυ­χώς ευ­νο­εί τη διά­δο­ση του α­νορ­θο­λο­γι­σμού, συ­νε­πώς και του να­ζι­στι­κού κα­νι­βα­λι­σμού.
Η κοι­νω­νία ο­φεί­λει να α­ντε­πι­τε­θεί συλ­λο­γι­κά κα­τά του φα­σι­σμού και οι δη­μο­σιο­γρά­φοι, πριν α­π‘ ό­λους, έ­χουν υ­πο­χρέω­ση να υ­πη­ρε­τούν την α­λή­θεια και τις α­ξίες της δη­μο­κρα­τίας.

Δη­μή­τρης Κ. Τρί­μης,
πρό­ε­δρος της Ε­ΣΗΕ­Α