Ο Φασισμός το 1921: ενδυνάμωση του πολιτικού Κράτους, αποδόμηση του οικονομικού Κράτους.

Ο Φασισμός το 1921

Αγώνας ενάντια στο οικονομικό-μονοπωλιακό Κράτος, ένας αγώνας πρώτιστης σημασίας για την ανάπτυξη των δυνάμεων του έθνους. Επιστροφή του Κράτους στις πολιτικές-δικαστικές του λειτουργίες, οι οποίες είναι οι απαραίτητες

Άρθρο του Μπενίτο Μουσολίνι στην εφημερίδα " Il Popolo d' Italia" * Πριν περάσει κανείς σε λεπτομέρειες πρακτικού χαρακτήρα οφείλει, κατά την άποψή μας, να προσανατολίσει το πνεύμα του.  Εμείς δεν πρόκειται να γίνουμε «φιναλιστές», με την έννοια με την οποία είναι τα παλιά κόμματα, αγκυλωμένα σε απαραβίαστα δόγματα και προϋποθέσεις, και τα οποία προτείνουν την πραγματοποίηση ενός αφηρημένου «τύπου» θεσμών και κοινωνίας. Οφείλουμε κυρίως να πάρουμε θέση απέναντι σε συγκεκριμένα προβλήματα, η λύση των οποίων, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υα έχει θετικές ή αρνητικές συνέπειες στην ιστορία του έθνους. Οφείλουμε να προσδιορίσουμε τη θέση του φασισμού απέναντι στο Κράτος, απέναντι στο καθεστώς, απέναντι στο εργατικό ζήτημα, απέναντι στο αγροτικό ζήτημα, απέναντι στην εξωτερική πολιτική. Θα το κάνουμε περιληπτικά, λόγω περιορισμένου χώρου. Σήμερα το Κράτος είναι υπερτροφικό, παχυδερμικό, αχανές και αδύναμο, διότι έχει αναλάβει μια σειρά από λειτουργίες οικονομικού χαρακτήρα, οι οποίες θα έπρεπε να έχουν αφεθεί στο ελεύθερο παιχνίδι της ιδιωτικής οικονομίας. Σήμερα το Κράτος κάνει τον καπνοπώλη, τον ταχυδρόμο, τον σιδηροδρομικό, τον αρτοποιό, τον ασφαλιστή, τον πλοηγό, τον καφετζή, τον ζαχαροπλάστη, τον ναυαγοσώστη κτλ κτλ. Κάθε κρατική επιχείρηση είναι και μια οικονομική καταστροφή. Ας εξηγήσουμε το γιατί. Λείπει από τη γραφειοκρατία η ορμή του ατομικού συμφέροντος και δεν υπάρχει ούτε καν η σκιά της έγνοιας για το συλλογικό συμφέρον. Η εμπειρία είναι κατηγορηματική επ’ αυτού. Όταν μιλάμε για κρατική και μονοπωλιακή οικονομία μιλάμε για καταστροφή και ερείπια. Υπάρχουν δυο κυρίαρχες τάσεις: η μια, η σοσιαλιστική, που θα’ θελε να γιγαντώσει κι άλλο τον τερατώδη όγκο των μονοπωλίων του Κράτους. Η  άλλη, που αντιτίθεται σε κάθε νέο μονοπώλιο- κι όχι μόνο αυτό, αλλά και θέλει να απαλλάξει το Κράτος από όλο αυτό το αβάσταχτο φορτίο της οικονομικής διαχείρισης. Ο φασισμός είναι αντιμονοπωλιακός. Το Κράτος οφείλει να ασκεί όλους τους πιθανούς ελέγχους που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, αλλά θα πρέπει να εγκαταλείψει  κάθε μορφή οικονομικής διαχείρισης. Δεν είναι δική του δουλειά. Ακόμα και οι λεγόμενες δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να αποδεσμευθούν από το κρατικό μονοπώλιο. Εμείς, για παράδειγμα, πιστεύουμε ότι η τόσο πολύ (και δικαίως) δυσφημισμένη ταχυδρομική υπηρεσία θα βελτιωνόταν αυτομάτως αν, αντί να ανήκει σε ένα Κράτος-εταιρία, το οποίο τη διαχειρίζεται με επαίσχυντο τρόπο, υπό μονοπωλιακό καθεστώς, δινόταν σε δυο ή περισσότερες ιδιωτικές εταιρίες. Περιληπτικά, η θέση του φασισμού απέναντι στο Κράτος είναι η εξής: αγώνας ενάντια στο οικονομικό-μονοπωλιακό Κράτος, ένας αγώνας πρώτιστης σημασίας για την ανάπτυξη των δυνάμεων του έθνους. Επιστροφή του Κράτους στις πολιτικές-δικαστικές του λειτουργίες, οι οποίες είναι οι απαραίτητες. Με άλλα λόγια: ενδυνάμωση του πολιτικού Κράτους, αποδόμηση του οικονομικού Κράτους. Σχετικά με το εργατικό κίνημα και τις επαγγελματικές οργανώσεις των χειρωνακτών εργαζομένων και των εργαζομένων του πνεύματος, η θέση του φασισμού είναι ξεκάθαρη: αποδέχεται αυτούς τους συνδικαλιστές οι οποίοι συμφιλιώνουν στο πεδίο της παραγωγικότητας τα συμφέροντα της τάξης με αυτά του έθνους. Ο φασισμός, δηλαδή, θα στηρίξει κάθε θεωρητικό ή πρακτικό κίνημα που θα προσπαθεί να εμφυσήσει μια συνδικαλιστική νοοτροπία [βασισμένη] στην πειθαρχία, τη βούληση, την παραγωγική ικανότητα στο πεδίο της εργασίας, με ισχυρές οργανώσεις, αυτόνομες κι ενωτικές. Που θα εντυπώσει στις ταξικές οργανώσεις έναν υγιή ιδεαλισμό κι έναν εθνικό χαρακτήρα, ως βάσεις για την ουσιαστική πραγμάτωση της διεθνούς αλληλεγγύης.[…]» * Άρθρο στην εφημερίδα «Il Popolo d’Italia», αρ. 6, 7\1\1921. Από το Edoardo και Duilio Susmel (επιμ), Opera Omnia di Benito Mussolini, La Fenice, Φλωρεντία 1955, τόμος XVI, σ. 101-102.   Μετάφραση: Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης Πηγή: RED NOTEBOOK