Του
Περικλή Κοροβέση
Στον ενθουσιασμό μας για το ιστορικό εκλογικό ποσοστό που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου, μας ξέφυγε μια μικρή λεπτομέρεια. Η χώρα δεν τραβάει αριστερά, αλλά πορεύεται ολοταχώς προς τη Δεξιά, την Άκρα Δεξιά και το Νεοναζισμό. Ας το δούμε αυτό με κάποια στοιχεία. Κατ’ αρχάς οι πολιτικές δυνάμεις που βρέθηκαν στις κυβερνήσεις των τελευταίων τριών χρόνων και είναι υπεύθυνες για τη συστηματική καταστροφή αυτής της χώρας, ξαναέγιναν κυβέρνηση. Και αυτό σημαίνει ότι περίπου ένας στους δύο Έλληνες ψήφισε την απόλυση από τη δουλειά του, την εγγυημένη μακρόχρονη ανεργία του, την πιθανή απώλεια του αυτοκινήτου και του σπιτιού του. Και σε αυτές τις καταστάσεις η αυτοκτονία είναι μια σίγουρη έξοδος από την κρίση. Αυτές οι αυτοκτονίες δεν έχουν ψυχολογικά κίνητρα αλλά κοινωνικά. Είναι μια από τις πολλές συνέπειες της κρίσης.
Η αντικατάσταση του Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση από τον Κουβέλη, δεν κάνει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αριστερότερα, αλλά κάνει τη ΔΗΜΑΡ να μετατοπίζεται δεξιά και να ευθυγραμμίζεται πλήρως με τους δύο δεξιούς κυβερνητικούς συμμάχους. Άρα ο κυβερνητικός συνασπισμός, είναι μια δεξιά συμμαχία μεγάλου εύρους που περιλαμβάνει από Πλεύρη και Γεωργιάδη μέχρι Κουβέλη και Ψαριανό. Και αυτό είναι μια επιτυχία της ΝΔ. Σε αυτή την επτακομματική Βουλή βρήκαν θέση δύο νέα κόμματα της δεξιάς. Το ένα ακροδεξιό και το άλλο ναζιστικό. Τα ποσοστά τους είναι εντυπωσιακά. Με την πρώτη τους εμφάνιση οι Ανεξάρτητοι Έλληνες παίρνουν 7,51%. Η Χρυσή Αυγή υπερφαλαγγίζει το ιστορικό ΚΚΕ, που έχει περίπου έναν αιώνα ζωή και είναι το αρχαιότερο κόμμα της Βουλής, και ξεπέρασε τη Δημοκρατική Αριστερά που στις εκλογές διεκδικούσε ακόμα την υπεύθυνη Αριστερά. Το σταθερό περίπου ποσοστό του 7% που πήρε η Χρυσή Αυγή και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις λέει πολλά. Ειδικά αν το συγκρίνεις με τα ποσοστά του ΣΥΝ, που για χρόνια έδινε τη μάχη του 3%.
Αυτοί που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή ανέρχονται στις εκλογές του Μαΐου περίπου σε 441.000 και σε αυτές του Ιούνη σε 426.000. Έχασαν μόνο 0,05%. Δηλαδή είναι μια δύναμη συμπαγής, που δείχνει να διαθέτει οπαδούς και φίλους που είχαν σε μεγάλο βαθμό πλήρη συνείδηση τι ψήφιζαν. Το ότι παρασύρθηκαν δεν είναι σωστό. Αυτό μπορεί να ισχύει για τους ψηφοφόρους του κυβερνητικού σχηματισμού που είχαν την ένθερμη υποστήριξη όλων των ΜΜΕ, ενώ η Χρυσή Αυγή δεν διέθετε αυτό το προνόμιο. Άρα αυτό το ποσοστό το οφείλει στη σχέση της με την κοινωνία, που δείχνει να την ανέχεται και σε μερικές περιπτώσεις να την υποστηρίζει ενεργά. Ένα τέτοιο κόμμα έχει προοπτικές ανάπτυξης και δεν αποκλείεται στις επόμενες εκλογές να τρίβουμε τα μάτια μας.
Η ακροδεξιά στην Ελλάδα έχει βαθιές ρίζες και οι ιδέες της είναι διάχυτες σε όλη την κοινωνία άσχετα από την κομματική ένταξη. Π. χ. ο ρατσισμός, η ξενοφοβία σε διάφορους βαθμούς είναι στοιχείο της προσωπικότητας του Νεοέλληνα. Ο ατομικισμός και ο εγωκεντρισμός που συνοδεύεται από μια υποταγή σε μια ανώτερη και αδιαμφισβήτητη εξουσία, είναι θεμελιώδης αρχή του φασισμού. Χαρακτηριστική περίπτωση εκλεπτυσμένης φασιστικής προπαγάνδας είναι οι ταινίες του Κλιντ Ίστγουντ, όπου υπάρχει ένα ανώτερος ήρωας, που δρα πάντα μόνος, εκτός θεσμών, κοινωνίας, συλλογικότητας και θριαμβεύει χάρη στις ξεχωριστές του ικανότητες τιμωρώντας τους κακούς όπου και να βρίσκονται. Η δράση κοινωνικών δυνάμεων, η πάλη των τάξεων, είναι άγνωστη και ανύπαρκτη στις ταινίες του Ίστγουντ. Και όμως έχει φανατικούς θαυμαστές από την Αριστερά, που δεν χάνουν ταινία του.
Η εγγλέζικη απόβαση στην απελευθερωμένη εαμική Ελλάδα αποσκοπούσε στη συντριβή του ΕΑΜ και την κατάκτηση της Ελλάδας. Σκοπός που επετεύχθη, άσχετα αν μετά τη χάρισαν στις ΗΠΑ. Δική τους ήταν και ό,τι ήθελαν την κάνανε. Το πρόβλημά τους ήταν πώς θα οικοδομούσαν ένα μεταπολεμικό νεοελληνικό κράτος αντικομμουνιστικό και στη δική τους υπηρεσία. Οι φασίστες του Μεταξά, οι συνεργάτες των Ναζί, οι δοσίλογοι, οι παρακρατικές συμμορίες δολοφόνων στελέχωσαν αυτό το κράτος και περίπου για τρεις δεκαετίες οι ακροδεξιές αντικομμουνιστικές ιδέες ήταν η επίσημη κρατική ιδεολογία, που την υποστήριζε με φυλακίσεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και λογοκρισία. Για μια θέση καθαρίστριας στο δημόσιο χρειαζόσουν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Αυτή την κληρονομιά διεκδικεί η Χρυσή Αυγή και δεν αποκλείεται να τη δούμε αξιωματική αντιπολίτευση σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση.
Ένα άλλο στοιχείο που επιβεβαιώνει την κυριαρχία ακροδεξιών και ρατσιστικών συμπεριφορών, είναι η ανοχή της κοινωνίας, της κυβέρνησης και της Αστυνομίας στην οργανωμένη βία των ακροδεξιών συμμοριών που δολοφονούν, μαχαιρώνουν, ξυλοκοπούν όποιο μετανάστη βρουν ανήμπορο και μεμονωμένο ή όποιον Έλληνα τον θεωρούν αναρχικό ή μπολσεβίκο. Τη γραμμή της βίας την επιβεβαίωσε τηλεοπτικώς ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Κασιδιάρης χτυπώντας δύο βουλευτίνες της Αριστεράς, την Δούρου και την Κανέλλη. Δεν του έγινε καμία δίωξη, όπως και ουδείς έχει συλληφθεί για τις δολοφονίες των μεταναστών. Πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος τους προστατεύει, κάποιος τους ανέχεται και κάποιος τους καλύπτει. Και τα ΜΜΕ κρατούν μια ύποπτη σιγή γι’ αυτά τα εγκλήματα. Και η Χρυσή Αυγή αναπτύσσεται απρόσκοπτα με την καθημερινή ωμή βία, ορατή πια απ’ όλους. Δύσκολοι λοιπόν καιροί για τους πρίγκιπες της χώρας του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός από καμένη γη κυριολεκτικά, καταστρεμμένη οικονομία με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας στα χέρια του παγκοσμιοποιημένου αρπαχτικού καπιταλισμού, με ανεργία που αυξάνεται κατά 1.300 ανθρώπους περίπου την ημέρα, με εκποίηση της ελληνικής γης στη Ρόδο και Κέρκυρα, με παράδοση της αγροτικής παραγωγής στις πολυεθνικές (αυτό στην ουσία σημαίνει το δώρο της Αγροτικής στην Πειραιώς.) και ξεχαρβαλωμένη Υγεία και Παιδεία, έχουμε μπροστά μας τη ναζιστική απειλή που μπορεί να γίνει και κυβέρνηση, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει και τα πάει τόσο καλά όσο η Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα καταφέρει να βγάλει τη χώρα από την κρίση και δεν δώσει μια συγκεκριμένη προοπτική ανάπτυξης και ευημερίας, άθελά του θα γίνει η αίθουσα αναμονής του νεοναζισμού. Τα σημερινά πρώην μεγάλα κόμματα θα συρρικνωθούν ακόμα περισσότερο και αποτελούν εν δυνάμει συμμάχους της Χρυσής Αυγής για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό, το νέο μπολσεβικισμό που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Και η Ευρώπη της Μέρκελ θα επιδοκιμάζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το μεγάλο πρόβλημα της συγκρότησής του σε ενιαίο φορέα, πράγμα καθόλου εύκολο γιατί η αντίσταση των γραφειοκρατών είναι δεδομένη –όταν δουν πως κινδυνεύουν οι έμμισθες καρέκλες τους και η πολυπόθητη προοπτική για το κοινοβούλιο– έχει να αντιμετωπίσει ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα: το ρίζωμα του στην κοινωνία δημιουργώντας από τώρα κοινωνικούς θεσμούς που θα λειτουργούν για τον εαυτό τους, π.χ. δίκτυα αλληλεγγύης, συνεταιρισμούς, αγορές, κοινωνικά ιατρεία, φαρμακεία, και πολλά άλλα, χτίζοντας από τώρα τον κοινωνικό ιστό της χώρας με βάση την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μείνει μόνο στις κοινοβουλευτικές του δάφνες και αγνοήσει τη βάση του, δηλαδή την κοινωνία, θα μετατραπεί ταχύτατα σε μια νέα πολιτική εκδοχή που θα είναι σύνθεση ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται ένας καθαρός ιδεολογικός άξονας που να πηγαίνει βαθιά στην Ιστορία της Αριστεράς και να πολιτεύεται με τις ιδέες της Αριστεράς του 21ου αιώνα. Να διεκδικήσουμε τους επτανήσιους ριζοσπάστες που ξεκίνησαν τον ελληνικό σοσιαλισμό, που ανακόπηκε λόγω «μπολσεβικοποίησης» που κυριάρχησε ένεκα της Μόσχας, να πάρουμε όλα τα ρεύματα που διαμορφώθηκαν τον 19ο και 20ό αιώνα, π.χ. αναρχικούς, τροτσκιστές, μαοϊκούς, αριστερούς σοσιαλιστές και ό,τι άλλο θέλεις, απ’ όλα έχει ο μπαξές, για να καταλάβουμε την ουσία της Αριστεράς που δεν είναι δόγμα, αλλά ανάλυση και σκέψη που μας επιτρέπει να καταλάβουμε την πραγματικότητα, για να δράσουμε και να την αλλάξουμε.
Και καλά όλα αυτά. Αλλά η κοινωνία τι θέλει; Από τη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα, για τέσσερις περίπου δεκαετίες είχαμε κυβερνήσεις της δεξιάς ΝΔ ή της παραλλαγμένης κρυπτοδεξιάς του ΠΑΣΟΚ, που όλες εκλέχτηκαν με ψεύτικες εξαγγελίες. Δηλαδή με μια προεκλογική απάτη. Υποσχέθηκαν μια επόμενη χρυσή τετραετία, που δεν ήρθε ποτέ, χρησιμοποιώντας μια παραλλαγή του «λεφτά υπάρχουν». Το ίδιο λένε και για τα μνημόνια. Θα κάνουμε τώρα θυσίες, για να απολαύσουμε αύριο τους καρπούς των θυσιών μας. Αλλά ιστορικά δεν υπάρχει κανένα τέτοιο προηγούμενο. Αντίθετα, έχουμε δεκάδες παραδείγματα οριστικής καταστροφής χωρών, που είχαν την ίδια πολιτική Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, κατά κανόνα από τριτοκοσμικούς δικτάτορες αρχής γενομένης από τον Πινοσέτ. Η ανάπτυξη βρίσκεται εκτός μνημονίων και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τής Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Και αυτό θέτει επί τάπητος τη συζήτηση αν τελικά η παραμονή μας στην ΕΕ και το ευρώ είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας ή των τοκογλύφων. Και επειδή όλα όσα προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ διαστρεβλώνονται, καλό είναι να κάνουμε μια διευκρίνιση για τους κάθε αδίστακτους Κεδίκογλους της πολιτικής ή της δημοσιογραφίας. Άλλο πράγμα η συζήτηση για την ΕΕ και το ευρώ, που γίνεται σε όλη την Ευρώπη, και άλλο πράγμα η άμεση έξοδος από την ΕΕ.
Οι τέσσερις δεκαετίες της μεταπολίτευσης δεν δημιούργησαν νέα αριστερά πολιτικά κινήματα. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν και να πάρουν ένα ποσοστό που θα τους επέτρεπε την είσοδο στη Βουλή. Και αυτό θα μπορούσε να ήταν «γραδόμετρο» για να μετρήσουμε σε τι βαθμούς έχει φτάσει η Αριστερά.
perkor29@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου