Νίκος Δένδιας: Ένας Φασίστας με την Κουκούλα του Υπουργού

Κανένας κανονικός άνθρωπος δεν θα υπερασπιζόταν ποτέ έναν φόνο απ' όπου κι αν προέρχεται. 

Το ίδιο κι εμείς. 

Η είδηση στο αστυνομικό δελτίο λέει πώς: "Μια 33χρονη γυναίκα Ρομά πυροβόλησε και σκότωσε ένα άτομο και τραυμάτισε ένα ακόμα την ώρα που οδηγούνταν στον ανακριτή, στα δικαστήρια της σχολής ευελπίδων. Τα θύματα κατηγορούνταν για τη δολοφονία του γιου της, πέρυσι στο Ζεφύρι."

Κάθε δικαστής ωστόσο (μιας πολιτείας με κύρος στους πολίτες της) όταν αντιμετωπίζει ένα φόνο, εξετάζει πρίν απ' όλα το κίνητρο του φονιά. Κατόπιν εξετάζει τις προθέσεις του φονιά, την ψυχική του κατάσταση τη στιγμή της πράξης του, τις αντιδράσεις του μετά την πράξη και τέλος τη στάση του στη δίκη του. Από όλα τα προηγούμενα συνάγει και την τελική ποινή που του επιβάλλει ατομικά.  

Αυτά κάνει ένας δικαστής της ιδανικής αστικής δημοκρατίας.

Ένας υπουργός, τώρα, Δημόσιας Τάξης τί κάνει σε ανάλογη περίπτωση; Μα ότι κι εμείς οι υπόλοιποι. Απολύτως τίποτα! Δεν είναι δουλειά του υπουργού να δικάζει, να ανακρίνει, να αποφαίνεται ποινές και να τις εκτελεί. Δέν είναι; ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.

Δεν είναι δουλειά κανενός εκπροσώπου της εκτελεστικής εξουσίας στα πλαίσια της δημοκρατίας να ερμηνεύει αδικήματα εκτός δικαστικής εντολής και πολύ περισσότερο να αποδίδει συλλογικές ευθύνες σε ατομικές πράξεις πράγμα που κανένας δικαστής της εν λόγω δημοκρατίας δεν θα έκανε.

Όλα όσα διαβάσατε παραπάνω έχουν έννοια σε καθεστώτα  αστικής δημοκρατίας. 

Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει ισχύ σε καθεστώτα φασιστικά όπως αυτό που ολοκληρώνεται με ραγδαίους ρυθμούς στη χώρα μας.

Εδώ, η διάκριση εξουσιών είναι ανέκδοτο για συνταγματολόγους, το τεκμήριο αθωώτητας ανέκδοτο για συνηγόρους και η ατομική ευθύνη ανέκδοτο για δικαστές και κυβερνητικούς αξιωματούχους.

Το αστυνομικό ρεπορτάζ  μας πληροφορεί τώρα, πως "ο υπουργός δημόσιας τάξης, αμέσως μετά το φονικό στο χώρο των δικαστηρίων, διέταξε πογκρόμ εναντίον των Ρομά που κατοικούν στο Ζεφύρι με στόχο την ανεύρεση όπλων, ναρκωτικών και καταζητούμενων" (έτσι δήλωσε τουλάχιστον)

Ο ίδιος ο υπουργός επιχειρώντας να δικαιολογήσει την πράξη του αυτή, κάνει πλέον μιά πολιτική δήλωση: «δεν είναι επιτρεπτό να υπάρξουν και να αφεθούν να συντηρούνται εστίες ανομίας στη χώρα». είπε! «Είτε λέγονται κουκούλες, είτε λέγονται Ζεφύρι ... αυτές οι εστίες ανομίας πρέπει να σταματήσουν».

Εδώ διαπιστώνουμε πως άμα είναι εκπαιδευμένος ο φασίστας τα λέει όλα σε μια φράση.

Πώς ξεκίνησε από το φόνο που διέπραξε μια τσιγγάνα μάνα που της φάγαν (όπως πιστεύει) το παιδί, πώς την ατομική πράξη αγάπης και απόγνωσης της μάνας ο φασίστας Δένδιας την μετέφρασε σε απαίτηση συλλογικής τιμωρίας όλων των  τσιγγάνων του Ζεφυρίου και πώς συνδέει την, κατά την κρίση του, "συλλογική ανομία" των τσιγγάνων με τη "συλλογική ανομία" των κουκουλοφόρων που σαν τους τσιγγάνους κι αυτοί είναι συνένοχοι κακουργημάτων χωρίς καμία απολύτως πράξη αλλά με μόνο το γεγονός ότι φορούν κουκούλα!

Στο μυαλό του φασίστα δεν υπάρχει διάκριση εξουσιών. Όλες οι εξουσίες βρίσκονται στη διάθεσή του. Δεν υπάρχουν αθώοι. Όλοι είναι ένοχοι  μέχρι να καταφέρουν να αποδείξουν το αντίθετο. Δεν υπάρχουν νόμοι. Υπάρχει μόνο η κατευθυνόμενη εξουσία του δικαστή και του εισαγγελέα.

Όταν όμως το μυαλό του φασίστα καταλαμβάνει το κρανίο ενός υπουργού δημόσιας τάξης μιας χώρας, όλα δείχνουν πως ο φασισμός βρίσκεται ήδη με κάθε επισημότητα στην ίδια την κυβέρνηση  και όχι μόνο στις διάφορες εγκληματικές συμμορίες του υποκόσμου που η ίδια αυτή κυβέρνηση καθοδηγεί, και ας υπερηφανεύονται πως είναι οι γνήσιοι εκπρόσωποι του μίσους σε κάθε τι ανθρώπινο.

Ψιλικατζίδες της φαλτσέτας είναι οι χρυσαυγήτες. Το γνήσιο έγκλημα, ο φασισμός, οργανώνεται πάντα από το ίδιο το κράτος.