Αναδημοσίευση από: konstantakopoulos.blogspot.gr
To κείμενο που δημοσιεύουμε στη συνέχεια γράφτηκε προ 11μήνου,
σε μια προσπάθεια ανίχνευσης των βασικών τάσεων της ευρωπαϊκής κρίσης και ανάδειξης
του «τριγωνικού» χαρακτήρα της: «Ελλάδα-Γερμανία-αγορές». Ο χρόνος που παρήλθε
παρέχει μια επιπλέον δυνατότητα ελέγχου των βασικών υποθέσεων. Φυσικά
χρειάζονται ορισμένες συγκυριακές διορθώσεις, ανάλυση κάνουμε, όχι μαντική. Τον
Οκτώβριο 2011 αίφνης ήταν φανερή η πολιτική παρακμή της κυβέρνησης Παπανδρέου,
δεν μπορούσαμε όμως να είμαστε βέβαιοι για τη συμπεριφορά Σαμαρά-ΝΔ, η
μεταστροφή των οποίων προσέφερε σημαντική χρονική παράταση στις μνημονιακές
πολιτικές, με τίμημα τη βύθιση της Ελλάδας σε μια όλο και βαθύτερη,
«καθεστωτική», «υπαρξιακή» κρίση.
Γράψαμε το κείμενο αγγλικά προς ενημέρωση των Ευρωπαίων αναγνωστών.
Με πρωτοβουλία αναγνωστών μεταφράστηκε γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά και
δημοσιεύτηκε σε περιοδικά και ιστότοπους. Πολιτικές προσωπικότητες της
Γερμανίας μας απάντησαν επαινετικά, ενώ κληθήκαμε να παρουσιάσουμε τις βασικές
ιδέες μας για την ευρωπαϊκή κρίση σε ένα σεμινάριο που οργάνωσε στο Ευρωκοινοβούλιο
ένα think tank προσκείμενο στο ΕΛΚ. Αν αυτά έγιναν με το κείμενο ενός
ατόμου, φανταστείτε τι θα γινόταν αν ένα κράτος, αν τα κόμματα, οι πολίτες, η
Εκκλησία, οι Ελληνες δραστηριοποιούμεθα διεθνώς, αν είχαμε ιδέες για την
Ελλάδα και την Ευρώπη. Το γράφουμε για να υπογραμμίσουμε ότι υπήρχε και εν
μέρει υπάρχει, έστω συρρικνούμενο, ευρύ πεδίο συζήτησης και υπεράσπισης της
Ελλάδας. Δυστυχώς ουδείς, ή σχεδόν, υπερασπίζεται τη χώρα διεθνώς. Συχνότερα, οι
πάσης φύσεως ελληνικές ελίτ συνηγορούν παγκοσμίως στις ανθελληνικές επιθέσεις,
συμβάλλοντας στη δημιουργία προϋποθέσεων εκδίωξης της Ελλάδας από την ευρωζώνη με
απόδοση σε αυτήν της ευθύνης. Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής, είτε μείνουμε,
είτε φύγουμε, θα είναι ανυπολόγιστες.
Ενώ η Αθήνα επιδεικνύει τα ατέλειωτα αποθέματα ραγιαδισμού
που τη χαρακτηρίζουν, είναι πολλές φορές οι ξένοι που κινητοποιούνται
αυτοβούλως υπέρ των ελληνικών θέσεων, από τον μεγαλύτερο εν ζωή Γερμανό
συγγραφέα, τον Γκίντερ Γκρας, στιχουργό ενός συγκλονιστικού ποιήματος για την
Ελλάδα και τους κατοίκους της Νάντης, που δαδηλώνουν «Είμαστε όλοι ‘Ελληνες»,
έως τον συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο, από τη μακρινή Ουρουγουάη, ζώσα
συνείδηση της Λατινικής Αμερικής. Αλλά χρειάζεται μια Ελλάδα που να αγωνίζεται
για να εκμεταλλευθεί τη συμπάθειά τους, δεν εγείρουν συμπάθεια οι εθελόδουλοι.
Στο άρθρο μας υπαινισσόμαστε, χωρίς να μπαίνουμε στην ουσία,
δύο ακόμα, θεμελιώδεις κατά τη γνώμη μας ιδέες, στις οποίες υποσχόμεθα να
επανέλθουμε για τους αναγνώστες των «Επικαίρων»:
-
η πρώτη είναι ότι βρισκόμαστε ενώπιον κρίσης
καθεστώτος, οικονομικής στον πυρήνα της, πολιτισμού στην ουσία της, ανάλογης
εκείνης που γνώρισε το 1914 και το 1929 ο παγκόσμιος καπιταλισμός και οδήγησε
τότε στους δύο παγκοσμίους πολέμους, τη Ρώσικη Επανάσταση και τον γερμανικό
φασισμό. Η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης. Δεν θέλουμε να το
πιστέψουμε, ιδίως οι πολιτικές ηγεσίες και τα μεσαία στρώματα, φορείς
παγκοσμίως του ρεκόρ κοινωνικής ηλιθιότητας, δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το
πρόβλημα στο επίπεδο που αρμόζει, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρώπη, ούτε
παγκοσμίως. Αρνούμενοι να το αντιμετωπίσουμε, το χειροτερεύουμε.
-
Η δεύτερη είναι ότι η ελληνική/ευρωπαϊκή κρίση
ακολουθούν τη μορφή εξέλιξης της σοβιετικής. Πρόκειται για διαδικασία
«παράξενη», που μοιάζει με αυτοάνοσο νόσημα. Ο οργανισμός επιτίθεται στον εαυτό
του. Για να καταλυθεί μια τέτοια διαδικασία «αυτοκαταστροφής» απαιτείται:
Α. η πληττόμενη δομή (ΕΣΣΔ, Ελλάδα, ΕΕ) να έχει σοβαρά,
υφέρποντα προβλήματα
Β. να υπάρχει υποκείμενο επιρροής σε στρατηγικούς «κόμβους»,
όπως κέντρα πολιτικής, εκδοτικής, οικονομικής ισχύος, με ανώτερη των επιμέρους
παικτών στρατηγική ευφυία, ικανό να πυροδοτήσει τακτικές επιλογές των
υποκειμένων, που αγνοούν τις καταστροφικές για την όλη δομή στρατηγικές
συνέπειες των επιλογών τους. Τέτοια τακτικά, ελεγχόμενα υποκείμενα, ήταν η
μεταρρυθμιστική πτέρυγα του ΚΚΣΕ, οι (ελεγχόμενες) κυβερνήσεις
Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά, ο γερμανικός εθνικισμός, επιδέξια «χειριζόμενος»
από τη «Διεθνή των Τραπεζών». Στην ΕΣΣΔ, το ‘Ιδρυμα Σόρος κατέληξε να έχει στο
μισθολόγιό του όλους σχεδόν τους προβεβλημένους διανοούμενους της περεστρόικα.
Σήμερα, το “κόμμα της Goldman Sachs”
είναι πανταχού παρόν στις διεθνείς δομές οικονομικο-πολιτικής και εκδοτικής
εξουσίας.
ΔΚ
Σύνοψη
Η Ελλάδα θα βρεθεί στο χείλος μιας εξέγερσης ή μιας επανάστασης,
αν η κυβέρνηση συνεχίσει να αρνείται τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, τις οποίες
ζητούν όλοι στην Ελλάδα. Οι αγορές δείχνουν έτοιμες να εξαπολύσουν μια ακόμα
μεγαλύτερη επίθεση εναντίον της Ιταλίας. Στην Ανατολική Μεσόγειο επικρατεί
ένταση, με συνέπεια να αυξάνονται οι πιθανότητες μια πολεμικής σύρραξης στην
οποία ενδέχεται να εμπλακούν δυο χώρες-μέλη της ΕΕ, μια υποψήφια χώρα-μέλος και
το Ισραήλ. Όσο για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται την Ευρωπαϊκή κρίση, το
Βερολίνο επαναλαμβάνει την ίδια αλληλουχία στρατηγικών λαθών που συνέβαλλαν στη
στρατιωτική ήττα του στον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη μόνη διαφορά
ότι στον 20ο αιώνα είχαμε βρεθεί στη δίνη ένοπλων συρράξεων, ενώ
σήμερα αντιμετωπίζουμε έναν χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτικό πόλεμο.
Η Γερμανία
έχει τη σπάνια ιστορική ευκαιρία να ξαναγίνει ένα φυσιολογικό κράτος, να
μετατραπεί στον πολιτικό και οικονομικό ηγέτη όλης της Ευρώπης εναντίον των Αγορών,
σε έναν Καλό και Δημοκρατικό ηγεμόνα της ηπείρου που θα επενδύσει τις
φιλοδοξίες της σε ένα ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό Ευρωπαϊκό σχέδιο παγκόσμιας
σημασίας. Αντίθετα, οι πολιτικές της υπονομεύουν το Ευρωπαϊκό σχέδιο, τροφοδοτώντας
πολιτικές αντιπαραθέσεις και πολέμους χρέους στους κόλπους της Ευρώπης. Για μια
ακόμα φορά στην ιστορία της, η Γερμανία είναι όμηρος μιας εξαιρετικά περιορισμένης
και επαρχιώτικης αίσθησης του εθνικισμού, της ίδιας πρωτόγονης μορφής
εθνικισμού που κατέστρεψε στο παρελθόν τον Γερμανικό Λαό. Ως εκ τούτου, η Γερμανία
κινδυνεύει να υποστεί ένα «τρίτο Βατερλό» μέσα σε δυο αιώνες, μια ήττα που θα είναι
πολύ πιο βαριά από εκείνη του 1945. Δεν έχει απομείνει πολύς χρόνος μέχρι την ιστορική
ήττα της Ευρωπαϊκής Ιδέας, την κατάρρευση της ΕΕ και μια παγκόσμια οικονομική
κρίση χειρότερη από εκείνη του 1929, η οποία θα έχει καταστρεπτικές επιπτώσεις
για την Ευρώπη, τον κόσμο και την ίδια τη Γερμανία.
Υιοθετώντας
μια πιο συστημική προσέγγιση, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε τους τρόπους με
τους οποίους η κρίση εκτυλίσσεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την παγκόσμια
οικονομική αρχιτεκτονική, αλλά και μερικά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που
οδήγησαν στην ταχύτατη αυτοκτονία του σοβιετικού συστήματος και την αυτοκαταστροφή
της Σοβιετικής Ένωσης, ενός συστήματος που ήταν πολύ διαφορετικό, αλλά εξίσου
«κλειστό» με το σημερινό μονεταριστικό και νεοφιλελεύθερο Ευρωπαϊκό και
παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.
Ο τόπος με
τον οποίο οι Ευρωπαίοι ηγέτες χειρίζονται την Ευρωπαϊκή κρίση θυμίζει τον τρόπο
συμπεριφοράς του Γκορμπατσόφ, ο οποίος αποσταθεροποίησε ζωτικές λειτουργίες και
δομές του σοβιετικού συστήματος χωρίς να έχει κάποια σαφή ιδέα με τι θα το
αντικαθιστούσε. Αντίθετα με το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ο Γκορμπατσόφ δανείστηκε
πολλές δυτικές αξίες προκειμένου να τις χρησιμοποιήσει στην εσωτερική πολιτική
διαπάλη, με συνέπεια να καταστρέψει την «εικόνα του εχθρού» που αποτελούσε τον πυρήνα
του σοβιετικού πολιτικού συστήματος. Το ίδιο βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα στην
Ευρώπη. Το «καθεστώς» μας βασίζεται στην υπόσχεση «της ελευθερίας, της ευημερίας
και της δημοκρατίας». Πολύ απλά, το «καθεστώς» δεν θα επιβιώσει, επειδή
προσπαθεί να διασφαλίσει ολοένα και περισσότερα κέρδη για τις τράπεζες και
καταστρέφει ολόκληρες συλλογικότητες προκειμένου να αποπληρωθούν τα
συσσωρευμένα χρέη.
Σε αυτό το
άρθρο, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε πώς οι χρηματοοικονομικές, πολιτικές,
ιδεολογικές, εθνικές και γεωπολιτικές συνιστώσες συντελούν στην τρέχουσα κρίση
της ΕΕ. Θα προτείνουμε τη σύνθεση δυο φαινομενικά αντίθετων ερμηνειών, από τις
οποίες η μια δίνει έμφαση στη χαοτική φύση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, ενώ η
άλλη αποπειράται να διακρίνει σε κάθε στάδιο της κρίσης το προωθούμενο σχέδιο
της «Χρηματοπιστωτικής Αυτοκρατορίας», η οποία διαμορφώνει την Ευρώπη και τον
κόσμο βάσει των συμφερόντων της και των παγκόσμιων οραμάτων της. Θα εστιάσουμε
την ανάλυσή μας στη Γερμανική πολιτική, επειδή η Γερμανία είναι το μοναδικό
εναπομένον έθνος στην Ευρώπη που προσπαθεί να χαράξει μια πολιτική για την
Ευρώπη. Ο μοναδικός άλλος πραγματικός ενεργών παράγοντας στην Ευρώπη είναι η
Ελλάδα, επειδή έχει μετατραπεί σε πεδίο πειραματισμού της νέας οικονομικής και
κοινωνικής τάξης στην Ευρώπη. Αλλά και επειδή η Ελληνική κυβέρνηση, υπό τον
άμεσο έλεγχο των κέντρων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου,
συμπεριφέρεται ως ένας πραγματικός «παράγοντας του χάους» στις Ευρωπαϊκές
υποθέσεις.
Από το 1914 και το
1939 στο 2012
Βρισκόμαστε σε μια καθοριστική συγκυρία της Ευρωπαϊκής και,
ιδίως της Γερμανικής ιστορίας. Οι ίδιοι κακόβουλοι μηχανισμοί, που έδρασαν στην
Ευρώπη πριν από τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουν τεθεί πάλι σε κίνηση,
αυτή τη φορά με χρηματοπιστωτικούς οικονομικούς και όχι με στρατιωτικούς όρους
(τουλάχιστον προς το παρόν), αλλά με τις ίδιες δυνητικά καταστρεπτικές επιπτώσεις.
Διακυβεύονται η ευημερία, η δημοκρατία και ο πολιτισμός της Ευρώπης, όλα όσα
καταφέραμε να πετύχουμε μετά το 1945. Εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο οι
Γερμανοί ηγέτες χειρίζονται την Ευρωπαϊκή κρίση, η Γερμανία διατρέχει τον υπαρκτό
κίνδυνο να υποστεί τελικά μια οικονομική, πολιτική, γεωπολιτική, ηθική και
στρατηγική ήττα, ανάλογη με τη στρατιωτική ήττα του 1945.
Ο νους μας
δεν μπορεί να συλλάβει πλήρως τη νέα κατάσταση. Ο τρόπος σκέψης μας εξακολουθεί
να βασίζεται στις πραγματικότητες και τις βεβαιότητες του κόσμου που γνωρίσαμε
μεταξύ 1945 και 2008. ο πιο ενδεδειγμένος παραλληλισμός
είναι ο απόλυτος αιφνιδιασμός των Ευρωπαίων από την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου
Πολέμου το 1914, καθώς εξακολουθούσαν να σκέφτονται με τους όρους της Belle Époque, ενώ έμπαιναν στη νέα
εποχή των Πολέμων και των Επαναστάσεων, που χαρακτήρισαν το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. «Δεν θα πληρώσουμε για
τους Έλληνες», λένε οι Γερμανοί, ‘όπως αντίστοιχα ο Γάλλοι, σε μια όχι και τόσο
διαφορετική περίπτωση, έλεγαν ότι «δεν θα πεθάνουμε για το Ντάντσιχ». Όμως, η
«δολοφονία» της Ελλάδας ενέχει τον κίνδυνο να προκαλέσει τις ίδιες συνέπειες μ
τη δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο το 1914.
Η κρίση
χρέους καταστρέφει ταχύτατα τα πολιτικά θεμέλια της ΕΕ στην υφιστάμενη μορφή
της, αλλά και κάθε είδους Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν
ξεκινήσει έναν πόλεμο εναντίον τη Ελλάδας και άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής
περιφέρειας, των λεγομένων PIIGS,
ο οποίος θυμίζει τις εκστρατείες ψυχολογικών επιχειρήσεων εναντίον των κρατών
«παριών», όπως το Ιράκ ή η Σερβία. Οι εκστρατείες ψυχολογικών επιχειρήσεων
προηγήθηκαν των στρατιωτικών επιθέσεων εναντίον των συγκεκριμένων χωρών, όπως
ακριβώς σήμερα προηγήθηκαν των κερδοσκοπικών επιθέσεων εναντίον της Ελλάδας, με
συνέπεια μια χώρα-μέλος της ευρωζώνης να μετατραπεί στο χρηματοοικονομικό
ισοδύναμο του Ιράκ.
Δυο χρόνια
μετά από την έναρξη της Ευρωπαϊκής κρίσης δημόσιου χρέους, οι σύνοδοι κορυφής
της ΕΕ θυμίζουν ολοένα και περισσότερο βαθμό αγώνες πυγμαχίας και είναι σε ολοένα
και μεγαλύτερο βαθμό αναποτελεσματικές. Η Γερμανία, η Γαλλία, η Μ. Βρετανία και
η Ιταλία έχουν μεταξύ τους τι χειρότερες σχέσεις που είχαν ποτέ. Η «Ευρωπαϊκή»
Κεντρική Τράπεζα προσπαθεί να συμπεριλάβει στη συμφωνία για την «αναδιάρθρωση»
του Ελληνικού χρέους την εξαίρεση των Ελληνικών ομολόγων που αγόρασε σε πολύ
χαμηλές τιμές στη δευτερογενή αγορά – δηλαδή, κερδοσκοπεί εις βάρος μιας
χώρας-μελους της ΕΕ σε μια κατάσταση οικονομικής στενότητας! Οι απλοί Γερμανοί
πολίτες λένε ότι δεν θέλουν τα χρήματα που προέρχονται από τη σκληρή δουλειά
τους να δοθούν για να αποπληρωθούν τα χρέη των Ελλήνων απατεώνων, αγνοώντας ότι
οι Έλληνες εργάζονται πολύ περισσότερο από τους Γερμανούς και ότι, σε κάθε
περίπτωση, η Γερμανική οικονομική «βοήθεια προς την Ελλάδα» δεν καταλήγει στην
Ελλάδα, αλλά στους διεθνείς τραπεζικούς κολοσσούς που είναι οι πραγματικοί
απατεώνες. Ο Βούλγαρος πρωθυπουργός δήλωσε ότι τον χαροποιεί το γεγονός ότι καταστρέφεται η Ελληνική κοινωνία,
όπως είχε καταστραφεί η Βουλγαρική κοινωνία μετά από τη κατάρρευση του κομμουνισμού.
Οι Έλληνες
κατηγορούν σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό τους Γερμανούς ότι συμπεριφέρονται με
τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συμπεριφέρθηκαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – δηλαδή,
ότι καταστρέφουν και λεηλατούν τη χώρα τους. Μιλούνε ολοένα και πιο συχνά για
το Δ΄ Ράιχ και αναπολούν το ΕΑΜ, το πιο σημαντικό αντιστασιακό κίνημα που
δραστηριοποιήθηκε σε όλη την Ευρώπη από το 1941 έως το 1944, λαμβανομένου υπ’
όψιν του μεγέθους τη χώρας τους.
Τι σημαίνουν
όλα αυτά; Σημαίνουν ότι δυο χρόνια μετά από την έναρξη της Ευρωπαϊκής κρίσης
δημόσιου χρέους, πληρούνται πλέον όλες οι χρηματοοικονομικές, πολιτικές και
ιδεολογικές προϋποθέσεις για την καταστροφή του Ευρωπαϊκού σχεδίου. Οι
παγκόσμιες δυνάμεις και ιδίως η νέα «Χρηματοπιστωτική Αυτοκρατορία», που επιδιώκουν
να «κυριαρχήσουν ή να καταστρέψουν» την Ευρώπη, διαθέτουν νέα και σημαντικά
εργαλεία για να επιτύχουν τον στόχο τους. Τα Ευρωπαϊκά έθνη αλληλοκατηγορούνται
για την κρίση, για την οποία ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι παγκόσμιες τράπεζες
και η πλήρης απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα και της οικονομίας!
Το Γερμανικό
δίλλημα
Για πρώτη φορά μετά από ογδόντα χρόνια, η Γερμανία κρατάει
στα χέρια τη μοίρα της Ευρώπης, το κλειδί για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό
της Ευρώπης. Όμως, δεν θα το κρατάει για πολύ ακόμα, ενώ όλα δείχνουν ότι δεν
ξέρει πώς να το χρησιμοποιήσει. Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν εναντίον της Ελλάδας
τις αγορές ως ένα είδος «αστυνομίας της συνθήκης του Μάαστριχτ», προκειμένου να
«τιμωρήσουν» τους Έλληνες και να «πειθαρχήσουν» τους υπολοίπους Ευρωπαίους,
χωρίς να συνειδητοποιούν -όπως ο Φάουστ- το τεράστιο αντίτιμο που θα καταβάλουν
για τη συμμαχία τους με τον διάβολο. Διέλυσαν οικονομικά την Ελλάδα, όπως ο
Στάλιν και Χίτλερ είχαν διαλύσει την Πολωνία με στρατιωτικά μέσα. Η
Γερμανία υπερεκτιμάει τον εαυτό της και βασίζεται υπέρμετρα στην οικονομική
ισχύ της, με τον ίδιο τρόπο που κατά τη
διάρκεια του 20ου αιώνα είχε υπερεκτιμήσει τον εαυτό της και είχε
βασιστεί υπέρμετρα στη στρατιωτική ισχύ της. Το Βερολίνο πιστεύει ότι μπορεί να
παίξει με τις Αγορές, όπως ο Νταλαντιέ, ο Τσάμπερλεν ή ο Στάλιν πίστευαν ότι
μπορούσαν να παίξουν με τον Χίτλερ και τον χρησιμοποιήσουν.
Μεταξύ 1939
και 1941, ο Χίτλερ επιτέθηκε εναντίον όλων των Ευρωπαϊκών εθνών, επιδιώκοντας
να ενώσει και να τα πειθαρχήσει πριν στραφεί στη βασική επιδίωξη του: την κατάκτηση
της Ρωσίας και την ήττα του Μπολσεβικισμού. Όμως, το σχέδιο του Χίτλερ
αντικατόπτριζε τον κατ’ ουσίαν επαρχιώτικο, περιορισμένο και βίαιο χαρακτήρα του Γερμανικού
εθνικισμού. Η Γερμανία δεν κατανόησε ποτέ τον δικό της μεγάλο θεωρητικό του
Πολέμου, τον Πρώσο Καρλ φον Κλάουζεβιτς ο οποίος είχε ορθά διακρίνει πίσω από
τις νίκες του Ναπολέοντα τη δύναμη των ιδεών της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης.
Οι πιο επιτυχημένες και σταθερές ηγεμονίες είναι εκείνες που βασίζονται σε
γενικές ιδέες και συμπεριλαμβάνουν ένα «καρότο» για τα έθνη που βρίσκονται υπό
την κυριαρχία τους. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της ηγεμονίας των ΗΠΑ που βασίστηκε
στο όραμα του «ανεξάρτητου, ελεύθερου και επιτυχημένου ατόμου», στην περίπτωση
της ΕΣΣΔ που βασίστηκε στον «σοσιαλισμό», αλλά και στην περίπτωση της ΕΕ για
όσο διάστημα βασιζόταν στο κοινό όραμα της «ειρήνης, της ευημερίας και της
ελευθερίας για όλους».
Ο Χίτλερ
απέτυχε να κατακτήσει τη Βρετανία και κατέβαλε ένα μεγάλο αντίτιμο για την
επίθεσή του εναντίον της Ελλάδας. Θα μπορούσε πιθανότατα να είχε νικήσει την
ΕΣΣΔ, όμως, όταν τελικά τον Ιούνιο του 1941 επιτέθηκε εναντίον της, είχε ήδη
χάσει πολύτομες δυνάμεις ενέργεια και χρόνο προσπαθώντας να συντρίψει την
Ελληνική αντίσταση. Με έναν τρόπο που θα άφηνε άφωνο τον Σίγκμουντ Φρόιντ, η
Άγκελα Μέρκελ κάνει ακριβώς το ίδιο. Προσπαθεί να τιμωρήσει τους Έλληνες και να
πειθαρχήσει τους υπολοίπους Ευρωπαίους πριν αντιμετωπίσει το ζήτημα των Αγορών
εκ μέρους όλης της ΕΕ. Όμως, υπάρχει ο κίνδυνος να καταστραφεί όλο το πολιτικό
κεφάλαιο της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι Αγορές και
η «αστυνομία» του ΔΝΤ, την οποία προσκάλεσαν και συνεργάστηκαν μαζί της οι
ηγέτες της Γερμανίας, όχι μόνο «τιμώρησαν» τον φερόμενο Έλληνα «εγκληματία»
(στην πραγματικότητα, τον κατέστρεψαν κυριολεκτικά), αλλά πλέον επιτίθενται
εναντίον των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, ακόμα και εναντίον των ΗΠΑ (η απόφαση της Standards & Poor’s να υποβαθμίσει
την πιστοληπτική ικανότητα της υπερδύναμης τον Αύγουστο του 2011 πρέπει να
θεωρηθεί ως το σημείο καμπής για την οριστική αλλαγή του συσχετισμού ισχύος
ανάμεσα στο χρηματοπιστωτικό «κράτος πίσω από τα κράτη» και στα «φυσιολογικά»,
«συνηθισμένα» κράτη). Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι η Ελλάδα δεν ήταν μια
εξαίρεση, αλλά μια ακραία περίπτωση, η οποία μας επιτρέπει να κατανοήσουμε και να
συνειδητοποιήσουμε του θεμελιώδεις μηχανισμούς εν δράσει. Επί δυο χρόνια, όλοι προσπαθούν
να αντιμετωπίσουν το Ελληνικό πρόβλημα, αλλά το μοναδικό αποτέλεσμα αυτών των
προσπαθειών είναι η τεράστια αύξηση του χρέους της Ελλάδας, καθώς και η
ταχύτατη και πρωτοφανής καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Καμία λύση μέσα
στο σύστημα
Οι Γερμανοί και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί προσπαθούν να βρουν
μια λύση, όμως όλα τα μέτρα τα οποία προτείνουν και στα οποία συμφωνούν αποτυγχάνουν
στις επόμενες εβδομάδες ή μήνες, κάτι που αποδεικνύει ότι το πρόβλημα είναι
συστημικό, ότι δεν υπάρχει λύση μέσα στο δεδομένο πολιτικό και οικονομικό
«μοντέλο», μέσα στο πλαίσιο της λεγόμενης «φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης», η
οποία χαρακτηρίζεται από τη συγκέντρωση τεράστιας οικονομικής και πολιτικής
ισχύος στα χέρια των «καπετάνιων» του χρηματοπιστωτικού τομέα, αλλά και από την
πλήρη απορρύθμιση των χρηματοπιστωτικών και των υπολοίπων αγορών, και ιδίως
κάθε χρηματοπιστωτικής, οικονομικής και
εμπορικής δραστηριότητας σε όλο τον πλανήτη. Καταστρέφουμε την Ευρώπη,
επισπεύδοντας μια παγκόσμια κρίση που θα είναι χειρότερη από εκείνη του 1929.
Το
χρηματοπιστωτικό τέρας που δημιουργήσαμε τα τελευταία 40 χρόνια, η παγκόσμια «Αυτοκρατορία
του Χρήματος», καταστρέφει τα κράτη, τα έθνη και τον πολιτισμό μας. Για όσο
διάστημα η λύση που προτείνουμε θα αποφεύγει να αντιμετωπίσει τη βασική αιτία
του προβλήματος, το πρόβλημα θα παραμένει και θα κινδυνεύει όχι μόνο η ύπαρξη της
ΕΕ, αλλά και ολόκληρου του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, του κράτους προνοίας, της
δημοκρατίας, όλων όσα οι Ευρωπαίοι καταφέραμε να πετύχουμε μετά το 1945. Αν
προσπαθήσουμε να αποπληρώσουμε το βουνό του χρέους που συσσωρεύτηκε από τις
τράπεζες και τα άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, θα πρέπει να καταστρέψουμε τις
κοινωνίες μας, να μετατρέψουμε τους Ευρωπαίους πολίτες σε οιονεί ισόβιους σκλάβους,
να επιβάλλουμε το κοινωνικό ισοδύναμο ενός νέου παγκοσμίου πολέμου, να
πραγματοποιήσουμε νέους πολέμους σε μια κλίμακα που θα είναι πολύ πιο μαζική
από εκείνη των πολέμων στη Μέση Ανατολή την τελευταία δεκαετία ή να
καταστρέψουμε με ακόμα γρηγορότερους ρυθμούς το περιβάλλον, τα ίδια τα θεμέλια
της ύπαρξής μας.
Η Ιστορία θέτει
τους Γερμανούς ενώπιον ενός δραματικού στρατηγικού διλήμματος. Έχουν τη μοναδική
ιστορική ευκαιρία να ξαναγίνουν ένα «φυσιολογικό» έθνος, να αποδράσουν από την
πνευματική «φυλακή» στην οποία καταδικάστηκαν μετά από την ήττα τους στον Β΄
Παγκόσμιο Πόλεμο εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο αντιμετώπισαν αυτή την ήττα
τόσο οι Γερανοί όσο και οι κατακτητές τους (1). Για να τα καταφέρουν, θα πρέπει
η Γερμανία να ηγηθεί των Ευρωπαϊκών εθνών στην προσπάθειά τους να ελέγξουν το
χρηματοπιστωτικό τέρας που απειλεί τις κοινωνίες, τη δημοκρατία και τον
πολιτισμό της Ευρώπης. Θα πρέπει οι Γερμανοί να γίνουν οι πρωτοπόροι στην πραγματικά
τιτάνια, εξαιρετικά δύσκολη, αλλά απολύτως αναγκαία ριζική μετατόπιση του
κυρίαρχου παραδείγματος προς ένα άλλο οικονομικό μοντέλο, αν όντως θέλουμε να
σώσουμε την ήπειρό μας από τον ολοκληρωτισμό των λεγόμενων «Αγορών». Είναι
αναγκαία η ριζική αναδιάρθρωση του Ευρωπαϊκού χρέους, η κατάργηση ή,
τουλάχιστον, η ρύθμιση της αγορά των CDS και των άλλων παραγώγων, η αντικατάσταση του υφιστάμενου
Ευρωπαϊκού οικονομικού μοντέλου που παράγει χρέη με ένα παραγωγικό μοντέλο που
θα είναι προσανατολισμένο σε μια νέα μορφή κεϊνσιανισμού, σε μια μορφή
προστατευτισμού και ρύθμισης. Είναι αναγκαία μια γιγαντιαίων διαστάσεων
αναδιανομή των εισοδημάτων και του πλούτου, η αντιστροφή της πορείας που
ακολουθούμε τα τελευταία σαράντα χρόνια. Είναι αναγκαία μια Ευρωπαϊκή κυβέρνηση
και όχι διακυβέρνηση, όμως κυβέρνηση αυτή θα πρέπει να είναι δημοκρατική και να
εξυπηρετεί κοινωνικούς, αναπτυξιακούς και οικολογικούς στόχους, και όχι απλά να
εγγυάται την αξία του χρήματος, όπως επιτάσσει η συνθήκη του Μάαστριχτ. Είναι
αναγκαίο ένα νέο Νιου Ντιλ και, προκειμένου να υλοποιηθεί, είναι αναγκαία μια
πολιτική ηγεσία με το σθένος και τις ικανότητες του Φράνκλιν Ρούζβελτ, του
Ουίνστον Τσόρτσιλ ή του Σαρλ ντε Γκολ, ώστε να αντιμετωπιστεί η τρέχουσα κρίση
και να σωθεί η Ευρώπη.
Η άλλης οδός
είναι το Βερολίνο να συνεχίσει να κάνει ό,τι κάνει, επισπεύδοντας την
καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποξενώνοντας την πλειονότητα των Ευρωπαϊκών
εθνών και θέτοντας τα θεμέλια για την κυριαρχία της «Αυτοκρατορίας του
Χρήματος» σε όλη της ήπειρο, με τελική απόληξη τη μετατροπή και της ίδιας της
Γερμανίας σε ένα υποτελές κράτος. Φυσικά, η Γερμανία διαθέτει σημαντικά
συγκριτικά πλεονεκτήματα και θα καταφέρει να επιβιώσει για ένα μεγάλο χρονικό
διάστημα χωρίς τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες. Πώς, όμως, μετά από 20 χρόνια θα
καταφέρνει να αντεπεξέρχεται αυτοτελώς
απέναντι στην Κίνα ή την Ινδία; Τι είδους «ήπια» (και όχι μόνο «οικονομική»)
ισχύ θα διαθέτει μετά από τις ολέθριες πολιτικές και ιδεολογικές επιπτώσεις της
ολοκληρωτικής καταστροφής της Ευρώπης υπό την ηγεσία της; Ούτε λίγο ούτε πολύ,
μια τέτοια εξέλιξη θα ισοδυναμεί με μια οικονομική, ηθική, πολιτική και
στρατηγική ήττα της Γερμανίας, η οποία θα είναι πολύ χειρότερη από τη
στρατιωτική ήττα που υπέστη το 1945.
Η Αυτοκρατορία
εναντίον της Γερμανίας
Ο πρώτος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο λόρδος Ισμέι, είχε ορίσει
τον σκοπό της Ατλαντικής Συμμαχίας με την ακόλουθη διάσημη φράση: «Να μείνουν
οι Αμερικανοί μέσα, οι Γερμανοί κάτω και οι Ρώσοι έξω». Η Βρετανική
Αυτοκρατορία παρέδωσε τα σκήπτρα στην Αυτοκρατορία των ΗΠΑ, η Αυτοκρατορία των
ΗΠΑ διατήρησε το στέμμα της χάρη στο συνδυασμό της χρηματοπιστωτικής ισχύος και
των Αμερικανικών όπλων, η ΕΣΣΔ αυτοκτόνησε, αλλά η αυτοκρατορική «τεχνογνωσία»
παραμένει ακέραια. Οι μέθοδοι και οι υποτελείς αλλάζουν, όχι όμως οι θεμελιώδεις
στόχοι. Σήμερα, σημαίνον πρόσωπο δεν ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, αλλά ο
πρόεδρος της Goldman Sachs
Λόιντ Μπλάκφεϊν, ο οποίος είπε κάποτε: «Κάνω τη δουλειά του Θεού» (2).
Ο Μπλάκφεϊν
δεν μπορούσε να κοιμηθεί το 2008. Παρ’ όλο που είχε προσχεδιάσει τα πάντα, δεν
ήταν βέβαιος για την τροπή που θα έπαιρναν τα πράγματα. Ο άνθρωπός του, ο
Πόλσον, έπρεπε κυριολεκτικά να ικετεύσει τα μέλη του Κογκρέσου για να σωθούν οι
Τράπεζες. Μετά από τρία χρόνια, ο Λόιντ και οι συνάδελφοί του γελούν εις βάρος
των Γερμανών, των Ευρωπαίων, της Μέρκελ, του Σαρκοζί και του Ομπάμα, οι οποίοι
αυτοεξευτελίζονται για να «ηρεμίσουν τις αγορές». Ο Λόιντ και οι συνάδελφοί του
όχι μόνο διατήρησαν και επέκτειναν τις αυτοκρατορίες τους και τα αμύθητα κέρδη
τους. όχι μόνο μετακύλυσαν στα κράτη τις ζημίες τους προκαλώντας την κρίση
δημόσιου χρέους, αλλά έχουν πλέον τη δυνατότητα να «ρυθμίζουν» το μέγεθος των
κρατικών προϋπολογισμών, το επίπεδο των κοινωνικών δαπανών και επενδύσεων στην
Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ακόμα και το πόσα μέλη πρέπει να έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση ή
αν θα συνεχίσει να υπάρχει!
Ένας άνθρωπος
της Goldman Sachs
διορίστηκε επικεφαλή της «Ευρωπαϊκής» Κεντρικής Τράπεζας. Ένας άλλος, ο
αρθρογράφος των Financial Times Deutschland
Ότμαρ Ίσινγκ έθεσε τους Ευρωπαίους ενώπιον του διλλήματος είτε να μετατρέψουν
την Ένωσή τους σε μια «δικτατορία των Αγορών» είτε να την δουν να διαλύεται. Ο
Ίσινγκ, που στη Γερμανία θεωρείται -Κύρος οίδε!- η μεγαλύτερη αυθεντία στη
νομισματική πολιτική, είχε εξηγήσει σε ένα άλλο άρθρο του τον Μάρτιο του 2010
για ποιους λόγους η Ευρώπη δεν έπρεπε να βοηθήσει την Ελλάδα. Ο Ίσινγκ είναι έμμισθος
σύμβουλος της Goldman Sachs,
της τράπεζας που τον Σεπτέμβριο του 2009 ενορχήστρωσε την κερδοσκοπική επίθεση
εναντίον της Αθήνας, παραβιάζοντας του κανόνες δεοντολογίας καθώς ήταν
σύμβουλος της Ελληνικής κυβέρνησης.
Οι άνθρωποι του
χρήματος όπως Ίσινγκ ή ο Σόρος -ο οποίος έγινε διάσημος για την
χρηματοπιστωτική επίθεση που είχε πραγματοποιήσει εναντίον της συμμετοχής της
Μ. Βρετανίας στην ΟΝΕ, ένα προανάκρουσμα της επίθεσης που πραγματοποιεί σήμερα
εναντίον της Ευρώπης η «Χρηματοπιστωτική Αυτοκρατορία»-, είναι πλέον αυτοί που,
μέσω των Ευρωπαϊκών εφημερίδων, καθορίζουν τη συζήτηση για τη μοίρα της ηπείρου
που γέννησε όλες τις βασικές και ουσιαστικές ιδέες της νεότερης εποχής σε όλους
τους τομείς της ζωής και της γνώσης. Αυτό είναι το κατάντημα της Ευρώπης του
Καντ και του Βολταίρου, του Μαρξ και του Νίτσε, του Ροβεσπιέρου και του
Γκαριμπάλντι, του Σαρτρ και του Γκαίτε, της Γαλλικής Επανάστασης, του Γερμανικού
ρομαντισμού και το σοσιαλισμού. Ο Σόρος, ο Ίσινγκ, η Goldman Sachs ή άνθρωποι σαν τον
Μπαρόζο (!) συζητούν και αποφασίζουν για τη μοίρα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού –
δηλαδή, για το πώς θα τον καταστρέψουν.
Η «φιλική»
συμβουλή του Σίτι στους Γερμανούς
ή η αυτοκρατορική
παγίδα για το Βερολίνο
Στα τέλη Σεπτεμβρίου, οι Financial Times του Λονδίνου δημοσίευσαν ένα
ασυνήθιστα ωμό κύριο άρθρο, προτρέποντας την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ να μην
καταβάλλουν στην Ελλάδα την έκτη δόση του συμφωνημένου δανείου. Το κύριο άρθρο
εξηγούσε ότι η Ελλάδα δεν όφειλε να ανταποκριθεί σε διεθνείς χρηματοπιστωτικές
υποχρεώσεις μέχρι τα τέλη του έτους. Αν δεν καταβαλλόταν η δόση, η Ελληνική
κυβέρνηση θα αδυνατούσε να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις, διευκρίνιζε
το κύριο άρθρο, εκπροσωπώντας τους επενδυτές και τους χρηματιστές του Σίτι.
(Στις εβδομάδες που ακολούθησαν τη δημοσίευση του εν λόγω κυρίου άρθρου, η
Ελληνική κυβέρνηση, αντιμέτωπη με την απειλή της διακοπής της χρηματοδότησης,
άρχισε να ενεργεί υπό το κράτος απόλυτης σύγχυσης και πανικού, σφαγιάζοντας κυριολεκτικά
όλες τις κοινωνικές τάξεις κάτω από της εποπτεία της τρόικας που είχε αποσταλεί
στην Ελλάδα και, στην πράξη, δρούσε ως ένα οικονομικός δολοφόνος υψηλού
επιπέδου.)
Οι Βρετανοί
γνωρίζουν τους Έλληνες και τους Γερμανούς πολύ καλύτερα από ό,τι οι Έλληνες και
οι Γερμανοί γνωρίζουν τον εαυτό τους. Πολέμησαν εναντίον τους και τους νίκησαν
επανειλημμένα και με διάφορους τρόπους. Οι επενδυτές και οι χρηματιστές του
Σίτι μπορούν να προβλέπουν την πιθανή έκβαση, αν ακολουθούνται οι συμβουλές
τους – και ακολουθούνται. Οι συμβουλές τους θα επισπεύσουν την καταστροφή της
Ελλάδας, με συνέπεια η Ελλάδα και η Ευρώπη αποδυναμωθούν τόσο πολύ ώστε να μην
μπορούν να τους αντιμετωπίσουν. Είναι, επίσης, πολύ πιθανό ότι ο Ελληνικός λαός
θα εξωθηθεί αργά ή γρήγορα σε κάποιο είδος εξέγερσης ή επανάστασης, κατ’ αρχάς
εναντίον της Ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και πιθανότατα εναντίον της Γερμανίας
και της ΕΕ. Μπορείτε να προσάψετε στους Έλληνες οποιαδήποτε μομφή. Όμως,
πραγματοποίησαν τη δεύτερη πιο σημαντική Ευρωπαϊκή επανάσταση μετά από τη
Γαλλική και συγκάλεσαν μια εθνοσυνέλευση το 1822, όταν ο Ναπολέοντας είχε πλέον
ηττηθεί και η Ιερά Συμμαχία που κυβερνούσε την Ευρώπη καταδίκαζε κάθε εξέγερση.
Οργάνωσαν, επίσης, το πιο μαζικό αντιστασιακό κίνημα κατά τη διάρκεια του Β΄
Παγκοσμίου Πολέμου, λαμβανομένου υπ’ όψιν του πληθυσμού της χώρας.
Οι επενδυτές
και οι χρηματιστές του Σίτι γνωρίζουν, επίσης, πολύ καλά τη Γερμανική
ιδιοσυγκρασία, γνωρίζουν ότι οι Γερμανοί αγαπούν την πειθαρχία στον ίδιο βαθμό
που οι Έλληνες αγαπούν την εξέγερση. Πιστεύουν ότι το Βερολίνο θα αντιδράσει σε
μια εξέγερση στην Ελλάδα με σκληρό, μη πολιτικό και άκαμπτο τρόπο. Η Γερμανία
και η ΕΕ έχουν το πολιτικό και οικονομικό βάρος να προκαλέσουν στην Ελλάδα μια ακόμα
μεγαλύτερη καταστροφή από αυτή που έχουν ήδη προκαλέσει με τις πολιτικές τους –
και με τη συνεργασία της Ελληνικής κυβέρνησης. Όμως, δεν έχουν τα μέσα να
αποφύγουν τις χρηματοοικονομικές και, κυρίως, τις πολιτικές, ιδεολογικές και
γεωπολιτικές επιπτώσεις από την καταστροφή μιας μικρής, αλλά ταυτόχρονα της πιο
ιστορικής χώρας της Ευρώπης. Μπορούν να το κάνουν και, κατά πάσα πιθανότητα, θα
το κάνουν, όμως θα επισπεύσουν τη δική του καταστροφή. Αν μετά από τις
περιπέτειές τους στη Μέση Ανατολή οι Αμερικανοί επικαλούνται το «νόμο των μη
εσκεμμένων συνεπειών», θα πρέπει να εισάγουμε στην Ευρώπη το νέο «νόμο των
ασύμμετρων αποτελεσμάτων».
Η ιδέα της
πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης θα δεχθεί ένα θανάσιμο πλήγμα. Ήδη το πολιτικό
κλίμα στην Ευρώπη είναι δηλητηριασμένο. Τόσο οι «πλούσιες» όσο και οι «φτωχές»
χώρες της ευρωζώνης έχουν αρχίσει να διαμαρτύρονται εναντίον της «βοήθειας»
προς την Ελλάδα, αγνοώντας ότι δεν βοηθούν τους Έλληνες καθ’ οιονδήποτε τρόπο,
αλλά ότι βοηθούν τις τράπεζες να καταστρέψουν την Ελλάδα, ενώ σε μερικές
περιπτώσεις κερδοσκοπούν και αποκομίζουν κέρδη από τις δυσκολίες μιας
χώρας-μέλους της ΕΕ. Όλοι στην Ευρώπη έχουν αρχίσει να αναζητούν εθνικές
λύσεις. Στη Γαλλία, η οποία ήταν πάντα το πολιτικό βαρόμετρο ολόκληρης της
ηπείρου, το φασιστικό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν είναι πλέον μια κοινωνικά
αποδεκτή πολιτική δύναμη. Τα θεμελιώδη πολιτικά αξιώματα, που δημιούργησαν και
διατήρησαν μεταπολεμικά την ευημερία, τη δημοκρατία και την ειρήνη στην Ευρώπη,
υπονομεύονται ταχύτατα μπροστά στα μάτια μας.
Όταν θα
επέλθει η καταστροφή, όταν κατακαθίσει η σκόνη, οι λαοί της Ευρώπης θα αρχίσουν
να αλληλοκατηγορούνται και όλοι θα κατηγορούν τους Έλληνες. Οι Γερμανοί και οι
υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες θα επιρρίψουν στην Ελλάδα την ευθύνη για όλα τα
δεινά της Ευρώπης και θα τα επικαλεστούν ως προσχηματική δικαιολογία για να
επιβάλλουν δρακόντειες οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές στη Γερμανία και
την Ευρώπη. Από τη μεριά τους, οι Έλληνες θα απογοητεύουν επειδή τους απέρριψε
η Ευρώπη, προς την οποία ήταν προσανατολισμένοι επί δυόμιση αιώνες. Δεν θα
στραφούν τόσο εναντίον των «Αγορών» που δεν έχουν «διεύθυνση και τηλέφωνο», όσο
εναντίον της Ευρώπης και, ιδίως, της Γερμανίας, κατηγορώντας την ότι κατέστρεψε
τη χώρα τους για δεύτερη φορά σε λιγότερο
από έναν αιώνα. Θα θυμηθούν ότι οι Γερμανοί δεν κατέβαλαν πολεμικές
αποζημιώσεις και δεν επέστρεψαν τον χρυσό που έκλεψαν από την Τράπεζα της
Ελλάδας. Θα ξανανοίξουν τους φακέλους των συμβάσεων της Siemens και άλλων εταιρειών, δεδομένου
ότι οι Ευρωπαϊκέ εταιρείες δωροδοκούσαν μαζικά τους Έλληνες πολιτικούς. Η International Herald Tribune, το Time και οι Financial Times θα δημοσιεύουν ρεπορτάζ για την
πείνα στην Αθήνα ή αναλύσεις για τη αδυναμία των Ευρωπαίων να επιλύσουν τα
προβλήματα τους. Τα συνεπακόλουθα μιας τέτοιας εξέλιξης είναι πρόδηλα. Πράτα
απ’ όλα, η εικόνα της κοινωνικής καταστροφής στην Ελλάδα θα χρησιμοποιηθεί για
την τρομοκράτηση όλων των Ευρωπαίων πολιτών, ώστε να αποδεχτούν τους μισθούς
και τις συντάξεις που οι τράπεζες θα επιτρέπουν στις κυβερνήσεις να τους
δίνουν. Δεύτερον, όλοι πλην των Γερμανών θα καταλήξουν στο ίδιο συμπέρασμα: «Οι
Γερμανοί δεν αλλάζουν. Παραμένουν οι ίδιοι. Δεν μπορούμε να τους
εμπιστευτούμε».
Αυτός ακριβώς
είναι ο θεμελιώδης ψυχολογικός και ιδεολογικός μηχανισμός που χρησιμοποίησε
μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Αυτοκρατορία για να κυριαρχήσει πάνω στη
Γερμανία και την Ευρώπη, για να διατηρήσει την ήπειρο διαιρεμένη και εξαρτώμενη
παρά τα οικονομικά, κοινωνικά και πνευματικά επιτεύγματά της. Και θα είναι ιστορική
ειρωνεία, αν ο Γερμανικός εθνικισμός συντελέσει για μια ακόμα φορά στην
υπονόμευση των Γερμανικών εθνικών συμφερόντων.
Ας θυμηθούμε
τι συνέβη το 1956. Το κύρος της Σοβιετικής Ένωσης στην Ευρώπη εξακολουθούσε να
είναι τεράστιο εξαιτίας του ρόλου της στη ήττα του Χίτλερ. Ο Νικίτα Χρουστσόφ
προσπαθούσε να μεταρρυθμίσει την ΕΣΣΔ, να την απαλλάξει από την αποτρόπαια
Σταλινική κληρονομιά. Όταν ξέσπασε η Ουγγρική επανάσταση, δόθηκαν υποσχέσεις
στους εξεγερμένους της Βουδαπέστης ότι θα τους υποστήριζε η Δύση. Ο Ούγγροι
αποχώρησαν από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, μια εξέλιξη την οποία η Μόσχα δεν
μπορούσε να ανεχθεί. Τα Σοβιετικά άρματα μάχης δεν συνέτριψαν μόνο τους
Ούγγρους, αλλά και το κύρος της ΕΣΣΔ στην Ευρώπη, το Δυτικοευρωπαϊκό
κομμουνιστικό κίνημα, καθώς και τις πιθανότητες μιας μεταρρύθμισης στην ίδια
την ΕΣΣΔ. Τέθηκε σε κίνηση η διαδικασία που θα οδηγούσε στη διάλυση της Σοβιετικής
Ένωσης μετά από δεκαετίες. Παρεμπιπτόντως, το Ισραήλ επωφελήθηκε από τα γεγονότα
στην Κεντρική Ευρώπη για να πραγματοποιήσει ένα ακόμα πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
Αν τώρα
βάλουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση στη θέση της Σοβιετικής Ένωσης, τη Γερμανία στη
θέση της Ρωσίας, την Ελλάδα στη θέση της Ουγγαρίας και τα CDS στη θέση των αρμάτων μάχης, θα
έχουμε ένα πολύ πιθανό σενάριο για το άμεσο μέλλον. Ήδη οι εξελίξεις τρέχουν
στη Μέση Ανατολή όπως το 1956 και θα συμβούν ακόμα περισσότερα, ενώ η προσοχή
μας θα είναι στραμμένη στους Ευρωπαϊκούς πολέμους χρέους. Αυτός είναι ο
κλασσικός τρόπος με τον οποίο οι εκτός ηπειρωτικής Ευρώπης δυνάμεις κατάφερναν
τον 20ο αιώνα να κυριαρχούν πάνω στα Ευρωπαϊκά έθνη: εξωθούσαν τους
Ευρωπαίους να συγκρούονται μεταξύ τους. Τον προηγούμενο αιώνα χρησιμοποιούνταν
στρατιωτικά μέσα, σήμερα χρησιμοποιούνται χρηματοπιστωτικά.
Το «τελεσίγραφο»
των αγορών στην Ευρώπη:
παράδοση ή διάλυση
Η στρατηγική των αγορών απέναντι στην Ευρώπη είναι ένα
σημαντικό ζήτημα, το οποίο δεν μπορούμε διεξοδικά στο πλαίσιο αυτού του άρθρου.
Έχουμε την τάση να βλέπουμε τις αγορές ως ημι-αυτόματους καπιταλιστικούς
μηχανισμούς, έχουμε την τάση να βλέπουμε τις τράπεζες και τα άλλα
χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ως απλούς οικονομικούς παράγοντες που επιδιώκουν το
κέρδος. Δεν είναι. Συγχέουμε την σχεδόν αυτόματη λειτουργία των αγορών με την
πιθανότητα μια εξαιρετικά συγκεντρωτική ομάδα κεφαλαιούχων να ενορχηστρώνει και
να επηρεάζει καταλυτικά τις εξελίξεις στις αγορές. Λησμονούμε ότι οι δέκα
μεγαλύτερες τράπεζες του πλανήτη μπορούν να μετακινούν κεφάλαια που ισοδυναμούν
με το χρέος όλων των κρατών. Έχουν την ίδια χρηματοπιστωτική ισχύ με το σύνολο
των κρατών!
Τα ιδιωτικά
χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι στρατηγικοί παίκτες. Αντιπροσωπεύουν τη
μεγαλύτερη συγκέντρωση χρηματοπιστωτικής ισχύος και διεθνούς πολιτικής επιρροής
που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Κατάφεραν μέσω των παραγώγων να σφετεριστούν
ακόμα και μια από τις πιο βασικές κρατικές λειτουργίες: την έκδοση χρήματος. Ο επίπεδο
στρατηγικού σχεδιασμού τους είναι εφάμιλλο με εκείνο των αυτοκρατοριών. Τα
κράτη και οι πολιτικοί μας δεν διαθέτουν ούτε κατά προσέγγιση ένα συγκρίσιμο
επίπεδο στρατηγικού σχεδιασμού, για να μην μιλήσουμε για την εξάρτησή τους από
τους κατόχους χρήματος. Η μοναδική αδυναμία αυτού του «κράτους πίσω από τα
κράτη» είναι η έλλειψη πολιτικής νομιμοποίησης και στρατιωτικής ισχύος: πρέπει
να βασίζεται στις ένοπλες δυνάμεις και το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των
ΗΠΑ. Σκέφτονται ριζοσπαστικά, ενώ εμείς σκεφτόμαστε συντηρητικά. Διαχειρίζονται
τη ριζική αλλαγή του συστήματος, ενώ εμείς προσπαθούμε να διαχειριστούμε ένα
ολοένα και περισσότερο μη διαχειρίσιμο σύστημα. Σχεδιάζουν μακροπρόθεσμα, ενώ
εμείς διαχειριζόμαστε τα ζητήματα της καθημερινότητας και προετοιμαζόμαστε για
τις επόμενες δημοτικές ή εθνικές εκλογές. Βλέπουν τη μεγάλη εικόνα, βλέπουμε τη
μικρή. Για αυτό τον λόγο κερδίζουν
Στη σφαίρα
της γεωπολιτικής, οι εισηγήσεις του Γούλφοβιτς και του Τζερεμάια, οι οποίες
διαμόρφωσαν τη μεταψυχροπολεμική στρατηγική των ΗΠΑ και έθεσαν τα θεμέλια για
τους πολέμους στη Μέση Ανατολή που επακολούθησαν, αποτελούν ένα πολύ χρήσιμο
παράδειγμα του αυτοκρατορικού τρόπου σκέψης, αποτελούν ένα υπόδειγμα που μπορεί
να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πώς σκέφτονται και δρουν οι «Λενινιστές των
αγορών». Πράγματι, οι χρηματοπιστωτικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας
διέπονται από την ίδια στρατηγική λογική που χαρακτήριζε τις στρατιωτική
επίθεση εναντίον του Ιράκ: οι επιθέσεις
εναντίον της Ελλάδας δεν είναι παρά το πρελούδιο μιας ριζικής αναδιαμόρφωσης
του κόσμου, η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της στρατηγικής των αγορών.
Η ουσία των
δυο εισηγήσεων ήταν ότι η Αυτοκρατορία δεν θα έπρεπε να περιμένει να
εμφανιστούν ή να ενεργοποιηθούν «απειλές» εναντίον της κυριαρχίας της, ότι ήταν
αναγκαία η προληπτική δράση με στόχο να εμποδιστεί προκαταβολικά η ανάδυση νέων
πόλεων ισχύος που θα ήταν ικανοί να ανταγωνιστούν την Αμερικανική παγκόσμια
κυριαρχία. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση γίνει μια αυτόνομη πολιτική οντότητα, θα αποτελέσει
μια προφανή απειλή εναντίον του γεωπολιτικού μονοπωλίου της Αυτοκρατορίας. Αν
το ευρώ καθιερωθεί ως το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, θα υπονομεύσει έναν από
τους πυλώνες της κυριαρχίας των ΗΠΑ και τη δυνατότητα τα μελλοντικής
χρηματοδότησης της Αμερικανικής οικονομίας.
Παρεμπιπτόντως,
οι αγορές γνωρίζουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ότι έρχεται ένα δεύτερο, σφοδρότερο
χρηματοπιστωτικό τσουνάμι. Αντί να προσπαθήσουν να το σταματήσουν, θα το
διοχετεύσουν και θα το χρησιμοποιήσουν με επωφελείς για τις ίδιες τρόπους. Είναι
μάλιστα υποχρεωμένες να το κάνουν, επειδή φοβούνται δικαίως ότι, στην αντίθετη
περίπτωση, θα βρεθεί τελικά κάποιος πολιτικός που θα κατηγορήσει τις τράπεζες
και τις αγορές για την κρίση, και θα απαιτήσει να πληρώσουν ένα σημαντικό μέρος
του χρέους αντί να διαλυθεί ολόκληρο τα Ευρωπαϊκό μεταπολεμικό οικοδόμημα
προκειμένου να αποπληρωθεί το χρέος. Γνωρίζουν, επίσης, ότι οι περίοδοι
αναταραχής είναι ταυτόχρονα περίοδοι μεγάλων ευκαιριών προκειμένου να
διαμορφωθούν τα πράγματα για τις επόμενες δεκαετίες. Αν δεν επωφεληθούν για να
αυξήσουν τα κέρδη τους, θα υποστούν σοβαρές, ενδεχομένως μοιραίες ζημίες. Από
την οπτική γωνία των αγορών, η τρέχουσα κρίση αποτελεί μια τεράστια ιστορική
ευκαιρία για να κατεδαφίσουν το Ευρωπαϊκό κράτος προνοίας και πιθανότατα την
Ευρωπαϊκή δημοκρατία, μετατρέποντας τους Ευρωπαίους εργαζομένους σε σκλάβους
που θα εργάζονται για όλη τους τη ζωή προκειμένου να αποπληρωθεί το
συσσωρευμένο κέρδος.
Οι αγορές
αποδέχονται τη λειτουργία της ΕΕ σύμφωνα με τους κανόνες της τερατώδους
νομισματικής συμφωνίας του Μάαστριχτ, καθώς με αυτό τον τρόπο έχει μετατραπεί
σε υπηρέτη τους. Όμως, δεν αποδέχονται τη μετατροπή της ΕΕ σε ένα είδος
«κρατικής» δύναμης που θα μπορούσε να τις ελέγξει. Αν η ΕΕ μεταμορφωθεί σε ένα
εργαλείο της Αυτοκρατορίας, θα τη χρησιμοποιήσουν. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε θα
χρησιμοποιήσουν τη χαοτική αποσύνθεση του ευρώ και της ΕΕ προκειμένου να
επιτύχουν τους προαναφερθέντες πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους.
Σε ένα
πρόσφατο αποκαλυπτικό άρθρο, η Wall Street Journal δεν
μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό να εκφράσει τον τεράστιο ενθουσιασμό της
για την κατεύθυνση που έπαιρνε η Ευρωπαϊκή κρίση. Πρώτα απ’ όλα, επεσήμαινε το
άρθρο, η κρίση είχε επιφέρει ένα μοιραίο πλήγμα στο επικίνδυνο όραμα ενός
«Ευρωπαϊκού υπερ-κράτους». Δεύτερον, το ευρώ είχε προκαλέσει νε μέρει την
κρίση. Τρίτον, υπογράμμιζε η Wall Street Journal, η επερχόμενη κρίση
αποτελούσε μια πραγματικά ιστορική ευκαιρία για να καταστραφεί το κοινωνικό
κράτος τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ.
Οι αγορές
μισούν τον ουμανισμό, μισούν τα ισχυρά κράτη εν γένει και τους Γερμανούς
ειδικότερα. Η πρώτη «αναδιάρθρωση» χρέους έγινε στην αρχαία Αθήνα και οδήγησε
στο πρώτο πείραμα δημοκρατικής διακυβέρνησης. Ο Πρωταγόρας, ο θεωρητικός της
αρχαίας δημοκρατίας, είχε συνοψίσει την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος
διδάσκοντας ότι «ο άνθρωπος είναι τα μέτρο του χρήματος». Όμως, ο
χρηματοπιστωτικός «πολιτισμός» βασίζεται στην ακριβώς αντίθετη θεμελιώδη αρχή:
«το χρήμα είναι το μέτρο των ανθρώπων» ή, σε πιο πρακτικό επίπεδο, οι αγορές
ρυθμίζουν τα πάντα.
Η επερχόμενη
Ελληνική εξέγερση
Το πρόγραμμα που εφαρμόζεται σήμερα στην Ελλάδα από την ΕΕ,
την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και την «Ελληνική κυβέρνηση», η οποία έχει καλύτερες σχέσεις με
την οικογένεια Ρότσιλντ παρά με τον Ελληνικό λαό, δεν αφήνει στους Έλληνες άλλη
επιλογή από την εξέγερση, ακόμα και χωρίς τη δόλια προτροπή των Financial Times. Το
πρόγραμμα ισοδυναμεί με οικονομική και κοινωνική γενοκτονία, ενώ έχει ήδη
καταστρέψει τα θεμέλια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα. Χάρη στην
Ευρωπαϊκή και διεθνή «βοήθεια», η Ελληνική οικονομία βρίσκεται σε ελεύθερη
πτώση, με ένα ρυθμό που είναι υψηλότερος από την οικονομική καταβαράθρωση της
Δημοκρατίας της Βαϊμάρης πριν ο Χίτλερ ανεβεί στην εξουσία. Όλες οι κοινωνικές
τάξεις, συμπεριλαμβανομένης και της μεσαίας, καταστρέφονται ταχύτατα, με
μοναδική εξαίρεση τους υπερβολικά πλούσιους. Η κοινωνική δομή της χώρας προσαρμόζεται
στο Λατινοαμερικανικό μοντέλο. Το βιοτικό επίπεδο και το κατά κεφαλήν εισόδημα θα
μειωθούν κατά 50%, χωρίς καμία προοπτική σταθεροποίησης. Η κοινωνική ασφάλιση
και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καταστρέφονται, το κράτος διαλύεται. Είναι
ιστορική ειρωνεία, αν επιτρέπεται ο όρος, ότι η «θεραπεία» που εφαρμόζεται στην
Ελλάδα πλήττει κυρίως τους πιο παραγωγικούς, σκληρά εργαζόμενους και τίμιους
πολίτες της, καταστρέφοντας κάθε δυνατότητα μιας εθνικής αναγέννησης. Οι
περισσότεροι από τους πιο ταλαντούχους, καλύτερα μορφωμένους και πιο δυναμικούς
νέους της χώρας ονειρεύονται να μεταναστεύσουν. Ο μοναδικός λόγος που δεν βλέπουμε
ακόμα στους δρόμους ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα σε ένοπλες ομάδες της
ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς είναι η αδράνεια του ανθρώπινου νου, ο οποίος
έχει την τάση να αργεί να προσαρμοστεί στην αλλαγή των καταστάσεων. Το ηθικό
του Ελληνικού λαού βρίσκεται σήμερα στο ίδιο χαμηλό επίπεδο που βρισκόταν το
1941-42, κατά τη διάρκεια του πρώτου τρομερού χειμώνα της Γερμανικής κατοχής,
πριν αναδυθεί το τεράστιο αντιστασιακό κίνημα, το μεγαλύτερο στην Ευρώπη κατά
τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αναλογικά με το μέγεθος τη χώρας. Στα
μεγάλα αστικά κέντρα, οι Έλληνες δεν βιώνουν μόνο τη φτώχεια, αλλά και τις
πρώτες περιπτώσεις πείνας. Και σαν να μη έφθαναν όλα αυτά, διάφοροι διεθνείς
παράγοντες προτείνουν να αποκτήσουν το σύνολο της περιουσίας του Ελληνικού
κράτους προκειμένου να ανακουφίσουν τη χώρα από ένα μέρος του χρέους της ή
παρουσιάζονται ως οι άνθρωποι που «θα οικοδομήσουν» το νέο Ελληνικό έθνος
κράτος, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους με τις οποίες λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν
οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και η Ρωσία κατά τη διάρκεια της «μετάβασης στο
τίποτα’ και του «σοκ χωρίς θεραπεία».
Οι δυνάμεις
που σχεδίασαν και υλοποιούν την καταστροφή της Ελλάδας προτιμούν την ενδόρηξη
παρά την έκρηξη της χώρας. Ιδίως οι Γερμανοί φαίνεται να περιμένουν μια τέτοια
εξέλιξη. Καθώς δεν κατάλαβαν ποτέ τον «ορθολογισμό μέσα στην ανορθολογικότητα»
των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων, πιστεύουν ότι οι Έλληνες θα αποδεχθούν
παθητικά τον αποδεκατισμό των συνθηκών διαβίωσής τους, όπως συνέβη στην
Ανατολική Ευρώπη. Όμως, η πολιτική παράδοση των Ελλήνων είναι εντελώς
διαφορετική από εκείνη των Ανατολικοευρωπαίων. Επιπλέον, στην περίπτωση της
Ελλάδας δεν υπάρχει ο κομμουνισμός για να του επιρριφθούν όλες οι ευθύνες.
Ασφαλώς, η πολιτική τάξη και η κρατική ελίτ της Ελλάδας είναι διαφθαρμένες.
Ήταν από μόνες τους διεφθαρμένες, αλλά και δωροδοκούνταν από πολλές μεγάλες
Ευρωπαϊκές εταιρείες όπως η Siemens,
οι οποίες, ως αντάλλαγμα, εκμεταλλεύονταν επί δεκαετίες την Ελληνική αγορά, ενώ
σε μερικές περιπτώσεις κυριολεκτικά λεηλατούσαν το Ελληνικό κράτος και τον
Ελληνικό προϋπολογισμό.
Η ταχύτατη
καταστροφή όλων των κοινωνικών δεσμών και των εθνικών ιδεών, που συντελείται
σήμερα στην Ελλάδα εξαιτίας του προγράμματος της ΕΕ και του ΔΝΤ, απελευθερώνει
μια τρομακτική δύναμη, η οποία περιμένει να εκφραστεί, Η Αυτοκρατορία το
γνωρίζει. Αντί για μια κοινωνική έκρηξη στην Ελλάδα, η Αυτοκρατορία θα προτιμούσε η ενέργεια αυτή να
διοχετευθεί προς άλλες διεξόδους. Εκτός από το ενδεχόμενο μια ενδόρηξης ή μιας
έκρηξης, υπάρχουν δυο άλλες πιθανές διέξοδοι. Η πρώτη είναι ένας «πόλεμος»
ανάμεσα στους Έλληνες και τους μετανάστες. Το 80-90% του μεταναστευτικού
ρεύματος προς την Ευρώπη προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως πύλη εισόδου
στην Ευρώπη, όμως τελικά παραμένει στην Ελλάδα αποσυνθέτοντας τις ήδη
προβληματικές κοινωνικές δομές της, Η δεύτερη διέξοδος είναι ο εθνικισμός και ο
φασισμός.
Ο Άρης συναντάει
την Αφροδίτη
Η Ελλάδα δεν είναι μόνο το επίκεντρο της κρίσης χρέους. Εμπλέκεται
σε όλα τα πιθανά σενάρια κρίσεων που μπορούν να απειλήσουν την Ευρώπη. Δυστυχώς
για τους λαούς τους, η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται σε ένα από τα πιο
σημαντικά γεωστρατηγικά σημεία του πλανήτη, το οποίο ελέγχει την πρόσβαση της
Ρωσίας στις «θερμές θάλασσες», την πρόσβαση της Γαλλίας και της Γερμανίας στους
ενεργειακούς πόρους της Μέσης Ανατολής, και την πρόσβαση του Ισραήλ στο Δυτικό
κόσμο. Βρίσκονται στο σταυροδρόμι του Μεσανατολικού «κόσμου του Άρη», του
Σλαβικού κόσμου που βρίσκεται προσωρινά σε παρακμή, και του Ευρωπαϊκού «κόσμου
της Αφροδίτης». Επιπλέον, φαίνεται ότι η Κύπρος διαθέτει σημαντικά αποθέματα
ενεργειακών πόρων. Η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται σε μια περιοχή όπου ο
«γεωπολιτικός αναθεωρητισμός» που εκδηλώνεται στη Μέση Ανατολή την τελευταία δεκαετία μπορεί να
συνδυαστεί με τον «αναθεωρητισμό των αγορών» που επιδιώκουν να αναδιαμορφώσουν
εκ θεμελίων και προς όφελός τους την κατάσταση των πραγμάτων η οποία εδραιώθηκε
στην Ευρώπη μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Προς το
παρόν, οι πόλεμοι χρέους στην Ευρώπη και οι πολεμικές συρράξεις στη Μέση
Ανατολή ακολουθούν διαφορετικές, αλλά εξίσου εκρηκτικές τροχιές. Τι θα συμβεί
αν συναντηθούν; Διαθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει
ταυτόχρονα την κρίση χρέους και μια γεωπολιτική κρίση ή διατρέχει τον κίνδυνο
να καταστραφεί πριν συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει; Κοιτάξτε τον χάρτη της
περιοχής. Τι βλέπετε; Μια κατάσταση πρωτοφανούς αστάθειας μετά το 1989-91.
Πέντε χώρες αντιμετωπίζουν διαφορετικές, αλλά πολύ μεγάλες κρίσεις (η Συρία, η Λιβύη, η Αίγυπτος, η
Κύπρος και η Ελλάδα). Και ανάμεσα στην Κύπρο και τη Συρία, υπάρχει μια
πρωτοφανής συγκέντρωση Αμερικανικών, Ισραηλινών και Τουρκικών αεροναυτικών
δυνάμεων, στις οποίες θα προστεθεί στα τέλη Νοεμβρίου ένας Ρωσικός στολίσκος.
Ταυτόχρονα, Ελληνικά Βρετανικά και Γαλλικά πλοία περιπολούν στην περιοχή.
Ασκώντας τα
κυριαρχικά δικαιώματά της, η Δημοκρατία της Κύπρου ξεκίνησε σε συνεργασία με το
Ισραήλ και την Noble Energy
την πραγματοποίηση ερευνών για την ανακάλυψη φυσικού αερίου στην Αποκλειστική
Οικονομική Ζώνη της. Η Τουρκία αντέδρασε στέλνοντας στην περιοχή έναν στολίσκο.
Εξαιτίας της αντιπαράθεσης Κύπρου-Τουρκίας για την ΑΟΖ, υπάρχει ο κίνδυνος να
«ξανανοίξει» ένα ευρύ φάσμα Ελληνοτουρκικών διαφορών. Το Ισραήλ, το οποίο
αναζητά μια ευκαιρία για να εντάξει την Κύπρο και την Ελλάδα στην ευρύτερη ζώνη
επιρροής του στην περιοχή, πρότεινε στην Κύπρο να τη θέσει υπό την αμυντική
ομπρέλα του. Το Τουρκικό ναυτικό έχει πλέον απέναντί του την Ισραηλινή
αεροπορία. Το Νοέμβριο, Ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα θα συμμετάσχουν σε κοινές
ασκήσεις με την Ισραηλινή αεροπορία. Στα τέλη Νοεμβρίου, θα καταπλεύσει στην
περιοχή ένα Ρωσικός στολίσκος. Αντικειμενικά μιλώντας, βλέπουμε να
δημιουργείται ένας μηχανισμός ανάφλεξης τον οποίο μπορούν να χρησιμοποιήσουν
διάφορες δυνάμεις με αντικρουόμενες περιφερειακές ή παγκόσμιες ατζέντες για να
πυροδοτήσουν μια «περιορισμένη πολεμική σύρραξη», ακόμα και τον επόμενο μήνα.
Η
«Χρηματοπιστωτική Αυτοκρατορία» χρησιμοποίησε την Ελλάδα για να αρχίσει την
επίθεσή της εναντίον της Ευρώπης, για να αναμείξει το ΔΝΤ στις Ευρωπαϊκές
υποθέσεις, αλλά και ως πειραματόζωο για τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες
πολιτικές που εφαρμόστηκαν ποτέ στην Ευρώπη. Υπάρχει, επίσης, το ενδεχόμενο να
χρησιμοποιηθεί η Ελλάδα για να καταστραφεί η ΕΕ, αλλά και ως πεδίο πειραματισμού
για την εκ νέου επιβολή αυταρχικών καθεστώτων στην Ευρώπη. Το Ελληνικό έθνος,
που ζει τόσο στο Ελληνικό όσο και στο Κυπριακό κράτος, προσεγγίζει την
κατάσταση στην οποία βρέθηκε η Πολωνία το 1939, όταν διαμελίστηκε από τη Γερμανία
και τη Ρωσία. Οι Έλληνες κινδυνεύουν να διαμελιστούν γεωοικονομικά ανάμεσα στη
Γερμανία και τις Αγορές, και γεωπολιτικά ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία.
Δεν μπορούμε
να είμαστε βέβαιοι για το τι θα συμβεί και για το πότε θα συμβεί. Στη χειρότερη
περίπτωση, μια «περιορισμένη πολεμική σύρραξη» στη Μεσόγειο μπορεί να
χρησιμοποιηθεί ώστε:
α. οι τεράστιες δυνάμεις που θα απελευθερωθούν από την
καταστροφή της Ελληνικής κοινωνίας να διοχετευθούν εναντίον ενός εξωτερικού εχθρού
και όχι εναντίον της Ελληνικής πολιτικής ελίτ, προκειμένου να νομιμοποιηθεί ένα
αυταρχικό καθεστώς στην Ελλάδα.
Αθήνα, 19-10-2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Konstantakopoulosd@yahoo.gr
1) Οι δυο πιο μορφωμένοι λαοί του κόσμου, οι Γερμανοί και οι
Ισραηλινοί, βγήκαν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με ένα τεράστιο ψυχολογικό
τραύμα που εξακολουθεί να τους κρατάει ομήρους του παρελθόντος τους, ενώ σήμερα
υπάρχει ο κίνδυνος να επαναληφθεί το παρελθόν με διαφορετικούς τρόπους. Το
ψυχολογικό τραύμα των Γερμανών προέρχεται από τη συνειδητή προσπάθεια των
νικητών του πολέμου να καταστήσουν τη Γερμανία ανίκανη να ξαναγίνει ο
διαμορφωτής της ιστορίας της. Τόσο το Γερμανικό όσο και το Ισραηλινό έθνος
αδυνατούν να αποδράσουν από το δίπολο «θύμα ή νικητής». , η μοίρα του
πολιτισμού μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα αυτών των δυο εθνών
όχι να αρνηθούν το παρελθόν τους, αλλά να αποδράσουν από αυτό, να το υπερβούν
και να γίνουν «φυσιολογικά» έθνη.
Αναμφίβολα, το
Χιτλερικό καθεστώς διάπραξε αποτρόπαια εγκλήματα. Ωστόσο, το σιωπηρό συμπέρασμα
στο οποίο έχει καταλήξει η ερμηνεία που κυριάρχησε τον 20ο αιώνα
-δηλαδή, ότι το Γερμανικό έθνος είναι εγγενώς κακό έθνος και ότι οι Εβραίοι,
που υπήρξαν θύματα μιας τρομαχτικής γενοκτονίας, είναι ένα «μοναδικός» λαός
στον οποίο πρέπει να αναγνωριστούν ιδιαίτερα δικαιώματα- δεν οδηγεί στην υπέρβαση
της κληρονομιάς του παρελθόντος, αλλά στην επανάληψή της με άλλους τρόπους.
Μόνο αν οι Γερμανοί και οι Ισραηλινοί βρουν το θάρρος να αναστοχαστούν την
ιστορία τους με ορθολογικούς όρους και σταματήσουν να θεωρούν ότι είναι
«μοναδικοί» ή «ιδιαίτεροι», θα μπορέσουν πραγματικά να «μεταβολίσουν» την
ιστορία τους.
Οι Γερμανοί
αντιμετωπίζονται ως θεμελιωδώς «κακοί άνθρωποι», οι οποίοι δεν έχουν
«θεραπευτεί από τις κυριαρχικές ή εκδικητικές τάσεις τους. Ωστόσο, αυτού του
είδους οι τάσεις δεν αποτελούν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Γερμανικού
έθνους, αλλά της πλειονότητας των εθνών. αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα
της ανθρώπινης φύσης και όχι μόνο της Γερμανικής ιδιοσυγκρασίας. Τοποθετώντας
τους Γερμανούς στη θέση του «αιωνίου ενόχου», οι νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου
ώθησαν αυτές τις τάσεις βαθύτερα στο συλλογικό υποσυνείδητο του Γερμανικού
έθνους.
και για όσο διάστημα οι τάσεις αυτές θα παραμένουν καταπιεσμένες, θα προσπαθούν
να βγουν στη επιφάνεια και να εκφραστούν, όταν υπάρχει το κατάλληλο πρόσχημα.
Τα ανθρώπινα
όντα έχουν την τάση να επαναλαμβάνουν τις συμπεριφορές που προσλαμβάνουν από το
περιβάλλον τους στην παιδική τους ηλικία. Όσα επιβάλει σήμερα η Γερμανία στην
Ελλάδα θυμίσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό όσα επέβαλλαν στη Γερμανία με τη Συνθήκη
των Βερσαλλιών οι νικητές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Όσα διαπράττουν οι
Ισραηλινοί εις βάρος των Παλαιστινίων αποτελούν έναν συμβολικό αντικατοπτρισμό
των όσων διέπραξαν εις βάρος τους οι Ναζί. Στη διάρκεια της επίσκεψής μου στη
Ραμάλα, θυμάμαι πόσο πολύ είχα σοκαριστεί όταν διάβασα τη λέξη «Achtung» σε ένα Ισραηλινό
σταθμό ελέγχου στη μεθοριακή γραμμή με τα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη.
Είναι αδύνατο
να υποτιμηθεί η φρίκη των εγκλημάτων του Χίτλερ. Όμως, οφείλουμε να
παραδεχτούμε ότι οι Γερμανοί δεν ήταν οι μόνοι που ευθύνονται για όσα έγιναν
τον 20ο αιώνα, Το Βερντέν προηγήθηκε και συνετέλεσε, αν δεν
προκάλεσε άμεσα, τα εγκλήματα στο Νταχάου και τα Γκούλακ, και όχι το αντίθετο.
Μπορούμε να συζητάμε επί αιώνες για τον αντίκτυπο του Ρομαντισμού, του Νίτσε ή
του Βάγκνερ στη Γερμανική ιστορία, όμως η ιστορική αλήθεια είναι ότι δεν θα
υπήρχε ο Χίτλερ χωρίς τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Τα εγκλήματα του Χιτλερικού
καθεστώτος ήταν αποτρόπαια, όμως είναι λάθος να θεωρείται ο Γερμανικός λαός
υπεύθυνος για όλα τα δεινά και τα εγκλήματα του 20ου αιώνα – όπως
συχνά υπονοείται. Η ισοπέδωση των Γερμανικών πόλεων στο τελευταίο στάδιο του Β΄
Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ένα εξίσου αποτρόπαιο έγκλημα, το οποίο δεν
εξυπηρετούσε κανέναν στρατιωτικό σκοπό, αλλά αποσκοπούσε στην καταστροφή του
Γερμανικού έθνους. Αλλά και η καταστροφή του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα ήταν
ένα έγκλημα. Ο μοναδικός σκοπός τον οποίο εξυπηρετούσε η «υπερ-ενοχοποίηση» των
Γερμανών μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν να συγκαλυφθούν οι ευθύνες των
άλλων δυνάμεων, αλλά και να εμποδιστεί η Γερμανία να ανακτήσει την εθνική
κυριαρχία της. Για αυτό ακριβώς τον λόγο, η χώρα που γέννησε τον Μαρξ και τον
Χέγκελ, τον Κλάουζεβιτς και τον Χάουσχοφερ, δείχνει ανίκανη ή απρόθυμη να
σκεφθεί έστω και υποτυπωδώς με ιστορικούς, στρατηγικούς και γεωπολιτικούς
όρους. Αυτός είναι, επίσης, ο λόγος για τον οποίο ο Γερμανικός εθνικισμός
παραμένει σε ένα τόσο πρωτόγονο στάδιο, με συνέπεια οι Γερμανοί να μην συνειδητοποιούν
καν ότι ο εθνικισμός τους χρησιμοποιείται εναντίον των συμφερόντων τους.
2) Η φράση του Λόιντ Μπλάκφεϊν παρατίθεται από τον Μαρκ Ρος,
τον ανταποκριτή της Le Monde στο Λονδίνο, στο βιβλίο του Η Τράπεζα.
Το
παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε σε τρεις συνέχειες στο περιοδικό Επίκαιρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου