Μπορεί το σύνθημα "Τρείς κάλπες, μία επιλογή : Να νικήσουμε" που έριξε ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις Αυτοδιοικητικές και Περιφερειακές εκλογές της 18ης και τις Ευρωεκλογές της 25ης Μάη να μοιάζει εμπνευσμένο και αποφασιστικό απέναντι στην κρίσιμη πολιτική σύγκρουση που προμηνύουν οι επερχόμενες εκλογές, συγκαλύπτει όμως ένα βαθύ στρατηγικό σφάλμα που διέπραξε η ηγεσία του, σφάλμα που συνίσταται στη σύγχυση ανάμεσα στα διακριτά πολιτικά επίπεδα που αντιπροσωπεύουν οι τρείς αυτές "κάλπες" και τα διαφορετικά καθήκοντα και τακτικές που απορρέουν από τις πολιτικές αυτές διαφορές.
Η σύγχυση ξεκινάει από την άγονη και καταστροφική για την αριστερά θέση που υποδηλώνει το παραπάνω σύνθημα, δηλαδή πως το επίπεδο της κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης είναι ένα, αυτό της κυβερνητικής εξουσίας, και οι επιμέρους μάχες απλά το συμβολίζουν και το αντιπροσωπεύουν μη έχοντας ούτε οι ίδιες οι μάχες ούτε και οι κοινωνικές και πολιτικές μορφές δια μέσω των οποίων οργανώνονται αυτές οι μάχες καμία μεγαλύτερη σημασία από τα απλά μεγάφωνα, τους πολλαπλασιαστές του "εμπνευσμένου" κεντρικού πολιτικού σχεδίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο, σε πείσμα αυτής της πολιτικής πλάνης, που οδηγεί όλο και περισσότερο σε γραφειοκρατικές συναλλαγές "στελεχών", εκτοξεύτηκε από το 4% στο 27% εξαιτίας της ακριβώς αντίστροφης πολιτικής στρατηγικής, με αυτήν που σήμερα δείχνει να υιοθετείται, κινήθηκε δηλαδή σε μια στρατηγική υπεράσπισης των κινημάτων βάσης, μια πολιτική συμμαχιών και υπεράσπισης των τοπικών κινήσεων και των αυθόρμητων ξεσπασμάτων του λαού όπως ήταν το κίνημα των πλατειών της 25ης Μάη του 2011, κατά του ΧΥΤΑ στην Κερατέα, το κίνημα κατά των διοδίων, το κίνημα ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, το κίνημα κατά της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική και πολλά ακόμη κινήματα σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και σε όλες τις περιοχές της χώρας.
Αυτή ακριβώς η στρατηγική που ακολούθησε όλη την προηγούμενη περίοδο ως τις εκλογές του 2012 ήταν που τον έφερε σε θέση να κατακτήσει την εμπιστοσύνη της αγωνιζόμενης κοινωνίας αφού αυτός πρώτος την εμπιστεύθηκε και την στήριξε χωρίς προαπαιτούμενα.
Δυσάρεστα μαντάτα, συνοπτικά.
Δέκα μήνες μετά το ελπιδοφόρο για όλους μας ιδρυτικό συνέδριο του "ΣΥΡΙΖΑ των μελών" οπισθοδρομούμε ταχέως προς την πιό βίαιη κκεδοποίηση που έχει γνωρίσει ποτέ κόμμα της αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του κκε. "ΣΥΡΙΖΑ μελών" με συγκέντρωση μελών τόσους αγωνιστές όσους ποτέ άλλοτε στην αριστερά των τελευταίων δεκαετιών, τα οποία την ίδια στιγμή αντιμετωπίζονται σαν εσωτερικός εχθρός από την ηγεσία τους στο όνομα ενός ανώτερου σκοπού και των οποίων η φωνή πνίγεται από μια ηγεσία που όλο και περισσότερο αρνείται να ακούει, δεν νοείται.
Λοιπόν. Μιά κι έξω. Δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της ανθρώπινης χειραφέτησης κανένας "ανώτερος σκοπός" που να υπηρετήθηκε από τον καταναγκασμό και καμία απελευθέρωση από τα δεσμά του καπιταλισμού που να υπηρετήθηκε με την υποταγή σε "ελευθερωτές". Ο ελευθερωτής εμπνέει και δεν μεταχειρίζεται τον καταναγκασμό, ακούει και επιτρέπει, αποπνέει το σεβασμό σεβόμενος, αναδεικνύεται ηγέτης λογοδοτώντας και μοιράζεται την ήττα όπως τη νίκη.
'Οποιος δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει με αυτές τις αρχές σε ένα κόμμα της αριστεράς δεν είναι έτοιμος και για καμία κοινωνική ανατροπή σε όφελος των υποτελών τάξεων.
Επιστροφή στις "τρείς κάλπες"
Οι περιβόητες "τρείς κάλπες, μία επιλογή" του συνθήματος, στην πραγματικότητα είναι : "κάλπη Δημοτικών" + "κάλπη Περιφερειακών" + "ΚΑΛΠΗ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ" με τρείς διαφορετικές ιστορικές διαδρομές, στοχεύσεις και πολιτική σημασία.
Δεν είναι τυχαίο πως ακριβώς στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης (το επίπεδο της "κάλπης των Δημοτικών"), η αριστερά των κοινωνικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλων δυνάμεων της αριστεράς* είχε την πιό διάχυτη δυναμική της παρουσία.
Μέχρι τις Βουλευτικές εκλογές του 2012, η μόνη ουσιαστικά επιτυχής αντιπροσώπευση της αριστεράς* σε θεσμούς του κράτους, πλήν του κοινοβουλίου, ήταν αυτή που είχε στα Δημοτικά Συμβούλια.
Δεν είναι τυχαία λοιπόν η υψηλή συνοχή των αυτοδιοικητικών σχημάτων τα οποία έχουν χρόνο ύπαρξης και παρέμβασης στα τοπικά πράγματα πολύ μεγαλύτερο από την ιδιαίτερα πρόσφατη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ή άλλων σχηματισμών (ΑΝΤΑΡΣΥΑ πχ) όπως επίσης και η ιδιαίτερη πολιτική τους σύνθεση (προϊόν μακρόχρονης διαδρομής) από αγωνιστές όλων των τάσεων της αριστεράς* που δεν χωράει υποχρεωτικά στους σχεδιασμούς υπαγωγής τους σε μονομερή πολιτικά σχέδια και κάθε είδους πολιτικές αναγωγές.
Αυτή η ιστορική ιδιαιτερότητα των αυτοδιοικητικών σχημάτων δεν τους αφαιρεί κάτι από την ικανότητά τους να συμβάλλουν στη συνολική μάχη κατά των δυνάμεων του μνημονίου. Ίσα ίσα, προσθέτουν στη μάχη αυτή τις κατακτημένες τοπικά συμμαχίες σαν ένα κατώφλι διεύρυνσης των τοπικών συμμαχιών σε υπερτοπικές πιθανά πολιτικές συγκλίσεις.
Αυτό ακριβώς το πλεονέκτημα των υφιστάμενων μέσα στα τελευταία χρόνια αυτοδιοικητικών σχημάτων της συνεργαζόμενης αριστεράς* σε τοπικό επίπεδο δεν θέλησε να αναγνωρίσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία, αντίθετα, το κατάλαβε σαν μειονέκτημα του σχεδίου ανάληψης της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ αφού δεν θα έδινε το "μήνυμα" της νίκης και δεν θα παρέσυρε δια μέσου αυτού του νικηφόρου συμβολισμού τις κοινωνικές μάζες στη μόνη πλέον σίγουρη προοπτική της τελικής νίκης.
Η γραμμή λοιπόν : "ή συριζα ή τίποτα" που υιοθετήθηκε τελικά από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, και η οποία σήμαινε "ή δημοτικές παρατάξεις που επιβάλλει η πολιτική γραμματεία ή διαγράφεστε - σύμφωνα με το κατάπτυστο άρθρο του καταστατικού " για τα αυτοδιοικητικά σχήματα, βασίστηκε στην πεποίθηση πως τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά βάση πειθήνια ανθρωπάκια φοβισμένα από την οργή της ηγεσίας. Έπεσαν έξω. Μπορεί να μετέτρεψαν όλες τις ΟΜ σε ολόκληρη τη χώρα σε ένα ατέλειωτο πεδίο καταστροφικών συγκρούσεων για την κυριαρχία της δήθεν πλειοψηφίας αλλά το μόνο που κατάφεραν είναι το πενιχρό αποτέλεσμα του διχασμού και της αποψύχωσης σε όλα τα επίπεδα του κόμματος.
Λοιπόν. Μιά κι έξω. Ο χώρος της πολιτικής είναι ο τελευταίος χώρος ελευθερίας που μας έχει απομείνει και σαν συνέπεια των παραπάνω, είμαστε στο ΣΥΡΙΖΑ με δική μας θέληση. Κανείς δεν έχει πάνω μας μεγαλύτερη δύναμη από τη δύναμη της δημοκρατίας που υπερασπιζόμαστε και όποιος το νομίζει ας το προσπαθήσει.
Στις Αυτοδιοικητικές λοιπόν. Ψηφίζουμε τα δημοτικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ και πρίν απ΄όλα τα σχήματα του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ, αρέσει δεν αρέσει στο κόμμα. Στα δημοτικά σχήματα σταυρώνουμε τους αγωνιστές και όχι τον κομματικό σωλήνα.
Στις Περιφερειακές, ψηφίζουμε τους αγωνιστές των κινημάτων.
Στις Ευρωεκλογές ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ και τη στιγμή των αποτελεσμάτων...
...Η πρώτη μεγάλη αντικυβερνητική διαδήλωση θα ξεκινήσει το βράδυ της Κυριακής 25.5.2014 από το περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ στα προπύλαια πρός τη Βουλή απαιτώντας εκλογές τώρα και η επόμενη δυό μέρες μετά στην πλατεία συντάγματος.
Αφορμή για τις θυμωμένες σκέψεις που προηγήθηκαν μας έδωσαν οι περιπτώσεις των δημοτικών παρατάξεων μελών του ΣΥΡΙΖΑ «Δράση για μια άλλη Πόλη» στα Βριλήσσια, και το άρθρο του συντρόφου Γιάννη Τσούτσια - Δημοτικές εκλογές: Η περίπτωση των Βριλησσίων - Ένα παράδειγμα προς αποφυγή! κόντρα στην κομματική επιλογή της ΕΛΕΝΗΣ ΣΑΚΙΣΛΗ
κόντρα στην κομματική επιλογή της ΔΙΕΣΗ - ΖΕΡΒΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
( *σημ. Όποτε αναφερόμαστε στην αριστερά, δεν συμπεριλαμβάνουμε το κκε)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου