«Στο "1900" προσπαθήσαμε να κινηματογραφήσουμε την ιστορία ενός ολόκληρου αιώνα, χρησιμοποιώντας τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Ο φασισμός είναι ο χειμώνας, το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η άνοιξη... Η ταινία γυρίστηκε κοντά στην Πάρμα, την πόλη όπου γεννήθηκε ο Μπερτολούτσι. Η Πάρμα όμως είναι και η πόλη του Τζουζέπε Βέρντι, γι' αυτό και η μουσική του παίζει κυρίαρχο ρόλο στην ταινία, όπως και οι πίνακες. Μελετήσαμε κάποια ναΐφ έργα για το πρώτο μέρος του φιλμ. Για το δεύτερο, το φθινόπωρο, επιλέξαμε έργα Γάλλων ζωγράφων, όπως ο Vuillard, και για την άνοιξη, τη γέννηση της νέας τάξης, τον πίνακα «Τέταρτη Τάξη*» του Pelizza da Volpedo».
*Πρόκειται για τον πίνακα με τον οποίο αρχίζει η ταινία. Λέγεται "il quarto stato" και είναι του Ιταλού Νεοϊμπρεσσιονιστή ζωγράφου Giuseppe Pellizza da Volpedo (1868-1907)
(Απόσπασμα από συνέντευξη του Διευθυντή Φωτογραφίας της ταινίας 1900, Βιτόριο Στοράρο ).
1900 Μπερνάρντο Μπερτολούτσι - Μέρος 1ο
1900 Μπερνάρντο Μπερτολούτσι - Μέρος 2ο
Πηγή: panos1965
Δείτε επίσης: αντιπερα οχθη
musicheaven.gr
Μπερνάντο Μπερτολούτσι: Υπαρξιακή αγωνία και ερωτισμός, του Θωμά Λιναρά
Ο ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΟ ΜΠΕΡΤΟΛΟΥΤΣΙ υπήρξε μαθητής του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, και τη δεκαετία του '70 έκανε δύο σημαντικές πολιτικές ταινίες: «Τη στρατηγική της αράχνης» και τον «Κομφορμίστα».
Η πρώτη ταινία είναι εμπνευσμένη από ένα διήγημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες.
«Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» ανιχνεύει ψυχαναλυτικά την αυτοκαταστροφή που ελλοχεύει σε κάθε ερωτική σχέση, σκιτσάροντας προφητικά έναν κοινωνικό περίγυρο καταναλωτισμού και νεύρωσης. Πρωταγωνιστεί το «ιερό τέρας» του κιν/φου ο Μάρλον Μπράντο ηθοποιός του θεάτρου – κιν/φου και σκηνοθέτης κιν/φου που τιμήθηκε από κορυφαίους σκηνοθέτες όπως ο ΕΛΙΑ ΚΑΖΑΝ – ΦΡΑΝΣΙΣ ΚΟΠΠΟΛΑ κ.α.
Μια κορυφαία ταινία του σκηνοθέτη που αποτελεί έπος – ποταμό, είναι το «1900», ειδωμένο από ταξική σκοπιά. Το τοπίο στην Ιταλία από το 1900 και μετέπειτα με ξεχωριστό ρόλο στο ιταλικό κομμουνιστικό κίνημα που έβαλε τη σφραγίδα του στις μεταπολεμικές εξελίξεις.
«Το φεγγάρι», «Ο μικρός αυτοκράτορας» ακολούθησαν για να κατατάξουν τον Μπερτολούτσι στους σκηνοθέτες που συνδύασαν την πλατιά απήχηση και τη σύνδεση της πολιτικής σκέψης (όπως και οι δάσκαλοί του Βισκόντι – Ντε Σίκα – Παζολίνι – Ροσελίνι) με την ψυχανάλυση.
Πηγή: iskra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου