Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Εγώ ήμουν η αυγοβόλος




Αναδημοσίευση από : αυγοβολές

Προβληματίστηκα αν θα έπρεπε να συνεχίσω αυτή την ιστορία αυγοβολής που έλαβε χώρα ένα κυριακάτικο πρωινό (25/9/2011) στη μαρίνα Ρεθύμνου με δράστρια εμένα και θύμα τον κ. Όθωνα, βουλευτή Ρεθύμνου και υφυπουργό Δήθεν Προστασίας του Πολίτη. Αλλά φαίνεται πως τη συνεχίζει ο ίδιος ο κ. Όθωνας έχοντας υποβάλει μήνυση εναντίον μου για προσβολή της τιμής του (και επιπλέον δηλώνοντας παράσταση πολιτικής αγωγής για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης εν ολίγοις επιφυλάσσεται να μου ζητήσει χρήματα στο μέλλον!!!). Προβληματίστηκα επίσης για το ύφος που θα ήθελα να έχει ένα τέτοιο κείμενο: χιουμοριστικό ή σοβαρό; Η υπόθεση έχει και τα δύο, επομένως το ίδιο θα συμβεί και στο κείμενο.

Την Κυριακή το πρωί ο κ. Όθωνας ήρθε να μας μιλήσει για την αξία του ποδηλάτου στη ζωή μας! Ενώ καταποντίζεται η χώρα, ο εκπρόσωπος του Ρεθύμνου θεώρησε ότι αυτός ήταν ο καταλληλότερος τρόπος να πλησιάσει τους ψηφοφόρους του σε αυτές τις δύσκολες ώρες που κρίνεται η αξιοπιστία της κυβέρνησης. Ίσως βέβαια να ήταν όντως ο καταλληλότερος να το κάνει, καθώς μας έχουν κάνει τη ζωή ποδήλατο. Ίσως ήγγικεν η ώρα να αναβαθμιστεί ο ρόλος του ποδηλάτου στη ζωή μας, γιατί σύντομα δεν θα υπάρχουν λεφτά για βενζίνη και για τέλη κυκλοφορίας. Θεώρησα τουλάχιστον προκλητική αυτή την επιλογή του η οποία και προκάλεσε τη δική μου αντίδραση. Και είπα αφού μπήκα στο χορό να χορέψω λίγο ακόμη. Άλλωστε εγώ δεν έχω τίποτα για να το χάσω.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Μήπως να πάρουμε από το χέρι τον διπλανό μας και να βγούμε στους δρόμους να φωνάξουμε;




 Το κείμενο της παρούσας ανάρτησης το λάβαμε στο e mail μας ενυπόγραφο και χωρίς κάποια επισήμανση για μη δημοσίευσή του. Το κρίναμε ενδιαφέρον και το δημοσιεύσαμε πιστεύοντας πως αποτελεί δημόσια επώνυμη τοποθέτηση της συγγραφέως του. Μετά την δημοσίευσή του λάβαμε από την συγγραφέα  e mail με το οποίο μας ζητούσε την άμεση απόσυρσή του. Φυσικά και σεβαστήκαμε την επιθυμία της συγγραφέως και αποσύραμε το κείμενο. Ζητάμε συγγνώμη αν με τη δημοσίευση εκθέσαμε εν αγνοία μας την συγγραφέα.

Φυσικά, μετά την απόσυρση του κειμένου αποσύρουμε επίσης και τα σχόλια που αναφέρονται στο κείμενο.
 

6/10/2011

"για την κοινωνική αριστερά"

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Οικονομικός Πόλεμος Αντικαθιστά Τη Δικτατορία (Ναόμι Κλάϊν, Το Δόγμα Του Σοκ, κεφάλαιο. 7)

 

ΠΗΓΗ:  aformi

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ

Naomi Klein

 

κεφάλαιο 7 

 

(σελ. 196 - σελ. 212)

 

Ο ΝΕΟΣ ΔΟΚΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΣΟΚ

 

 Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 



«Η οικονομική κατάσταση της Βολιβίας μπορεί άνετα να συγκρι­θεί με την περίπτωση ενός καρκινοπαθούς: Γνωρίζει ότι βρίσκε­ται αντιμέτωπος με την πιο επικίνδυνη και επώδυνη εγχείρηση, όπως αναμφίβολα θα είναι η νομισματική σταθεροποίηση και ένας αριθμός άλλων μέτρων, ωστόσο δεν έχει άλλη εναλλακτική λΰση».
-Κορνίλιους Ζόνταγκ, οικονομικός σύμβουλος των ΗΠΑστη Βολιβία, 1956

«Η χρησιμοποίηση του καρκίνου στον πολιτικό λόγο ενθαρρύνει τη μοιρολατρία και αιτιολογεί τη λήψη «αυστηρών» μέτρων, ενώ, επιπλέον, ενισχύει σημαντικά τη διάδοση της ιδέας ότι η ασθέ­νεια είναι αναγκαστικά μοιραία. Η έννοια της ασθένειας δεν εί­ναι ποτέ αθώα. Ωστόσο θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι οι μεταφορές για τον καρκίνο είναι εγγενώς γενοκτονικές».
-Σοΰζαν Σόνταγκ, Illness as Metaphor, 1977[Η Νόσος ως Μεταφορά, Ύψιλον, 2006]


Το 1985 το δημοκρατικό κύμα που σάρωνε τον αναπτυσσόμενο κόσμο έφτασε στη Βολιβία. Δεκαοχτώ από τα είκοσι προηγούμενα χρόνια οι Βολιβιανοί είχαν ζήσει κάτω από κάποια μορφή δικτατορίας. Τώρα πια είχαν την ευκαι­ρία να επιλέξουν σε εθνικές εκλογές τον Πρόεδρο τους.

Ωστόσο η ανάκτηση του ελέγχου της οικονομίας της Βολιβίας σε εκείνη τη συγκεκριμένη συγκυρία δεν έμοιαζε τόσο με έπαθλο όσο με τιμωρία: Το χρέ­ος της χώρας ήταν τόσο μεγάλο, ώστε το ποσό που έπρεπε να καταβάλει για τοκοχρεολύσια ξεπερνούσε το σύνολο του κρατικού προϋπολογισμού. Το προ­ηγούμενο έτος η κυβέρνηση του Ρόναλντ Ρέιγκαν είχε εξωθήσει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, χρηματοδοτώντας μια πρωτοφανή επίθεση εναντίον των καλλιεργητών της κόκας, του φυτού που από την επεξεργασία των πράσινων φύλλων του προέρχεται η κοκαΐνη. Η κατάσταση πολιορκίας, που μετέτρεψε ένα μεγάλο μέρος της Βολιβίας σε εμπόλεμη ζώνη, δε στραγγάλισε μόνο το εμπόριο της κόκας, αλλά μείωσε σχεδόν κατά το ήμισυ τα έσοδα της χώρας από τις εξαγωγές, προκαλώντας κατάρρευση της οικονομίας. Όπως έγραψαν οι New York Times, «όταν ο στρατός έφτασε τον Αύγουστο στην περιοχή Τσαπάρε, κλείνοντας εν μέρει τον αγωγό των ναρκωδολαρίων, το κύμα του σοκ έπλη­ξε αμέσως την ευημερούσα μαύρη αγορά δολαρίων. [...] Σε λιγότερο από μία βδομάδα μετά την εισβολή στο Τσαπάρε η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να μειώ­σει κατά το ήμισυ την επίσημη ισοτιμία του πέσο». Μερικούς μήνες μετά ο πληθωρισμός είχε δεκαπλασιαστεί και χιλιάδες κάτοικοι εγκατέλειπαν τη χώ­ρα για να αναζητήσουν δουλειά στην Αργεντινή, στη Βραζιλία, στην Ισπανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Όταν οι Καναδοί έμαθαν ότι οι χρηματοδοτούμενες από τις εταιρείες «δεξαμενές σκέψης» είχαν κατασκευάσει την «κρίση του δημοσιονομικού ελλείμματος», δεν είχε πλέον καμία σημασία: Οι δημοσιονομικές περικοπές είχαν ήδη γίνει.(Ναόμι Κλάϊν, Το Δόγμα του Σοκ, κεφ.12)





 

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ

Naomi Klein

 

κεφάλαιο 12  

 

(σελ. 332 - σελ. 353)

 

Η KΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

 

 Η ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΧΥΔΑΙΑΣ ΑΓΟΡΑΣ


«Γίνατε ο πληρεξούσιος όλων όσοι σε κάθε χώρα επιδιώκουν
να θεραπεύσουν τα κακώς κείµενα µέσω του ορθολογικού
πειραµατισµού στο πλαίσιο του υφιστάµενου κοινωνικού
συστήµατος. Αν αποτύχετε, η δυνατότητα ορθολογικής
αλλαγής θα αντιµετωπιστεί µε καχυποψία σε ολόκληρο
τον κόσµο, αφήνοντας την ορθοδοξία και την επανάσταση
να αντιπαλεύουν».
 
Τζον Μέιναρντ Κέινς, επιστολή στον Πρόεδρο Φράνκλιν Ντ. Ρούζβελτ, 1933
 

Τη µέρα που πήγα να συναντήσω τον Τζέφρι Σάκς, τον Οκτώβριο του 2006, η σιγανή βροχή που έπεφτε από τον γκρίζο ουρανό της Νέας Υόρκης διακοπτόταν κάθε δέκα βήµατα περίπου από έvτονες λάµψεις κόκκινου. Ήταν η βδοµάδα της φιλανθρωπικής εκατρατείας για την αγορά επώνυµων προϊόντων σε κόκκινο χρώµα την οποία είχε οργανώσει ο Μπόνο. Σε διαφηµιστικές πινακίδες πάνω από το κεφάλι σου αιωρούνταν κόκκινα iPod και γυαλιά ηλίου Armani, σε κάθε στάση λεωφορείου µπορούσες να δεις τον Στίβεν Σπίλµπεργκ ή την Πενέλοπε Κρουζ µε ένα διαφορετικό κόκκινο αξεσουάρ, όλα τα καταστήµατα της Gap στην πόλη πουλούσαν προϊόντα σε κόκκινο χρώµα και το κατάστηµα της Apple στην Πέµπτη Λεωφόρο εξέπεµπε µια κοκκινωπή λάµψη. «Μπορεί ένα γιλέκο να αλλάξει τον κόσµο;» ρωτούσε µια διαφήµιση. Ναι, µπορεί, µας διαβεβαίωνε στη συνέχεια, επειδή ένα µέρος από τα κέρδη θα πήγαινε στο Παγκόσµιο Ταµείο για την Καταπολέµηση του AIDS, της Φυµατίωσης και της Ελονοσίας. «Ψωνίζετε µέχρι να τις σταµατήσουµε!» είχε πει ο Μπόνο στην τηλεοπτική εκπομπή της Όπρα που είχε γίνει για την προώθηση των πωλήσεων σε κόκκινο χρώμα δύο μέρες πριν!

Είχα το προαίσθημα ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι που θα μιλούσαν με τον Σάκς εκείνη τη βδομάδα θα ρωτούσαν το διάσημο οικονομολόγο για αυτόν το νεωτεριστικό τρόπο συγκέντρωσης χρημάτων για οικονομική βοήθεια. Σε τελική ανάλυση, ο Μπόνο αποκαλούσε τον Σάκς «καθηγητή μου» και μια φωτογραφία των δύο αντρών με υποδέχτηκε καθώς έμπαινα στο γραφείο του δεύτερου στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια (είχε φύγει από το Χάρβαρντ το 2002). Αισθανόμουν ότι δεν ταίριαζα με την ατμόσφαιρα αυτής της λαμπερής φιλανθρωπικής εκστρατείας, επειδή ήθελα να μιλήσω στον καθηγητή για το λιγότερο αγαπημένο θέμα του, το οποίο τον είχε κάνει να απειλεί δημοσιογράφους ότι θα τους έκλεινε το τηλέφωνο εν μέσω τηλεφωνικών συνεντεύξεων. Ήθελα να τον ρωτήσω για τη Ρωσία και για το τι δεν πήγε καλά εκεί.

Ήταν στη Ρωσία όπου, μετά το πρώτο έτος της θεραπείας-σοκ, ο Σάκς ξεκίνησε τη δική του μετάβαση, μεταμορφωνόμενος από παγκόσμιο δόκτορα του σοκ σε έναν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της αύξησης της βοήθειας στις χώρες που είχαν πτωχεύσει. Μια μετάβαση η οποία στα χρόνια που ακολούθησαν τον οδήγησε σε σύγκρουση με τους πρώην συναδέλφους και συνεργάτες του στους κύκλους της «ορθόδοξης» οικονομικής σκέψης. Ο Σάκς πίστευε ότι δεν ήταν αυτός που είχε αλλάξει: Πάντα ήταν αφοσιωμένος στην παροχή βοήθειας σε χώρες ώστε να αναπτύσσουν οικονομίες της αγοράς μέσω της οικονομικής αρωγής και της διαγραφής χρεών. Για χρόνια μπορούσε να επιτυγχάνει αυτόν το στόχο συνεργαζόμενος με το ΔΝΤ και με το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ. Όμως, όταν πήγε στη Ρωσία, η γενική κατεύθυνση των συζητήσεων είχε αλλάξει και η αδιαφορία με την οποία τον αντιμετώπισαν οι επίσημοι αξιωματούχοι τον συγκλόνισε και τον οδήγησε σε αντιπαράθεση με το οικονομικό κατεστημένο της Ουάσινγκτον.


Ανοιχτή επιστολή του Δημήτρη Κωτσάκη* προς τα μέλη του φοιτητικού και διδακτικού-ερευνητικού σώματος του υπό κατάργηση Τμήματος Αρχιτεκτόνων Α.Π.Θ.

























9 Σεπτεμβρίου 2011

Ανοιχτή επιστολή του Δημήτρη Κωτσάκη* προς τα μέλη του φοιτητικού και διδακτικού-ερευνητικού σώματος του υπό κατάργηση Τμήματος Αρχιτεκτόνων Α.Π.Θ.

      Έχω μπροστά μου ένα βιβλίο με τίτλο: Ο Νόμος στην Ελληνική Σκέψη, που το έχει γράψει η Jacqeline de Romilly της Γαλλικής Ακαδημίας, και έχει εκδοθεί στην Αθήνα το 1995. Διαβάζω στη σελίδα 143 ότι «ο Δημοσθένης επιμένει στον κίνδυνο που συνιστούν οι κακοί νόμοι», στηρίζοντας τη θέση του στον Σόλωνα: στον λόγο του Κατά Τιμοκράτους, ο Δημοσθένης παραθέτει μια σύγκριση του Σόλωνα ο οποίος λέει ότι «η θέσπιση κακών νόμων είναι ένα έγκλημα ανάλογο με το έγκλημα των κιβδηλοποιών» και, μάλιστα, ότι «είναι μεγαλύτερο το αδίκημα της καταστροφής των νόμων παρά των χρημάτων» καθώς «πολλαί μεν εκ των πόλεων (…) εξ αιτίας τούτων (της καταστροφής των χρημάτων) δεν παθαίνουν τίποτε κακόν, καμία όμως πόλις δεν εσώθη ποτέ έως τώρα μεταχειρισθείσα νόμους κακούς και επιτρέπουσα να καταστρέφονται οι υπάρχοντες».
       Και έχω μπροστά μου έναν νόμο με τίτλο: Δομή, λειτουργία, διασφάλιση της ποιότητας των σπουδών και διεθνοποίηση των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, που έχει ψηφιστεί από τη Βουλή των Ελλήνων στις 30 Αυγούστου 2011. Θεωρώντας ότι η «θέσπιση» αυτού του «κακού νόμου» είναι ένα «έγκλημα» — αυτή, και με αυτά τα λόγια, είναι η σκέψη μου για το πολιτικό προϊόν που έχω μπροστά μου — και δοκιμαζόμενος από την επίγνωση ότι το «έγκλημα» αυτό δεν επιτελείται μόνο με τη θέσπιση αλλά και με την εφαρμογή του νόμου, οφείλω, πριν πω οτιδήποτε άλλο, να απαντήσω στο ερώτημα ποιό είναι το «αδίκημα της καταστροφής» που συνιστά η νομοθετική αυτή ενέργεια.


Ανοικτή επιστολή από μαθητές κρατούμενους του 3ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης (Φυλακών Διαβατών)

 

 

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ-ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ 3ου ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (ΦΥΛΑΚΩΝ ΔΙΑΒΑΤΩΝ) ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣ:

ΤΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ
ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ  κα  ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΗΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΡΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟ  κα  ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ
ΤΗΝ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ     κα ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ  κ. ΜΠΑΚΑ
ΤΟ ΔΙΕΥΘΥΝΟΝΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΟ ΤΟΥ ΙΔΕΚΕ    κ. ΚΑΠΟΥΛΑ
ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΟΥ ΙΔΕΚΕ     κ. ΓΑΛΗΝΕΑ
ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΟΥ ΤΩΝ ΣΔΕ

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Αρχίζει να αποκαλύπτεται η συνωμοσία Παπανδρέου!




Αναδημοσιεύουμε την είδηση από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία της Παρασκευής 16 Σεπτεμβρίου 2011

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΙΑ «ΜΑΓΕΙΡΕΜΑ ΣΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ», ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ, «ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ» ΚΑΙ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ

 

Τα greek statistics ξαναβρομάνε


«Το έλλειμμα της χώρας για το 2009 σκοπίμως παρουσιάστηκε στο 15,4% από τη Eurostat. Επρεπε να φανεί μεγαλύτερο από αυτό της Ιρλανδίας, που ήταν 14%, ώστε να παρθούν δυσβάσταχτα μέτρα κατά της Ελλάδας», αποκαλύπτει στην «Ε» η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και μέλος της επιτροπής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, Ζωή Γεωργαντά.

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Η Αριστερά χρειάζεται χάκερ!


































                                                                                                          http://www.banksy.co.uk/

Αναδημοσίευση από:  Περίπτερο Ιδεών

Εγκαθίσταται στον πολίτη, σταδιακά και ύπουλα, ένα σύστημα απόρριψης οποιασδήποτε άποψης που δεν είναι συμβατή με τις απόψεις που εκπορεύονται από τα οργανωμένα συμφέροντα, τις κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ και τα κόμματα εξουσίας. Μόλις πλησιάζει στον πολίτη μια μη καθεστωτικά αποδεκτή πρόταση, αυτομάτως το φίλτρο ενεργοποιείται και εκτρέπει το ανεπιθύμητο μήνυμα.
 
Για να περάσουν αυτό τον αποκλεισμό τα εναλλακτικά μηνύματα χρειάζεται πολύ συστηματική δουλειά ξεκλειδώματος και απενεργοποίησης του φίλτρου. Χρειάζονται ικανοί πολιτικοί αποκωδικοποιητές, χάκερ, που θα είναι πιο μπροστά από τους προγραμματιστές της εξουσίας και θα ανοίγουν τις μπλοκαρισμένες συνειδήσεις της κοινωνίας.

Η εξουσία ανέπτυξε στο έπακρο τα μέσα ελέγχου και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Παραχωρώντας τον έλεγχο των ΜΜΕ στα τραστ, τα οποία με την ελευθερία και την έμμεση χρηματοδότηση που τους εξασφαλίζει το κράτος, διαχειρίζονται αποτελεσματικότερα τη διαμόρφωση των κοινωνικών τάσεων, μέσα από την ενημέρωση, αλλά και την ψυχαγωγία που κατακλύζει τα σαλόνια και τις κρεβατοκάμαρες.
Οι εξελιγμένοι μηχανισμοί του πολιτικού και καταναλωτικού μάρκετινγκ και η πρόοδος των κοινωνικών, βιολογικών, ιατρικών και φαρμακευτικών τομέων που σχετίζονται με την ανθρώπινη συμπεριφορά, ενίσχυσαν τον έλεγχο των συνειδήσεων. 
Αναπάντεχα, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης εμπλούτισε το ιδεολογικό οπλοστάσιο του συστήματος. Φιλόσοφοι, ιστορικοί, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι και άλλοι διανοούμενοι και επιστήμονες, πολλοί προερχόμενοι από την Αριστερά, επάνδρωσαν τους μηχανισμούς χειραγώγησης και ανέβασαν σε πολύ υψηλά επίπεδα την προπαγάνδα του συστήματος.
Η τεχνολογική εξέλιξη διευκόλυνε, σε αδιανόητη κατά το παρελθόν ποσότητα και ποιότητα, τον διαρκή έλεγχο της επικοινωνίας και διακίνησης των ιδεών, αλλά και της μετακίνησης των πολιτών, κατ’ άτομον, ανά πάσα στιγμή. Με κάμερες σε όλους τους δημόσιους χώρους (δρόμους, τρένα, σουπερμάρκετ, τράπεζες, σχολεία κ.λπ.), προσωπικούς υπολογιστές, διαδίκτυο, πιστωτικές κάρτες, GPS και κινητά τηλέφωνα, κάθε πολίτης υφίσταται ανά πάσα στιγμή ένα λεπτομερές καθολικό σκανάρισμα των πιο εσωτερικών του διαθέσεων, των πιο προσωπικών του σχέσεων, ακόμα και των πιθανών μελλοντικών επιλογών του.
 
Εν ολίγοις, το δυτικό καπιταλιστικό σύστημα ανέπτυξε, σε πρωτόγνωρο βαθμό, τα εργαλεία χειραγώγησης της κοινωνίας, με έμφαση στο πολιτικό μάρκετινγκ, την πολιτιστική ομογενοποίηση, την παραπληροφόρηση και την παρακολούθηση. Ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία, και σε κανένα σύστημα, και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης, δεν ήταν τόσο ολοκληρωτικός ο έλεγχος όλων των πολιτών ανεξαιρέτως. Ένα σύστημα καθολικού ελέγχου που δεν κάνει καν τη διάκριση ανάμεσα σε ενόχους, υπόπτους και αθώους!
Ασφαλώς, αυτή η επισήμανση δεν είναι πρωτότυπη, ο λόγος, όμως, που επαναλαμβάνεται σχετίζεται με την Αριστερά. Γιατί η Αριστερά βρέθηκε απροετοίμαστη να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα. Ζαλισμένη από τη διάλυση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αποδεκατισμένη από αυτομολίες και αποσύρσεις, κατακερματισμένη εκ παραδόσεως, υπερκερασμένη από τις εξελίξεις, έμεινε απελπιστικά πίσω στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού της και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά τις μεθόδους του συστήματος.
Έχει εξαίρετους ανθρώπους, τρομερό δυναμικό, αναξιοποίητο. Δεν συνειδητοποιεί εγκαίρως τις βαθιές αλλαγές που συντελούνται, με συνέπεια την ανεπαρκή ερμηνεία τής πραγματικότητας και την αναποτελεσματική παρέμβασή της. Χρησιμοποιεί σκουριασμένα και δύσχρηστα εργαλεία, εξαρτημένη μοιρολατρικά από στελέχη που έχουν χάσει την ορμή και τη ρώμη τους, αλλά και το συγχρονισμό τους με τις δυναμικές κοινωνικές τροπές. Το έλλειμμα εσωτερικής δημοκρατίας δεν επιτρέπει σωστή αξιολόγηση, ανάδειξη και ανανέωση των στελεχών της. Είναι αρκετά παλιομοδίτικη κι ας κουβαλάει τεράστια εμπειρία, σύνθετη γνώση και διαχρονικά εγχειρίδια κατανόησης και αλλαγής του κόσμου. Κατά κανόνα, κινείται ή πολύ πιο αριστερά από την κοινωνία ή πολύ πιο δεξιά, δηλαδή βρίσκεται συνεχώς σε εκτροχιασμό. Δεν μπορεί να πατήσει στις ράγες και να προηγηθεί.
Πολλοί νομίζουν ότι μπαίνοντας στο Facebook και το Twitter, αυτομάτως εκσυγχρονίζονται. Αστεία πράγματα. Για μια σύγχρονη Αριστερά, που για να δικαιωθεί δεν πρέπει να περιμένει ένα τεράστιο αυτοκινούμενο κοινωνικό τσουνάμι που θα τα κάνει όλα λαμπόγιαλο, το πρόβλημα είναι μεγάλο και πολύπλοκο, αλλά ταυτόχρονα πασιφανές και χειροπιαστό. Εκεί πρέπει να επικεντρωθεί η συζήτηση στην Αριστερά. Αλλιώς, απ’ ό,τι φάνηκε και με το προειδοποιητικό τσουνάμι της πλατείας, οι αριστεροί ή θα προσχωρούν αυτόνομοι ή θα ψάχνουν βαρκούλες (ούτε καν φουσκωτά) για να μην προσχωθούν.
 
Αν η Αριστερά δεν μπορεί να αυτοανανεωθεί, ούτε καν κάτω από την ευεργετική πίεση της ογκούμενης (εκφρασμένης ή ανέκφραστης) λαϊκής δυσαρέσκειας, των αυθόρμητων κοινωνικών κινημάτων και της χρεοκοπίας του καπιταλισμού, αυτό σημαίνει ότι είτε είναι κλινικά ημιθανής είτε κάποιες αόρατες εσωτερικές δυνάμεις την κρατούν καθηλωμένη.
 
Έκανα αυτές τις σκέψεις, με τον τούρκικο καφέ μου αχνιστό, σε ένα καταπληκτικό μπαλκόνι, στο Ξηροπήγαδο, υπό την επήρεια της μαγευτικής ανατολής του ήλιου στον Αργολικό Κόλπο! Το χούι της πολιτικής ακαταμάχητο! Και καθώς, ξεφυλλίζοντας την Ελευθεροτυπία, έπεσε το μάτι μου σε κάποιες ανακοινώσεις κομμάτων, αναρωτιόμουν, πρωινιάτικα, αν η ξύλινη γλώσσα προϋποθέτει και σκέψη απελέκητη!
Ατενίζων,
Γκαούρ

Γλώσσα κλισέ

«Η κατ' αρχήν συμφωνία Μέρκελ-Σαρκοζί επαναβεβαιώνει την πρόθεσή τους να περάσουν από φωτιά και σίδερο τους λαούς της Ευρώπης, προκειμένου να προστατεύσουν την κρίση των μονοπωλίων τους από την κρίση που βαθαίνει...» (ΚΚΕ) 

«Η διαρκής ευρωπαϊκή λιτότητα που ζητούν να συνταγματοποιηθεί, συνιστά τη σίγουρη συνταγή για την κοινωνική χρεοκοπία και την πλήρη ύφεση... επιβεβαιώνουν ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας των αγορών» (ΣΥΝ) 

«Δύο βήματα πίσω, ένα βήμα μπρος κι ένα σημειωτόν ήταν το αποτέλεσμα της πολυαναμενόμενης συνάντησης Μέρκελ - Σαρκοζί...» (ΔΗΜΑΡ)
 
(Ελευθεροτυπία, 18 Αυγούστου 2011)
 
ΠΗΓΗ:  δρόμος της αριστεράς  τ.80, 10/9/2011

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Πανεπιστημιακοί ΕΝΑΝΤΙΑ στο Πανεπιστήμιο της Αγοράς.























Την ώρα αυτή, σύμφωνα με την ενημέρωση που δίνει η ιστοσελίδα EDO POLYTEXNEIO βρίσκονται σε Κατάληψη 293 τμήματα σχολών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ όλης της χώρας.

Η μάχη για την υπεράσπιση του Δημόσιου Πανεπιστήμιου είναι σε εξέλιξη και χιλιάδες φοιτητές και πανεπιστημιακοί δίνουν μια μάχη που άν χαθεί, το σύστημα της Δημόσιας Παιδείας θα καταρρεύσει και θα δοθεί δώρο στις επιχειρήσεις και άν κερδηθεί θα συμπαρασύρει στη ήττα ολόκληρη τη στρατηγική Παπανδρέου για τριτοκοσμική πορεία της χώρας.

Οι δυνάμεις που αντιπαλεύει το εκπαιδευτικό κίνημα είναι γιγάντιες και ο πόλεμος που δέχεται ξεπερνάει κατά πολύ το μπόι του. Έχοντας απέναντί του τις ηγεσίες των "τεσσάρων" κοινοβουλευτικών κομμάτων της αγοράς, την πρεσβεία της "μεγάλης συμμάχου χώρας", τον κόσμο των επιχειρήσεων, τα ελεγχόμενα ιδιωτικά - εμπορικά ΜΜΕ και την ουσιαστική συναίνεση του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς που αυτή τη στιγμή ελέγχει ουσιαστικά την ΠΟΣΔΕΠ, χρειάζεται τη στήριξη ολόκληρης της κοινωνίας για να νικήσει.

Τη στήριξη την έχει το εκπαιδευτικό κίνημα αλλά πρέπει η συμπαράστασή μας να παίρνει όλο και πιό ενεργές μορφές συμμετοχής. Η υπεράσπιση της Δημόσιας Παιδείας είναι κεντρικό πολιτικό ζήτημα, για την ύπαρξη της ελληνικής κοινωνίας και αυτό που διακυβεύεται ξεπερνάει κατά πολύ μια στενή σύγκρουση μεταξύ των φοιτητών των πανεπιστημιακών και της κυβέρνησης.

Στηρίζοντας τον Αγώνα για Δημόσια Παιδεία παρουσιάζουμε μια σειρά κειμένων Πανεπιστημιακών  και θα εμπλουτίζουμε αυτή την ανάρτηση με κάθε νέο κείμενο ή άρθρο εκτιμούμε πως συμβάλλει σ' αυτόν τον αγώνα.

Ακολουθούν τα άρθρα:

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ 2, Ο ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΕΙ

Tης Θεανώς Φωτίου (ΕΠΟΧΗ, 3/7/2011)



Η κοινωνια θα υπερασπιστει τους νεους και τα Πανεπιστημια

Συνέντευξη της Θεανώς Φωτίου στον Μιχάλη Σιάχο για την εφημερίδα δρόμος της αριστεράς 4/9/2011


Η ανατροπή του νόμου ξεκίνησε
Του Λάζαρου Απέκη 
πρώην προέδρου της ΠΟΣΔΕΠ και μέλους του Δικτύου Πανεπιστημιακών

Γεράσιμος Σπαθής: 

 “Επιστολή μη αποδοχής της συμμετοχής μου, στην πενταμελή επιτροπή” 

08/09/2011

ΠΗΓΗ: asfasos

Οι πρυτανεις να εκφρασουν την θεληση της πανεπιστημιακης κοινοτητας

Να μη συγκροτηθούν οι πενταμελείς επιτροπές εφαρμογής του νόμου. 
Του Γεράσιμου Σπαθή.


Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

"Ακούει φωνές" ο "Πρωθυπουργός" στο βήμα της ΔΕΘ






"Δεν κάνω εγώ έκκληση. Έκκληση κάνει η πατρίδα!"

Με ένα πρωτόγνωρης αγριότητας και κυνισμού, Οργουελικού New Speak, διάγγελμα προς τους "πάνω" και τους "κάτω" απάντησε ο Παπανδρέου από το βήμα της 76ης ΔΕΘ στις χιλιάδες λαού που μήνες τώρα δυναστεύει και κακοποιεί μετά την πειρατική ανάληψη της εξουσίας της χώρας στις 4 0κτωβρίου του 2009. 

(το πλήρες κείμενο της ομιλίας Παπανδρέου μπορείτε να το βρείτε στο τέλος του παρόντος άρθρου)


Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

ΔΕΘ 2011: ΕΙΣΤΕ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ !


ΚΑΛΕΣΜΑ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 
 
Συναγωνιστές.
Στα εγκαίνια της Δ.Ε.Θ. το Σάββατο 10/9 τα μέτρα που θα ανακοινωθούν θα αλλάξουν άρδην την ιστορία της χώρας μας. Ας κάνουμε την μέρα αυτή μια ακόμα μέρα αγανάκτησης. Η πόλη μας έχει ανοίξει τις αγκαλιές της να υποδεχθεί τους αγανακτισμένους όλης της Ελλάδος.

Όσοι δεν θα μπορέσουν να βρεθούν στην πόλη μας αυτή την κρίσιμη μέρα ας δώσουν το παρών στις δικές τους πλατείες και με ειρηνικές πορείες να προβούν σε συμβολικές καταλήψεις τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών και από εκεί να διαβάσουν κείμενα και καλέσματα της πλατείας τους, ή δυνατόν και το κείμενο – κάλεσμα της πλατείας του Λευκού Πύργου.

Ας εκμεταλλευτούμε την ελλιπή αστυνόμευση της μέρας αυτής στην υπόλοιπη Ελλάδα, η ας αναγκάσουμε τις Ελληνικές αρχές να μη προχωρήσουν στην συγκέντρωση όλης της αστυνομικής δύναμης και των δυνάμεων καταστολής στη πόλη της Θεσσαλονίκης.

Η δική μας δράση εξαρτάται και από τον δικό σας αγώνα την μέρα αυτή.
Ας γίνουμε όλοι μια γροθιά. ΛΑΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ – ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ

Σοκ και Δέος πουλάει ο "δρομέας" στη ΔΕΘ...



...Αλλά δεν μπορεί πλέον να σταθεί πουθενά χωρίς την προστασία ολόκληρης της αστυνομίας της χώρας. 



Δείτε εδώ τις αποδοκιμασίες των συγκεντρωμένων κατά του Παπανδρέου, στην επίσκεψή του στο δημαρχείο της Θεσσαλονίκης την Παρασκευή 9.9.2011


Σοκ και Δέος

Αναδημοσίευση από:  ALTER THESS

Το παλαϊκό, 80’s σύνθημα «σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία…» αδυνατεί να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί σήμερα το πρωί στη Θεσσαλονίκη: κυριολεκτικά, σε κάθε γωνία των οικοδομικών τετραγώνων, τουλάχιστον γύρω από τη ΔΕΘ και το Δημαρχείο, όχι μόνο υπάρχει αστυνομία, αλλά υπάρχει πολύ αστυνομία. Ταυτόχρονα εδώ και δυο μέρες ομάδες των 10, των 20 και των 30 μοτοσυκλετιστών αστυνομικών μαρσάρουν παντού μέσα στην πόλη, διμοιρίες και κλούβες των ΜΑΤ παρκάρουν στο κέντρο, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας και στάθμευσης των αυτοκινήτων εκτείνονται από το Βαρδάρη ως την …Καλαμαριά και τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα.

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

...αν δεν υπήρχε η κρίση, θα την είχαν εφεύρει. (του Ρούσσου Βρανά)


                                                                                                                 banksy-007


Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
του Ρ. Βρανά

Ο πλούτος...
... των χωρών και ο πλούτος των ανθρώπων δεν ταυτίζονταν ποτέ. Αλλα αγαθά ήταν κοινά (αέρας, θάλασσες, ποτάµια, λιµάνια) και άλλα ατοµικά. Αλλα δηµόσια (παιδεία, υγεία, άµυνα, υποδοµές) και άλλα ιδιωτικά. Κάποια αγαθά µάλιστα θεωρούνταν τόσο πολύτιµα που δεν ήταν εµπορεύσιµα («res extra commercium» κατά το Ρωµαϊκό ∆ίκαιο). ∆εν ανήκαν µόνο στις ζώσες γενεές αλλά και στις επόµενες.

Δεν πάει...
... καιρός που οι αποικιακές δυνάµεις αγόραζαν ολόκληρα τµήµατα χωρών για ένα κοµµάτι ψωµί, όπως σε ένα παιχνίδι Μονόπολη. Σήµερα έχουν εκχωρήσει αυτό τον ρόλο στους λεγόµενους «διεθνείς δανειστές» και στις µεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Να ξέρουµε τουλάχιστον σε ποιους χρωστάµε. Και σε ποιους ξεπουλάµε. Η εταιρεία Benetton έχει γίνει ένας από τους µεγαλύτερους γαιοκτήµονες της Αργεντινής. Θα γινόταν ποτέ, αν τα µνηµόνια του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου δεν είχαν εξωθήσει τη χώρα στη χρεοκοπία; Τότε η Citibank είχε αρπάξει τις µισές της τράπεζες. Και το σύστηµα ύδρευσης η Enron. Η κορεατική Daewoo διαπραγµατευόταν µέχρι πρόσφατα την αγορά 10 εκατοµµυρίων στρεµµάτων στη Μαδαγασκάρη για 99 χρόνια. Μια νέα αποικιοκρατία, λιγότερο αιµατηρή από τους αποικιοκρατικούς πολέµους, αλλά µε πολύ περισσότερα θύµατα.

ΕΜΕΙΣ ΜΟΝΟΙ. ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ (του Γιώργου Λιερού 17-5-2010)



                                                                                                                               www.banksy.co.uk

 Αναδημοσίευση από: anti-somata

«Εμείς» ποιοί είμαστε; Οι αριστεροί; Οι Έλληνες; Οι προλετάριοι; Οι εξεγερμένοι; «Εμείς» είμαστε η πρόθεση, η υλική κίνηση για να γεννηθεί ένας λαός. Είμαστε μόνοι γιατί μια αδυσώπητη συγκυρία μας αναγκάζει είτε να βουλιάξουμε στην αθλιότητα είτε να προχωρήσουμε μόνοι μπροστά, να αρχίσουμε τον πόλεμο με τους ομοεθνείς μας και με τους άλλους και να αποτολμήσουμε την επιβεβλημένη «έξοδο», την έξοδο που θα ανοίξει μια πόρτα για όλους εκείνους με τους οποίους θέλουμε να συναντηθούμε.
*
5 Μαϊου 2010, δρόμοι της Αθήνας, διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν, δεκάδες χιλιάδες συγκρούονται με τις δυνάμεις της τάξης, τρεις νεκροί. Η ημερομηνία αυτή αποτελεί ένα ορόσημο για την μεταβατική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία μας. Αν με το νέο πρόγραμμα σταθεροποίησης που επέβαλε το Δ.Ν.Τ. και η Ευρωπαϊκή Ένωση κουρελιάστηκε το μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο και δρομολογώντας μείζονες ανατροπές στο κοινωνικό και οικονομικό σκηνικό, στις 5 του Μάη ένα μεγάλο πλήθος εφόρμησε στην δημόσια ζωή. Ένα πλήθος το οποίο αυξάνεται μέρα με την μέρα, αρνείται να πειθαρχήσει, εκδηλώνει την αποδοκιμασία του για το σύνολο του πολιτικού κόσμου και διερωτάται τι έφταιξε και τι μπορεί να γίνει.

Α. Λοβέρδος – Βία, απάτη, πόλεμος (του Ιουλιανού)





Αναδημοσίευση από : //ΠαραλληλοΓράφος//

Posted on 8 Σεπτεμβρίου, 2011 6:14 μμ by
 
του Ιουλιανού


Σίγουρα όλοι οι εμείς, ως ανθρώπινο είδος καταγόμαστε από τον πίθηκο.
Όμως μερικοί εξακολουθούν να  ανάγονται σε αυτόν.
Απόσπασμα από την χθεσινή ομιλία Λοβέρδου στην Βουλή:
«το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν 10 εκατομμύρια πολίτες, με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν».
«το ισχύον σύνταγμα αποτελεί την πρώτη γραμμή Μαζινό υπέρ της γραφειοκρατίας…»
«σας θυμίζω τον τραγικό θάνατο των τριών προσώπων στην Μαρφίν. Σας θυμίζω ότι με το που πέθαναν αυτοί οι άνθρωποι, σα να μην ήταν άνθρωποι, επειδή δεν ανήκαν στην Αριστερά, το θέμα ξεπετάχτηκε σε δέκα λεπτά άντε σε ένα βραδινό δελτίο ή στις κηδείες τους. Διότι, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, η αξία της ζωής είναι μόνο εάν είσαι αριστερός. Εάν δεν είσαι αριστερός, σε πεθαίνουν σε δύο ημέρες. Ό,τι γινόταν μετά τον εμφύλιο, αντεστράφη μετά τη μεταπολίτευση».
Ο έτερος συνταγματολόγος της κυβέρνησης, εξ αποκαλύψεως ανακαλύπτει πως εχθρός των  10 εκατομμύριων πολιτών είναι το 1.000.000 δημοσίων υπαλλήλων.
Και ως επιστημονική αυθεντία που είναι μας ενημερώνει πως εχθρός του μέλλοντος μας είναι το Σύνταγμα παραλληλίζοντας το μάλιστα με την γελοία αμυντική γραμμή των Γάλλων που σε καμία περίπτωση δεν στάθηκε εμπόδιο στην επέλαση των Γερμανών.
«Λογική» και καίρια  η μεταφορά από το αχυράνθρωπο Λοβέρδο. Διότι αυτός που επενδύσει τα λεφτά του, που προέρχονται από επιδοτήσεις, δανεισμό, και εντάξεις σε διάφορα επιχειρηματικά προγράμματα φυσικό είναι να έχει και φωνή και απαίτηση και κύρια μέριμνα από την κυβέρνηση ώστε να μην χάσει τα λεφτά του.
Εχθρός τώρα όλων είναι η αριστερά την οποία εμμέσως την δείχνει και ως υπεύθυνη των θανάτων στην Μαρφίν.

Πώς εξελίχτηκε το Πανεκπαιδευτικό Συλλαλητήριο της Πέμπτης 8.9.2011


φωτο: newsit.gr

ΠΗΓΗ: σχολιαστές χωρίς σύνορα




Πως εξελιχτηκε το Πανεκπαιδευτικο Συλλαλητηριο με την εξαιρετικη περιφρούρηση, που δεν αφησε να πλησιασει ουτε κουνουπι ( αν και κατι παρακρατικες μυγες, επιχειρησαν ανα ομαδες να δημιουργησουν συμπλοκες. Δεν τους εγινε ομως το χατιρι.

από ΒlackΜediterraneanPirate

BlackMediterraneanPirate  08-09-2011    12:00-16:00

short link   wp.me/pPn6Y-anE

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Το πολύ-πολύ, αυτό που θα χάσουμε είναι να νικήσουμε!


                                                                  
Η αφορμή γι’ αυτό το κείμενο μας δόθηκε από τα γεγονότα της 3ης Σεπτέμβρη 2011 στην Πλατεία Συντάγματος, όλα  όσα ακολούθησαν την επαναδιεκδίκηση της πλατείας από χιλιάδες διαδηλωτές για πρώτη φορά τόσο μαζικά μετά την βίαιη εκκένωσή της από την αστυνομία το ξημέρωμα του Σαββάτου 30 Ιούλη 2011.

Η σπουδαιότητα της πραγματοποίησης μιας αληθινά μεγάλης συνέλευσης στο κέντρο της πλατείας και την ίδια στιγμή η πραγματοποίηση μιας σοβαρής διαδήλωσης πάνω στη λεωφόρο Αμαλίας, επισκιάστηκε ακόμα μια φορά από την άγρια καταστολή και τον εκτεταμένο τρόμο από τα ΜΑΤ, στο κέντρο της πόλης.

Όπως έχουμε γράψει και σε προηγούμενη  ανάρτησή μας:

Το αν η πλατεία Συντάγματος θα ανακαταληφθεί ή όχι και με τι χαρακτήρα, είναι ένα ανοιχτό πολιτικό στοίχημα. Και επειδή η μία πλευρά (η κυβέρνηση) έχει καθαρή θέση, αναρωτιόμαστε στ’ αλήθεια ποια είναι η θέση της άλλης πλευράς. Δηλαδή των πολιτικών δυνάμεων που υποτίθεται πως στηρίζουν το «κίνημα των πλατειών».
Το στηρίζουν, ναι ή όχι;

Αν το στηρίζουν, ποιό το νόημα της περιορισμένης παρουσίας στην πλατεία  της συντεταγμένης αριστεράς από τη μία, και από την άλλη ποιός είναι ο στόχος της διαρκούς προσπάθειας από κάποιες άλλες «βίαιες» ας το πούμε συνιστώσες να υποβάλλουν με κάθε ευκαιρία το εύθραυστο αυτό εγχείρημα στη δοκιμασία αυτοσχέδιων συγκρούσεων με την αστυνομία, η οποία με τη σειρά της - έχοντας την πρωτοβουλία της έντασης της βίας - τις μετατρέπει συστηματικά σε πογκρόμ κατά της “πλατείας”;

Και ποιο είναι το νόημα της εστίασης από μια σειρά κινηματικούς ιστοτόπους που και αυτοί στηρίζουν το κίνημα των πλατειών στην άγρια καταστολή και όχι στο σύνολο της εικόνας;

Πώς από το μεγάλο και το όλον οδηγούμαστε συνέχεια να συζητάμε για το μερικό και το τετριμμένο;
Μήπως γιατί το έχουμε συνηθίσει;
Μήπως γιατί συγκαλύπτοντας ορισμένες πλευρές της εικόνας, ενθαρρύνουμε τις κρυμμένες άκρες;
Ή μήπως είναι κάτι βαθύτερο και σοβαρότερο;

Ας δούμε.

Όταν τα κρατικά ή ιδιωτικά - πολιτικά και εμπορικά ελεγχόμενα - δίκτυα μαζικής ενημέρωσης διαστρεβλώνουν τις ειδήσεις, μιλάμε για «χειραγώγηση» και «κατευθυνόμενη ενημέρωση».
Όταν, αριστερές, αντιεξουσιασιαστικές ή ανεξάρτητες οργανώσεις, εφημερίδες, έντυπα και ιστοσελίδες «ερμηνεύουν» την πραγματικότητα, μιλάμε για «πολιτικές» απόψεις.
Η επιλεκτική διάδοση των γεγονότων δεν είναι προνόμιο της κρατικής ή της ιδιωτικής – εμπορικής ενημέρωσης.
Μπορούμε θαυμάσια να το μοιραστούμε εξίσου αποτελεσματικά  όλοι μας και τις περισσότερες φορές χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε.

Η κουλτούρα της μονομέρειας γίνεται τόσο περισσότερο διάχυτη στο σύνολο της πληροφόρησης όσο πιο έντονα διαμορφώνεται στους κεντρικά ελεγχόμενους πόλους της ενημέρωσης των εφημερίδων και των ηλεκτρονικών ΜΜΕ.

Ενώ θα περίμενε κανείς, οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που επικαλούνται την κοινωνική χειραφέτηση, την ανατροπή του καπιταλισμού, την αταξική κοινωνία, την κοινωνία χωρίς εξουσία και κάθε ανάλογο πρόταγμα να επιχειρήσουν να εντάξουν  στην καθημερινή τους αναπαράσταση του κόσμου στοιχεία του οράματός τους για το μέλλον, αυτό δεν συμβαίνει.

Όσο μονομερείς και χειραγωγητικοί εμφανίζονται οι εντεταλμένοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης των καθεστωτικών μέσων προπαγάνδας, άλλο τόσο και περισσότερο μονομερείς, έμμονοι και εχθρικοί στην ανάγνωση της συνολικής εικόνας, αναδεικνύονται, παραδόξως, οι πολέμιοι του καθεστώτος.

Αυτό το φαινομενικό παράδοξο δεν είναι ωστόσο ανεξήγητο, αφού η κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα στο σύνολο ενός κοινωνικού σχηματισμού είναι η πολιτική κουλτούρα της κυρίαρχης τάξης.

Αν όμως η μονομέρεια, η συγκάλυψη, η προπαγάνδα και η χειραγώγηση αποτελούν για τις κοινωνικές ελίτ την κεντρική στρατηγική για τη διατήρηση του κοινωνικού ελέγχου πάνω στο σύνολο της κοινωνίας (η καταστολή είναι φυσικά πανταχού παρούσα χρυσή εφεδρεία στις στιγμές της απώλειας αυτού του ελέγχου), τί να σημαίνει η υιοθέτηση της ίδιας στάσης από τους διακηρυγμένους αντιπάλους του καθεστώτος;

Μιας και όπως είναι απόλυτα σαφές, τα ίδια τα μέσα της χειραγώγησης δεν μπορούν από τη φύση τους να υπηρετήσουν σκοπούς χειραφέτησης, η μόνη λογικά διαθέσιμη απάντηση που απομένει είναι πως κάτω από ορισμένες συνθήκες και οι πολιτικά στρατευμένοι πολέμιοι του καθεστώτος αποβλέπουν επίσης σε μια ορισμένη μορφή ελέγχου. Δεν μπορούν βέβαια με τα συνήθως αδύναμα μέσα που διαθέτουν να ελέγξουν (πειθαρχήσουν, ανατρέψουν) το καθεστώς, απόδειξη πως αυτό διατηρείται ακέραιο στη θέση του. Προς τα πού λοιπόν κατευθύνονται οι πρακτικές του ελέγχου μέσω της επιλεκτικής προπαγάνδας;

Εδώ, η απάντησή μας είναι απλή και κατηγορηματική:
Στόχος κάθε εξωτερικής των κοινωνικών διεργασιών συγκροτημένης και ιεραρχικά ελεγχόμενης ιδεολογικής πειθαρχίας είναι, απλά, η πολιτική διάδοσή της και ο  έλεγχος της κοινωνίας.

Τις ιστορικές περιόδους κατά τις οποίες οι  πολιτικές συγκροτήσεις που «μάχονται το καθεστώς» είναι αριθμητικά και σε αποτελεσματικότητα υποδεέστερες των δυνάμεων που νέμονται την εξουσία ώστε να τις ανατρέψουν, ο έλεγχός τους περιορίζεται σε κοινωνικά υποσύνολα και ομάδες ανθρώπων ανάλογα με τις υποκειμενικές τους δυνατότητες, τις ιστορικές τους ρίζες και την καπατσοσύνη τους στην «πολιτική αγορά υπηρεσιών».

Από την πολιτική χειραγώγηση στην κοινωνική χειραφέτηση.

Κεντρικό ρόλο στις στρατηγικές κοινωνικής χειραγώγησης όλων των πτερύγων του πολιτικού φάσματος - και την οποία υπηρετεί η τακτική της επιλεκτικής απόκρυψης και της προπαγάνδας - έχει η στρατηγική του πλαστού διλήμματος ( ένα δίλημμα του οποίου η απάντηση βρίσκεται πάντα εκτός του διπόλου του ερωτήματος) .

Αν τώρα στον αστικό πολιτικό κόσμο το πλαστό δίλημμα τίθεται σαν το δίλημμα για επιλογή ανάμεσα στην διακυβέρνηση ενός κάθε φορά από τους δύο πόλους του λεγόμενου «δικομματισμού», στον κόσμο της συντεταγμένης πολιτικής αριστεράς και αντίστοιχα του α/α χώρου, το πλαστό δίλημμα  (αν και πιο περίπλοκα) τίθεται με τους όρους του «μόνο με μας θα ανατρέψουμε τον καπιταλισμό» (και με κανέναν άλλο) και όλοι οι άλλοι αγνοούν, αδυνατούν, είναι συμβιβασμένοι, μικροαστοί, πουλημένοι στο καθεστώς και ούτω καθ’ εξής, επιχειρήματα που μπορεί να είναι μερικώς αληθή για τον καθ’ έναν που τα χρησιμοποιεί, όπως και μερικώς ψευδή, να ισχύουν όλα ή κανένα, χωρίς όμως κανείς να μπορεί ή να θέλει να ελέγξει στ’ αλήθεια την εγκυρότητα αυτών των αφορισμών. Όποιος δε, το αποτολμά, συνήθως εκπίπτει σαν υπονομευτής της ενότητας διαγραφόμενος ή αποχωρήσας.

Ωστόσο, το πλαστό δίλημμα της αριστεράς έχει μια «αχίλλειο πτέρνα».
Είναι η πίστη και η αναφορά όλων (ψευδώς ή αληθώς, έχει πάντως ισχυρό έρεισμα στις συνειδήσεις και την πράξη των ανθρώπων) στο κοινωνικό κίνημα, είτε το αποκαλούν μαζικό, είτε συνδικαλιστικό, είτε γειτονιάς, είτε περιβαλλοντικό, είτε εργατικό, γυναικείο, φοιτητικό, ή μαθητικό, και η συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες, τους οποίους εξάλλου φιλοδοξούν - ο καθ’ ένας για τον εαυτό του – να καθοδηγήσει, επικρατώντας επί όλων των άλλων διεκδικητών της καθοδήγησης των αγώνων.

Αυτή λοιπόν η «αχίλλειος πτέρνα», δηλαδή το κοινωνικό κίνημα, είναι που μπορεί να λύσει το πλαστό δίλημμα  της συντεταγμένης πολιτικής αριστεράς και όσων δυνάμεων επικαλούνται την κοινωνική χειραφέτηση, με κίνδυνο, φυσικά, ως «αχίλλειος» να τις αφανίσει, ως αυτό που ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή, για να τους ανοίξει μια νέα δυνατότητα αλλά, φυσικά, καμία μελλοντική βεβαιότητα.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι συντεταγμένες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις έχουν με το κοινωνικό κίνημα μια σχέση Αγάπης – Μίσους, αφού από τη μια το αντιμετωπίζουν ως μέσο για στενά δική τους κυριαρχία και την επιβολή των αποκλειστικά δικών της ιδεών - η καθεμία επί του συνόλου των κοινωνικών υποκειμένων που το συγκροτούν αλλά ταυτόχρονα, φοβούνται ότι – πράγμα που είναι πάντα ένα ανοιχτό ενδεχόμενο – το κοινωνικό κίνημα θα τις ξεπεράσει, θα τις υποκαταστήσει και ίσως και να τις αφομοιώσει.

Την σχέση αυτή αγάπης – μίσους, έμπνευσης – καθοδήγησης, κύρους – εξουσίας, την αντιλαμβάνονται φυσικά και τα κοινωνικά υποκείμενα των κινημάτων γι αυτό και στις περιόδους της ενδυνάμωσής τους, η σχέση αγάπης – μίσους γίνεται αμφίδρομη και τα κινήματα την ανταποδίδουν συχνά με τη σειρά τους στην αριστερά.
Και τότε, η κάθε «αριστερά» κρίνεται ως αριστερά από την απάντηση που θα δώσει απέναντι στο αναπτυσσόμενο κίνημα και την κριτική που υποχρεωτικά θα ασκήσει αυτό τόσο στην ίδια όσο στις παραδόσεις της.

Τότε, ή θα παραμείνει προσκολλημένη στη θέση της καθοδήγησης – υποκατάστασης – χειραγώγησης της πορείας του κόσμου και το κίνημα ας συντριβεί, ή θα συμβάλλει στην αποτελεσματικότητα του κοινωνικού αγώνα με τον κίνδυνο να αφομοιωθεί η ίδια αλλά και να αντιμετωπίσει την πιθανότητα της νίκης και της διάδοχης αβέβαιης κατάστασης χωρίς επιστροφή.

Με αυτό το πνεύμα παρακολουθούμε και συμμετέχουμε στο κίνημα των πλατειών των τελευταίων μηνών και με αυτή την κριτική κατανοούμε την αμφίθυμη στάση της αριστεράς και του α/α χώρου προς της πλατείες (και το αντίστροφο).

Μόνο που, ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Αυτή την περίοδο τα διλήμματα που τίθενται είναι και πάλι ιστορικά, και οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις συνηθισμένες σε ένα καθεστώς που απλώς τις ανέχεται στην άκρη του πολιτικού φάσματος έχουν μετατραπεί σε πολιτικά κατοικίδια του συστήματος. Πιο ήμερα ή πιο άγρια δεν κάνει και μεγάλη διαφορά. Το αφεντικό πάντως δεν τολμούν να το δαγκώσουν. Πότε πότε δαγκώνουν απλά κανέναν ανυποψίαστο περαστικό.

Οι «πλατείες» δεν είναι άσκηση άμεσης δημοκρατίας. Είναι η κοινωνική και πολιτική κραυγή αυτών που μέχρι σήμερα δεν είχαν φωνή. Οι «πλατείες» αποδείχτηκαν ο κατάλληλος τρόπος για την κοινωνική και την πολιτική επανένωση.  Να τις στηρίξουμε, να τις προφυλάξουμε, να συμμετέχουμε και όσο και αν μας φαίνεται ουτοπικό, να διακινδυνεύσουμε ακόμα και να νικήσουμε στο τέλος!

«για την κοινωνική αριστερά» 7.9.2011

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

3 Σεπτέμβρη. Άλλη μια μαγική νύχτα στο Σύνταγμα... Και μετά άλλη μια νύχτα τρόμου


Άλλη μια μαγική νύχτα στο Σύνταγμα...

 Πηγή: eossyriza

                                                                                         

(Μια αναλυτική περιγραφή από την συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος, εδώ:

... Και μετά άλλη μια νύχτα τρόμου.

                                                                                  
                                                                                    Πηγή: RealDemocracyGr


                                                                                    Πηγή: RealDemocracyGr


Το εάν η πλατεία Συντάγματος θα ανακαταληφθεί ή όχι και με τι χαρακτήρα, είναι ένα ανοιχτό πολιτικό στοίχημα. Και επειδή η μία πλευρά (η κυβέρνηση) έχει καθαρή θέση, αναρωτιόμαστε στ’ αλήθεια ποια είναι η θέση της άλλης πλευράς. Δηλαδή των πολιτικών δυνάμεων που υποτίθεται πως στηρίζουν το «κίνημα των πλατειών». Το στηρίζουν, ναι ή όχι;

Αν το στηρίζουν, ποιό το νόημα της περιορισμένης παρουσίας στην πλατεία  της συντεταγμένης αριστεράς από τη μία, και από την άλλη ποιός είναι ο στόχος της διαρκούς προσπάθειας από κάποιες άλλες «βίαιες» ας το πούμε συνιστώσες να υποβάλλουν με κάθε ευκαιρία το εύθραυστο αυτό εγχείρημα στη δοκιμασία αυτοσχέδιων συγκρούσεων με την αστυνομία, η οποία με τη σειρά της - έχοντας την πρωτοβουλία της έντασης της βίας - τις μετατρέπει συστηματικά σε πογκρόμ κατά της “πλατείας”;

Και ποιο είναι το νόημα της εστίασης από μια σειρά κινηματικούς ιστοτόπους που και αυτοί στηρίζουν το κίνημα των πλατειών στην άγρια καταστολή και όχι στο σύνολο της εικόνας;

Πώς από το μεγάλο και το όλον οδηγούμαστε συνέχεια να συζητάμε για το μερικό και το τετριμμένο;
Μήπως γιατί το έχουμε συνηθίσει;
Μήπως γιατί συγκαλύπτοντας ορισμένες πλευρές της εικόνας, ενθαρρύνουμε τις κρυμμένες άκρες;
Ή μήπως είναι κάτι βαθύτερο και σοβαρότερο;

(Θα επανέλθουμε σε αυτά τα ερωτήματα με επόμενο άρθρο μας)

"για την κοινωνική αριστερά" 6.9.2011




Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία: γιατί οι συμφωνίες με την Τρόικα είναι απεχθείς;


των Renaud Vivien, Eric Toussaint





Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είναι οι τρεις πρώτες χώρες της Ευρωζώνης που τέθηκαν υπό τη κηδεμονία των πιστωτών τους συνάπτοντας σχέδια «βοήθειας» με τη «Τρόικα» που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Όμως αυτές οι συμφωνίες, που γεννάνε νέα χρέη και που επιβάλλουν στους λαούς μέτρα λιτότητας χωρίς προηγούμενο, μπορούν να αμφισβητηθούν στη βάση του διεθνούς δικαίου. Πράγματι, αυτές οι συμφωνίες είναι «απεχθείς»  και άρα άνομες. Όπως το τονίζει η θεωρία του απεχθούς χρέους, «τα χρέη των Κρατών πρέπει να έχουν συναφθεί και τα απορρέοντα κεφάλαια να έχουν χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του Κράτους» (1). Όμως, τα δάνεια της Τρόικα χορηγούνται υπό τον όρο της λήψης μέτρων λιτότητας που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και που δεν θα επιτρέψουν σε αυτά τα Κράτη να βγουν από τη κρίση.

Ο βαθύς συντηρητισμός της υπουργού Παιδείας (Άρθρο του Γιώργου Ρούση)




 ΠΗΓΗ : Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Ενα από τα επιχειρήματα που προβάλλει με ύφος πολλών καρατίων η πανεπιστημιοκτόνος υπουργός Παιδείας υπέρ της εφαρμογής του νόμου για τα ΑΕΙ είναι ότι όποιος υποστηρίζει πως αυτός δεν πρέπει να εφαρμοστεί μετά την ψήφισή του, αμφισβητεί το Κοινοβούλιο και τελικά τη δημοκρατία.
Και πράγματι έτσι είναι. Τουλάχιστον ορισμένοι από εμάς που δηλώνουμε ότι θα αγωνιστούμε για τη μη εφαρμογή του νόμου αμφισβητούμε εκείνη τη δημοκρατία που υποστηρίζει η πανεπιστημιοκτόνος και το σινάφι της. Και την αμφισβητούμε διότι:

*Δεν θεωρούμε ότι η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί το τέλος της ιστορίας. Αντίθετα, υποστηρίζουμε ότι είναι δυνατόν να υπάρξουν και ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης από αυτήν, ανώτερες μορφές από τη φύσει αντιδημοκρατική κρατική μορφή οργάνωσης, ανώτερες μορφές από την αντίφαση εν τοις όροις που αποτελεί η δημοκρατία, μια και δεν μπορεί να υπάρξει κράτος που να ταυτίζεται με τον δήμο-λαό.

*Θεωρούμε ότι πρέπει να ξεπεραστεί ο διαχωρισμός ανθρώπου, πολίτη και των αντίστοιχων δικαιωμάτων τους, ένας διαχωρισμός που συγκαλύπτει την κοινωνική ανισότητα των πραγματικών ανθρώπων με την ισότητα της αφηρημένης κατηγορίας του πολίτη, θεωρούμε ότι πρέπει να ξεπεραστεί η πολιτική κοινωνία.

*Υποστηρίζουμε ότι δεν αποτελεί πραγματική δημοκρατία να βγαίνει κάθε τέσσερα χρόνια ο λαός από το καβούκι του για να υποδείξει το αφεντικό του και μετά να ξαναμπαίνει μέσα, όπως πολύ γλαφυρά περιγράφει ο Ρουσό, και μάλιστα στο μεσοδιάστημα να μην του αναγνωρίζεται ούτε το δικαίωμα να αμφισβητεί τις αποφάσεις αυτού του αφεντικού.

*Υποστηρίζουμε ότι και το πιο δημοκρατικό κράτος δεν είναι ουδέτερο, αλλά ταξικό, και ότι οι αποφάσεις των οργάνων του Κοινοβουλίου συμπεριλαμβανομένου, δεν εξυπηρετούν το «εθνικό», κατά τα άλλα ανύπαρκτο, συμφέρον, αλλά εκείνο της κυρίαρχης αστικής τάξης.

*Υποστηρίζουμε ότι, όπως πολύ εύστοχα παρατηρούσε ο Λένιν, το πιο δημοκρατικοφανές κράτος, όπως για παράδειγμα οι ΗΠΑ, μπορεί να είναι ταυτόχρονα και το πλέον αντιδραστικό.

*Γνωρίζουμε ότι, όπως παλαιότερα είχε δηλώσει και η ίδια η υπουργός όταν εκσυγχρονίζονταν στας Βρυξέλλας, το μεγαλύτερο μέρος των αποφάσεων που επιβάλλονται στους λαούς, δεν λαμβάνονται πια από τα «εθνικά» Κοινοβούλια, αλλά από παντελώς ανεξέλεγκτους από αυτούς οργανισμούς.

*Γνωρίζουμε ακόμη ότι οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, και όχι μόνον οι φοιτητικές ή εργατικές συνελεύσεις -τις αποφάσεις των πρώτων-επιλεκτικά αμφισβήτησε ως μειοψηφικές η πανεπιστημιοκτόνος- συχνά δεν εκφράζουν την πλειοψηφία του λαού, και λόγω των μεγάλων ποσοστών αποχής και ακόμη συχνότερα λόγω καλπονοθευτικών εκλογικών συστημάτων, τα οποία, στο όνομα της «αρχής» των ισχυρών κυβερνήσεων, αναιρούν την «αγία» δημοκρατική αρχή του σεβασμού της βούλησης των εκπροσώπων της πλειοψηφίας.

*Γνωρίζουμε επίσης ότι, ακόμη και αν μια απόφαση λαμβάνεται από έναν αριθμό βουλευτών που αριθμητικά εκφράζουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όπως για παράδειγμα η απόφαση υπέρ του μνημονίου, τούτο καθόλου δεν σημαίνει ότι η απόφαση αυτή εκφράζει τη βούληση της λαϊκής πλειοψηφίας.

*Τέλος, υποστηρίζουμε ότι ακόμη και αν μια απόφαση πράγματι εκφράζει αυτήν τη βούληση, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι αυτή είναι και ορθή, διότι, όπως σοφά και πάλι έλεγε ο Ρουσό, η βούληση της πλειοψηφίας μπορεί να είναι αντίθετη με τη «γενική βούληση», δηλαδή με το δέον, δηλαδή με εκείνο που θα ήθελε η πλειοψηφία, αν ήταν πραγματικά ελεύθερη. Και στον καπιταλισμό όχι μόνον η τεράστια πλειοψηφία του λαού δεν είναι πραγματικά ελεύθερη, αλλά είναι βαθύτατα αποξενωμένη-αλλοτριωμένη-ανελεύθερη. Τρανή απόδειξη αποτελεί η υποστήριξη καθεστώτων όπως εκείνα του Μουσολίνι, ή του Χίτλερ και άλλων, από μεγάλες, αν όχι και πλειοψηφικές, λαϊκές μάζες.

Κι όποιος υπερασπιστεί τη θέση ότι δεν υπάρχει κάποιο άλλο σύστημα για να αντικαταστήσει την κίβδηλη αστική δημοκρατία θα του αντιτείνω και ότι απαρχή τέτοιων συστημάτων υπήρξε κατά το παρελθόν (βλέπε Παρισινή Κομούνα, Σοβιέτ, εργοστασιακά συμβούλια...) και ότι θα υπάρξουν και άλλα, έστω κι αν δεν υπάρχουν σήμερα.

Αλλωστε αποτελεί βαθύτατα συντηρητική συλλογιστική να υποστηρίζει κανείς ότι κάτι που δεν υπάρχει δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, ότι το υπάρχον είναι οριστικό και ασάλευτο. Αν έτσι είχαν τα πράγματα, τότε θα έπρεπε να κυριαρχεί ακόμη στην ανθρωπότητα το δουλοκτητικό σύστημα. Ετσι λοιπόν, άθελά τους, στην προσπάθεάα τους να υπερασπιστούν την εφαρμογή του νόμου-εκτρώματος, τόσο η πανεπιστημιοκτόνος υπουργός και οι ομογάλακτοι της, οι οποίοι συνεχίζουν να εμπαίζουν το λαό αυτοαποκαλούμενοι σοσιαλιστές, όσο και σύσσωμο το σινάφι της αστικής εξουσίας που τη στήριξε, ανέδειξαν και τον γενικότερο συντηρητισμό που τους διέπει. Και πού είσαι ακόμη!!

ΥΓ.: Το γεγονός ότι η κριτική μου στον σεχταρισμό της καθοδήγησης του ΚΚΕ χαρακτηρίζεται από το όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του (30/8, σελίδα 15) ως «ψευδαισθήσεις και αποκυήματα φαντασίας με επικίνδυνη πορεία προς επιδείνωση της ψυχικής [μου] υγείας», υποδηλώνει σαφώς ότι, αν κάποτε η εν λόγω ηγεσία είχε την εξουσία, θα με φρόντιζε εγκλείοντάς με, μαζί με πολλούς άλλους κομμουνιστές και μη, σε ψυχιατρικό άσυλο, για να με «θεραπεύσει» από τη βαριά ψυχική ασθένεια της κριτικής. Πού είσαι «Πατερούλη των λαών» να θαυμάσεις τα άξια τέκνα σου. Πού είστε επαγγελματίες αντικομμουνιστές να πάρετε μαθήματα διασυρμού του κομμουνισμού.

Αιχμάλωτη γνώση (Guardian 12 Μάη του 2009)


                                                                                                      www.banksy.co.uk

Κείμενο του George Monbiot, δημοσιεύθηκε στο Guardian στις 12 Μάη του 2009. Ένα ενδιαφέρον άρθρο για την χρηματοδότηση της ακαδημαϊκής έρευνας από τις επιχειρήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Του George Monbiot

Γιατί το Συμβούλιο Ιατρικής Έρευνας (Medical Research Council) διοικείται από έναν κατασκευαστή όπλων; Γιατί Το Συμβούλιο Έρευνας Φυσικού Περιβάλλοντος (Natural Environment Research Council) διοικείται από τον επικεφαλή μιας κατασκευαστικής εταιρείας; Γιατί ο πρόεδρος μιας εταιρείας real estate είναι υπεύθυνος για την χρηματοδότηση της ανώτατης εκπαίδευσης στην Αγγλία;

Επειδή τα πανεπιστήμια μας μετατρέπονται από την κυβέρνηση σε ερευνητικά παραρτήματα των επιχειρήσεων.  Όχι πλέον στην καταδίωξη της γνώσης για το δικό μας καλό: τώρα η μεγαλύτερη επιδίωξη στην οποία πρέπει να εποφθαλμιούν είναι να βρούνε καλύτερους τρόπους να κάνουν λεφτά.
Στο τέλος του προηγούμενου μήνα, ασχολίαστο από τα media, έλαβε χώρα μια ήσυχη διανοητική επανάσταση. Τα συμβούλια έρευνας, που παρέχουν το 90% της χρηματοδότησης για την ακαδημαϊκή έρευνα στη Βρετανία, εισήγαγαν μια νέα προϋπόθεση για όσους αναζητούν επιχορηγήσεις : τώρα πρέπει να περιγράψουν το οικονομικό αντίκτυπο της δουλείας τους. Τα συμβούλια καθορίζουν ως αντίκτυπο την «ευαπόδεικτη συνεισφορά» που θα έχει η έρευνα σε κοινωνία και οικονομία. Αλλά πώς επιδεικνύεις τον αντίκτυπο μιας έρευνας για το γαλάζιο ουρανό πριν ακόμη αυτή διεξαχθεί;

Η ιδέα, λέει η κυβέρνηση, είναι να μεταφερθεί γνώση από τα πανεπιστήμια στη βιομηχανία, ενισχύοντας τη βρετανική οικονομία βοηθώντας τη να βγει από την ύφεση. Κατ΄ αρχήν, δεν υπάρχει τίποτα κακό με την εμπορευματοποίηση των επιστημονικών ανακαλύψεων. Αλλά δε μας πλουτίζει με το να επιβάλεις αυτό σαν αρχή στη αναζήτηση όλης της γνώσης. Αντίθετα μας εξαθλιώνει, καθιστώντας τα θαύματα του σύμπαντος σε αριθμούς στο τετράδιο ενός λογιστή.

Φανταστείτε το Δαρβίνο προσπαθώντας να συμπληρώσει την αίτηση πριν σαλπάρει με το Beagle. «Εξήγησε ποιο θα είναι το πιθανό αντίκτυπο της έρευνας στο πλούτο, το πολιτισμό και στη κατάσταση του έθνους. Για παράδειγμα: στην ενίσχυση των παγκόσμιων οικονομικών επιδόσεων, και ειδικά στην οικονομική ανταγωνιστικότητα του Ηνωμένου Βασιλείου… Ποια είναι τα ρεαλιστικά χρονικά όρια στα οποία θα αντιληφθούμε αυτά τα οφέλη;» (3) Αν ο Δαρβίνος εξαρτιόταν από επιχορήγηση ενός Βρετανικού συμβουλίου έρευνας, ποτέ δε θα σάλπαρε.

Η κυβέρνηση επιμένει πώς τίποτα το θεμελιακό δεν έχει αλλάξει, ότι η Αρχή του Χαλντέιν (Haldane Principle), που αναφέρει πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να επεμβαίνει στις ερευνητικές επιλογές, ακόμη κρατεί. Μόνο το συμβούλια έρευνας, λένε οι υπουργοί, πρέπει να ορίζουν τι θα χρηματοδοτηθεί.
Αυτό είναι αγυρτεία του ίδιου είδους με αυτό που χρησιμοποιούν οι ιδιοκτήτες εφημερίδων. Μερικοί από αυτούς επιμένουν πως δεν επεμβαίνουν στις αποφάσεις των εφημερίδων τους. Αλλά τοποθετούν συντάκτες που συμμερίζονται τις ίδιες απόψεις και ξέρουν τι περιμένουν από αυτούς. Όλοι οι πρόεδροι των πέντε συμβουλίων που χρηματοδοτούν την επιστημονική έρευνα, και οι επικεφαλής τριών συμβουλίων χρηματοδότησης της ανώτατης εκπαίδευσης (που παρέχουν βασική χρηματοδότηση στα πανεπιστήμια) είναι ή ήταν διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων.

Αυτοί οι άντρες βρίσκονται υπό την επίβλεψη του υπουργού επιστήμης και καινοτομίας, Lord Drayson. Πριν γίνει υπουργός, ο Paul Drayson ήταν διευθυντής μιας φαρμακοβιομηχανίας με το όνομα Powder Ject. Ήταν αναμιγμένος σε μια διαμάχη που για πολλούς συμβολίζει την απουσία αποτελεσματικών ορίων ανάμεσα στη κυβέρνηση και τις επιχειρήσεις.

Στις 30 Νοεμβρίου του 2001, η Βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε να αγοράσει μεγάλες ποσότητες μιας παραλλαγής του εμβολίου της ευλογιάς με το όνομα Lister strain. Η μόνη εταιρεία που κατείχε αρκετές ποσότητες ονομαζόταν Bavarian Nordic. Στις 6 Δεκεμβρίου του 2001, ο Paul Drayson ήταν ανάμεσα σε μια μικρή ομάδα επιχειρηματιών που έπαιρναν πρωινό  με τον τότε πρωθυπουργό, Tony Blair. Περίπου την ίδια ώρα, ο Drayson έδωσε μια ενίσχυση της τάξης των 50.000 Στερλινών στο Εργατικό Κόμμα. Πολλή σύντομα, υπεύθυνοι της κυβέρνησης που διαπραγματευόταν την αγορά του εμβολίου από τη Bavarian Nordic ενημερώθηκαν ότι ήταν πολύ αργά. Η Powder Ject είχε μόλις αγοράσει τα αποκλειστικά δικαιώματα διανομής για το Η.Β. Έτσι η κυβέρνηση έπρεπε να το αγοράσει από την εταιρεία του Drayson. Πλήρωσε στη Powder Ject 32 εκατ.: 20 εκατ περισσότερα από ότι είχε πληρώσει η Powder Ject στη Bavarian Nordic. Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο Paul Drayson αρνήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις σχετικά για το αν συζητήθηκε το Lister strain στο πρωινό στη Downing Street. Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο Lord Drayson ήταν ενήμερος εκείνη τη στιγμή για την απόφαση της κυβέρνησης να επιλέξει το Lister strain.

Ο Drayson αναμφίβολα τα βρίσκει πολύ καλά με τον πρόεδρο του Συμβουλίου Ιατρικής Έρευνας, το  Sir John Chisholm. Ο Chisholm ήταν ιδρυτής μιας εταιρείας πολεμικού λογισμικού πριν γίνει επικεφαλή της κυβερνητικής Υπηρεσίας Αμυντικής Έρευνας (Defence Research Agency). Ήταν υπεύθυνος για την μετατροπή της στην εμπορική εταιρεία QinetiQ, μέσω από μια διαδικασία ιδιωτικοποίησης που ολοκληρώθηκε ενώ ο Lord Drayson ήταν υπεύθυνος για τις αμυντικές προμήθειες. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, ο Sir John πλήρωσε 129.000 Στερλίνες για ένα μερίδιο στη νέα εταιρεία. Η αξία  του οποίου εκτινάχτηκε στα 26 εκατ όταν η QinetiQ ιδρύθηκε. Ο πρώην διευθυντής της Υπηρεσίας Αμυντικής Έρευνας το περιέγραψε αυτό σαν «απληστία της ανώτερης τάξης». Ο Lord Gilbert, ο πρώην υπουργός για τις αμυντικές προμήθειες, σχολίασε πως «ξεκάθαρα ήταν αισχρό το γεγονός πως ανώτατοι δημόσιοι λειτουργοί βγάλανε χρήματα. … Δεν συνεισέφεραν τίποτα στη μεταστροφή της εταιρείας, ήταν η δουλεία του ερευνητικού προσωπικού που έκανε τη διαφορά». Ο Sir John Chisholm παραμένει πρόεδρος της QinetiQ. Υπάρχει κανείς εκτός από τη κυβέρνηση που πιστεύει ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να επιβλέπουν την επιστημονική έρευνα της χώρας;

Το Μάρτιο ο Lord Drayson ανακοίνωσε στη Βρετανική Ακαδημία Επιστημών (Royal Society)  ότι «ο προϋπολογισμός για την έρευνα είναι ασφαλής… δεν θα υπάρξει υποχώρηση από τη καθαρή επιστήμη». Ένα μήνα μετά, αυτή η υπόσχεση αθετήθηκε, όταν ο προϋπολογισμός μετέφερε 106 εκατ Στερλίνες από τα ερευνητικά συμβούλια «για να υποστηρίξει καίριες περιοχές οικονομικών δυνατοτήτων»: Που σημαίνει αλλαγές σε προσωπικό και έρευνα προς όφελος της βιομηχανίας.

Οι πολιτικές στην επιστήμη στο Ηνωμένο Βασίλειο τώρα κυριαρχούνται από την «Επισκόπηση του Sainsbury» (Sainsbury Review), που η κυβέρνηση λέει ότι θα θέσει πλήρως σε εφαρμογή. Έχει γραφτεί από το δωρητή των Εργατικών, πρώην υπουργό επιστήμης και πρώην διευθυντικό στέλεχος αλυσίδας supermarket, τον Lord Sainsbury. Τα ερευνητικά συμβούλια, λέει η αναφορά, πρέπει  «να μετριούνται κόντρα στην εταιρική γνώση μεταφέροντας στόχους» για να δείξουν ότι αξιοποιείται αρκετή γνώση από τις επιχειρήσεις. Ακόμη πρέπει να χρηματοδοτούν έρευνα της τάξης των 120 εκατ Στερλινών σε συνεργασία με τη βιομηχανία. Σε αυτό προστίθενται τα 180 εκατ των υπηρεσιών περιφερειακής ανάπτυξής. Η κυβέρνηση επίσης ξοδεύει 150 εκατ το χρόνο «για να αλλάξει την κουλτούρα στα πανεπιστήμια: προωθώντας τη δουλειά που γίνεται με μια σειρά από επιχειρήσεις και αυξάνοντας την εμπορική δραστηριότητα.» Όλα αυτά είναι μία ακόμη συγκαλυμμένη απαλλαγή, που αποκαλύπτει την ανάγκη των εταιριών να χρηματοδοτούν τη δική τους έρευνα.

Οι περιλήψεις του οικονομικού αντίκτυπου που πρέπει τώρα να γράφουν εγγυώνται πως όλοι οι ερευνητές θα είναι ενήμεροι πως η δουλεία στο πανεπιστήμιο είναι μπίζνες (business of the universities is business). Η Λευκή Βίβλος της κυβέρνησης σημειώνει, ότι είδη τα πανεπιστήμια «παρέχουν κίνητρα (για παράδειγμα προαγωγές)» για να πείσουν τους ερευνητές να εμπλακούν με επιχειρήσεις. Αν η έρευνα σου δεν κάνει σε κάποιον λεφτά, μάλλον δεν θα προχωρήσεις και πάρα πολύ.

Ακόμα και αν την κρίνεις με τους δικούς της στόχους, αυτή η πολιτική δεν βγάζει νόημα. Η μακροχρόνια ευημερία μιας κοινωνίας που βασίζεται στη γνώση εξαρτάται από έρευνα που λογοδοτεί μόνο στον εαυτό της. Μόνο όταν οι επιστήμονες είναι ελεύθεροι να ακολουθήσουν το πάθος τους είναι πιο πιθανό να κάνουν ανακαλύψεις που το αντίκτυπό τους στη κοινωνία είναι βαθύ και αδύνατο να το αντιληφθούμε. Αναγκασμένοι να συνεργαστούν με τη βιομηχανία, είναι πιο πιθανό να αναζητούν πρακτικές εφαρμογές τις είδη παρεχόμενης γνώσης από το να επεκτείνουν τα σύνορα του «γνωστού κόσμου».

Αλλά η γνώση δεν έχει να κάνει μόνο με το αντίκτυπο της. Έχει να κάνει με τα θαύματα, την ομορφιά και τη διορατικότητα. Κομμάτι της οποίας μπορεί ποτέ να μην έχει εφαρμογή, αλλά κάνει τον κόσμο ένα ποιο πλούσιο μέρος, που τα γούστα του Lord Drayson θα αγωνιστούν να το αντιληφθούν.

Μετάφραση: historiasmarginales.wordpress.com
Το κείμενο στα Αγγλικά στο http://www.monbiot.com/archives/2009/05/12/captive-knowledge/