Η «εκπαίδευση» στον αγώνα, η ταξική συνειδητότητα και η ανάγκη για ένα νέο κόμμα που θα εκφράσει το δικό μας ταξικό μπλοκ δυνάμεων

Το μνημόνιο 3.0 είναι το reload ενός οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού παιχνιδιού του οποίου οι πίστες είναι λίγο-πολύ γνωστές από τα προηγούμενα πέντε χρόνια οικονομικής ύφεσης, εξαθλίωσης της κοινωνίας και ανασυγκρότησης των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Μόνο που σε αυτόν τον τρίτο γύρο, ο ένας από τους δύο παίκτες, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, εισέρχεται στο παιχνίδι με ένα επίπεδο συνείδησης και πολιτικών δεξιοτήτων που είναι σαφώς ανώτερο από αυτό που διέθετε στον πρώτο και στον δεύτερο γύρο (που ξεκίνησαν το 2010 και το 2012 αντίστοιχα).
Το μνημόνιο 3.0 είναι το reload ενός οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού παιχνιδιού του οποίου οι πίστες είναι λίγο-πολύ γνωστές από τα προηγούμενα πέντε χρόνια οικονομικής ύφεσης, εξαθλίωσης της κοινωνίας και ανασυγκρότησης των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Μόνο που σε αυτόν τον τρίτο γύρο, ο ένας από τους δύο παίκτες, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, εισέρχεται στο παιχνίδι με ένα επίπεδο συνείδησης και πολιτικών δεξιοτήτων που είναι σαφώς ανώτερο από αυτό που διέθετε στον πρώτο και στον δεύτερο γύρο (που ξεκίνησαν το 2010 και το 2012 αντίστοιχα).

Βεβαίως, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το ίδιο ισχύει και για τον άλλο παίκτη, τις μνημονιακές δυνάμεις (κρατική εξουσία, φορείς της οικονομικής πολιτικής, δυνάμεις καταστολής, μαζικά μέσα προπαγάνδας κ.λπ.). Αναμφισβήτητα, αμφότεροι οι παίκτες απέκτησαν γνώσεις και δεξιότητες στη διάρκεια του πρώτου γύρου, πλην όμως σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας.

Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις κατά την εκκίνηση είχαν πολύ περιορισμένη συνείδηση των όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν, και πολύ μικρές γνώσεις και δεξιότητες για όσα θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσουν. Οι μνημονιακές δυνάμεις, αντιθέτως, με τα κόμματά τους, τους κρατικούς μηχανισμούς, κατασταλτικούς ή ιδεολογικούς, με τις επιχειρήσεις τους (που όλοι τώρα γνωρίζουμε ότι δεν είναι μόνο χώροι παραγωγής αλλά και οργάνωσης της αστικής εξουσίας και πολιτικής επιβολής), με τα τηλεοπτικά κανάλια τους, και γενικά με όλες τις άλλες μορφές οργάνωσης των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων, είχαν εισέλθει στον αγώνα κατά πολύ πιο προετοιμασμένες, με σαφέστατη υπεροπλία ιδεολογική και κατασταλτική.

Η εκπαίδευση στον αγώνα