« Περιληπτικά, η θέση του φασισμού απέναντι στο Κράτος είναι η εξής: αγώνας ενάντια στο οικονομικό-μονοπωλιακό Κράτος, ένας αγώνας πρώτιστης σημασίας για την ανάπτυξη των δυνάμεων του έθνους. Επιστροφή του Κράτους στις πολιτικές-δικαστικές του λειτουργίες, οι οποίες είναι οι απαραίτητες. Με άλλα λόγια: ενδυνάμωση του πολιτικού Κράτους, αποδόμηση του οικονομικού Κράτους. »
(Μπενίτο Μουσολίνι. Άρθρο στην εφημερίδα «Il Popolo d’Italia», αρ. 6, 7\1\1921.)
Ολόκληρο το άρθρο του Μουσολίνι μπορείτε να διαβάσετε στην ανάτρησή μας : "Ο Φασισμός το 1921: ενδυνάμωση του πολιτικού Κράτους, αποδόμηση του οικονομικού κράτους".
Όταν αναφερόμαστε στο φασιστικό φαινόμενο, έρχονται στο νου συνήθως θεωρητικές αναλύσεις και ιστορήσεις που το τοποθετούν κατά κύριο λόγο στην περίοδο του μεσοπολέμου, σαν ένα ακραίο και κατ' εξαίρεση συμβάν εκτροπής του ανθρώπινου πολιτισμού, σαν το αδιανόητο που ξεβράστηκε αίφνης από τα βάθη της κόλασης στο προσκήνιο της ανθρώπινης ζωής.
Ολόκληρη σχεδόν η μεταπολεμική ρητορική και οι θεωρητικές αναλύσεις τω νικητών οι οποίες ακολούθησαν τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου έκαναν λόγο για νίκη των "συμμαχικών δυνάμεων" - ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, ΕΣΣΔ - που νοούνταν σαν οι αντιφασιστικές δυνάμεις, κατά των δυνάμεων του "άξονα" - Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία - που νοούνταν σαν οι δυνάμεις της "Νέας Τάξης Πραγμάτων", του Φασισμού και του Ναζισμού (Εθνικοσοσιαλισμού).
(Διάσκεψη της Γιάλτας: Φεβρουάριος 1945. Ουίνστον Τσώρτσιλ, Φραγκλίνος Ρούζβελτ, Ιωσήφ Στάλιν)
Η εξ αντικειμένου στρατιωτική συμπόρευση των "συμμάχων", μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονταν και η "κομμουνιστική" ΕΣΣΔ, καθώς επίσης και η για ποικίλους λόγους διασύνδεση των "συμμάχων" με τα λαϊκά αντιφασιστικά ένοπλα κινήματα που πολέμησαν ενάντια στις στρατιωτικές φασιστικές δυνάμεις σε πολλές κατεχόμενες Ευρωπαϊκές χώρες, διαμόρφωσαν το ιστορικό υπόβαθρο προκειμένου να συγκαλυφθεί τόσο η ουσιαστική, καπιταλιστική, φύση του φασισμού όσο και η αληθινή σχέση του με τα καθεστώτα και τα κράτη που κατά τη διάρκεια του πολέμου βρέθηκαν στα αντίπαλα στρατόπεδα.
Οι κοινωνίες της Ευρώπης, αφανισμένες από τον πιό καταστροφικό πόλεμο που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα ήταν έτοιμες να δεχτούν ανακουφισμένες την ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας σαν ταυτόσημη με ήττα του Φασισμού και τη νίκη των "συμμάχων" σαν νίκη της δημοκρατίας απέναντι στον ολοκληρωτισμό και τον πόλεμο.
Την αυταπάτη αυτή δεν άργησαν να την πληρώσουν ακριβά οι λαοί της Ευρώπης με πρώτο τον ελληνικό λαό που πριν ακόμα τη λήξη του πολέμου και την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας έζησαν τη δολοφονική στρατιωτική κατοχή της Αθήνας το Δεκέμβρη του '44 από τις δυνάμεις της Μ. Βρετανίας και τους Φασίστες έλληνες συνεργάτες τους και την εξώθηση στη συνέχεια μέσω της δολοφονικής "λευκής τρομοκρατίας" που εξαπολύθηκε στους αφοπλισμένους πλέον, μετα τη συμφωνία της Βάρκιζας, έλληνες μαχητές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στο δεύτερο αντάρτικο και τον εμφύλιο.
Στη συνέχεια, παρ' ότι στις 9 Μάη 1945 υπογράφεται η συνθήκη άνευ όρων παράδοσης της Γερμανίας και ο παγκόσμιος πόλεμος έχει ουσιαστικά τελειώσει για τους λαούς της ευρώπης, δεν έχει τελειώσει όμως για τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία. Τον Αύγουστο του '45 και ενώ η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να υπογράψει ανάλογη συνθήκη, οι ΗΠΑ χτυπούν για πρώτη φορά στην ιστορία με τα νέα τρομαχτικά όπλα, τις πυρηνικές βόμβες που μόλις είχαν κατασκευάσει, όχι στρατιωτικούς στόχους αλλά δυό ιαπωνικές πόλεις, τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Το μήνυμα προς την ΕΣΣΔ και τους λαούς όλων των χωρών είναι σαφές.
Η κήρυξη του "Ψυχρού Πολέμου"
Στις 5 Μάρτη του 1946, στο Westminster College της κωμόπολης Φούλτον της πολιτείας Μιζούρι των ΗΠΑ, ο προσκεκλημένος πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Ουίνστον Τσώρτσιλ, παρουσία του προέδρου των ΗΠΑ, Χάρι Τρούμαν, εκφώνησε έναν πολιτικό λόγο με τον οποίο εδωσε ουσιαστικά το σύνθημα για την κήρυξη του "ψυχρού πολέμου". Ανάμεσα στα άλλα ο Τσώρτσιλ ανέφερε τα ακόλουθα :
«Από το Στετίνο στη Βαλτική έως την Τεργέστη στην Αδριατική Θάλασσα ένα σιδηρούν παραπέτασμα πέφτει πάνω στην ήπειρο. Πίσω από τη γραμμή αυτή βρίσκονται όλες οι πρωτεύουσες των παλαιών κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης - Βαρσοβία, Βερολίνο, Πράγα, Βιέννη, Βουδαπέστη, Βελιγράδι, Βουκουρέστι και Σόφια. Ολες αυτές οι φημισμένες πόλεις και οι πληθυσμοί που τις περιβάλλουν, βρίσκονται σε αυτό που πρέπει να ονομάσω σοβιετική σφαίρα. (...) Τα κομμουνιστικά κόμματα, που ήταν πολύ μικρά σε αυτές τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, έχουν καταλάβει εξέχουσα θέση και δύναμη δυσανάλογη με την αριθμητική τους ισχύ και αποσκοπούν στο να επιβάλουν παντού τον ολοκληρωτικό τους έλεγχο».
Πηγή: kathimerini
και σε μιά άλλη εκλογή αποσπασμάτων:
«Από το Στεττίνο στη Βαλτική μέχρι την Τεργέστη στην Αδριατική ένα σιδηρούν παραπέτασμα έχει απλωθεί κατά μήκος της ηπείρου (...). Η απειλή μιας νίκης της τυραννίας βαραίνει πάνω στη στέγη κάθε σπιτιού, πάνω στο κεφάλι κάθε ανθρώπινου πλάσματος. Η πείρα μου από τον πόλεμο μου έδειξε ότι οι Ρώσοι δε σέβονται παρά μόνο τη βία (...). Η στενή συμμαχία αγγλόφωνων λαών, η οργανωμένη αεροπορική και ναυτική συνεργασία των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας αποτελούν τη μόνη οδό των ελευθεριών μας (...). Μαζί, αδελφικά ενωμένοι θα είμαστε οι κύριοι του μέλλοντος...».
Πηγές: rizospastis
politikokafeneio
Το "Δόγμα Τρούμαν"
Το Μάρτη του 1947, ο Αμερικανός Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν θα διακηρύξει στο Κογκρέσο το πολιτικό και στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ, που θα μείνει στην ιστορία ως "Δόγμα Τρούμαν", όπου ανάμεσα στ' άλλα είπε και τα εξής: «Δε θα έχωμεν αντιληφθεί τους αντικειμενικούς μας σκοπούς εάν δε θελήσωμεν να βοηθήσωμεν τους ελεύθερους λαούς όπως διατηρήσουν τους ελεύθερους θεσμούς των και την εθνικήν των ακεραιότητα εναντίον των επιθετικών κινημάτων τα οποία ζητούν να επιβάλουν επ' αυτών ολοκληρωτικά καθεστώτα... Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα (σ.σ. έτσι χαρακτηρίζει την ΕΣΣΔ και τις Λαϊκές Δημοκρατίες) επιβαλλόμενα επί ελευθέρων λαών δι' αμέσου ή εμμέσου επιθέσεως υπονομεύουν τας βάσεις της διεθνούς ειρήνης, άρα και την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών».
Πηγή: rizospastis
Το "Σχέδιο Μάρσαλ"
Τον Ιούνιο του 1947, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Μάρσαλ παρουσίασε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το γνωστό σχέδιό του, στηριζόμενο σε ένα πλαίσιο εκτεταμένης οικονομικής βοήθειας προς όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Εθεσε όμως ως όρο αυτές να συμφωνήσουν στην ανασύσταση των θεσμών της ελεύθερης αγοράς, κατευθυνόμενης μάλιστα όχι από την Ευρώπη αλλά από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Τον Απρίλη του 1948, έχουμε την ψήφιση από το Κογκρέσο των ΗΠΑ του "Νόμου περί βοηθείας σε ξένα κράτη". Πρόκειται για τον πρώτο άμεσο πρόγονο του "Σχεδίου Μάρσαλ", το οποίο πήρε το όνομά του από τον Τζορτζ Κάτλετ Μάρσαλ (1880 - 1959), υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ στην περίοδο 1947 - 1949. Μέσα στο 1948, η εξέλιξη υπήρξε θεαματική: Κατ' αρχήν, υπογράφηκαν συμφωνίες συμμετοχής με 15 χώρες και, συγκεκριμένα, τη Μεγ. Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, τη Σουηδία, τη Νορβηγία, τη Δανία, την Ιρλανδία, την Ισλανδία, την Πορτογαλία, την Αυστρία, την Ελλάδα και την Τουρκία.
Οπως
και αν έχει το πράγμα, ο νόμος μετατράπηκε σε πλήρες πρόγραμμα
"οικονομικής αρωγής", που κράτησε 4 χρόνια (Απρίλης 1948 - 30 Δεκέμβρη
1951). Στα πλαίσιά του, οι ΗΠΑ χορήγησαν συνολικά 17.000.000.000 δολ.,
από τα οποία το 60% πήραν η Μεγ. Βρετανία, η Γαλλία, η
Ιταλία και οι δυτικές ζώνες της Γερμανίας.
Η ελληνική μερίδα από τα δολάρια
«Η ΔΙΜΕΡΗΣ ελληνοαμερικανική συμφωνία περί εφαρμογής και εν Ελλάδι του Σχεδίου Μάρσαλ εμονογραφήθη χθες την 1ην μ.μ. υπό του υπουργού των Εξωτερικών κ. Τσαλδάρη και του επιτετραμμένου των Ηνωμ. Πολιτειών κ. Ράνκιν».
Ετσι ανακοινώθηκε επισήμως στην Αθήνα, την 1η Ιουλίου 1948, η κύρωση της παροχής οικονομικής βοήθειας στη χώρα μας. Ο προβληματισμός για τα διαδραματιζόμενα εν Ελλάδι προηγήθηκε κατά μερικούς μήνες της δημοσιοποιήσεως του Σχεδίου Μάρσαλ, και φαίνεται πως απετέλεσε τον καταλύτη των εξελίξεων. Στα τέλη Φεβρουαρίου 1947 η Βρετανία ειδοποίησε τις ΗΠΑ ότι δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει να παρέχει οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα και την Τουρκία: τον προηγούμενο χρόνο, τα ποσά που είχαν δοθεί στις δύο χώρες, ήταν 540 και 375 εκατ. δολάρια αντιστοίχως. Ο αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν το σκέφθηκε τρεις ημέρες και αποφάσισε τελικά πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναλάμβαναν τα οικονομικά (και βεβαίως τα διπλωματικά) βάρη της Βρετανίας στην περιοχή.
Πηγή: tovima
Τα διδάγματα που άντλησε από την Ιστορία τα διατύπωσε στην περίφημη «Ομιλία προς τους φοιτητές» στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, το 1946: «Υπάρχει ένα φάρμακο που ... θα μπορούσε μέσα σε λίγα χρόνια να κάνει όλη την Ευρώπη ... ελεύθερη και ... ευτυχισμένη. Το φάρμακο αυτό είναι να δημιουργήσουμε ξανά την ευρωπαϊκή οικογένεια, στον βαθμό που μπορούμε, και να της δώσουμε μια δομή ικανή να της εξασφαλίσει την ειρήνη, την ασφάλεια και την ελευθερία. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.»
Πηγή: europa.eu
Δυστυχώς, όχι ο Τσώρτσιλ αλλά οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί του κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι Ιταλοί Φασίστες και οι Γερμανοί Ναζί είχαν πρώτοι υποστηρίξει την ιδέα της "Ενωμένης Ευρώπης", την Ευρώπη των Αγορών.
Όπως γράφαμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας: Καμίνης εναντίον Χρυσής Αυγής : Το Φασιστικό Κράτος αντιμέτωπο με τα "Τάγματα Εφόδου" του.
« Μόνο μία κρίση-είτε είναι, είτε απλώς εκλαμβάνεται ως πραγματική-οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές. Όταν ξεσπάει μια κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες έως ότου το πολιτικά αδύνατον καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο. »
«Από το Στετίνο στη Βαλτική έως την Τεργέστη στην Αδριατική Θάλασσα ένα σιδηρούν παραπέτασμα πέφτει πάνω στην ήπειρο. Πίσω από τη γραμμή αυτή βρίσκονται όλες οι πρωτεύουσες των παλαιών κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης - Βαρσοβία, Βερολίνο, Πράγα, Βιέννη, Βουδαπέστη, Βελιγράδι, Βουκουρέστι και Σόφια. Ολες αυτές οι φημισμένες πόλεις και οι πληθυσμοί που τις περιβάλλουν, βρίσκονται σε αυτό που πρέπει να ονομάσω σοβιετική σφαίρα. (...) Τα κομμουνιστικά κόμματα, που ήταν πολύ μικρά σε αυτές τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, έχουν καταλάβει εξέχουσα θέση και δύναμη δυσανάλογη με την αριθμητική τους ισχύ και αποσκοπούν στο να επιβάλουν παντού τον ολοκληρωτικό τους έλεγχο».
Πηγή: kathimerini
και σε μιά άλλη εκλογή αποσπασμάτων:
«Από το Στεττίνο στη Βαλτική μέχρι την Τεργέστη στην Αδριατική ένα σιδηρούν παραπέτασμα έχει απλωθεί κατά μήκος της ηπείρου (...). Η απειλή μιας νίκης της τυραννίας βαραίνει πάνω στη στέγη κάθε σπιτιού, πάνω στο κεφάλι κάθε ανθρώπινου πλάσματος. Η πείρα μου από τον πόλεμο μου έδειξε ότι οι Ρώσοι δε σέβονται παρά μόνο τη βία (...). Η στενή συμμαχία αγγλόφωνων λαών, η οργανωμένη αεροπορική και ναυτική συνεργασία των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας αποτελούν τη μόνη οδό των ελευθεριών μας (...). Μαζί, αδελφικά ενωμένοι θα είμαστε οι κύριοι του μέλλοντος...».
Πηγές: rizospastis
politikokafeneio
Το "Δόγμα Τρούμαν"
Το Μάρτη του 1947, ο Αμερικανός Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν θα διακηρύξει στο Κογκρέσο το πολιτικό και στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ, που θα μείνει στην ιστορία ως "Δόγμα Τρούμαν", όπου ανάμεσα στ' άλλα είπε και τα εξής: «Δε θα έχωμεν αντιληφθεί τους αντικειμενικούς μας σκοπούς εάν δε θελήσωμεν να βοηθήσωμεν τους ελεύθερους λαούς όπως διατηρήσουν τους ελεύθερους θεσμούς των και την εθνικήν των ακεραιότητα εναντίον των επιθετικών κινημάτων τα οποία ζητούν να επιβάλουν επ' αυτών ολοκληρωτικά καθεστώτα... Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα (σ.σ. έτσι χαρακτηρίζει την ΕΣΣΔ και τις Λαϊκές Δημοκρατίες) επιβαλλόμενα επί ελευθέρων λαών δι' αμέσου ή εμμέσου επιθέσεως υπονομεύουν τας βάσεις της διεθνούς ειρήνης, άρα και την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών».
Πηγή: rizospastis
Το "Σχέδιο Μάρσαλ"
Τον Ιούνιο του 1947, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Μάρσαλ παρουσίασε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το γνωστό σχέδιό του, στηριζόμενο σε ένα πλαίσιο εκτεταμένης οικονομικής βοήθειας προς όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Εθεσε όμως ως όρο αυτές να συμφωνήσουν στην ανασύσταση των θεσμών της ελεύθερης αγοράς, κατευθυνόμενης μάλιστα όχι από την Ευρώπη αλλά από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Τον Απρίλη του 1948, έχουμε την ψήφιση από το Κογκρέσο των ΗΠΑ του "Νόμου περί βοηθείας σε ξένα κράτη". Πρόκειται για τον πρώτο άμεσο πρόγονο του "Σχεδίου Μάρσαλ", το οποίο πήρε το όνομά του από τον Τζορτζ Κάτλετ Μάρσαλ (1880 - 1959), υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ στην περίοδο 1947 - 1949. Μέσα στο 1948, η εξέλιξη υπήρξε θεαματική: Κατ' αρχήν, υπογράφηκαν συμφωνίες συμμετοχής με 15 χώρες και, συγκεκριμένα, τη Μεγ. Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, τη Σουηδία, τη Νορβηγία, τη Δανία, την Ιρλανδία, την Ισλανδία, την Πορτογαλία, την Αυστρία, την Ελλάδα και την Τουρκία.
Η ελληνική μερίδα από τα δολάρια
«Η ΔΙΜΕΡΗΣ ελληνοαμερικανική συμφωνία περί εφαρμογής και εν Ελλάδι του Σχεδίου Μάρσαλ εμονογραφήθη χθες την 1ην μ.μ. υπό του υπουργού των Εξωτερικών κ. Τσαλδάρη και του επιτετραμμένου των Ηνωμ. Πολιτειών κ. Ράνκιν».
Ετσι ανακοινώθηκε επισήμως στην Αθήνα, την 1η Ιουλίου 1948, η κύρωση της παροχής οικονομικής βοήθειας στη χώρα μας. Ο προβληματισμός για τα διαδραματιζόμενα εν Ελλάδι προηγήθηκε κατά μερικούς μήνες της δημοσιοποιήσεως του Σχεδίου Μάρσαλ, και φαίνεται πως απετέλεσε τον καταλύτη των εξελίξεων. Στα τέλη Φεβρουαρίου 1947 η Βρετανία ειδοποίησε τις ΗΠΑ ότι δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει να παρέχει οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα και την Τουρκία: τον προηγούμενο χρόνο, τα ποσά που είχαν δοθεί στις δύο χώρες, ήταν 540 και 375 εκατ. δολάρια αντιστοίχως. Ο αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν το σκέφθηκε τρεις ημέρες και αποφάσισε τελικά πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναλάμβαναν τα οικονομικά (και βεβαίως τα διπλωματικά) βάρη της Βρετανίας στην περιοχή.
Πηγή: tovima
Δείτε στη συνέχεια πως παρουσιάζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή της ΕΕ τον Ουίνστον Τσώρτσιλ και το όραμά του για την "Ενωμένη Ευρώπη" από ομιλία του στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης το 1946.
Ουίνστον Τσόρτσιλ:
έκκληση για Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, πρώην στρατιωτικός, πολεμικός ανταποκριτής και πρωθυπουργός της Βρετανίας (1940-1945 και 1951-1955), ήταν από τους πρώτους που υποστήριξαν τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης». Μετά την εμπειρία του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου, απέκτησε την πεποίθηση ότι μόνο μια ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε να εγγυηθεί την ειρήνη. Στόχος του ήταν η ριζική αντιμετώπιση των ευρωπαϊκών ασθενειών του εθνικισμού και της πολεμοκαπηλίας.
Τα διδάγματα που άντλησε από την Ιστορία τα διατύπωσε στην περίφημη «Ομιλία προς τους φοιτητές» στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, το 1946: «Υπάρχει ένα φάρμακο που ... θα μπορούσε μέσα σε λίγα χρόνια να κάνει όλη την Ευρώπη ... ελεύθερη και ... ευτυχισμένη. Το φάρμακο αυτό είναι να δημιουργήσουμε ξανά την ευρωπαϊκή οικογένεια, στον βαθμό που μπορούμε, και να της δώσουμε μια δομή ικανή να της εξασφαλίσει την ειρήνη, την ασφάλεια και την ελευθερία. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.»
Δυστυχώς, όχι ο Τσώρτσιλ αλλά οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί του κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι Ιταλοί Φασίστες και οι Γερμανοί Ναζί είχαν πρώτοι υποστηρίξει την ιδέα της "Ενωμένης Ευρώπης", την Ευρώπη των Αγορών.
Γιάννης Βαρουφάκης : Κάποιες ξεχασμένες ρίζες της Ευρωπαϊκής Ένωσης _HOT DOC _21.2.2013 by kinonikiaristera
Όπως γράφαμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας: Καμίνης εναντίον Χρυσής Αυγής : Το Φασιστικό Κράτος αντιμέτωπο με τα "Τάγματα Εφόδου" του.
Για όσους εξακολουθούν να συνδέουν το Φασισμό αποκλειστικά με την
τερατώδη αγριότητα του πολέμου και του αφανισμού των ανθρώπινων
κοινωνιών χωρίς αναστολές από διεστραμμένους νεκρόφιλους "Αριους" κάθε
φυλής και εθνικότητας, τους παραπέμπουμε στον Μουσολίνι του 1921 "Ο
Φασισμός το 1921: ενδυνάμωση του πολιτικού Κράτους, αποδόμηση του
οικονομικού Κράτους." Άρθρο του Μπενίτο Μουσολίνι στην εφημερίδα «Il
Popolo d’Italia», αρ. 6, 7/1/1921
για να τους θυμίσουμε οτι ο φασισμός είναι πρίν απ' όλα το σχέδιο επιβολής της "ελεύθερης οικονομίας της αγοράς".
Και το σχέδιο αυτό δεν ηττήθηκε με την ήττα του Μουσολίνι και του Χίτλερ
στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αντίθετα, πέρασε σε πιό έμπειρα διεθνή
χέρια όπως των οικονομολόγων της λεγόμενης "Σχολής του Σικάγου", του διεστραμμένου Φασίστα οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν και του εύηχου "Νεοφιλελευθερισμού", σταθεροποιήθηκε
και επιβλήθηκε μεταπολεμικά παγκόσμια με όλους τους δυνατούς τρόπους.
Από τις στρατιωτικές χούντες της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης, από
την εκλογή της Θάτσερ στη Μεγάλη Βρετανία και του Ρίγκαν στις ΗΠΑ, από
τους παγκόσμιους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, το ΔΝΤ και την
Παγκόσμια Τράπεζα έως τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, από τους
πρόσφατους περιφερειακούς πολέμους στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, την
Αφρική και την Ασία, δεν υπάρχει περιοχή του πλανήτη που να μην έχει
νιώσει μεταπολεμικά το καταστροφικό πρόσωπο του παγκόσμιου φασισμού -
του ονομαζόμενου "Νεοφιλελευθερισμού".
« Μόνο μία κρίση-είτε είναι, είτε απλώς εκλαμβάνεται ως πραγματική-οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές. Όταν ξεσπάει μια κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες έως ότου το πολιτικά αδύνατον καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο. »
(Μίλτον Φρίντμαν «Καπιταλισμός και ελευθερία» University of Chicago press 1962)
« Αν υιοθετήσετε τη προσέγγιση του σόκ, πρέπει να ενεργήσετε σύντομα, πολλαπλά και ακαριαία. »
(Μίλτον Φρίντμαν σε επιστολή του προς τον στρατηγό Πινοτσέτ 21/4/1975)
Στον πόλεμο που έχει κηρύξει στους λαούς ολόκληρου του πλανήτη ο παγκόσμιος φασισμός υπό το μανδύα του "νεοφιλελευθερισμού" έχουμε καθήκον να δούμε και να μιλήσουμε καθαρά.
Η ηγεσία του φασισμού βρίσκεται και σήμερα όπως πάντα στις αστικές κυβερνήσεις τις διαπλεκόμενες επιχειρήσεις το διεθνές και εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας τους. Οι μαχαιροβγάλτες του υποκόσμου τους οποίους στρατολογούν για να αποτελέσουν τον πολιορκητικό κριό των κοινωνιών δεν είναι παρά η πρώτη γραμμή του φασισμού. Η φανερή γραμμή. Σύγκρουση με το φασισμό σήμερα, όπως πάντα, σημαίνει η σύγκρουση με το σύνολο της καπιταλιστικής επίθεσης όπως αυτή οδηγείται από τα καθεστωτικά πολιτικά και οικονομικά κέντρα της διεθνούς φασιστικής - νεοφιλελεύθερης ελίτ και όχι η αντιπαράθεση απλώς με τους εγκληματίες της πρώτης γραμμής τους.
«Όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό, καλά θα κάνει να σωπαίνει και για το φασισμό»
(Μαξ Χορκχάιμερ)
δείτε επίσης :
Βεβαίως! Αφήστε που και οι ίδιοι οι καπιταλιστές ήταν και ναζί πολλές φορές. Δείτε π.χ. αυτό το βίντεο που έχει ανεβάσει ο Omadeon στο youtube με αγγλικούς υπότιτλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=FpQpgd_EeWY