Αναδημοσιεύουμε από kerasiakrinoi.blogspot.gr
Ας δούμε τα γεγονότα ένα ένα.
Γιατί η κυβέρνηση ανοίγει το θέμα πριν τις Πανελλαδικές;
Να δούμε γιατί η κυβέρνηση φέρνει το νομοθέτημα για τις μεταθέσεις και
την αύξηση των ωρών που συνεπάγονται άμεσα απολύσεις, παραμονές των
πασχαλιάτικων διακοπών.
Απάντηση: Δεν μπορεί να το φέρει καμιά άλλη περίοδο και να γιατί:
Αν το φέρει μετά τις Πανελλήνιες, δηλαδή μέσα στο καλοκαίρι, δεν
υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος οι υπηρεσίες της εκπαίδευσης να ετοιμάσουν
τα δεδομένα για τις συγχωνεύσεις σχολείων, για τα κενά που προκύπτουν
από αυτές και από τη μη πρόσληψη 10.000 αναπληρωτών, αλλά και τις
ανακατατάξεις που προκύπτουν με την αύξηση του ωραρίου, έτσι ώστε όλα
αυτά τα δεδομένα να είναι έτοιμα την 1η Σεπτεμβρίου οπότε και ανοίγουν
τα σχολεία. Τώρα, γιατί δεν τα δρομολογεί από Σεπτέμβριο; Μα έχει γίνει
καθαρό πως οι μνημονιακές κυβερνήσεις βιάζονται. Βιάζονται μέσα σε
ελάχιστο χρόνο να μεταβιβάσουν ολόκληρο τον πλούτο αυτού του τόπου,
ρευστό, ακίνητα, δημόσια περιουσία, ιδιωτική περιουσία, στα χέρια αυτών
των οποίων είναι έμμισθοι υπάλληλοι. Παίζονται ευρωπαϊκά και παγκόσμια
παιχνίδια και τεράστια συμφέροντα. Ο χρόνος είναι καθοριστική παράμετρος
στην κρίση. Επιπλέον, οι πολίτες πρέπει να υποστούν τέτοιο σοκ, που να
τους παραλύει, να μην μπορούν να αντιδράσουν, όχι μόνο επειδή
ξαφνιάζονται σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά και επειδή δεν έχουν
το χρόνο να συντελεστούν οι απαραίτητες ζυμώσεις, σε όλα τα επίπεδα που
θα επιτρέψουν την οργάνωση μιας κάποιας συλλογικής αντίστασης. Επίσης
είναι πιθανό οτι το Σεπτέμβριο η κυβέρνηση θα ανοίξει αλλού μέτωπα και
θέλει να έχει τελειώσει με την Παιδεία.
Γιατί ο Σαμαράς κηρύσσει επιστράτευση;
Ο Σαμαράς κάνει το πρωτοφανές για τα ελληνικά και όχι μόνο δεδομένα και
κηρύσσει επιστράτευση για μια απεργία, που όχι μόνο δεν άρχισε ποτέ,
αλλά που τότε ακόμα δεν είχε καν αποφασιστεί και προκηρυχτεί. Γιατί;
Η Διεθνής Αμνηστία με ανακοίνωσή της χαρακτηρίζει αυτή την επιστράτευση ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Απάντηση: Ο Σαμαράς απλούστατα γνωρίζει οτι αυτή η απεργία τον
ρίχνει. Στη συνέχεια θα εξηγήσουμε γιατί δεν θα μπορούσε να την
αντιμετωπίσει, αν ξεκινούσε και έκανε τα πάντα να την πατάξει
προληπτικά.
Τι έκανε ο Σαμαράς για να μην υπάρξει ποτέ αυτή η απεργία;
Απάντηση: Η κήρυξη προληπτικής επιστράτευσης μιας
ακήρυχτης απεργίας δημιούργησε το πλαίσιο για να αναπτυχθούν μέθοδοι
πίεσης προς όλες τις κατευθύνσεις. Πρώτοι και καλύτεροι οι έμμισθοι των
καναλιών και η κορύφωση της προπαγάνδας του κοινωνικού αυτοματισμού.
Σήμερα πια δεν ακούει κανείς τίποτα για τους κακούς καθηγητές. Διότι η
μπόρα πέρασε.
Η πίεση εκείνες τις ημέρες ασκείται προς τους εκπροσώπους των
εκπαιδευτικών στα τηλεοπτικά πάνελς. Αυτή αποτελεί εκβιασμό όχι μόνο του
κλάδου αλλά και των ίδιων προσωπικά.
Πίεση ασκείται φυσικά προς γονείς, μαθητές, να στραφούν ενάντια στην
απεργία, και αυτό σε κάποιο βαθμό δουλεύει ανάμεσα στον κόσμο και
μεταβιβάζεται, διαχέεται μέσα στον κοινωνικό ιστό και προς συνδικαλιστές
αλλά και καθηγητές.
Ασκείται επίσης στους συνδικαλιστές όλων των παρατάξεων, οι οποίοι
βρίσκονται ανάμεσα σε δυο ρόλους: από τη μια είναι οι ίδιοι
εκπαιδευτικοί και συναναστρέφονται καθημερινά τους συναδέλφους, από την
άλλη είναι στελέχη των κομμάτων που έχουν τις συγκεκριμένες γραμμές,
τόσο οι των κυβερνητικών κομμάτων, όσο και των αντιπολιτευόμενων. Εκεί
πρέπει να ισορροπήσουν ανάμεσα σε αυτούς τους δυο αντικρουόμενους σε
αυτή τη φάση ρόλους. Και η επιστράτευση τους δίνει το εργαλείο, το
άλλοθι να του κάνουν.
Γιατί οι συνδικαλιστές προτείνουν την ακραία μορφή της απεργίας μέσα
στις Πανελλαδικές, εφόσον όπως αποδείχτηκε δεν την υποστηρίζουν μέχρι
τέλους;
Απάντηση: Όπως είδαμε ο χρόνος είναι μια σημαντικότατη παράμετρος
αυτής της κρίσης. Η εκ βάθρων καταστροφή αυτής της χώρας υλοποιείται με
απίστευτα ταχείς ρυθμούς, για τους δυο λόγους που προαναφέραμε. Πρώτον,
τα συμφέροντα που αντιμάχονται και διακυβεύονται το επιβάλλουν και
δεύτερον, με αυτή τη μέθοδο εξουδετερώνεται η δυνατότητα συγκρότησης
συλλογικής και οργανωμένης αντίστασης.
Η σκέψη για απεργία μέσα στις Πανελλαδικές είναι παλιά, όσο και τα
μνημόνια. Οι εκπαιδευτικοί είναι από τις ομάδες που πιέστηκαν άμεσα
μισθολογικά και στη συνέχεια απειλούνται με απολύσεις. Επίσης οι ίδιοι
οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν το μάταιο των 24ωρων και 48ωρων εικονικών
απεργιών που εξάλλου δεν έχουν λείψει όλα αυτά τα χρόνια. Επομένως,
είναι η στιγμή που το ποτήρι ξεχειλίζει. Αλλά φυσικά οι συνδικαλιστές
δεν κόπτονταν να υπερασπιστούν την αγανακτισμένη βάση τους. Απλώς, η
εξουδετέρωση πρέπει να γίνει τώρα, ώστε το Σεπτέμβρη όλα να κυλήσουν
σύμφωνα με το σχέδιο. Η εξουδετέρωση της απεργίας στις εξετάσεις, που
αποτελεί και το έσχατο όπλο που έχουν οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση,
πρώτον ρίχνει τα φτερά των καθηγητών και δεύτερον διαλύει το συλλογικό
τους όργανο καθώς η ΟΛΜΕ απαξιώθηκε πια - και δικαίως - στα μάτια τους,
συνεπώς μένουν μονάδες στον αέρα, στο βαθμό που δεν αυτοοργανώνονται.
Ανοίγει έτσι ο δρόμος για εκτέλεση του τελικού σχεδίου απρόσκοπτα. Να
λάβουμε ξανά υπόψη οτι η κυβέρνηση βιάζεται να ολοκληρώσει τη δουλειά
της. Τον Σεπτέμβριο οι απολυμένοι ή μετακινούμενοι εκπαιδευτικοί θα
πίεζαν αφόρητα για απεργίες με την έναρξη της χρονιάς, που εφόσον δεν
εισακούονταν, θα στρέφονταν ευθέως κατά των εκπροσώπων τους. Τώρα και
όσο δεν αποδομούμε όλα όσα έγιναν, η ΟΛΜΕ έχει διάφορα άλλοθι, μέσω της
διαστρέβλωσης της πραγματικότητας που όλοι διαβάζουμε σε διάφορα κείμενα
και στο διαδίκτυο. Αυτή η διαστρέβλωση φτάνει σε σημείο να λέει οτι οι
καθηγητές ψήφισαν απεργία ενώ δεν ήθελαν να απεργήσουν, με λίγα λόγια
ρίχνει από πάνω και λάσπη στους αυριανούς ανέργους. Ελπίζουν έτσι κάτι
να περισώσουν από τον συνδικαλισμό τους.
Τι συνέβη στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ;
Κανείς δεν περίμενε αυτό που έγινε την Τρίτη 14 Μαΐου. Ούτε η βάση, ούτε
οι συνδικαλιστές συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Η συμμετοχή είναι
τέτοια που ξεπερνά κάθε προσδοκία και κάθε προηγούμενο. Επί χρόνια η
βάση απουσιάζει και αδιαφορεί για τις ΓΣ των οργάνων της.
Κατεβαίνουν από τους συνδικαλιστές δυο προτάσεις: του ΠΑΜΕ και της ΟΛΜΕ.
Ωστόσο κόσμος σηκώνεται και μιλάει και θέτει το ζήτημα της
περιφρούρησης της απεργίας, της αντιμετώπισης της επιστράτευσης, του
συντονισμού και της συγκρότησης απεργιακών επιτροπών. Σε κάποιες ΕΛΜΕ
αυτό καταγράφεται και στις αποφάσεις με πρωτοβουλία της βάσης, αλλού
καίνε τα φύλλα επίταξης, αλλά στις περισσότερες οι συνδικαλιστές των
ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΠΑΜΕ και ΣΥΝΕΚ δεν βάζουν καμιά τέτοια παράμετρο, ούτε
εκείνη την ώρα λένε κάτι για προϋποθέσεις, οι ίδιοι που θυμήθηκαν μόλις
12 ώρες αργότερα, την Τετάρτη το πρωί στο Τιτάνια, οτι πρέπει να τεθεί
προς ψηφοφορία στα προεδρεία το ερώτημα εάν πληρούνται ή όχι οι
προϋποθέσεις υλοποίησης της απόφασης για απεργία. Οι ίδιοι αυτοί λοιπόν
που το πρωί της Τετάρτης θέτουν το ζήτημα των προϋποθέσεων, το μεσημέρι
της Τρίτης όχι μόνο το αποσιωπούν, αλλά το προσπερνάνε σφυρίζοντας
αδιάφορα όταν το βάζουν οι καθηγητές από κάτω. Εδώ να επισημάνουμε οτι ο
κόσμος της βάσης είναι σε μεγάλο βαθμό άπειρος πολιτικά και
συνδικαλιστικά, πολλοί είναι νέοι στο εργασιακό χώρο, άλλοι δεν πατήσανε
ποτέ πρωτύτερα σε Γενική Συνέλευση, άλλοι είναι απολίτικοι σε μεγάλο
βαθμό. Το αντίθετο όμως συμβαίνει με τους επαγγελματίες πολιτικούς -
συνδικαλιστές. Συνεπώς, αυτοί οι τελευταίοι ξέρουν εκείνη τη στιγμή οτι
αφήνουν ένα ανοιχτό παράθυρο, ενώ η βάση νομίζει οτι με το που ψηφίζει
για απεργία, η απόφαση είναι ξεκάθαρη.
Η φιλολογία που λέει οτι υπήρχε φοβία, οτι ο κόσμος δεν εννοούσε την
απεργία ενώ την ψήφισε, οτι ψήφισε γνωρίζοντας οτι υπάρχει η
επιστράτευση και επομένως είναι συμβολική η κίνηση, είναι άκυρη και
συκοφαντική και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί αυτό να συνέβη καθολικά και
συνεννοημένα, να πήρε το σύνολο του κόσμου μια τέτοια σιωπηρή απόφαση.
Ενώ η απεργία είναι η μόνη δεδηλωμένη συλλογική τους βούληση την οποία
και μπορούμε να τους αποδώσουμε.
Οπωσδήποτε εργαζόμενοι που δεν συμμετέχουν τακτικά σε συλλογικές
διαδικασίες και βρίσκονται προ ενός τέτοιου εκβιασμού, που τους έχουν
σταλεί ήδη τα φύλλα επίταξης, δεν διακατέχονται από τα πιο θετικά
συναισθήματα. Γιατί όμως, και ενώ είναι ήδη επιστρατευμένοι, σηκώνονται
και πάνε στις συνελεύσεις; Δεν μιλάμε για αριστερούς μόνο, για
πολιτικοποιημένο κόσμο. Δεν είναι όλοι αυτοί επαναστάτες, όπως δείχνουν
και τα αποτελέσματα προηγούμενων εκλογών για αντιπροσώπους. Μεγάλη
δύναμη έχει και η ΔΑΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ φυσικά και το ΠΑΜΕ, η μετριοπαθής
πρόταση του οποίου αφανίζεται μπροστά στο συντριπτικό ποσοστό της
απεργίας διαρκείας. Ένα ποσοστό που όπως πολύ εύστοχα γράφτηκε, ούτε οι
δικτάτορες δεν το καταφέρνουν.
Οι καθηγητές θέλουν να απεργήσουν, χωρίς να σημαίνει οτι δεν φοβούνται,
οτι δεν προβληματίζονται για το πώς. Όμως, δεν χρειάζονται παρά μια
στοιχειώδη κάλυψη από την ομοσπονδία τους, ένα στοιχειώδες σχέδιο, και
έναν δυνατό πυρήνα αποφασισμένων που θα αποτελέσει τη μαγιά για την
εξάπλωση της απεργίας. Και θεωρείται αυτονόητο οτι η συνέλευση των
προεδρείων, αυτό ακριβώς το ζήτημα θα αντιμετωπίσει και θα επιλύσει.
Την επόμενη μέρα οι δάσκαλοι δηλώνουν πως θα στηρίξουν οποιαδήποτε απόφαση της ΟΛΜΕ. Συνεπώς το μέτωπο διευρύνεται.
Τα μεσάνυχτα της Τετάρτης στο Τιτάνια το προεδρείο της ΟΛΜΕ και τα προεδρεία των 88 ΕΛΜΕ κλείνουν την υπόθεση.
Πώς θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η ψηφισμένη απεργία με την επιστράτευση σε ισχύ;
Ακόμα και η πρόταση της Φατούρου στα προεδρεία, να απεργήσουν 500
συνδικαλιστές, να πάρουν δηλαδή το ρίσκο οι ίδιοι, έχει νόημα, ως εξής:
500 άτομα είναι ένας ικανός αριθμός για να αποτελέσει πυρήνα. Και είναι
ικανός επειδή 500 άτομα δεν συλλαμβάνονται εύκολα! Θέλουν μια φυλακή από
μόνοι τους! Είναι δε βέβαιο πως εάν υπήρχε ένας τέτοιος αρχικός
πυρήνας, θα βρίσκονταν πολλοί ακόμα σε ολόκληρη την Ελλάδα να αθροιστούν
στους απεργούς. Είναι πολύ πιθανό οτι σε κάποιες περιοχές, θα υπήρχαν
αρκετοί εκπαιδευτικοί που θα επιτηρούσαν σε ένα εξεταστικό κέντρο, και
που θα ήταν αποφασισμένοι να τo κλείσουν, έτσι ώστε ήδη σε κάποια
σχολεία της χώρας θα δημιουργούνταν πρόβλημα στη διεξαγωγή των
εξετάσεων. Μέσα σε λίγη ώρα, αυτό το γεγονός θα μπλόκαρε τις εξετάσεις
σε ολόκληρη την Ελλάδα και οι κάπως πιο φοβισμένοι καθηγητές θα έκαναν
το βήμα, μια και θα αισθάνονταν πιο ασφαλείς. Η ΔΟΕ ήδη ήταν έτοιμη να
συμπαρασταθεί έμπρακτα με απεργία στα δημοτικά σχολεία την Παρασκευή 17
Μαΐου, και θα βρίσκονταν έξω από τα λύκεια σε ολόκληρη την Ελλάδα όπου
υπήρχαν εξεταστικά κέντρα.
Ποιο είναι το πλεονέκτημα αυτής της απεργίας;
Το πλεονέκτημα συνίσταται στο γεγονός ότι συντελείται ταυτόχρονα σε
πολλά και διαφορετικά σημεία σε όλη τη χώρα. Δεν επικεντρώνεται σε ένα
Πολυτεχνείο, σε μια Κερατέα, σε μια Ιερισσό. Η καταστολή με τις δυνάμεις
ΜΑΤ, αστυνομίας, είναι πολύ δύσκολη. Επιπλέον είναι δύσκολη επειδή σε
κάθε σχολείο κινούνται μαθητές, γονείς, με λίγα λόγια ένα μεγάλο μέρος
της τοπικής κοινωνίας, και μάλιστα ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Είναι
πολύ δύσκολο να χτυπήσουν σε σχολείο, είναι μεγάλο ρίσκο για μια
κυβέρνηση, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πολλά και διαφορετικά σχολεία
διάσπαρτα σε όλη τη χώρα.
Από τη στιγμή λοιπόν που ξεκινά μια τέτοια απεργία, όλα παίζονται σε
τεντωμένο σχοινί. Η κυβέρνηση μόνο με πολύ σκληρό αυταρχισμό μπορεί να
απαντήσει, τέτοιον που θα προκαλέσει άμεσα πολύ μεγάλες αντιδράσεις από
τη βάση. Αν η κυβέρνηση δεν αντιδράσει, η απεργία απλώς θα συνεχιστεί.
Αλλά μέχρι πότε θα συνεχιστεί; Το βέβαιο είναι πως μια κυβέρνηση δεν
μπορεί να αφήσει να περάσει το καλοκαίρι χωρίς να γίνουν Πανελλαδικές,
καθώς από Σεπτέμβρη θα πρέπει να λειτουργήσει η Ανώτατη Εκπαίδευση.
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως εξετάσεις δεν γίνονται, οι καθηγητές είναι σε
απεργία μέχρι τη νίκη. Μόνο η κυβέρνηση μπορεί να υποχωρήσει. Η
κοινωνία, γονείς κλπ θα στραφούν τελικά εναντίον της που δεν δίνει λύση
και δεν παίρνει πίσω τα νομοθετήματα ώστε να διεξαχθούν οι εξετάσεις.
Σε αυτό το διάστημα όμως, άλλες κοινωνικές ομάδες και εργασιακοί χώροι
θα αναθαρρήσουν και θα βάλουν μπροστά απεργίες και καταλήψεις. Με τόσα
μέτωπα ανοιχτά ταυτόχρονα, η κυβέρνηση πρακτικά δεν θα μπορεί να
χτυπήσει και να καταστείλει. Δεν υπάρχουν και άπειρες μονάδες ΜΑΤ και
ειδικών δυνάμεων. Γι αυτό και φροντίζει και σήμερα να έχει ανοιχτά
μέτωπα μόνο τόσα όσα μπορεί να ελέγξει.
Μια σπίθα βάζει τη φωτιά
Είναι βέβαιο οτι μόνο ένα βήμα των εκπαιδευτικών, θα έβαζε φωτιά σε μια
κοινωνία που είναι ήδη έτοιμη να εκραγεί, αλλά δεν βλέπει το πώς. Και
είναι έτοιμη να εκραγεί επειδή πεινάει, επειδή βλέπει το βιωτικό της
επίπεδο να κατρακυλά, επειδή απολύεται, επειδή είναι μακροχρόνια άνεργη,
επειδή δεν έχει νοσοκομεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επειδή της
λήστευσαν τα ασφαλιστικά ταμεία και της κλέβουν μέρα τη μέρα τη δημόσια
και την προσωπική περιουσία.
Προδοσία;
Η απεργία των καθηγητών μπορούσε να έχει μια τέτοια εξέλιξη και ίσως
μόνο αυτή την εξέλιξη. Το έμψυχο υλικό υπήρχε. Οι εκπαιδευτικοί έκαναν
το μεγάλο βήμα.
Η απεργία ακυρώθηκε από τα πάνω. Ανικανότητα; Δειλία; Ανεπάρκεια;
Προδοσία; Έχει καν σημασία; Σημασία έχει πως η βάση είναι πολύ πιο
μπροστά και πολύ πιο ικανή. Έχει το πρόβλημα, έχει τη βούληση. Αλλά, σαν
ποδηγετημένο παιδί, της λένε με όλους τους τρόπους, ρητούς αλλά κυρίως
άρρητους οτι τους έχει ανάγκη, ότι δεν μπορεί. Τους έχει ανάγκη μόνο για
να αφανιστεί. Η επιστροφή στη ζωή θα συντελεστεί από το δρόμο της
επιστροφής στην καρδιά της κοινωνίας, σε αυτό που κατεξοχήν είναι η
κοινωνία: άνεργοι, άστεγοι, κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι, νεολαίοι,
ηλικιωμένοι, εμείς.
Διαβάστε επίσης:
Η “προδομένη” επανάσταση των ...καθηγητών!
ΑπάντησηΔιαγραφή