Η δημόσια τάξη ως πολιτικό πλεονέκτημα (του καθεστώτος)

Η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" της Κυριακής 20 Ιανουαρίου 2013 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φύλλο ορόσημο στην προφητική διαίσθηση του διευθυντή της εφημερίδας Alexis Papahelas.

Με τη δραματική εκδίπλωση των γεγονότων που έλαβαν χώρα από το ίδιο το πρωινό της κυκλοφορίας της (έκρηξη βόμβας - κατσαρόλας στο The Mall) φαίνεται πως η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" διαθέτει το φυσικό χάρισμα να περιγράφει προκαταβολικά το κλίμα του επόμενου διαστήματος όπου οριστικοποιείται η κυβερνητική "στρατηγική της έντασης" και το φασιστικό δόγμα "νόμου και τάξης" που αποτελεί και την κεντρική γραμμή της εφημερίδας της Πρεσβείας.

Ακούγοντας από τα δελτία ειδήσεων το πρωί της Κυριακής για την έκρηξη βόμβας στο "The Mall" και διαβάζοντας ταυτόχρονα το Κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας, το μάτι μας έπεσε σε δύο άρθρα που έβγαζαν μάτι για τις προφητικές ικανότητες των προσώπων και των ιδεών που ανέπτυσσαν.

ΑΡΘΡΟ 1.

Στη σελίδα 3 της εφημερίδας, μια σχεδόν ολοσέλιδη συνέντευξη του Υπουργού Δημόσιας Τάξης (και προστασίας του πολίτη) Νίκου Δένδια με κεντρικό τίτλο:

Περιμέναμε τρομοκρατική επίθεση από τον Νοέμβριο

Δεν αιφνιδιαστήκαμε, δηλώνει ο κ. Δένδιας για το χτύπημα στα γραφεία της Ν.Δ.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_20/01/2013_508566

Στο παραπάνω άρθρο, δεν μας έκανε τόσο εντύπωση ο εκκωφαντικός του τίτλος κι ας δημιουργεί πάρα πολλά ερωτηματικά σχετικά με το γεγονός ότι παρ' ότι, σύμφωνα με τον Δένδια, περίμεναν τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία της ΝΔ από το Νοέμβριο, άφηναν όλο αυτό διάστημα τα γραφεία ουσιαστικά αφύλακτα (απ' ότι αποδείχτηκε). 

Αυτό που μας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το (τονισμένο με χρώμα στην εφημερίδα) σημείο της συνέντευξης όπου ο Δένδιας ανοίγει ένα, φαινομενικά από το πουθενά, μέτωπο στους δικαστές για την ανεκτική κατά τη γνώμη του στάση που κράτησαν απέναντι στους δύο προσφάτως συλληφθέντες, ενός 29χρονου και μίας 25χρονης, κατηγορούμενους για συμμετοχή στη "Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς".

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα της συνέντευξης που έχει τίτλο "Μερικοί δικαστές εθελοτυφλούν" διαβάζουμε:

" Μερικοί δικαστές εθελοτυφλούν

Στις 9 και 11 Ιανουαρίου συνελήφθησαν ένας 29χρονος και μια 25χρονη με την κατηγορία της συμμετοχής στην τρομοκρατική οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Αποτυπώματά τους (δακτυλικά ή γενετικά) βρέθηκαν σε κουτί με όπλα που τον Νοέμβριο του 2011 η Αντιτρομοκρατική είχε εντοπίσει κρυμμένο στην Πολυτεχνειούπολη καθώς επίσης και στη «γιάφκα» της οργάνωσης στον Βόλο και σ’ ένα διαμέρισμα στον Χολαργό. Και οι δύο μετά την απολογία τους στον ανακριτή αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Απευθύναμε σχετικό ερώτημα στον κ. Δένδια:

– Πώς σχολιάζετε την ποινική μεταχείριση των δύο πρόσφατα συλληφθέντων για συμμετοχή στη «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς»;

— Δεν συνηθίζω να σχολιάζω συγκεκριμένες δικαστικές αποφάσεις και κρίσεις, ιδίως όταν αφορούν εκκρεμείς υποθέσεις. Αυτό θα συνιστούσε παρέμβαση. Χρήσιμο είναι όμως να υπάρξει μια συνολική εικόνα για τον τρόπο που μία μειοψηφία λειτουργών της Θέμιδος επιλέγει να εθελοτυφλεί, απέναντι στην πρόκληση που συνιστά για το πολίτευμα και τη ζωή των πολιτών η ένοπλη τρομοκρατική δράση. Αντιλαμβάνομαι το ηθικό ανάστημα που απαιτεί η εκτέλεση του καθήκοντος, όταν αυτό στοχοποιεί τον δικαστικό λειτουργό. Αλλά ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι η ελληνική Δικαιοσύνη, στη συντριπτική πλειονότητα των λειτουργών της, διαθέτει αυτό το ανάστημα. Μου είναι αδύνατον να δεχθώ ότι η πολιτεία θα εξαναγκασθεί σε παραίτηση από την εφαρμογή του νόμου, διά του εκφοβισμού των εντεταλμένων οργάνων της."

Την ίδια μέρα που δημοσιεύεται η παραπάνω συνέντευξη Δένδια - Το πρωί της Κυριακής 20 Ιανουαρίου 2013 - μιά βόμβα σκάει στο The Mall. Ορισμένα δελτία των 8 της Κυριακής, ανακοινώνουν πως σύμφωνα με την αστυνομία στο χώρο της έκρηξης βρέθηκαν κομμάτια από ανατιναγμένη κατσαρόλα (ευρήματα που παραπέμπουν στους κατσαρολάκηδες της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς).

Την Δευτέρα πια, τα δελτία των 8 μας ανακοινώνουν πως η συνδεσμολογία της βόμβας στο The Mall, είναι αυτή που χρησιμοποιούν αποκλειστικά οι της "Συνομωσίας". Στα ίδια δελτία, οι χρόνοι των δηλώσεων Δένδια για τους δικαστές (δημοσιευμένες στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής) το γεγονός της έκρηξης στο The Mall (που ακολουθεί) και οι δηλώσεις της ένωσης δικαστών και εισαγγελέων (που επιτίθενται στο Δένδια για τη συνέντευξή του), μπερδεύονται τόσο που κανείς πλέον δεν καταλαβαίνει πως οι δηλώσεις Δένδια στη συνέντευξη και η κριτική προς τους δικαστές έγινε Πρίν και όχι μετά την έκρηξη στο The Mall. 

Σατανική σύμπτωση λοιπόν ή προφητικό χάρισμα του Δένδια;

Την ίδια μέρα που δημοσιεύεται η κριτική του Δένδια προς τους δικαστές για "εθελοτυφλία ορισμένων δικαστών" , για "έλλειψη ηθικού αναστήματος" και "εκφοβισμένους δικαστές" απέναντι στα μέλη της "Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς", το ίδιο αυτό πρωί οι ίδιοι αυτοί "Πυρήνες" ανατινάζουν το κατσαρολάκι τους σε ένα πολυσύχναστο εμπορικό κέντρο, πράξη που εκτός από την επιβεβαίωση του Δένδια στον πόλεμο κατά της "ανοχής που επιδεικνύει η δικαιοσύνη στην τρομοκρατία", έχει πολλούς ακόμη παραλήπτες. (διαβάστε σχετικά και το εξαιρετικό άρθρο της δημοσιογράφου Μαρίνας Βήχου με τίτλο:Έκρηξη στο Mall με σφραγίδα παρακράτους)

Εμείς πάντως, κλίνουμε προς την εκδοχή της Σατανικής Σύμπτωσης. 

ΑΡΘΡΟ 2. 

 Στη σελίδα 17 της ίδιας "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" δημοσιεύεται - σεμνά και ταπεινά - ένα ιδιαίτερα αποκαλυπτικό, του σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη, κείμενο του τακτικού αρθρογράφου της εφημερίδας, καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale και διακεκριμένου κομμουνιστοσυμμοριτοφάγου, ΣΤΑΘΗ Ν. ΚΑΛΥΒΑ με τίτλο: "Η δημόσια τάξη ως πολιτικό πλεονέκτημα".

Παραθέτουμε στη συνέχεια ολόκληρο το άρθρο για λόγους μελέτης και κατανόησης του σχεδίου που οι διάφορες "δεξαμενές σκέψης" ή αλλιώς  Think Tank της Πρεσβείας επεξεργάζονται αυτή την περίοδο, με στόχο τη χειραγώγιση της ελληνικής κοινωνίας, και με άρθρα σαν το συγκεκριμμένο επιδιώκουν να πλασαριστούν δημοσίως και να καταστούν έγκυροι διαμορφωτές της "κοινής γνώμης" και προνομιακοί συνομιλητές του φασιστικού μπλόκ διακυβέρνησης. 

Η δημόσια τάξη ως πολιτικό πλεονέκτημα

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_20/01/2013_508526

Του Σταθη Ν. Καλυβα*

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της πρόσφατης επικαιρότητας υπήρξε η διχοτόμησή της. Από τη μία κυριάρχησε η λίστα Λαγκάρντ και από την άλλη εμφανίστηκε η θεματολογία των καταλήψεων, της αταξίας και της τρομοκρατίας. Μπορεί η συντριπτική πλειονότητα των παρατηρητών να θεώρησε τη λίστα Λαγκάρντ ως πιθανή αφετηρία τεράστιων πολιτικών αναταράξεων, όμως φαίνεται πως οι ουσιαστικές εξελίξεις σημειώθηκαν στο μέτωπο του «νόμου και της τάξης». Η πολιτική επιστήμη έχει αναδείξει δύο θεματικές που μας βοηθούν να κατανοήσουμε πώς η παροχή της δημόσιας τάξης μπορεί να αποδειχθεί πολιτικά επικερδής – και αυτό, ανεξάρτητα από τη δεοντολογική της ορθότητα, είναι διαφορετικό θέμα. Πρόκειται αφενός για τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του πολιτικού ανταγωνισμού και αφετέρου για τον ρόλο των συναισθηματικών εμπλοκών στην πολιτική.

Ο πολιτικός ανταγωνισμός αναπτύσσεται σε περισσότερες από μία διαστάσεις. Η κύρια διάστασή του είναι συνήθως οικονομική/αναδιανεμητική, χωρίς όμως να είναι ούτε η μόνη ούτε αναγκαστικά η σπουδαιότερη. Για δεκαετίες, π.χ., το πολιτειακό ζήτημα κυριάρχησε στην ελληνική πολιτική ζωή και έως πρόσφατα ο άξονας του πολιτικού ανταγωνισμού αντανακλούσε την κληρονομιά του εθνικού διχασμού μοναρχικών και δημοκρατικών. Πρόσφατα, η κρίση επέφερε μια μερική αναδιάταξη του πολιτικού ανταγωνισμού, τέμνοντας τον άξονα του δικομματισμού με αυτόν του Μνημονίου, που αποτέλεσε τη βάση για την πολιτική εκτόξευση περιθωριακών ώς τότε ή εντελώς νέων πολιτικών σχηματισμών.

Η κεντρική πολιτική πρόκληση που αντιμετωπίζει η τρικομματική κυβέρνηση (και η Νέα Δημοκρατία ως βασικός της κορμός), είναι η μετατόπιση του πολιτικού ανταγωνισμού από τον άξονα του Μνημονίου. Το 2013 θα είναι οικονομικά δύσκολη χρονιά, παρότι η βαθμιαία μείωση της οικονομικής αβεβαιότητας που διέλυσε την ελληνική οικονομία πολύ περισσότερο απ’ ό,τι όλα τα μέτρα του Μνημονίου μαζεμένα, ήδη προσπορίζει κάποια πολιτικά οφέλη στην κυβέρνηση. Από την άποψη αυτή, η καταπολέμηση της αταξίας αποτελεί προνομιακό πεδίο γι’ αυτήν, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αναρωτιέται κανείς γιατί καθυστέρησε τόσο.

Πρώτον, υπάρχει μια τεράστια κοινωνική πλειοψηφία που, όπως παντού στον κόσμο, επιθυμεί την ύπαρξη και επιβολή της τάξης. Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς η πλειοψηφία αυτή αγνοήθηκε επί σειρά ετών, καθώς επικράτησε στη δημόσια σφαίρα, και μάλιστα πολύ πριν από την κρίση, η ρητορική της «επανάστασης του καναπέ», με αποκορύφωμα αυτό που αυτάρεσκα βαπτίστηκε «εξέγερση του Δεκέμβρη». Σήμερα μπορεί να έχουν ξεχαστεί οι περισπούδαστες και ανόητες αναλύσεις των διαφόρων επαναστατημένων λόγιων που προέβλεπαν πως ο «Δεκέμβρης» θα αποτελούσε προοίμιο αντίστοιχων εξεγέρσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη, η κρίση όμως ενίσχυσε την κοινωνική πλειοψηφία που απορρίπτει και απεχθάνεται την περιρρέουσα αταξία. Γι’ αυτό και όποιος πείσει πως μπορεί να ανταποκριθεί στη γενική απαίτηση για τάξη και ασφάλεια, θα προσπορισθεί και τα ανάλογα πολιτικά οφέλη.

Δεύτερον, ένα μικρό αλλά εκλογικά υπολογίσιμο μέρος της πλειοψηφίας αυτής βρήκε διέξοδο στη Χρυσή Αυγή, χρησιμοποιώντας την ψήφο του ως κραυγή διαμαρτυρίας για την άνοδο της ανασφάλειας, άσχετα αν το κόμμα αυτό συμβάλλει στην ανομία με πάρα πολλούς τρόπους. Η άρθρωση, επομένως, μιας αξιόπιστης πολιτικής στο θέμα της δημόσιας τάξης θα συντελέσει στην απομάκρυνση των ψηφοφόρων αυτών από τη Χ.Α. και την αποδυνάμωση της Ακροδεξιάς. Τρίτον, η δημόσια τάξη αποτελεί από τη φύση της μια πολιτική διάσταση όπου τα συντηρητικά κόμματα διαθέτουν ένα εγγενές πλεονέκτημα. Στο παρελθόν, η Νέα Δημοκρατία το απεμπόλησε με αυτοκαταστροφικές επιλογές τύπου Προκόπη Παυλόπουλου. Δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να συνεχίσει να το κάνει.

Τέλος, η παροχή δημόσιας τάξης σχετίζεται άμεσα και με τον ρόλο των συναισθηματικών εμπλοκών στην πολιτική. Εξηγούμαι: για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να μεταμορφωθεί σε μεγάλο πολιτικό κόμμα πρέπει να κινηθεί προς το κέντρο, πράγμα που προϋποθέτει μια μεγάλη στροφή και μια δύσκολη προσαρμογή. Η ηγεσία του φαίνεται πως το έχει κατανοήσει, ξεκινώντας και τη σχετική μανούβρα, εξέλιξη αναμφίβολα θετική και για το κόμμα αυτό αλλά και για τη δημοκρατία μας γενικότερα. Δεν είναι όμως σίγουρο πως θα τα καταφέρει. Αναλύοντας την πολιτική συμπεριφορά των Σέρβων και των Παλαιστινίων, ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Roger Petersen διαπιστώνει ότι, ενώ γνώριζαν ποια στρατηγική έπρεπε να ακολουθήσουν με βάση ορθολογικά κριτήρια, σε κρίσιμες καμπές υπέκυπταν στον πειρασμό αυτοκαταστροφικών επιλογών, γιατί έτσι ικανοποιούσαν ισχυρές συναισθηματικές εμπλοκές, όπως η ταύτιση με την Ιστορία ή τις αξίες τους, η εκδίκηση, η τιμή κ.λπ. Με τον τρόπο αυτό κατέληγαν στην περιχαράκωση και τελικά την ήττα. Είναι πολύ πιθανό να συμβεί κάτι αντίστοιχο με τον ΣΥΡΙΖΑ: ενώ γνωρίζει πως πρέπει να αρθρώσει μετριοπαθείς θέσεις για να κερδίσει τον μέσο ψηφοφόρο, θα δυσκολευτεί πολύ να ξεπεράσει τη βαθύτατη, σχεδόν εγγενή του απέχθεια για έννοιες όπως η τάξη και η ασφάλεια, καθώς και την παράλληλη συμπάθεια που τρέφει για τους κάθε λογής μπαχαλάκηδες, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε μειοψηφικές θέσεις. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για κλασική περίπτωση της παροιμιώδους παγίδας στην οποία κάποιος επιθυμεί να πέσει.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο όχι μόνο να συνεχίσει στη γραμμή που χάραξε, αλλά και να εντείνει την επίθεσή της στα θέματα νόμου και της τάξης.

* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.

 

Εμείς πάντως, ΚΑΙ σε αυτή την περίπτωση, κλίνουμε προς την εκδοχή της Σατανικής Σύμπτωσης.