Μια μικρή υποχώρηση είναι μια μεγάλη παράδοση

"Μια μικρή υποχώρηση είναι μια μεγάλη παράδοση". Αφίσα από το Μάη του ΄68. 

Άρθρο του Γιώργος Τζεδάκις από : stavroslygeros.gr

«Όταν υποχωρείς λίγο, παραδίνεσαι πολύ»

Ένα από τα συνθήματα του Μάη του ’68 ήταν: «Ceder un peu c’ est capituler beaucoup» (όταν υποχωρείς λίγο, παραδίνεσαι πολύ). Ε, οι δικές μας μνημονιακές κυβερνήσεις δεν έκαναν ούτε αυτό. Υποχώρησαν τόσο πολύ, που παραδόθηκαν ολοκληρωτικά!

Και πλέον, η Ελλάδα είναι μια σύγχρονη αποικία κι εμείς υπόδουλοι ενός χρέους που άλλοι δημιούργησαν, αλλά εμείς το φορτωθήκαμε.

Όσο κι αν διαφωνούν κάποιοι, η πικρή αλήθεια είναι πως οκτώ δεκαετίες μετά βιώνουμε μια δεύτερη γερμανική κατοχή. Τότε ήταν στρατιωτική, τώρα είναι οικονομική. Και από τη στιγμή που άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις και μεις απλά τις υλοποιούμε, οι μνημονιακές κυβερνήσεις μπορούν να χαρακτηριστούν «κατοχικές», έστω κι αν αυτό ακούγεται πολύ βαρύ.

Διότι, όταν οι κυβερνώντες νομοθετούν κατ’ εντολήν των δανειστών και δεν μπορούν ούτε… τσιγάρο ν’ ανάψουν χωρίς άδεια, μόνο ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος δεν είμαστε.

Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι τόσο τα πολιτικά κόμματα, όσο και οι πολίτες λειτουργούν σαν να είμαστε μια ελεύθερη δημοκρατική χώρα και όχι ένα προτεκτοράτο με ψευδεπίγραφη δημοκρατία. Μόνο που όσο αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα, τόσο δεν θα κάνουμε και κάτι για να την αλλάξουμε…

Κι εδώ τίθεται το μέγα ερώτημα. Είναι αναστρέψιμη η κατάσταση;

Αν θεωρήσουμε πως όχι, καλύτερα ν’ αυτοκτονήσουμε από τώρα, να γλυτώσουμε και τα χειρότερα.

Θέλουμε δεν θέλουμε, λοιπόν, πρέπει να πιστέψουμε πως είναι αναστρέψιμη και να παλέψουμε, επειδή μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε και την ελάχιστη έστω πιθανότητα που έχουμε για να γίνουμε κύριοι της πατρίδας μας.

Ναι, είμαστε σκλαβωμένοι, αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.

Σκλαβωμένοι σ’ ένα δυσθεώρητο χρέος που ούτε σε δέκα ζωές δεν μπορούμε ν’ αποπληρώσουμε.

Σκλαβωμένοι σε δανειστές που δεν θέλουν μόνο τα λεφτά τους…

Σκλαβωμένοι σε μία γερμανοκρατούμενη Ευρώπη που έχει κουρελιάσει τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας.

Ας δούμε, λοιπόν, κατάματα την πραγματικότητα και ας συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε σε μία φυλακή χρέους, από την οποία δεν πρόκειται να μας βγάλουν ποτέ! Γι’ αυτό και πρέπει να οργανώσουμε την απόδρασή μας. Ίσως και να μην έχει ευτυχή κατάληξη, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρουμε, από το να μας θυσιάζουν στα μνημόνια, καλύτερα να θυσιαστούμε για την ελευθερία μας.