Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

14 Νοέμβρη: ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ τη Γ.Σ.Ε.Ε.










Στις 14 Νοέμβρη του 2012, έχει προκηρυχτεί 24ωρη Πανευρωπαϊκή Απεργία σε πολλές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο (η πρωτοβουλία ξεκίνησε από συνδικάτα στην Ισπανία, την Πορτογαλία, ενώ μετέχουν με απεργίες και στάσεις συνδικάτα στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, αλλά και τη Γερμανία, το Βέλγιο, το Ηνωμένο Βασίλειο κ.ά.)

Στην Ελλάδα, τη χώρα που χτυπιέται σήμερα από τη νεοφιλελεύθερη επίθεση περισσότερο από όλες τις χώρες  της Ευρώπης, στη χώρα που πρίν από 6 μόλις μέρες (Τετάρτη 7.11.2012) το κοινοβούλιό της υπερψήφισε το 3ο Μνημόνιο και πρίν από 3 μόλις μέρες (Κυριακή 11.11.2012) τον Προϋπολογισμό του 2013, έναν προϋπολογισμό αφανισμού της ελληνικής κοινωνίας, σε αυτή τη χώρα, η παρέα του Παναγόπουλου, προέδρου της ΓΣΕΕ και στρατευμένου εχθρού των εργαζομένων, τη μέρα της 24ωρης Πανευρωπαϊκής Απεργίας κήρυξε απλά μια 3ωρη στάση εργασίας.

Όταν η ελληνική κυβέρνηση μεταχειρίζεται τον ελληνικό λαό σαν αιχμάλωτο πολέμου σε ένα απέραντο στρατόπεδο εργασίας, σαν εργαζόμενο χωρίς κανένα δικαίωμα σε μιά Ειδική Οικονομική Ζώνη στην οποία μετέτρεψε σε μιά νύχτα ολόκληρη τη χώρα, με τον εαυτό της σε ρόλο δεσμοφύλακα και αποκλειστικού εργοδότη, ρυθμίζοντας με αναγκαστικούς νόμους τους μισθούς, τις συντάξεις, τις σχέσεις εργασίας και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των αιχμαλώτων, δεν περιμέναμε καλύτερη συμπεριφορά από τα σκυλιά του στρατοπέδου, τον Παναγόπουλο και την παρέα του της ΓΣΕΕ.

Περιμένουμε όμως άλλη στάση από την πλευρά των εργαζομένων απεργών και τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις βάσης. Στις 14 Νοέμβρη, κανείς εργαζόμενος μαζί με τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Αφήνουμε τον Παναγόπουλο και τους φίλους του να βγάζουν ψεύτικους δεκάρικους στο κενό οδόστρωμα. Στις 14 Νοέμβρη καταλαμβάνουμε το κτίριο της ΓΣΕΕ και εγκαινιάζουμε το Κέντρο Αγώνα Βάσης των Εργαζομένων της χώρας. Ξαναθερμαίνουμε την ελπίδα της κοινωνίας, συντονίζουμε και οργανώνουμε την υπεράσπιση της εργασίας. Ο χρόνος τέλειωσε. Ο αφανισμός είναι πλέον εδώ και πρέπει να είναι κανείς πραγματικά τρελός για να επιτρέψει αυτό το νέο ολοκαύτωμα να ολοκληρωθεί. 

Η ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ. Όσο πιό νωρίς τους διώξουμε τόσες περισσότερες ελπίδες έχουμε να επιβιώσουμε. Υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να αποτρέψουμε το αδιανόητο. Από την αποφασιστικότητά μας εξαρτάται.

 #14Ν. Δεν είναι υπόθεση των συνδικάτων, είναι υπόθεση όλων μας. #Απεργία Γενική # Απεργία του 99% # Απεργία της Κοινωνίας. Ενωμένοι ενάντια στην κακή κυβέρνηση.

Αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια ένα κείμενο του Φρανσί Χαβιέρ Μουνιόζ* Δημοσιευμένο στα "ΕΝΘΕΜΑΤΑ" της ΑΥΓΗΣ 11.11.2012, σε μετάφραση από τα ισπανικά της Μαρίας Καλαντζοπούλου.

Για τη γενική απεργία στον Νότο της Ευρώπης

Στην αρχή, οδήγησαν στη χρεοκοπία τους Έλληνες. Αφού δεν ήμασταν Έλληνες, δεν κάναμε τίποτα. Μετά οδήγησαν στη χρεοκοπία τους Ιρλανδούς. Αφού δεν ήμασταν Ιρλανδοί, δεν κάναμε τίποτα. Στη συνέχεια, οδήγησαν στη χρεοκοπία τους Πορτογάλους. Αφού δεν ήμασταν Πορτογάλοι, δεν κάναμε τίποτα. Λίγο αργότερα, οδήγησαν στη χρεοκοπία τους Ισπανούς. Αφού δεν ήμασταν Iσπανοί, δεν κάναμε τίποτα. Τέλος, οδήγησαν στη χρεοκοπία κι εμάς, τους Ιταλούς. Σίγουρα, τώρα είναι πια αργά. Ρώμη, 2013.

Η Πορτογαλία θα λάβει μέρος στη γενική απεργία, στις 14 Νοεμβρίου, για τα μέτρα που ενέκρινε το Κοινοβούλιό της, μέτρα που προβλέπουν περαιτέρω περικοπές, μολονότι αυτές που έχουν ήδη επιβληθεί δεν έχουν ανοίξει κάποιο δρόμο για την ανάκαμψη της χώρας. Αντιθέτως, έχουν βαθύνει την ύφεση. Αυτό το κάλεσμα σε γενική απεργία σε μια γειτονική με την Ισπανία χώρα μοιάζει να έχει κινητοποιήσει, επιτέλους, τα μεγαλύτερα εργατικά μας συνδικάτα ώστε να προκηρύξουν επίσης γενική απεργία γι’ αυτή την ημερομηνία,  τις 14 Νοέμβρη, όπως και στην Ελλάδα και την Ιταλία. Υπήρξαν αρκετές ευκαιρίες τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κρίσης, αλλά τώρα δημιουργούνται οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις, που συμπίπτουν χρονικά επιτρέποντας την ενοποίηση όλων των εθνικών γενικών απεργιών σε μία απεργία σε όλο τον Νότο της Ευρώπης,  μια σχεδόν ευρωπαϊκή γενική απεργία. Στην Ισπανία, η κυβέρνηση κατέθεσε τον προϋπολογισμό του 2013, τον πιο αυστηρό  από την εποχή αποκατάστασης της δημοκρατίας στη χώρα. Και στην Ελλάδα επιβάλλεται, κατόπιν διαπραγματεύσεων με την τρόικα, το νέο πακέτο περικοπών, που πρέπει να τύχει της ευλογίας της γερμανίδας καγκελαρίου και επικεφαλής της πραγματικής κυβέρνησης της Ε.Ε., Άνγκελα Μέρκελ.

Λίγες φορές τυχαίνει μια κατάσταση με τόσα κοινά, όπως η τωρινή στον ευρωπαϊκό Νότο: προϋπολογισμοί ή πακέτα περικοπών από κυβερνήσεις της κεντροδεξιάς, καθ’ υπαγόρευση της γερμανικής κυβέρνησης και της χρηματοπιστωτικής τρόικας. Τα μεγαλύτερα συνδικάτα του ευρωπαϊκού Νότου δεν έχουν αυτή τη φορά δικαιολογία να κατακερματίσουν τις γενικές τους απεργίες. Αν το κάνουν, έπειτα από τόσες εκκλήσεις εδώ και τέσσερα χρόνια για ενοποίηση αυτών των απεργιών (στις οποίες ας προστεθεί και η δική μου), θα έχουν καταφέρει ένα σχεδόν θανάσιμο χτύπημα στους εργαζόμενους που εκπροσωπούν. Και κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε αποστασιοποίηση και απο-κινητοποίηση, που θα είναι δύσκολο να αποκατασταθεί τα αμέσως επόμενα χρόνια. Υπάρχουν και ορισμένοι που πιστεύουν πως τα μεγάλα συνδικάτα επιζητούν μια τέτοια εξέλιξη, εγώ όμως δεν συμμερίζομαι, προς το παρόν, την άποψη αυτή. Πάντως, πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί οι κυβερνήσεις συνεχίζουν ανυποχώρητα τις πολιτικές σκληρής αναπροσαρμογής του κράτους πρόνοιας, παρά τις κινητοποιήσεις των ευρωπαίων εργαζόμενων τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κρίσης.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό συμβαίνει γιατί η απάντηση που δίνουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης συνεχίζει να είναι αγκιστρωμένη σε εθνικές μάχες, χωρίς να υπάρχει μια στρατηγική συναποφασισμένη από την Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, που να αντιπαρατίθεται στις κυβερνήσεις και τις μεγάλες εταιρείες που τις χειραγωγούν. Η κρίση είναι παγκόσμια, η στρατηγική της χρηματοπιστωτικής ισχύος είναι παγκόσμια, η απάντηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είναι παγκόσμια. Και, απ’ την άλλη, η συνδικαλιστική δράση συνεχίζει να είναι εθνική και πολύ ντροπαλά ευρωπαϊκή, και μόνο τη στιγμή που αναγιγνώσκονται διακηρύξεις, δίνονται συνεντεύξεις ή  οργανώνονται διαδηλώσεις. Ένας σημαντικός αριθμός απεργιακών κινητοποιήσεων, κατά κλάδους και γενικές, σε Ελλάδα, Γαλλία, Πορτογαλία, Ιταλία και Ισπανία, υπολείπονται των περιστάσεων, και δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά συνδικάτα συνεχίζουν να ζητούν από τους εργαζόμενους και τα μέλη τους να κινητοποιηθούν, χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο θα απέδιδε μια στρατηγική που μοιάζει να μην την ασκούν σε κανέναν τομέα. Κι όταν ερωτώνται γιατί δεν προχωρούν σε πανευρωπαϊκή γενική απεργία  απαντούν ότι η λήψη αποφάσεων σε διεθνές επίπεδο είναι πολύ χρονοβόρα και ότι είναι πολύ δύσκολο να συμφωνήσουν συνδικάτα διαφόρων χωρών μεταξύ τους. Φαίνεται  λοιπόν ότι η κρίση δεν ξυπνά εθνικούς εγωισμούς μόνο στις κυβερνήσεις, αλλά και στα συνδικάτα.

Κι έτσι πέρασαν τέσσερα χαμένα χρόνια. Τα συνδικάτα δεν εκμεταλλεύτηκαν την πρώτη ευκαιρία όταν οι κοινοτικές κυβερνήσεις ξεκίνησαν εν χορώ να σώζουν τα χρηματοπιστωτικά τους ιδρύματα,  περί το 2009. Μετά υπήρξαν κι άλλες ευκαιρίες, όλες τους χαμένες. Ούτε η παγίωση, στους ευρωπαϊκούς χρηματοπιστωτικούς κύκλους, της αντίληψης για την ύπαρξη μιας περιοχής PIIGS κινητοποίησε τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων να διαμορφώσει μια ενιαία στρατηγική συνδικαλιστικής δράσης, που να αφορά την περιοχή αυτή: Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία,  Ισπανία, Ιταλία. Ούτε, ακόμα, το αγγλικό ακρωνύμιο, που αρχικά μας ονόμαζε «γουρούνια» (PIΙGS: Portugal, Ireland, Italy, Greece, Spain) και τώρα μας αποκαλεί «γύφτους» (GIPSI: Greece, Ireland, Portugal, Spain, Italy)  κατόρθωσε να ενοποιήσει τη συνείδηση και την συνδικαλιστική αντίσταση σ’ αυτές τις χώρες.

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς δύο ερμηνείες, αν και οι δύο μοιάζουν τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά. Μια πρώτη θα ήταν αυτή που αποδίδει τον κατακερματισμό των συνδικαλιστικών αγώνων στον εθνικό εγωισμό που πυροδοτούν  η κρίση και η διαχείρισή της. Και μια δεύτερη θα ήταν ότι τα μεγάλα συνδικάτα ήλπιζαν σε μια μείζονα ομοσπονδοποίηση της οικονομικής και φορολογικής  πολιτικής της Ε.Ε., με μεταβίβαση εξουσιών και εκτελεστικών οργάνων με διοικητική αρμοδιότητα σε όλες τις οικονομίες που θα προσχωρούσαν σε μια τέτοια σύγκλιση, αυτό που αποκαλείται «ευρωπαϊκή διακυβέρνηση». Σ’ αυτή την περίπτωση, η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων θα είχε μεγαλύτερη δυνατότητα ενιαίας δράσης. Αλλά στο μεταξύ, οι κυβερνήσεις των χωρών GIPSI απομειώνουν το κράτος πρόνοιας και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι βλέπουν να συρρικνώνεται η διεκδικητική τους ισχύς, η εργασιακή τους ασφάλεια και τα επικουρικά τους επιδόματα, σε μια στρατηγική υπολογισμένη ώστε να ενισχύσει τον φόβο για τη διαμαρτυρία, επιτρέποντας στις κυβερνήσεις να εκπέμπουν διαρκώς το ίδιο μήνυμα: «Μπορεί να βρεθούμε σε χειρότερη θέση από τη σημερινή αν δεν κάνουμε αυτό που πρέπει».

Αναρωτιέμαι: Όταν οι μεγάλες εταιρείες που κατέχουν την οικονομική και χρηματοπιστωτική ισχύ παλεύουν αντάμα για τα συμφέροντά τους, όταν οι κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια βάζουν τα συμφέροντα αυτών των εταιρειών πάνω απ’ τα δικαιώματα των πολιτών, όταν τα μεγάλα ευρωπαϊκά συνδικάτα αρνούνται να ενωθούν σε μια κοινή δύναμη, τότε τι μένει σ’ εμάς τους εργαζόμενους ώστε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη στρατηγική ακύρωσης της Ευρώπης; Τα δίκτυα κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων είναι μια απ’ τις διαθέσιμες εναλλακτικές. Τα μεγάλα συνδικάτα  πρέπει να αντιληφθούν ότι η πανευρωπαϊκή απεργία ή, τουλάχιστον, η απεργία του ευρωπαϊκού Νότου, θα έπρεπε να είναι μια άλλη εναλλακτική. Απ’ αυτά εξαρτάται να δοθεί η τελευταία μάχη για την υπεράσπιση του κράτους πρόνοιας. Αν δεν τη δώσουν τώρα που σε Ισπανία,  Ελλάδα και Πορτογαλία ανακοινώνονται,  σχεδόν ταυτόχρονα, πακέτα περικοπών ως προαπαιτούμενα για τη διαχείριση της κρίσης, θα έχουν συμβάλει με την αδράνειά τους στην ανεπίστρεπτη κατάρρευση της κοινωνικής Ευρώπης που γνωρίσαμε ως τώρα.

Μαδρίτη, 16.10.2012

*O Francí Xavier Muñoz έχει σπουδάσει ανθρωπιστικές επιστήμες και διοίκηση επιχειρήσεων. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της «Nueva Tribuna»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου