Αναδημοσιεύουμε από: scorchedearthstrategy
Δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2019
"Ανεξάρτητα από τις αιτίες της τάσης ψύξης του πλανήτη, τα αποτελεσματά τους μπορεί να είναι ιδιαίτερα σοβαρά, αν όχι καταστροφικά. Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι μια μείωση μόλις 1% στις ηλιακές ακτίνες που φτάνουν στη γη …. θα ψύξουν τον πλανήτη αρκετά ώστε να τον οδηγήσουν σε μια καινούργια εποχή των πάγων μέσα σε μόλις λίγες εκατοντάδες χρόνια."
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από ένα άρθρο του περιοδικού Time, στα 1974. Την ίδια εποχή ένα παρόμοιο άρθρο είχε δημοσιευτεί στο Newsweek. Πάρα πολλές έγκριτες επιστημονικές δημοσιεύσεις αποτελούσαν τις πηγές για το κυρίαρχο καταστροφολογικό σενάριο της εποχής: την επερχόμενη εποχή των πάγων.
Τα δεδομένα έδειχναν όντως ανησυχητικά: από το Β΄ Παγκόσμιο και μετά (και παρά τις μεγάλες εκπομπές CO2 που υπήρξαν κατά τη διαρκειά του) καταμετρούταν μια γενικότερη πτώση θερμοκρασίας σε πλανητικό επίπεδο, ενώ οι "κύκλοι του Milankovitch" [1] προβλέπουν την απαρχή της νέας εποχής των παγετώνων περίπου στην εποχή μας.
Η επερχόμενη εποχή των πάγων αποτέλεσε μια δημοφιλή πλανητική φοβία (μετά από αυτές της πυρηνικής καταστροφής και της ελλείψεως ορυκτών καυσίμων) σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄70. Μέχρι που μια “περιθωριακή” θεωρία, αυτή του υπερθέρμανσης του πλανήτη, άρχισε να προμοτάρεται όλο και πιο πολύ και έτσι στα μέσα του΄80, το φαινόμενο του θερμοκηπίου από θεωρία συνομωσίας μετατράπηκε σε κατεστημένη αλήθεια.
Με το πέρας των παγωμένων ρευμάτων του ψυχρού πολέμου και των αγαπημένων για κάθε διαχειριστή υπηκόων φοβιών του, ο πλανήτης άρχισε να βράζει σε ένα τρομακτικό κύκλο υπερθέρμανσης. Τα κλιματικά μοντέλα των τελών της δεκαετίας του ΄80 και του μεγαλύτερου μέρους της δεκαετίας του ΄90 ήταν εφιαλτικά. Ερημοποίηση του μεγαλύτερου κομματιού της Νότιας Ευρώπης, απότομη άνοδος της στάθμης των θαλασσών, όλεθρος και καταστροφή. Απεδείχθησαν ωστόσο λανθασμένα. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά και η Ελλάδα κοντεύει να γίνει τροπική και ο πολυπόθητος αφανισμός της Ολλανδίας κάτω από τόνους θαλασσινού νερού, δε συνέβη ποτέ. Η μέση θερμοκρασία σε καμία περίπτωση δεν ανεβαίνει με τους ρυθμούς των κλιματολογικών μοντέλων. Και έτσι η Παγκόσμια Υπερθέρμανση αναγκάστηκε να μετονομαστεί σε Κλιματική Αλλαγή. Σε κάθε περίπτωση: “Be worried, Be very worried”, όπως νουθετούσε τους υπηκόους του πλανήτη το Τime στα 2006, 32 χρόνια μετά τον εφιάλτη των επερχόμενων πάγων. Αυτή τη φορά ο μπαμπούλας δεν είναι οι πάγοι, αλλά το λιωσιμό τους.
Όταν η shell παρέα με τον πιο εμβληματικό πράσινο απολογητή της, τη WWF, διακηρύσσει αδιάντροπα ότι η κλιματική αλλαγή είναι το νούμερο ένα περιβαλλοντολογικό πρόβλημα και όχι όπως νομίζαμε εμείς οι αφελείς, η αποψίλωση των δασών, η επιμόλυνση των υδάτων, ο αφανισμός των τρεχούμενων νερών και η σταθερή λεηλασία και ερημοποίηση του φυσικού κόσμου, ακόμα και οι πλέον ευκολόπιστοι εκ των οικολόγων θα έπρεπε να αγανακτούν. Κι όμως: αν και η κλιματική αλλαγή,σε αντίθεση με την καθημερινή και – απτή - ερημοποίηση του πλανήτη, στηρίζεται κυρίως σε γραφήματα, αριθμούς και προβλέψεις, το δόγμα της συμπαρασύρει σε κοινή πορεία και αιτήματα βιομηχανία, κυβερνήσεις, ευαισθητοποιημένο κόσμο και κινήματα.
Και έτσι, ενάντια σε κάθε λογική και καλό γούστο, εκατομμύρια οικολογικά ευαισθητοποιημένων πολιτών και ανήλικων ζηλωτών, βάζουν ως νούμερο ένα ζήτημα το αποτύπωμα άνθρακα του λαιφστάιλ μας, καταναλώνουν πράσινα και αλόγιστα και αντί να αιτούνται να αφήσουν το κλίμα στην ησυχία του, ενώνουν τις φωνές τους στο απαράμιλλης βλακείας αίτημα ”Σταματήστε την Κλιματική Αλλαγή” – κάτι σαν απαγορέψτε τους σεισμούς ή σταματήστε επιτέλους τη Γη. Και φυσικά οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου τους ακούνε, δημιουργούν υπουργεία Κλιματικής Αλλαγής και βιολογικά προϊόντα σε διπλή συσκευασία πλαστικού και σελοφάν, ισοπεδώνουν τα βουνά για να τα γεμίσουν με σχεδόν μηδενικής απόδοσης ανεμογεννήτριες, αφανίζουν τους παραδοσιακούς σπόρους για να τους αντικαταστήσουν με νέους, υπερμεταλλαγμένους, που δε χρειάζονται όργωμα και άρα δεν εκλύουν CO2, καταστρέφουν τα δάση και τις καλλιέργειες για να παράξουν βιομάζα ως καύσιμη ύλη και φυσικά τζογάρουν πουλώντας και αγοράζοντας δικαιώματα ρύπων. Ο,τι άφησε όρθιο η πράσινη γεωργική επαναστασή τους, το αφανίζει η πράσινη αναπτυξή τους. Ή αλλιώς: όπου ακούς πολύ πράσινο, ετοιμάσου να το αποχαιρετήσεις.
Η σταθερότητα του κλίματος
Τα τελευταία 12.000 χρόνια, αφότου δηλαδή τελείωσε η προηγούμενη εποχή των πάγων και μπήκαμε σε ενδοπαγετική (interglacial) περίοδο, είναι μια από τις σχετικά σταθερές κλιματικά περιόδους των τελευταίων 500.000 ετών. Στο παρελθόν είχαμε περιόδους εξαιρετικά πιο θερμές ή πιο ψυχρές. Για παράδειγμα, 60 εκ. χρόνια πριν η μέση θερμοκρασία ήταν 10-15 βαθμούς υψηλότερη και η Ανταρκτική ήταν καλυμμένη με δάση. Διανύουμε μια από τις τέσσερις μεγάλες περιόδους παγετώνων στην ιστορία της γης, που ξεκίνησε πριν 2,3 εκ. χρόνια π.π. περίπου και χαρακτηρίζεται από εποχές των πάγων διάρκειας από 100.000 - 400.000 χρόνια και ενδιάμεσες ενδοπαγετικές περιόδους με σχετικά ζεστό κλίμα διάρκειας 12.000 - 23.000 χρόνια (οι επιστημονικές εκτιμήσεις, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με το κλίμα, διαφέρουν αισθητά). Αλλά και τα τελευταία 12.000 χρόνια το κλίμα ποτέ δεν ήταν σταθερό. Γύρω στα 11.000 χρόνια π.π. είχαμε την περίοδο των younger dryads με αισθητά χαμηλές θερμοκρασίες. Γύρω στο 6.000 π.π. είχαμε το Θερμικό Μέγιστο της Ολοκαίνου περιόδου με θερμοκρασίες γύρω στους 2 βαθμούς υψηλότερες από σήμερα (περίοδο στην οποία πιθανότατα δημιουργήθηκε η μαύρη θάλασσα και διάφορα νησιά της μεσογείου). Αλλά και ενδιάμεσα υπήρχαν περίοδοι 400 - 500 χρόνων που η μέση θερμοκρασία και η μέση ετήσια βροχή υπερείχε ή υστερούσε έναντι των σημερινών τιμών.
Όλα αυτές οι – συχνά ακραίες - κλιματικές αλλαγές όχι μόνο δε δυσχέραιναν την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους, αλλά αντίθετα έδειξαν να το ευνοούν. Ο homo sapiens τα τελευταία 20.000 χρόνια αποίκησε σχεδόν κάθε μέρος του πλανήτη. Στην Ελλάδα 7.000 π.π μπορούσε κανείς να περπατήσει μέχρι πολλά νησιά των Κυκλάδων, ενώ ως συνέπεια του Θερμικού Μεγίστου της Ολοκαίνου και πιθανώς 5.600 π.π. είχαμε τεράστια και απότομη άνοδο της θαλάσσιας στάθμης. Ωστόσο αυτές οι απότομες αλλαγές δεν εμπόδισαν τον αποικισμό της από Ινδοευρωπαϊκά φύλα. Στην πιο σύγχρονη ιστορία, το 800-1300 μ.Χ. είχαμε τη λεγόμενη Μεσαιωνική Ζεστή Περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας υπήρξαν εκτεταμένες καλλιέργειες σε όλη την Ευρώπη, γενικότερη ευμάρεια και αποίκιση διαφόρων περιοχών της –σήμερα παγωμένης- Αρκτικής από τους Βίκινγκ και την καλλιεργειά τους, γύρω στα 1000 μ.Χ. Υπολογίζεται ότι το διάστημα αυτό η μέση θερμοκρασία, για την Ευρώπη τουλάχιστον, ήταν 1 βαθμό ψηλότερη από σήμερα. Από τα 1400-1850 είχαμε τη λεγόμενη Μικρή Εποχή των Πάγων: δριμείς χειμώνες, εγκατάλειψη σε μεγάλο βαθμό των καλλιεργειών (σε αυτό ίσως συνηγόρησε και εξόντωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού της ευρώπης από το μαύρο λιμό), ανάκαμψη των δασών, εξόντωση των αποικιών στην Αρκτική και καλυψή τους από τους παγετούς που σήμερα παρουσιάζονται ως προαιώνιοι. Αλλά και πάλι, κατά τη διάρκεια αυτής της Μ.Ε.Π. υπάρχει καταγεγραμμένο ένα τουλάχιστον υπερβολικά ζεστό και άνυδρο έτος, το 1540, που η ολοσχερής καταστροφή των καλλιεργειών από τον καύσωνα και τη λειψυδρία προκάλεσε λιμό στην Ευρώπη. Η Μ.Ε.Π συνέπεσε (ή ίσως και να προκλήθηκε) από το ελάχιστο του Maunder, γύρω στον 17ο αιώνα. Μια 70ετή περίοδο ανενεργών κηλίδων στην ηλιακή δραστηριότητα, φαινόμενο που προβλέπεται να επαναληφθεί το 2050. Από τα τέλη του 19ου αιώνα ως σήμερα η θερμοκρασία έχει ανοδική τάση.
Γενικά το κλίμα είναι ο ορισμός του χαοτικού μοντέλου. Επηρεάζεται από τόσους πολλούς και μη-προβλέψιμους παράγοντες, όπως μικροαλλαγές στην περιστροφή της γης, δραστηριότητα ηλιακών κηλίδων, μετακινήσεις ρευμάτων, γεωλογικές διεργασίες, ηφαιστειακές εκρήξεις κτλ που είναι εξ΄ορισμού ασταθές όσο και μη-προβλέψιμο. Κάτι που είναι φανερό σε όλα τα μετεωρολογικά σάιτ, που πέφτουν έξω ακόμα και στο “Ο Καιρός Τώρα”. Αν κάτι εξομαλύνει και εξισορροπεί τις κλιματικές διακυμάνσεις, παράγοντας μια σχετική ομοιόσταση, είναι η ίδια η ζωή, που αφότου αποίκισε τη Γη, άλλαξε ριζικά τόσο την ατμοσφαιρά της, όσο και το κλίμα της. Χωρίς τα φυτά και τα φωτοσυνθετικά βακτήρια, τόσο ο πλανήτης, όσο και η ατμόσφαιρα θα ήταν τελείως διαφορετικά – οι θερμοκρασιακές διαφορές ακόμα και κατά τη διάρκεια της ημέρας θα ήταν αδιανόητα μεγάλες.Δε θα΄ταν υπερβολή να πούμε ότι η σύνθεση της ατμόσφαιρας, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ζωικό και φυτικό μεταβολισμό, στη ζωή δηλαδή, που παράγει η ίδια τις βέλτιστες συνθήκες για την υπαρξή της. Δε μπορεί λοιπόν παρά να προκαλεί απορία που ακριβώς αυτό τον μοναδικό βέβαιο σταθεροποιητικό κλιματικό παράγοντα, τα δάση δηλαδή, έχουν βάλει στο μάτι οι διαφόρων ειδών επιδοτούμενες πράσινες ενέργειες και τον αφανίζουν σε γιγάντιες κλίμακες με υδροηλεκτρικά, ανεμογεννήτριες, καλλιέργεια βιομάζας κτλ
Η επίδραση του ανθρώπου στο κλίμα
Είναι σίγουρα υπαρκτή. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι το μπετό και τα αιρ-κοντίσιον, τα αυτοκίνητα και η άσφαλτος ανεβάζουν τη θερμοκρασία. Δε χρειαζόμαστε καμμία βαθυστόχαστη επιστημονική ανάλυση. Αρκεί να διασχίσουμε την Αλεξάνδρας προς το πεδίο του Άρεως μια οποιαδήποτε νύχτα του Ιουλίου. Το ίδιο αναμφίβολα κάνει και η αγαπημένη κατασκευαστική δραστηριότητα, η παραγωγή ερήμου δηλαδή. Κατά γενική ομολογία, στα εργοτάξια επικρατεί λιοπύρι, στα δάση δροσιά. Δίπλα σε ένα ελεύθερο χαρούμενο ποτάμι, χρειάζεσαι σκέπασμα για να κοιμηθείς ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι, δίπλα σε ένα ανηλεώς φραγμένο και δολοφονημένο, με τα ελάχιστα εναπομείναντα νερά του στάσιμα και βρεφοκομείο κουνουπιών, είναι απλά πνιγηρά.
Το κατά πόσο βέβαια η εξάπλωση των πόλεων, των αυτοκινητόδρομων και των εργοταξίων επηρεάζει σε αισθητό βαθμό το παγκόσμιο κλίμα, πλην του τοπικού, είναι κάτι που ούτε εμείς, ούτε κανένας μπορεί να απαντήσει με ακρίβεια. Πιθανότατα το κάνει, αλλά άγνωστο σε τι βαθμό. Δε χρειάζεται να μάθουμε από την άλλη. Ας αφήσουμε τα δάση και τα ποτάμια στην ησυχία τους.
Είναι παράξενο που αντί η θεωρία της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής να στηρίζεται λοιπόν στα ελάχιστα απτά δεδομένα που έχουμε, τα δάση δηλαδή και τα νερά, ασχολείται αποκλειστικά με τα αέρια της ατμόσφαιρας, και δη το διοξείδιο του άνθρακα. Όσοι ζητάνε από τα κράτη και τον κατασκευαστικό τους τομέα να σταματήσει την κλιματική αλλαγή, δε ζητάνε να πάψουν να μετατρέπουν το φυσικό κόσμο σε ένα απέραντο εργοτάξιο, αλλά να σταματήσουν να εκλύουν CO2 καθώς το κάνουν.
Το κακό διοξείδιο του άνθρακα.
Η ανηλεής προπαγάνδα της κλιματικής αλλαγής έχει επικεντρωθεί σ΄αυτό το αέριο. Σύμφωνα με δαύτη το CO2, μαζί με άλλα “αέρια του θερμοκηπίου¨ όπως το μεθάνιο (για την αύξηση του οποίου ενοχοποιούνται κυρίως τα κωλόζωα που τις αμολάνε ανερυθριάστως ενώ μασουλάνε γρασίδι – από τα κορυφαία στην κλίμακα της γελοιότητας επιχειρήματα της κλιματικής αλλαγής) ή το οξείδιο του αζώτου, δημιουργούν μια προστατευτική μεμβράνη ψηλά στην ατμόσφαιρα, που αντανακλά την ακτινοβολία πίσω στη γη, δημιουργώντας παρόμοιες συνθήκες με ένα θερμοκήπιο.
Η διαδικασία αυτή είναι βέβαια πανάρχαια και απαραίτητη για την ύπαρξη ζωής στην ξηρά. Χωρίς το ατμοσφαιρικό φαινόμενο του θερμοκηπίου οι θερμοκρασιακές αλλαγές μεταξύ ημέρας και νύχτας θα ήταν τεράστιες. Η βιομηχανική επανάσταση ωστόσο, με τη συνεχή καύση ορυκτών καυσίμων για τις ανάγκες της, αύξησε κατά πολύ την έκλυση του CO2 στην ατμόσφαιρα, η οποία υποτίθεται ότι λειτουργεί πλέον πολύ πιο έντονα ως θερμοκήπιο.
Το CO2 είναι η κατεξοχήν τροφή του φυτικού κόσμου (μαζί με νερό κ ηλιακή ενέργεια αποδίδει Ο2 ως μεταβολικό υποπροϊόν) και το κατεξοχήν μεταβολικό προϊόν των ετερότροφων οργανισμών (που χρησιμοποιούν O2 στο μεταβολισμό τους για να αποδώσουν CO2). Με μια πρώτη ανάγνωση λοιπόν, πολύ διοξείδιο ίσον πολύ τροφή για τα φυτά (τα οποία αναπτύσσονται ταχύτερα σε αυξημένα ποσοστά του CO2), άρα πολύ τροφή για όλους. Τα πράγματα προφανώς δεν είναι τόσο απλά. Μια απότομη αύξηση του CO2 στην ατμόσφαιρα και αν όντως το CO2 έχει τόσο σημαντική λειτουργία ως αέριο του θερμοκηπίου, θα μπορούσε να επιφέρει συνεχόμενους κλιματικούς κύκλους ανάδρασης με ιδιαίτερα σοβαρά βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.
Μόνο που κανείς δεν ξέρει πόσο ακριβώς είναι το CO2 που εκλύεται στην ατμόσφαιρα από ανθρωπογενείς δραστηριότητες. Γενικά κυμαίνεται από 4% έως 10% ανάλογα τη μελέτη.Όχι και τρομακτικά σημαντικό, θα έλεγε κανείς. Το πόσο επιδρά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου; Ούτε αυτό είναι γνωστό. Ενέχεται για την αύξηση της θερμοκρασίας; Επικρατεί διχογνωμία. Τα περισσότερα μοντέλα δείχνουν ότι το CO2 αυξάνεται μετά την άνοδο της θερμοκρασίας και όχι πριν. Είναι προϊόν δηλαδή της αύξησης της θερμοκρασίας και όχι αιτιό της. Πράγμα που προκαλεί αμφιβολίες στο κατά πόσο διαδραματίζει σοβαρό ρόλο στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Θερμαίνεται με αφύσικα γοργούς ρυθμούς το κλίμα; Ούτε σε αυτό μπορούμε να απαντήσουμε. Σίγουρα στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν είχαμε πολύ πιο θερμές περιόδους (στο μεσαίωνα πχ) τουλάχιστον στην Ευρώπη. Γενικά στερούμαστε ενός αξιόλογου αρχείου θερμοκρασιών που για να επιτρέπει κάποια ασφαλή εξαγωγή συμπερασμάτων θα πρέπει να εκτείνεται σε μερικές χιλιάδες χρόνια στο παρελθόν. Πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου ότι τωρινές θερμοκρασιακές μετρήσεις γίνονται κυρίως σε αστικά περιβάλλοντα όπου η μέση θερμοκρασία είναι αυξημένη για άλλους λόγους, καθώς επίσης και ότι τα σύγχρονα ηλεκτρονικά θερμόμετρα μπορούν να παράξουν πολύ λεπτομερέστερη καταγραφή των θερμοκρασιακών διακυμάνσεων έναντι των παλιών. Ένα θερμόμετρο υδραργύρου πχ θα ήταν δύσκολο να καταγράψει πολύ στιγμιαία θερμοκρασιακά υψηλά, θα έτεινε δηλαδή να εξομαλύνει τα αποτελέσματα.
Από πού προκύπτει άρα όλη αυτή η βεβαιότητα για την επικινδυνότητα του CO2 και για την αύξηση της θερμοκρασίας; Μα απ΄όπου παράγονται και πολλές άλλες επιστημονικές βεβαιότητες. Από τις χρηματοδοτήσεις των ερευνών. Η διαδικασία είναι απλή και δοκιμασμένη. Χρηματοδοτείς αδρά όλες τις έρευνες που παράγουν επιθυμητά αποτελέσματα και αρνείσαι τη χρηματοδότηση σε όλες τις υπόλοιπες. Ίσως να χρειαστείς και να δυσφημίσεις, αν και συνήθως κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο, αφού το ρόλο αυτού που θα λοιδορήσει και θα δυσφημίσει ανορθόδοξες έρευνες τον αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι καλοπληρωμένοι επιστήμονες. Έτσι στο παρελθόν παρήχθησαν αναρίθμητες επιστημονικές βεβαιότητες, που πλέον φαντάζουν γελοίες, όπως πχ ότι η μαύρη ράτσα είναι κατώτερη, ότι οι φτωχοί έχουν γενετική προδιάθεση για το έγκλημα, ότι ο αυνανισμός προκαλεί τύφλωση και ραχίτιδα, ότι το κάπνισμα είναι αβλαβές και η ηρωίνη για όλη την οικογένεια. Γελάμε πλέον με αυτές, με την εικόνα γιατρών να συνιστούν σκευάσματα που ονομάζονται heroine, αλλά ξεχνάμε ότι στην εποχή τους και πολλές φορές και για μεγάλο διάστημα ήταν κατεστημένες αλήθειες – η μοίρα του οποιουδήποτε τις αμφισβητούσε ήταν η δυσφήμιση. Έτσι συμβαίνει και σήμερα, που η αμφισβήτηση του ιδεολογήματος της κλιματικής αλλαγής επιφέρει αυτόματα την κατηγορία για φασιστική ατζέντα ή για διαπλοκή με το λόμπι των υδρογονανθράκων.
Ένα κοινό λάθος των κλιματολογικών μοντέλων σε σχέση με το CO2 είναι ότι τείνουν να εξηγούν τα πράγματα με όρους μηχανιστικούς – κάτι που είναι κοινός τόπος και σε άλλα επιστημονικά πεδία. Αντιλαμβάνονται δηλαδή το κλίμα ως ένα στατικό κλειστό σύστημα με προκαθορισμένες εισροές και εκροές, όπου ή διατάραξη των εισροών με αύξηση του εκλυόμενου CO2 θα επιφέρει αναταραχή σε όλο το σύστημα. Το κλίμα όμως, όπως και κάθε σύστημα στο οποίο εμπλέκεται η ζωή, είναι δυναμικό. 300 εκ. έτη π.π. τα επίπεδα οξυγόνου (ενός τοξικού και εύφλεκτου αερίου) είχαν ξεπεράσει το 30%. Δάση αναφλέγονταν από μόνα τους. Υπήρξε ωστόσο σταδιακή αυτορύθμιση, έτσι ώστε το οξυγόνο να επανέλθει σε αποδεκτά για τη ζωή επίπεδα.
Δε μπορούμε να ξέρουμε κατά πόσο ένα ποσοστό 4-10% αύξησης στο διοξείδιο του άνθρακα, μπορεί να βγάλει εκτός ισορροπίας συστήματα που έχουν επιτύχει ομοιόσταση σε πολύ πιο ακραίες περιβαλλοντικές διακυμάνσεις. Σε κάθε περίπτωση αυτό που είναι όντως ανησυχητικό είναι οι ταχείς ρυθμοί αφανισμού των δασών: η αποψίλωση των τροπικών δασών έχει ήδη μεγαλύτερο αποτύπωμα άνθρακα από όλη την Ευρώπη.
Πίσω από το ιδεολόγημα της Κλιματικής αλλαγής
Ο κόσμος και τα προπαγανδιστικά του ιδεολογήματα δεν κατευθύνονται από διευθυντήρια, αλλά από μια σύγκλιση ή και ενίοτε σύγκρουση, οικονομικών συμφερόντων. Θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε κάποια από αυτά, έχοντας βέβαια κατά νου, ότι ενδεχομένως να υπάρχουν στοιχεία και δεδομένα που μας διαφεύγουν.
Στα σίγουρα, κομβικό ρόλο διαδραματίζει η ενέργεια και οι διάφοροι μετασχηματισμοί της. Από τη δεκαετία του ΄70 και μετά, υπάρχει μια σαφή τάση απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα. Ίσως στο ξεκινημά της να βρίσκονταν οι - λανθασμένες - εκτιμήσεις για επικείμενη εξαντλησή τους, αλλά μια ψύχραιμη ανάλυση των δεκαετιών που ακολούθησαν μας οδηγεί σε μια κάπως πιο περίπλοκη εξήγηση. Το πρόβλημα δείχνει να είναι όχι τόσο η ενδεχόμενη εξάντληση των αποθεμάτων, όσο η γεωγραφική τους θέση. Το συντριπτικό ποσοστό τους βρίσκεται εκτός Ευρώπης, αλλά και ακόμα και τα αποθέματα της Αμερικής υστερούν έναντι αυτών του Αραβικού και του Τρίτου Κόσμου.
Δεν πρόκειται δηλαδή για ζήτημα επάρκειας αλλά ξεκάθαρα για ζήτημα ελέγχου τους. Για ζήτημα με άλλα λόγια, οικονομικών συμφερόντων, όπως όλα τα σημαντικά ζητήματα στον καπιταλισμό. Η μεν Αμερική αφότου μάλιστα εξασφάλισε μέσω της εξαιρετικά καταστροφικής μεθόδου του φράκινγκ πρόσβαση σε επαρκή εγχώρια κοιτάσματα, διεξήγαγε ή είχε ενεργό ρόλο σε μια σειρά απο πολέμους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, Λιβύη) με στόχο όχι την υπεξαίρεση των κοιτασμάτων αυτών, αλλά την καταστροφή τους. Οι ατελείωτες πυρκαγιές στα κοιτάσματα της Συρίας και του Ιράκ, δεν ήταν αστοχία, ή παράπλευρη απώλεια, αλλά συνειδητή επιλογή. Καταστρέφουμε τα κοιτάσματα του αντιπάλου, ώστε να πουλήσουμε τα δικά μας.
Καθώς μάλιστα η μέθοδος του φράκιγκ καταστρέφει όλο και περισσότερα αμερικανικά εδάφη, παράγοντας πλεονάσματα φυσικού αερίου, η Αμερική σιγά σιγά εγκαταλείπει τη ρητορεία της πράσινης ανάπτυξης, η οποία είχε καταστρέψει αμέτρητα βουνά της με τη μέθοδο της απομάκρυνσης της κορυφής τους και τη φυτευσή τους με ατελείωτες ανεμογεννήτριες. Ήδη ο Τραμπ αμφισβητεί ανοιχτά την αποδοσή τους καθώς και τη ρητορεία περί αποτυπωμάτων άνθρακα.
Η Ευρώπη από την άλλη, συμμετείχε μεν ενεργά στην καταστροφή της Λιβύης και έβαλε και το βρωμερό χεράκι της σ΄αυτή της Συρίας, αλλά λόγω ενδογενούς υποκρισίας και ανθρωπιστικών ρητορειών, αλλά και κυρίως λόγω γειτνίασης με τις προς καταστροφή χώρες, τους κατοίκους των οποίων ούτε να δεχτεί θέλει ως πρόσφυγες, αλλά ούτε έχει και την πολιτική δύναμη να εξοντώσει, δε μπορεί να ακολουθήσει τόσο επιθετικές πολιτικές. Ούτε και έχει εκτεταμένα δικά της κοιτάσματα. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να χρησιμοποιήσει την ιδεολογία για να εξαναγκάσει άλλες χώρες, τόσο στο εσωτερικό της, όσο και εκτός, να χρησιμοποιήσουν την ανεπαρκή πράσινη τεχνολογία της για παραγωγή ενέργειας.
Επιδοτεί την καταστροφή όλου του φυσικού κόσμου του νότου της, μέσω 4000 φραγμάτων σε κάθε τρεχούμενο νερό στα Βαλκάνια, δεκάδων χιλιάδων ανεμογεννητριών σε Βαλκάνια, Ν.Ιταλία και Πορτογαλία, που δε θα αφήσουν βουνό για βουνό και ταυτόχρονα προωθεί και φράκινγκ και εξορύξεις σε Ελλάδα και Πορτογαλία. Παράλληλα χρησιμοποιεί την πράσινη ρητορική και τη δήθεν περιβαλλοντική ευαισθησία, για να περιορίσει -χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία- την ανάπτυξη χωρών όπως η Κίνα ή και άλλων αναδυόμενων οικονομιών.
Από αυτή την άποψη, η κλιματική αλλαγή, είναι όντως εν μέρει, ένας πόλεμος ενάντια στους φτωχούς. Εξαναγκαζοντάς τους στην παραγωγή πανάκριβης, καταστροφικής για το περιβάλλον τους και εν τέλει, ανεπαρκούς, πράσινης ενέργειας, προσπαθεί να κρατήσει μια όσο ψηλότερη θέση γίνεται στον ενεργειακό ανταγωνισμό. Αφότου η έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα, επανέφερε στους υπηκόους της την σχεδόν ξεχασμένη φοβία για τον πυρηνικό όλεθρο, τα μόνα όπλα που της έχουν μείνει είναι η πώληση και η ανάπτυξη πράσινης τεχνολογίας.
Δεν πρέπει βέβαια να υποτιμάται και η η ιδεολογική αξία της κλιματικής αλλαγής, ως κατασκευή παραγωγής τρόμου. Η κλιματική αλλαγή, είναι μια απειλή παγκόσμιου τύπου. Μια κατασκευή ελέγχου υπηκόων, μέσω του συγκινησιακού φορτίου. Απειλεί την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους – και άρα, ολάκερου του σύμπαντος. Αποκτά την προτεραιότητα του κατεπείγοντος, όπως μόνο ένας καλός στρατιωτικός νόμος μπορεί να καταφέρει. “Κρίμα για τα δάση, κρίμα και για τους λύκους που θα αφανιστούν μαζί τους, αλλά εδώ μιλάμε για μηδενικές εκπομπές άνθρακα, αν είναι να σώσουμε τον πλανήτη ας θυσιάσουμε και ένα δάσος”. Αυτού του τύπου τα επιχειρήματα βρίσκονται σε συγκαλυμμένη ή και σε πιο ξεδιάντροπη μορφή, στον πυρήνα κάθε απολογίας των καταστροφικών συνεπειών των πράσινων τεχνολογιών. Ακόμα και η πιο μαχητική οικολογική συνείδηση κάμπτεται μπροστά στο φόβο του παγκόσμιου αφανισμού, συνειδητοποιώντας ότι ίσως η αφαίρεση της κορυφής του βουνού (η οικολογικά αποδεκτή τεχνική mountaintop removal στην Αμερική) ή η υιοθέτηση μεταλλαγμένων σπόρων να είναι το σκληρό τίμημα για τη σωτηρία του πλανήτη.
Οι υπήκοοι τρομαγμένοι και ανήμποροι να αντιμετωπίσουν αυτή την πλανητική απειλή σε ατομικό επίπεδο, εξαναγκάζονται να θυσιάσουν ιδέες και κοινή λογική. Θα καταναλώσουν όσο πιο πράσινα και πιο ακριβά γίνεται, θα πάνε με τα πόδια στη δουλειά τους και θα ακριβοπληρώσουν την πράσινη ηλεκτροδότηση της οικίας τους και, όπως και σε μια κατάσταση επίθεσης από εχθρικό στρατό, θα δεχτούν να θυσιάσουν ελευθερίες, ανέσεις και δικαιώματα, οτιδήποτε, αρκεί να σωθεί το ανθρώπινο είδος. Ο ήχος των πορδών από τις αγελάδες στα βοσκοτόπια τους ταράζει πιο πολύ από αυτόν των εκρήξεων στις κορυφές των βουνών.
Σ΄αυτό βέβαια δε μπορούμε να παραβλέψουμε και τον επονείδιστο ρόλο των μεγάλων οικολογικών οργανώσεων που λόγω ιδεοληψίας και κυρίως, επιδοτήσεων, τοποθετούν την έκλυση λιγότερου CO2 στην κορυφή των οικολογικών προτεραιοτήτων. Πριμοδοτούν με οικολογική αύρα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, αλλά δεν ασχολούνται με το οικολογικό αποτύπωμα της παραγωγής του ίδιου του ρεύματος, ούτε φυσικά με το εξαιρετικά υψηλό οικολογικό αποτύπωμα της κατασκευής και συχνής αντικατάστασης τόσο των ηλεκτρικών αμαξιών, όσο και των μπαταριών του.
Στο πλάι τους και η επιστημονική κοινότητα, που ως σύγχρονη θρησκεία αποδεικνύεται το ίδιο συντηρητική και λυσσαλέα υπερασπιστής του κατεστημένου (και των χρηματοδοτήσεών του) με τους προκατόχους της. Ανάγει σε ιερή την πλέον πρόσφατη ιδεολογική κατασκευή της, σε βαθμό που το να αμφισβητεί κάποιος την κλιματική αλλαγή, ισοδυναμεί με την αμφισβήτηση της ύπαρξης θεού στην Ισπανία του 16ου αιώνα.
Ρέκβιεμ για την Άγρια Ζωή
Ενώ νταινεκενικά σενάρια επικείμενης καταστροφής κατακλύζουν τα μήντια και εκφοβίζουν τους ανθρώπους, η αλόγιστη καταστροφή του πλανήτη συνεχίζεται ανεμπόδιστα, αφού δεν εκλύεται ούτε μόριο επιβλαβών αερίων. Οι θάλασσες χρησιμοποιούνται ως χωματερές, τα νερά των ποταμιών λογίζονται ως χαμένο νερό που δεν παράγει ούτε kw ενέργειας και τα δάση ως οικόπεδα, δωρεάν εργοστάσια παραγωγής επιδοτούμενης ενέργειας και τόποι πληρωμένης ψυχαγωγίας. Χώμα και νερό επιμολύνονται ή καταστρέφονται μέσω εντατικής καλλιέργειας και αλόγιστων γεωτρήσεων, ζώα και φυτά σφαγιάζονται και μεταλλάσσονται σε εργαστήρια. Και η έρημος που καταπίνει σιγά-σιγά των φυσικό κόσμο, θα έχει τουλάχιστον ένα κοινό με τις κλιματιζόμενες ερήμους των εμπορικών κέντρων και του κατακερματισμένου αστικού τοπίου: σταθερό κλίμα.
[1] O Σέρβος μαθηματικός Milankovitch υποστήριξε ότι κάθε 100.000 χρόνια ένας συνδυασμός αλλαγών στην τροχιά της γης προκαλούν το τέλος ενός κύκλου παγετού, το λιώσιμο πάγων και την εκπομπή CO2 από τον πυθμένα των ωκεανών που έχουν ως αποτέλεσμα την έναρξη μιας ενδοπαγετικής (interglacial) περιόδου διάρκειας περίπου 12.000 χρόνων. Με δεδομένο ότι η τελευταία εποχή των πάγων άρχισε περίπου 110.000 χρόνια προ του παρόντος (π.π.) και έληξε περίπου 12.000 χρόνια π.π., πιθανότατα βρισκόμαστε στο τέλος της και στις απαρχές του επόμενου κύκλου παγετού.
Αναλυτικά για τη θεωρία των "κύκλων του Milankovitch", μπορείτε να διαβάσετε στο σαιτ της NASA: earthobservatory.nasa.gov
Διαβάστε επίσης:
Καλωσορίσατε στο HK climate
Σ' αυτό το κείμενο υποστηρίζουμε ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως ένδειξη ότι συμβαίνει ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή. Εξηγούμε ότι πρόκειται για παραπληροφόρηση, και σας καλούμε να ελέγξετε την αιτιολόγησή μας.
Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή; Οι απαντήσεις που ως τώρα έχουμε δει σ' αυτό το ερώτημα περιλαμβάνουν τα εξής:
- Οι πολικοί πάγοι λιώνουν.
- Τα ακραία φαινόμενα γίνονται συχνότερα.
- Η μέση θερμοκρασία της γης αυξάνεται.
- Θυμόμαστε τον καιρό της παιδικής μας ηλικίας αλλιώς.
- Τα υπολογιστικά μοντέλα προβλέπουν περαιτέρω αύξηση στο μέλλον.
- Οι επιστήμονες συμφωνούν ότι υπάρχει ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή.
- Όσο το ζήτημα είναι αμφιλεγόμενο, θα πρέπει να ληφθούν προληπτικά μέτρα.
Στις επόμενες σελίδες εξετάζουμε αυτά τα επιχειρήματα ένα-ένα. Δείχνουμε πως μερικά είναι εντελώς λάθος· και πως μερικά άλλα μπορεί να είναι σωστά αλλά δεν αποτελούν ένδειξη πως υπάρχει ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου