Οι μόνοι που καπηλεύονται τους αγώνες του λαού, κύριε Τσίπρα, είναι εκείνοι που τον αφανίζουν στο όνομα της σωτηρίας του.

Επειδή το θράσος αυτού του ανεκδιήγητου νεαρού που υποδύεται τον πρωθυπουργό της χώρας δεν έχει πάτο και επέλεξε την ημέρα της επετείου της εξέγερσης του πολυτεχνείου του '73 να καταγγείλει από το βήμα της βουλής (ολόκληρη η ομιλία εδώ) για "καπηλεία της επετείου" κάποιους που τους ονόμασε αντιεξουσιαστές, ταυτίζοντάς τους μάλιστα στην καπηλεία με τους ναζί χρυσαυγίτες, έχουμε να του πούμε τα εξής.

 Ο πρύτανης της καπηλείας

Δεν μας κάνει εντύπωση η υποκριτική απόδοση τιμής προς στην εξέγερση του πολυτεχνείου από τον επίγονο των ΚυρκοΦλωράκηδων, οι οποίοι κατήγγειλαν την ίδια την εξέγερση του '73 σαν έργο προβοκατόρων ή σαν ανεύθυνη πράξη που χαλούσε τα σχέδια του υποτιθέμενου εκδημοκρατισμού Μαρκεζίνη, εξακολουθεί όμως να μας εντυπωσιάζει η αμετροέπεια του πρύτανη της καπηλείας ολόκληρης της ιστορίας της αριστεράς, Α. Τσίπρα, εναντίον των πολιτικών επιγόνων της ίδιας της εξέγερσης αλλά και η περιφρόνηση όσων από τους φυσικούς πρωταγωνιστές της δεν υπέκυψαν και δεν εντάχθηκαν στα αντιλαϊκά σχέδια της νέας εποχής που ο ίδιος και η παρέα του υπηρετεί πλέον ανενδοίαστα και με θέρμη.

Αν πιστεύει πως τη στιγμή που πρωταγωνιστεί στον αφανισμό της χώρας και του λαού μας η κοινωνία θα τον ραίνει με κόκκινα γαρύφαλα δεν έχει συναίσθηση της ύβρης που έχει διαπράξει. Η ώρα που δεν θα μπορεί πλέον να παριστάνει πως δεν κατάλαβε είναι πολύ κοντά.

Ας του απαντήσουμε με ένα απόσπασμα από τις "όρνιθες" του Αριστοφάνη σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.



Που που που που που που 'ναι αυτός
που μας εκάλεσε;
Που που που που σε ποιο μέρος βόσκει;
Tι τι τι τι τι τι τι 'ν' η αιτία;
Ποιο ποιο ποιο ποιο ποιο
ποιος ο λόγος;
Πως, πούθε, ποιοι 'ναι, που 'ναι,
πες μας, δε θα πεις;

A, προδοθήκαμε, επάθαμε ανόσια,
τούτος ήτανε φίλος μας κι έβοσκε
στα χωράφια μαζί μας σαν σύντροφος.
Καταπάτησε νόμους αρχαίους
και τους όρκους των όρνιων επρόδωσε.

Με δόλο εδώ μας κάλεσε
κοντά σε γένος άνομο
που πάντα εχτρός μας στάθηκε
πάντα τροφή μας έκανε.

Αμή με τούτο τ' όρνιο μας
ύστερα θα τα ειπούμε
μόνον ετούτοι οι γέροι λέω,
ευθύς να το πληρώσουν:
κομμάτια να τους κάνουμε
κομμάτια να τους φάμε
Α, προδοθήκαμε, πάθαμε ανόσια.

Εμπρός, απάνω τους ριχτείτε,
εμπρός με ορμή σκοτώστε τους,
εμπρός με τις φτερούγες σας
παντού περικυκλώστε τους
κι οι δυο τους να βογκήξουνε
να φάνε χώμα οι μύτες τους
γιατί ούτε σκιερό βουνό
ούτε κι αιθέριο σύννεφο
ούτε και πέλαγο ψαρό
μπορεί να τους γλιτώσει αυτούς
από τα νύχια τούτα μου.
E! μην κοντοστεκόσαστε,
εμπρός να τους μαδήσουμε,
απάνω τους νυχιές, τσιμπιές-
πού 'ν' ο ταξίαρχος; εμπρός,
να προχωρήσει το ελαφρό.

Αέρα, κι ελελεύ!
χαμηλώστε μπρος τις μύτες,
μην κοντοστεκόσαστε,
βάρα, χτύπα, μάδα, δείρε,
το τσουκάλι σπάσε πρώτα.