Αναδημοσίευση από το eagainst.com Το ίδιο άρθρο βρίσκεται επίσης δημοσιευμένο στο omadeon.wordpress.com
και συνοδεύεται από πλούσια αναφορά σε αρθρογραφία του Richard Wolff και σχετικό video.
Eagainst : Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τον Richard Wolff, καθηγητή Οικονομικών στο πανεπιστήμιο Amherst της Μασαχουσέτης, και πρωτοδημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 2012 στο Dollars&Sense υπό τον τίτλο “Turning Toward Solutions”. Μεταφράζουμε το κείμενο, το οποίο μπορεί να βρει κανείς στην προσωπική ιστοσελίδα του ίδιου.
Μετάφραση και πρώτη δημοσίευση:
Το πρωτότυπο άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε παρακάτω:
Έφτασε η ώρα να καταλάβουμε και να αναδιοργανώσουμε την παραγωγή
Του Richard Wolff
Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, το 99% κρατά στα χέρια του το όπλο της κριτικής και το στρέφει κατά του 1%. Είναι αποτελεσματικοί, επειδή ενεργούν με ένα νέο, συλλογικό και οργανωμένο τρόπο. Το Occupy Wall Street (OWS) και τα πολλά παρακλάδια του εκθέτουν βασικές αλήθειες και απαιτούν θεμελιώδεις αλλαγές. Αγωνίζονται ειρηνικά προκειμένου να προσεγγίσουν, να ενημερώσουν και να κινητοποιήσουν την κοινή γνώμη. Κερδίζουν συνεχώς τις καρδιές των ανθρώπων. Σε αντίδραση, το 1% των ΗΠΑ μιμήθηκε τους ομόλογούς του στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στη Συρία και στο Μπαχρέιν. Περιόρισε την πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης που χρειαζόταν το κίνημα προκειμένου να επικοινωνήσει με τους συνεχώς αυξανόμενους υποστηρικτές του. Απέτυχε. Η αστυνομικές του δυνάμεις εκφόβισαν, αλλά απέτυχαν. Οι υπάλληλοι του Δημοκρατικού Κόμματος προσπάθησαν να μετατρέψουν τους υποστηρικτές του Occupy σε υποστηρικτές του Ομπάμα για τις εκλογές του 2012. Απέτυχαν και σε αυτό.
Στη συνέχεια, το όπλο της κριτικής του 99% υπέστη την κριτική των όπλων. Το 1% — οι τακτικοί ιεροκήρυκες της μη-βίας στους άλλους — κατέφυγε στην συντονισμένη αστυνομική βία στις πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα. Όπως και αλλού, προκειμένου να καλύψει την αποτυχία της να κερδίσει τις καρδίες και τις γνώμες των ανθρώπων, η κυβέρνηση των ΗΠΑ κατέφυγε στην βία. Οι αδικίες που διεπράχθησαν στο εξωτερικό, στρέφονται ενάντια σε αυτούς που τις διέπραξαν. Εικόνες που δείχνουν μηχανές και προσωπικό του Αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης να ισοπεδώνουν την ελεύθερη βιβλιοθήκη στο πάρκο Zuccotti έλαμψαν στο διαδίκτυο. Σε πολλούς υπενθύμισε τις περίφημες φωτογραφίες της δεκαετίας του 1930 με την αστυνομία να καίει τα βιβλία αυτά που και οι Ναζί φοβόντουσαν ή μισούσαν και ως εκ τούτου δαιμονοποιούσαν.
Ο δισεκατομμυριούχος και προσφάτως ανακηρυχθείς δήμαρχος της Νέας Υόρκης — ο Mubarak Bloomberg — έδωσε τη διαταγή για “καθαρισμό” του πάρκου Zuccotti. Αφού προήδρευσε σε μερικές από τις πιο βρώμικες σήραγγες μετρό και σταθμούς του κόσμου, ο Bloomberg ξαφνικά έπαθε έμμονη με την καθαριότητα. Στη Νέα Υόρκη, όπου η κατανομή του εισοδήματος είναι ακόμα περισσότερο πιο άνιση απ΄οσο στο σύνολο του έθνους, ο δήμαρχος του 1% προσπάθησε να φιμώσει τις κριτικές του OWS για αυτή την ανισότητα και τις καπιταλιστικές ρίζες της. Όσο το OWS μεγαλώνει προς ένα εθνικό κίνημα, θα οδηγεί άραγε σε μετονομασία του Προέδρου — σε Mubarak Obama;
Οι συνθήκες που προκαλούν το OWS περιλαμβάνουν την εντεινόμενη οικονομική ανισότητα, την προκύπτουσα από το χρήμα διαφθορά της πολιτικής, και τις υπο κατάρρευση περιουσίες και προοπτικές των περισσότερων Αμερικανών. Ούτε ο Bloomberg ούτε ο Obama δεν τις αλλάζουν. Το γραφείο Απογραφών των ΗΠΑ υπολόγισε εκ νέου τα ποσοστά φτώχειας πέρυσι το Νοέμβριο (όπως ζητήθηκε και αναφέρθηκε από την New York Times, 19 Νοεμβρίου 2011). Ο νέος υπολογισμός χωρίζει την φτώχεια σε τρεις τύπους: τους “πολύ φτωχούς» (κερδίζουν 50% ή λιγότερο του επίσημου επιπέδου φτώχειας), τους “φτωχούς” (κερδίζουν 50-100% του επιπέδου της φτώχειας) και τους “σχεδόν φτωχούς” (κερδίζουν 100-150% του επιπέδου της φτώχειας). Ο νέος υπολογισμός έλαβε υπόψη του τις διαφορές στα περιφερειακά κόστη διαβίωσης, στα κυβερνητικά οφέλη (μεταβιβαστικές πληρωμές) και στην απώλεια εισοδήματος λόγω φορολόγησης, στην υγειονομική περίθαλψη και στα έξοδα εργασίας.
Το αποτέλεσμα του γραφείου Απογραφής είναι : το ένα τρίτο των Ηνωμένων Πολιτειών ζει στην φτώχεια ή είναι σχεδόν φτωχό. Πάνω από 100 εκατομμύρια συμπολίτες μας ζουν σε επίπεδα φτώχειας τα οποία είναι δύσκολο να τα φανταστούμε, πόσο μάλλον να τα αντέξουμε. Αυτό που προσφέρει το καπιταλιστικό σύστημα έρχεται σε αντίθεση με την αίσθηση που έχουν οι περισσότεροι Αμερικανοί για την δικαιοσύνη, για τις προσδοκίες αμοιβών ανταποκρινόμενων στην σκληρή δουλειά της μεσαίας τάξης, και των ελπίδων για τα παιδιά τους. Οι επιχειρηματικοί και πολιτικοί ηγέτες αρνούνταν για δεκαετίες να κατανοήσουν, να συζητήσουν δημόσια, ή να αλλάξουν αυτές τις συνθήκες. Τα περισσότερα από τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι ακαδημαϊκοί ήταν ομοίως στην άρνηση. Έτσι, το σύστημα εξακολουθούσε να αναπαράγει τις αιτίες της φτώχειας (ανεργία που παρακώλυε την αύξηση μισθών, “μειώσεις του ελλείμματος” που περιέκοπταν τις κυβερνητικές μεταβιβαστικές πληρωμές στους άπορους, κατασχέσεις που παράγουν ,παράλληλα με τα ολοένα και περισσότερα εγκαταλελειμμένα σπίτια, και περισσότερους άστεγους κ.λπ.). Το καπιταλιστικό σύστημα γινόταν όλο και περισσότερο αφόρητο για ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Παρήγαγε ένα μαζικό κίνημα όπως το OWS που κλόνισε και αναστάτωσε την εθνική συναίνεση αναφορικά με αυτή την άρνηση. Σήμερα, η κριτική των όπλων (αστυνομία) κινδυνεύει να χάσει από το όπλο της κριτικής (OWS).
Για το τελευταίο μισό του αιώνα, ήταν ταμπού στις Ηνωμένες Πολιτείες το να ασκήσουμε κριτική, να συζητήσουμε δημόσια, ή να προτείνουμε αλλαγές στο οικονομικό σύστημα. Μπορούσαμε να αμφισβητήσουμε και να τροποποιήσουμε το εκπαιδευτικό, το μεταφορικό ,το υγείας και άλλα βασικά συστήματα. Εντούτοις, οι ψυχροπολεμικές ανησυχίες και ο υστερικός αντικομμουνισμός πρόσταζε την δοξολογία του οικονομικού συστήματος. Η κριτική του καπιταλισμού στιγματιζόταν ως έλλειψη αφοσίωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί ακολούθησαν τους πολιτικούς στην παροχή λευκής επιταγής στον καπιταλισμό. Πίσω από αυτό το εορταστικό πέπλο, ένας προστατευμένος καπιταλισμός λειτουργούσε όλο και πιο ανεπαρκώς για ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Καθώς το επίπεδο των πραγματικών μισθών σταμάτησε να ανεβαίνει από την δεκαετία του 1970, οι Αμερικανοί δανείστηκαν περισσότερο απ΄οσο μπορούσαν να αντέξουν. Όσο οι σταθεροί μισθοί και η αυξανόμενη εργατική παραγωγικότητα δημιουργούσε τεράστια κέρδη, οι διευθυντές πληρώνονταν με αστρονομικές απολαβές, καρπώνονταν τις μετοχές των εργαζομένων (stock option), και έπαιρναν τεράστια μπόνους. Η ανισότητα έχει πολλαπλασιαστεί από την δεκαετία του 1970 και έχει συμβάλει σημαντικά στην επιδείνωση και στην διάρκεια της κρίσης.
Οι αμερικανοί καπιταλιστές εκμεταλλεύτηκαν πλήρως την εξαίρεσή τους από την βασική κριτική. Διεύρυναν την απόσταση μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων για να παράγουν μια νέα «Χρυσή Εποχή» η οποία σηματοδοτείται τώρα από το σύνθημα «το 99% εναντίον του 1%». Είναι εκπληκτικά αποτελεσματικό επειδή στους περισσότερους Αμερικανούς ηχεί τόσο αληθινό.
Το κίνημα Occupy εξακολουθεί να αναπτύσσεται και τώρα στρέφεται όλο και περισσότερο προς την κατεύθυνση εύρεσης λύσεων για τα προβλήματα που το ίδιο ανέδειξε. Μία αναδυόμενη προοπτική υποστηρίζει ότι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα είναι το πρόβλημα και ότι η μετάβαση σε ένα άλλο σύστημα είναι η λύση. Στόχος δεν είναι η μετάβαση σε παραδοσιακές σοσιαλιστικές εναλλακτικές λύσεις (π.χ., την παλιά Σοβιετική Ένωση ή την σύγχρονη Κίνα). Μάλλον, και αυτές οι εναλλακτικές λύσεις φαίνονται ελαττωματικές και χρειάζονται θεμελιώδεις αλλαγές.
Η λύση και για αυτά είναι η εκ βάθρων αναδιοργάνωση της παραγωγής. Όπου απαντάται παραγωγή αγαθών ή υπηρεσιών, οι εργαζόμενοι εκεί πρέπει συλλογικά και δημοκρατικά να λειτουργούν ως το δικό τους Διοικητικό Συμβούλιο. Ο εκμεταλλευτικός καπιταλισμός (εργοδότης έναντι του εργαζομένου) θα πρέπει να καταργηθεί όπως οι πρόγονοί μας κατάργησαν την σκλαβιά (αυθέντης έναντι των σκλάβων) και την δουλοπαροικία (Λόρδος έναντι των ιδιοκτητών δουλοπάροικων). Η λύση είναι ένα σύστημα εργατικά αυτοδιευθυνόμενων επιχειρήσεων – όπου αυτοί που κάνουν την δουλειά, την σχεδιάζουν και την διευθύνουν και διανέμουν τους καρπούς της. Ο βασικός στόχος της δημοκρατίας — ότι όλοι όσοι επηρεάζονται από οποιαδήποτε απόφαση πρέπει να συμμετέχουν ισότιμα στην διαμόρφωσή της — τελικά θα φτάσει στο εσωτερικό της ίδιας της παραγωγής. Δεν θα είναι πλέον μια μικρή μειοψηφική ελίτ — οι μεγαλομέτοχοι και τα εταιρικά διοικητικά συμβούλια που αυτοί επιλέγουν — που θα παίρνει όλες τις βασικές αποφάσεις: τι, πώς και πού θα παραχθεί κάτι όσο και τον τρόπο χρήσης των πλεονασμάτων/κερδών. Αντί για αυτό, οι ίδιοι οι εργάτες — σε κοινή δημοκρατική συνεργασία με τις οικιστικές κοινότητες που είναι αλληλεξαρτώμενες με τις επιχειρήσεις τους — θα λαμβάνουν όλες αυτές τις αποφάσεις.
Μόνο τότε θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τους επαναλαμβανόμενους καπιταλιστικούς κύκλους. Εκείνοι ξεκινούν όταν η συσσώρευση κεφαλαίου και ο ανταγωνισμός δημιουργούν μια κρίση. Όταν η συντηρούμενη ταλαιπωρία των μαζών ακολουθήσει, κινήματα για μεταρρύθμιση προκύπτουν και μερικές φορές πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν τα κέρδη τους για να μπλοκάρουν τις μεταρρυθμίσεις και, όταν αποτύχουν, για να αναιρέσουν τις μεταρρυθμίσεις. Αυτό θέτει το στάδιο για την επόμενη περίοδο της συσσώρευσης και του ανταγωνισμού και την επόμενη κρίση: το μοτίβο των ΗΠΑ από την κατάρρευση του 1929.
Προκειμένου να σπάσουν τέτοιοι πραγματικά φαύλοι κύκλοι, χρειάζεται να μετασχηματίσουμε τον καπιταλισμό, αναδιοργανώνοντας εσωτερικά τις επιχειρήσεις. Στη συνέχεια, αυτοί που χρειάζονται περισσότερο και θα επωφεληθούν από τις μεταρρυθμίσεις είναι οι αυτό-οργανωμένοι εργάτες που θα διαθέτουν, καθώς και θα δημιουργούν τα κέρδη των επιχειρήσεων. Δεν θα υπάρχει καμιά ξεχωριστή κατηγορία εργοδοτών να χρησιμοποιήσει τα κέρδη για να αναιρέσει τις μεταρρυθμίσεις που κατακτήθηκαν από τους εργάτες. Οι αυτόδιευθυνόμενοι εργάτες θα πληρώνουν φόρους σε κάποιο κράτος μόνο εφόσον αυτό διασφαλίζει αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Πιο ουσιαστικά, η μεγαλύτερή μας ελπίδα για την λήξη της κληρονομιάς της ιστορίας του 99% έναντι 1% έγκειται στην θέσπιση νέων επιχειρήσεων όπου δημοκρατικά οι αυτό-διευθυνόμενοι εργάτες δεν θα διανέμουν πλέον εισοδήματα με τον γκροτέσκο και άνισο τρόπο του καπιταλισμού.
Οι αυτοδιαχειριζόμενες από τους εργάτες επιχειρήσεις αποτελούν μια λύση στα προβλήματα τόσο του καπιταλισμού όσο και του σοσιαλισμού. Η θέσπιση αυτοδιαχειριζόμενων επιχειρήσεων προχωράει περαιτέρω στο σύγχρονο δημοκρατικό κίνημα πέρα από μοναρχίες και απολυταρχίες. Ο εκδημοκρατισμός της παραγωγής με αυτόν τον τρόπο μπορεί τελικά να οδηγήσει την πολιτική δημοκρατία πέρα από το να είναι ένα απλώς εκλογικό τελετουργικό που διευκόλυνε τον ίδιο παλιό κανόνα του 1% πάνω από στο 99%. D & S
JKL / Eageinst.com
Δείτε παρακάτω σε ένα παλιό και σχετικά γνωστό video πώς, ο Richard D. Wolff περιγράφει το κεφαλαιοκρατικό μοντέλο συσσώρευσης που στηρίχτηκε στη δημιουργία κρατικών "ελλειμάτων" με πολιτική επιλογή απάντησης από τις κυρίαρχες ελίτ τον κρατικό "δανεισμό" και συνέπεια την γιγάντωση του "δημόσιου χρέους" των κρατών. Ειδική αναφορά κάνει στην ελληνική περίπτωση και τον πρώην μαθητή του Γιώργο Α. Παπανδρέου που την περίοδο της διάλεξης του Richard Wolff ήταν ακόμα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου