Η Εξουσιοφρένεια των Βενιζέλου και Σαμαρά. (του Γιώργου Στάμκου)

Πηγή: tvxs.gr

του Γιώργου Στάμκου

Με τις συνεχόμενες αλλαγές και ανατροπές που συμβαίνουν τελευταία στην Ελλάδα, έχουμε την εντύπωση πως «αλλάζουμε σελίδα», όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην πολιτική σκηνή. Νέα κόμματα σχηματίζονται και νέοι πρωταγωνιστές ε(παν)εμφανίζονται. Και μάλιστα εντελώς Εξουσιοφρενείς, δηλαδή εμφορούμενοι από παθολογική δίψα για Εξουσία. Από τη μία ο Αντώνης Σαμαράς, που το Νοέμβριο του 2009 ψηφίστηκε ως νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας (εκτοπίζοντας τη Ντόρα Μπακογιάννη, κι εμμέσως τον «προαιώνιο εσωτερικό εχθρό» του, τον Μητσοτάκη), ετοιμάζεται πυρετωδώς να υλοποιήσει το παιδικό του απωθημένο: να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας. Από την άλλη ο Ευάγγελος Βενιζέλος, παλιός Δελφίνος του ΠΑΣΟΚ, ένα άτομο παθολογικά φιλόδοξο και εξουσιοφρενές (κατά τον προσφιλή όρο του φίλου Δρ. Κλεάνθη Γρίβα), ετοιμάζεται να αναλάβει τα ηνία του ΠΑΣΟΚ και να δώσει φτερά στα πιο λαίμαργα όνειρά του. Η πολυπόθητη στιγμή που τόσο περίμενε επί δεκαετίες θα έρθει την Κυριακή 18 Μαρτίου του 2012, όταν θα γίνει πανηγυρική ενθρόνιση του Βενιζέλου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Απουσία αντιπάλου φυσικά...

Η Εξουσιοφρένεια του Βενιζέλου δεν είναι κάτι το μυστικό, ειδικά για όσους γνωρίζουν την πολιτική του διαδρομή, από το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του 1980 μέχρι την Αντιπροεδρία του ΠΑΣΟΚ πρόσφατα. Φαίνεται άλλωστε κι από το «εκτόπισμα» του, από τον τρόπο που μιλά και συμπεριφέρεται. Η λαιμαργία του για τα υλικά αγαθά και την Εξουσία δεν κρύβεται –και ούτε καν μπήκε στον κόπο να την κρύψει. Η πορεία του όμως προς την πολυπόθητη Εξουσία όμως δεν ήταν πάντοτε στρωμένη με ροδοπέταλα.

Στις 2 Οκτωβρίου του 2007, όταν τα αποτελέσματα των Βουλευτικών Εκλογών τοποθετούσαν το ΠΑΣΟΚ για μια ακόμη φορά στην Αντιπολίτευση, μ’ ένα ποσοστό της τάξης του 38,1%, ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν έκρυψε τις φιλοδοξίες του κι έσπευσε την ίδια νύχτα στο Ζάππειο για να θέσει θέμα ηγεσίας στο κόμμα του. Η σπουδή με την οποία κινήθηκε έδειχνε μια λαιμαργία, μια δίψα για εξουσία, που δεν πέρασε απαρατήρητη. Ειδικά από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που στις κομματικές εκλογές της 11ης Νοεμβρίου του 2007 έδωσε στον Βενιζέλο μόνο το 38,2% των ψήφων, ενώ στον ηττημένο Γ. Παπανδρέου το 55,9% χαρίζοντας του και πάλι την ηγεσία του κόμματος. Αυτή η ήττα σίγουρα δεν κάθισε καλά στο στομάχι του Βενιζέλου, αλλά τελικά τη χώνεψε και συνεργάστηκε με τον Παπανδρέου. Πήρε όμως το μήνυμα.

Έπρεπε να κάνει υπομονή. Ο κόσμος μπορεί ακόμη να μην τον ήθελε, αλλά «έχει ο καιρός γυρίσματα». Θα ερχόταν η στιγμή να πάρει την εκδίκηση του κι από τον Παπανδρέου κι από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ Θα ‘ρχόταν η στιγμή που θα τον παρακαλούσαν. Που η εξουσία θα του καθόταν ως «ώριμο φρούτο».

Ο έτερος της παρέας, ο αποστεωμένος γυαλάκιας Αντώνης Σαμαράς, έχει κι αυτός ένα ενδιαφέρον εξουσιοφρενές παρελθόν. Όντας «παιδί-θαύμα» της ΝΔ, δεν άργησε να καταστεί υψηλόβαθμο στέλεχος και τελικά Υπουργός Εξωτερικών της Κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990-1993). Επειδή όμως ήταν κι αυτός παθολογικά ερωτευμένος με την Εξουσία, δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ ένα «χλωμό τροπικό φυτό» στη σκιά του πανύψηλου Μητσοτάκη, τον οποίο και έβλεπε πάντοτε ως «ξένο σώμα» που νόθευε την παραδοσιακή Δεξιά. Δεν είχε καθόλου τύψεις λοιπόν να τον κεράσει με το ίδιο ποτό της προδοσίας (όπως και ο Μητσοτάκης έκανε στο Γέρο Παπανδρέου το 1965), με πρόσχημα διαφωνίες σχετικά με το Σκοπιανό. Έριξε την τότε κυβέρνηση της ΝΔ, προκαλώντας με την απόσχιση του νέες εκλογές τις οποίες και κέρδισε το αντίπαλο ΠΑΣΟΚ, ενώ ο ίδιος μπήκε στην περιπέτεια να ιδρύσει ένα ετερόκλητο κόμμα με την ονομασία «Πολιτική Άνοιξη». 

Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως φιλοδοξούσε. Μετά το τέλος του αποτυχημένου εγχειρήματος της «Πολιτικής Άνοιξης» και το αποκαρδιωτικό 2,96% που απέσπασε στις Εκλογές του 1996, πέρασε μια δεκαετία απομονωμένος σε μια «πολιτική έρημο», χωρίς συμμετοχή στα κοινά και χωρίς λαϊκά στηρίγματα –μακριά από την «αγάπη του κόσμου» της Δεξιάς. Ποιος ξέρει τι αρρωστημένες σκέψεις φώλιασαν στο μυαλό του βρισκόμενος στο βαθύ σκοτάδι της «πολιτικής ερήμου» του. Τα έβαλε άραγε με τον εαυτό του επειδή δεν έκανε σωστές επιλογές ή με τον ελληνικό λαό που δεν τον προτίμησε; Εσείς τι λέτε;

Βενιζέλος και Σαμαράς. Ο χοντρός κι ο λιγνός. Και οι δύο λιμασμένοι για Εξουσία. Εξουσιοφρενείς και οι δύο τους ως το μεδούλι, έχοντας ήδη συστήσει Κοινό Μνημονιακό Μέτωπο, είναι καταδικασμένοι να συνεργαστούν μετά τις επερχόμενες εκλογές. Τους ενώνουν άλλωστε αρκετά. Όχι τόσο η κοινή τους υποστήριξη στο νέο Μνημόνιο και στο εφαρμοστικό του πρόγραμμα, όσο η δίψα τους για εξουσία και το μίσος τους προς τον ελληνικό λαό που τους απέρριψε στο παρελθόν. Με χαρά λοιπόν θα τον εκδικηθούν. Θα απολαμβάνουν ενδόμυχα κάθε επώδυνο νέο μέτρο που θα λαμβάνουν εις βάρος του ελληνικού λαού. Ως άλλοι Γκαουλάιτερ (Gauleiter) της Ελλάδας θα απολαμβάνουν τα βασανιστήρια και το «μαρτύριο της σταγόνας» στο οποίο θα υποβάλλουν τον ελληνικό λαό, ενώ οι ίδιοι θα αλέθουν με το στόμα τους μεγάλα λόγια περί έθνους και πατρίδας, ευχαριστώντας ταυτόχρονα το Θεό που τους χάρισε την εξουσία (είναι γνωστό πως ο χοντρός είναι «άνθρωπος της Εκκλησίας», ενώ ο λιγνός είναι αμετανόητος εθνικιστής).

Δεν θα μας λυπηθούν καθόλου. Και δεν θα έχουν καθόλου τύψεις γι’ αυτό. Ξεχειλίζουν άλλωστε από Μακιαβελισμό.  Γι’ αυτούς «η εξουσία είναι εξουσία. Δεν έχει σημασία ποιος την ασκεί: Ο Πάπας, ο πρίγκιπας, ο πολιτικός ή ο γιατρός. Καθένας τους μπορεί να καταπιέζει, να διώκει και να σκοτώνει εκείνους που υπόκεινται στην εξουσία του…» (Thomas Szasz).  Και γι’ αυτό, θεωρούν πως η εξέγερση ενάντια στην εξουσία ήταν και παραμένει το «αληθινό αμάρτημα», το κλασσικό έγκλημα της ατομικής προσωπικότητας. Αν εξεγερθούμε λοιπόν δεν θα μας το συγχωρέσουν. Θα απολαμβάνουν τη χαρά της εκδίκησης. Θα τιμωρήσουν κι άλλο τον ελληνικό λαό γιατί κατά βάθος τον σιχαίνονται για την δουλικότητα και εξαρτιοσιομανία του, όπως σημείωσε κάποτε εύστοχα και ο Alexis de Tolqueville: «Η μόνη ανεξάρτητη πράξη των μαζών θα είναι να εκλέγουν τον αφέντη τους και αμέσως μετά να ξαναγυρίζουν και πάλι στην κατάσταση της εξάρτησης τους...» Ναι, έτσι μας βλέπουν, μην έχετε αυταπάτες.

Αλλά ελπίζω πως θα τους εκπλήξουμε δυσάρεστα. Τουλάχιστον για το δικό μας το καλό.

Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και δημιουργός του εναλλακτικού περιοδικού Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com)