Τι να κάνουμε

Αναδημοσίευση από το blog: κεράσια και κρίνοι 10.3.2012

Δεν το κρύβω ότι από ιδιοτέλεια ενδιαφέρομαι για το τι θα γίνει με την πολιτική, οικονομική, κοινωνική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Είναι αυτό που λένε ταξικό συμφέρον. Είμαι ένας από αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν το έξτρα χαράτσι της εφορίας, που δεν έχουν να πληρώσουν το χαράτσι της ΔΕΗ, και δεν τα έχω πληρώσει. Από αυτούς που ο μισθός τους δεν τους φτάνει πια για τα καθημερινά έξοδα, μετά τις ατελείωτες περικοπές και κρατήσεις και φόρους, που όλα μου τα χρήματα πηγαίνουν στους βασικούς λογαριασμούς, στο super market πάλι για τα βασικά, στις μετακινήσεις, και δεν μου περισσεύει τίποτα, ούτε για να βάλω στην άκρη για μια έκτακτη ασθένεια, ούτε καν για αναγκαία επίσκεψη στο γιατρό. Σε λίγο δεν θα μπορώ να κινώ και το αυτοκίνητο μου, πρώτον γιατί έτσι και πάθει καμιά βλάβη, καθώς είναι και κάποιας ηλικίας, πού θα βρω λεφτά να σκάσω στο συνεργείο, και δεύτερον επειδή η βενζίνη βαδίζει ολοταχώς προς τα 2 ευρώ το λίτρο! Δηλαδή το να πας στη δουλειά σου ή για ψώνια ή μια βόλτα, είναι πλέον πολυτέλεια.

Την ίδια ώρα, περπατώ στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας και βλέπω χιλιάδες εξαθλιωμένους ανθρώπους, άστεγους, ουσιοεξαρτημένους, να κοιμούνται στο πεζοδρόμιο, στα παγκάκια, μέσα στη βρώμα των καυσαερίων των αυτοκινήτων. Φτώχεια παντού, ατέλειωτη φτώχεια όπου και να γυρίσεις το μάτι σου. Τα κτήρια, παλιά και νέα, μοντέρνα και νεοκλασικά, όμορφα και σπουδαία, εγκαταλειμμένα, αφού οι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν χρήματα να τα επισκευάσουν, να τα συντηρήσουν. Μια κατεστραμμένη χώρα, εικόνες Τρίτου Κόσμου.

Επειδή όλα αυτά είναι πολύ βαριά και δεν τα αντέχει κανείς, επιστρέφει στο σπίτι, αν έχει ακόμα, και ανοίγει την τηλεόραση για να δει την ιλουστρασιόν εικόνα ενός ανύπαρκτου, σκηνοθετημένου κόσμου, αποσπάσματα του σκηνικού του οποίου συναντάμε και στα βόρεια προάστια των πλουσίων, των απατεώνων, όλων αυτών που κλέψανε τόσα χρόνια, μας κλέψανε, και τώρα ζουν στον παράδεισο τους κι εμείς στην κόλαση. Αυτοί, όπως οι δωσίλογοι και οι μαυραγορίτες της κατοχής, και γενικά όπως όλοι όσοι πουλάνε το τομάρι τους, πουλώντας τους συνανθρώπους τους για τον πλούτο, τη γλυτώνουν και τώρα πια η μόνη τους στεναχώρια θα είναι πώς θα σωθούν από τα πεινασμένα πλήθη που θα τους λιντσάρουν σε λίγο καιρό. Εκεί δίπλα στους ρακένδυτους του κέντρου, περνάνε και κάτι μαύρες λιμουζίνες, γυαλισμένες και κερωμένες. Δεν λένε να αφήσουν το κέντρο της μητρόπολης, με την ιστορία του, και φυσικά με τα κέντρα εξουσίας που στεγάζονται παραδοσιακά εκεί.

Τα βλέπω λοιπόν και όλα αυτά και φοβάμαι ότι δεν είμαι κι εγώ πολύ μακριά από αυτή τη μοίρα του άστεγου εξαθλιωμένου. Πολύ θέλει; Άμα τελειώσουν τα λεφτά, τελειώνουν όλα. Και τα λεφτά μας τελειώνουν όπου να ναι. Τα ταμεία δεν θα μας καλύπτουν τα φάρμακα ή τις επισκέψεις σε γιατρούς. Τα ταμεία τα λήστεψε το κούρεμα, όλα, και αυτά που αρνηθήκανε να κουρευτούν, τα υποχρεώνουν. Το είπε το βουβάλι ο Βενιζέλος. Με τα γενόσημα και την συνταγογράφηση της βασικής ουσίας από τους γιατρούς, όποιος δεν έχει να πληρώσει το καλό γενόσημο, που παράγεται σε δυτικές χώρες, θα παίρνει το φτηνό γενόσημο της Μαλαισίας. Ούτε καν στοιχειώδη σύνταξη θα μας δίνουν. Έτσι και είσαι άρρωστος ή ηλικιωμένος, δεν έχεις ζωή. Θα πας σαν το σκυλί, κυριολεκτικά,θα ψοφάς.

Μας δείχνουν πλέον τα συσσίτια λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Ο άνθρωπος έχει από τη φύση την ικανότητα της προσαρμογής. Αυτό το έκανε η φύση – ή ο Θεός αν προτιμάτε, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί – για να μπορεί να επιβιώνει από τις περιβαλλοντικές αλλαγές. Αλλά το ίδιο συμβαίνει με τις κοινωνικές αλλαγές. Μόνο που αυτές δεν είναι απαραίτητο να γίνουν έτσι. Δεν είναι από Θεού ή φυσικά φαινόμενα. Κι όμως, κάπως έτσι τα παρουσιάζουν όλα στις ειδήσεις τους, ως φυσική των πραγμάτων εξέλιξη, και τα συσσίτια, και όλα τα νέα μέτρα, και την τρόικα, και τις κυβερνήσεις τους, και τη στάση της Γερμανικής και ευρωπαϊκής κυβέρνησης, όλα έτσι ήταν γραφτό να συμβούν. Και το να πεθάνουμε μερικά εκατομμύρια, ε, ήταν της μοίρας μας γραφτό. Καθόμαστε λοιπόν σε τηλεοράσεις και διαδίκτυα και ραδιόφωνα και παρακολουθούμε την θεατρική παράσταση που λέγεται το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, μόνο που είναι του δικού μας θανάτου. Εγώ θα είμαι σε λίγο εκεί που είναι αυτός ο μισοπεθαμένος στην Ομόνοια, εγώ, ο ηλικιωμένος πατέρας μου που έτσι και πάθει κάτι δεν ξέρω με τι λεφτά θα τον βοηθήσω… που δούλεψε 49 χρόνια, 49 χρόνια πλήρωνε το ταμείο του για να έχει μια αξιοπρεπή σύνταξη και εξασφάλιση για τα δύσκολα χρόνια των γηρατειών, και τώρα του πήραν όλα αυτά τα λεφτά που έδωσε, εκατομμύρια εκατομμυρίων, ποιοι, αυτοί που παίξανε στον τζόγο τα αποθεματικά, έτσι, για πλάκα, για να έχουν κάποιοι, κάπου στον κόσμο, κότερα, βίλες στο Σαίν Τροπέ και την Καραϊβική, στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, για να χαριεντίζονται με τις πουτάνες πολυτελείας στα ακριβότερα ξενοδοχεία του κόσμου ή να παίζουν γκολφ με τους φίλους τους στις λέσχες των ληστών. Και εκεί πήγαν οι κόποι 49χρόνων του πατέρα μου, και πολλών χρόνων δικών μου, που σύνταξη βέβαια δεν πρόκειται να δω κατά πώς μας τα λένε, γιατί τα χρώσταγα λέει αυτά τα λεφτά κάπου, κάπου τα χρώσταγα εκ γενετής φαίνεται.

Και όλα αυτά τα σκέφτομαι και από τη μια με πιάνει απελπισία, και από την άλλη λέω, κρατώντας ακόμα ζωντανή μέσα μου τη στοιχειώδη λογική πως, δεν μπορεί όλα αυτά να μην μπορούν να γίνουν αλλιώς, δεν έχει λογική. Γιατί αν δεν μπορούν να γίνουν αλλιώς, τότε έχουν δίκιο αυτοί που μας κυβερνάνε, είναι νομοτελειακά όλα αυτά. Ο νόμος του ισχυρού, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, ή να το πω πιο επιστημονικά, είναι νόμοι του καπιταλισμού.

Κι εδώ έρχεται η αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, στην οποία προσέβλεπα, όχι τώρα, χρόνια. Με όλες τις αναλύσεις, με όλες τις παρεμβάσεις στο κοινοβούλιο, με όλες τις κινητοποιήσεις στις οποίες ακολουθώ όλο τον καιρό, τις απεργίες, τις πορείες, τις συγκεντρώσεις, τα συλλαλητήρια, τις καταλήψεις, όσες έγιναν τέλος πάντων. Και όχι μόνο η αριστερά αλλά και οι εργαζόμενοι που είδαν να απολύονται ή να κλείνουν οι οργανισμοί τους, όπως του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας και Εστίας, παλεύουν με όλους τους τρόπους. Οι χαλυβουργοί που είναι σε απεργία μηνών πλέον. Και όλη η κοινωνία είναι σε εγρήγορση, είναι σε αναστάτωση, επί ποδός εδώ και δυόμιση χρόνια.

Και όμως. Όλα τα μνημόνια ψηφίστηκαν. Όλοι οι συνεπαγόμενοι και συναρτώμενοι από αυτά νόμοι πέρασαν στη Βουλή. Όλα τα αντιλαϊκά μέτρα εξόντωσής μας είναι σε ισχύ. Και το PSI ολοκληρώθηκε όπως το θέλανε. Όλα όπως τα θέλανε γίνανε, κι ας είναι όλη η εργαζόμενη κοινωνία στους δρόμους και στους αγώνες τόσο καιρό. Και ας μιλάει με όλους τους τρόπους, ας προσπαθεί να μεταφέρει την αγωνία της, με γιαούρτια, μούντζες, προπηλακισμούς πολιτικών των κυβερνήσεων των μνημονίων.Και ας είναι στο πλευρό της και κάποια δημόσια πρόσωπα που έχουν δημόσιο βήμα και επομένως δύναμη μετάδοσης του λόγου και επιρροής της κοινής γνώμης. Και ας την υπερασπίζονται και πολλοί κοινωνικοί φορείς.

Κι όμως, όλα πέρασαν, ψηφίστηκαν, γίνανε πραγματικότητα, αυτή στην οποία, παρά όλα αυτά, παρά τα τόσα αγωνιστικά λόγια, βαδίζουμε σταθερά τώρα και πολύ γρήγορα, την πραγματικότητα του αφανισμού μας εντός λίγων μηνών.

Σε τι λοιπόν χρησίμευσαν όλα αυτά; Τι απέτρεψαν; Τι χειροπιαστό αποτέλεσμα είχαν στις ζωές μας; Σε τι μας βοήθησαν;

 Σε τίποτα. Λίγο μόνο ίσως στις αυταπάτες μας.

Όχι, οι αγώνες του κόσμου δεν είναι μάταιοι. Κάτι άλλο φταίει! Και όποιος ενδιαφέρεται να ζήσει, ναι τόσο απλά και ιδιοτελώς, θα το ψάξει. Όποιος ζει και έτσι, και αλλιώς, δεν θα το ψάξει, γιατί δεν αλλάζει και κάτι σπουδαίο για τη ζωή του. Απλό δεν είναι; Όποιος καίγεται, κοιτάζει πώς να σβήσει τη φωτιά. Όποιον δεν τον αγγίζει η φωτιά, κάθεται απέξω και μπορεί να λέει διάφορα ωραία λόγια, κάθε είδους. Όποιος βλέπει τη φωτιά να πλησιάζει κοντά του, έχει και την ψυχραιμία, ακόμα και σε ένα βαθμό να την έχει, να σκεφτεί και να μην κάνει τις δικαιολογημένα σπασμωδικές κινήσεις του απελπισμένου.

Λοιπόν η αριστερά είναι αυτή η οργανωμένη πολιτική δύναμη που δεν έχει κυβερνήσει κεντρικά και επομένως στην οποία προσβλέπουν πια όχι μόνο οι παραδοσιακά αριστεροί αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έπεσε από τα σύννεφα με όλες τις εξελίξεις, και έπεσε άσχημα, όχι στα μαλακά.

Τι κάνει όμως η αριστερά, και αναφέρομαι στο οργανωμένο κομμάτι της, όλο αυτό τον καιρό; Και να ρωτήσω συγκεκριμένα: τι κάνει που δεν έκανε πριν; Τι διαφορετικό και ιδιαίτερο; Όπως διαφορετική και ιδιαίτερη είναι η συγκυρία και μόνο ένας ανιστόρητος θα έλεγε πως ευρισκόμενοι και τώρα και πριν εντός του καπιταλιστικού συστήματος, τίποτα διαφορετικό δεν συμβαίνει σε αυτή τη χώρα που δεν συνέβαινε και πριν 3, 5, 10 χρόνια.

Τίποτα διαφορετικό δεν κάνει η αριστερά τα δυόμιση τελευταία χρόνια που δεν τον έκανε και πριν. Οι βουλευτές των δυο αριστερών κομμάτων εξακολουθούν να σηκώνονται το πρωί, να πλένονται και να ντύνονται και να πηγαίνουν στο κοινοβούλιο, να παίρνουν το λόγο, να αναπτύσσουν τα επιχειρήματά τους, να καταψηφίζουν και μετά να επιστρέφουν στο κόμμα ή στο σπίτι τους. Λες και έχουμε ένα κανονικό αστικό κοινοβούλιο, το ίδιο που είχαμε πριν. Είναι το ίδιο; Όλα είναι τα ίδια; Όχι, κάτι έχει αλλάξει. Και είναι ο αριθμός των νεκρών. Αυτός ο αριθμός μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο, με τεράστιους ρυθμούς σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια: αυτοκτονίες, ασθένειες, πείνα, άστεγοι, φτώχεια, όλοι αυτοί είναι οι τωρινοί ή απλώς αυριανοί νεκροί. Έχουμε πόλεμο με λίγα λόγια. Στους πολέμους έχουμε τόσους πολλούς νεκρούς μέσα σε τόσο ελάχιστους χρόνους. Και όμως, ο βουλευτής του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να πηγαίνει στη δουλειά του, τη Βουλή δηλαδή, όπως έκανε και πριν, και να κάνει ότι έκανε και πριν.

Γιατί όμως να ασχολούμαστε με τους βουλευτές; Γιατί δεν κάνει κάτι ο λαός; Μα, όπως είπα και παραπάνω ο λαός έχει κάνει ήδη τα πάντα, και συνεχίζει, με κόστος τρομακτικό. Τι άλλο να κάνουν μερικά εκατομμύρια άνθρωποι; Είναι οργανωμένοι στα σωματεία τους, στους χώρους δουλειάς τους ή σε μια πολιτική ή κοινωνική συλλογικότητα. Τι άλλο να κάνουν από καταλήψεις και απεργίες και πορείες; Όσο για να τα καίμε, άντε και τα καίμε, άντε και καίμε όλη την πόλη. Και τι θα γίνει; Τι καλό θα προκύψει από αυτό για μας; Μια ισοπεδωμένη πόλη; Είναι ήδη κατεστραμμένη η πόλη από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη και την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου.

Αλλά προσέξτε, πώς γίνεται και περνάνε όλα αυτά τα μέτρα; Τι σημαίνει ψηφίστηκε ένας νόμος; Ο νόμος είναι ένα χαρτί που έχει μια υπογραφή: την υπογραφή του αρμόδιου υπουργού. Αυτό το χαρτί, που δημοσιεύεται στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, έχει την ισχύ του νόμου. Δηλαδή, μόλις το παραλαμβάνει ο υπάλληλος της εφορίας π.χ. ή του υπουργείου οικονομικών που μισθοδοτεί, εκτελεί αυτό που λέει το χαρτί που έχει την υπογραφή του υπουργού. Αν το χαρτί, ο νόμος δηλαδή λέει να εισπραχθεί ο τάδε φόρος από το λογαριασμό της ΔΕΗ να κρατηθεί από τους μισθούς και τις συντάξεις, οι υπάλληλοι θα τον εφαρμόσουν. Αν όμως δεν τον εφαρμόσουν, αν δεν περάσουν μέσα στο ηλεκτρονικό πρόγραμμα της συγκεκριμένη κράτηση, τότε αυτή δεν θα γίνει. Δηλαδή ο μισθωτός ή ο συνταξιούχος θα δει το μισθό του ολόκληρο στην τράπεζα. Αυτός είναι ο νόμος, αυτό είναι το κράτος. Το κράτος δεν υπάρχει χωρίς τα στρατιωτάκια του, και τα στρατιωτάκια, επειδή είναι ευάλωτα, εκτεθειμένα σε απολύσεις και άλλες κυρώσεις, είναι υπάκουα, επειδή θέλουν ή και επειδή φοβούνται. Δηλαδή αυτή είναι η διαδικασία με την οποία τα χρήματα που θα έπρεπε να παίρνουμε εμείς, πάνε στην εξόφληση των δήθεν δανειστών, αυτή είναι η διαδικασία με την οποία εμείς θα πεθάνουμε από την πείνα. Απλή.

Ένα πράγμα λοιπόν θα έπρεπε να γίνει: να καταληφθεί το κράτος, γιατί αυτό είναι το κέντρο της εξουσίας, δηλαδή έτσι είναι η διαδικασία. Και πρέπει αυτή η διαδικασία να μπλοκαριστεί και να γίνεται αλλιώς. Τα χρήματα να δίνονται σε εμάς και όχι σε αυτούς. Πώς όμως θα γίνει αυτό; Οι εργαζόμενοι ήδη κάνανε αρκετά. Καταλήφθηκαν πολλά υπουργεία, άλλο που δεν βγήκε στη δημοσιότητα, όπως το Παιδείας πριν κάποιο καιρό, αλλά και το Υγείας είναι σε κατάληψη για εβδομάδες από εργαζόμενους στην ψυχική υγεία που κατεδαφίζεται. Όπως όμως καταλαβαίνετε, υπάρχουν κάποια νευραλγικά υπουργεία και γραφεία, όπως το οικονομικών και τα τμήματα οικονομικών όλων των υπουργείων. Είναι όμως δυνατό αυτό να γίνει ασυντόνιστα, εννοώ χωρίς κάποια κάλυψη από τα πάνω; Και είναι δυνατό να υπάρχει τέτοια κάλυψη;

Και εδώ ερχόμαστε στους βουλευτές της αριστεράς που όπως είπα εξακολουθούν να κάνουν αυτό που έκαναν και πρόπερσι και παραπρόπερσι. Γιατί αλήθεια δεν καταλαμβάνουν το κοινοβούλιο; Γιατί δεν επιχειρούν έστω; Τι μπορούν να τους κάνουν; Να φέρουν το στρατό να επέμβει στη βουλή και να τους συλλάβει; E, ας κάνουν ως πρόσωπα αυτή τη θυσία, αυτή δηλαδή στην οποία στέλνουν κάθε μέρα εκατοντάδες πολίτες που είναι σε καταλήψεις οργανισμών και υπουργείων με τις προτροπές τους, ας την κάνουν και αυτοί. Στο κάτω κάτω ως βουλευτής δεν έχεις μόνο την παραπάνω δόξα, αλλά και το μεγαλύτερο τίμημα να πληρώσεις αν χρειαστεί, ή όχι; Τι θα συμβεί λοιπόν αν καταλάβουν τη βουλή και καλέσουν όλες τις πολιτικές οργανώσεις τους και άλλες οργανώσεις όπως, να πω μερικές, ΕΠΑΜ, συνδικαλιστικές οργανώσεις εργαζομένων, να υπερασπιστούν αυτή την κατάληψη; Μήπως θα επέμβει ο στρατός; Και εδώ έρχομαι σε κάποια πράγματα που είπε ο Καζάκης και πέσανε να τον φάνε ότι μιλάει για πραξικόπημα. Μήπως δεν υπάρχουν μέσα στο στρατό δημοκράτες στρατιωτικοί που σε ένα κάλεσμα των δημοκρατικών δυνάμεων για συμπαράταξη με το λαό, για περιφρούρηση μιας τέτοιας κατάληψης του κράτους και για μη επέμβαση, δεν θα ανταποκρίνονταν; Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι όλος ο στρατός είναι διαβρωμένος; Και όλη η αστυνομία; Προχτές κιόλας είχανε πορεία και συγκέντρωση οι ένστολοι έξω από το ταμείο τους γιατί τους κουρεύουν και αυτούς.

Και φυσικά μια τέτοια κατάληψη δεν θα είχε στόχο την επίτευξη κανενός κομμουνισμού και άλλα τέτοια φαιδρά, καθώς τα συστήματα αλλάζουν με ζυμώσεις στο λαό, όχι με από τα πάνω επιβολή, αλλιώς είναι χούντα. Αλλά θα είχε ως μόνο στόχο τη διενέργεια δημοκρατικών εκλογών τώρα, και την απαλλαγή από αυτή τη δικτατορία των διορισμένων ανδρείκελων των τραπεζιτικών οίκων και του Γερμανικού και όποιου άλλου συνεργάτη του, κεφαλαίου. Και φυσικά την ακύρωση όλων των τερατουργημάτων που ψηφίστηκαν τα τελευταία δυόμιση χρόνια.

Ποιος δεν θα συμπαρατασσόταν σε αυτό; Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και ο αναρχικός χώρος; O κόσμος της λαϊκής δεξιάς και του κέντρου που εξοντώνεται αυτή τη στιγμή και αλληθωρίζει προς τα αριστερά; Ο Καζάκης και το ΕΠΑΜ; Ο Νότης Μαριάς; Ο Μίκης; O Γλέζος; Ο Κασιμάτης; Ο Καμμένος ακόμα; Με όλες τις επιρροές που έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Και κυρίως ποιος άνεργος, οικογενειάρχης με πετσοκομμένο μισθό και χρέη ή συνταξιούχος με ίχνη σύνταξης και χωρίς φάρμακα δεν θα έτρεχε να κυκλώσει τη Βουλή και τα υπουργεία;

Αλλά σε τι ακριβώς χρησιμεύετε εσείς οι ισχυρές είναι η αλήθεια ηγεσίες της αριστεράς; Εκτός από τον να λέτε όλη την ώρα στον κοσμάκη βγες, κάνε το ένα κάνε το άλλο, ενώ εσείς που είστε στην καρδιά του κράτους, είστε ταυτόχρονα τα πιο υπάκουα σκυλάκια του; Πάτε κάθε μέρα στη «δουλειά» σας, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ προτρέπετε τον κόσμο να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Ε, το κάνει λοιπόν! Μόνο που εκεί, που μπροστά στα μάτια σας παίρνονται οι κρίσιμες αποφάσεις και παράγονται τα κωλόχαρτα που υπογράφουν τη θανατική μας καταδίκη, κάθεστε σούζα!

Οι δουλειά σας είναι να αποκοιμίζετε τον κόσμο με θεωρίες για την έλευση του κομμουνισμού, κατά την έλευση του Κυρίου, όταν εμείς είμαστε με το ένα πόδι στον τάφο.

Καλώ τον κόσμο σας, τη βάση, όσους τέλος πάντων δεν έχουν και τίποτα σπουδαίο να κερδίσουν από τους μηχανισμούς σας, γιατί και αυτό είναι ένας τρόπος επιβίωσης και το κατανοώ, τους καλώ να ξυπνήσουν επιτέλους. Είναι ήδη αργά. Να ξυπνήσουν και να κάνουν την κριτική που πρέπει, δυναμικά, άμεσα.

Και όλα αυτά προϋποθέτουν συνεννοήσεις, αυτή τη συζήτηση την περιβόητη όχι μόνο μεταξύ των αριστερών δυνάμεων αλλά όλων των δυνάμεων που θέλουν να υπερασπιστούν το λαό, και σταματήστε τα παραμύθια περί καπιταλισμού που μόνο στόχο έχουν να δικαιολογούν την επιλογή να πάμε σαν τα πρόβατα στη σφαγή, μεταθέτοντας τα πάντα σ' ένα αόριστο και απροσδιόριστο μέλλον.

Όχι άλλα παραμύθια!