"Το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει είναι ότι υπάρχει ένας νεαρός άντρας που τον λένε Mark Daggan και οι αστυνομικοί του τίναξαν τα μυαλά"

Αυτό δηλώνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συγκλονιστική συνέντευξη που παραχώρησε στο BBC ο Darcus Howe, δημοσιογράφος του Channel 4 και του New Statesman, συγγραφέας και ακτιβιστής με πλούσια δράση στους Μαύρους Πάνθηρες και τα κινήματα για τα δικαιώματα των Μαύρων στη Μεγάλη Βρετανία ήδη από τη δεκαετία του '70.

Και παρακάτω, απαντώντας στις προκλητικές προς τον ίδιο και κατευθυνόμενες ερωτήσεις της «δημοσιογράφου» - ανακρίτριας - διαμορφωτή γνώμης του καναλιού εξηγεί:  

«Δεν το λέω επεισόδια. Το λέω εξέγερση».

Ο Darcus Howe στις λίγες μόνο φράσεις που του επέτρεψε να αρθρώσει ο φασιστικός λόγος του καναλιού, εκδιπλώνει τις αιτίες των εξεγέρσεων της νέας «υποτάξης» των καπιταλιστικών μητροπόλεων, των ανθρώπων που οι ενταγμένες κοινωνικά τάξεις δεν ανέχονται πλέον την παρουσία, των νέων αιχμαλώτων του κοινωνικού πολέμου, χωρίς πρόσωπο και χωρίς δικαιώματα, όπου απέναντί τους η εξουσία έχει πάρει εδώ και δεκαετίες τη μορφή μιας άτυπης αλλά μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης και των οποίων η ζωή μπορεί να περιφρονείται να εξευτελίζεται και να αφαιρείται χωρίς να έχει καμιά αξία.  

Η εξέγερση των απόκληρων νέων του Λονδίνου και των άλλων Βρετανικών πόλεων ήταν μια μαζική κραυγή απέναντι σε έναν ακόμη άδικο και αναίτιο φόνο. Τη δολοφονία του 29χρονου μαύρου Mark Daggan από σφαίρα αστυνομικού.

Στον αντίποδα της καταστροφικής και νεκρόφιλης τάξης που κυβερνάει τη Βρετανία εκ μέρους της οποίας ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δήλωσε προς τους εξεγερμένους νέους πως «Αν είστε αρκετά μεγάλοι για να διαπράξετε αυτά τα εγκλήματα, είστε και αρκετά μεγάλοι για να τιμωρηθείτε», οι εξεγέρσεις των νέων σε όλο τον κόσμο,  ανασυστήνουν τον ανθρώπινο πολιτισμό, υπερασπιζόμενες πάντα την ανθρώπινη ζωή απέναντι στον αναίτιο και αδικαιολόγητο φόνο του ομοίου τους από τους εκπροσώπους ενός σκληρού, άδικου, μεροληπτικού, κυνικού και βαθιά βίαιου καθεστώτος που τους πνίγει σε κάθε πλευρά της ύπαρξής τους.

Το ανήκουστο ενός αδικαιολόγητου φόνου και τη συστηματική αναίτια κακομεταχείρηση δεν τα αντέχουν οι ευγενικές καρδιές των νέων φτωχών και περιφρονημένων Άγγλων το 2011 όπως δεν τα άντεξαν οι εξαθλιωμένοι του Brixton στο Λονδίνο της Θάτσερ το 1981, οι εξορισμένοι νέοι των Παρισινών προαστίων τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 2005, όπως δεν τα άντεξαν οι μαύροι νέοι των γκέτο του Los Angeles τον Απρίλιο του 1992, όπως δεν τα άντεξαν οι εξεγερμένοι νέοι στην Ελλάδα το Δεκέμβρη του 2008.

Μην μας διαφύγει επίσης πως και στην Τυνησία όλα ξεκίνησαν το Δεκέμβριο του 2010 όταν ο Μουχαμάντ Μπουαζίζι, ένας 26χρονος απόφοιτος πληροφορικής στην πόλη Σιντί Μπουζίντ, απελπισμένος από την ανεργία, αυτοπυρπολήθηκε στην απόγνωσή του όταν η αστυνομία του διέλυσε τον παράνομο πάγκο μικροπωλητή που θέλησε να στήσει και στη συνέχεια τον εξευτέλισε δημόσια. Η ιστορία έκανε σε λίγες ώρες το γύρο της Τυνησίας προκαλώντας αυθόρμητες εκρήξεις πολιτών που συγκρούονταν με την αστυνομία. Η εξέγερση του λαού της Τυνησίας οδήγησε στην πτώση του προέδρου της  Ζιν ελ Αμπιντίν Μπεν Άλι και πυροδότησε μια σειρά εξεγέρσεων στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, πολεμικές επεμβάσεις και σφαγές χιλιάδων ανθρώπων σε μια ιστορία που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.

Όσο κι αν κάποτε μας τρομάζει το γεγονός πως η απάντηση των κυριαρχούμενων εξεγερμένων συχνά χρησιμοποιεί την ίδια γλώσσα καταστροφής με αυτή των κυρίαρχων τάξεων, είμαστε με το μέρος τους. Μαζί με τον Darcus Howe . Δεν τα λέμε επεισόδια, δεν τα λέμε καταστροφές, δεν τα λέμε λεηλασίες. Τα λέμε εξέγερση. Γιατί. Δεν μπορούμε να αξιώνουμε από ανθρώπους ρημαγμένους να κάνουν αυτό που όλοι οι υπόλοιποι συγκροτημένα και με συλλογικούς θεσμούς δεν καταφέραμε, να σταθούν ολομόναχοι στο ύψος ολόκληρης της πολιτισμένης ανθρωπότητας.

για την κοινωνική αριστερά 17.8.2011