Κείμενα από την Εξέγερση στη Βρετανία

Αναδημοσιεύουμε μια σειρά κειμένων από το blog:  ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ Κ' ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

με στόχο να καλύψουμε τις περισσότερες δυνατόν κριτικές απόψεις αποτίμησης της εξέγερσης του Αυγούστου του 2011 στη Βρετανία. Θα συνεχίσουμε με τη δημοσίευση κάθε σημαντικού ντοκουμέντου που θα φτάνει στα χέρια μας με τη βαθιά πεποίθηση ότι οι μέρες που συγκλόνισαν την Βρετανία αποτελούν τμήμα των σημαντικών εξελίξεων που πραγματοποιούνται εδώ και μήνες στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον Κόσμο. Οφείλουμε να ακούσουμε όσο πιο πλατιά μπορούμε, να σκεφτούμε και να μιλήσουμε  με την βεβαιότητα πως ο αυτόματος πιλότος των κινημάτων κοινωνικής χειραφέτησης (αν υπήρξε ποτέ πραγματικά) έχει τεθεί πλέον εκτός λειτουργίας και όλα τα ενδεχόμενα είναι μπροστά μας ανοιχτά. Κάθε σκέψη και κάθε πράξη μας, μπορεί πλέον να αλλάξει την πορεία του κόσμου.

"για την κοινωνική αριστερά" 17.8.2011  

 

Σκεψεις για την τρεχουσα εξεγερση στην Αγγλια

(από Αναρχικους/ ες Λονδινου)

Οι  τρέχουσες  ταραχές  στην  Αγγλία  είναι  βαθιά  πολιτικές.

Ξέσπασαν  σε  μια  στιγμή  που  η  αντιπροσωπευτική  δημοκρατία  και  το  σύστημα  της  οικονομίας  της  αγοράς  έχουν  φτάσει  σ’ ένα  άνευ  προηγουμένου  χαμηλό  επίπεδο  αξιοπιστίας  ανάμεσα  στους  ανθρώπους. Τα  συνεχόμενα  χρόνια  που  οι  νέοι  Εργατικοί  ήταν  στην  εξουσία  απέδειξαν  ότι  δεν  υπάρχει  καμιά  αριστερή  εναλλακτική  μέσα  στο  πολιτικό  σύστημα, γιατί  το  ίδιο  το  σύστημα  έχει  ενδώσει  σε  μια  αναπόδραστη  γενική  μεταστροφή  προς  τα  άκρα  δεξιά  και  προς  αντιλήψεις  και  ιδέες  δικτατορικής  διακυβέρνησης  σε  όφελος  των οικονομικών  ελίτ.

        

Οι  ψηφοφόροι  προσπάθησαν  να  τιμωρήσουν  τους  Εργατικούς  με  το  να  ξανανεβάσουν  τους  Συντηρητικούς  στην  εξουσία, πιστεύοντας  ότι  θα  μετρίαζαν  τις  εγγενείς  αντικοινωνικές  τάσεις  τους  με  το  να  τους  πιέσουν  να  μπουν  σε  μια  κυβέρνηση  συμμαχίας  με τους  φιλελεύθερους  δημοκράτες. Σύντομα  αντιλήφθηκαν  το  μέγεθος  του  σφάλματός  τους, όταν  η  νέα  «συμμαχία»  ανακοίνωσε  σχέδια  περικοπών  των  δημόσιων  δαπανών, διάλυσης  πολύ  αναγκαίων  κοινωνικών  υπηρεσιών  και  αύξησης  των  διδάκτρων  στα  πανεπιστήμια. Δεδομένης  της  άνισης  κατανομής  του  πλούτου  και  της  τερατώδους  ανισότητας  που  επικρατεί  στη  σύγχρονη  αγγλική  κοινωνία, η  μείωση  των  δημοσίων  δαπανών  υπό  μορφή  επιβολής  περικοπών  στα  επιδόματα  ανεργίας, η  υποβάθμιση  του  εθνικού  συστήματος  υγείας, η  απόσυρση  των  δημόσιων  κονδυλίων  από  την  εκπαίδευση  κλπ, ουσιαστικά  σημαίνει  ένα  εικονικό  πάγωμα  της  κοινωνικής  κινητικότητας, την  χωρίς  προηγούμενο  συγκέντρωση  εισοδήματος  και  πλούτου  στα  χέρια  μιας  προνομιούχας  μειοψηφίας  και  την  αυξανόμενη  αδυναμία  της  στερημένης  πλειοψηφίας  του  πληθυσμού  να  αντιμετωπίσει  ακόμα  και  βασικές  υλικές  της  ανάγκες.

Η  βία  που  ξέσπασε  κατά  τη  διάρκεια  των  μαζικών  φοιτητικών  διαδηλώσεων  λίγους  μήνες  πριν, ήταν  μια  προειδοποίηση  μεγαλύτερων  επερχόμενων  αναταραχών, από  τη  στιγμή  που  δεν  υπάρχουν  θεσμικοί  μηχανισμοί  μέσα  στο  πολιτικό  σύστημα  που  να  επιτρέπουν στα  στερημένα  τμήματα  του  πληθυσμού  όχι  μόνο  να  εκφράσουν  την  αντίθεσή  τους  σε  αντικοινωνικά  μέτρα  αλλά  πριν  απ’ όλα  να  αντισταθούν  σ’ αυτά  και  να  αποτρέψουν  την  εφαρμογή  τους  από  τις  ελίτ. Η  γενική  απεργία  των  δημοσίων  υπαλλήλων  ήταν  ένα  άλλο  ξεκάθαρο  σημάδι  της  αποξένωσης   και  της  αυξανόμενης  ρήξης  ανάμεσα  στις  πολιτκές  και  οικονομικές  ελίτ  από  τη  μια  και  τη  μεγάλη  μάζα  της  αγγλικής  κοινωνίας  απ’  την  άλλη.

Ένα  ακόμα  προκλητικό (ανησυχητικό)  σημάδι  ήταν  η  απόλυτη  αδιαφορία  με  την  οποία  κυβέρνηση  συνασπισμού  αντιμετώπισε  τη  βιομηχανική (industrial  στο  πρωτότυπο)  δράση  των  δημοσίων  υπαλλήλων, τη  δυσφημιστική  εκστρατεία  που  εξαπέλυσε  εναντίον  τους  και  τη  βίαιη, κτηνώδη  καταστολή  των  διαδηλωτών (θυμηθείτε  τη  Jody  McIntyre) που  ασκήθηκε  χωρίς  καμία  τύψη  ή  ηθική  αναστολή  από  μια  αστυνομική  δύναμη  που  ολοένα  και  περισσότερο  μοιάζει  με  συμμορία  κακοποιών.

Η  αγγλική  πολιτική  και  οικονομική  ελίτ  ξέρει  πως, από  τη  στιγμή  που  έχασε  τη  νομιμοποίησή  της  και  ούσα  ανίκανη  να  κυβερνήσει  με  μέσα  ιδεολογικής  επιβολής, πρέπει  να  βασίζεται  όλο  και  περισσότερο  στην  ωμή  βία  και  τα  αδίστακτα  αστυνομικά  μέτρα  προκειμένου  να  επιβάλλει  τη  θέλησή  της  στα  στερημένα  περιθωριακά  στρώματα  της  αγγλικής  κοινωνίας. Ο  φόνος  του  Ίαν  Τόμλινσον  κατά  τη  διάρκεια  των  διαμαρτυριών  ενάντια  στους  G20, η  αναιδής  κακοποίηση  της  Jody  McIntyre  από  τους  αστυνομικούς  συμμορίτες, ήταν  μόνο  οι  λυπηροί  προάγγελοι  της  δολοφονίας  του  Μαρκ  Ντάγκαν. Κι  αυτός  είν’ ο  λόγος  για  τον  οποίο  δεν  τίθεται  ζήτημα  αμερόληπτης  έρευνας  για  τη  δολοφονία  του,  από  πλευράς  των  αρχών. Το  σύστημα  χρειάζεται  ανέγγιχτους  τους  μηχανισμούς  του  της  οργανωμένης  καταστολής  και  πρέπει  να  κρατάει  ψηλά  το  ηθικό  των  σωμάτων  ασφαλείας, καθότι  η  αστυνομία  και  η  ασφάλεια  είναι  οι  θεσμοί – ακρογωνιαίοι  λίθοι  για  την  εδραίωση  του  αναδυόμενου  αγγλικού  αστυνομικού  κράτους.

Τα  περιθωριακά  στρώματα  έχουν  νιώσει  στο  πετσί  τους  αυτή  τη  νέα  πραγματικότητα  αφ’ ης  στιγμής  βρίσκονται  πρώτα  στο  στόχαστρο  της  θυματοποίησης  της  κατευθυνόμενης  εναντίον  των  μη  προνομιούχων  κοινωνικών  ομάδων  η  οποία  εφαρμόζεται  από  τις  συστημικές  ελίτ. Επιτέθηκαν  σε  αστυνομικά  τμήματα  και  με  βόμβες  μολότωφ  ενάντια  σε  περιπολικά, επειδή  απορρίπτουν  την  κυριαρχία  μιας  άρχουσας  τάξης  που  αποπειράται  να  επιβάλει  την  κοινωνική  συμμόρφωση  και  να  τα  υποτάξει  με  την  ωμή  βία. Η  απαλλοτρίωση  αγαθών  και  προϊόντων  από  τις  εξεγερμένες  μάζες (αυτό  που  τα  συστημικά  μίντια  αποκαλούν  «λεηλασία») καταδεικνύει  την  ταξική  φύση  της  εξέγερσης, αφού  όσοι  λεηλατούν  μπορεί  να  ειπωθεί  ότι  δρουν  με  την  παρόρμηση  της  απόκτησης (υπό  τις  συνθήκες  αυτές  της  απόλυτης  κατάρρευσης  της  εξουσίας) όλων  εκείνων  των  προϊόντων  που  ποτέ  δεν  θα  μπορούσαν  να  αποκτήσουν  στην  πορεία  της  καθημερινότητάς  τους.

Υπό  το  φως  της  ανάλυσης  αυτής, η  βία  και  η  καταστροφή  μαγαζιών  κι  επιχειρήσεων  δύσκολα  μπορεί  να  αποκληθεί  ανορθολογική  πράξη. Δεν  θα  έπρεπε  επίσης  να  μας  εκπλήσσει  το  γεγονός  ότι  η  μαζική  βία  είναι  το  μέσο  που  επέλεξαν  οι  εξεγερμένοι  για  την  πολιτική  τους  παρέμβαση  στις  περιοχές  της  περιθωριοποιημένης  εργατικής  τάξης  σε  κάθε  μεγάλη  αγγλική  πόλη. Οι  περισσότεροι  απ’ αυτούς  είναι  άνεργοι. Δεν  ανήκουν  γενικά  στην  οργανωμένη  εργατική  δύναμη  και  συνεπώς  δεν  κατέχουν  τα  θεσμικά  μέσα  για  να  εμπλακούν  σε  συλλογικές  δράσεις, όπως  για  παράδειγμα  αυτές  μιας  απεργιακής   κινητοποίησης.

Ξεσηκωμοί, σαμποτάζ  και  εξεγέρσεις  είναι  πολιτικά  εργαλεία  που  χρησιμοποιούνται  από  περιθωριακά  τμήματα  της  κοινωνίας  και  τους  ανέργους  ώστε  ν’ αντισταθούν  στην  κρεατομηχανή  της  πλουτοκρατίας  και  της  παγκοσμιοποίησης. Απ’ αυτή  την  άποψη, αυτά  όλα  είναι  ουσιαστικά  μια  πράξη  αυτοάμυνας, μια  αντι-βία  ενάντια  στη  δομική  βία  που  είναι  καταστατικό  στοιχείο  σ’ ένα  ιεραρχικό  κοινωνικό  σύστημα  που  λειτουργεί  μέσω  της  άνισης  κατανομής  όλων  των  μορφών  εξουσίας (πολιτικής, οικονομικής, πολιτισμικής) ανάμεσα  σε  όσους  είναι  στην  κορυφή  της  κοινωνικής  πυραμίδας  κι  αυτούς  που  είναι  στη  βάση.

Η  απόλυτη  απουσία  του  φυλετικού  χαρακτηριστικού  ως  αποφασιστικού  παράγοντα  στις  ταραχές  και  η  αυθόρμητη  εξάλειψη  των  εθνοτικών  διαχωρισμών  στη  διαδικασία  σχηματισμού  ενός  ενιαίου  εξεγερτικού  κοινωνικού  υποκειμένου  που  εμπλέκεται  σε  κοινή  δράση, καίτοι  χωρίς  κέντρο  δράσης  και  διεσπαρμένο, είναι  ενθαρρυντικό  σημάδι  για  το  ότι  τα  εθνοτικά  χαρακτηριστικά  που  κυριαρχούν  στην  αυτοαντίληψη  του  βρεττανικού  περιθωρίου  εξαφανίζονται  με  γρήγορους  ρυθμούς, ανοίγοντας  το  δρόμο  στην  ιδέα  ότι  υπάρχει  μόνο  ένας  ταξικός  εχθρός: ο  καπιταλισμός  και  το  σύστημα  της  διεθνοποιημένης  οικονομίας  της  αγοράς.

 

Που ειναι η αναρχικη απαντηση στις ταραχες; Μερικες σκεψεις…

Ενώ το πιο συναρπαστικό κύμα πολιτικής αναταραχής ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, οι αναρχικοί σε όλο το Λονδίνο φαίνεται να αποτυγχάνουν στην ενεργή υποστήριξη αυτής της τεράστιας έκφρασης οργής και απογοήτευσης. Πιστεύουμε πως η έκφραση αυτή είναι απόλυτα θεμιτή και πως πρέπει να ενθαρρύνεται και να στηρίζεται. Αλλά πώς; Κι εμείς, οι συγγραφείς του παρόντος, δεν είμαστε βέβαιοι. Παραθέτουμε όμως μερικές ιδέες κι ελπίζουμε ότι οι άνθρωποι θα σκεφτούν και θα πραγματώσουν την ανταπόκρισή τους σε αυτή την κατάσταση.

Δημιουργία μιας ορατής και άμεσης αντεξουσιαστικής παρουσίας – θα πρέπει να κατεβαίνουμε σε αυτές τις διαδηλώσεις με τα πανό και το λόγο μας, αλλά ίσως το πιο σημαντικό: να αντιτασσόμαστε στην αστυνομία. Σκεφτείτε μαύρο μπλοκ, οδοφράγματα, να μην τρέχουμε όταν έρχονται τα γουρούνια.

Νομικές συμβουλές – θα πρέπει να γνωστοποιούμε στους ανθρώπους τη σημασία της κάλυψης των χαρακτηριστικών τους, καθώς και την παρουσία συστήματος παρακολούθησης CCTV. Το μοίρασμα ενημερωτικού υλικού για την περίπτωση συλλήψεων είναι επίσης σημαντικό. (Σημείωση: Πολλοί είναι επιφυλακτικοί όσον αφορά τη λήψη νομικών συμβουλών απ’ όσους αντιλαμβάνονται ως ξένους. Δεν είμαστε εντελώς σίγουροι για το πώς να το ξεπεράσουμε αυτό, χρειάζεται σκέψη.)

Επιλογή στόχων – ως τώρα οι εξεγερμένοι κάνουν καλά που ανακατανέμουν τον πλούτο με επιθέσεις εναντίον μεγάλων επιχειρήσεων. Τι άλλο μπορούμε να στοχεύσουμε; Αστυνομικά τμήματα, δικαστήρια, άλλα κυβερνητικά κτήρια, τράπεζες, κάμερες CCTV.

Προσωπική ασφάλεια – θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ορισμένοι χρησιμοποιούν την όλη συνθήκη ως ευκαιρία για να ληστέψουν άλλους. Παραμείνετε ασφαλείς, κινηθείτε σε ομάδες και σκεφτείτε σοβαρά ποιον εμπιστεύεστε πριν διακινδυνεύσετε τη σωματική σας ασφάλεια.

Αυτή είναι μόνο η αρχή για το τι θα πρέπει να κάνουμε, κι ελπίζουμε να αναπτυχθεί σε όλη την πόλη και τη χώρα ένας διάλογος μεταξύ όλων των διαδηλωτών που έχουν κουραστεί από την παρενόχληση της αστυνομίας και την εκμετάλλευση των οικονομικών συστημάτων.

από Αναρχικούς/ές Λονδίνου

 

Εγκληματικοτητα και αμοιβες

(Αρθρο του αναρχικου απο το Λονδινο ‘Max von Sudo’ δημοσιευμενο στο London Indymedia σχετικα με τις λεηλασιες στην γειτονια του στο Brixton).

 Που ειναι το εγκλημα στην λεηλασια ενος πολυκαταστηματος πολυεθνικης αλυσιδας συγκρινομενο με την ιδιοκτησια ενος;   – Luther Brecht

Οι πλιατσικολογοι δεν δινουν συχνα συνεντευξεις τυπου. Και αυτο κατεστησε ολες τις συζητησεις στην σημερινη πρωϊνη εκπομπη του BBC λιγο μονοπλευρες. Εχοντας ομως βρεθει στο Brixtonχθες το βραδυ, αισθανομαι εξισου ειδικος με καθε αλλον ωστε να προσφερω μερος εστω της οπτικης μου ως αναρχικος που ζει στην περιοχη τα τελευταια εξι χρονια.

Ας τα παρουμε ενα ενα λοιπον. Κανενας απο τους ανθρωπους που εσερνε πραγματα εξω απο το Currys χθες το βραδυ δεν θα εχει ποτε 9000 λιρες για τα ετησια διδακτρα του φανταχτερου νεου νεοφιλελευθερου πανεπιστημιακου συστηματος του David Cameron, που εχει τοσο αγαπηθει απο τους νεους ανθρωπους του Λονδινου. Aν και η Βρετανια διαθετει πλεον περισσοτερη κοινωνικη ευελιξια απο οση την βικτωριανη περιοδο, την οποια ο Cameron φαινεται πως εχει ειδωλοποιησει, οι ρατσιστικες παραφωνιες στην κοινωνικη ορχηστρα της Μεγαλης Βρετανιας αντηχουν ακομη πολυ δυνατα. Οι περισσοτεροι απο τους μαυρους ανθρωπους που συμμετειχαν στην χθεσινη λεηλασια των Currysστην οδο Effra κατα πασα πιθανοτητα δεν θα καταφερουν να ξεφυγουν ποτε απο τα επιδοτουμενα σπιτια τους και να εισελθουν στην Μεγαλη Κοινωνια. Καιδενεχουνκαιπολλαναχασουν.

Παρ’ ολα αυτα, το σχετικα αναμεικτο (για τα δεδομενα του Brixton) πληθος των αρκετων εκατονταδων συγκεντρωμενων ενοιωθε καπως εορταστικα χθες το βραδυ, ενω τα αυτοκινητα σχηματιζαν ουρες και στα δυο ρευματα του δρομου, μεχρι την οδο Brixton Water. Δεν προκειται για ανθρωπους που εχουν συνηθισει να κερδιζουν πολυ συχνα. Η ευκαιρια να παρουν μαζι τους ηλεκτρονικα καμποσων χιλιαδων λιρων, κατω ακριβως απο την μυτη της ανημπορης να κανει το παραμικρο αστυνομιας που συστηματικα τους παρενοχλει, τους χτυπα και τους σκοτωνει, οδηγησε σε μια σπουδαια βραδια. Τα δεκατετραχρονα κοριτσια που πηγαιναν κατ’ ευθειαν για εκεινες τις οθονες πλασματος των ονειρεμενων 60 ιντσων ηταν αρκετα ευγενικα ωστε να πουν “με συγχωρειτε”, ειλικρινεστατα, καθως επεφταν πανω μου ενω διεσχιζα το παρκινγκ των Currys. Χθες το βραδι, στην οδο Effra, ολοι βρισκονταν σε κατασταση ευφοριας.

Σημερα το πρωι, οι φονιαδες της χαρας που δουλευουν στα εταιρικα μμε διαφωνουσαν.

Πολλοι απο τους σχολιαστες διακοινωναν την ελλειψη σαφων πολιτικων κινητρων της εξεγερσης, και φαινονταν ανησυχοι για το ποσο αγενη την εκαναν να φαινονται ολες αυτες οι λεηλασιες. Συμφωνα με αυτο το σκεπτικο, η φτωχεια δεν ειναι πολιτικη. Στο ραδιο, στο διαδικτυο, και τις εφημεριδες γινονταν πολλες κουβεντες για την ‘ηλιθιοτητα’ των εξεγερμενων για τις πυρκαγιες στις ιδιες τους τις κοινοτητες. Ωστοσο ολοι αυτοι οι σχολιαστες που ακολουθουν αυτη την γραμμη επιχειρηματολογιας δεν εχουν αναλογιστει μερικα πολυ βασικα δεδομενα.   Εξοργισμενοι αναγνωστες της Guardian, αυτο εχω να σας πω: εχετε μονο εν μερει δικιο. Αληθευει οτι ο τυπος που κουβαλουσε την ταμειακη μηχανη μπροστα απο το Brixton Academy χθες το βραδυ να μην εχει εννοιολογησει τις πραξεις του συμφωνα με τις ορθολογικες οικονομικες θεωριες. Ωστοσο, συγκρινομενες με τις αποτυχημενες κρατικοκαπιταλιστικες προσπαθειες τεσσαρων ετων να μας εκτοξευσουν μακρια απο την οικονομικη κριση, οι δικοι του ελιγμοι στην πραγματικοτητα ηταν το απωγειο της λογικης. 

Η καταστροφη των ενοχοποιητικων στοιχειων με το ανοιγμα των βαλβιδων αεριου και το καψιμο των Nandos στην οδο Stockwell ηταν τρελα. Αλλα, ειναι πολυ λογικοτερο, απο οικονομικη αποψη, για το Brixton, απο ο,τιδηποτε αλλο εχει επιχειρηθει ως τωρα απο τους Εργατικους, τους Συντηρητικους, ή τις διανοιες του επιχειρηματικου κεντρου του Λονδινου.

Το σπασιμο βιτρινων στο Brixton πιθανοτατα αποτελει σιγουροτερο δρομο προς την ευημερια για περισσοτερους ανθρωπους απο ολα τα περισσοτερο σεμνα μονοπατια που εχουν ηδη εξερευνηθει. Ο τυπος που εμφανιστηκε σημερα για να φτιαξει τις σπασμενες βιτρινες μπορει και να ζει λιγα μολις μετρα πιο κατω απο τα σπασμενα γυαλια στα πεζοδρομια, και ειναι μαλλον απιθανο πως ασχολειται με την χρηματιστηριακη σπεκουλα ή την διαχειριση αμοιβαιων κεφαλαιων ως δευτερη απασχοληση. Οσα χρηματα και αν βγαλει απο την επιδιορθωση των βιτρινων θα επιστραφουν με τον ενα ή τον αλλον τροπο παλι πισω στην τοπικη κοινοτητα.   Τα πλεονεκτηματα της ατελειωτης απομυζησης χρηματων απο τις τσεπες των εργαζομενων ανθρωπων προς τους τραπεζικους λογαριασμους των υπερδραστηριων υπολογιστων ρισκου στο επιχειρηματικο κεντρο μου ειναι λιγοτερο κατανοητα, προς το παρον. Η κριση εισερχεται στο πεμπτο ετος της. Tο πεταγμα εκατονταδων δισεκατομμυριων στους ατελειωτους κυκλους διασωσης των τραπεζων, οι φοροαπαλλαγες για τις επιχειρησεις, και τα αλλα κολπα για μια παγκοσμια οικονομια που θυμιζει ολο και περισσοτερο εκεινη της ΕΣΣΔ γυρω στο 1987, ειναι σαφες οτι ζεν συνιστα νικηφορα στρατηγικη.

Η εκρηξη του οικονομικου χαους στην ευρωζωνη, και οι σφαιρες της αστυνομιας που διελυσαν το σωμα του Mark Duggan, τερματιζοντας την ζωη του, ειναι τωρα δυο γεγονοτα που συνδεονται μεταξυ τους με την μαζικη αλληλουχια των συγκρουσεων στο Λονδινο, το μεγαλυτερο επιχειρηματικο κεντρο της ευρωπαϊκης ηπειρου.

Οι συγκρουσεις αυτες ειναι εντυπωσιακες κυριως λογω της αντιστροφης των ρολων που επιφερουν, και το μεγαλυτερο μερος της καταδικης τους εκ μερους των εταιρικων μμε ειναι ενδεικτικο αυτης της αντιστροφης. Ομως η καταδικη ειναι πραγματικα εντυπωσιακη μονο αν σταματησεις για λιγο για να την σκεφτεις.

Για παραδειγμα: τα κερδη του εμποριου ειναι ενα ειδος κλοπης. Προκειται για την οικονομικη αξια που αποσπαται απο καποια τοπικη κοινοτητα μεσω των ταμειακων μηχανων. Οι αποφασεις για το που θα επανεπενδυθουν τα κερδη αποτελουν δικαιωμα των εταιρικων διευθυντων και των μετοχων*, δεν θα ειναι αποφαση των ανθρωπων απο τους οποιους εχει αποσπαστει η αξια. Η διαδικασια ειναι συνολικα αντιδημοκρατικη.

Η καθημερινη αυτη στερηση των βασικων δημοκρατικων πολιτικων δικαιωματων θεωρειται “φυσιολογικη”, και μπορει  να διαρκεσει για  χρονια,   δεκαετιες ή και αιωνες. Οι επιχειρησεις μπορουν να κλεβουν απο τους φτωχους ανθρωπους – αλλα οποιαδηποτε προσπαθεια εκ μερους των φτωχων να τα παρουν πισω πρεπει να καταδικαζεται, με τους εντονοτερους δυνατους ορους.   Παρομοια, ειχα αρκετες συζητησεις σημερα για τις συγκρουσεις του σαββατο βραδου στο Τοτεναμ. Με οσους συζητησα αναφερθηκαν με διαφορετικους τροπους στην περιπτωση του Keith Blakelock, του αστυνομικου που ειχε σκοτωθει κατα την διαρκεια της εξεγερσης στο Broadwater Farm το 1985. Ομως καμια απο τις συζητησεις δεν συμπεριλαμβανε μια εστω αναφορα στην Cynthia Jarrett, την γυναικα η δολοφονια της οποιας, κατα την διαρκεια μιας ερευνας στο διαμερισμα της, πυροδοτησε αρχικα εκεινες τις συγκρουσεις.

Παρομοια ξανα, αμφιβαλλω εαν οποιοσδηποτε απο τους καταδικαστικους μικροαστους σχολιαστες στην ραδιοφωνικη εκπομπη του BBC 4 σημερα το πρωι σκεφτηκε περισσοτερο απο δεκα δευτερολεπτα τους δεκαδες ανθρωπους που εχουν δολοφονηθει απο τους μπατσους ενω βρισκονταν στα χερια τους, ή τις λιγο πολυ καθημερινες ταπεινωσεις των νεαρων μαυρων που τους σταματανε για ελεγχο εξω ακριβως απο το σπιτι μου. Το μηνυμα που προκυπτει απο ολα αυτα ειναι σαφεστατο: οι επιθεσεις της αστυνομιας εναντια σε απορους ανθρωπους που δεν μπορουν να υπερασπιστουν τους εαυτους τους (ειδικα οι μαυροι) ειναι φυσιολογικες. Απεναντιας, οι μαζικες επιθεσεις εναντιον της αστυνομιας ειναι καταδικαστεες, ειδικα οταν τυχαινει να ειναι επιτυχημενες. Μην ψαξετε και τον τυπο που βουτηξε το ταμειο για την δικη του εκδοχη της ιστοριας.

Τιποτε απο ολα αυτα δεν υποστηριζει οτι το πυροσβεστικο που μολις περασε ουρλιαζοντας εξω απο το παραθυρο μου ειναι κατι καλο. Τα πολιτικα και οικονομικα προβληματα του Brixton ειναι πολυσυνθετα. Ειναι πολυ ευκολο να ξεστομιζονται μαξιμαλισμοι για το οτι τιποτε δεν θα ειναι ποτε το ιδιο – αλλα για λιγες εστω ωρες χθες το βραδι, διασχιζοντας την οδο Effraμε τις τηλεορασεις πλασματος και τα Macintosh λαπτοπ, οι χαμενοι ηταν νικητες. Και αυτο μπορει να προκαλεσει σημαντικες εξελιξεις.

http://libcom.org/library/criminality-rewards-max-von-sudo

 

Σκεψεις για τη συνεχιζομενη εξεγερση στο Ηνωμενο Βασιλειο

Ξέσπασαν σε μια στιγμή που η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και η οικονομία της αγοράς έφτασαν στο χαμηλότερο επίπεδο αξιοπιστίας για τον κόσμο. Η μακρόχρονη διακυβέρνηση από το Εργατικό Κόμμα απέδειξε ότι δεν υπάρχει καμιά αριστερή διέξοδος στο πλαίσιο αυτού του συστήματος, γιατί αυτό το σύστημα έχει υποταχθεί σε μια μη αντιστρεπτή ακροδεξιά στροφή, με αντιλήψεις και απόψεις δικτατορικής διακυβέρνησης προς όφελος των οικονομικών ελίτ. 

Οι ψηφοφόροι επιχείρησαν να τιμωρήσουν τους Εργατικούς επαναφέροντας στην εξουσία το Συντηρητικό Κόμμα, μετριάζοντας την έμφυτη αντικοινωνική του ροπή με το να του επιβάλλουν μια συγκυβέρνηση με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Σύντομα ανακάλυψαν το μέγεθος της γκάφας τους, όταν η νέα «συγκυβέρνηση» ανακοίνωσε τα σχέδια περικοπών στις δημόσιες δαπάνες, τη διάλυση του κράτους πρόνοιας και τις αυξήσεις στα δίδακτρα των πανεπιστημίων. 

Με δεδομένη την άνιση κατανομή του πλούτου και τις τερατώδεις ανισότητες στη σύγχρονη αγγλική κοινωνία, η μείωση των κοινωνικών δαπανών, με τη μορφή μειώσεων στα επιδόματα ανεργίας, την υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας, τις μειώσεις των κρατικών δαπανών για την παιδεία κλπ, οδηγούν ξεκάθαρα σε κοινωνική ακινησία, στην ακόμη μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στα χέρια μιας προνομιούχας μειοψηφίας και στη μείωση της ικανότητας της περιθωριοποιημένης πλειοψηφίας του πληθυσμού να καλύπτει ακόμη και τις βασικές της ανάγκες. 

Η βία που συνόδευσε τις μαζικές φοιτητικές διαδηλώσεις λίγους μήνες πριν ήταν μόνο μια γεύση των μεγαλύτερων ταραχών που έρχονταν, καθώς δεν υπάρχει κανένας θεσμικός μηχανισμός στο πολιτικό σύστημα που να επιτρέπει στα περιθωριοποιημένα στρώματα όχι μόνο να εκφράσουν την αντίθεσή τους στα αντικοινωνικά μέτρα, αλλά κυρίως να αντισταθούν και να αποτρέψουν την εφαρμογή τους από τις ελίτ. Η γενική απεργία στο δημόσιο τομέα ήταν άλλο ένα σημάδι του αυξανόμενου ρήγματος μεταξύ των πολιτικών και οικονομικών ελίτ από τη μία και της πλειοψηφίας της αγγλικής κοινωνίας από την άλλη. 

Ένα ακόμη πιο ανησυχητικό σημάδι ήταν η ακαμψία με την οποία η κυβέρνηση συνεργασίας αντιμετώπισε τις κινητοποιήσεις των δημοσίων υπαλλήλων, η συκοφαντική εκστρατεία εναντίον τους και η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεών τους (θυμηθείτε τον Jody Mc Intyre[1]). Όλα αυτά χωρίς ίχνος μεταμέλειας ή ηθικών αναστολών από μια αστυνομία που ολοένα και περισσότερο θυμίζει παρέα αλητήριων. Η αγγλική πολιτική και οικονομική ελίτ, γνωρίζοντας ότι έχει χάσει τη νομιμοποίησή της και ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει με βάση ιδεολογικούς εξαναγκασμούς, στρέφεται όλο και περισσότερο στην ωμή βία και σε σκληρά αστυνομικά μέτρα, ώστε να επιβάλλει τη θέλησή της στην αποκλεισμένη υπο-τάξη της αγγλικής κοινωνίας. 

Η δολοφονία του Ian Tomlinson[2] κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων ενάντια στη σύνοδο των G20 και η απεχθής αντιμετώπιση του Jody Mc Intyre από τους μπάτσους ήταν μονάχα το θλιβερό προοίμιο της δολοφονίας του Mark Duggan. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να μιλάμε για αμερόληπτη επίσημη έρευνα για την δολοφονία του Mark Duggan. Το σύστημα χρειάζεται τους μηχανισμούς οργανωμένης καταστολής ανέπαφους και οφείλει να κρατήσει το ηθικό των δυνάμεων ασφαλείας υψηλό, αφού η αστυνομία και οι υπηρεσίες ασφάλειας αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο για την εδραίωση του βρετανικού αστυνομικού κράτους. 

Η υπο-τάξη έχει αντιληφθεί πλήρως τη νέα αυτή πραγματικότητα, αφού είναι ο αποδέκτης των πολιτικών θυματοποίησης εναντίον των μη προνομιούχων κοινωνικών ομάδων που εφαρμόζουν οι ελίτ του συστήματος. Επιτίθεται στα αστυνομικά τμήματα και πυρπολεί περιπολικά, επειδή απορρίπτει την κυριαρχία μιας άρχουσας τάξης που προσπαθεί με τη βία να της επιβάλλει κοινωνική συμμόρφωση και καθυπόταξη. Η βίαιη απαλλοτρίωση αγαθών και προϊόντων από τις εξεγερμένες μάζες (αυτό που τα συστημικά ΜΜΕ αποκαλούν «πλιάτσικο») καταδεικνύει την ταξική φύση της εξέγερσης, αφού οι πλιατσικολόγοι μπορεί να θεωρηθεί ότι ενεργούν με βάση την παρόρμηση της συσσώρευσης (σε συνθήκες πλήρους κατάρρευσης της εξουσίας) όλων αυτών των αγαθών και προϊόντων που δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποκτήσουν στην καθημερινή τους ζωή. 

Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, η βία και η διάλυση πολυκαταστημάτων και επιχειρήσεων δεν είναι καθόλου παράλογη αντίδραση. Δεν θα πρέπει, επίσης, να ξαφνιαζόμαστε από το ότι η μαζική βία είναι η μέθοδος πολιτικής παρέμβασης που επέλεξαν οι εξεγερμένοι των περιθωριοποιημένων εργατικών περιοχών σε κάθε μεγάλη αγγλική πόλη. Οι περισσότεροι είναι άνεργοι. Δεν ανήκουν στο ευρύτερο εργατικό δυναμικό και επομένως δεν έχουν στα χέρια τους τα θεσμικά μέσα για να περάσουν σε συλλογικές δράσεις, όπως για παράδειγμα σε μια απεργία. 

Εξεγέρσεις, σαμποτάζ και βίαιοι ξεσηκωμοί είναι τα πολιτικά μέσα που αξιοποιούν τα περιθωριοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας και οι άνεργοι, για να αντισταθούν στην επίθεση της πλουτοκρατίας και της παγκοσμιοποίησης. Μ’ αυτή την έννοια, αποτελούν επιτυχημένα μέσα αυτοάμυνας, μια αντι-βία που στοχεύει στη δομική βία που ενυπάρχει σε κάθε ιεραρχικό κοινωνικό σύστημα, που δουλεύει χάρη στην άνιση κατανομή όλων των μορφών εξουσίας (πολιτικής, οικονομικής, πολιτισμικής) μεταξύ αυτών που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας και αυτών που βρίσκονται στον πάτο. 

Η παντελής απουσία φυλετικών αιτιών από τους παράγοντες που καθορίζουν την εξέγερση και η αυθόρμητη απάλειψη των εθνικών διαχωρισμών στη διαδικασία διαμόρφωσης ενός συμπαγούς εξεγερσιακού κοινωνικού υποκειμένου που θα αναλάβει κοινή δράση, παρότι αποκεντρωμένη και διάσπαρτη, αποτελεί ένα αισιόδοξο σημάδι για το ότι τα εθνικά στοιχεία που λανθασμένα κυριαρχούν στην αυτο-αντίληψη της βρετανικής υπο-τάξης εξαφανίζονται γρήγορα, ανοίγοντας το δρόμο για την κατανόηση της θέσης ότι υπάρχει ένας, μοναδικός ταξικός εχθρός: ο καπιταλισμός και το σύστημα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς.

https://actforfreedomnow.wordpress.com/2011/08/11/thoughts-on-the-ongoing-insurrection-in-the-uk/

 

Μεγαλη Βρετανια: Αναρχικοι αναλαμβανουν την ευθυνη επιθεσης κατα της αστυνομιας του Μπριστολ

«Νωρίς το πρωί [της 9ης Αυγούστου] πυρπολήσαμε ένα βαν των μπάτσων έξω από το αστυνομικό τμήμα του Μπίσοπστον. Χαιρόμαστε την εξέγερση πολλών κακοποιημένων από το κράτος και περιθωριοποιημένων νέων, καθώς καθιερώνουν μια νέα σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο τους, και όσων άλλων εξεγερμένων έχουν επιλέξει το δρόμο της επανάστασης σε όλη την Αγγλία.

Προς όλους τους αηδιασμένους «πολίτες» οι οποίοι μπορούν να δουν την καθημερινή ταξική βία, εγγενή σε αυτήν την κοινωνία, μονάχα όταν αντιστρέφονται οι όροι: Τι περιμένατε;

Βλέπουμε μια νέα δεκαετία αστικού πολέμου να σφυρηλατείται εκ νέου από διάφορες αποχρώσεις κοινωνικών αγωνιστών – κι εντός αυτού, ο ρόλος μας ως επαναστατών και αναρχικών να είναι η συνεχής ώθηση της τροχιάς και των ιδεών μας, η εξάπλωση καταστροφικών επιθέσεων σε νέους τομείς και επίπεδα δέσμευσης, η εύρεση συνενόχων μέσα από τις συγκρούσεις (όπου και όταν οι επιθυμίες μας συσχετίζονται) και η διατήρηση και επέκταση ενός διεθνούς άτυπου δικτύου συντρόφων.

Όταν πραγματώναμε αυτήν τη δράση, στο μυαλό μας ήταν όλοι αυτοί που έχουν δολοφονηθεί από μπάτσους, που συνελήφθησαν στις ταραχές, οι αντιφασίστες φυλακισμένοι στη χώρα αυτήν».

Λευτερια στους συλληφθεντες της εξεγερσης στη βρετανια- είναι ταξικα μας αδερφια

Εδώ ο χώρος είναι πολύ μουδιασμένος, οι περισσότεροι είδαν όλο το σκηνικό απ’τις τηλεοράσεις τους και εστίαζαν στα πλιάτσικα, μη μπορώντας να αντιληφθούν το τι συμβαίνει.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πάνω από 1300 άνθρωποι όμηροι του κράτους και του μιντιακού συρφετού, που τους λοιδορεί σαν εγκληματίες και κοινωνικά απόβλητα.

Η αριστερά (που σχεδόν δεν υπάρχει κι όλας) ψελίζει κάτι για κοινωνικά αίτια και για τις περικοπές και φυσικά δεν τολμά να τα βάλει με το καθεστώς που προσπαθεί να εξοντώσει και να φυλακίσει

αυτούς τους ανθρώπους.

Ο αναρχικός χώρος, νωθρός και άνευρος, τώρα σιγά σιγά πάει να βγάλει κάποια κείμενα που προσπαθούν να ισορροπήσουν την κατάσταση. Απουσιάζει παντελώς απ’το δρόμο και φυσικά ελάχιστοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται την εξέγερση, φοβούμενοι μην ταυτιστούν με λεηλασίες και πλιάτσικα.

Όλοι αυτοί αδυνατούν να ακούσουν τις κραυγές των νεολαίων που μεγαλώσαν στα γκέτο των εργατικών κατοικιών με επιδόματα στέγασης και ανεργίας και η μόνη τους δυνατότητα να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους είναι η μικροπαραβατικότητα.

Το μητροπολίτικο προλεταριάτο γίνεται ορατό (έστω και σπασμωδικά έστω και τυφλά) εξεγείρεται και κάποιοι δήθεν προοδευτικοί και ριζοσπαστικοί κοιμούνται ή καταδικάζουν.

Αυτοί οι 1300 άνθρωποι που είναι στη δαγκάνα της ταξικής αστικής δικαιοσύνης, ακόμα και αν χρησιμοποίησαν τυφλή βία ή έκαναν λεηλασίες, πρέπει να θεωρηθούν από όλους μας ταξικοί κρατούμενοι. Είναι από παιδιά 11 χρονών μέχρι ηλικιωμένους που θα αντιμετωπίσουν βαρύτατες ποινές φυλάκισεις. Μέχρι και για αναρτήσεις στο φέισμπουκ που παρακινούσαν κόσμο να εξεγερθεί συνελλήφθηκαν σε διαφορετικές πόλεις ένας 16χρονος και δυο 18χρονοι.

Εκατοντάδες άλλοι καταζητούνται απ’τις διωκτικές αρχές ενώ οι μπάτσοι αναρτούν τα πρόσωπα τους στο ίντερνετ και σε εφημερίδες. Μαζί με το μιντιακό συφερτό τους λοιδορούν ως κοινωνικά αποβράσματα και αναμοχλεύουν τα πιο ακραία συντηρητικά αντανακλαστικά της βρετανικής ζητώντας μαζικό ρουφιάνεμα. 

Ο ίδιος ο βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον είπε ότι δε θα αφήσει αστειότητες για ατομικά δικαιώματα να εμποδίσουν το έργος της αστυνομίας στην αναζήτηση υπόπτων. Μαζί με τις φωτογραφίες των καταζητούμενων, ονόματα και προσωπικά δεδομένα των συλληφθέντων κυκλοφορούν από τα μίντια προς γνώση και συμμόρφωση. Έτσι μαθαίνουμε για ένα κορίτσι 11 χρονών απ’το Νότιγχαμ που συνελλήφθηκε και σύρθηκε στο διαστήριο για να «ομολογήσει» ότι έσπασε τζάμια και ένα τριαντάχρονο δάσκαλο απ’το Λονδίνο. Απ’τα καθεστωτικά μίντια μαθαίνουμε ότι τα κελιά στα κρατητήρια στο Λονδίνο έχουν γεμίσει (με πάνω από 900 συλληφθέντες) και αναγκάζονται να τους μεταφέρουν σε γειτονικές πόλεις, ενώ τα δικαστήρια δουλεύουν υπερωρίες όλη τη νύχτα για να καταδικάσουν τους ταξικούς τους εχθρούς.

Πέρα απ’τις λεηλασίες και την τυφλή αρκετές φορές βία που είναι γεγονός, φυσικά υπάρχουν και πολλές στοχευμένες επιθέσεις απ’τους εξεγερμένους όπως στους 5 αστυνομικούς σταθμούς του Νότιγχαμ με μολότοφ που επιμελώς θάβονται απ’τα μίντια και τις αρχές.

Τουλάχιστον οι σύντροφοι-ισες από τον ελλαδικό χώρο έχουν δείξει σωστά αντανακλαστικά μέχρι τώρα. Ευχαριστούμε, η αλληλεγγύη σας μας δίνει δύναμη και βοηθάει να οργανωθούμε πολιτικά και εμείς εδώ σιγά σιγά.

Λευτεριά σε όλους τους συλληφθέντες των ταξικών συκρούσεων στις βρετανικές πόλεις- Είναι ταξικά αδέρφια μας και είμαστε δίπλα τους

ΥΓ

ούτε που ξέρουμε τι γίνεται με δικηγόρους κλπ. δυστυχώς τα περισσότερα παιδιά (γιατί οι περισσότεροι είναι έφηβοι και νέοι άνθρωποι) δεν έχουν πρόσβαση σε δικηγόρους, ίσως μόνο σε υπηρεσιακούς, και τουλάχιστον μέχρι τώρα φαίνεται να δηλώνουν ένοχοι για μικροκλοπές, όπως τους δασκαλεύουν εκεί μπας και τη βγάλουν μαλακά…

 

Ματια ορθανοιχτα στο Λονδινο

Χαμογελαστά πρόσωπα, κάποια πίσω από μαντήλια και κουκούλες. Αυτό είναι το Hackney στο Λονδίνο. Ή αυτό ήταν το Hackney χθες βράδυ. Σήμερα θα είναι κάπου αλλού, και ξανά κάπου αλλού λίγες ώρες αργότερα. Τα χαμόγελα ήρθαν γιατί οι δρόμοι είναι δικοί μας και κανείς δεν φοβάται πια την αστυνομία.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως το κάψιμο ενός περιπολικού δεν είναι πολιτική πράξη, πως το να λεηλατείς ένα κατάστημα είναι ατομισμός και καγκουριά, πως το να σπας τζαμαρίες είναι ανεύθυνο. Όσοι λένε πως όλα αυτά είναι απολίτικα ζουν σ’ αυτήν την πόλη με τα μάτια κλειστά, δεν βλέπουν την τεράστια και αυξανόμενη ανισότητα και την κοινωνική και πολιτική καταπίεση. Πολιτικές. Για τη στέγαση. Για την πόλη. Για την πρόνοια. Για την οικονομία. 

Με τι αποτελέσματα: όχι μόνο ο κόσμος ζει σε άθλια σπίτια, έχει άθλιες δουλειές και σε καθημερινή βάση τρώει σκατά από την αστυνομία, αλλά αυτό στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι περισσότερα σκατά, καθώς οι περικοπές και η οικονομική κρίση πλήττουν χειρότερα όσους βρίσκονται στον πάτο.

.

Υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι όλα αυτά είναι απολίτικα επειδή οι στόχοι είναι όλοι λάθος: τοπικά καταστήματα και σπίτια βρίσκονται δυστυχώς μεταξύ των θυμάτων. Λένε επίσης ότι είναι απολίτικα επειδή τα λάφυρα θα πάνε στη μαύρη αγορά και δεν είναι φαγητό ή αναγκαία προϊόντα, ή επειδή ο κόσμος κλέβει ποδήλατα και φωτογραφικές μηχανές από περαστικούς· αλλά αυτό δεν είναι μια καλο-οργανωμένη εξέγερση όπως θα την ήθελε κάποιος. Είναι μια αντίδραση, ένας ξεσηκωμός, το σκάσιμο μιας φούσκας γεμάτης αγωνία, καταπίεση, έλλειψη ευκαιριών και δυνατοτήτων, και καθαρής βαρεμάρας και κατάθλιψης. Κι όταν σκάει μια τέτοια φούσκα όλα είναι πιθανοί στόχοι, ενάντια σε μια αστυνομική δολοφονία, αλλά ακόμη και για πλάκα, για να αποκτηθούν αγαθά και για να επανακτηθεί ο έλεγχος στον εαυτό του καθένα για μια στιγμή και στην πόλη ολόκληρη για μερικές μέρες.

Όπως σε καθετί που γίνεται στο δρόμο, κάθε άτομο που εμπλέκεται θα εκφραστεί με το δικό του τρόπο, δείχνοντας ότι υπάρχει συνεχής και σταθερή πολιτική συζήτηση και επιχειρήματα μεταξύ των ανθρώπων στο δρόμο για τις αιτίες και τις δράσεις που γίνονται. Το να λες ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι απολίτικοι, το να λες ότι όσοι εμπλέκονται είναι απολίτικοι κάγκουρες είναι ψέμα. Πώς γίνεται οι συζητήσεις και η δράση ενάντια στη συνεχή αστυνομική καταπίεση και δολοφονία να μην είναι πολιτική; Πώς γίνεται η συζήτηση για το τι κάνουμε για τα προβλήματα της κοινότητάς μας, τις κυβερνητικές περικοπές στην εκπαίδευση και στις δραστηριότητες των νέων, την ανεργία, την έλλειψη στοιχειώδους επιπέδου αυτοπροσδιορισμού να μην είναι πολιτικό; Πώς γίνεται οι πολλοί αυτοί νέοι άνθρωποι να εκλαμβάνονται ξαφνικά ως κοινοί κάγκουρες και εγκληματίες;

Σε κάποιο σχόλιο εφημερίδας, ένας καινούριος κάτοικος του Hackney παραπονιόταν για το ότι μέχρι τώρα ένιωθε ασφαλής στη γειτονιά, ξέροντας πως όλες οι κοινωνικές προστριβές και οι πυροβολισμοί ήταν εσωτερική υπόθεση των συμμοριών, αλλά τώρα φοβάται να βγει από το σπίτι. Αυτό δείχνει το πόσο διαχωρισμένη μπορεί να είναι ακόμη και η πλέον ποικίλη γειτονιά και πόσο τα προβλήματα της κοινότητας μπορούν εύκολα να αγνοούνται, αρκεί τα θύματα να είναι νέοι και μαύροι. Αυτές τις μέρες τα θύματα έπαψαν να είναι νέοι και μαύροι.

Πέραν του φόβου, πώς αντιδρά ο υπόλοιπος κόσμος; Κάποιοι είναι έξαλλοι, έξαλλοι με τις καταστροφές στη γειτονιά που δεν αντέχει άλλο, κάποιοι οργανώνονται και υπερασπίζονται την κοινότητά τους, όπως η τουρκική κοινότητα στο Stoke Newington που κυνήγησε μια ομάδα εξεγερμένων μακριά από την περιοχή, και κάποιοι οργανώνουν αγρυπνίες και συζητήσεις στο δρόμο για να βρουν ένα διαφορετικό τρόπο αντίδρασης στη δολοφονία του Mark Duggan.

Τρίτη μέρα και οι σειρήνες συνεχίζουν να ηχούν στους δρόμους. Όλοι οι εργαζόμενοι στο κεντρικό Λονδίνο ειδοποιήθηκαν από την αστυνομία να φύγουν νωρίτερα απ’ τις δουλειές τους για να προλάβουν να γυρίσουν σπίτια τους πριν ξεσπάσουν οι αναμενόμενες απογευματινές ταραχές. Ανακοινώθηκε η σύγκλιση της επιτροπής COBRA, αφού ο πρωθυπουργός πείστηκε να διακόψει τις διακοπές στην Τοσκάνη και να επιστρέψει στο Λονδίνο. Η χρήση πλαστικών σφαιρών συζητιέται, ενώ η ενίσχυση της αστυνομίας στους δρόμους είναι η μοναδική συνταγή που προωθούν για να μπουκώσουν τα στόματά μας, ενάντια σε με μια κοινωνική αρρώστια που γίνεται θανατηφόρα μόνο όταν η αστυνομία σκοτώνει έναν άνθρωπο.

Occupied London collective 09.08.2011

Αναδημοσιεύουμε από το blog; Η ΛΕΣΧΗ

Matt Kennard: Αυτή η εξέγερση ρίχνει φως στη σκοτεινή πλευρά του Λονδίνου

 

Του Matt Kennard
 

Μεγάλωσα πολύ κοντά στο Pembury Estate στην γειτονιά του Hackney, το επίκεντρο των ταραχών στο προάστιο. Εκεί κοντά τέλειωσα και το σχολειό. Το μέρος πάντα είχε μια φοβική φήμη. Οι γονείς των παιδιών που ζούσαν στην περιοχή, τους προέτρεπαν να αποφεύγουν την διέλευση από εκεί σε καθε  ώρα της ημέρας επειδή είχαν μεγάλες πιθανότητες να υποστούν ξυλοδαρμό ή/και να τους ληστέψουν.

Σε γενικές γραμμές εάν κατάφερνες να μείνεις μακριά από αυτό το συγκρότημα της μιζέριας και της απελπισίας, καταλάβαινες ότι δεν είχες καταφέρει να διεισδύσεις ουσιαστικά στην τοπική κοινότητα. Η απελπισια και η βια παρέμεναν κλεισμένες και περιορισμένες στους κατοίκους του συγκροτήματος, ανθρώπους που πολύ συχνά δεν είχαν καμία επιλογή για να το εγκαταλείψουν. Έτσι η κοινή γνώμη της Βρετάνιας δεν υποχρεωνόταν να μάθει τι συνέβαινε στο Pembury – ή στα αμέτρητα τέτοιου είδους συγκροτήματα σε όλη την χώρα.

Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι αυτήν την εβδομαδα.Τώρα όλος ο κόσμος μαθαίνει για αυτά τα παιδιά – παρακολουθώ από την άλλη μεριά του ατλαντικού και οι Αμερικανοί (όπως και ο υπόλοιπος κόσμος) έχουν σοκαριστεί απο μια πλευρά της Βρετάνιας που κρατούσαμε τόσο καιρό κουκουλωμένη, μιας και θα ντρόπιαζε την ελίτ μας.

 Η βρώμικη σκοτεινή πλευρά της πιο άνισης πόλης του ανεπτυγμένου κόσμου αποκαλύπτεται.

Νεαρά αγόρια και κορίτσια σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, με στρεβλές παιδικές ηλικίες από την ανέχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό καίνε και λεηλατούν στον διάβα τους την χώρα. Περίεργο και συγχρόνως ηδονιστικό είναι το γεγονός ότι για τα κυρίαρχα ΜΜΕ το χειρότερο ειναι ότι όλα αυτά γίνονται  ενώ δεν διαθέτουν κανένα είδος πολίτικου προγράμματος. Τι ντροπή!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτο. Τέτοιου είδους καταστροφή και βία είναι εμβληματική μιας κουλτούρας που χαιρετίζει την θεαματική κατανάλωση έναντι κάθε τι άλλου. Ο μηδενισμός που επιδεικνύεται είναι μια εικόνα που καθρεπτίζει τον κενό κόσμο που μεγάλωσαν για να υπηρετούν- όπου τα υλικά αγαθά και η διασημότητα αναγνωρίζονται σαν το μεγαλύτερο επίτευγμα.

Οι ίδιοι άνθρωποι που σχεδίασαν αυτόν τον κόσμο για αυτούς, γελούν με την κατωτερότητα τους. Πως μπορούν οι “chavs[1]” να είναι τόσο βάρβαροι, ρωτάει η Daily Mail. Τι να κάνουμε με αυτόν τον εσωτερικό εχθρό, αναρωτιέται η Daily Telegraph. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η “ευτελής” τάξη ανθρώπων που έχει καταλειφθεί από αμόκ θα έπρεπε να μοιάζει το ίδιο ντροπιαστική στους τραπεζίτες της Kensington, με τους γονείς τους. Όταν κοιτούν μέσα στην άβυσσο, είναι η δική τους αντανάκλαση που βλέπουν. Είναι οι αξίες που έχουν προωθήσει εδώ και δεκαετίες προκειμένου να φουσκώσουν το δικό τους απολιτικό πανηγύρι πλούτου. Η κουλτούρα του ατομισμού δημιούργησε τον βαλτό μέσα στον οποίο αυτές οι «μύγες» πολλαπλασιάζονται. Η κοινωνία στο Η.Β. είναι σχεδιασμένη να υπηρετεί μια μικρή ομάδα ανθρώπων, πολύ πλούσιων.  Η κατάρρευση της οργανωμένης αριστερας και το άδειασμα του Εργατικού κόμματος από την διαχειριστική του δεξιά πτέρυγα έχει αφήσει τους νέους ανθρώπους να μην σκέπτονται τίποτα άλλο εκτός της Katie Price και των συνοδευτικών αξεσουάρ.

Το τελευταίο σημείο είναι και το πιο ουσιαστικό. Χάρη στα μαγικά του νέο-λιμπεραλισμού η πλειονότητα του όνειρο-κοσμου που κατασκευάστηκε από τα διαφημιστικά μεγαλο στελέχη είναι πολύ μακριά από τις δυνατότητες των νέων και των φτωχών. Βομβαρδισμένοι από διαφημίσεις και ένα life style που δεν θα μπορέσουν να έχουν ποτέ, οι τελευταίες μέρες οργής δείχνουν ότι φέρνουν τα πράγματα στα μετρά τους έστω και για λίγο. Μπορούν πλέον να αποκτήσουν όλα τα παπούτσια και τα χρυσαφικά που θέλουν τώρα. Καμία αστυνομία δεν μπορεί να τους σταματήσει και όλοι τους απεχθάνονται γι’ αυτο.

Στην πραγματικότητα, η «άγρια νεολαία» του Λονδίνου και μαζί τους οι διαμαρτυρόμενοι νέοι  του δεξιού τύπου δεν έχουν τίποτα να χάσουν πλέον. Δεν θα αποκτήσουν ποτέ την καλοπληρωμένη και σεβάσμια δουλειά που θα τους βάλει  στους κύκλους της πρωτεύουσας. Το πιθανότερο είναι ότι θα ζήσουν και θα πεθάνουν άνεργοι για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους ή δουλεύοντας προσωρινά σε δουλείες χωρίς αύριο. Η έλλειψη σεβασμού που δείχνουν στους δρόμους των πόλεων αυτοί οι άνθρωποι αντικατοπτρίζει την έλλειψη σεβασμού που έλαβαν από ένα σύστημα που δημιουργήθηκε για να τους βοηθήσει να αναπτυχτούν. Το σύστημα δεν επένδυσε τίποτα πάνω τους και εκείνοι με την σειρά τους δεν επενδύουν τίποτα σε αυτό. Είναι αλήθεια τόσο απλό.Όλα αυτά έχουν αρχίσει να βράζουν από καιρό. Η καθωσπρέπει Βρετάνια έστρεφε άλλου το βλέμμα προτιμώντας να γελάσει με τον δαίμονα που θήλαζε στα σπλάχνα της. Εάν θελήσουν να βρουν μια διέξοδο, θα πρέπει να ξεριζώσουν τις ρίζες της δυσλειτουργίας από την κοινωνία μας .

Μπορούμε και καλυτέρα, δεν είναι απίθανο, εάν υπήρχε η βούληση. Αυτό όμως δεν θα συμβεί, διότι ο πρωθυπουργός και ο δήμαρχος του Λονδίνου είναι και οι δυο απόφοιτοι του Ήτον, την κοιτίδα της λονδρέζικης αριστοκρατίας. Δεν έχουν ιδέα πως ξεκίνησαν όλα, γιατί βλέπουν μονοδιάστατα, μιας και μόνο από αυτήν την προοπτική ( ή την έλλειψη αυτής) μπορούν να δουν την διατήρηση της τάξης τους σε ένα πλοίο που γέρνει. Ο πόλεμος εναντίον των φτωχότερων τάξεων μαίνεται εδώ και δεκαετίες και οι πρόσφατες ταραχές θα είναι μια ακόμη αφορμή για την ένταση αυτών των επιθέσεων, όλα αυτά έναντι της απασχόλησής τους με τα πραγματικά ζητήματα. Το έχουν ξανακάνει με επιτυχία το 2008, όταν έστρεψαν τον θυμό εναντίον των τραπεζιτών εναντία στους «τεμπέληδες» των κοινωνικών επιδομάτων.

Θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε οικονομικά μετρά για να εξισορροπήσουμε την κοινωνία μας, όπως την αυξημένη φορολογία εναντίων των πλούσιων  και την χρήση των εσόδων για την δημιουργία θέσεων εργασίας και καλύτερη εκπαίδευση. Η φτώχεια είναι σχετική. Οι κοινωνιολόγοι λένε ότι συχνά οι πλουσιότερες πόλεις είναι πιο επικίνδυνες από τις φτωχές εξαιτίας της ανισότητας που τις διέπει. Λένε ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της οργής που πηγάζει από την κοινωνική ρηγματώδη μεταξύ των πολύ πλούσιων και των πολύ φτωχών. Έτσι το Λονδίνο είναι πιο επικίνδυνο από την Λα Παζ[2] .

Ίσως το πιο τρομακτικό μέσα σε όλα αυτά είναι η αναντιστοιχία στην αντιμετώπιση που επιφυλάσσεται σε μελή της ίδιας κοινωνίας.

 Όταν οι πλούσιοι λεηλατούν το ονομάζουμε “bailout” όταν οι πλούσιοι δεν δουλεύουν τους λέμε «μέτοχους» και όταν οι πλούσιοι διατάζουν τους στρατούς τους να επιτεθούν το ονομάζουμε «πόλεμος εναντία στην τρομοκρατία». Καλημέρα σε έναν ανάποδο κόσμο.

[1] Chavs: είναι το στερεότυπο μιας συγκεκριμένης κατηγορίας ανθρώπων στην Βρετάνια. Συνήθως πρόκειται για επιθετικούς νεαρούς που έχουν εργατική καταγωγή και διάγουν αντικοινωνικό βίο και συμπεριφορά.

[2] Λα Παζ: Πρωτεύουσα της Βολιβίας και συγχρόνως η φτωχότερη πρωτεύουσα της Λατινικής Αμερικής.

Αρχική δημοσίευση στο CommentFactory

Πηγή: Η ΛΕΣΧΗ

Μετάφραση: Νίκος Πατσόπουλος