Οι καναδικές εξορύξεις υποσκάπτουν την δημοκρατία στην Κεντρική Αμερική

Πηγή : Libération Popular

Οι καναδικές εταιρίες εξόρυξης αποτελούν το 75% του συνόλου των εξορυκτικών επιχειρήσεων. Ο Καναδάς κυριολεκτικά σκάβει το πλανήτη.

Ο υπουργός Εξωτερικών Ed Fast λέει, “Ο εξορυκτικός τομέας του Καναδά… είναι ηγέτης όσον αφορά την υπευθυνότητα στις εξορυκτικές πρακτικές, και είμαστε περήφανοι για την ευημερία που ο τομέας αυτός δημιουργεί στην πατρίδα αλλά και σε κάθε γωνιά του πλανήτη”.

Τα πολιτικά, κοινωνικά και περιβαλλοντολογικά κόστη, όμως είναι πολύ μεγαλύτερα από ότι η Καναδική κυβέρνηση ή οι εξορυκτικές επιχειρήσεις θέλουν να σε κάνουν να πιστεύεις.

Στην Λατινική Αμερική, ο Καναδάς και η  εξορυκτική του βιομηχανία αντιμετωπίζονται σαν νέοι conquistadores, είναι διψασμένοι για γη και ορυκτά και πεινασμένοι για εξουσία. Οι καναδικές εταιρείες εξόρυξης βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο κοινοτικών συγκρούσεων, τόσο σε κοινότητες Ιθαγενών όσο και σε μη Ιθαγενών , και συνδέονται με βία, περιβαλλοντολογική υποβάθμιση, διαφθορά και φόνους. Έρευνα¹ που πραγματοποιήθηκε από την ίδια την Ένωση Εξόρυξης και Ανάπτυξης του Καναδά (PDAC) βρήκε πως οι καναδικές εταιρίες εξόρυξης ήταν στην κορυφή των παραβιάσεων των ανθρώπινων και περιβαλλοντολογικών δικαιωμάτων στο κόσμο. Αποτρόπαια παραδείγματα στην Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαντόρ και την Ονδούρα, αποδυναμώνουν περαιτέρω τον ισχυρισμό του Καναδά πως φέρνει “το καλό” στο κόσμο.

Οι παραβιάσεις από τις καναδικές εταιρίες εξόρυξης των ανθρώπινων και περιβαλλοντολογικών δικαιωμάτων έχουν καταγραφεί εκτενώς από τις κοινότητες που πλήττονται, ΜΚΟ και διεθνείς ομάδες αλληλεγγύης. Τέτοιες αδικίες είναι απτά παραδείγματα της βαθιάς δομικής βίας με την οποία οι εξορυκτικές του Καναδά είναι εγγενώς συνδεδεμένες. Οι πράξεις τους, υπό το προσωπείο της “ανάπτυξης”, έχουν υποσκάψει την διακυβέρνηση στις χώρες που η δημοκρατία μπορεί να περιγράφει σαν “άνιση”.

Με τον λαό της Καταλονίας ενάντια στους επιγόνους του Φράνκο και στους σύγχρονους Ευρωπαίους Μέτερνιχ! (Του Γιώργου Μητραλιά)

Πηγή : contra-xreos.gr

Του Γιώργου Μητραλιά

Όποιος έχει μάτια είδε, και όποιος έχει αυτιά άκουσε. Η φετινή καταλανική Diada έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Κατέβασε στους δρόμους της Βαρκελώνης ένα εκατομμύριο Καταλανούς, και αποστόμωσε, όλους εκείνους, μέσα στο Ισπανικό Κράτος αλλά και στη “δημοκρατική” Ευρώπη μας, που αρνούνται σε ένα ολάκερο έθνος και σε ένα μεγάλο λαό σαν τον καταλάνικο το στοιχειώδες δημοκρατικό και ανθρώπινο δικαίωμά του να αποφασίσει, αυτός και μόνον αυτός, για το μέλλον του! 

Ενώ λοιπόν απομένουν μόλις δυο εβδομάδες για το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου, οι αρχές της Μαδρίτης (κυβέρνηση, βασιλιάς, δικαστές, αστυνομία, καθολική εκκλησία, στρατός, εργοδοσία, ΜΜΕ, …) αλλά και η αντιπολίτευση της Αυτού Μεγαλειότητας που είναι η ισπανική Σοσιαλδημοκρατία, ακονίζουν τα μαχαίρια τους εν όψει της μεγάλης (αιματηρής;) καταστολής της “καταλανικής ανταρσίας” που διαγράφεται ήδη στον ορίζοντα. Μετά από τις διώξεις και τα εντάλματα ενάντια στα μέλη της -δημοκρατικά εκλεγμένης- κυβέρνησης, την πρόεδρο της Βουλής και βουλευτές της Καταλονίας, τώρα διώκουν και απειλούν να συλλάβουν και τους δημάρχους των -τουλάχιστον- 712 καταλανικών πόλεων που δηλώνουν πρόθυμοι να διευκολύνουν το δημοψήφισμα! Και όχι μόνον όλα αυτά. Οι αστυνομίες και οι λοιπές μυστικές και μη υπηρεσίες τους, αναλώνονται ψάχνοντας μανιωδώς...να βρουν τις κάλπες και τα ψηφοδέλτια του “παράνομου” δημοψηφίσματος: Πολιορκούν ή κάνουν εφόδους σε γραφεία καταλανικών εφημερίδων όπου τάχα κρύβονται τα ψηφοδέλτια ή οι κάλπες, συλλαμβάνουν και ανακρίνουν Καταλανούς βουλευτές μόλις βγουν έξω από την Καταλονία, φτάνουν ακόμα και να απαγορεύσουν διαλέξεις με θέμα το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και απειλούν να συλλάβουν την ίδια τη δήμαρχο της Μαδρίτης που διαφωνεί με την απαγόρευση! Και φυσικά, κατατρομοκρατούν τους “πραξικοπηματίες” (όπως τους αποκαλούν) Καταλανούς απειλώντας να ακυρώσουν και αυτή ακόμα την “αυτονομία” της Καταλονίας, επαναφέροντας σε ισχύ την “παλιά καλή” διακυβέρνησή της από τη Μαδρίτη του δικτάτορα Φράνκο!

Ένας τρελός κόσμος

Πηγή : e-dromos.gr

Ο καπιταλισμός και η άνοδος της ψυχικής ασθένειας

του Rod Tweedy

Ο Rod Tweedy είναι συγγραφέας και εκδότης των Karnac Books, ένας κορυφαίος ανεξάρτητος εκδότης βιβλίων για την ψυχική υγεία και τη θεραπεία. Η επιμέλεια της συλλογής «Ο Πολιτικός Εαυτός: Η κατανόηση του κοινωνικού πλαισίου για την ψυχική ασθένεια» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Karnac.

Τι θα συνέβαινε, αναρωτιέται ο Rod Tweedy, αν δεν είμαστε εμείς άρρωστοι, αλλά το ίδιο το σύστημα το οποίο βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που είμαστε ως κοινωνικά όντα;

Η ψυχική ασθένεια αναγνωρίζεται πλέον ως μία από τις μεγαλύτερες αιτίες ατομικής δυσφορίας και δυστυχίας στις κοινωνίες και τις πόλεις μας, συγκρίσιμη με τη φτώχεια και την ανεργία. Σήμερα, ένας στους τέσσερις ενήλικες στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει διαγνωστεί με ψυχική ασθένεια και τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι λαμβάνουν αντικαταθλιπτικά σε ετήσια βάση. «Ποια μεγαλύτερη κατηγορία θα μπορούσε να υπάρξει για ένα σύστημα», ρωτά ο George Monbiot, «από μια επιδημία ψυχικής νόσου;»

Η συγκλονιστική έκταση αυτής της «επιδημίας» γίνεται όλο και πιο ανησυχητική ιδιαίτερα όταν γνωρίζουμε ότι μεγάλο μέρος της έκτασης της θα μπορούσε να προληφθεί. Κι αυτό γιατί είναι είναι σημαντική η συσχέτιση μεταξύ κοινωνικών – περιβαλλοντικών συνθηκών και επιπολασμού των ψυχικών διαταραχών. Ο Richard Bentall, καθηγητής κλινικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, και ο Peter Kinderman, πρόεδρος της Βρετανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, έχουν γράψει, τα τελευταία χρόνια, με επιτακτικό τρόπο για αυτή τη συσχέτιση, δίνοντας μεγάλη βαρύτητα στους «κοινωνικούς παράγοντες που καθορίζουν την ψυχολογική μας ευημερία». «Τα στοιχεία είναι συντριπτικά», σημειώνει ο Kinderman, «δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν κοινωνικοί καθοριστικοί παράγοντες, αλλά ότι είναι συντριπτικά κρίσιμοι».

Ο τρελός κόσμος του νεοφιλελευθερισμού (του Αντώνη Ανδρουλιδάκη)

Θα μπορούσε άραγε να υπάρξει σοβαρότερη καταγγελία ενάντια σε ένα κοινωνικό Σύστημα από το ότι έχει την ευθύνη για την πρόκληση μιας επιδημίας ψυχικής νόσου; Κι όμως, τέτοιες καταγγελίες μοιάζουν στην μνημονιακή Ελλάδα περίπου συνωμοσιολογία ή υπερβολές κάποιων «αναρχοάπλυτων». Αρκεί να εξυπηρετείται η κεντρική συστημική αφήγηση ότι η χώρα περνά τα πάνδεινα, ακριβώς επειδή δεν εφάρμοσε με επάρκεια τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική συνταγή. Αυτήν δηλαδή που πλέον καταγγέλλεται στην πεφωτισμένη Δύση ως η υπεύθυνη για μια επιδημία ψυχοπαθολογίας. Γιατί, τώρα πια, όλα δείχνουν πως ο νεοφιλελευθερισμός είναι το «στοιχειό» που προσδίνει στον καρκίνο του καπιταλισμού την πιο επιθετική και καλπάζουσα μορφή του. 

Mίλτον Φρίντμαν (Milton Friedman, 31 Ιουλίου 1912 – 16 Νοεμβρίου 2006)

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Οι σύγχρονες πληγές του φαραωνικού καπιταλισμού, το άγχος, το στρες, η κατάθλιψη, η κοινωνική φοβία, οι διατροφικές διαταραχές, οι αυτοτραυματιστικές συμπεριφορές, οι διαταραχές προσωπικότητας και η απελπιστική μοναξιά και η κοινωνική απομόνωση, πλήττουν τώρα τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα, τα πρόσφατα, καταστροφικά στοιχεία για την ψυχική υγεία των παιδιών στην Αγγλία, αντικατοπτρίζουν απλά την έκταση της παγκόσμιας «ψυχικής κρίσης», καθώς περισσότερα από 250.000 παιδιά, ηλικίας κάτω των 18 ετών, λαμβάνουν βοήθεια από τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας, για προβλήματα όπως το άγχος, η κατάθλιψη και οι διατροφικές διαταραχές.

Διακόσιες πενήντα χιλιάδες παιδιά νοσούν ψυχικά, αλλά για το κάθε ένα απ’ αυτά, καθώς και για τις οικογένειες τους αυτό είναι μόνο ένα ατομικό μεμονωμένο πρόβλημα. Ο νεοφιλελευθερισμός θα ισχυρισθεί ότι πρόκειται απλά για 250.000 ατομικά προβλήματα που τυχαία μαζεύτηκαν τόσο πολλά, επειδή τα παιδιά αυτά μάλλον έτυχε να «πέσουν» σε οικογένειες πλημμελούς φροντίδας ή γεννήθηκαν με κάποιο εγκεφαλικό ελάττωμα ή είχαν τον Ερμή ανάδρομο στην ώρα της γέννησης τους.

Προφανώς, υπάρχουν πολλές δευτερεύουσες αιτίες αυτής της κατάστασης, αλλά όλα πλέον δείχνουν, ότι η βαθύτερη αιτία είναι παντού η ίδια: τα ανθρώπινα όντα, τα «υπερ-κοινωνικά θηλαστικά», των οποίων οι εγκέφαλοι είναι κβαντικά συνδεδεμένοι με όλους τους Άλλους, ξεριζώνονται και αποκολλώνται από το κοινωνικό τους έδαφος, περίπου για τους ίδιους λόγους που κάποιοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών πριμοδοτούσαν την εκρίζωση των αμπελιών μας ή την καταστροφή των ξύλινων καϊκιών των ψαράδων μας. Το αόρατο χέρι της αγοράς –στηριγμένο στον «αγκώνα» των οικονομικών και τεχνολογικών εξελίξεων- αποκόπτει τους συνεκτικούς δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων.

Πόσο κοντά είμαστε σε πυρηνικό Πόλεμο;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι περισσότεροι άνθρωποι (και πολιτικοί) δεν πιστεύουν (ή δεν θέλουν ή δεν τους συμφέρει να πιστεύουν) ότι ένας πυρηνικός πόλεμος είναι δυνατός.

Αυτός ακριβώς είναι ένας λόγος που ένας πυρηνικός πόλεμος μπορεί να γίνει. ‘Όταν δεν πιστεύεις ότι υπάρχει απειλή, τότε δεν κινητοποιείσαι για να την αποτρέψεις αποτελεσματικά.

Μια τέτοια κατάσταση, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν που επέτρεψε και τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πρώτη περίπτωση και τα δύο στρατόπεδα περίμεναν ότι το άλλο θα υποχωρήσει. Από «μπλόφα» σε «μπλόφα», καταλήξαμε στην πρώτη από τις μεγάλες ανθρωποσφαγές του 20ού αιώνα. Δύο δεκαετίες αργότερα, το Παρίσι, το Λονδίνο και η Μόσχα δεν θέλησαν να πιστέψουν ότι ο Χίτλερ ετοιμαζόταν να τους επιτεθεί. Βαυκαλίστηκαν τυχοδιωκτικά και καιροσκοπικά με την εκτίμηση ότι θα μπορούσαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να τα βρουν μαζί του. ‘Όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να τον εμποδίσουν, αλλά και τον διευκόλυναν σημαντικά με την πολιτική τους. Το 1940, η Γαλλία κατελήφθη και ντροπιάστηκε συνθηκολογώντας, η ΕΣΣΔ παρολίγον να καταστραφεί (συνέβαλε καθοριστικά στο να μη συμβεί αυτό και η αντίσταση των Ελλήνων τότε στον Φασισμό και οι Κρητικοί που αποδεκάτισαν τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές, κάτι που ίσως να πληρώνουμε ακόμα). Η Βρετανία επεβίωσε, αναγκάστηκε όμως να παραιτηθεί οριστικά από ότι απέμενε από την Αυτοκρατορία της.

Το 1945 έγινε το αντίθετο. Μια ισχυρή μερίδα του αμερικανικού κατεστημένου ήταν έτοιμη να πάει σε τρίτο παγκόσμιο πόλεμο με τη Σοβιετική ‘Ενωση, τότε μάλιστα, και μέχρι το 1949, η Ουάσιγκτων είχε και το μονοπώλιο του πυρηνικού όπλου. Ποιος την εμπόδισε; ‘Όχι τόσο τα όπλα της Ρωσίας, όσο η τεράστια και παγκόσμια πολιτική ακτινοβολία της την επαύριο της νίκης επί του Φασισμού, η ύπαρξη ενόπλων κινητοποιημένων λαών σε μεγάλο τμήμα της ευρωπαϊκής ηπείρου, συχνά υπό την ηγεσία κομμουνιστικών αντιστασιακών κινημάτων, η εναργής συνείδηση όλης της ανθρωπότητας για το τι σημαίνει Πόλεμος.

Για τον Αλιέντε Θέλω να Μιλήσω…

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ) - ημεροδρόμος 

4 Σεπτεμβρίου 1970

Η μέρα άρχιζε με ένα πείραμα: αυτό της ειρηνικής σοσιαλιστικής αλλαγής στη Χιλή. Ηγέτης αυτού του πειράματος ήταν ο μαρξιστής Σαλβαδόρ Αλιέντε, επικεφαλής της «Λαϊκής Ενότητας», ενός συνασπισμού στον οποίο συμμετείχαν το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, η Κίνηση Ενωμένης Λαϊκής Δράσης, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, η Ανεξάρτητη Λαϊκή Δράση και οι χριστιανοδημοκράτες.

 Ο Αλιέντε έδωσε αμέσως το στίγμα της κυβέρνησης: « Θριαμβεύσαμε με αποστολή μας να ανατρέψουμε οριστικά την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, να τελειώνουμε με τα μονοπώλια, να πραγματοποιήσουμε μια βαθιά, άξια του ονόματός της αγροτική μεταρρύθμιση, να ελέγξουμε το ισοζύγιο των εισαγωγών και των εξαγωγών και, επιτέλους, να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες. Αυτοί είναι οι πυλώνες οι οποίοι θα στηρίξουν την πρόοδο της Χιλής, δημιουργώντας το κοινωνικό κεφάλαιο που θα επιτρέψει την ενίσχυση της ανάπτυξής μας » (monde-diplomatique 14 Σεπτεμβρίου 2013 Οι φοιτητές ξεσκονίζουν ένα εικόνισμα http://archives.monde-diplomatique.gr/spip.php?article465 ).

Όμως το πολιτικό πείραμα  της Λαϊκής Ενότητας διακόπηκε!

Ήταν 11 Σεπτεμβρίου του 1973, δύο το μεσημέρι, όταν ο Πρόεδρος της Χιλής Σαλβαντόρ Αλιέντε έπεφτε νεκρός στην ‘La Moneda’, το προεδρικό μέγαρο, το οποίο πολιορκούσαν δυνάμεις του στρατού, της αστυνομίας και παραστρατιωτικές φασιστικές ομάδες, υπό την ηγεσία του στρατηγού Αουγούστο Πινοσέτ, σε συνεργασία με πράκτορες της CIA.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης "ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ" Βιβλιοπαρουσίαση

Πρόκειται για μιά σημαντική και σπάνια προσπάθεια ενοποιημένης κοινωνικο - ψυχολογικής ανάλυσης και περιγραφής της από δεκαετίες προγραμματισμένης ελληνικής "κρίσης", των μνημονίων και των συνεπειών τους στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας καθώς και ενός κοινωνικού σχεδίου "διεξόδου".

Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε.

Παρουσιάζουμε εδώ σε αναδημοσίευση την παρουσίαση του βιβλίου από τον Γιώργο Μουργή όπως  δημοσιεύτηκε στον "δρόμο της αριστεράς" Φύλλο 341 - 6/1/2017

Μια γνώμη για το βιβλίο του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Του Γιώργου Μουργή

Το αφήγημα του βιβλίου κατά μια έννοια ουσιαστικοποιεί την κοινωνική και ψυχολογική διάσταση των μνημονιακών χρόνων.

Δεν πρόκειται μόνο για την περιγραφή της απόληξης ή την κατάληξη του ατομικού βιωματικού επίδικου της ψυχοφθόρας διαδικασίας που συντελέσθηκε στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Ούτε για το αποτέλεσμα των οικονομικών μέτρων με τις συνέπειες τους στο ζωντανό σώμα του συλλογικού μας βίου.

Το Ελληνικό τραύμα του Αντώνη Ανδρουλιδάκη, αποτελεί μια σύνθεση από πολυεπίπεδους άξονες και συνισταμένες, με αναφορές, ιστορικά γεγονότα, μελέτες στοιχείων, βιβλιογραφία και προσωπικό στοχασμό, ώστε να μην το κατατάξει κανείς με ευκολία σαν άλλο ένα ακόμα βιβλίο, που μιλά για την μνημονιακή κρίση.

Πρόκειται για ένα διαφορετικό ανάγνωσμα, με προσέγγιση σε όλα όσα οδήγησαν στην συναισθηματική ατροφία ή τον ψυχαναγκαστικό ευνουχισμό του συλλογικού της κοινωνίας και του λαού μας.

Μια συνθετική ενδοσκόπηση του κοινωνικού ιστού, όπου αναδεικνύονται, άλλοτε συνολικά και άλλοτε αποσπασματικά, οι άρρηκτες σχέσεις μεταξύ των οικονομικών και κοινωνιο – ψυχολογικών σχέσεων, όπως προέκυψαν από τον συνδυασμό με τον παρελθόντα χρόνο, για να φτάσουμε στο παρόν, δρασκελίζοντας στο αύριο.