Για να καταλάβουμε πού βρίσκεται το επίπεδο της συζήτησης για το ρόλο του ΝΑΤΟ, ας ξεκινήσουμε από κάτι που έχει κάνει επικοινωνιακά το γύρο όλου του πλανήτη επισκιάζοντας τις εργασίες της ίδιας της διάσκεψης του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες στις 25.5.2017
Η "οικογενειακή φωτογραφία" των συζύγων αρχηγών κρατών του ΝΑΤΟ
Ενδιαφέρον
θέμα. Ας το πιάσουμε απ' την αρχή. Γιατί άραγε κάποια επιτελεία
προπαγάνδας της αυτοκρατορίας αποφάσισαν πως στις διασκέψεις του ΝΑΤΟ,
εκτός από τους αρχηγούς κρατών θα πρέπει να φωτογραφίζονται σε
"οικογενειακή φωτογραφία" και οι σύζυγοι των αρχηγών κρατών;
"Πολύς ντόρος για το τίποτα" Δηλώνει μετάξύ άλλων ο Δικηγόρος του
Γιώργου Φιλιππάκη, Γιάνκος Λαμπίρης στην ζωντανή εκπομπή της ΕΡΤ Open
λίγο πριν τις 3:00
το μεσημέρι της Κυριακής 28 Μαϊου 2017.
Δηλώνει πως ο Γιώργος Φιλιππάκης Ουδέποτε συνελήφθη (όχι όμως και ότι
ουδέποτε προσήχθη) και ότι ο λογαριασμός του στο fb χακαρίστηκε από
τρίτο πρόσωπο, το οποίο ανάρτησε τη φράση "Μόλις με συνέλαβαν" και
κατέβασε το επίμαχο αναρτημένο από τον Γιώργο Φιλιππάκη, κείμενο.
Είναι όμως έτσι;
Για όποιον άκουσε την εκπομπή της ΕΡΤ Open γίνεται φανερό πως ο
δικηγόρος του Γιώργου Φιλιππάκη κάτι κρύβει και σε κάθε περίπτωση
επιχειρεί να ανασκευάσει τα γεγονότα.
Δεν είμαστε βέβαια σε θέση να γνωρίζουμε την "αληθινή" αλήθεια αλλά κανείς δεν μας στερεί το δικαίωμα να κάνουμε λογικές υποθέσεις πάνω στα γεγονότα.
Δεν έχουμε επίσης σκοπό φυσικά να υπογορεύσουμε κανενός είδους υπερασπιστική γραμμή στον Γιώργο Φιλιππάκη, πολύ περισσότερο μάλιστα μπροστά σε μια διαδικασία δίωξής του η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη, σύμφωνα με τον δικηγόρο του.
Ούτε έχουμε σκοπό να κάνουμε κανενός τύπου υποδείξεις σε ανθρώπους που με την μαρτυρούμενη από πολλές πλευρές εντιμότητά τους βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο στόχαστρο των αρχών για το δήθεν αδίκημα της δημόσιας έκφρασης γνώμης.
Στο πρόσωπο του Γιώργου Φιλιππάκη, δεν στηρίξαμε τις απόψεις του αλλά το δικαίωμά του να τις εκφράζει δημόσια και να μην διώκεται για αυτό του το "έγκλημα σκέψης".
Και μαζί με το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου στο πρόσωπο του Γιώργου Φιλιππάκη, υπερασπίζουμε το πολιτικό δικαίωμα ολόκληρης της κοινωνίας να μάχεται με τη σκέψη και το λόγο της απέναντι στο μνημονιακό καθεστώς χωρίς να βρίσκεται αντιμέτωπη με την διαρκή απειλή διώξεων για την άσκηση του δημοκρατικού της αυτού δικαιώματος.
Το κίνημα λοιπόν υπεράσπισης του Γιώργου Φιλιππάκη, σωστά κατάλαβε πως το καθεστώς έχει περάσει σε αναβάθμιση των μεθόδων καταστολής και προχωράει σε απόπειρες ποινικοποίησης της πολιτικής σκέψης και του πολιτικού λόγου.
Αυτή είναι η αίσθησή μας και από μια τέτοια σκοπιά δεν θα συνεργήσουμε στο θόλωμα της αλήθειας και της μελετημένης απόπειρας της μνημονιακής διοίκησης της χώρας να τρελάνει την κοινωνία με μεθόδους παραγωγής γενικευμένης σύγχυσης και κλονισμό της εμπιστοσύνης στα ίδια μας τα μάτια.
Ακούστε και μόνοι σας τη συνέντευξη, ηχογραφημένη από την ζωντανή
εκπομπή της ΕΡΤO pen.
Ο Ειδικός Γραμματέας της ΕΣΗΕΑ συνελήφθη στις 12:30 τα ξημερώματα της Κυριακής 28 Μαϊου 2017 μετά από ενέργειες του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, απέστειλε στον υπουργό Δημόσιας Τάξης, Νίκο Τόσκα και στην Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, την ανάρτηση του Γιώργου Φιλιππάκη στο Facebook. Μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, δεν είναι γνωστό το πού ακριβώς βρίσκεται κρατούμενος ο Γιώργος Φιλιππάκης.
Κατά τη σύλληψή του, ο Γιώργος Φιλιππάκης, πρόλαβε και δημοσιοποίησε το παρακάτω μήνυμα:
Εγώ δεν θα βγω να «καταδικάσω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».
Δεν θα το κάνω αυτό σήμερα.
Καταδικάζω σε ολόκληρη τη ζωή μου τη βία εναντίον των πολιτών και της δημοκρατίας, τη βία των Μνημονίων.
Καταδικάζω τη βία της οικονομικής δολοφονίας του λαού μας.
Τη βία της επιβολής του «Ναι σε Όλα».
Καταδικάζω τη βία του να ζεις χωρίς ρεύμα. Τη βία του να ψάχνεις να φας
στα σκουπίδια. Τη βία του να σου παίρνουν το σπίτι με το πάτημα ενός
κουμπιού.
Τη βία του να σου κλέβουν τους κόπους μιας ζωής.
Τη βία του να μεταναστεύεις καταναγκαστικά από την πατρίδα σου.
Τη βία του να πουλιούνται οι ακτές, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, το νερό, η ενέργεια.
Τη βία του να μην μπορείς να κυκλοφορήσεις στη χώρα σου αν δεν πληρώσεις διόδια στους νταβατζήδες.
Τη βία του να χρεώνονται τα νεογέννητα μωρά 40.000 ευρώ από την πρώτη
μέρα της ζωής τους. Τη βία του να θυσιάζονται οι επόμενες γενιές στο
βωμό του Χρέους.
Καταδικάζω τη βία του να μεγαλώνουν παιδιά σε
μια χώρα που ξεπουλιέται. Να λιποθυμούν σε σχολεία χωρίς θέρμανση και
χωρίς δασκάλους.
Καταδικάζω τη βία του να πεθαίνουν αβοήθητοι ασθενείς στα νοσοκομεία.
Τη βία του να μην έχουν πρόσβαση οι καρκινοπαθείς στα φάρμακά τους.
Τη βία του να πνίγονται τόσοι άνθρωποι στο Αιγαίο.
Καταδικάζω τη βία του να πηγαίνουν στη φυλακή για μικρο-χρέη έντιμοι
άνθρωποι και να κυκλοφορούν ελεύθεροι οι πολιτικοί και ποινικοί
μεγαλοαπατεώνες.
Καταδικάζω τη βία του να μην αποδίδεται Δικαιοσύνη για το έγκλημα του Μνημονίου.
Διετέλεσε υπουργός Οικονομικών της υπηρεσιακής κυβέρνησης Βασ. Θάνου (2015). Προηγουμένως, συμμετείχε ωςΠρόεδρος
του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνώμων του υπουργείου Οικονομικών της
πρώτης κυβέρνησης Αλ. Τσίπρα (Ιούνιος 2015) που διαπραγματεύθηκε με την
τρόικα για το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης.
Είναι κάτοχος πτυχίου Οικονομικών από το
Πανεπιστήμιο Αθηνών, μεταπτυχιακού στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο
του Λονδίνου και διδακτορικού στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο του
Γουόρικ. Πριν από τον διορισμό του στο Μάντσεστερ ως Jean Monnet
Λέκτορας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ολοκλήρωσης, δίδαξε Οικονομικά στο
Πανεπιστήμιο του Έσσεξ και ήταν επιστημονικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο
για την Απασχόληση του Πανεπιστημίου του Γουόρικ.
Είναι επισκέπτης
καθηγητής στην Τράπεζα της Ελλάδος. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα
περιλαμβάνουν μακροοικονομία, οικονομική ιστορία, οικονομικά της
απασχόλησης και οικονομικά των νομισματικών ενώσεων.
Ήσασταν ένας από τους βασικότερους πρωταγωνιστές της
περίφημης διαπραγμάτευσης, που οδήγησε στο δημοψήφισμα και τελικά στη
συνθηκολόγηση• σ’ αυτή τη συμφωνία που ζούμε τώρα. Τι πιστεύετε πως θα
μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά;
Να είχαν τηρήσει το σχέδιο, στη
βάση του οποίου συμφώνησα να μπω στην κυβέρνηση. Η συζήτηση με τον Αλέξη
και με τον Νίκο Παππά, και σε μικρότερο βαθμό με τον Γιάννη Δραγασάκη, η
οποία είχε ξεκινήσει το 2011-2012, βασιζόταν σε κάτι πάρα πολύ απλό:
τους είχα ζητήσει να ξεκαθαρίσουν μέσα τους αρχικά αν θέλουν να
διαπραγματευτούν την έξοδο από τη δουλοπαροικία του χρέους εντός του
ευρώ, ή να πάνε, όπως έλεγε ο Λαφαζάνης, για το Grexit. Μου είπαν ότι
ήθελαν να διαπραγματευτούν εντός του ευρώ. Ωραία. Είπα, λοιπόν, ότι αυτά
που λέτε για σκίσιμο των μνημονίων εμένα δεν με αφορούν. Αυτό που με
αφορά είναι το εξής: εάν εκλεγείτε και την επομένη μέρα σάς πάρει η
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και σας πει ότι σας κλείνει τις τράπεζες, πώς
θα το αντιμετωπίσετε; Πώς θα αντιδράσετε; Το 2013, μάλιστα, όταν
έκλεισαν οι κυπριακές τράπεζες, θυμάμαι ότι είχα πάρει τηλέφωνο τον
Αλέξη και του είχα πει ότι αυτό δεν έχει σχέση μόνο με την Κύπρο. Είναι
μια πρόβα τζενεράλε γι’ αυτό που θα κάνουν σ’ εσένα. Σ’ εσένα, και στους
Ιταλούς, και στους Ισπανούς, και στους Πορτογάλους, αν τολμήσουν να τα
βάλουν μαζί τους. Και μάλιστα, αν θυμάστε, μετά τα γεγονότα της Κύπρου, ο
Ντάιζελμπλουμ είχε βγει και είχε πει ότι αυτό είναι το μοντέλο για τις
κρίσεις από εδώ και πέρα. Το είχε πει, δεν το είχε κρυφό. Είχα στείλει,
λοιπόν, γραπτώς τις σκέψεις μου για το ποιο πρέπει να είναι το σχέδιο
αποτροπής κλεισίματος των τραπεζών και το σχέδιο προετοιμασίας σε
περίπτωση που, παρ’ όλα αυτά, κλείσουν οι τράπεζες.
"Ενημερώνουμε τους υπηκόους της αποικίας HELLAS πως σήμερα 18.5.2017, Διεθνή Ημέρα Μουσείων, το μουσείο της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, γνωστό και ως "Ελληνικό Κοινοβούλιο", θα παραμείνει κλειστό στο κοινό διότι όλοι οι υπάλληλοί μας είναι αποασχολημένοι με την ψήφιση του 4ου μνημονίου. Για περισσότερες πληροφορίες, απευθυνθείτε στη Φρουρά".
18.5.2017 Άνοδος διαδηλωτών προς το μουσείο "Ελληνικό Κοινοβούλιο".
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΠΗΡΕ ΘΕΣΗ, ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ, ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ.
Βιωματική αφήγηση - σε μορφή ρεπορτάζ, του Ντανιέλ Γκερέν από τις δύο
επισκέψεις που πραγματοποίησε στη Γερμανία, τα χρόνια 1932 και 1933.
Η
περιγραφή της ανάπτυξης του ναζιστικού φαινομένου σαν απάντηση της
αστικής τάξης στην καπιταλιστική κρίση, της ήττας στην αριστερά και του
εκφυλισμού στις ηγεσίες των εργατικών συνδικάτων, των τάσεων της
γερμανικής κοινωνίας, της στάσης της ΕΣΣΔ και της τεράστιας ευθύνης της
στην επικράτηση των ναζι στη Γερμανία αλλά και τις προβλέψεις του σε μια
εποχή που ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ήδη προετοιμαζόταν.
Τα ρεπορτάζ
αυτά δημοσιεύτηκαν το 1933 στη Γαλλία, στην εφημερίδα «La Populaire».
Ένα ντοκουμέντο οξυδερκές, διεισδυτικό όσο και επίκαιρο για τις
κοινωνικές και οικονομικές ρίζες του φασισμού, το ρόλο της εργατικής
γραφειοκρατίας και την απάντηση από τη σκοπιά της κοινωνικής
χειραφέτησης.
Η συνέντευξη, αναδημοσιεύεται επίσης με τον τίτλο «Τα ψέματα των Παπανδρέου» για δεύτερη φορά στο δημοσιογραφικό site tvxs.gr στις 7.5.2017 με αφορμή το θάνατο του Αδαμάντιου Πεπελάση στις 6.5.2017, σε ηλικία 95 ετών.
Ολόκληρη η συνέντευξη του Αδαμάντιου Πεπελάση απο το ΜΟΝΟ #2 – Του Κώστα Καραβίδα
Την
ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο
Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη. Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια
καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση
τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων
σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης. Τους έζησε όλους από κοντά,
τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους. Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση
του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο
στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα
διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το
νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο
δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις
κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη
μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα
καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια
του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και
τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας
παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική.
Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης
ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους
χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την
οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που θέτει
είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα.
Εσείς δεν υπήρξατε ποτέ ένας
τυπικός οικονομολόγος. Πάντα υπήρχε η διάσταση του πολιτισμού στη σκέψη
και τη δράση σας. Οι άνθρωποι των καιρών μας βλέπουν ως ασυμβίβαστες
αυτές τις δυο ενασχολήσεις, την οικονομία και τον πολιτισμό. Πώς
συμβιβάζεται το προφίλ του οικονομολόγου με τις πολιτιστικές αγωνίες;
Νομίζω ότι αυτή η διάσταση της
προσωπικότητάς μου αφενός με ζημίωσε προσωπικά, αλλά αφετέρου με βοήθησε
στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων στα
οικονομικά. Οι οικονομολόγοι ποτέ δεν είχαν σχέση με τις τέχνες και τα
γράμματα και όσοι είχαν τέτοιες ευαισθησίες ήταν πάντα εξαιρέσεις. Ο
Κέινς, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις για την οικονομική θεωρία του,
ζούσε χάριν της τέχνης. Και ο Άνταμ Σμιθ, αν τον διαβάσεις προσεκτικά,
θα δεις ότι μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου να κατανοήσει τους λόγους
της ύπαρξής του. Πόσο μάλλον ο Μαρξ. Νομίζω ότι το μοντέλο του
παραδοσιακού οικονομολόγου, όπως το γνωρίσαμε από τον 19ο αιώνα και που
αναζητούσε τους τρόπους παραγωγής και αύξησης του πλούτου με τις
λιγότερες δυνατές θυσίες, έχει τελειώσει.
Ο νέος οικονομολόγος που υπαινίσσεστε τι χαρακτηριστικά θα έχει;
Ο νέος οικονομολόγος που τώρα αναδύεται
σιγά σιγά, όχι στην Ελλάδα όμως, θα πρέπει να βρει τις απαντήσεις στα
θεμελιώδη ερωτήματα: Πως συμβιβάζεται η άνοδος της κοινωνικής δυσχέρειας
με την αύξηση του πλούτου; Γιατί σήμερα που ο κόσμος παράγει
περισσότερο υλικό πλούτο από ποτέ, τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από
δυστυχισμένους ανθρώπους; Αυτό είναι το στοίχημα για τους νέους
οικονομολόγους. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη δέσμιοι μιας πίστης στο
ψεύτικο όραμα της Μεταπολίτευσης, να κάνουμε εύκολα και γρήγορα λεφτά.
Οι κάμερες είναι στημένες χαμηλά. Τον δείχνουν ελαφρώς ψηλότερο από ότι
είναι πραγματικά, καθώς διασχίζει, μόνος μπροστά στο Λούβρο, με
υπόκρουση την Ωδή στη Χαρά, τα τελευταία βήματα στον δρόμο που τον
οδήγησε, κατά την έκφραση του Ρεζίς Ντεμπρέ, "από το Κεφάλαιο στο
Καπιτώλιο" - λογοπαίγνιο με τις λέξεις Capital και Capitole, αλλά και
υπενθύμιση της προέλευσης του κ. Μακρόν, πρώτου Προέδρου στην ιστορία
της Γαλλίας που προέρχεται από μια Τράπεζα και όχι την πιο ασήμαντη.
Είναι άψογος στην εμφάνιση και στο βάδισμα, μιλάει άριστα γαλλικά, το
μόνο που θα μπορούσε κάποιος να του προσάψει είναι η αλαζονεία του.
Είναι όμως ελάττωμα, διερωτώμαι, ή επιλογή του σκηνοθέτη, μια σοφή
υπενθύμιση στον λαό της τάξης που προορίζεται, από πάντα και για πάντα,
να κυβερνάει τη Γαλλία και τον κόσμο;
Η εικόνα είναι τέλεια. Αλλά δεν μπορώ να εντοπίσω πάνω της κάποιο
ανθρώπινο, αυθόρμητο στοιχείο, την έκφραση ενός χαρακτήρα, ενός
συναισθήματος. Μόνο στο τέλος των πανηγυρικών επιτέλους ένα γελάκι.
Είναι τη στιγμή που ο νέος Πρόεδρος διαπιστώνει, κι εμείς μαζί του, ότι
δεν μπορεί να τραγουδήσει με τους άλλους γύρω του τη Μασσαλιώτιδα.
Προφανώς, δεν γνωρίζει τους στίχους του τραγουδιού της Γαλλικής
Επανάστασης, που έγινε ο εθνικός ύμνος της χώρας του, καλώντας πάντα
"στα όπλα τους Πολίτες" της.
Μπροστά στην Πυραμίδα του Λούβρου το πλήθος δεν είναι πολύ μεγάλο όσο κι
αν παλεύουν οι τηλεοράσεις να ισχυριστούν το αντίθετο, έστω και χωρίς
να επιμένουν. Είναι μάλλον το μικρότερο που έχει συγκεντρωθεί σε
αντίστοιχες περιπτώσεις. Κι αν είναι πολλοί οι Γάλλοι σήμερα που
ανακουφίστηκαν με την εκλογή του Μακρόν (όπως και πολλοί που θύμωσαν και
απογοητεύτηκαν), δεν υπάρχουν πολλοί που να ενθουσιάστηκαν.
Αξιοσημείωτη εξαίρεση, οι δημοσιογράφοι των τηλεοράσεων, που μάλλον
θεωρούν τμήμα των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων την έκδηλη έκφραση της
χαράς τους για την εκλογή του νέου Προέδρου. [1]
Ο Εμιλιάνο Μπρανκάτσο είναι ένας από τους επιφανέστερους
οικονομολόγους στην Ιταλία, αλλά συνάμα και μία από τις σημαντικότερες
προσωπικότητες της Αριστεράς στη Χερσόνησο.Η γνώμη του, αν και σε πολλά σημεία αιρετική, έχει μεγάλη βαρύτητα για
όσους επιθυμούν να κατανοήσουν πολλά φαινόμενα που συμβαίνουν τόσο στην Ιταλία
όσο και στο εξωτερικό. Γι’ αυτό κι η γνώμη του για τον β’ γύρο των γαλλικών
προεδρικών εκλογών μετρά ιδιαίτερα.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό «L’ Espresso», ο
Μπρανκάτσο –εισηγητής της θεωρίας για το «ευρωπαϊκό ανταποδοτικό πρότυπο»– γι’
άλλη μία φορά ξαφνιάζει, παίρνοντας αποστάσεις από άλλους, Γάλλους, ή λοιπούς
Ευρωπαίους, αριστερούς διανοητές κ.λπ., εκφράζοντας τη θέση να μην ψηφίσουν οι
αριστεροί ψηφοφόροι στον β’ γύρο υπέρ του κεντρώου υποψηφίου Εμανουέλ Μακρόν
για να αποφευχθεί η κατάκτηση της προεδρίας από την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν.
Στην ερώτηση του «Espresso» εάν πραγματικά δεν θα πήγαινε να
ψηφίσει Μακρόν για να εμποδίσει την Λεπέν, ο Μπρανκάτσο απαντά καταφατικά,
τονίζοντας: «Όποιος από την Αριστερά καλεί τους ψηφοφόρους να ψηφίσει βάσει της
αρχής “το μη χείρον βέλτιστον”, ή του “μικρότερου κακού” δεν μοιάζει να
κατανοεί πως στις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε το “μικρότερο κακό” είναι η
αιτία του “κακού”. Η Λεπέν κι οι επίγονοί της είναι μεν νοσηρά συμπτώματα, αλλά
είναι ο Μακρόν εκείνος που αποτελεί την πολιτική νόσο της Ευρώπης. Το να
επιλέξεις τον έναν για να αντιταχθείς στην άλλη αποτελεί μία αντίφαση εν
όροις».
Το ThePressProject δημοσιεύει σήμερα απόσπασμα από το νέο
βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη «Adults in the Room» που θα κυκλοφορήσει την
ερχόμενη εβδομάδα στην αγγλική γλώσσα*. Δύο μόλις ημέρες μετά την τηλεοπτική
συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον ΑΝΤ1, στην οποία ο πρωθυπουργός υπερασπίστηκε
τη διαπραγματευτική τακτική του 2015 και διαβεβαίωσε ότι μετά την ψήφιση των
νέων μέτρων θα ξεκινήσει και η συζήτηση για το χρέος, το απόσπασμα που
δημοσιεύουμε σήμερα παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα.
Το συγκεκριμένο μέρος, που βρίσκεται προς το τέλος του βιβλίου, στο
15ο κεφάλαιο, φέρει τον μεσότιτλο «Αντίστροφη μέτρηση για την παράδοση»
και αφορά συσκέψεις της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης που έλαβαν
χώρα τον Μάιο του 2015. Σε αυτό το απόσπασμα ο Γιάνης Βαρουφάκης
παρουσιάζει έναν πρωθυπουργό σε κατάθλιψη που έχει παραδοθεί στην
στρατηγική της Τρόικας, την οποία φέρεται να εκφράζουν οι Σαγιάς,
Παππάς, Δραγασάκης και Χουλιαράκης.
Το συγκεκριμένο
κεφάλαιο ξεκινάει με την ιστορία του διορισμού της Έλενας Παναρίτη στο
ΔΝΤ (τμήμα που δεν συμπεριλάβαμε στη σημερινή δημοσίευση) και στο
«άδειασμα» του Βαρουφάκη ο οποίος είχε στείλει δύο φορές επιστολή
διορισμού της στο Ταμείο, την δεύτερη μετά από συλλογική απόφαση
επιτροπής αποτελούμενης από τον Γιάννη Δραγασάκη (ψήφισε λευκό), τους
Γιώργο Σταθάκη και Γιάνη Βαρουφάκη (που υποστήριξαν τον διορισμό της)
και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο (που ψήφισε αρνητικά). Σύμφωνα με τα όσα
γράφει ο Βαρουφάκης, εκείνες τις ημέρες ο Σπύρος Σαγιάς, τότε Γενικός
Γραμματέας της Κυβέρνησης, έδειχνε να κυριαρχεί στις συσκέψεις του Μαΐου
του 2015 και μαζί με τον Χουλιαράκη και την υποστήριξη του Δραγασάκη να
προτείνουν την παράδοση της κυβέρνησης στην λογική της Τρόικας.
Ο
Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται εντελώς καταβεβλημένος, αδύναμος να
συγκρουστεί με την ομάδα των «μνημονιακών» του συμβούλων και σε κάποιες
περιπτώσεις εντελώς χειραγωγήσιμος από την Τρόικα «Εσωτερικού» και
«Εξωτερικού».
