Η Αυτοκρατορία κλιμακώνει τις απειλές της ενάντια στη ΛΔ Κορέας (και την ανθρωπότητα ολόκληρη)

Αναδημοσιεύουμε από : avantgarde2009.wordpress.com

Π. Παπ. για το avantgarde

Κάτω τα χέρια από τη ΛΔ Κορέας!

 

Λίγες μέρες μετά την εγκληματική και εξαιρετικά επικίνδυνη επίθεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ενάντια στη Συρία, ο Τραμπ κλιμακώνει σε ένα ακόμα μέτωπο. Ο Τρίτος Στόλος με το αεροπλανοφόρο USS Carl Vinson συνοδευόμενος από πλοία του γιαπωνέζικου ναυτικού πλέει στα ανοιχτά της Κορεάτικης χερσονήσου, σε μια ευθεία απειλή ενάντια στη ΛΔ Κορέας.

Οι δηλώσεις που έρχονται από την Ουάσινγκτον είναι ολοένα και πιο πολεμικές. Το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ παρουσιάζει στον Τραμπ διάφορες στρατιωτικές επιλογές, μεταξύ των οποίων η τοποθέτηση πυρηνικών στη Νότια Κορέα, η δολοφονία του Κιμ Γιονγκ Ουν και το σαμποτάζ στρατιωτικών και πυρηνικών εγκαταστάσεων της ΛΔ Κορέας, ενώ η Wall Street Journal καλεί σε αλλαγή καθεστώτος στη χώρα. Ο Τραμπ μιλάει ανοιχτά για μονομερείς ενέργειες, και στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο υπουργός Εξωτερικών, Τίλλερσον.

Λίγο πριν είχαν ολοκληρωθεί οι τεράστιας κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις του ιμπεριαλισμού στην περιοχή: η επιχείρηση «Foal Eagle», στην οποία συμμετείχαν 17,000 Αμερικάνοι στρατιώτες και 300,000 Νοτιοκορεάτες, που στην ουσία αποτέλεσε μια πρόβα επίθεσης ενάντια στη ΛΔ Κορέας.

Στις 15 Απρίλη, η ΛΔ Κορέας γιορτάζει την 105η επέτειο από τη γέννηση του Κιμ Ιλ-Σουνγκ. Συνηθίζει να συνοδεύει τους εορτασμούς με πυραυλικές δοκιμές. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και οι τοποτηρητές του εξετάζουν πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσουν τις δοκιμές αυτές ως πρόσχημα για να επιτεθούν στη χώρα. Μια τέτοια επίθεση θα είναι ένα έγκλημα, και πρέπει να αποτραπεί.

Οι εξελίξεις στη χερσόνησο αφορούν άμεσα την Κίνα, η στάση της οποίας χαρακτηρίζεται από τεράστια αμηχανία. Από τη μία, η κινεζική κυβέρνηση δυσφορεί έντονα απέναντι στις πυρηνικές δοκιμές της Πιονγιάνγκ, που θεωρεί ότι λειτουργούν ως πρόσχημα για την αυξανόμενη συγκέντρωση δυνάμεων του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Από την άλλη, κατανοεί πως μια ενδεχόμενη αλλαγή καθεστώτος στην Πιονγιάνγκ θα φέρει την απειλή στα σύνορά της. Και φυσικά κατανοεί τι θα σημάνει ένας πόλεμος στην αυλή της. Στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Τραμπ, όπου το ζήτημα της ΛΔ Κορέας ήταν ψηλά στην ατζέντα, ο Κινέζος πρόεδρος έγινε αποδέκτης ενός τελεσιγράφου: είτε πιέζει τη ΛΔ Κορέας να υποκύψει στις αμερικάνικες πιέσεις, είτε αποδέχεται την πιθανότητα ευθείας επίθεσης των ΗΠΑ ενάντια στη χώρα.

Πιεσμένη στον τοίχο από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, η κινεζική κυβέρνηση επιλέγει να σιωπά και να μην καταδικάζει ευθέως την κλιμάκωση των απειλών ενάντια στη ΛΔ Κορέας, καλώντας σε διαπραγματεύσεις και ελπίζοντας να περάσει η μπόρα. Πρόκειται για ευσεβείς πόθους. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν έχει κανένα σκοπό να την αφήσει ήσυχη.

Η ΛΔ Κορέας είναι συνηθισμένη στις απειλές του ιμπεριαλισμού και των τοποτηρητών του εδώ και δεκαετίες – από το τέλος του Β’ ΠΠ και την ήττα του γιαπωνέζικου ιμπεριαλισμού, που μέχρι τότε είχε υπό την κατοχή του τη χερσόνησο της Κορέας. Η χερσόνησος θα κοβόταν στη συνέχεια στη μέση από την εισβολή των Αμερικάνων και την κατάληψη του νότιου τμήματός της, ενώ το 1950 οι ΗΠΑ θα πραγματοποιούσαν μια τερατώδη επέμβαση ενάντια στη Βόρεια Κορέα με διακηρυγμένο στόχο την «απόκρουση του κομμουνισμού» στην περιοχή και, στη συνέχεια, την «καταστροφή της Βόρειας Κορέας», χρησιμοποιώντας μεθόδους μαζικής εξόντωσης του πληθυσμού και μακελεύοντας εκατομμύρια Κορεάτες. Παρά τη συντριπτική τους υπεροπλία, οι ιμπεριαλιστές δολοφόνοι δεν κατάφεραν να νικήσουν στον πόλεμο. Έκτοτε, η ΛΔ Κορέας θα δεχόταν συνεχείς απειλές (πολλές εκ των οποίων ήταν πυρηνικές), προσπάθειες οικονομικού στραγγαλισμού και σκληρότατες κυρώσεις, ενώ το 2002 θα τοποθετούνταν στον «Άξονα του Κακού» από τον εγκληματία πολέμου Μπους. Στην πραγματικότητα ο πόλεμος της Κορέας δεν τελείωσε ποτέ.

Αυτό το ιστορικό εξηγεί απόλυτα την απόφαση της χώρας να αναπτύξει πυρηνικά όπλα για να υπερασπίσει την ανεξαρτησία και την ίδια της την ύπαρξη. Η μοίρα του Μιλόσεβιτς, του Σαντάμ και του Καντάφι αλλά και το χάος που έχουν προξενήσει οι ιμπεριαλιστές στη Συρία στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν τη συριακή κυβέρνηση πιστοποιούν πως η απόφαση αυτή της ΛΔ Κορέας ήταν σωστή και συνετή.

Αναγνωρίζουμε ανεπιφύλακτα το δικαίωμα της ΛΔ Κορέας, όπως και κάθε χώρας που βρίσκεται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού, να διαθέτει και να αναπτύσσει πυρηνικά όπλα, ώστε να έχει ικανοποιητικά μέσα για την άμυνά της. Από τη στιγμή που οι ιμπεριαλιστές έχουν ανεβάσει την αντιπαράθεση στο επίπεδο των πυρηνικών, οι καταπιεσμένοι λαοί έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να διαθέτουν και αυτοί αντίστοιχα αμυντικά μέσα. Μολονότι το πυρηνικό οπλοστάσιο της ΛΔ Κορέας δε συγκρίνεται με το αντίστοιχο των ΗΠΑ, έχει λειτουργήσει μέχρι στιγμής ως μέσο αποτροπής μιας ακόμα ευθείας επίθεσης.

Η ΛΔ Κορέας στέκεται περήφανη απέναντι στις κλιμακούμενες απειλές της κυβέρνησης Τραμπ. Καταδικάζει κατηγορηματικά την επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία και δηλώνει έτοιμη να απαντήσει σε μια ενδεχόμενη επίθεση του ιμπεριαλισμού εναντίον της. Η εφημερίδα του Κόμματος Εργατών Κορέας έγραψε πως «ο πόλεμος της Κορέας στον 20^ο αιώνα οδήγησε στην έναρξη της παρακμής των ΗΠΑ, αλλά αυτός του 21^ου αιώνα θα τελειώσει με τον τελικό χαμό τους». Σε όλες τις σχετικές δηλώσεις της χώρας δε θα βρει κανείς ούτε μισή λέξη που να μην είναι δίκαια.

Ο κίνδυνος της παγκόσμιας ανάφλεξης και η ανεπάρκεια (ή ανυπαρξία; ) του αντιπολεμικού κινήματος στη Δύση

 

Με το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης να του πριονίζει συστηματικά το θρόνο, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός προσπαθεί να αντισταθμίσει την οικονομική του παρακμή και να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία χρησιμοποιώντας τη στρατιωτική του δύναμη. Η διαδικασία αυτή περνάει, από τη σκοπιά του, μέσα από τον εκμηδενισμό του γεωπολιτικού ρόλου και την καθυπόταξη των ανταγωνιστών του. Η μανιασμένη σύγκρουση που λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό της αμερικάνικης ελίτ έχει να κάνει απλά και μόνο με την τακτική. Εκκρίνοντας μιλιταρισμό και αντίδραση από κάθε πόρο, οι ΗΠΑ και η δυτική Αυτοκρατορία απειλούν να σύρουν την ανθρωπότητα σε ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ακόμα και στα αστικά μέσα (βλ. πχ ναυτεμπορική και guardian) πληθαίνουν οι φωνές που προειδοποιούν για τον κίνδυνο, ενώ η Ρωσία δηλώνει πως οι σχέσεις ρωσοαμερικανικές σχέσεις είναι στη χειρότερη περίοδό τους από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η κατάσταση είναι εκρηκτική.

Η μέχρι τώρα κατάσταση του αντιπολεμικού κινήματος στις χώρες της Δύσης βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το μέγεθος της απειλής. Για την ακρίβεια, σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει και φιλοπολεμικό κίνημα, το οποίο μπορεί και να είναι πιο δραστήριο από το αντιπολεμικό – γιατί απλούστατα αυτοί που θα περίμενε κανείς να αποτελέσουν τον κορμό του αντιπολεμικού είτε έχουν μετατραπεί σε σκυλάκια του καναπέ της αστικής τους τάξης και υποστηρίζουν τις εξορμήσεις της, είτε χάσκουν μπερδεμένοι. Ακόμα και στην Ελλάδα, όπου ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς έχει καλή αντι-νατοϊκή παράδοση και αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά, όχι μόνο δεν έχει γίνει ακόμα ούτε μια διαδήλωση ενάντια στο βομβαρδισμό της Συρίας από τις ΗΠΑ, αλλά έγινε συγκέντρωση ενάντια στον Άσσαντ!! Το μέγεθος του προβλήματος γίνεται ακόμα πιο ορατό αν σκεφτεί κανείς πως η χώρα ‘μας’ είχε σημαντική εμπλοκή στο αμερικάνικο έγκλημα, αφού τα πλοία που το διέπραξαν ξεκίνησαν από τη Σούδα.

Η κατάσταση θα παραμείνει έτσι όσο τα κόμματα και οι οργανώσεις που πρέπει να αποτελέσουν τον κορμό του αντιπολεμικού κινήματος χάσκουν αμήχανες και αδρανοποιημένες, μιλώντας για ‘ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις’ γενικώς ή προσπαθούν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα με γελοία συνθήματα του τύπου ‘να φύγουν όλοι από τη Συρία’.

Αυτοί που έχουν επιλέξει να παπαγαλίζουν τη γραμμή του ιμπεριαλιστικού τους μπλοκ (περί «συριακής επανάστασης», «ρώσικης επιθετικότητας», «χασάπηδων δικτατόρων που ρίχνουν χημικά στο λαό τους» ή «εκτελούν τη μνηστή τους» κοκ) στηρίζοντας τις έμμεσες επεμβάσεις του – ενώ παριστάνουν υποκριτικά πως αντιτάσσονται στις άμεσες – έχουν τη δική τους ατζέντα, που βρίσκεται στον αντίποδα της αντιπολεμικής / αντιιμπεριαλιστικής ατζέντας. Είναι η Αριστερά του κράτους και της αστικής δημοκρατίας, η Αριστερά του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου στα πλαίσια της αστικής κυριαρχίας στις χώρες της Αυτοκρατορίας. Θλιβερά οικόσιτα της αστικής τους τάξης. Καμία σχέση με αυτούς τους τύπους.

ΥΓ1: Ενάντια στη ρατσιστική δαιμονοποίηση των εχθρών της Αυτοκρατορίας

 

Μια δημοσκόπηση με ερωτήσεις για το πολιτικό καθεστώς της ΛΔ Κορέας στο πλατύ κοινό είναι βέβαιο πως θα καταλήξει σε απαντήσεις που θα περιλαμβάνουν τις λέξεις δικτατορία, ολοκληρωτικό καθεστώς, έλλειψη δημοκρατίας (γιατί ο κόσμος εκεί δεν ψηφίζει στις εκλογές ή στο σουρβάιβορ), τρελός δικτάτορας κοκ. Αυτό είναι κατανοητό. Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι αυτή της κυρίαρχης τάξης, και η δικιά μας κυρίαρχη τάξη έχει κάνει τις γεωπολιτικές επιλογές της. Αναμενόμενο λοιπόν να συμμερίζεται τις – καθαρά αποικιοκρατικές αλλά και ακραία ρατσιστικές – αντιλήψεις των συμμάχων της για τη ΛΔ Κορέας.

Το πρόβλημα είναι πως τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης δε θα διέφεραν μάλλον και πολύ ακόμα και αν οι ερωτώμενοι ήταν αριστεροί. Αν πάρουμε έναν κρατικοκαπιταλιστή ως ακραίο παράδειγμα, θα τον δούμε να θεωρεί φυσιολογική τη δαιμονοποίηση της ΛΔ Κορέας, καθώς «ο χαρακτήρας του καθεστώτος προσφέρει απλόχερα ευκαιρίες γι’ αυτό», και φυσικά να αποκαλεί τον Κιμ Γιονγκ Ουν «δικτάτορα». Βεβαίως δεν έχει κανένα πρόβλημα να υποτιμήσει την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα ενάντια στη χώρα, βάζοντάς τη σε εισαγωγικά. Σε κάθε περίπτωση, οι κρατικοκαπιταλιστές είναι γνωστοί Cold War Warriors, προϊόν της υποταγής ενός (ευτυχώς μικρού) κομματιού του τροτσκισμού στον αντικομμουνιστικό παροξυσμό των δυτικών αστικών τάξεων μεταπολεμικά, οπότε είναι κατανοητό να έχουν υιοθετήσει την αντίστοιχη φρασεολογία και λογική. (Σημειωτέον πως οι εν Ελλάδι κρατικοκαπιταλιστές αναγκάζονται λόγω της πολιτικής παράδοσης της χώρας να είναι πιο μαζεμένοι στις εκφράσεις τους από τις αδελφές τους οργανώσεις στις χώρες της Δύσης.) Ελπίζουμε τουλάχιστον να μην ξεπέσει περισσότερος κόσμος του ταξικού μας στρατοπέδου σε αυτό το επίπεδο, και αρχίσει να σκούζει πάλι για δικτάτορες όταν θα πέφτουν οι αμερικάνικοι πύραυλοι.

ΥΓ2. Η ταξική πάλη είναι διεθνής, και ο χάρτης έχει σημασία

 

Η ταξική πάλη δεν περιορίζεται στο εθνικό επίπεδο, διεξάγεται και διεθνώς. Και με αυτό δεν εννοούμε απλώς πως οι εργάτες κάνουν απεργία ζητώντας μισθούς και ασφάλιση και στις άλλες χώρες, αλλά το ότι υπάρχουν έθνη κυρίαρχα και έθνη υποτελή. Χώρες που καταπιέζουν και χώρες που καταπιέζονται. Ότι ο χάρτης μετράει, γιατί αποτελεί την αποκρυστάλλωση του παγκόσμιου ταξικού συσχετισμού δύναμης, και ότι η ιστορία μετράει επίσης, γιατί από εκεί αντλούν οι υποτελείς τα υλικά για να κατασκευάσουν τα εργαλεία της αντίστασής τους ενάντια στην καταπίεση. Αυτό μπορεί να φαίνεται τελείως ακαταλαβίστικο στους διάφορους χίπηδες ή φοιτητοσυνδικαλιστές ανεξαρτήτου ηλικίας που νομίζουν πως με το να βγάζουν τις πιο μεγαλόστομες καταγγελίες ενάντια στις κυβερνήσεις των χωρών του Παγκόσμιου Νότου υπερασπίζονται κάποιον αντικαπιταλισμό ή κάποια ταξική ανεξαρτησία του προλεταριάτου, αλλά οι συνειδητές δυνάμεις που θέλουν να έχουν μια πραγματικά διεθνιστική οπτική καλά θα κάνουν να το καταλάβουν: άλλο ταξικό περιεχόμενο έχει ένα αστικό κράτος που έχει μερικές δεκάδες εκατομμύρια σκλάβους στην Αφρική ή την Ασία, άλλο ταξικό περιεχόμενο ένα κράτος που προσπαθεί να μη μετατραπεί ο πληθυσμός του σε σκλάβο των ιμπεριαλιστών (ακόμα και αν αυτό το κράτος είναι αστικό). Άλλο ταξικό περιεχόμενο έχει ένα αστικό κράτος – διαχρονικός τοποτηρητής του ιμπεριαλισμού (πχ Σαουδική Αραβία, Ισραήλ, Νότια Κορέα), άλλο ένα κράτος που έχει προκύψει από εθνικοαπελευθερωτική διαδικασία και δεν ελέγχεται από αυτόν (πχ Συρία, Ιράν, ΛΔ Κορέας). Αν κάποιος μαρξιστής που έχει ασχοληθεί στοιχειωδώς με τα διεθνή αδυνατεί να διακρίνει κάποια ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν και τους Σαούδ ή ανάμεσα στη Νότια και τη Βόρεια Κορέα, καλά θα κάνει να ασχοληθεί με κάτι άλλο (εκτός και αν είναι η Σαουδική Αραβία που χρηματοδοτεί και κατευθύνει την έρευνά του στο πανεπιστήμιο, οπότε ας μείνει εκεί που είναι – και καλοφάγωτα τα ριάλια).

Οι αντιαποικιακοί αγώνες ήταν ταξική πάλη, πάλη ενάντια στην καταπίεση, ακόμα και όταν δε διεξάγονταν κάτω από την κόκκινη σημαία. Η νίκες τους ήταν νίκες ενάντια στην καταπίεση, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελίσσονταν στη συνέχεια. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες που διεξάγουν οι χώρες στο στόχαστρο. Αν σε κάποιον δεν αρέσει η ηγεσία τους, ας προσφέρει αυτός μια εναλλακτική. Αλλά οι αγώνες αυτοί είναι δίκαιοι. Και γι’ αυτό τους υποστηρίζουμε, ξέροντας πως ο δρόμος για τον κομμουνισμό περνάει μόνο μέσα από το τσάκισμα του θεματοφύλακα του παγκόσμιου σαπισμένου καπιταλισμού, που από το 1945 και μετά έχει την έδρα του στην Ουάσινγκτον και λέγεται Αυτοκρατορία υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ.