Ο εκβιασμός θα σταματήσει εδώ. Διαρκές Συνέδριο. ΝΑΙ. Ακόμη και χθές αν έτσι το θέλει ο Τσίπρας!

Η ενημέρωση που διακινείται από μή κομματικά site αλλά όχι και από την επίσημη ενημέρωση της ηγεσίας του κόμματος προς τα μέλη του, μας πληροφορεί πώς η πρόταση του προέδρου Α. Τσίπρα προς την πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η σύγκληση του Διαρκούς Συνεδρίου του κόμματος εντός 2 ημερών (το Σαββατοκύριακο 25-26/7/2015) μετά τη σύγκληση της Κεντρικής Επιτροπής (την Πέμπτη 23.7.2015).

Το Διαρκές Συνέδριο του κόμματος είναι πράγματι το μοναδικό καταστατικά αρμόδιο σώμα του κόμματος, αρμόδιο να αποφασίσει σχετικά με τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ για τη γραμμή που ακολουθεί η ηγεσία του κόμματος ασκώντας κυβερνητική εξουσία.

Θα έπρεπε να έχει ήδη συγκληθεί πολλές φορές, πρίν τις τραγικές πρωτοβουλίες συνθηκολόγησης που ανέλαβε η κυβέρνηση εναντίον της χώρας την οποία κυβερνάει.

 

Έτσι θα γινόταν αν ο πρωθυπουργός της χώρας εμπιστευόταν και δεν άδειαζε το ίδιο του το κόμμα και τον ελληνικό λαό που ψηφίζοντας σε ποσοστό 61,31 % υπέρ του ΟΧΙ του έδωσε ολόκληρη την ισχύ που υποτίθεται πως αποζητούσε στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης.

Μαλακίες.

Περί κατεργασίας του αριστερού κριτηρίου (Νο 2*)

Αναδημοσιεύουμε από : Δρόμος της Αριστεράς

Δημοσίευση: Φύλλο 272 - 18/7/2015

Το Μέγαρο Μαξίμου και ο χειρισμός μιας ταπείνωσης
Του Τάσου Βαρούνη

Μια σειρά επιχειρήματα κατασκευάζονται και εκπορεύονται καθημερινά από το Μέγαρο Μαξίμου για να υποστηρίξουν τη μνημονιακή επιλογή της κυβέρνησης. Ένας αριθμός ανθρώπων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ τα αναπαράγει με κάθε τρόπο. Είναι σίγουρο ότι αρκετοί σύντροφοι μπορεί να τα πιστεύουν. Είναι όμως επίσης σίγουρο ότι αρκετοί θα έλεγαν οτιδήποτε για να παραμένουν κοντά στην εξουσία, δεν είναι δα και πρωτάκουστο φαινόμενο. Καταγράψαμε τα σημαντικότερα από αυτά, συνοδεύοντάς τα με έναν σύντομο σχολιασμό:

«Έγινε πραξικόπημα. Βρεθήκαμε μπροστά σε αμείλικτο εκβιασμό». Είναι προφανές ότι αυτό αντιμετώπισε η ελληνική αντιπροσωπεία. Ας παρακάμψουμε το ζήτημα ότι είναι ασυγχώρητο για μια ηγεσία το να πιάνεται τόσο απροετοίμαστη. Το ερώτημα είναι τι στάση κράτησε και όχι αυτό καθ’ αυτό το γεγονός. Η προτροπή χιλιάδων ανθρώπων «γυρίστε τώρα πίσω» μοιάζει αφελής και ρομαντική μόνο σε όσους δεν αντιλαμβάνονται τη δύναμη που κρύβει το λαϊκό αισθητήριο. Επιπλέον: αν θεωρείς ότι έγινε πραξικόπημα, καλείς τον λαό να το ανατρέψει. Δεν εφαρμόζεις τα αποτελέσματά του, δεν θεωρείς συμμάχους τους φορείς του, δεν χτυπάς όσους αντιδρούν σε αυτό.
«Ο συσχετισμός δύναμης ήταν πολλαπλά αρνητικός». Τώρα το κατάλαβε η κυβέρνηση; Τόσο καιρό υπήρχε η σιγουριά και το δούλεμα ότι καθαρογράφεται μια καλή συμφωνία. Ότι κάποιοι θα πειστούν με επιχειρήματα. Ότι τώρα αρχίζει η «πραγματική διαπραγμάτευση». Εδώ και μήνες κυριάρχησε επικοινωνιακά ο καθησυχασμός του κόσμου. Η απάντηση σε έναν δυσμενή συσχετισμό θα ήταν πρώτα απ’ όλα η κατανόηση του τι εστί «συσχετισμός δύναμης». Εδώ επιλέχτηκαν οι πανηγυρισμοί για την «Πρώτη Φορά Αριστερά» και τίποτα δεν οικοδομούσε την πραγματική ισχύ που είχαμε ανάγκη. Σε επίπεδο διακυβέρνησης και κράτους και πρωτίστως στην ίδια την κοινωνία.
«Ναι αλλά η Ευρώπη δε θα ’ναι ποτέ ίδια μετά απ’ αυτό». Σωστό. Έγιναν εμφανείς οι αντιθέσεις, τα ρήγματα αλλά και οι ευκαιρίες. Μόνο που όλα αυτά δεν μπορούν να αξιοποιηθούν από έναν χρεοκοπημένο λαό. Η αυτοθυσία δεν είναι πάντα η λύση. Το παράδειγμα που εμπνέει είναι η αντιστασιακή στάση και όχι η υποταγή και η συμμόρφωση. Το μήνυμα στους λαούς όλου του κόσμου όφειλε να είναι αυτό μιας αγωνιζόμενης χώρας, ηγεσίας, λαού μα τελικά κυριάρχησε η συνθηκολόγηση.
«Μα τι θέλετε; Να έρθουν οι προηγούμενοι;» Οι προηγούμενοι είναι ήδη εδώ. Η συμφωνία δεν αφορά μόνο τα οικονομικά αλλά και την εξασφαλισμένη προώθησή της. Αυτό μαρτυρά η απαίτηση των δανειστών για «αξιοπιστία» και «εμπιστοσύνη». Η κυβέρνηση δεν έχει υπογράψει μονάχα κάποια μέτρα αλλά και τους πολιτικούς όρους διακυβέρνησης. Είμαστε στο στάδιο της καθ’ υπαγόρευση άσκησης πολιτικής. Η τρόικα κυβερνά τη χώρα και προσδιορίζει, όχι μόνο το τι θα γίνει, αλλά το «πώς» και το «ποιοι». Επιβλήθηκε ασφυκτικός έλεγχος και καμιά απόφαση δεν είναι εφικτή χωρίς την έγκρισή της. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα -που ποτέ δεν χτυπήθηκε από την κυβέρνηση- αναζητά το ρόλο του σε πλήρη αντίθεση με το «όχι» που στάλθηκε στο δημοψήφισμα.
«Και να πέσει η ιστορικά πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς»; Κατ’ αρχάς, η αριστερά δε χωράει σε μια κυβέρνηση και κακώς κάποιοι τα ταυτίζουν. Πόσο μάλλον όταν αυτή εφαρμόζει το πρόγραμμα του αντιπάλου και όχι το πρόγραμμα του λαού και των κινημάτων, το δικό της πρόγραμμα. Η αριστερά δεν μπορεί να είναι μνημονιακή αριστερά, γιατί καταργείται ολοκληρωτικά, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ιδεολογικά γιατί γίνεται κομμάτι του ΤΙΝΑ και πολιτικά γιατί όποιος στηρίζει μνημόνια καταδικάζεται -κι ευτυχώς- από το λαό. Η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας δεν αποτελεί μέσο και εργαλείο αλλαγών όταν έχουν παραδοθεί τα κλειδιά της χώρας. Μα σήμερα δε συζητάμε καν αυτό, αλλά κάτι πολύ χειρότερο: η κυβέρνηση θα υλοποιήσει ένα αντιλαϊκό πρόγραμμα και θα νομοθετήσει την περαιτέρω καταστροφή της χώρας. Ποια «πρώτη φορά αριστερά»; Δεν έχει αντιληφθεί ότι βρέθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου λόγω των αγώνων και του ριζοσπαστισμού του ελληνικού λαού και όχι λόγω της δικιάς της ικανότητας. Όποιος σταματά να εκφράζει αυτές τις ανάγκες, αργά ή γρήγορα θα φθαρεί και θα ξεπεραστεί από την ίδια την κοινωνία και όχι από δήθεν εσωτερικούς «υπονομευτές». Τέλος, η δυνατότητα για «ήπια διαχείριση του μνημονίου» δε υποστηρίζεται σοβαρά ούτε κι από τους πιο φανατικούς στον κομματικό μηχανισμό.
«Το κόμμα πρέπει να πορευτεί ενωμένο. Όχι διαιρέσεις». Είναι εξοργιστική και μόνο η αναφορά στο κόμμα. Εδώ και μήνες ένα επιτελείο αποφάσιζε χωρίς να λογοδοτεί πουθενά. Χωρίς να δεσμεύεται σε καμιά απόφαση ή λειτουργία. Χωρίς καν να ενημερώνει για τις κεντρικές επιλογές του. Και τώρα, ως διά μαγείας, είμαστε όλοι «ένα». Και ακόμα περισσότερο, πρέπει να μοιραστούμε την ευθύνη. Συλλογική ευθύνη χωρίς ίχνος συλλογικότητας δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα, η επίκληση στην ενότητα είναι ένας ακόμα χειρισμός του Μεγάρου Μαξίμου για το πώς θα πορευτεί χωρίς απώλειες και αντιδράσεις. Καμιά σχέση δεν έχει με μια νέα αρχή ή με κάποιον επαναπροσδιορισμό της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Τι κι αν κάποιος ψηφίζει «ναι», τι κι αν ψηφίζει «όχι», ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Ανασύρθηκε ακόμα και η συναισθηματική πίεση ότι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αριστεροσύνη κάποιων κι έτσι η κατεργασία των κριτηρίων και η κατάργηση της κριτικής σκέψης βάρεσε κόκκινο.
«Εναλλακτική έχετε; Θέλατε να μας πετάξουν εκτός ευρώ;» Ας αφήσουμε κατ’ αρχάς τις εξυπνάδες κάποιων παρατρεχάμενων του Μαξίμου που ταυτίζουν με το Σόιμπλε όσους δεν συμφωνούν με τις κυβερνητικές επιλογές. Η ουσία είναι ότι με πρόσχημα την αποφυγή του grexit η χώρα οδηγείται στη χρεοκοπία. Δεν είναι δηλαδή μόνο η πλήρης ιδεολογική αποδοχή του «μικρότερου κακού» ως πολιτική. Δεν είναι το ακραίο ότι η αριστερά, αντί να εφευρίσκει δρόμους για να ξεπερνά τα αδιέξοδα, ψάχνει επιχειρήματα για να τα δικαιολογήσει. Είναι ότι στην πραγματικότητα υπογράφτηκε ο δρόμος προς τη χρεοκοπία, ακόμα και ως grexit. Μια εναλλακτική δεν χτίζεται στις 7 το πρωί, ούτε σε μια συνεδρίαση του Εurogroup. Θα απαιτούσε μια άλλη οπτική για τη διαπραγμάτευση, άλλες κινήσεις, άλλες προτεραιότητες. Είναι ψέμα ότι δεν προτάθηκε τίποτα για όλα αυτά τους τελευταίους μήνες. Αλλά, ακόμα περισσότερο, μια εναλλακτική δεν είναι μια καλή ιδέα που κάποιος οικονομολόγος θα σκαρφιστεί, ούτε ένας τακτικός ελιγμός. Η κυβέρνηση, αντί να παραδεχτεί την πλήρη αποτυχία της στρατηγικής της και να αναλάβει τις ευθύνες της, νομίζει ότι δραπετεύει. Ακόμα και η δήλωση του πρωθυπουργού ότι «κάναμε λάθη» είναι απολύτως χειριστική, όσο δεν αναφέρει τίποτα για τα ποια συγκεκριμένα, πού και γιατί.

* Το πρώτο άρθρο με τίτλο «Περί κατεργασίας του αριστερού κριτηρίου» δημοσιεύτηκε στο Δρόμο της 25η Απριλίου 2015 (δείτε το εδώ)
- See more at: http://www.e-dromos.gr/peri-katergasias-no2/#sthash.r7o06k1A.dpuf

Το Μέγαρο Μαξίμου και ο χειρισμός μιας ταπείνωσης

Του Τάσου Βαρούνη

Μια σειρά επιχειρήματα κατασκευάζονται και εκπορεύονται καθημερινά από το Μέγαρο Μαξίμου για να υποστηρίξουν τη μνημονιακή επιλογή της κυβέρνησης. Ένας αριθμός ανθρώπων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ τα αναπαράγει με κάθε τρόπο. Είναι σίγουρο ότι αρκετοί σύντροφοι μπορεί να τα πιστεύουν. Είναι όμως επίσης σίγουρο ότι αρκετοί θα έλεγαν οτιδήποτε για να παραμένουν κοντά στην εξουσία, δεν είναι δα και πρωτάκουστο φαινόμενο. Καταγράψαμε τα σημαντικότερα από αυτά, συνοδεύοντάς τα με έναν σύντομο σχολιασμό:

«Έγινε πραξικόπημα. Βρεθήκαμε μπροστά σε αμείλικτο εκβιασμό». Είναι προφανές ότι αυτό αντιμετώπισε η ελληνική αντιπροσωπεία. Ας παρακάμψουμε το ζήτημα ότι είναι ασυγχώρητο για μια ηγεσία το να πιάνεται τόσο απροετοίμαστη. Το ερώτημα είναι τι στάση κράτησε και όχι αυτό καθ’ αυτό το γεγονός. Η προτροπή χιλιάδων ανθρώπων «γυρίστε τώρα πίσω» μοιάζει αφελής και ρομαντική μόνο σε όσους δεν αντιλαμβάνονται τη δύναμη που κρύβει το λαϊκό αισθητήριο. Επιπλέον: αν θεωρείς ότι έγινε πραξικόπημα, καλείς τον λαό να το ανατρέψει. Δεν εφαρμόζεις τα αποτελέσματά του, δεν θεωρείς συμμάχους τους φορείς του, δεν χτυπάς όσους αντιδρούν σε αυτό.

Βαρουφάκης: «Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο του ευρώ»

Αναδημοσιεύουμε από efsyn 28.7.2015

Σε σημερινό άρθρο του στους Financial Times o Γιάνης Βαρουφάκης μιλάει για τα θεμέλια της ευρωζώνης που κρύβουν κάτι παράδοξο και δίνει απαντήσεις για το ηχητικό που ήρθε στο φως της δημοσιότητας επειδή ο ίδιος χορήγησε την άδεια «ως μια δέσμευση στην απεριόριστη και πλήρη διαφάνεια».

Ακούστε εδώ ολόκληρο το ηχητικό στα Αγγλικά 

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του τέως υπουργού Οικονομικών

«Ένα παράδοξο κρύβεται στα θεμέλια της ευρωζώνης.

Οι κυβερνήσεις οι εντός της νομισματικής ένωσης δεν έχουν Κεντρική Τράπεζα που να προσέχει τα νώτα τους, ενώ η Κεντρική Τράπεζα δεν έχει μια κυβέρνηση να την υποστηρίζει.

Αυτό το παράδοξο δεν μπορεί να εξαλειφθεί χωρίς θεμελιώδεις θεσμικές αλλαγές. Αλλά υπάρχουν βήματα που μπορούν να κάνουν οι χώρες-μέλη για να βελτιώσουν μερικές από τις αρνητικές επιπτώσεις.

Ένα από αυτά που μελετήσαμε στη διάρκεια της θητείας μου στο ελληνικό υπουργείο Οικονομικών είχε επικεντρωθεί στη χρόνια έλλειψη ρευστότητας του οικονομικά πιεσμένου δημόσιου τομέα και τις επιπτώσεις της στον ιδιωτικό τομέα που υποφέρει επί μακρόν.

Δεδομένης της απουσίας μιας κεντρικής τράπεζας για να υποστηρίξει τις προσπάθειες του κράτους, οι καθυστερούμενες οφειλές προς τον ιδιωτικό τομέα (και προς άτομα και προς επιχειρήσεις) ήταν μονίμως αποπληθωριστικές από το 2008.

Στην πραγματικότητα, οι καθυστερούμενες οφειλές -λόγω των σημαντικά καθυστερούμενων επιστροφών από τον ΦΠΑ και τον φόρο εισοδήματος και τις πληρωμές στους προμηθευτές- συνεχώς ξεπερνούσαν το 3% του ΑΕΠ για πέντε χρόνια. Ταυτόχρονα, το αποτέλεσμα της ανατροφοδότησης ενίσχυε τις καθυστερούμενες οφειλές φόρων, οι οποίες με τη σειρά τους ενίσχυαν τον κύκλο της γενικής έλλειψης ρευστότητας.

Η απλή ιδέα μας ήταν να επιτρέψουμε την πολυμερή ματαίωση των καθυστερούμενων οφειλών μεταξύ του κράτους και του ιδιωτικού τομέα, χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα ηλεκτρονική πλατφόρμα πληρωμών της εφορίας.

Ταρίκ Αλί: Θατσερικές οι αποφάσεις της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στο ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή : info-war

Μήνυμα του Ταρίκ Αλί στην εκδήλωση για τα πέντε χρόνια της ISKRA - 27.7.2015

Περισσότερες φωτο εδώ και εδώ

“Αγαπητοί σύντροφοι,

Σοσιαλιστές, αλλά και πολλοί φιλελεύθεροι, στη διάρκεια του 20ού αιώνα, πήραν διαζύγιο με την ιδέα “Είμαι με την πατρίδα μου, και στο σωστό και στο λάθος”. Αυτή τη χρονιά συμπληρώνεται ένας αιώνας από τη Διάσκεψη του Τσίμερβαλντ, όπου συγκεντρώθηκαν Ευρωπαίοι που αντιτάχθηκαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθιστώντας σαφή την αντίθεσή τους στο μακελειό.

Πρόσφατα, οι υπουργοί και βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας και άλλων ρευμάτων του ΣΥΡΙΖΑ έσπασαν το ταμπού “Είμαι με το κόμμα μου, και στο σωστό και στο λάθος”. Πρόκειται για ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός γιατί αποτελεί ράπισμα στο Θατσερικής προέλευσης δόγμα “Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση”(ΤΙΝΑ), με το οποίο θα συνδέεται στο εξής η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ 'H ΝΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΟΥΜΕ;

Αναδημοσιεύουμε από : iskra

Tου ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

1.  Ας διαχειριστούμε εμείς. Τουλάχιστον θα μπορέσουμε, ένα τόσο σκληρό μνημόνιο, να το βελτιώσουμε μέσα από ισοδύναμους πόρους, εξασφαλισμένους  από τη μετωπική σύγκρουση με τη διαπλοκή και τα συμφέροντα. 

2.  ΤΙΝΑ (there is no alternative).

Τι είναι αυτό που εντυπωσιακά απουσιάζει από τον  διάλογο; 

 

Η συζήτηση  διεξάγεται σε ένα σύμπαν όπου οι άγγελοι δεν έχουν φύλο, τα πολιτικά υποκείμενα είναι υπερταξικά, κοινωνικά υποκείμενα με υλικές αντιθέσεις δεν υπάρχουν, το κράτος και οι μηχανισμοί κυριαρχίας είναι υπαρκτοί όσο και οι δράκοι του «Game of thrones» και οι αντιθέσεις εντός  του παγκόσμιου χωριού είναι illuminati συνομωσίες.

Λένε ότι η ίδια η ερώτηση καθορίζει ουσιαστικά και την απάντηση.  Ας ξανακάνουμε τις ερωτήσεις ,διατυπωμένες αλλιώς:
  

1. Έχει  περιθώρια ένα πολιτικό υποκείμενο, που αναφέρεται στις δυνάμεις της εργασίας, να διαχειριστεί ,σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, την καπιταλιστική κρίση, υπό τον ζυγό μνημονίων;  Με ποιο  τρόπο αυτό είναι εφικτό;

 

2. Υπάρχει ρεαλιστικό, βιώσιμο, ανταγωνιστικό, εναλλακτικό μοντέλο απέναντι στον μετα-νεοφιλελευθερισμό, το προκρινόμενο δηλαδή μοντέλο-απάντησης στη κρίση, από τη πλευρά του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου; Εναλλακτικό μοντέλο που δεν θα ταυτίζεται αναγκαστικά ούτε με τον ρημαγμένο, αποτυχημένο  κεϋνσιανισμό ούτε και με το σοσιαλισμό, στο βαθμό που αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι (για σειρά λόγων) το καθήκον αυτό δεν είναι άμεσα (και η έμφαση είναι στο άμεσα και όχι στο δεν) πραγματοποιήσιμο;

Στην Ελλάδα υπάρχουν δυο δημοκρατίες

Αναδημοσιεύουμε από info-war

του Άρη Χατζηστεφάνου

Στη χώρα μας υπάρχουν δυο δημοκρατίες και ενδεχομένως δυο πολιτεύματα.

Η πρώτη δημοκρατία γιόρτασε χτες τα 41 χρόνια από την πτώση της χούντας στο προεδρικό μέγαρο, παρουσία των πολιτικών αρχηγών. Η δεύτερη το έκανε στο προαύλιο του κοινοβουλίου. Για συντομία ας ονομάσουμε την πρώτη «προεδρική δημοκρατία» και τη δεύτερη «κοινοβουλευτική δημοκρατία».

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία είχε παρουσιαστεί από το σύνολο των καναλιών σαν πολυτελής φιέστα, υπήρχαν μόνο μπισκότα και τσάι. Στην προεδρική το γεύμα περιελάμβανε λαυράκι, τούρτα παγωτό και λευκό κρασί.

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία παρευρέθηκε ο Μανώλης Γλέζος που κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακροπόλη. Στην προεδρική βρισκόταν ο Μεϊμαράκης παλαιό στέλεχος των ταγμάτων εφόδου της ΟΝΝΕΔ (Rangers, Κένταυροι).

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία μίλησε η καθηγήτρια Πέπη Ρηγοπούλου, (η φοιτήτρια την οποία χτύπησε το τανκ το βράδυ της εξέγερσης του Πολυτεχνείου). Παρουσίασε τη σημερινή κατάσταση με αναφορές σε αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και δραματουργούς ενώ μαζί με τον καθηγητή φιλοσοφίας Κώστα Δουζίνα αναφέρθηκαν στην παρακαταθήκη της Αντιγόνης: Ότι το δίκαιο είναι ισχυρότερο από κάθε εξουσία.

Στην προεδρική δημοκρατία μίλησε η Φώφη

(Δείτε τη συγκλονιστική ομιλία της Πέπης Ρηγοπούλου)

https://youtu.be/QPvoQqdPG6Q?t=3638

Η εκδήλωση στη Βουλή για τα 41 Χρόνια από την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας (24/07/2015)

Πηγή : Hellenic Parliament TV

Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη Βουλή των Ελλήνων, για τη συμπλήρωση 41 ετών από την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Δείτε επίσης :

«Εμπάργκο» ολόκληρου του πολιτικού συστήματος στην εκδήλωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας που διοργάνωσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου στη Βουλή

Το μεγάλο ξεπούλημα : το γερμανικό κρατικό κανάλι ARD Monitor για την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων

Πηγή : pitsirikos
           enosy.blogspot.gr

Το να κυβερνάς με ιδεοληψίες δεν είναι απλώς καταστροφικό, είναι τελικά εγκληματικό

Δημοσιεύτηκε στο aristerovima  

του KM

Αφορμή για το σχόλιο αυτό έδωσε ο καταιγισμός άρθρων, συνεντεύξεων και χρησμών, συχνά αντιφατικών, που κατά ριπές (η μεταφορά δεν είναι δική μας) εξαπολύει ο κ. Βαρουφάκης τις τελευταίες μέρες. Θέλουμε εδώ να δούμε τις κεντρικές ιδέες που προβάλλονται από τον, ας μην το ξεχνάμε, κεντρικό διαπραγματευτή της Ελληνικής κυβέρνησης, παρά την παραίτησή του στο παρά πέντε.

O κ. Βαρουφάκης εξακολουθεί να ταξιδεύει στα πέλαγα του ιδεαλισμού (χρησιμοποιώ τον όρο αυστηρά φιλοσοφικά και όχι με την τρέχουσα χρήση). Σύμφωνα με όσα είπε σε χθεσινή συνέντευξή του στο CNN: «Η αλήθεια είναι ότι η ισχυρή τρόικα των πιστωτών δεν ενδιαφερόταν να βρεθεί λογική, έντιμη, αμοιβαία αποδεκτή λύση», [1] δηλαδή, ακόμη και τώρα θεωρεί ότι η Ελληνική Κυβέρνηση όφειλε να "διαπραγματεύεται" σύμφωνα με τις ιδέες της "λογικής" και της "εντιμότητας" ή, όπως τόχε πει γλαφυρά τότε, σύμφωνα με τον "Ορθό Λόγο" του Καντ. Για να καταλήξει στο ...«Τι έχει κάνει η Ευρώπη στον εαυτό της;», υπονοώντας ότι η συμφωνία με την Ελλάδα είναι καταστροφική για την …Ευρώπη, μια φαντασιακή Ευρώπη, που όπως θα δούμε, υπάρχει μόνο στο μυαλό των Ευρωπαϊστών της «αριστεράς παντός καιρού», όπως πετυχεμένα χαρακτηρίστηκαν πρόσφατα.

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Πριν ακριβώς δύο χρόνια, σε άρθρο με τίτλο «Πόσο ευσταθούν οι θέσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, όταν αναλάβει την κυβέρνηση;» [2], είχα ασχοληθεί με την ουσία των ιδεών περί διαπραγμάτευσης της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο να αποδειχτεί ότι «η κατά Α. Τσίπρα διαπραγμάτευση δε στέκεται από την άποψη της στρατηγικής θεωρίας και επομένως δεν πρόκειται να γίνει». Ειδικότερα, είχα ασχοληθεί με τις δύο αντιφατικές αφετηρίες-όρους της «διαπραγμάτευσης» κατά ΣΥΡΙΖΑ, αφενός της κατάργησης των μνημονίων και αφετέρου της παραμονής στην Ευρωζώνη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

«Εμπάργκο» ολόκληρου του πολιτικού συστήματος στην εκδήλωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας που διοργάνωσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου στη Βουλή

Η συντονισμένη επιχείρηση απομόνωσης και εξανδραποδισμού της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της εκτροπής που έχει συντελεστεί στη χώρα.

Η συστηματική διαπόμπευσή της από τα Συστημικά Μέσα στα οποία προστέθηκαν μετά τις 13 του Ιούλη και όλα τα κομματικά μέσα του ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει πλέον διαστάσεις επικίνδυνες ακόμη και γι αυτή την ανεμική δημοκρατία που θέλει να λέει πως υπερασπίζεται η κυβέρνηση.

Είναι πλέον φανερό πως μπροστά στην προοπτική επιβολής του 3ου μνημονίου, κεντρικός στόχος του - οικουμενικού πλέον - πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης αποτελεί ο μόνος θεσμικός παράγοντας που αντιστέκεται στην εκτροπή και υπερασπίζεται από τη θέση του τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία της χώρας, η πρόεδρος της βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Είναι φανερό πως το πραξικόπημα κατά της χώρας θα δυσκολευτεί να επιβληθεί απρόσκοπτα με κοινοβουλευτικό μανδύα όσο στο προεδρείο της βουλής δεν βρίσκεται κάποιο ενεργούμενο του καθεστώτος επιβολής του μνημονίου και συνεπώς η Κωνσταντοπούλου πρέπει να φθαρεί να απομονωθεί και να εξαναγκαστεί με τον ένα ή άλλο τρόπο σε παραίτηση ώστε να αντικατασταθεί στην προεδρία της βουλής από κάποιον εκ των πολλών "προθύμων" υπηρετών του ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση).

Ήδη η Φώφη Γεννηματά, σαν ισόβιος στυλοβάτης των δημοκρατικών θεσμών που είναι η ίδια και το ΠΑΣΟΚ, απέστειλε επιστολή προς τον εθνάρχη Τσίπρα ζητώντας του να αποπέμψει την Κωνσταντοπούλου για να πάρει επιτέλους μπρός η μηχανή της νομοθετικής καταστροφής που περιμένουν με αδημονία οι θεσμοί και οι εξωθεσμοί σε ολόκληρο τον αστικό κόσμο της Ελλάδας και της ΕΕ.

Ηλίας Ιωακείμογλου : Reload

Δημοσιεύτηκε στο rproject 24.7.2015 

του Ηλία Ιωακείμογλου

Η «εκπαίδευση» στον αγώνα, η ταξική συνειδητότητα και η ανάγκη για ένα νέο κόμμα που θα εκφράσει το δικό μας ταξικό μπλοκ δυνάμεων

Το μνημόνιο 3.0 είναι το reload ενός οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού παιχνιδιού του οποίου οι πίστες είναι λίγο-πολύ γνωστές από τα προηγούμενα πέντε χρόνια οικονομικής ύφεσης, εξαθλίωσης της κοινωνίας και ανασυγκρότησης των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Μόνο που σε αυτόν τον τρίτο γύρο, ο ένας από τους δύο παίκτες, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, εισέρχεται στο παιχνίδι με ένα επίπεδο συνείδησης και πολιτικών δεξιοτήτων που είναι σαφώς ανώτερο από αυτό που διέθετε στον πρώτο και στον δεύτερο γύρο (που ξεκίνησαν το 2010 και το 2012 αντίστοιχα).

Το μνημόνιο 3.0 είναι το reload ενός οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού παιχνιδιού του οποίου οι πίστες είναι λίγο-πολύ γνωστές από τα προηγούμενα πέντε χρόνια οικονομικής ύφεσης, εξαθλίωσης της κοινωνίας και ανασυγκρότησης των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Μόνο που σε αυτόν τον τρίτο γύρο, ο ένας από τους δύο παίκτες, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, εισέρχεται στο παιχνίδι με ένα επίπεδο συνείδησης και πολιτικών δεξιοτήτων που είναι σαφώς ανώτερο από αυτό που διέθετε στον πρώτο και στον δεύτερο γύρο (που ξεκίνησαν το 2010 και το 2012 αντίστοιχα).

Βεβαίως, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το ίδιο ισχύει και για τον άλλο παίκτη, τις μνημονιακές δυνάμεις (κρατική εξουσία, φορείς της οικονομικής πολιτικής, δυνάμεις καταστολής, μαζικά μέσα προπαγάνδας κ.λπ.). Αναμφισβήτητα, αμφότεροι οι παίκτες απέκτησαν γνώσεις και δεξιότητες στη διάρκεια του πρώτου γύρου, πλην όμως σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας.

Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις κατά την εκκίνηση είχαν πολύ περιορισμένη συνείδηση των όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν, και πολύ μικρές γνώσεις και δεξιότητες για όσα θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσουν. Οι μνημονιακές δυνάμεις, αντιθέτως, με τα κόμματά τους, τους κρατικούς μηχανισμούς, κατασταλτικούς ή ιδεολογικούς, με τις επιχειρήσεις τους (που όλοι τώρα γνωρίζουμε ότι δεν είναι μόνο χώροι παραγωγής αλλά και οργάνωσης της αστικής εξουσίας και πολιτικής επιβολής), με τα τηλεοπτικά κανάλια τους, και γενικά με όλες τις άλλες μορφές οργάνωσης των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων, είχαν εισέλθει στον αγώνα κατά πολύ πιο προετοιμασμένες, με σαφέστατη υπεροπλία ιδεολογική και κατασταλτική.

Η εκπαίδευση στον αγώνα

Μετατραυματικό σύνδρομο, «αριστερή παρένθεση» και βήματα για την προωθητική επούλωση (Σ. Σεφεριάδης)

Αναδημοσιεύουμε από : huffingtonpost.gr

23.7.2015

του Σεραφείμ Σεφεριάδη

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ολόκληρο το κομμάτι της κοινωνίας -οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα λαϊκά στρώματα- που το προηγούμενο διάστημα ακούμπησε στoν ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντάς τον στην εξουσία, δίνοντάς του εντολή και δύναμη ρήξης (πρώτα με τα αυθόρμητα συλλαλητήρια του «ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!» και -βεβαίως- με το συγκλονιστικό 62% ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ της 5ης Ιούλη), βιώνει σήμερα ένα βαθύ τραύμα, ένα σοκ.

Για να περιγράψει κανείς αυτό που μπροστά στα μάτια μας συνέβη (και εξακολουθεί να συμβαίνει), δε χρειάζεται να επινοήσει λέξεις δραματικές, φορτισμένες και «άγριες» -να επικαλεστεί προδοσίες, μυστικά σχέδια και παλατιανές συνωμοσίες. Αρκούν μόνο δυο: πολιτικό έλλειμμα. Το μόνο «αδίκημα» (αν θα μπορούσαμε έτσι να το χαρακτηρίσουμε) όσων υποχώρησαν στην οπτική "ΤΙΝΑ", είναι πως νόμισαν ότι με λίγη βερμπαλιστική μαρξολογία θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις ύαινες. Δεν είναι όμως ότι υπερτίμησαν τον εαυτό τους, όπως κατά κόρον λέγεται. Το πρόβλημα δεν ήταν η υπερτίμηση, αλλά -το ακριβώς- αντίθετο, η υποτίμηση: η υποτίμηση της πολιτικής, ειδικά της κινηματικής πολιτικής και των φορέων της -όλων όσων αντιλαμβάνονται την πολιτική ως αγώνα, και την προσεγγίζουν με βασική μέριμνα την εξασφάλιση της λειτουργικότητας όσων επαγγέλλονται. 

Οι ιδέες, βέβαια, βρίσκονται πάντοτε στη βάση. Είναι, όπως λέγεται, παράγοντας εκ των ων ουκ άνευ: Προκειμένου να χειριστεί κάποιος μια μάχη, πρέπει, λ.χ., να ξέρει ότι η ύαινα είναι ύαινα -αλλιώς δεν υπάρχει εγχείρημα (αρκεί, για του λόγου το αληθές, να αναλογιστούμε την άποψη ότι «ακόμα κι αν δεν υπήρχε Μνημόνιο, θα έπρεπε να το εφεύρουμε εμείς»!). Όμως αυτό, προφανώς, δεν αρκεί: για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η ύαινα, χρειάζεται και στρατηγική σύγκρουσης. Αν εκείνος που ξεκινά τον αγώνα φαντάζεται ότι θα τον φέρει εις πέρας με επιτυχία απλώς με τα λόγια και η δύναμη της πειθούς, τότε είτε η ύαινα θα τον κατασπαράξει, είτε θα τον καθυποτάξει υποχρεώνοντάς τον να μεταλλαχθεί. Αυτές είναι και οι συντεταγμένες της τραγωδίας που συλλογικά βιώνουμε. Με κύριο όπλο τη βερμπαλιστική μαρξολογία (με την έμφαση στο «βερμπαλιστική»), η ομάδα Τσίπρα επιχείρησε να αντιμετωπίσει την ύαινα και υπέκυψε. Τόσο πριν, όσο και -κυρίως- μετά την υποταγή, όμως, γίναμε μάρτυρες και μιας σειράς επιπτώσεων. Κύρια ανάμεσά τους ήταν το κανονικοποιημένο και ιστορικά επαναλαμβανόμενο όνειδος της γραφειοκρατικοποίησης. Την ώρα που συντάσσονται αυτές οι γραμμές, η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ (109 από τα 201 μέλη της) απορρίπτουν το 3ο Μνημόνιο το οποίο υπέγραψε η ηγετική ομάδα, αλλά η τελευταία κωφεύει, αρνούμενη να προβεί καν σε σύγκλιση του οργάνου. Η πρακτική και τα επιχειρήματα των απολογητών της είναι τόσο ανερμάτιστα, που δε χρειάζεται καν να σχολιαστούν -το μόνο που προκαλούν είναι η επίταση του τραύματος.

Άρης Χατζηστεφάνου: “Αν συνεχιστεί η αντίσταση, θα παίξουν το χαρτί του φασισμού”

O Άρης Χατζηστεφάνου συζητά με την Rosa Moussaoui, στα πλαίσια συνέντευξης για την Γαλλική εφημερίδα L’Humanité.

Δημοσιεύτηκε στο nostimonimar.gr στις 23.7.2015

Ο Άρης Χατζηστεφάνου  είναι ο δημιουργός των ντοκιμαντέρ “Debtocracy”, “Catastroika” και “Fascism Inc”. Είναι επίσης συνιδρυτής του πολιτικού περιοδικού Unfollow. Επιστροφή σε μια ελληνική ήττα με αβέβαιες συνέπειες.

Από την ειδική απεσταλμένη μας στην Αθήνα (Ελλάδα)

Πώς κρίνετε την συμφωνία που επιβλήθηκε στον Αλέξη Τσίπρα από τους πιστωτές και επικυρώθηκε από την Βουλή παρά το μαζικό “όχι” που εξέφρασε ο ελληνικός λαός στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου;

Άρης Χατζηστεφάνου: Για μένα, η συμφωνία αυτή είναι η απόλυτη συνθηκολόγηση, δεν βρίσκω άλλη λέξη. Για πρώτη φορά μετά από σαράντα χρόνια, ο ελληνικός λαός είχε επιτέλους την ευκαιρία να εκφραστεί, να αποφασίσει για το μέλλον του, και αυτή η κυβέρνηση αποφάσισε τελικά να γυρίσει την πλάτη στην έκφραση της λαϊκής βούλησης, επιστρέφοντας στις διαπραγματεύσεις που οδηγούν στο ίδιο αδιέξοδο όπως ακριβώς πριν το δημοψήφισμα. Σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι αν όντως ήθελαν να κερδίσουν αυτό το δημοψήφισμα ή αν ήλπιζαν σε ένα πιο σφιγμένο αποτέλεσμα για να επικαλεστούν μια υπερβολικά συγκεχυμένη εντολή για να πάνε σε ρήξη. Αυτό δημιουργεί μια επικίνδυνη κατάσταση, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για ολόκληρη την ευρωπαϊκή αριστερά. Ο Walter Benjamin έλεγε για τον φασισμό ότι ευδοκιμεί στα απομεινάρια των χαμένων επαναστάσεων. Υπό αυτή την έννοια, αν η ελληνική αριστερά χάσει αυτή την μάχη, αφενός θα σταλεί ένα αρνητικό μήνυμα σε όλα τα προοδευτικά κόμματα και σε όλους τους μαχητές της αριστεράς στην Ευρώπη, κυρίως όμως θα δώσει χώρο στους ναζιστές της Χρυσής αυγής οι οποίοι είναι οι άμεσοι κληρονόμοι των ελλήνων δοσίλογων της γερμανικής κατοχής. Θα τους δοθεί η ευκαιρία να παρουσιαστούν ως οι μοναδικοί εκπρόσωποι της αντι-συστημικής γραμμής και της γραμμής εναντίον της λιτότητας. Το βράδυ της επικύρωσης της συμφωνίας, ο αρχηγός τους, Νίκος Μιχαλολιάκος, οικειοποιήθηκε το λεξιλόγιο της αριστεράς για να επικρίνει τον καπιταλισμό, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη. Είμαστε αντιμέτωποι με ένα πολύ σοβαρό κίνδυνο. (δείτε εδώ σε video την ομιλία του Ν. Μιχαλολιάκου στη Βουλή, στη συνεδρίαση για τα "δεύτερα προαπαιτούμενα" στις 22.7.2015)

Ερίκ Τουσέν: “Υπάρχει εναλλακτική πρόταση στο σχέδιο της διαπραγμάτευσης”

Αναδημοσιεύουμε από : efsyn
15.7.2015

 

του Ερίκ Τουσέν*

 

Στις 5 Ιουλίου του 2015, μετά το δημοψήφισμα που προώθησε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και η Βουλή των Ελλήνων, ο ελληνικός λαός απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία τη συνέχιση της λιτότητας που ήθελαν να επιβάλουν οι θεσμοί, παλαιότερα «τρόικα». Αποτελεί μια σπουδαία νίκη για τη δημοκρατία. Ωστόσο, εάν τεθεί σε εφαρμογή, η συμφωνία της Δευτέρας 13 Ιουλίου 2015, θα σημάνει τη συνέχιση της λιτότητας, στο πλαίσιο μιας νέας πολυετούς συμφωνίας. Κάτι που είναι σε πλήρη αντίθεση με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Αυτή η συμφωνία περιλαμβάνει την εγκατάλειψη μιας σειράς πολύ σημαντικών δεσμεύσεων από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προεκλογική εκστρατεία που του επέτρεψαν να αποκτήσει μια νίκη ιστορικής σημασίας, στις 25 Ιανουαρίου 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύτηκε απέναντι στον Ελληνικό λαό και θα ήταν τραγικό να μην το σεβαστεί, ιδιαίτερα όταν  ο λαός του πρόσφερε μια πολύ σαφή υποστήριξη τόσο στις 25 Ιανουαρίου, όσο και στις 5 του Ιούλη 2015.

Οι παραχωρήσεις που έγιναν προς τους πιστωτές από την ελληνική κυβέρνηση αφορούν στις συντάξεις, με περαιτέρω μείωση (ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δεσμευτεί για την αποκατάσταση του 13ης σύνταξης για τους χαμηλοσυνταξιούχους μέχρι € 700 το μήνα) και επιμήκυνση της ηλικίας συνταξιοδότησης, στους μισθούς που θα παραμείνουν μειωμένοι, στις εργασιακές σχέσεις που θα είναι πιο επισφαλείς, στην αύξηση των έμμεσων φόρων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που πλήττουν τα χαμηλά εισοδήματα, στη συνέχιση και στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, στη συσσώρευση νέων αθέμιτων χρεών για την εξόφληση των προηγούμενων, στη μεταβίβαση των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων αξίας σε ένα ανεξάρτητο ταμείο, στη συνεχιζόμενη εγκατάλειψη σημαντικών στοιχείων του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, στον περιορισμό της νομοθετικής εξουσίας προς όφελος των πιστωτών...

Το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου. Του Αλέξανδρου Οικονομίδη

Αναδημοσιεύουμε από : το ιδεολόγιο

20 Ιουλίου 2015

Του Αλέξανδρου Οικονομίδη

Σύντροφοι αισθάνομαι την ανάγκη να απευθυνθώ στα μέλη του κόμματος και να εξηγήσω, μέσα από την δική μου εμπειρία στο κόμμα, στο πως φθάσαμε στη παντελή έλλειψη εναλλακτικού συγκροτημένου σαφούς σχεδίου και στρατηγικής.

Τον Οκτώβρη του 2012 δημιουργήθηκαν οι τομείς επεξεργασίας πολιτικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, που αναφέρονται στην Κ.Ε. του κόμματος.

Σε αυτούς δούλεψαν εκατοντάδες σύντροφοι. Μερικοί τουλάχιστον διατηρούσαμε την ελπίδα ότι αφού αναγνωρίζαμε τα λάθη και τις στρατηγικές που μας οδήγησαν μέχρι εδώ, θα χαράσσαμε μια πορεία από την μνημονιακή Ελλάδα των κοινωνικών ερειπίων, σε μια άλλη Ελλάδα της παραγωγής, της ανάπτυξης, του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας.

Το αποτέλεσμα ήταν να κατατεθούν χιλιάδες σελίδες επεξεργασίας θέσεων και προτάσεων στην επιτροπή προγράμματος που είχε δημιουργηθεί για τον σκοπό αυτό.

Μόνο ο τομέας που συμμετέχω, Βιομηχανίας, μέσα σε δύο χρόνια συνέταξε, παρουσίασε και απέστειλε 178 κείμενα, ενδεικτικά μόνο αναφέρω:

Τρίτο Μνημόνιο και Δημοκρατία (του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Το τρίτο μνημόνιο δεν θα οδηγήσει μόνο στη συνέχιση της οικονομικο-κοινωνικής καταστροφής της Ελλάδας («σπείρα θανάτου μπροστά μας», λέει ο αγαπημένος του ΣΥΡΙΖΑ Γκαλμπρέιθ, στο τελευταίο άρθρο του). Αποτελεί, πιθανότατα, και είσοδο σε περίοδο βαριάς, όλο και πιο έκδηλης συνταγματικής ανωμαλίας.

Η επιστροφή της αστυνομίας του κ. Πανούση στην καθιερωμένη πρακτική, να αφήνουμε τους προβοκάτορες να δρουν ανενόχλητοι και μετά να επιτιθέμεθα με παραδειγματική και απρόκλητη βία στο σύνολο των διαδηλωτών, είναι το σύμβολο της νέας εποχής που αρχίζει. (1)

Το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα μετά το 2010, είναι πανομοιότυπο με αυτό που εφαρμόστηκε στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης μεταξύ 1929 και 1933. Αν δεν παρήγαγε μέχρι τώρα αιματηρά αποτελέσματα και δεν κατέστρεψε πλήρως το δημοκρατικό πολίτευμα, ήταν μόνο και μόνο γιατί η Ελλάδα δεν βγήκε από πόλεμο, αλλά από μακρά περίοδο δημοκρατίας, ευημερίας και σταθερότητας. Η κοινωνία δεν ήταν προετοιμασμένη για βία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Αν.Ελλ., προσέφεραν μια καθησυχαστική, αν και όχι αληθινή όπως απεδείχθη, ελπίδα δημοκρατικής και ειρηνικής διεξόδου από την καταστροφή. Τέλος, το τρίτο μνημόνιο θα είναι ακόμα βαρύτερο και θα επιπέσει επί μιας ήδη κατεστραμμένης χώρας.

Οι Iδέες καθυστερούν εν σχέσει με το Είναι, έλεγε ο Κάρολος Μαρξ, δεν είπε όμως ότι δεν το φτάνουν και ποτέ!

Εναλλακτικές και Ευθύνες

Οι ψήφοι των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ την Τετάρτη 22.7.2015 στα δεύτερα "προαπαιτούμενα"- Ποιοί άλλαξαν στάση

Συνολικά 230 βουλευτές ψήφισαν «ναι» στο δεύτερο πακέτο προαπαιτούμενων, 63 καταψήφισαν (διαφωνούντες ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή) και 5 δήλωσαν «παρών». 31 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισαν και 5 δήλωσαν «παρών». Ο συνολικός αριθμός των διαφωνούντων του ΣΥΡΙΖΑ μειώθηκε καθώς στην προηγούμενη ψηφοφορία ο αντίστοιχος αριθμός ήταν 39. Πιο ηχηρή διαφοροποίηση ήταν αυτή του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος στη σημερινή ψηφοφορία ψήφισε «ναι», αν και στην προηγούμενη είχε ψηφίσει «όχι». Στην ψηφοφορία συμμετείχαν 298 βουλευτές (απουσίαζαν ο Δημήτρης Κυριαζίδης της ΝΔ και ο Κυριάκος Χαρακίδης από το Ποτάμι).

Δείτε αναλυτική ενημέρωση στο tvxs.gr

 

Οι ψήφοι των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ

Ποιοι άλλαξαν στάση

Βασίλης Παπαστεργίου, επικεφαλής της Ριζοσπαστικής Αριστερής Κίνησης Δικηγόρων: «Ντροπιαστική για τη Βουλή η διαδικασία ψήφισης του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας»

Πηγή : sto kokkino

Την εσπευσμένη κατάθεση και ψήφιση από τη Βουλή, του σχεδίου Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που ήταν προαπαιτούμενο για την έναρξη διαπραγμάτευσης και επίτευξης συμφωνίας με τον Eυρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης σχολιάζει μιλώντας στο Κόκκινο 93.4 ο επικεφαλής της Ριζοσπαστικής Αριστερής Κίνησης Δικηγόρων Βασίλης Παπαστεργίου. 

Το σχέδιο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας της επιτροπής Χαμηλοθώρη, όπως παρατηρούσαν οι δικηγόροι «περιέχει, μεταξύ άλλων, διατάξεις για την αναγκαστική εκτέλεση που φαλκιδεύουν τα δικαιώματα των οφειλετών των Τραπεζών, ιδίως σε ζητήματα  πλειστηριασμών ακινήτων, ενισχύουν δε τα προνόμια των Τραπεζών και περιορίζουν τα εν γένει δικαιώματα εργαζομένων, δημοσίων υπαλλήλων, ασφαλιστικών οργανισμών, υπέρ των προνομίων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων».

 Όπως τονίζει ο κ. Παπαστεργίου «η διαδικασία είναι ντροπιαστική για την Βουλή» και επιπλέον σημειώνει ότι «ως αριστεροί και δικηγόροι είμαστε βαθιά απογοητευμένοι» και «ο μόνος δρόμος που μας απομένει είναι αυτός των κινητοποιήσεων».

Ακούστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Βασίλη Παπαστεργίου "στο κόκκινο" εδώ

Ήττα: ζητείται σχέδιο ανάκαμψης (του Βένιου Αγγελόπουλου)

Πηγή : venios.wordpress.com  21.7.2015

Χάσαμε μια σημαντική μάχη. Ως κυβέρνηση, ως Αριστερά, ως χώρα, ως κοινωνία. Σε άνισο αγώνα. Μπροστά σε εκβιαστικά διλήμματα, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να υπογράψει μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση. Η οποία, πέρα από όλα τα άλλα, τον καθιστά διακοσμητικό πρόσωπο: κάθε νομοσχέδιο πριν κατατεθεί πρέπει να έχει την έγκριση της τρόικας.

Όπως σε κάθε περίπτωση ήττας, πληθαίνουν οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ των ηττημένων για προδοσία, αποστασία, κτλ. Δεν πρέπει να υπερισχύσουν, προς καμία κατεύθυνση. Ειδεμή χανόμαστε, κι εμείς κι η χώρα. Η Αριστερά έχει παράδοση στους αποδιοπομπαίους τράγους. Ο προδότης Σιάντος έφταιγε για την ήττα του Δεκέμβρη κατά τον Ζαχαριάδη, ο προδότης Ζαχαριάδης για τον εμφύλιο κατά τους επόμενους. Και πιο κοντά μας, στα στρατόπεδα εξορίας της χούντας οι κρατούμενοι ήταν χωρισμένοι στα δύο και στα τρία.

Χρειάζεται ενότητα, ναι. Αλλά η ενότητα χτίζεται βασικά πάνω σε πολιτικές κατευθύνσεις, πάνω σε οράματα και σε στρατηγικές υλοποίησής τους. Τουλάχιστον για την Αριστερά. Τα πρόσωπα προφανώς παίζουν ρόλο, αλλά ως εγγυητές της πολιτικής κατεύθυνσης που είναι χαραγμένη στις συνειδήσεις των πολλών. Το συναίσθημα μόνο του δεν αρκεί για να πάμε μπροστά: εύκολα ο θυμός μετατρέπεται σε θλίψη, απογοήτευση και αδράνεια, όταν δεν κατευθύνεται προς τον κοντινότερο σύντροφο.

Από την εκλογική νίκη στην ταπεινωτική συνθήκη

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο blog του Βένιου Αγγελόπουλου* εδώ

Ήττα: ζητείται σχέδιο ανάκαμψης   

*Ο Βένιος αγγελόπουλος είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο "Ανένταχτοι Εντός ΣΥΡΙΖΑ"