Επανέκδοση του ιστορικού βιβλίου του Περικλή Κοροβέση "Ανθρωποφύλακες", με αφορμή τη συμπλήρωση σαράντα χρόνων από την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών στη χώρα μας (21η Απριλίου 1964). Πρόκειται για την συγκλονιστική κατάθεση του συγγραφέα στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στη Διεθνή Αμνηστία, που γνωστοποίησε για πρώτη φορά στην διεθνή κοινότητα τα φρικτά βασανιστήρια που υφίσταντο οι πολιτικοί κρατούμενοι της χούντας των συνταγματαρχών.
Την έκδοση προλογίζει ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, ενώ προστίθεται "παράρτημα" με ντοκουμέντα που στοιχειοθετούν την διαδρομή του βιβλίου στην Ευρώπη και τον κόσμο, από την εποχή της έκδοσής του μέχρι σήμερα.
Ο Περικλής Κοροβέσης γεννήθηκε το 1941 στο Αργοστόλι. Σπούδασε θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Roland Barthes και παρακολούθησε μαθήματα με τον Ρierre Vidal Naquet στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία μετείχε ενεργά στο μαχητικό δημοκρατικό κίνημα της Αριστεράς. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε επί χούντας. Το πρώτο του βιβλίο, Ανθρωποφύλακες (1969), μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στις ακόλουθες χώρες:
Δήλωση της Christine Buchholz, βουλευτή του Κόμματος της Αριστεράς
και μέλος της τάσης Marx 21
Το «Όχι» μου στη βουλή,είναι ένα «Ναι» στην αντίσταση
Σήμερα καταψηφίζω το νομοσχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης με τον παραπλανητικό τίτλο «Οικονομική βοήθεια για την Ελληνική Δημοκρατία». Με αυτό προσπαθεί να μας πείσει, ότι θέλει τάχα να βοηθήσει τους Έλληνες. Αυτό είναι ένα ψέμα. Ούτε ένα σεντ από τα 130 δισεκατομύρια ευρώ του σχεδίου θα πάει στον ελληνικό λαό. Το ελληνικό κράτος θα πάρει τα λεφτά, για να ξεπληρώσει τα χρέη του στις γερμανικές, γαλλικές και ελληνικές τράπεζες. Η δήθεν βοήθεια δε δίνεται στον ελληνικό λαό, αλλά στις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Καταψηφίζω σήμερα, επειδή δε θέλω να επιβραβευθούν αυτοί που ευθύνονται για την κρίση. Και καταψηφίζω επείδη θα είναι οι Έλληνες εργαζόμενοι και οι φτωχοί που στο τέλος της ημέρας θα πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα άλλων. Κάθε ευρώ που δίνεται θα πρέπει να ξεπληρωθεί με εξαιρετικά ψηλούς τόκους. Θα κληθούν να πληρώσουν οι Έλληνες εργαζόμενοι που οι μισθοί τους έχουνε αγγίξει τα όρια της πείνας, που καθημερινά χάνουν τις δουλείες τους και που καταληστεύονται οι συντάξεις τους.
Καταψηφίζω γιατί είναι εμφανές, ότι αυτή η πολιτική μπορεί να εφαρμοστεί μόνο με διατάγματα από τα Έξω. Το δήθεν σχέδιο διάσωσης είναι στα αλήθεια ένα όπλο με το οποίο η Ελλάδα χάνει την κυριαρχία επί της δημοσιονομικής της πολιτικής. Η Τρόικα, αποτελούμενη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Κομισιόν και το ΔΝΤ καταστρέφει τη δημοκρατία για τη διεξαγωγή ενός ανελέητου οικονομικού πολέμου εναντίον της ελληνικής εργατικής τάξης.
Και στη Γερμανία οι εργαζόμενοι πληρώνουν για αυτή την πολιτική. Είναι τα δικά τους λεφτά που θα πάνε στα σχέδια διάσωσης των τραπεζών. Για να μας παραπλανήσουν μας παρουσιάζουν τους Έλληνες εργαζόμενους σαν τους ενόχους. Όχι, οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν είναι «τεμπέληδες». Ούτε ζούσαν «πάνω από τις ανάγκες τους». Καταψηφίζω γιατί αρνούμαι να λάβω μέρος σε αυτό το παιγνίδι που στρέφει τον ένα Ευρωπαίο εργαζόμενο ενάντια στον άλλο.
Χρειαζόμαστε κατώτατους μισθούς σε ένα πανευρωπαϊκό επίπεδο. Χρειαζόμαστε την εδώ και τώρα εθνικοποίηση των τραπεζών. Η δράση των χρηματιστηριακών αγορών πρέπει να περιοριστεί. Μόνο έτσι μπορεί να σταματήσει η καιροσκοπική χρεωκοπεία ολόκληρων κρατών.
Το «Όχι» μου στη Βουλή είναι συνάμα ένα «Ναι» στην αντίσταση. Υποστηρίζω τις απεργίες των ελληνικών συντεχνιών ενάντια στις περικοπές της Τρόικας. Και υποστηρίζω επίσης τις προγραμματιζόμενες κινητοποιήσεις στο τραπεζικό κέντρο της Φρανκφούρτης τον επόμενο Μάιο. Μόνο η αλληλεγγύη στην αντίσταση μπορεί να ανατρέψει τα διατάγματα και τις περικοπές της άρχουσας τάξης.
Τα χρόνια 1991-1993, στην πρώην Ανατολική Γερμανία, πουλήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες χιλιάδες επιχειρήσεις, συχνά ως απλά ακίνητα, και βρέθηκαν στο δρόμο 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι. Οι αγοραστές ήταν γνωστές δυτικογερμανικές και μεγάλες ξένες επιχειρήσεις, μαζί με εκατοντάδες τυχάρπαστους επιχειρηματίες ποικίλων προελεύσεων. Η αξία της κρατικής βιομηχανίας της Ανατολικής Γερμανίας είχε εκτιμηθεί ανάμεσα σε 200 και 600 δισεκατομμύρια μάρκα. Από τη ρευστοποίησή της όμως η Treuhand εισέπραξε μόνο 44 δισεκατομμύρια και πήρε υποσχέσεις από τους αγοραστές ότι θα επένδυαν άλλα 170 δισεκατομμύρια στις επιχειρήσεις που απέκτησαν.
Η όλη επιχείρηση εξελίχθηκε σε λεηλασία της δημόσιας περιουσίας τόσο της τέως Ανατολικής, αλλά και της Δυτικής Γερμανίας. Παρά τον στόχο της ιδιωτικοποίησης στο όνομα της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας του ιδιωτικού σε σχέση με το δημόσιο, η διαδικασία ήταν άκρωςπολιτικοποιημένη. Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα έλεγχε την Treuhand, η Μπρίγκιτ Μπρόυελ, που διαδέχθηκε τον Ρόβεντερ, ήταν υπουργός Οικονομικών της χριστιανοδημοκρατικής κυβέρνησης της Κάτω Σαξωνίας και συγγένευε με επικεφαλής ιδιωτικών τραπεζών και μεγάλων βιομηχανιών. Οι Χριστιανοδημοκράτες φαίνεται ότι επωφελήθηκαν από παράνομες πληρωμές, οι οποίες ως σκάνδαλα σημάδεψαν την αποχώρηση του Χέλμουτ Κολ από την πολιτική. Ορισμένα από αυτά φημολογείται ότι συνδέονταν με παρεμβάσεις ξένων κυβερνήσεων υπέρ των δικών τους επιχειρήσεων, που διεκδικούσαν κομμάτια από το κουφάρι της ανατολικογερμανικής βιομηχανίας.
Η συναίνεση που απαιτούσαν οι εγχώριοι και ξένοι υποστηρικτές της πολιτικής που εφαρμόζεται στη χώρα μας από τον Μάη του 2010 επιτέλους επιτυγχάνεται, αλλά εναντίον αυτής της πολιτικής.
Μια νέα συναίνεση φαίνεται να διαμορφώνεται ανάμεσα στους εκπροσώπους του αστικού κόσμου της χώρας: Η πολιτική που υιοθετήθηκε με το Μνημόνιο του Μαΐου του 2010 ήταν «καταστροφική». Δημοσιογράφοι που την υποστήριξαν με φανατισμό, σήμερα την καταδικάζουν απερίφραστα. Πολιτικοί που την εισήγαγαν ή την κάλυψαν την αποκηρύσσουν. Αυτή τη νέα ομοφωνία συνόψισε και αιτιολόγησε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, μπροστά στους γερμανούς ακροατές του, στο Βερολίνο στις 24 Ιανουαρίου: «Το Μνημόνιο, χωρίς ικανοποιητική προετοιμασία», συνοδευόταν από «εξωπραγματικούς όρους» και αποτέλεσε «πολιτικά μοιραίο λάθος». Το «λάθος» της οικονομικής πολιτικής, σύμφωνα με αυτή την ανάγνωση, συνίστατο στο ότι η περικοπή των δαπανών προκάλεσε μια «πρωτόγνωρη» ύφεση.
Μπροστά στην ομόφωνη καταδίκη αυτής της πολιτικής είναι φυσικό ότι ορισμένοι από αυτούς που την υποδέχθηκαν να δηλώνουν τώρα είτε ότι αγνοούσαν το περιεχόμενο του Μνημονίου (Μ. Χρυσοχοΐδης) είτε ότι είχαν μόνο τρεις ώρες στη διάθεσή τους για να το διαβάσουν (Λ .Κατσέλη). Άλλοι πάλι, όπως ο Χάρης Καστανίδης, κατηγόρησαν τους συντάκτες του Μνημονίου ότι δεν έλαβαν υπόψη τους τις συμβουλές του μεγάλου μονεταριστή οικονομολόγου Μίλτον Φρήντμαν (ραδιόφωνο ΝΕΤ, 31.1.2012).
Οι καθυστερημένες καταδίκες και διαφοροποιήσεις προκαλούν εύλογες απορίες. Πρώτον, γιατί επί δύο χρόνια το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιμένουν σε αυτή την πολιτική, εάν είναι πράγματι τόσο εμφανώς λανθασμένη; Δεύτερον, γιατί οι έλληνες πολιτικοί εξακολούθησαν να ψηφίζουν τις επικαιροποιήσεις του Μνημονίου και μόλις ψήφισαν τη νέα ενισχυμένη μορφή του;
"Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλο το τοξικό χρέος που έχει συσσωρευθεί στους ισολογισμούς των τραπεζών στη Γερμανία, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, έχει φορτωθεί στον ισολογισμό της Ελλάδας. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε σαν χωματερή του παγκόσμιου τοξικού χρέους"
Ο γνωστός Aμερικανός οικονομικός αναλυτής και παραγωγός ντοκιμαντέρ Max Keiser εμφανίστηκε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του δορυφορικού τηλεοπτικού σταθμού Russia Today. Τα όσα είπε έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.
“Το απίστευτα δυσανάλογο χρέος της Ελλάδας έχει, στην πραγματικότητα, συσσωρευθεί σε διάφορες τράπεζες ανά τον κόσμο και φορτώθηκε στον ισολογισμό της Ελλάδας. Το χρέος της Ελλάδας δεν προέρχεται από την Ελλάδα, προέρχεται από αυτές τις άλλες χώρες, που έχουν χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως χωματερή τοξικού χρέους. Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση απαιτεί να αποπληρώσει αυτό το τοξικό χρέος ο ελληνικός λαός. Αλλά εξυπακούεται ότι οι Έλληνες δεν θα είναι σε θέση να πληρώσουν αυτό το χρέος. Επομένως, σύντομα θα γίνουμε όλοι μάρτυρες ενός οικονομικού ολοκαυτώματος. Το όλο εγχείρημα του ευρώ ήταν ιδέα της Γερμανίας. Ήταν ένα εγχείρημα ύπουλο, που αποσκοπούσε στο να γίνει δυνατή η επανένωση Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας. Τώρα που η Γερμανία επανενώθηκε, τριγυρνάει στην Ευρώπη σαν το πεινασμένο θηρίο και λεηλατεί τη δημόσια περιουσία χωρών όπως η Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι σήμερα αυτό που ήταν κάποτε οι Εβραίοι της Ευρώπης.
Η Libération της 21ης Φεβρουαρίου δημοσιεύει το κείμενο μιας σημαντικής κίνησης συμπαράστασης προς τον ελληνικό λαό και ενάντια στις ολέθριες πολιτικές που, με αφετηρία την Ελλάδα, προβλέπεται να επεκταθούν σε όλη την Ευρώπη. Συνυπογράφεται από κορυφαίους γάλλους στοχαστές -μεταξύ των οποίων ο Μπαντιού, ο Μπαλιμπάρ, ο Νανσύ, ο Ρανσιέρ, η Μπάρμπαρα Κασσέν, ο Μισέλ Σουριά, ο Ντιντί-Υμπερμάν κ.ά-, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν σε επιστολή του περιοδικού αληthεια, που τους απευθύνθηκε με πρωτοβουλία της αρχισυντάκτριας Βίκης Σκούμπη. Συνοδεύεται από ένα κάλεσμα για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής αλληλεγγύης που ήδη βρίσκει ανταπόκριση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ακολουθεί το κείμενo σε ελληνικά και γαλλικά:
η εντιμότητα και η γενναιοδωρία των απλών ανθρώπων
είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο μπορεί να οικοδομηθεί
μια δίκαιη κοινωνία.
Ο έλληνας αναγνώστης μπορεί να γνωρίσει τη σκέψη του γάλλου φιλοσόφου Ζαν-Κλοντ Μισεά από τα δύο βιβλία του που κυκλοφορούν στη γλώσσα μας: «Η εκπαίδευση της αμάθειας» (εκδόσεις «Βιβλιόραμα») και «Το αδιέξοδο Ανταμ Σμιθ» («Εναλλακτικές Εκδόσεις»). Στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «L' Empiredumoindremal» (Cli-mats, 2007) ο Μισεά υποστηρίζει ότι η δεξιά και η αριστερά βασίζονται στην ίδια παράδοση σκέψης, στον φιλελευθερισμό.
«Το φιλελεύθερο σχέδιο -εξηγεί ο Μισεά στον «NouvelObservateur»- γεννήθηκε από την αναγκαιότητα να βρεθεί μια πολιτική διέξοδος από τους τρομερούς εμφύλιους θρησκευτικούς πολέμους, που κατέστρεψαν την Ευρώπη του 16ου και του 17ου αιώνα.
Από δω πηγάζει η εύλογη δυσπιστία των φιλελεύθερων απέναντι σε όλες τις "ιδεολογίες του Καλού", καθώς και η επιθυμία τους να πιστεύουν σε μιαν αξιολογικά ουδέτερη κοινωνία, που κυβερνιέται μόνον από τους απρόσωπους μηχανισμούς του Δικαίου και της Αγοράς.
Το πρόβλημα είναι ότι, με την απόφασή τους να εγκαταλείψουν κάθε αναφορά σε κοινές ηθικές αξίες, εξαλείφουν και αυτό που ο Οργουελ αποκαλούσε commondecency, δηλαδή εκείνες τις στοιχειώδεις ανθρώπινες αρετές που είναι, για παράδειγμα, η τιμιότητα, η εντιμότητα, η καλοσύνη ή η γενναιοδωρία. Αυτές οι αρετές όμως, οι οποίες εδώ και χιλιετίες απλώνουν τις ρίζες τους σε αυτό που ο Μαρσέλ Μος αποκαλούσε "η λογική του δώρου", δεν θα 'πρεπε να συγχέονται με τις μεταφυσικές κατασκευές των φανατικών του "Καλού". Η απόδειξη έγκειται στο ότι στο όνομα τέτοιων ιδεολογιών οι ολοκληρωτισμοί του 20ού αιώνα μπόρεσαν να αρχίσουν να καταστρέφουν μεθοδικά τους πιο θεμελιώδεις κανόνες της commondecency. Αν δεν προϋποθέτει κανείς την εγκυρότητα αυτών των κανόνων, δεν βλέπω στο όνομα ποιου πράγματος θα μπορούσε να καταγγείλει τον απάνθρωπο χαρακτήρα του ναζιστικού ή του σταλινικού καθεστώτος.
Το ζητούμενο είναι να θεμελιώσουμε βαθμιαία ένα κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο, που θα ευνοεί έμμεσα τις κλίσεις προς την ισότητα, την αλληλοβοήθεια και τη φιλία μάλλον παρά προς τον εγωισμό ή τον πόλεμο όλων ενάντια σε όλους. Αυτό δεν είναι καθόλου ουτοπικό. Τι είναι αυτό που ευνοεί στις φιλελεύθερες κοινωνίες μας την ενίσχυση του εγωισμού ή της επιθυμίας να "πετύχουμε" σε βάρος των συνανθρώπων μας; Είναι όλο το πλαίσιο που διαμορφώνει ο νομικο-εμπορευματικός πολιτισμός μέσα από τον πολεοδομικό του σχεδιασμό, την οργάνωση της εργασίας, τις εκπαιδευτικές του δομές, τη διαφημιστική του προπαγάνδα ή τη βιομηχανία του της "πληροφόρησης" και της ψυχαγωγίας. Οσο περισσότερο ανεβαίνει κανείς στην κοινωνική ιεραρχία τόσο περισσότερο η εφαρμογή στην πράξη των στοιχειωδών ανθρώπινων αρετών γίνεται πιο δύσκολη. Οπως το λέει και το αμερικανικό γνωμικό: "Αν ζείτε στην Ουάσιγκτον και αναζητάτε έναν πιστό φίλο, πάρτε ένα σκύλο". Αντίθετα, στα λαϊκά στρώματα, των οποίων το πολιτικό ιδεώδες είναι πρώτα απ' όλα αρνητικό («να μην είναι καταπιεσμένοι», σημείωνε ο Μακιαβέλι) οι κλίσεις για αλληλοβοήθεια είναι ακόμα μαζικά διαδεδομένες.
Βέβαια, με τη σχεδιασμένη καταστροφή του αστικού και αγροτικού πλαισίου και την ανασφάλεια της επαγγελματικής ζωής, αυτές οι αξίες της αλληλεγγύης είναι σε συνεχή υποχώρηση. Αλλά κάθε σοβαρή παρατήρηση δείχνει ότι υπάρχει ακόμα περιθώριο και μεγάλο δυναμικό πολιτικής αντίστασης στην ολική "φιλελευθεροποίηση" της ανθρώπινης ζωής. Γιατί οι τράπεζες συνηθίζουν να αλλάζουν τακτικά τον προσωπικό σύμβουλο των πελατών τους;
Γιατί γνωρίζουν ότι ένας απλός υπάλληλος, με το πέρασμα του χρόνου, θα κινδύνευε να συνδεθεί μαζί τους και να συμπεριφέρεται όχι πλέον σαν "έμπορος", που οφείλει με κάθε τίμημα να προωθεί τα προϊόντα του, αλλά σαν μια ανθρώπινη ύπαρξη.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μια ανθρώπινη κοινότητα δεν μπορεί να διατηρείται καθημερινά, αν δεν αντλεί από αυτά που ο Καστοριάδης αποκαλούσε "πολιτιστικά κοιτάσματα", που είναι ξένα προς τη φιλελεύθερη λογική, όπως είναι, για παράδειγμα, ένα ελάχιστο πολιτιστικών κλίσεων προς την εμπιστοσύνη, τη γενναιοδωρία, την αίσθηση του κοινού καλού. Το πρόβλημα είναι ότι η νομικο-εμπορευματική κοινωνία δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς να αποστραγγίζει βαθμιαία αυτά τα κοιτάσματα, με τον ίδιο τρόπο που η απεριόριστη οικονομική ανάπτυξη συνεπάγεται παράλληλα τη μόλυνση και την εξάντληση των φυσικών πόρων του πλανήτη.
Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε είναι αν το ζητούμενο είναι να εκπαιδεύσουμε μια γενιά εγωκεντρικών καταναλωτών σε τέλεια συμβίωση με τη φιλελεύθερη λογική ή, αντίθετα, μια γενιά ικανή να αντισταθεί ριζικά σε αυτή τη λογική και να ανακτήσει με τη σειρά της -και με μορφές που θα είναι δικές της- το ιδεώδες μιας πραγματικά ανθρώπινης κοινωνίας. Οι ανθρώπινοι τύποι, που η σύγχρονη κοινωνία προτείνει ως υποδείγματα, είναι εκείνοι που αντιστοιχούν στους τρόπους ύπαρξης και στα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων. Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία του θεάματος τείνει να λειτουργεί σύμφωνα με το παράδοξο του Αντερσεν. Ολοι, στις λαϊκές τάξεις, βλέπουν καλά ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, αλλά όλα είναι έτσι καμωμένα, συνειδητά ή όχι, ώστε καθένας να οδηγείται να πιστεύει ότι είναι ο μόνος που το βλέπει.
Το να ξαναδώσουμε στο λαό την αξιοπρέπειά του ως πολιτικού υποκειμένου προϋποθέτει επομένως ότι θα μπορέσουμε να αποδομήσουμε αυτή την παντοδύναμη φαντασμαγορία, που σκηνοθετούν οι κυρίαρχες τάξεις και οι πνευματικοί υπηρέτες τους. Οι απλοί άνθρωποι, όπως τους αποκαλεί ο Οργουελ, θα μπορέσουν τότε να επανοικειοποιηθούν συλλογικά την αλήθεια τους και να δράσουν ανάλογα».
Θανασης Γιαλκετσης
Δημοσιεύτηκε στην ελευθεροτυπία, στις 25 Μαϊου 2008
Το εξώφυλλο της γερμανικής έκδοσης του βιβλίου των Χανς-Πέτερ Μάρτιν και Χάραλντ Σούμαν "Η Παγίδα της Παγκοσμιοποίησης – Η Αρπαγή της Δημοκρατίας και της Ευμάρειας" (1996) στο οποίο αναφέρεται για πρώτη φορά ο όρος "tittytainment".
Ο όρος “tittytainment”, αν και έχει συμπεριληφθεί εσχάτως ως λήμμα σε κάποια αγγλοσαξονικά λεξικά και αναφέρεται σε αρκετά εξειδικευμένα βιβλία και ακόμη περισσότερα άρθρα, είναι σχεδόν παντελώς άγνωστος στο ευρύ κοινό.
Ο όρος, ωστόσο, έγινε γνωστός πριν από δεκατέσσερα χρόνια, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο των δημοσιογράφων Χανς-Πέτερ Μάρτιν και Χάραλντ Σούμαν, Η Παγκόσμια Παγίδα[1].
Η είδηση μεταδόθηκε από ελληνικά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων το βράδυ της Κυριακής 12-2-12, την ημέρα δηλαδή που το ελληνικό κοινοβούλιο υπερψήφισε το "σωτήριο για τη χώρα" Μνημόνιο 2.
Ενώ αναζητούμε στον γερμανικό τύπο τη σχετική αρθρογραφία, ας δούμε τί εννοούν αναφερόμενοι σε "Καρχηδόνιες Συμφωνίες", διαβάζοντας τα σχετικά αποσπάσματα του Ιστορικού της αρχαιότητας Διόδωρου του Σικελιώτη που περιγράφει τί ήταν αυτές οι συμφωνίες που κατέληξαν στην καταστροφή της αφοπλισμένης πλέον Καρχηδόνας και την σφαγή των κατοίκων της μετά από απελπισμένη αντίσταση ενός περίπου έτους.
Ευχαριστούμε τον καλό φίλο Γ.Λ. που μας προώθησε την ενημέρωση και τα αποσπάσματα του σχετικού έργου του Ιστορικού Διόδωρου του Σικελιώτη.
Ιστορικό έργο του Διόδωρου Σικελιώτη βρίσκεται μεταφρασμένο από τις "Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ" σε δίλωσσα κείμενα που περιλαμβάνουν το αρχαίο κείμενο μαζί με τη μετάφραση.
Μπορείτε επίσης να τα βρείτε στο διαδίκτυο σε μορφή pdf σε πολλές διευθύνσεις μία από τις οποίες είναι η ακόλουθη: Κάκτος - Άπαντα
Η συνέντευξη με τον οικονομολόγο Λεωνίδα Βατικιώτη έγινε μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου και πριν κατατεθεί στη Βουλή το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Ο Λ. Βατικιώτης είχε ταξιδέψει στην Αργεντινή και ήταν αυτόπτης μάρτυρας του «προγράμματος» που επέβαλε το ΔΝΤ στη χώρα. Οι ομοιότητες με την σημερινή κρίση στην Ελλάδα είναι σοκαριστικές. Δείτε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε στο koutipandoras.gr
με τίτλο του άρθρου μεταφρασμένο ως:"Επιβίωση ή δημοκρατία το δίλημμα για Ελλάδα"
Όταν ο Wolfgang Schaeuble πρότεινε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αναβάλει τις εκλογές ως προϋπόθεση για περισσότερη βοήθεια, κατάλαβα ότι οι όροι του παιχνιδιού γίνονται πιο σκληροί. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλει να αποφύγει μία... εσφαλμένη δημοκρατική επιλογή. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η πρόταση να προχωρήσουμε σε εκλογές, αλλά να σχηματιστεί ένας μεγάλος κυβερνητικός συνασπισμός ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Η ευρωζώνη θέλει να επιβάλει τη δική της κυβερνητική επιλογή στην Ελλάδα - την πρώτη αποικία της ευρωζώνης.
Πίσω από τις θεαματικές φωτιές, είναι αυτή η αναζήτηση και η δημιουργία ενός διαφορετικού τρόπου ζωής που θα καθορίσει το μέλλον της Ελλάδας και του κόσμου.
Η Ελλάδα μας δείχνει πώς να διαμαρτυρηθούμε ενάντια σ’ ένα αποτυχημένο σύστημα
Δε μου αρέσει η βία. Δεν πιστεύω ότι μπορούν να κερδηθούν πολλά καίγοντας τράπεζες και σπάζοντας παράθυρα. Κι όμως νιώθω ένα κύμα ευχαρίστησης, όταν βλέπω τις αντιδράσεις στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις της Ελλάδας απέναντι στη ψήφιση των μέτρων, που επιβλήθηκαν από την Ε.Ε., από το ελληνικό κοινοβούλιο. Ακόμα παραπέρα: αν δεν υπήρχε αυτή η έκρηξη οργής, θα είχα βυθιστεί σε μια θάλασσα κατάθλιψης.
Λάβαμε στο e-mail μας και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο:
Η μισθοδοσία της ανέχειας και της φτώχειας
Κρύος ιδρώτας διαπέρασε τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων στο Δήμο Βύρωνα, όπως και σε όλους τους Δήμους της χώρας, όταν αντίκρισαν το χαρτί της μισθοδοσίας του Β΄ δεκαπενθημέρου και είδαν ο μισθός τους να ανέρχεται από 4 μέχρι 380 ευρώ. Η μισθοδοσία αυτή είναι αποτέλεσμα της μείωσης του μισθού που φτάνει μέχρι και τα 565 ευρώ το μήνα με την εφαρμογή του νέου μισθολογίου που επέβαλε η εξουσία και των κρατήσεων για δάνεια που έχουν οι εργαζόμενοι. Τα συναισθήματα των εργαζόμενων γίνονται αντιληπτά από τον καθένα, αγανάκτηση, μίσος, κατήφεια, απογοήτευση, αδιέξοδος.
Posted 17 hours ago on Feb. 17, 2012, 12:43 p.m. EST by OccupyWallSt
Tomorrow, the people of Greece will take to the streets again to occupy Syntagma Square in protest of the extreme austerity measures being imposed on the backs of the Greek 99% to the joy and benefit of the European financial elite. The 99% everywhere are under assault by the same global banking interests. Greece is merely the most severe economic crisis yet to be imposed by the International Monetary Fund and other agents of the 1% in the Global North. People all over the world live under the tyranny of policies dictated by the IMF, the World Bank, and the G8. As demonstrated by the wholesale slashing of social services in the name of "debt reduction," New York City and the United States are not immune.
Ελενα Παναρίτη. Βουλευτής που εχει ψηφίσει τα πάντα τα τελευταία 2,5 χρόνια, οδηγείται συζητώντας για το Μνημόνιο 2 σε ένα ξέσπασμα που σε πολλά σημεία ειναι σωστό. Σε κάθε περίπτωση δείχνει περίφημα τις αντιφάσεις στις οποίες έχει πέσει το αστικό μπλόκ. Δείχνει οτι αν κάποιος αποφασίσει να υιοθετήσει την ορθολογικότητα σαν οπτική, τότε μοιάζει να μην καταλαβαίνει τίποτε από όσα συμβαίνουν. Δειτε το video.
(Φυσικά, η κυρία Παναρίτη ψήφισε "ΝΑΙ σε όλα" κατά την ψηφοφορία της Κυριακής 12-2-12.
Ίσως να της τα εξήγησε καλά ο υπουργός και τα κατάλαβε στο τέλος!)
Το προηγούμενο κανάλι του youtube κλειδώθηκε και επανερχόμαστε στο video από νέο link.
Πηγή: marikoulaki
Ο χρήστης marikoulaki αφαίρεσε κι αυτός το video της Ε. Παναρίτη από το κανάλι του στο youtube
Πτυχίο Οικονομικής Επιστήμης από το Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος, Μεταπτυχιακά Διπλώματα σε Διεθνή Οικονομικά και Ευρωπαϊκές Σπουδές από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στην Ιταλία και στις ΗΠΑ. Δίπλωμα του εκπαιδευτικού προγράμματος «Παγκόσμιες Χρηματοοικονομικές Αγορές και Κρίσεις» από το Πανεπιστήμιο Harvard στις ΗΠΑ. Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο INSEAD στη Γαλλία.
Ξένες γλώσσες:
Άριστη γνώση Αγγλικής, Ισπανικής, Γαλλικής και Ιταλικής. Βασική γνώση Γερμανικής.
Κοινοβουλευτικές Δραστηριότητες
Εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις εκλογές του 2009.
Η ψήφιση του μνημονίου από την προδοτική βουλή των πεταμένων είναι γεγονός. Τα πολιτικά σκουλήκια του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ εξασφάλισαν μια θέση στο πάνθεον των προδοτών του έθνους και η τοποθέτηση τους δίπλα στον Εφιάλτη και τον Πήλιο Γούση τους αξίζει.
Αποδείχτηκε ότι ο Γιωργάκης δεν έχει ούτε το ένα δέκατο από τα κάκαλα του πατέρα του, ενώ ο κατάπτυστος Βενιζέλος θυμίζει στρατηγό της επταετίας. Για τον πρόεδρο της Πολιτικής Άνοιξης κύριο Σαμαρά η προδοσία δεν είναι κάτι καινούριο, οι δηλώσεις του όμως για τους εξεγερμένους "Να γνωρίζουν αυτά τα καθάρματα ότι όταν έρθει η ώρα, τις κουκούλες τους θα τις κατεβάσω" προκαλούν οργή και του απαντάμε ότι εμείς θα του βγάλουμε τη κουκούλα του προδότη για να του φορέσουμε την κουκούλα της κρεμάλας.
Οι δρόμοι έχουν πάρει φωτιά στην Ελλάδα. Xιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν την Κυριακή 12 Φλεβάρη ενάντια στο νέο σχέδιο λιτότητας που ψηφίστηκε στη Βουλή. Ο Στάθης Κουβελάκης, καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο King’s College του Λονδίνου, ειδικός στα ελληνικά πολιτικά ζητήματα, αναλύει αυτό το πραγματικό κοινωνικό τραύμα.
Το σχέδιο λιτότητας που ψηφίστηκε χθες το βράδυ στο κοινοβούλιο μπορεί να το δεχτεί η ελληνική κοινωνία;
- Νομίζω ότι έχουμε φτάσει σε οριακό σημείο. Η κοινωνική κατάσταση της χώρας είναι πρωτόγνωρη στη μεταπολεμική Δυτική Ευρώπη. Η Ελληνική πραγματικότητα δεν μπορεί να συγκριθεί παρά μόνο με τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του ’30, τόσο ως προς το βάθος της ύφεσης όσο και ως προς τα ποσοστά της ανεργίας. Σχεδόν το 30% του πληθυσμού ζει σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας.
Οι δρόμοι της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων έχουν γίνει εντελώς αγνώριστοι. Αμέτρητα καταστήματα έκλεισαν τα δύο τελευταία χρόνια. Ο λαός έχει εξαντληθεί. Η απώλεια εισοδημάτων και μισθών είναι ανυπόφορη, με πρώτο το δημόσιο τομέα, αλλά και τον ιδιωτικό. Οι νέοι φόροι είναι πραγματική επίθεση ενάντια στο λαό. Η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας βυθίζεται στην άβυσσο.
Αυτό που αποσυντίθεται επίσης στην Ελλάδα, είναι το κράτος, οι πιο βασικές δημόσιες υπηρεσίες. Τα βιβλία δεν έχουν ακόμη μοιραστεί φέτος στα σχολεία. Η κατάσταση στον τομέα της υγείας είναι ολότελα καταστροφική. Τα νοσοκομεία έχουν τεράστιες ελλείψεις ακόμη και σε φάρμακα. Πρόκειται για τριτοκοσμικές συνθήκες. Η Αθήνα και οι ελληνικές πόλεις μοιάζουν ολοένα και λιγότερο με ευρωπαϊκές πόλεις, και όλο περισσότερο με ρημαγμένες πολιτείες του παγκόσμιου Νότου.
Σαν "πλαστό δίλημμα" χαρακτηρίζεται το κατασκευασμένο δίλημμα το οποίο, σκοπεύει στον εγκλωβισμό της κριτικής σκέψης στους αδιέξοδους όρους που το ίδιο το δίλημμα θέτει και όπου η μόνη λογική διέξοδος βρίσκεται στην άρνηση και των δύο πλευρών του διλήμματος προκειμένου το ερώτημα να αναπλαισιωθεί και η απάντηση να δοθεί από μία τρίτη, εξωτερική του "πλαστού διλήμματος" οπτική.
Γράφαμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας με τίτλο: " Όχι σε Όλα "
Σύνταγμα 12.02. 2012
Εκαταντάδες Χιλιάδες λαού χτυπήθηκαν απρόκλητα από την αστυνομία.
Ο Λαός δεν υποχώρησε και χτυπήθηκε αλύπητα σε όλο το κέντρο της Αθήνας χωρίς να έχει καμία σχέση με κανενός είδους εμπρησμούς κτιρίων τα οποία αφέθηκαν σκόπιμα να καούν.
Αν ο λαός είχε, χτές, αποφασίσει να κάψει,
σήμερα δεν θα υπήρχε χώρα για να κυβερνήσετε.
Μετά την έκταση που έχουν πάρει, σε επίπεδο προπαγάνδας, τα γεγονότα των καταστροφών που εξελίχθηκαν την Κυριακή 12-2-2012 παράλληλα με τη μεγαλειώδη αντίσταση του λαού της Αθήνας και την προσπάθεια του καθεστώτος να τα μετατρέψει σε άλλοθι για να εγκαινιάσει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης στη χώρα, επιχειρούμε μιά εκ νέου προσέγγιση μιας συγκεκριμένης και διλημματικής μορφής βίας. Αυτής του "να καεί ή να μην καεί".
Έχουμε εδώ να κάνουμε με μια κλασσική περίπτωση "πλαστού διλήμματος". Καταστροφή = εξέγερση ;
Να καταγγείλουμε τους εμπρησμούς των νεοκλασικών ή να υιοθετήσουμε τον υποτιθέμενο θυμό των όποιων, όποιες κι αν είναι οι συνέπειες ;
Το ίδιο κατ' αναλογία δίλλημα αλλά απείρως δραματικότερα, είχε τεθεί και μετά το θάνατο των τριών εργαζομένων που είχε προκαλέσει ο εμπρησμός από αγνώστους (ακόμη) της marfin bank στις 5.5.2010.
Η απάντησή μας πρέπει νομίζουμε να αναζητηθεί εκτός του πλαισίου του "πλαστού διλήμματος" που θέτει τόσο η κυρίαρχη καθεστωτική όσο και η κυρίαρχη αντικαθεστωτική σκέψη.
Αν τα κτίρια τα πυρπόλησε το θυμωμένο πλήθος, κακώς τα πυρπόλησε διότι καθόλου δεν προώθησε η πυρπόλησή τους, τους στόχους του αγώνα του. Συνεπώς σε αυτή την υπόθεση εργασίας, κατανοούμε τους θυμωμένους αλλά δεν δικαιολογούμε τις πράξεις τους ούτε τις υιοθετούμε.
Άν όμως τα κτίρια δεν τα πυρπόλησε το θυμωμένο πλήθος ή όχι κατ' αποκλειστικότητα το θυμωμένο πλήθος όπως θέλουν να πιστέψουμε οι καθεστωτικές δυνάμεις ( και οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις επίσης) η καθεμία για τους δικούς της λόγους; Ποιός μας υποχρεώνει να υιοθετήσουμε κατασκευές της φαντασίας μας ή της επιθυμίας μας ή καθεστωτικές υποβολές σαν να ήταν αληθινές ;
Έχουμε στοιχεία; Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι κάτι και μας δίνει αυτή τη βεβαιότητα; Όχι. Απλά αποδεχόμαστε τα ίδια στερεότυπα που συγκροτούν το "πλαστό δίλημμα". Οι μεν μας λένε πως "οι αναρχικοί τα καίνε" και εμείς αμέσως σκεφτόμαστε "και γιατί να μήν τα καίνε;".
Σωστά; Μόνο που δεν ξέρουμε τίποτα για την αλήθεια των γεγονότων. Απλά υιοθετούμε την καθεστωτική εκδοχή ίσως γιατί κι εμείς ή κάποιοι από εμάς (γενικά μιλώντας) υιοθετούμε ασυνείδητα το καθεστωτικό νόημα της βίας. Ενώ εμείς οι ίδιοι ( μέρος κι εμείς των εξεγερμένων) δεν καίμε χωρίς λόγο κτίρια της πόλης, πιστεύουμε ωστόσο κι εμείς σαν κάθε άλλον υπήκοο των ΜΜΕ πως οι εξεγερμένοι, γενικώς καίνε. Και το χειρότερο που πιστεύουμε, μαζί με άλλους υπηκόους, είναι η ιδέα πως όσοι καίνε είναι και εξεγερμένοι!
Σε αυτό το σημείο είναι που ναυαγεί η σύναψη ανάμεσα στη σκέψη και τη συγκίνηση και καταλήγει κανείς στο απολύτως ανορθολογικό συναίσθημα πως "αφού δεν μπορώ να κάψω ή να υπερασπίσω αυτή την (παράλογη μέσα μου) πράξη δεν είμαι αρκετά εξεγερμένος.
Ο μηχανισμός της υπεραναπλήρωσης αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Όσο η αναίτια βία αναπτύσσεται και δεν μπορούμε να την παρακολουθήσουμε, τόσο περισσότερο τη θαυμάζουμε και την υπερασπίζουμε ενάντια στην κλίση μας για μιά βία ορθολογική και μετρημένη (μιά βία που θα μοιάζει όλο και περισσότερο με την ισχύ και όχι με τον καταναγκασμό), τέτοια που να μπορεί να υπηρετήσει ένα κάποιο σχέδιο αλλαγής του κόσμου.
Η ώρα είναι 23.40, το βράδυ της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2012. Μόλις επέστρεψα από την συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα ανέβει αυτό το κείμενο, καθώς δεν έχω σταθερό ίντερνετ.
Θέλω όμως να καταγράψω όλα όσα πρωτοφανή και τερατώδη έζησα αυτό το απόγευμα. Να ξεκαθαρίσω ότι ήμουν στο Σύνταγμα, οπότε ότι θα διαβάσετε εδώ ισχύει για όλα όσα συνέβησαν εκεί και πουθενά αλλού.
Ήδη από τις 17.20, όταν φτάσαμε εγώ και η παρέα μου στο Σύνταγμα αρχίσαμε να ακούμε κρότους και να μυρίζουμε δακρυγόνα που έπεφταν πιο μακριά. Αλλά σε γενικές γραμμές όλα ήταν καλά. Ο κόσμος αυξάνονταν σταδιακά. Κατά τις 20.00 από ότι κατάλαβα τα ΜΑΤ έλαβαν εντολή να κάνουν πιο εντατικές προσπάθειες να καθαρίσουν την πλατεία, καθώς τα δακρυγόνα άρχισαν να πέφτουν βροχή, κυρίως από την Σταδίου, αλλά και το κάτω μέρος της πλατείας. Εμείς είμασταν προς Αμαλίας, αλλά ακόμη και εκεί, λόγω συνωστισμού, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Κάθε αναπνοή απαιτούσε προσπάθεια. Πάλι καλά υπήρχαν κάποια άτομα με Μααλόξ και μας ψέκαζαν. Λίγο αυτό, λίγο το νερό στα μάτια, καταφέραμε και επηζήσαμε της πρώτης επίθεσης.
Σιγά-σιγά ο κόσμος άρχισε να ξαναμαζεύεται στην πλατεία. Όλα ήταν αρκετά ζωντανά εκεί, αλλά ταυτόχρονα και απολύτως ειρηνικά. Κυκλοφορούσαμε από μπλοκ σε μπλοκ, συζητούσαμε και γενικά όλα κυλούσαν ομαλότατα, παρά τους κρότους που ακούγονταν από μακριά (επαναλαμβάνω, μιλάω για την Πλατεία Συντάγματος). Δεν είδα μπαχαλάκηδες, δεν είδα κάποιους να πετάνε αντικείμενα, γενικά δεν είδα κανέναν να προκαλλεί. Και εκεί, κατά τις 22.00, ξαφνικά σκάνε 2-3 δακρυγόνα στην Αμαλίας, ενώ ταυτόχρονα τα ΜΑΤ έσπρωχναν τον κόσμο προς την πλατεία. Από τη Σταδίου σκάνε άλλα 2-3 δακρυγόνα, με αποτέλεσμα όλος ο κόσμος να εγκλωβιστεί στην πλατεία. Όπως ήταν λογικό όλοι προσπαθούσαν να φύγουν προς τα κάτω με αποτέλεσμα να γίνει το αδιαχώρητο. Σαν να μην έφτανε αυτό και ενώ ο κόσμος γύρω μου εκλιπαρούσε για βοήθεια (όπως και εγώ γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω και να δω) οι ματατζήδες πέταξαν δακρυγόνα μέσα στον κόσμο. Αυτό μπορώ να το βεβαιώσω καθώς το δακρυγόνο έσκασε ακριβώς πίσω μου. Ειλικρινά δεν ξέρω πως κατάφεραμε και φύγαμε από αυτή την κόλαση. Κινηθήκαμε προς Αμαλίας όπου σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα καθάριζε και τα ΜΑΤ μας έκαναν τη χάρη να μας αφήσουν να φύγουμε.
Δεν ξέρω εάν οι πυρκαγιές ήταν οργανωμένο σχέδιο, αλλά η δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στην πλατεία ήταν απολύτως οργανωμένη. Σκοπός τους δεν ήταν απλά να απωθήσουν τον κόσμο, αλλά ειλικρινά να σκοτώσουν. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως νοείται να ποτίζεις με δακρυγόνα τόσες χιλιάδες κόσμου οι οποίοι διαδηλώνουν ειρηνικότατα. Γι’ αυτό και μόνο ο κ. Παπουτσής ωφείλει εξηγήσεις και άμεση παραίτηση.
Ειλικρινά αυτό που έζησα δεν θα ήθελα να το ζήσει κανείς ποτέ ξανά. Είναι η πρώτη φορά που ήμουν εν μέσω δακρυγόνων και πρέπει να υπογραμμίσω ότι είναι άλλο πράγμα να βλέπεις τις αθλιότητες από την τηλεόραση και άλλο να τις ζεις από κοντά. Οι δειλοί που μας έπνιξαν με δακρυγόνα είναι κατάπτιστοι, τόσο οι εγκέφαλοι που έδωσαν τις εντολές όσο και τα άμυαλα και ακούνητα στρατιωτάκια που τις εκτέλεσαν. Αυτές οι μνήμες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου, όπως και στο μυαλό των περισσότερων που κοντέψαμε να πεθάνουμε από τα χημικά του κράτους μπροστά στην Βουλή.
Υπάρχουν ακόμη κάποιοι που απορούν γιατί ο κόσμος συνεχίζει να φωνάζει “μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι”; Αν ναι, ας περάσουν μια βόλτα από την πλατεία στην επόμενη διαδήλωση.
Υ.Γ. Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τους guest stars του ΠΑΜΕ, οι οποίοι μπορεί να μην πάτησαν ποτέ το πόδι τους στο Σύνταγμα, αλλά κουνούσαν με τάξη και χαρά τα σημαιάκια τους στις στήλες του Ολυμπίου Διός όταν οι πνιγμένοι προσπαθούσαμε να πάρουμε αέρα.
–Απεστάλη μέσω του HTC Desire–
σε όλες τις καθέτους της αμαλίας αναρχικοί προσπαθούσαν να εμποδίσουν τα ΜΑΤ να ανέβουν προς τα πάνω / πετάγαν πέτρες / απλός κόσμος πήγαινε έπαιρνε πέτρες από κάτω και τις πετούσε και αυτός / κάθε φορά που τα ΜΑΤ κάναν πίσω ο κόσμος χειροκροτούσε / κάθε φορά που έριχναν δακρυγόνο ο κόσμος φώναζε μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι / χαμογελούσαμε / μιλάγαμε / φοβόμασταν / αγκαλιαζόμασταν / ήμασταν ένα / μέχρι που οι κρατικοί δολοφόνοι άρχισαν να κάνουν επίθεση και μέσα από το ζάππειο / ο κόσμος πανικοβλήθηκε / μπήκαμε στο ξενοδοχείο αμαλία / σε 2 λεπτά άρχισε να μπαίνει εκατοντάδες κόσμος μέσα / σκάνε 1-2 δακρυγόνα ακριβώς μπροστά στην ανοικτή πόρτα / ο κόσμος έμπαινε και έκανε εμετό / λιποθυμούσε / έκλαιγε / τυφλός πια / 4 άνθρωποι παγιδεύτηκαν στην στριφογυριστή πόρτα της εισόδου που ήταν γεμάτη δακρυγόνα / τους έβλεπα να μελανιάζουν / να πνίγονται / 3 άντρες πήγαμε / με δυσκολία την ανοίξαμε / γύρισα και κοίταξα το λόμπυ και αυτό που είδα δεν ήτανε ανθρώπινο / ήταν ο τρόμος απλωμένος σε ανθρώπους / πεσμένα κορμιά / παιδιά / γυναίκες / γέροι / ο φόβος είχε μετατρέψει το κορμί μου σε δοχείο αδρεναλίνης / γρήγορα να βρούμε σπρέυ για άσθμα / γιατρό / νερό / μαλόξ / ριοπάν / αγκάλιασα μια κυρία που έκλαιγε / (νομίζω έκλαιγα περισσότερο από μέσα μου) / δεύτερο κύμα κόσμου / οι άνθρωποι του ξενοδοχείου σαν έτοιμοι από πάντα / έχω χάσει τους φίλους μου / ψάχνω παντού / τους βρίσκω σε διάφορες γωνιές / ησυχάζω / σκέφτομαι τους φίλους που είναι ακόμα έξω / στέλνω DM / SMS / προσεύχομαι στους ίδιους γιατί αυτοί είναι ιεροί / πάω στον πάνω όροφο / ανάβω ένα τσιγάρο / ξεπατώνομαι στα κλάματα / η αδρεναλίνη φεύγει από τα μάτια μου / είμαστε όλοι ερωτευμένοι / είμαστε όλοι αναρχικοί.
Γύρω στις 6 το απόγευμα είμαστε στη Σταδίου, στο ύψος της Παλαιάς Βουλής, κι έχουμε φρακάρει όταν πέφτουν τα (πρώτα;) δακρυγόνα. Είναι αδύνατον να σταθείς, βγαίνουμε στην Αμερικής και από εκεί στην Πανεπιστημίου, εδώ ο αέρας είναι πιο καθαρός. Στεκόμαστε στη διασταύρωση και περιμένουμε, θέλουμε να προχωρήσουμε προς την πλατεία, αλλά μπροστά μας, στο ύψος της Βουκουρεστίου, βλέπουμε φωτιές.
******
Ο κόσμος στο δρόμο δεν είναι τίποτα μπαρουτοκαπνισμένοι διαδηλωτές με ντοκτορά στην επαναστατική γυμναστική. Υπάρχουν κάποια μπλοκ με πανώ και πλακάτ, αλλά η πλειοψηφία είναι μικρές-μεγάλες παρέες αποτελούμενες από νέα παιδιά με φόρμες, κοπελίτσες με σινιέ ρουχαλάκια κι αυτές τις μπότες τις εσκιμώικες που είναι της μόδας, μεσήλικες με σουλούπι υπαλλήλου τραπέζης ή βοηθού λογιστή. Οι πιο πολλοί δεν έχουν άλλη προφύλαξη πέρα από κάτι μάσκες χειρουργείου, κασκόλ και φουλάρια -αστεία πράγματα μπροστά στο χημικό νέφος. Κάπου στα μετόπισθεν βρίσκεται το μπλοκ του ΠΑΜΕ, εντυπωσιακό σε όγκο και παλμό, αλλά για την ώρα αθέατο.
******
Θέλουμε να φτάσουμε στην πλατεία, για εκεί ξεκινήσαμε και εκεί θέλουμε να πάμε, δεν έχουμε σκοπό να φύγουμε έτσι. Αλλά δεν είναι κι εύκολο. Με ψεκασμούς ανά τακτά διαστήματα, η αστυνομία σπρώχνει τον κόσμο λίγο-λίγο προς τα πίσω, Ομήρου, Σίνα, Προπύλαια. Οι ψυχραιμότεροι προσπαθούν να αποτρέψουν την άτακτη υποχώρηση με τρεχαλητά, δεν είναι θέμα τακτικής, είναι θέμα επιβίωσης, αν όλος αυτός ο κόσμος αρχίσει να τρέχει πανικόβλητος θα ποδοπατηθούν άνθρωποι. Στο μεταξύ έχουν αρχίσει να ανάβουν οι φωτιές, μερικές είναι αθώες, τις άναψαν στα καλαθάκια των σκουπιδιών που κρέμονται απ' τους στύλους για να διώξουν την αποφορά των χημικών, αλλά ήταν να μη γίνει αρχή. Έξω απ' τα Στάρμπακς της Κοραή ήδη καίει μια μεγάλη πυρά, "τι καίνε ρε γαμώτο;", "καρέκλες" μου λέει ένας που περνάει από δίπλα. Καρέκλες; Πέφτουν μολότοφ και κρότου λάμψης. Πηγαινοερχόμαστε από Πανεπιστημίου σε Σταδίου και πάλι πίσω αποφεύγοντας τα στενά, η προώθηση προς το Σύνταγμα φαίνεται αδύνατη.
******
Εκ των υστέρων, ενώνεις τις τελίτσες και καταλαβαίνεις. Η τακτική της αστυνομίας ήταν απλούστατη: απέκλεισαν την είσοδο στην πλατεία σε όσους κινούνταν σε Σταδίου και Πανεπιστημίου ορθώνοντας ένα τείχος από χημικά, και μετά εξαπέλυσαν έναν πόλεμο φθοράς του εχθρού, απωθώντας το πλήθος όλο και πιο πίσω και κάνοντας σαφές ότι, αν θες να φτάσεις στην πλατεία, πρέπει να είσαι αποφασισμένος να δώσεις μάχη κανονική. Ο κόσμος όμως δεν είχε κατέβει να πολεμήσει, είχε κατέβει να διαδηλώσει. Όταν απελπίστηκε, όταν μετά από ώρες πολλές άρχισε να εγκαταλείπει σιγά-σιγά την προσπάθεια, η ένδοξη αστυνομία μας έκανε μια έφοδο και καθάρισε και την πλατεία.
******
Στο μεταξύ βέβαια είχαν αναλάβει δράση τα καλόπαιδα που έρχονται για να πολεμήσουν, που κουβαλάνε την τελευταία λέξη της μόδας σε αντιασφυξιογόνες μάσκες, ρόπαλα που θα τα ζήλευε ο Κόναν ο βάρβαρος και κάτι ωραία σακίδια που κουδουνίζουν, γκλαν-γκλαν. Αρχίζουν και κοπανάνε: τραπεζικά καταστήματα και "αγοράζω χρυσό-κοσμήματα" γίνονται οι πρώτοι στόχοι. Δεν είναι να απορεί κανείς που ο υπόλοιπος κόσμος δεν αποδοκιμάζει, αντιθέτως, πολλοί χειροκροτούν και ζητωκραυγάζουν. Μετά τον ψεκασμό βλέπεις τα πράγματα αλλιώς, ο εχθρός του εχθρού σου γίνεται φίλος, κι ας μην είναι.
******
Λίγη σημασία έχει αν κάποιοι από αυτούς που τα σπάνε είναι προβοκάτορες της αστυνομίας, πράγμα που δύσκολα θα καταφέρει ποτέ κανείς να αποδείξει. Λίγη σημασία έχει, διότι είναι η ίδια η αστυνομία που λειτουργεί σαν προβοκάτορας, είναι η ίδια η αστυνομία που επιλέγει ποιον αντίπαλο θέλει στο γήπεδο, είναι η ίδια η αστυνομία που κάνει τον άμαχο πληθυσμό συμπαραστάτη και εμψυχωτή του κάθε βλαμμένου με μολότοφ και λοστάρι που κοπανάει μια βιτρίνα. Τα καμμένα καταστήματα, οι σπασμένες βιτρίνες και οι κατεστραμμένοι κινηματογράφοι αποτελούν μέρος του στρατηγικού σχεδιασμού της αστυνομίας, θεμιτές παράπλευρες απώλειες προκειμένου να επιτευχθεί ο αντικειμενικός σκοπός, που είναι να τρομοκρατήσουν τον κόσμο: εδώ και τώρα, αλλά και προληπτικά για το μέλλον. Αδειάστε τους δρόμους, αφήστε μας να χορεύουμε το ταγκό της καταστροφής με τους βάνδαλους, καθήστε τρομαγμένοι μπροστά στην οθόνη. Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι είναι κατοχυρωμένο, αλλά εμείς θα σε κάνουμε να μη θέλεις να το ασκήσεις -εκτός κι αν είσαι διατεθειμένος να ξερνάς χημικά, να ρισκάρεις τη σωματική σου ακεραιότητα μέσα σε φλόγες και ιπτάμενες πέτρες. Μείνε φιλήσυχος νοικοκύρης του καναπέ ή γίνε αντάρτης των πόλεων -μέση λύση δεν υπάρχει, δεν αφήνουμε εμείς να υπάρξει.
******
...Ψάχνω να βρω ένα καλό κλείσιμο για το κείμενο αλλά δεν βρίσκω. Δεν έχει σημασία. Διάβασε αυτό, αυτό κι αυτό. Δες και αυτά. Αν ήσουν εκεί, τα ξέρεις. Αν όχι, ευκαιρία να τα μάθεις. Κι από 'κει και πέρα, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις.
Η πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ
Η χθεσινή μέρα ήταν μια ήττα της αστικής δημοκρατίας από πολλές πλευρές. Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως μία κυβέρνηση έχει διορίσει έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό χωρίς να τον έχει εκλέξει ο λαός. Ούτε πως το κόμμα που έχει διορίσει αυτόν τον πρωθυπουργό έχει χάσει ήδη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αρχή της δεδηλωμένης) και παρόλα αυτά κυβερνά.
Όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο γεγονός πως από την αρχή της πάνδημης διαμαρτυρίας τον περασμένο Μάιο,χθες, οι πολίτες επέλεξαν ως προστάτες τους όχι αυτούς που πληρώνουν για να το κάνουν και είναι θεσμικά κατοχυρωμένος ο ρόλος τους, αλλά τους αναρχικούς. Ούτε να μην ανοιγοκλείνω έκπληκτος τα μάτια όταν βλέπω και διαβάζω πως αυτό που έμεινε από τη χθεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση του πλήθους είναι οι στάχτες κτηρίων και τραπεζών.
Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Χθες το μεσημέρι, σε αντίθεση με όλες τις δεκάδες συγκεντρώσεις που έγιναν τους τελευταίους 10 μήνες, ο κόσμος δεν μαζεύτηκε στο Σύνταγμα δυο ώρες μετά το κάλεσμα. Ενώ άλλες φορές το κάλεσμα ήταν στις 5 κι οι περισσότεροι έρχονταν από τις 6μισι και μετά, είχε συμβεί το μοναδικό να είναι γεμάτο κόσμο ήδη από τις 5 παρά. Στις 5μισι δεν έπεφτε καρφίτσα ούτε στο Σύνταγμα, ούτε στους γύρω δρόμους ενώ ήδη υπήρχαν και κάποιες χιλιάδες κόσμου του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια και στην Ακρόπολη και συνεχώς κατέφθανε κόσμος τόσο από την Ομόνοια, όσο και από τους σταθμούς του Μετρό Μοναστηράκι και Ακρόπολη (ένα ακόμα πεντακάθαρο σημάδι πως η κυβέρνηση φοβόταν την λαϊκή αντίδραση και ήθελε απεγνωσμένα να δυσκολέψει την πρόσβαση του κόσμου ήταν πως ενώ είχε ήδη κλείσει τους σταθμούς Μετρό Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο και Ευαγγελισμός,μετά από εντολές έκλεισε αδικαιολόγητα και το Μετρό Ακρόπολη ώστε η πρόσβαση να γίνει ακόμα δυσκολότερη!).
Μέχρι τις 5μισι λοιπόν τα πράγματα ήταν όμορφα, ειρηνικά και θα μπορούσε να πει κάποιος πως η δημοκρατία γιόρταζε σε όλο της το μεγαλείο. Όμως, εντελώς απρόκλητα και απροκάλυπτα, οι δυνάμεις καταστολής άρχισαν να ρίχνουν χημικά στο πλήθος, αδιακρίτως, για να προκαλέσουν την διάλυσή του προτού ακόμα φτάσει η συγκέντρωση στο ζενίθ της. Δεν είναι τυχαίο πως τα παπαγαλάκια του Σκάι ανέφεραν πως ο κόσμος φεύγει από το Σύνταγμα κι η ώρα δεν ήταν ούτε 6 ακόμα. Η προσπάθεια τρομοκράτησης τόσο από τα ηλεκτρονικά μέσα όσο και από τις εφημερίδες είχε ξεκινήσει δυο μέρες πριν και αρκούσε να παρακολουθήσει κάποιος τηλεόραση ή να δει τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα. Οι Γλέζος και Θεοδωράκης ήταν μόνο τα επώνυμα παραδείγματα αυτών που δέχθηκαν τα χημικά, αλλά οι χιλιάδες του κόσμου ξέρουν να μιλήσουν για το αίσθημα ασφυξίας καλύτερα από όλους.
Και τότε, συνέβη το αναπάντεχο. Μια ομάδα μαυροντυμένων από την Πανεπιστημίου ξεκίνησε να φωνάζει συνθήματα και να κατευθύνεται προς τα εκεί όπου τα ΜΑΤ έδιωχναν με το έτσι θέλω τον κόσμο.Ο κόσμος παραμέρισε, άρχισε να τους χειροκροτεί και να τους φωνάζει «μπράβο», «γαμήστε τους», «επάνω τους» και άλλα τέτοια ενώ με τη σειρά τους οι αναρχικοί τους έλεγαν «ελάτε μαζί μας». Πραγματικά, όταν όλος ο κόσμος σε χειροκροτεί, και σου συμπαραστέκεται δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις με μεγαλύτερη ορμή αυτό που ήθελες εξαρχής να κάνεις. Το ίδιο συνέβηκε κι όταν μετά από νέα χημική επίθεση των ΜΑΤ ο κόσμος κατέβαινε έντρομος την Πανεπιστημίου και άνθρωποι έπεφταν κάτω (μάρτυρες και ο κόσμος και τα ασθενοφόρα ή τα μηχανάκια του ΕΚΑΒ που μάζευαν όσους δεν άντεξαν την επίθεση). Και το απόγειο αυτής της κατάστασης συνέβηκε όταν άρχισε η πυρπόληση των Starbucks στην Κοραή. Ένα χειροκρότημα και ζητωκραυγές από την Κλαυθμώνος, την Σταδίου και την Πανεπιστημίου γέμισε τον χώρο. Στις καταστροφές στις τράπεζες ο κόσμος, που δεν συμμετείχε ενεργά στις μάχες, χτυπούσε ρυθμικά τα κάγκελα της Σταδίου κάνοντας θόρυβο και αρκετοί 40άρηδες και 50άρηδες οικογενειάρχες μάζευαν μάρμαρα και τα έδιναν στους αναρχικούς που είχαν αναλάβει την κατά μέτωπο επίθεση.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Από τη στιγμή που άρχισε η επίθεση των δυνάμεων καταστολής στις 5μισι ώρα, μέχρι και αργότερα το σύνθημα που μονοπωλούσε τα χείλη των χιλιάδων διαδηλωτών ήταν το γνωστό «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και όχι συνθήματα για το μνημόνιο ή την οικονομική πολιτική. Η οργή του κόσμου για την αντιμετώπιση που είχε από όσους, υποτίθεται, τον προστατεύουν είχε ξεχειλίσει. Στο Μοναστηράκι χτυπούσαν τις καμπάνες, όλοι οι δρόμοι που ορίζονται από την Ακρόπολη, την Αθηνάς, την Ομόνοια, την Ακαδημίας και το Σύνταγμα ήταν γεμάτοι κόσμο που αρνούνταν να φύγει. Από όπου και να προσπαθούσες να ανέβεις από το Μοναστηράκι προς το Σύνταγμα, έβρισκες μπροστά σου ομάδες ΜΑΤ να σε εμποδίζουν και με την πρώτη κίνηση να ψεκάζουν αδιακρίτως και να ρίχνουν δακρυγόνα και κρότου λάμψης. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα, οι αστυνομικοί έκαναν επιθέσεις προς τους πολίτες και τότε άρχιζε ξανά ο πετροπόλεμος.
Μέχρι τις 11μισι το βράδυ πολλές χιλιάδες κόσμου ήταν ακόμα στον δρόμο. Στην Αμαλίας τουλάχιστον 10 χιλιάδες κόσμου αποχώρησαν με πορεία προς τη Συγγρού όταν αναγκάστηκε πάλι με εκτεταμένη ρίψη χημικών να αποχωρήσει για να αντέξει. Στην πλατεία υπήρχε ακόμα κόσμος. Στο Μοναστηράκι οι Δίας-Δέλτα έσπαζαν τζαμαρίες και χτυπούσαν κόσμο. Υπάρχουν βίντεο που το βεβαιώνουν και δείχνουν πώς προσπάθησαν (για άλλη μια φορά) να χτυπήσουν με τις μηχανές τους τον κόσμο.
Η απίστευτη εκτροπή όμως της δημοκρατίας, δεν είναι πως ο λαός πλέον στρέφεται στους αναρχικούς για να τον προστατεύσουν. Είναι γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν θέλει και δεν συμμετέχει σε πράξεις βίας, αλλά το ότι αποδέχονται αυτή τη βία εφόσον τους προστατεύει δείχνει την πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και της στάσης τους. Βασικό τους επιχείρημα ήταν πως με ειρηνικά μέσα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και πως πρέπει να επιδιώξουμε μετωπική σύγκρουση. Και το σύνθημα «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δεν ανήκει στους αναρχικούς. Μετά από δεκάδες ειρηνικές διαδηλώσεις, μετά από τη στάση μη βίας και παρόλο που ήξερε ο κόσμος ότι θα δεχθεί χημικά και ξύλο, συνεχίζει να βγαίνει στους δρόμους, αλλά δεν νιώθει ότι μπορεί να κερδίσει στα πλαίσια της δημοκρατίας. Η γνώμη του είναι αδιάφορη στις μεθοδεύσεις των οικονομικών και πολιτικών ελίτ της χώρας η οποία τον γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Κανένας πολιτικός δεν τιμωρείται, κανένα περιστατικό αστυνομικής βίας δεν τιμωρείται και ακόμη και ο συνεργός του δολοφόνου του Γρηγορόπουλου είναι εκτός φυλακής ήδη. Η μήνυση που κατέθεσαν πάνω από 100 πολίτες για το χημικό τριήμερο του Ιουνίου δεν έχει βρει ακόμα το δρόμο προς την αίθουσα του δικαστηρίου και κανείς δεν δίνει ποτέ λογαριασμό για τους τραυματισμούς αθώων και ειρηνικά διαμαρτυρόμενων πολιτών. Ο κόσμος πλέον δεν έχει πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς γιατί αισθάνεται ότι τον εμπαίζουν. Ζητά εκλογές και κάνουν συγκυβέρνηση, ζητά να μην ψηφιστεί το Μνημόνιο και το ψηφίζουν με αυξημένη πλειοψηφία ενός σώματος της Βουλής που δεν υπάρχει περίπτωση να επανεκλεγεί και δεν εκφράζει κανέναν (εκτός ίσως από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ και της Αριστεράς).
Κι εδώ ερχόμαστε στην ευθύνη και τον βρώμικο ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ από την αρχή αυτής της ιστορίας των Μνημονίων εδώ και δυομισι χρόνια. (κάτι που σύμφωνα με τους αναρχικούς, που κι εδώ επιβεβαιώνονται, συμβαίνει συνεχώς). Όλη την νύχτα χθες εστίαζαν στους βανδαλισμούς και στις φωτιές. Αποπροσανατόλιζαν τον κόσμο από το κύριο θέμα που είναι η ψήφιση ενός αντισυνταγματικού εκτρώματος (δεν το λέω εγώ, 5 καθηγητές πανεπιστημίου το λένε). Έχουν αναλάβει τον ρόλο της τρομοκράτησης για την «τελευταία» ευκαιρία διάσωσης για άλλη μια φορά. Συγχέουν επίτηδες την στάση πληρωμών, που μπορεί να κάνει η Ελλάδα, με τη χρεοκοπία. Συνδέουν τη στάση πληρωμών με την έξοδο από την Ευρωζώνη, πράγματα που ακόμα κι ο Βαρουφάκης (κι όχι κάποιος αριστερός οικονομολόγος) καταγγέλλει ως ανεδαφικά και ψευδή. Καιστην χθεσινή μεγαλειώδη διαμαρτυρία έστησαν τις κάμερες όχι ανάμεσα στον κόσμο που κατά χιλιάδες είχε απλωθεί στην πόλη, αλλά απέναντι στα καμένα κτήρια.
Έγινε τόση συζήτηση για τα κτήρια του Τσίλερ που κάθε κυράτσα φωνάζει για τον Τσίλερ λες και τον ήξερε κι από χθες. Τα ίδια κανάλια που κατηγορούν τους πολίτες ως λαμόγια και ως μέλη της κοινωνίας του μαζί τα φάγαμε, και ξέρουν πολύ καλά πως από τον πρώτο ως τον τελευταίο δεν δίνουν δεκάρα για την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία της πόλης τους (μάρτυρας η εκτρωματική δόμηση της Αθήνας, τα αυθαίρετα και το κλείσιμο των ημιυπαιθρίων), καλούν τον κόσμο να πει όχι στους βανδαλισμούς ιστορικών κτηρίων. Τα ίδια κανάλια με τους αμόρφωτους δημοσιογράφους της πλάκας ή με τους ημιμαθείς κατευθυνόμενους δημοσιογραφίσκους ανακαλύπτουν την εγκατάλειψη ιστορικών κτηρίων μόνο όταν αυτά κατοικούνται από μετανάστες και «αποτελούν εστία μόλυνσης», ενώ όλον τον υπόλοιπο καιρό κάνουν μόκο για να κάνουν τις δουλειές τους τα λαμόγια του real estate.Στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, χιλιάδες κτήρια που ανήκουν στο Δημόσιο, σε Τράπεζες και στην Εκκλησία ρημάζουν και πολλά από αυτά είναι ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας. Είναι δεκάδες οι φορές που οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους τα καταστρέφουν σιγά σιγά ώστε να μην καταστούν διατηρητέα και να μπορέσουν να χτίσουν πολυκατοικία. Τα απαξιώνουν με υπόγειους τρόπους και μόλις φτάσουν στο σημείο να είναι μισογκρεμισμένα (σιγά σιγά και νύχτα), τα χαρακτηρίζουν επικίνδυνα και κατεδαφιστέα και μετά σηκώνουν πολυκατοικίες.
Ολόκληρες πόλεις όπως η Πάτρα και άλλες, γκρέμισαν εν μία νυκτί επί χούντας και Καραμανλή, διάφορα νεοκλασικά κι έχτισαν πολυόροφα εκτρώματα. Δημόσια κτήρια κατασκευάζονται με ελλιπείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και άλλα βουλιάζουν με την πρώτη βροχή στο βούρκο που χτίστηκαν (όπως πρόσφατα το Νοσοκομείο Πύργου) γιατί κάποιος κονόμησε χοντρά από την πώληση του οικοπέδου ή γιατί δεν έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες στήριξης. Δρόμοι καινούργιοι γίνονται θρύψαλα και δεν κουνιέται φύλλο. Ολυμπιακά έργα που στοίχισαν μια περιουσία συνεχίζουν να απαξιώνονται για να πωληθούν για ένα κομμάτι ψωμί στους δικούς τους. Μια κοινωνία που αδιαφορεί ολοκληρωτικά για το δομημένο χώρο σήμερα ανακάλυψε ότι οι αναρχικοί καταστρέφουν «ιστορικά κτήρια». Και όλο αυτό βύθισε στην αφάνεια το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βροντοφώναξαν το ΟΧΙ στην εξαθλίωση που επιφυλάσσουν οι καλοαναθρεμμένοι κυβερνήτες του.
Αγαπητοί μου, ακόμα και οι μισοί αναρχικοί να είναι προβοκάτορες το θέμα δεν είναι αυτό. Οι μεγαλύτεροι προβοκάτορες είναι τα ΜΜΕ και ο παραμορφωτικός φακός τους. Αν ήθελαν να εστιάσουν στην ουσία θα το έκαναν, θα ανέβαζαν πλάνα αμέσως από τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Ο Σκάι θα είχε σηκώσει το ελικοπτεράκι του και θα έδειχνε τις ορδές των ανθρώπων που αγωνίζονταν για να μην φτωχοποιηθούν για να ικανοποιηθούν τα θέλω των μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι θα είναι και οι μόνοι κερδισμένοι από την βύθιση των μισθών.
Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ο φωτισμός μόνο στα καμένα κτήρια, τα παραπολιτικά σχόλια της πλάκας και η διαπόμπευση της κοινής λογικής στα τηλεπαράθυρα είναι ο κανόνας.Υπάρχει αυτή τη στιγμή κατάληψη των ΜΜΕ από αδίστακτους επιχειρηματίες και πολιτικούς, ή αντίστροφα, οι οποίοι κάνουν τη δουλίτσα τους. Η επίθεση στους μισθούς των φτωχών αποτελεί γι’ αυτούς την ευκαιρία για τρελά κέρδη. Και θα παίξουν όλα τους τα χαρτιά για να μην τα χάσουν. Και οι ευαίσθητοι πολίτες για τα ιστορικά κτήρια, θα κάθονται στον καναπέ τους και στον υπολογιστή τους και θα βρίζουν τους αναρχικούς και όσους ακόμα έχουν ψυχή και αντιστέκονται.
Η διαφορά είναι πωςόποιος βλέπει τα γεγονότα από την τηλεόραση, πλέον δεν ξέρει τα γεγονότα. Ζει σε μια εικονική πραγματικότητα. Όποιος δεν κυνηγήθηκε από μπάτσο και δεν τον έσωσε ένας αναρχικός που του έριξε μια πέτρα, δεν ξέρει τι είναι ο μπάτσος. Όποιος δεν έπεσε κάτω ημιλιπόθυμος από τα χημικά και δεν του έδωσε μαλόξ ο μαυροφορεμένος επαναστάτης (ακόμα και πλανεμένος ή και ανόητος αν θέλετε) δεν ξέρει τι σημαίνει αλληλεγγύη. Οι αναρχικοί στήνουν δίκτυα αλληλεγγύης και υποστήριξης και ετοιμάζονται για τις ημέρες της πτώχευσης που θα γίνει όταν οι έχοντες αποφασίσουν ότι τους συμφέρει. Φτιάχνουν κολεκτίβες αυτοοργάνωσης και δίκτυα υποστήριξης. Εσείς, απλά θα κοιτάζετε την οθόνη και θα κουνάτε το δάχτυλο και μόλις πεινάσετε θα πιστεύετε την Όλγα που τρέμει όταν θα λέει ότι φταίνε οι αναρχικοί, οι αριστεροί, ο σύριζα, οι «αγανακτισμένοι», ο γάιδαρος που πετάει κι όχι όλοι αυτοί που σας κλέβουν εδώ και τέσσερις δεκαετίες τις ζωές.
Αγαπητοί μου, βγείτε στον δρόμο να δείτε την πραγματικότητα, κλείστε τις τηλεοράσεις και σκίστε τις κωλοφυλλάδες. Αναζητήστε εναλλακτική ενημέρωση σε ανεξάρτητα έντυπα και ιντερνετικά μέσα και σκεφτείτε λίγο πέρα από τα τόσο «προφανή». Τότε ίσως καταφέρετε να πιέσετε τους κυβερνώντες να φτιάξουν ένα υπουργείο προστασίας του πολίτη κι όχι το κακέκτυπο μιας παραπαίουσας δημοκρατίας και να είναι πραγματικοί εκπρόσωποί σας.
Τότε ίσως και να έχετε δίκιο να τα βάλετε με τους αναρχικούς, αλλά τώρα όχι.
ΥΓ1: Δεν είμαι ούτε αναρχικός, ούτε «αναρχικός», δεν έχω πετάξει ποτέ πέτρα, ούτε θα έβαζα φωτιά. Όμως οι άνθρωποι που τα βάζουν στα ίσια με τους εχθρούς μου -αυτούς που προστατεύουν όσους θέλουν να δουλεύω σαν σκλάβος και να πληρώνομαι σαν σκλάβος και παραπληροφορούν τους ανθρώπους που αγαπώ μετατρέποντάς τους σε τηλεοπτικά κουτορνίθια- και δεν είναι ρατσιστές, σε αυτόν τον αγώνα, έστω και προσωρινά, είναι πιο κοντινοί μου από κάθε βολεμένο κι από κάθε ελληναρά. Και ναι, λυπάμαι κι εγώ για τα κτήρια που χάθηκαν, έτρεχα στα συνέδρια αρχιτεκτονικής πολύ πριν ανακαλύψει το όνομα του Τσίλερ η Τρέμη, αλλά δεν θυσιάζω τη ζωή κανενός ανθρώπου και την αξιοπρέπεια του ούτε για την Ακρόπολη. Τα κτήρια με λεφτά σε έξι μήνες το πολύ ξαναφτιάχνονται. Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων θα χρειαστούν χρόνια και χρόνια.
ΥΓ2: Το ΠΑΜΕ, και το ΚΚΕ επακολούθως, έχασε χθες μια μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να ηγηθεί της μάχης ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία της πλουτοκρατίας που συνεχώς καταγγέλλει. Ενώ δήλωσε ότι θα φτάσει στη Βουλή με κάθε τρόπο, μόλις είδε τα δύσκολα και τα δακρυγόνα έκανε όπισθεν (παρόλο που ο κόσμος είχε πάει στο πλάι της Πανεπιστημίου για να περάσει) και μάλιστα στο παράγγελμα «γυρίζουμε πίσω ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ» έκαναν μια πιρουέτα που ο ελληνικός στρατός θα ζήλευε. Τα γιουχαΐσματα από όσους ήταν στην πρώτη γραμμή έδιναν κι έπαιρναν ενώ τους καλούσαν να έρθουν μαζί μπροστά στον αγώνα.
ΥΓ3: Όσοι ξαφνικά θυμήθηκαν ότι χάνονται θέσεις εργασίας από κάποια καμένα καταστήματα, μήπως ξέχασαν ότι κάθε μήνα χάνονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και η ανεργία έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο εδώ και μήνες; Τι έκαναν γι’ αυτό τόσο καιρό; Σε πόσες πορείες κατέβηκαν; Άναψαν κεράκια για τους απολυμένους της Χαλυβουργίας και τους απλήρωτους στην Ελευθεροτυπία και το ALTER ή μόνο στο Αττικόν ξέρουν να ανάβουν γιατί δεν είναι μπανάλ;
Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσοι ήσαν οι διαδηλωτές την Κυριακή 12/2. Σίγουρα ωστόσο μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες. Από την Ομόνοια μέχρι την αρχή της Συγγρού, παντού στους γύρω δρόμους από το Σύνταγμα, υπήρχε πλήθος κόσμου. Όλων των ηλικιών, με την αγανάκτηση να ξεχειλίζει.
Η κυβέρνηση και τα κομματικά μαντρόσκυλα που την υποστηρίζουν το περίμεναν. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι πλήρως απονομιμοποιημένοι. Η κυβέρνηση υπό τον τραπεζίτη-μαριονέτα Παπαδήμο βρίσκεται γαντζωμένη στην κρατική εξουσία μόνο χάρις στις δυνάμεις καταστολής. Γι’ αυτό το λόγο έδωσαν εντολή από πολύ νωρίς να χτυπήσουν τα ΜΑΤ με καταιγισμό δακρυγόνων και βομβών κρότου λάμψης. Ωστόσο ο κόσμος έμεινε για πολύ ώρα, παρά την αποπνικτική ατμόσφαιρα, χειροκροτώντας (!!) σε κάθε δακρυγόνο, πετώντας πέτρες και βρίζοντας. Οι σκηνές που ζήσαμε την Κυριακή το βράδυ επιβεβαιώνουν την οργή που γιγαντώνεται στον κόσμο της εργασίας και προκαλεί σεισμικές δονήσεις στο πολιτικό σκηνικό.
Η σήψη των πολιτικών διαχειριστών της άρχουσας τάξης βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι δυο πυλώνες του μεταπολιτευτικού καθεστώτος του 1974, βρίσκονται υπό κατάρρευση. Τριάντα ένας βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, είκοσι ένας της ΝΔ αψήφησαν την επίσημη κομματική γραμμή και καταψήφισαν το μνημόνιο νούμερο 2. Όλοι διαγράφτηκαν (πλην των εννέα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που διαφοροποιήθηκαν σε επιμέρους διατάξεις του νομοσχεδίου). Δικομματισμός τέλος, πλέον, και επισήμως. Ο αριθμός των ανεξάρτητων βουλευτών ανήλθε σε 63 και αποτελούν τη δεύτερη δύναμη στο κοινοβούλιο! Οι υπόλοιποι είναι : ΠΑΣΟΚ 131, ΝΔ 62, ΚΚΕ 21, ΛΑΟΣ 14, ΣΥΡΙΖΑ 9.[1]
Όπως σε όλα τα Ancien Régimeπου καταρρέουν, οι ηγέτες του πολιτικού κατεστημένου μοιάζουν (και είναι!) μικροί, γελοίοι, ασήμαντοι. Ο ΓΑΠ στην ομιλία του προς την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, πριν την ψηφοφορία για το μνημόνιο 2, απείλησε (;) τους βουλευτές με διαγραφή αν το καταψηφίσουν και σε όσους διαφοροποιηθούν σε επιμέρους διατάξεις ότι δεν θα συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές. Το γελοίο του πράγματος είναι εξόφθαλμο: ο υπό [αναγκαστική] προθεσμία ηγέτης (;) ενός κόμματος που βρίσκεται πλέον στο 8% του εκλογικού σώματος «απειλεί» τους βουλευτές ενός υπό κατάρρευση κόμματος εξουσίας ότι δεν θα επανεκλεγούν. Μα… είναι δεδομένο ότι δεν θα επανεκλεγούν ούτως ή άλλως! Δεν χρειάζεται να έχει κανείς το πνευματικό επίπεδο του ΓΑΠ για να κατανοήσει το αυτονόητο!
Ο «ηγέτης» του έτερου κόμματος εξουσίας (;) Αντώνης Σαμαράς κάνει ότι μπορεί για να μεταμορφωθεί σε… ΓΑΠ (τόσο στο IQ όσο και στις «ηγετικές ικανότητες»). Στο τέλος μάλλον θα κατορθώσει να μετατρέψει την ΝΔ σε ΠΟΛΑΝ! Ο Σαμαράς και «οι στενοί του συνεργάτες» ανέμεναν ότι μόνο δυο-τρεις βουλευτές της ΝΔ θα τολμούσαν να μην ψηφίσουν το μνημόνιο 2. Τελικά δεν το ψήφησαν είκοσι ένας! Επιπλέον, δύο από τους τρεις κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του κόμματος κινήθηκαν εκτός γραμμής! Ο Σαμαράς έχει κατορθώσει να προκαλέσει ίλιγγο σε βουλευτές και ψηφοφόρους με τα συνεχή ζικ-ζακ. Από δήθεν αντιμνημονιακός εν μία νυκτί μεταμορφώθηκε στον κατ’ εξοχήν υποστηρικτή των μνημονίων. Γιατί, είναι δεδομένο, ότι χωρίς τη συστράτευση της ΝΔ το δεύτερο μνημόνιο δεν θα ψηφιζόταν. Ο κωλοτούμπας ηγέτης νόμιζε ότι μπορούσε να τρίξει τα δόντια στους βουλευτές του λέγοντάς τους πριν την κρίσιμη ψηφοφορία ότι «τσάμπα επαναστάτες και τσάμπα μάγκες δεν χωρούν στα ψηφοδέλτια της ΝΔ».[2] Προφανώς το «τζάμπα γελοίος και κατ’ επάγγελμα ψεύτης» επιτρέπεται. Άλλωστε σε κοινοβουλευτικό καθεστώς βρισκόμαστε…
Το πραγματικό πρόβλημα των βουλευτών των αστικών κομμάτων είναι ότι εδώ και δυο χρόνια υπερψηφίζουν προγράμματα που επιδεινώνουν την οικονομική κρίση και προκαλούν κοινωνικό όλεθρο. Το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων στην Ελλάδα ήδη προσεγγίζει της Αλβανίας και κατευθύνεται ολοταχώς προς της Βουλγαρίας. Αναπόφευκτα δημιουργείται πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης. Ο κοινοβουλευτισμός αποτελεί καρικατούρα δημοκρατίας αλλά… παρ’ όλα αυτά στηρίζεται στην εκλογή πολιτικών «αντιπροσώπων» από το σώμα των ψηφοφόρων. Η κοινωνική εξαθλίωση έχει προκαλέσει τη ρήξη των εκλογικών δεσμών ανάμεσα στα (πάλαι ποτέ) κόμματα εξουσίας και τους ψηφοφόρους τους -πράγμα που σημαίνει, ρήξη με τα κοινωνικά στρώματα που κάποτε τα ψήφιζαν. Σε αυτές τις συνθήκες, όσοι από τους βουλευτές των δυο αστικών κομμάτων δεν έχουν τα κότσια να διαφοροποιηθούν από την κομματική γραμμή (η πλειοψηφία δηλαδή) το έχουν ρίξει στη μοιρολατρία:
«Οι περισσότεροι βουλευτές αναγνωρίζουν ότι η πολιτική ζωή εισέρχεται σε μια καινούργια φάση. Πολλοί έχουν κουραστεί, ειδικά στο ΠΑΣΟΚ. “Να φύγουμε, να πάμε σπίτια μας”, έλεγαν».[3]
Το πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης (και επομένως κοινωνικής συναίνεσης και πολιτικής σταθερότητας) για την άρχουσα τάξη θα επιδεινωθεί την επόμενη περίοδο. Η ψήφιση του μνημονίου 2 θα επιδεινώσει την οικονομική κρίση -προβλέπεται ότι το 2012 η οικονομία θα συρρικνωθεί κατά -7%.[4] Το ΔΝΤ και οι «εταίροι»-λήσταρχοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση αμφιβάλλουν για το αν ο ελληνικός καπιταλισμός είναι σε θέση να διατηρήσει τη θέση του στην ευρωζώνη. Πολύ περισσότερο ωστόσο αμφιβάλλουν (με δεδομένη την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης αλλά και το μέγεθος της αντίστασης του κόσμου της εργασίας) αν το αστικό πολιτικό σύστημα θα κατορθώσει να επιβάλει μέχρι τέλους τις πολιτικές εξαθλίωσης των εργαζομένων του μνημονίου 2:
«Θετικά – αν και με επιφυλάξεις – υποδέχθηκε το Βερολίνο την χθεσινή έγκριση του δεύτερου Μνημονίου από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Εφαρμογή των μέτρων που εγκρίθηκαν περιμένουν τώρα από την ελληνική κυβέρνηση οι Γερμανοί. […] Ο γερμανός υπουργός [Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε] πρόσθεσε, ωστόσο, ότι «τώρα έρχεται η πραγματική, δύσκολη δουλειά της εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων που διαπραγματεύθηκε η Ελλάδα».[5]
Η διαρκής οικονομική επιδείνωση, οι πιέσεις από τους «εταίρους»-πιστωτές που γίνονται ολοένα και πιο ληστρικοί, η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, οδηγεί όχι μόνο σε πολιτική αστάθεια τον ελληνικό καπιταλισμό αλλά σε στρέβλωση και περιορισμό ακόμα και αυτής της άθλιας κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας». Στο κοινοβούλιο δυο κόμματα που με το ζόρι φτάνουν πλέον το 30% του εκλογικού σώματος στηρίζουν μια άθλια κυβέρνηση υπό έναν μη εκλεγμένο τραπεζίτη-νεοφιλελεύθερο γύπα. Ο Αντώνης Σαμαράς επισημαίνει μεν ότι «υπάρχει δυσαρμονία Βουλής και λαϊκού φρονήματος»[6] αλλά οι εκλογές διαρκώς αναβάλλονται για το μέλλον. Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ Πάνος Μπεγλίτης:
«δήλωσε στο ΒΗΜΑ 99,5 το πρωί της Δευτέρας ότι «εκλογές σε μια συγκυρία τόσο φορτισμένη συναισθηματικά, θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα».[7]
Κάποιοι, οι πλέον ξεδιάντροποι, ζητούν να παραταθεί ακόμα περισσότερο η θητεία αυτής της άθλιας αντιδημοκρατικής κυβέρνησης. Ο υπουργός Επικρατείας Γ. Σταυρόπουλος δήλωσε:
«Η κυβέρνηση πήρε την εμπιστοσύνη της Βουλής, η θητεία της οποίας τελειώνει το 2013. Ας αφήσουμε τον πρωθυπουργό να επιλέξει πότε θα οδηγήσει με ασφάλεια τη χώρα στις εκλογές».[8]
Φυσικά, θα οδηγηθεί με «ασφάλεια η χώρα στις εκλογές» αφού πρώτα τσακιστεί το μαζικό κίνημα και οι υποταγμένοι εργαζόμενοι επιστρέψουν στις αγκάλες των διεφθαρμένων πολιτικών διαχειριστών του συστήματος. Αυτό ελπίζουν.
Επομένως, από τα παραπάνω, γίνεται σαφές ότι η Αριστερά είναι ο κρίσιμος παράγοντας για το αν θα γίνουν πραγματικότητα τα σχέδια και οι ελπίδες της άρχουσας τάξης.
Δυστυχώς, μέχρι στιγμής κάθε άλλο παρά τα κόμματα της Αριστεράς δείχνουν ότι μπορούν να τεθούν επικεφαλής μιας επιτυχημένης αντεπίθεσης του κόσμου της εργασίας. Ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασαν στην κατάπτυστη καθεστωτική προπαγάνδα περί «βανδαλισμών» την Κυριακή είναι χαρακτηριστικός μιας Αριστεράς της Ήττας.
H Δημοκρατική Αριστερά (αν φυσικά το «ΠΑΣΟΚ με πολιτικά» μπορεί να καταταχθεί στο χώρο της Αριστεράς)καταδίκασε:
«τα επεισόδια, τους βανδαλισμούς, τους εμπρησμούς, τη βία, που θέλησαν να επιβάλλουν ομάδες κουκουλοφόρων. Η Αθήνα δεν μπορεί να είναι έρμαιο των διαθέσεων ακραίων εξτρεμιστικών ομάδων που στρέφονται κατά της δημοκρατίας. Το χάος δεν πρέπει να επικρατήσει».[9]
Το ΚΚΕ κατήγγειλε:
«Το κρατικό σχέδιο καταστολής και τρομοκράτησης του λαού που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη» καθώς και ότι «διάφοροι μηχανισμοί πυρπολούν κτήρια για να διαμορφωθεί το σκηνικό της καταστροφής που φέρνουν στο λαό. Λίγο πριν τα ΜΑΤ και κουκουλοφόροι έδρασαν συντονισμένα ενάντια στις μεγαλειώδεις λαϊκές διαδηλώσεις για να τις διαλύσουν. […] Νωρίτερα, και η γγ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα από το βήμα της Βουλής, κατήγγειλε ότι «το μεγαλύτερο μέρος των κουκουλοφόρων, ο βασικός πυρήνας, είναι δικοί σας μηχανισμοί. Καθαρά πράγματα.».[10]
Για παρακρατικές δυνάμεις έκανε λόγο και ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας:
«“Ανενόχλητοι παρακρατικοί έκαψαν την Αθήνα. Ο ελληνικός λαός θα αγωνιστεί για να διεκδικήσει τη λαϊκή κυριαρχία που του στερείται, την ανεξαρτησία του. Κανένα συγχωροχάρτι” δήλωσε. “Δεν θα πτοηθεί ο ελληνικός λαός, τα σχέδια της προβοκάτσιας θα επιστραφούν, ο ελληνικός λαός θα αγωνιστεί” πρόσθεσε».[11]
Δυστυχώς, ούτε η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά έχει ανοσία στην προβοκατορολογία. Διαβάζουμε στην ανακοίνωση του ΝΑΡ:
«Το σχέδιο δημιουργίας συνθηκών ακαθόριστης αστάθειας, που θα διευκολύνει κάθε είδους κρατικά – κυβερνητικά σχέδια για την επιβολή κλίματος κατάστασης έκτακτης ανάγκης, εξυπηρετούν και οι δεκάδες εμπρησμοί στο κέντρο της Αθήνας. Οι περισσότεροι ξεπήδησαν σε σημεία που δρούσαν μεγάλες δυνάμεις της αστυνομίας και της ασφάλειας».[12]
Η επίσημη Αριστερά έχει μια μακρά παράδοση προβοκατορολογίας: στα Ιουλιανά του 1965 όσοι συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής (που επεξεργάζονταν την επιβολή δικτατορίας!) χαρακτηριζόντουσαν «προβοκάτορες», όπως άλλωστε και ο Σωτήρης Πέτρουλας. Το αποτέλεσμα της ανερμάτιστης πολιτικής της τότε Αριστεράς ήταν η «Αυγή», τότε εφημερίδα της ΕΔΑ, την 21η Απριλίου να κυκλοφορεί με κύριο άρθρο «γιατί δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία»! Διάβαζε για περισσότερα τη δημοσίευσή μας Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967. Το ΚΚΕ στη διάρκεια της μεγάλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου 1973 κατήγγειλε τους εξεγερμένους ως πράκτορες της ΚΥΠ! Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 κάθε σύγκρουση με τις δυνάμεις της αστυνομίας χαρακτηρίζεται μονότονα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς ως «προβοκάτσια». Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η παράδοση ενός μεγάλου τμήματος ψηφοφόρων της Αριστεράς στο ΠΑΣΟΚ. Η νομιμόφρων Αριστερά σπρώχνει τον ίδιο της τον κόσμο προς τον «ρεαλισμό», δηλαδή στην αποδοχή των επιλογών του συστήματος.
Θα το ξαναπώ για πολλοστή φορά από αυτό εδώ το μπλοκ: προβοκάτορες της αστυνομίας υπάρχουν και πάντοτε υπήρχαν στο κίνημα, αυτό είναι αναπόφευκτο. Οι μπολσεβίκοι ανακάλυψαν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ότι είχαν πράκτορα της Οχράνα (της τσαρικής μυστικής αστυνομίας), τον Ρομάν Μαλινόφσκι, ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής τους και φυσικά τον εκτέλεσαν! Την ιστορία δεν τη διαμορφώνουν οι ασφαλίτες αλλά το κίνημα, ανάλογα με τις πολιτικές επιλογές που κυριαρχούν σε αυτό.
Η βία στις διαδηλώσεις σήμερα δεν προέρχεται από προβοκάτορες. Οι βίαιες συγκρούσεις αποτελούν φυσικό επακόλουθο όλων των μαζικών κινημάτων όταν αντιμετωπίζουν επιθέσεις της κλίμακας που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες εργαζόμενοι σήμερα. Τα μέτρα των μνημονίων δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από τους εργαζόμενους φορώντας λευκά γάντια και συζητώντας ψύχραιμα σε σαλόνια με παρκέ. Στις συγκρούσεις της Κυριακής (όπως και σε όλες που έχουν γίνει κατά των μνημονιακών πολιτικών) συμμετείχαν απλοί εργαζόμενοι. Το φαινόμενο αυτό δεν αφορά μόνο την Αθήνα αλλά είναι πανελλαδικό:
«Ένα ακόμη συλλαλητήριο, με μεγάλη συμμετοχή, πραγματοποιήθηκε απόψε στο κέντρο του Ηρακλείου ενάντια στα μέτρα που προβλέπει το νέο μνημόνιο, ενώ δεν έλειψαν και τα επεισόδια, καθώς και οι επιθέσεις σε βουλευτικά γραφεία.
Κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου νεαροί έσπασαν και πάλι τζάμια στην είσοδο του Δικαστικού Μεγάρου στη Λεωφόρο Δικαιοσύνης. Άλλοι επιτέθηκαν με πέτρες και ξύλα εναντίον του γραφείου του βουλευτή Βασίλη Κεγκέρογλου στην πλατεία Ελευθερίας, καθώς και στα γραφεία του βουλευτή Μαν. Στρατάκη στην πλατεία Κορνάρου, ενώ δεν έλειψαν και επιθέσεις εναντίον αστυνομικών. Ακόμη, από μολότοφ πήρε φωτιά τζιπ της αστυνομίας, αλλά δεν έλειψαν και τα χημικά από αστυνομικούς».[13]
Στην Κέρκυρα πραγματοποιήθηκε επίθεση στα γραφεία της Α. Γκερέκου και του Ν. Δένδια οι διαδηλωτές «έσπασαν τις πόρτες των γραφείων κατάφεραν να μπουν μέσα και να πραγματοποιήσουν εκτεταμένες υλικές ζημιές».[14]
Φυσικά τα Μαζικά Μέσα Παραπληροφόρησης κραυγάζουν για την «πληγωμένη πόλη, την Αθήνα» και παρουσιάζουν το «χάρτη της καταστροφής».[15] Ο Σαμαράς απειλεί όσους συμμετείχαν στις βίαιες συγκρούσεις «ότι όταν έρθει η ώρα, τις κουκούλες τους θα τις κατεβάσω». Ο νεοφιλελεύθερος, Ομέρ-Πριόνης, Νικήτας Κακλαμάνης ζητά «να κηρυχθεί η Αθήνα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, πριν να είναι πολύ αργά».[16]
Η Αριστερά αν υποταχθεί σε αυτές τις λογικές, υποτάσσεται άνευ όρων στις επιλογές της άρχουσας τάξης. Θα δέσει τους εργαζόμενους στο άρμα των μνημονιακών πολιτικών.
Είναι η μεγάλη ώρα να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Στην απροκάλυπτα ταξική πολιτική του κεφαλαίου, που δεν ζητάει πλέον απλώς θυσίες αλλά και την ίδια μας τη ζωή (τι άλλο, αλήθεια, σημαίνουν μισθοί κάτω των 500 ευρώ, κλεισίματα νοσοκομείων, περικοπές συντάξεων και μαζική ανεργία;). Σε αυτήν την απροκάλυπτα βίαιη και θανατηφόρα πολιτική να αντιτάξουμε τη δική μας απελευθερωτική μαζική αντίσταση. Και αν χαθεί και κανένα νεοκλασικό, ε!, δεν χάθηκε και ο κόσμος! Η ζωή και η αξιοπρέπεια των εργαζομένων είναι πάνω απ’ όλα! Τέρμα πια οι λογικές Βάρκιζας!
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τραβήξω αρκετές φωτογραφίες. Ο λόγος απλός. Γρήγορα η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική από τα δακρυγόνα και εγώ δεν είχα τον αναγκαίο εξοπλισμό (μάσκα κ.λπ.) για να αντέξω. Μου την έσπασε και σταμάτησα να τραβάω φωτογραφίες. Στο βιντεάκι που έφτιαξα οι δικές μου φωτογραφίες είναι οι ασπρόμαυρες και όσες βρήκα στο διαδίκτυο είναι έγχρωμες.
Σε παλαιότερα κείμενα είχα τοποθετηθεί ξεκάθαρα απέναντι στην βία, από όπου και αν προέρχεται. Σήμερα δε χρειάζεται να το κάνω. Άλλωστε το σύνολο του αστικού, αλλά και μεγάλο κομμάτι του εναλλακτικού, ηλεκτρονικού και έντυπου τύπου έχει αναλάβει αυτό το καθήκον, προσπερνώντας με ευκολία ότι όσα συνέβησαν, έγιναν στο πλαίσιο μιας διαμαρτυρίας τουλάχιστον μισού εκατομμυρίου ανθρώπων. Βέβαια, όλοι όσοι χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα, στις τηλεοράσεις και τον τύπο, για τις καταστροφές κατά βάση τραπεζών, ενεχυροδανειστηρίων, καφέ μεγάλων αλυσίδων και των προσόψεων δύο κινηματογράφων, το μισό ενδιαφέρον να έδειχναν για τους εκατομμύρια ανθρώπους που βυθίζονται στη φτώχεια, την απόγνωση και την εξαθλίωση χάρις στη διετή “σωτηρία”, ίσως να μη φτάναμε ως εδώ. Ορισμένοι δε, έδειξαν τόσο ζήλο στην υπεράσπιση της σημασίας των κτηρίων, που έφτασαν στο σημείο να μιλάνε για το τέλος του πολιτισμού και για επελάσεις βαρβάρων. Οι ίδιοι θεωρούν στοιχείο πολιτισμού το μισθό των 490 Ε. Το που βρίσκεται το συμφέρον του καθενός και ποιον πολιτισμό υπερασπίζεται δύσκολα κρύβεται πλέον.
Η παραπλάνηση, η συσκότιση αλλά και η ψευτιά για τα όσα συμβαίνουν, είναι πλέον το μοναδικό εργαλείο που έχουν οι κυρίαρχες τάξεις προκειμένου να περισώσουν τα τομάρια τους. Γιατί ο διάλογος με τους πολίτες καταργήθηκε εδώ και καιρό. Ήταν, όπως αποδεικνύεται, αδύνατο να αρθρώσουν πειστικά επιχειρήματα δικαιολόγησης της πολιτικής τους, οπότε προτίμησαν να την επιβάλλουν στεγνά: με εκβιαστικά διλλήματα, εκφοβισμούς και τρομοκράτηση, με παράκαμψη επανειλημμένα του Συντάγματος, με κατάργηση ακόμα και των εκλογών, αφού είναι καιρό τώρα αντιληπτό σε όλους ότι η παρούσα βουλή δεν έχει καμία ηθική νομιμοποίηση να νομοθετεί μνημόνια.
Και πως απάντησαν οι πολίτες σε αυτόν τον επιδεικτικό παραγκωνισμό τους από αποφάσεις που ανατρέπουν τις, ήδη δύσκολες, ζωές τους σε μια μέρα; Μεταξύ άλλων, μαζεύτηκαν μισό εκατομμύριο έξω από τη βουλή και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Παράλογο; Κάηκε και το Costa Boda με τα υπέροχα πανάκριβα υαλικά, πολλά από τα οποία κόστιζαν περισσότερο από τους νέους μισθούς πείνας. Παράλογο; Κάηκαν και πολλές από τις τράπεζες, που θα πάρουν χάρις στο νέο μνημόνιο άλλα 40 δις για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Παράλογο και αυτό; Αλλά όχι, ενώ η εργατική τάξη της χώρας καταρρέει, τα μεσαία στρώματα εξαφανίζονται από το χάρτη και τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη, εμείς θα πρέπει να κλαίμε για τα ντουβάρια ή για τα χαμένα μεροκάματα στα καταστήματα που κάηκαν, σταγόνα στον ωκεανό των ενός, τουλάχιστον, εκατομμυρίου ανέργων.
Βέβαια πολλές διαφωνίες υπάρχουν, ακόμη και στην αριστερά, για το αν το μπάχαλο έγινε από οργανωμένες ομάδες ασφαλιτών, παρακρατικών, χουλιγκάνων, αναρχικών ή αν ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο. Εδώ οφείλω σαν "εξειδικευμένος" ρεπόρτερ Συντάγματος, να μεταφέρω όσα είδα με τα μάτια μου: οι ομάδες που κατέστρεφαν, το έκαναν με την απόλυτη σχεδόν συμφωνία, αλλά και κάλυψη του συγκεντρωμένου κόσμου. Όταν κάποιος με κουκούλα “ξέφευγε” σε κτήρια ή μαγαζιά με τα οποία το πλήθος δεν είχε “προηγούμενα”, η άμεση αποδοκιμασία τον έστελνε στη “σωστή” κατεύθυνση των τραπεζών κ.ο.κ. Ένα πλήθος που αποτελούταν από οικογενειάρχες, συνταξιούχους, καθώς πρέπει κυρίες, ανθρώπους όλων των ηλικιών και ιδεολογιών.
Θα μπορούσε να έχει συμβεί τέτοιο χάος διαφορετικά; Αν ο κόσμος δεν στήριζε το σπάσιμο, θα αποχωρούσε, αφήνοντας όσους επιδίδονταν σε αυτό, εκτεθειμένους στην αστυνομία. Η οποία απέτυχε χθες να εμποδίσει τις καταστροφές για τον ίδιο ακριβώς λόγο: με χιλιάδες ανθρώπους να πλημμυρίζουν κάθε στενό ή λεωφόρο περιμετρικά του Συντάγματος, ήταν αδύνατο να εφαρμόσει την προσφιλή της στρατηγική απομόνωσης των “ταραξιών”, αφού αυτή προϋποθέτει, προκειμένου να εφαρμοστεί, την κύκλωση των εν λόγω ομάδων. Η μαζικότητα και η επιμονή του κόσμου δεν το επέτρεπαν, οπότε τα ΜΑΤ αναλωνόντουσαν σε κατά μέτωπο επιθέσεις με νέα ενισχυμένα χημικά και κρότου λάμψης, που ήταν εύκολο να αποκρουστούν με τα εκατομμύρια κομμάτια πέτρας και μαρμάρου που εκσφενδονιζόντουσαν πάνω τους, όχι μόνο από τους “μάχιμους” αλλά και τον “άμαχο” πληθυσμό. Σε συνδυασμό με την παραμονή του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, αλλά και στις αρχές των Πανεπιστημίου και Σταδίου, η κυκλωτική κίνηση ήταν για ώρες εντελώς αδύνατη. Ώρες μετά, συναντούσες αποκαμωμένες διμοιρίες να κάθονται σε στάσεις λεωφορείου ή πεζούλια, περιτριγυρισμένοι από το σκηνικό του “βομβαρδισμού” που απέτυχαν να ελέγξουν.
Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για τη μαζικότητα της χθεσινής πορείας από τα παραπάνω. Τρεις ώρες μετά την αρχή των επεισοδίων στην πλατεία Συντάγματος, όλοι οι δρόμοι περιμετρικά της πλατείας, από το Μεταξουργείο ως το Μοναστηράκι, από τον Ευαγγελισμό ως το Ζάππειο και τη Φιλελλήνων ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Φτάνουν εκατό χιλιάδες άνθρωποι για συμβεί αυτό; Ρητορικό ερώτημα για παπαγαλάκια.
Εν κατακλείδι, ο κόσμος χθες δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να συμμετέχει σε ένα “διάλογο”, με όρους που δεν επέλεξε ο ίδιος, αλλά το σύστημα εξουσίας. Η όξυνση και η βία είναι δικές τους επιλογές, όχι του λαού. Ο τελευταίος δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, όσο τουλάχιστον η εξουσία βρίσκεται σε τόσο επικίνδυνα χέρια. Μπορεί η αριστερά, θεσμική και επαναστατική, να χαίρεται με αυτό; Σαφώς όχι. Αφού όμως η ίδια δεν έχει διαμορφώσει ακόμη τους όρους για κάτι καλύτερο, είναι σίγουρα προτιμητέα η οποιαδήποτε αντίδραση, από την απάθεια και την αδιαφορία του καναπέ.
του Ηλία Πετράκη
Αναίτια επίθεση των ΜΑΤ σε διαδηλωτές στην Μητροπόλεως (Θεσ/νίκη)
Από http://wp.me/p1pa1c-g07 Χωρίς κανέναν λόγο ΜΑΤ κάνουν επίθεση και ψεκάζουν διαδηλωτές στην οδό Μητροπόλεως της Θεσσαλονίκης κατά την πορεία ενάντια στο Μνημόνιο 2 στις 12/2/2012.
"...Συγκλονιστική η μαρτυρία του Γιώργου Στεργιάκη, ιδιοκτήτη του κινηματογράφου ΑΣΤΥ, που προκλήθηκαν υλικές ζημιές. Ο κ. Στεργιάκης, μιλώντας στον ΑΘΗΝΑ 9.84 και τη Βάνα Λυκομήτρου, αποκάλυψε ότι τον πλησίασαν κουκουλοφόροι, και του ζήτησαν χρήματα, για να μην καταστρέψουν το χώρο. «Δεν είχαμε βοήθεια, ούτε από την αστυνομία, ούτε από κανέναν. Κατέβηκαν οι γνωστοί κουκουλοφόροι, μας ζήτησαν και λεφτά για να μη κάψουν το μαγαζί μας. Και η αστυνομία δεν υπήρχε πουθενά!», τόνισε χαρακτηριστικά.
ΕΡΩΤΗΣH: Δηλαδή, τι σας είπαν; Ή μας πληρώνετε ή σας το καίμε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βέβαια!
By Wolfgang Münchau
