Julian Assange: the whistleblower
Julian Assange, founder of WikiLeaks, may just represent the future of news reporting, but he's not a journalistΑναδημοσίευση από: tvxs.gr
Η μετάφραση από τα Αγγλικά έγινε από τον αναγνώστη του tvxs Μ. Herzog.
Πηγή: The Guardian
Τα πάντα γύρω από το πρόσωπο του είναι περίεργα. Καταρχάς, ο Julian Assange - ιδρυτής, διοικητής, δημόσιος εκπρόσωπος και καθοδηγό πνεύμα της παγκόσμιας υπηρεσίας διαρροών WikiLeaks - μοιάζει κάπως περίεργος: ψηλός, ωχρός σαν πτώμα, φορώντας σκισμένα τζινς, καφέ σακάκι, μαύρη γραβάτα, και ταλαιπωρημένα αθλητικά παπούτσια. Κάποιος λέει πως μοιάζει με τον Andy Warhol με τα προώρα ασπρισμένα του μαλλιά, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ποιός - κάτι που θα τον ενοχλήσει σφοδρά, γιατί το να είσαι ακριβής είναι τα πάντα. Απεχθάνεται την υποκειμενικότητα στη δημοσιογραφία. Φοβάμαι ότι απεχθάνεται και τους δημοσιογράφους επίσης, και ότι το WikiLeaks - το οποίο αυτοπαρουσιάζεται ως μία «μη-λογοκριτέα πλατφόρμα για μη-ανιχνεύσιμη μαζική διαρροή εγγράφων» - είναι, βασικά, ένας τρόπος να ξεφορτωθεί υποκειμενικούς ηλίθιους όπως εγώ.
Εάν ο συγγραφέας αυτού του άρθρου ήταν ο Assange, θα ανέβαζε την χειμαρρώδη ομιλία μιάμισης ώρας που δίνει στο θερινό σχολείο του Κέντρου Ερευνητικής Δημοσιογραφίας του λονδρέζικου City University, συν τα δέκα λεπτά που περάσαμε μιλώντας καθ' οδόν προς κάποιο εστιατόριο - γίνομαι η αιτία να τον πατήσει, σχεδόν, μία BMW που τρέχει, κάτι που πιθανώς θα άλλαζε την πορεία της ερευνητικής δημοσιογραφίας - συν τα πρόσθετα είκοσι λεπτά συζήτησης στο εστιατόριο μέχρι να υπονοήσει ευγενικά πως εξάντλησα τον χρόνο μου. «Όταν χειρίζεσαι δευτερεύουσες πηγές [για εμένα], να είσαι εξαιρετικά προσεκτικός», λέει καθώς περπατάμε, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να κριτικάρει ένα πρόσφατο άρθρο του New Yorker: τεράστιο, λεπτομερές, χωρίς αμφιβολία μεγαλειωδώς τεκμηριωμένο, αλλά στο οποίο ο αρθρογράφος κάνει μία υπόθεση, για μία από τις υποστηρίκτριες του, βασισμένος σχεδόν αποκλειστικά σε ένα μπλουζάκι της.
«Η δημοσιογραφία θα έπρεπε να μοιάζει κυρίως στην επιστήμη», μου λέει στο εστιατόριο. «Τα γεγονότα θα έπρεπε να είναι κατά το δυνατόν επαληθεύσιμα. Εάν οι δημοσιογράφοι θέλουν το επάγγελμα τους να απολαμβάνει μακροχρόνια αξιοπιστία, πρέπει να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Να έχουν περισσότερο σεβασμό στους αναγνώστες». Του αρέσει η ιδέα ενός άρθρου 2.000 λέξεων που να υποστηρίζεται από 25.000 λέξεις πηγαίου υλικού, και λέει πως δεν υπάρχει λόγος να μην μπορείς να το προσφέρεις στο διαδίκτυο. Εδώ που τα λέμε, δεν είμαι σίγουρος αν το αμάξι ήταν BWM ή αν έτρεχε.
Ο Assange εγκαινίασε το wikileaks.org τον Γενάρη του 2007, και κατάφερε μερικά εκπληκτικά χτυπήματα για μία οργάνωση με μία χούφτα προσωπικό και πρακτικά χωρίς οικονομικούς πόρους. Αποκάλυψε στοιχεία διαπλοκής στην οικογένεια του Κενυάτη πρώην πρόεδρου Daniel arap Moi, δημοσίευσε τις καθιερωμένες λειτουργικές διαδικασίες για το κέντρο κράτησης στο Γκουαντάναμο Μπέι, μέχρι και που έβγαλε στη δημοσιότητα το περιεχόμενο του λογαριασμού Yahoo της Sarah Palin. Αλλά αυτό που πραγματικά εκτόξευσε το WikiLeaks στο κυρίαρχα ΜΜΕ είναι το βίντεο που δημοσίευσε τον Απρίλη και που δείχνει την επίθεση ενός αμερικάνικου ελικόπτερου στη Βαγδάτη τον Ιούλη του 2007, από την οποία σκοτώθηκαν Ιρακινοί πολίτες και δύο υπάλληλοι του Reuters, οι Saeed Chmagh και Namir Noor-Eldeen.
Το βίντεο, δημοσιευμένο τόσο σε μία 39λεπτη, άκοπη έκδοση όσο και ως 18λεπτο απόσπασμα ονόματι «Παράπλευρος Φόνος», προσφέρει μία παγερά αποκαρδιωτική εκδήλωση της συμπεριφοράς του αμερικάνικου στρατού: αμέλεια στην ταυτοποίηση στόχων (οι πιλότοι του ελικόπτερου μπέρδεψαν τις κάμερες των υπαλλήλων του Reuters με όπλα), διακαή επιθυμία να αποτελειώσουν έναν βαριά τραυματισμένο άνδρα όπως προσπαθεί να συρθεί για να βρει καταφύγιο και αδιαφορία για δύο παιδιά σε ένα φορτηγάκι που φτάνει για να περισυλλέξει τα πτώματα, στο οποίο επιτίθενται κατ' ευθείαν. «Δικό τους είναι το σφάλμα που φέρνουν παιδιά σε μία μάχη», λέει ο ένας πιλότος. «Σωστά», απαντάει ψυχρά ο συνάδελφος του. Αυτή, όμως, είναι από τις πλέον μονόπλευρες μάχες στις οποίες θα είστε μάρτυρες. Πολύ λίγες κάμερες μπορούν να καταρρίψουν ένα πολεμικό ελικόπτερο.
Η άποψη μου, που σύντομα θα «ανατιναχτεί» από τον Assange μαζί με περίπου οτιδήποτε άλλο έχω προκαθορίσει με βάση το τι έχω διαβάσει για το πρόσωπο του, είναι ότι αυτό το βίντεο ήταν μια στιγμή μεταμόρφωσης για το WikiLeaks. Αλλά ακριβώς πριν του το σερβίρω, ένας ευπαρουσίαστος μουσάτος φοιτητής που παρευρέθηκε στην ομιλία αναπηδάει: «Julian, πριν φύγεις, μπορώ απλά να σου σφίξω το χέρι», λέει, «γιατί πραγματικά λατρεύω αυτό που κάνεις και είσαι κάτι σαν ήρωας, πραγματικά είσαι κάτι σαν ήρωας». Σφίγγουν τα χέρια. Το εικόνισμα και το παπαδάκι. Ο παραλληλισμός με τον Warhol δυναμώνει ακόμη περισσότερο: ο Assange ως ιμπρεσσάριος μίας νέας μορφής νέων.
Λοιπόν, πάλι στην παραπάνω άποψη μου. Ρωτάω «άλλαξε τα πάντα το βίντεο του Απρίλη»; Η ερώτηση είναι ρητορική, γιατί είμαι αρκετά βέβαιος ότι έτσι πρέπει να είναι. «Όχι», απαντάει. «Στους δημοσιογράφους πάντα αρέσει μία δικαιολογία για το γιατί μιλάνε για κάτι τώρα ενώ δεν μιλούσαν γι'αυτό μία βδομάδα πριν. Πάντα τους αρέσει να λένε πως κάτι είναι καινούργιο». Δέχεται, όμως, πως ο σκοπός του WikiLeaks αναπτύσσεται ραγδαία. Στην αρχή της ομιλίας του είπε πως το κεφάλι του ήταν «γεμάτο με τόσα πράγματα αυτή τη στιγμή», σαν να ήθελε να δικαιολογήσει την ασύντακτη, αδόμητη φύση της παρουσίασης του. Τι είδους πράγματα; «Προσπαθούμε να βρούμε οικονομικούς πόρους εδώ και έξι μήνες», λέει, «οπότε κάναμε πολύ λίγες δημοσιεύσεις και τώρα έχουμε μία τεράστια ουρά υλικού που υποβλήθηκε και συσσωματώθηκε. Δουλεύουμε πάνω σ'αυτό, όπως και στο τεχνικό μας σύστημα για να επισπεύσουμε τη ροή δημοσιεύσεων».
Το WikiLeaks έχει προσωπικό μόλις πέντε άτομα σε πλήρη απασχόληση συν άλλους σαράντα που, λέει, «πολύ συχνά κάνουν πράγματα», υποστηριζόμενο από οκτακόσιους περιστασιακούς βοηθούς και δέκα χιλιάδες υποστηρικτές και δωρητές – μία άμορφη, αποκεντρωμένη δομή, που μπορεί να γίνει το μοντέλο για πολλούς δημοσιογραφικούς οργανισμούς στο μέλλον, καθώς οι υπάρχουσες δομές «εργοστασιών δημοσιογραφίας» θα ξεπεραστούν και θα αποδειχθούν οικονομικά θνησιγενείς. Είναι μια εύθραυστη στιγμή στην ανάπτυξη αυτού που ο Assange προτιμά να θεωρεί ως «κίνημα». «Έχουμε όλα τα προβλήματα που έχει ένας αναπτυσσόμενος οργανισμός που μόλις ξεκίνησε», λέει, «συνδυασμένα με ένα άκρως αντίθετο περιβάλλον και την κρατική κατασκοπεία».
Ο κίνδυνος εισχώρησης της Υπηρεσίας Πληροφορίων στο WikiLeaks είναι οξύς. «Δυσκολεύει την γρήγορη προσέλκυση νέων ταλέντων», λέει, «καθώς καθένας πρέπει να ελεγχθεί, δυσχεραίνοντας την εσωτερική επικοινωνία γιατί κάθε τι πρέπει να κωδικοποιηθεί, όπως πρέπει και να εγκαθιδρυθούν διαδικασίες ασφαλούς διαχείρισης. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε σε μηνύσεις». Στα θετικά, η πρόσφατη οικονομική εξόρμηση απέφερε ένα εκατομμύριο δολάρια, κυρίως από μικροδωρητές. Οργανισμοί με μεγάλη οικονομική βάση, από την άλλη, δεν συγχρωτίζονται με το WikiLeaks λόγω πολιτικών υποψιών, ανησυχιών για το νόμιμο της δημοσίευσης στο διαδίκτυο υλικού που είναι προϊόν διαρροής, και του συνήθους προβλήματος ότι δυτικοί χρηματοδοτικοί οργανισμοί ευχαρίστως συνυπογράφουν αποκαλυπτική δουλειά πάνω σε ατασθαλίες στον αναπτυσσόμενο κόσμο αλλά είναι λιγότερο δεκτικοί στο να κοιτάξουν στις σκοτεινές γωνίες των αποκαλούμενων πρωτοκοσμικών χωρών.
Είναι το WikiLeaks το δημοσιογραφικό μοντέλο του μέλλοντος; Δίνει μία χαρακτηριστικά πλάγια απάντηση. «Παντού στον κόσμο, τα σύνορα μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού ενός οργανισμού καθίστανται δυσδιάκριτα. Στο στρατό, η χρήση εξωτερικών συνεργών σημαίνει ότι το τι είναι στρατός και τι δεν είναι στρατός καθίσταται δυσδιάκριτο. Στα νέα, βλέπεις την ίδια τάση – τι είναι και τι δεν είναι εφημερίδα; Σχόλια σε ιστότοπους από το ευρύ κοινό και απο υποστηρικτές...». Χάνει τον ειρμό των σκέψεων του, οπότε τον πιέζω να κάνει μία πρόβλεψη για τη μορφή των μέσων ενημέρωσης σε περίπου μία δεκαετία από τώρα. «Για τον οικονομικό και τον εξειδικευμένο τύπο, τα πράγματα θα είναι στην πλειονότητα τους τα ίδια – η καθημερινή σύνοψη του τι χρειάζεται να γνωρίζεις για να τρέξεις την επιχείρηση σου. Αλλά για πολιτική και κοινωνική ανάλυση, το θέμα θα είναι τα κινήματα και τα δίκτυα. Μπορείς ήδη να το δεις να συμβαίνει».
Ο Assange πρέπει να είναι προσεκτικός με την προσωπική του ασφάλεια. Ο Bradley Manning, ένας εικοσιδυάχρονος αναλυτής του αμερικάνικου στρατού, συνελήφθηκε και του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για την πιθανολογούμενη προσφορά στο WikiLeaks του βίντεο της επίθεσης στη Βαγδάτη, ενώ οι αμερικάνικες αρχές πιστεύουν ότι η οργάνωση έχει και άλλο βίντεο από την επίθεση στο αφγανικό χωριό Γκρανάι κατά τη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν πολλοί πολίτες. Περαιτέρω υπάρχουν αμφιλεγόμενες φήμες ότι ενδέχεται το WikiLeaks να κατέχει 260.000 εμπιστευτικά διπλωματικά τηλεγραφήματα, και έχει γραφεί ότι οι αμερικάνικες αρχές θέλουν να συνομιλήσουν με τον Assange για όλο αυτό το υλικό, η δημοσίευση του οποίου λεν πως θα υπονόμευε την εθνική ασφάλεια. Κάποιες πηγές με συνδέσμους στις υπηρεσίες πληροφοριών τον προειδοποίησαν ότι κινδυνεύει, και τον συμβούλεψαν να μην ταξιδέψει στις Η.Π.Α.. Αρνείται να επιβεβαιώσει ότι ο Manning ήταν η πηγή του βίντεο της Βαγδάτης, αλλά λέει πως οποιοσδήποτε το διέρρευσε ήταν «ήρωας».
Κατά τη διάρκεια της ομίλιας, άκουσα έναν άντρα να λέει στον διπλανό του: «Λες να υπάρχουν μυστικοί εδώ; Οι Η.Π.Α. τον κυνηγάν, ξέρεις». Και φυσικά είναι δυνατό. Αλλά το ότι δίνει μία ομιλία σε διακόσιους φοιτητές στο κέντρο του Λονδίνου δεν υποδεικνύει κάποιον που φοβάται ασύμμετρη ανταπόδωση. Από την άλλη, ο οργανωτής της ομιλίας μου λέει πως ο Assange τείνει να μην μένει στο ίδιο μέρος δύο συνεχόμενα βράδια. Οπότε παίρνει τις απειλές στα σοβαρά; «Όταν τις λαμβάνεις για πρώτη φορά, πρέπει να τις πάρεις αρκετά σοβαρά. Κάποιοι πολύ παλιοί με συμβούλεψαν για το ότι υπάρχουν σημαντικά προβλήματα, αλλά τώρα τα πράγματα είναι καθαρά. Οι δημόσιες δηλώσεις από το Υπουργείο Εσωτερικών των Η.Π.Α. ήταν λογικές στην πλειοψηφία τους. Κάποιες δηλώσεις που έγιναν κατ'ιδίαν δεν ήταν λογικές, αλλά η συμπεριφορά αυτών των κατ'ιδίαν δηλώσεων άλλαξε τον περασμένο μήνα και έγινε πιο θετική».
Ο Assange, παρότι κομπιάζει, αποπνέει αυτοπεποίθηση, ακόμη και απουσία σεμνότητας. Όταν τον ρωτάω κατά πόσο η ταχεία ανάπτυξη και η αυξανόμενη σημασία του WikiLeaks τον εκπλήσσει, λέει όχι. «Είχα πάντα την πεποίθηση ότι η ιδέα θα πετύχαινε, αλλιώς δεν θα είχα ξοδέψει τον χρόνο μου πάνω της ούτε και θα ειχα ζητήσει από άλλον κόσμο να ξοδέψει χρόνο πάνω της». Ξόδεψε αρκετά μεγάλο μέρος αυτού του χρόνου πρόσφατα στην Ισλανδία, όπου η ελευθερία της πληροφορίας προστατεύεται και όπου έχει υψηλού επιπέδου υποστηρικτές. Εδώ έγινε η πολύπλοκη δουλειά της αποκρυπτογράφησης του βίντεο της επίθεσης της Βαγδάτης. Αλλά λέει ότι ουσιαστικά δεν έχει βάση. «Είναι όπως και με έναν πολεμικό ανταποκριτή, είμαι παντού», λέει. «Ή όπως με τον οποιονδήποτε φτιάχνει μία πολυεθνική, όπου πηγαίνεις να επισκεφθείς όλα τα τοπικά γραφεία. Έχουμε υποστηρικτές σε πολλές χώρες».
Ο Assange γεννήθηκε στο Queensland της Αυστραλίας το 1971 σε μία οικογένεια που ακούγεται πολύ αντισυμβατική – εδώ, κάποιος πρέπει να βασιστεί σ'αυτές τις έμμεσες πηγές για τις οποίες με προειδοποίησε, και πραγματικά θα βοηθούσε να δει κανείς τα έγγραφα. Οι γονείς του έτρεχαν έναν περιοδεύοντα θίασο, και πήγε σε τριανταεφτά διαφορετικά σχολεία (αν και κάποιες πηγές υπονοούν ότι η μητέρα του πίστευε ότι το σχολείο προωθούσε την ανεκτικότητα στην εξουσία, οπότε και τον μόρφωσε κυρίως στο σπίτι). Οι γονείς του χώρισαν, η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε, και υπήρξε ένας καυγάς με τον νέο της σύζυγο που την οδήγησε να διαφύγει με τον Julian και τον ετεροθαλή αδερφό του. Φέρνουν όλα στο μυαλό πολύ τον Warhol για να είναι αληθινά, αλλά υποθέτω ότι πρέπει να τα εμπιστευτούμε. Δεν υπάρχει χρόνος να τον ρωτήσω για την ιστορία της ζωής του, και δεν νομίζω να ενδιαφερόταν ιδιαίτερα να μου την πει εάν ο χρόνος υπήρχε. Οι απαντήσεις του είναι, σε γενικές γραμμές, σύντομες και με κάποια διστακτικότητα, και όταν τον ρωτάω εάν υπάρχει κάτι που το WikiLeaks δεν θα δημοσίευε λέει «Αυτή δεν είναι μία ενδιαφέρουσα ερώτηση», με την απαλή αυστραλέζικη του προφορά, και δεν επεκτείνεται. Ο Assange δεν είναι κάποιος που αισθάνεται την ανάγκη να συνεχίσει τη συζήτηση.
Ερωτεύτηκε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές όταν ήταν έφηβος, έγινε πεπειραμένος χάκερ και σχημάτισε μία ομάδα ονόματι Διεθνείς Ανατρεπτικοί, η οποία μπήκε στους υπολογιστές του αμερικάνικου Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Παντρεύτηκε στα 18, και σύντομα απέκτησε γιό με την σύζυγο του, αλλά ο γάμος χάλασε και πάλεψε μία μακρά μάχη για την κηδεμονία η οποία, λέει, τσιμέντωσε την έλλειψη εμπιστοσύνης που έχει για την εξουσία. Υπάρχουν επίσης υπόνοιες ότι αισθάνθηκε πως κάποιοι άνθρωποι στη κυβέρνηση συνωμοτούσαν εναντίον του. Έτσι, έχουμε μία πλήρη δημοσιογραφική εικόνα: ειδικός των υπολογιστών με δύο δεκαετίες εμπειρίας ως χάκερ, εχθρότητα στην εξουσία, θεωρητικός συνωμοσιών. Το να φτιάξει το WikiLeaks στα 36 του, φαντάζει ως αναπόδραστη κίνηση.
«Αυτή η εξήγηση είναι περισσότερο σαν να βλέπει κάτι ένας δημοσιογράφος τώρα και να προσπαθεί να βρει μία λογική εξήγηση αργότερα», λέει. «Έτσι παράγεται η ιστορία εν γένει. Βλέπουμε κάτι τώρα και προσπαθούμε να φτιάξουμε μία ιστορία που να είναι συνεκτική και να το εξηγεί. Αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι. Είναι αληθές ότι υπάρχουν συγκεκριμένες ικανότητες που έχω, και ήμουν τυχερός να είμαι σε μία δυτική χώρα με πρόσβαση σε οικονομικούς πόρους και στο διαδίκτυο, και υπάρχουν πολλοί λίγοι άνθρωποι που έχουν τη συγκέντρωση ικανοτήτων και συνδέσμων που έχω εγώ. Είναι επίσης αληθές ότι πάντα ενδιαφερόμουν για την πολιτική, τη γεωπολιτική, και σε κάποιο βαθμό για την εχεμύθεια». Ουσιαστικά δεν είναι απάντηση, αλλά αυτό είναι όλο. Και πάλι σαν τον Warhol, υπάρχει ένας αέρας καλλιεργημένης ασάφειας.
Στην ομιλία του, ο Assange είπε ότι δεν ανήκει ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερά - οι εχθροί του προσπαθούν συνεχώς να του κολλήσουν ταμπέλες για να υποσκάψουν την οργάνωση του. Αυτό που έχει σημασία είναι, πρώτα και κύρια, να δημοσιοποιηθεί η πληροφορία. Συνοψίζει την φιλοσοφία του ως «πρώτα τα γεγονότα, παρακαλώ». «Μετά θα δούμε τι θέλουμε να κάνουμε μ'αυτά. Δεν μπορείς να κάνεις οτιδήποτε λογικό χωρίς να ξέρεις σε τι κατάσταση μπλέχθηκες». Αλλά αν και απορρίπτει πολιτικές τεμπέλες, λέει ότι το WikiLeaks έχει τον καταδικό του ηθικό κανόνα. «Έχουμε αξίες. Είμαι ακτιβιστής πληροφορίας. Βγάζεις την πληροφορία έξω, στους ανθρώπους. Πιστεύουμε ότι ένα πλουσιότερο πνευματικό και ιστορικό αρχείο που είναι πιο πλήρες και πιο ακριβές είναι εγγενώς καλό και δίνει εργαλεία στυς ανθρώπους να κάνουν έξυπνες επιλογές». Λέει ότι εκπεφρασμένα ένα μέρος του στόχου τους είναι να υπογραμμίσουν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανεξάρτητα του που γίνονται ή του ποιός τις κάνει.
Έχει περιγράψει την παροχή μίας ασφαλούς πλατφόρμας για διαρροείς - η πεποίθηση-κλειδί του είναι η προστασία των πηγών - σαν οδηγία εξ'ουρανού, και τον ρωτάω εάν αυτό θα είναι -πλέον και για πάντα- στο κέντρο της ζωής του.
Η απάντηση του με εκπλήσσει. «Έχω πολλές άλλες ιδεές, και μόλις το WikiLeaks είναι αρκετά δυνατό για να ανθίσει χωρίς εμένα θα τις εξερευνήσω. Είναι αρκετά δυνατό να επιβιώσει χωρίς εμένα τώρα, αλλά δεν ξέρω εάν θα ανθίσει».
Είναι το αποτέλεσμα που είχε το WikiLeaks στα τέσσερα χρόνια από την ίδρυση του μία εγγενής κριτική στη συμβατική δημοσιογραφία; Αποκοιμηθήκαμε πάνω στη δουλειά; «Έχει υπάρξει μία ασυγχώρητη αποτυχία στην προστασία πηγών», λέει. «Οι πηγές είναι αυτές που παίρνουν όλα τα ρίσκα. Ήμουν σ'ένα δημοσιογραφικό συνέδριο λίγους μήνες πριν, και υπήρχαν αφίσες που έλεγαν ότι χίλιοι δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν από το 1944. Είναι εξοργιστικό. Πόσοι αστυνομικοί έχουν σκοτωθεί από το 1944;»
Καταλαβαίνω λάθος, νομίζοντας ότι θρηνεί τους τόσο πολλούς δημοσιογραφικούς θανάτους. Αυτό που εννοεί, όμως, είναι το αντίθετο - όχι πόσο πολλοί δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, αλλά πόσο λίγοι. «Μόνο χίλιοι!», λέει, με τη φωνή του να ανυψώνεται λίγο όταν συνειδητοποιεί ότι δεν κατάλαβα τι εννοούσε. «Πόσοι πέθαναν σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα από το 1944; Μάλλον 40.000. Οι αστυνομικοί, που έχουν ένα σοβαρό ρόλο στο να σταματάν εγκλήματα - πολύ περισσότεροι πεθαίνουν. Παίρνουν τη δουλειά τους στα σοβαρά». Μα -διαμαρτύρομαι- οι δημοσιογράφοι παίρνουν τη δουλειά τους στα σοβαρά. «Δεν την παίρνουν», λέει. «Σχεδόν όλοι από τους χίλιους που πέθαναν από το 1944 ήταν εξωτερικοί ανταποκριτές σε μέρη σαν το Ιράκ. Πολύ λίγοι δημοσιογράφοι έχουν πεθάνει. Νομίζω ότι είναι μία διεθνής ντροπή ότι τόσο λίγοι δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος τους, ή συνελήφθησαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος τους. Πόσοι δημοσιογράφοι συνελήφθησαν την περασμένη χρονιά στης Η.Π.Α., μια χώρα με 300 εκατομμύρια κόσμο; Πόσοι δημοσιογράφοι συνελήφθησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο την περασμένη χρονιά;»
Οι δημοσιογράφοι, λέει, αφήνουν τον υπόλοιπο κόσμο να επωμισθεί τα ρίσκα και αυτοί παίρνουν τα εύσημα. Έχουν αφήσει το κράτος, τις μεγάλες επιχειρήσεις, και τα καλυμμένα συμφέροντα να αλωνίζουν εδώ και υπερβολικά πολύ καιρό. Ένα δίκτυο από χάκερς και διαρροείς, σκυμμένοι πάνω από υπολογιστές ερμηνεύοντας πολύπλοκα δεδομένα και με την αποστολή να τα διαθέσουν ελεύθερα, είναι τώρα έτοιμο να κάνει τη δουλειά καλύτερα. Το επιχείρημα είναι ικανό να ανάψει φωτιές, και θα ήμουν έτοιμος να μείνω και να το αμφισβητήσω εάν δεν σιγόπινε άσπρο κρασί και δεν ήταν έτοιμος να παραγγείλει δείπνο. Αλλά υπάρχει ένα πράγμα το οποίο θα επισημάνω. Ο αριθμός δημοσιογράφων που σκοτώθηκαν από το 1944 είναι κοντά στους 2.000. Άλλωστε, θυμηθείτε ότι η ακρίβεια, τα σωστά δεδομένα, η παρουσίαση της αφτιασίδωτης αλήθειας είναι τα πάντα στον γενναίο νέο μιντιακό κόσμο.
Πηγή: The Guardian
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου