Αναδημοσίευση από:
https://www.facebook.com/admachinagr/photos/a.107455460890026/130860825216156/?type=3&theater
LE DESPOTISME OCCIDENTAL – Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΔΕΣΠΟΤΙΣΜΟΣ (*)
Ο Gianfranco Sanguinetti είναι αυτό που λέμε «ιερό τέρας» για κάθε ριζοσπάστη.
Στο κέντρο της Καταστασιακής Διεθνούς έως το τέλος της (1972) συνέχισε τη δράση του πλάι στο Γκυ Ντεμπόρ και τα επόμενα χρόνια…
Ανάμεσα στα άλλα, του πιστώνεται το πιο απίστευτο «τρολάρισμα» του Ιταλικού κατεστημένου το 1975.
Ο Sanguinetti υποδυόμενος μέλος της άρχουσας τάξης (που κράτησε δήθεν την ανωνυμία του) δημοσίευσε κείμενο «υπεράσπισης» της Ιταλικής Δημοκρατίας, στο οποίο προτείνονταν δήθεν «διέξοδοι» στο Ιταλικό κατεστημένο, ομολογούνταν ωστόσο η σαπίλα, η προπαγάνδα και οι σκευωρίες της άρχουσας τάξης.
Σύντομα, μεγαλοεπιχειρηματίες, κυβερνητικοί κλπ επικαλούνταν το βιβλίο του «ανώνυμου» διανοούμενου, συζητούσαν τις προτάσεις του και αποδέχονταν έτσι τις παραδοχές της δημοσίευσης για τις «εγκληματικές» μεθοδεύσεις και επιδιώξεις του ιταλικού κράτους και της άρχουσας τάξης του.
Όταν με αυτό τον τρόπο εξέθεσε ανεπανόρθωτα υψηλά ιστάμενους, ο Sanguinetti αποκάλυψε την ταυτότητά του και τους ξεφτίλισε…
Ο Sanguinetti είναι Ιταλός και είναι 72 ετών. Πριν κάτι ημέρες δημοσίευσε κείμενο με τίτλο «LE DESPOTISME OCCIDENTAL» και κάποια χωρία του αναπαράγουμε εδώ.
Ολόκληρο το μεταφρασμένο κείμενο θα το βρείτε εδώ: https://
«Η μετατροπή των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών της Δύσης σ’ ένα εντελώς νέο δεσποτισμό έχει πάρει, εξαιτίας του ιού, τη νομική μορφή της «ανωτέρας βίας» (στη νομολογία η ανωτέρα βία είναι, ως γνωστόν, μια εκ των περιπτώσεων απαλλαγής ευθυνών). Και έτσι ο νέος ιός είναι, ταυτοχρόνως, ο καταλύτης του συμβάντος και το στοιχείο του αντιπερισπασμού των μαζών μέσω του φόβου. (…)
Είναι περιττό να προσθέσουμε πως το να αρπάξει κανείς μια τέτοια ευκαιρία ή να τη δημιουργήσει, δεν κάνει μεγάλη διαφορά. Από τη στιγμή που υπάρχει η πρόθεση και ο στρατηγικός σχεδιασμός, αρκεί να βρεθεί το πρόσχημα και κατόπιν ενεργεί κανείς αναλόγως.
Κανένας μεταξύ των αρχηγών των κρατών, εκτός από την αρχή, δεν προφυλάχθηκε από την ανοησία του ενός ή του άλλου.
Εν συνεχεία, όλοι αυτοί οι πολιτικοί, από τον Τζουζέπε Κόντε έως τον Όρμπαν, από τον Τζόνσον έως τον Τραμπ, κ.λπ., όσο άξεστοι κι αν είναι, σύντομα διαπίστωσαν τι τους επέτρεπε ο ιός να κάνουν με τα γερασμένα συντάγματα, τους κανονισμούς και τους νόμους. Η κατάσταση ανάγκης συγχωρεί όλη την παρανομία.
Μόλις η τρομοκρατία, που θα συμφωνήσουμε ότι της έγινε κατάχρηση, είχε εξαντλήσει το μέγιστο των δυνατοτήτων της, που τόσο καλά δοκιμάστηκαν παντού στην πρώτη δεκαπενταετία του νέου αιώνα, ήρθε πλέον ο καιρός να κάνουμε το επόμενο βήμα, όπως το προανήγγειλα από το 2011, στο κείμενό μου Από την τρομοκρατία στο δεσποτισμό.
Εξάλλου, η μέθοδος της αντιεξέγερσης που έγινε αμέσως και παντού αυτό που αποκαλείται εντελώς ψευδώς «πόλεμος ενάντια στον ιό», επιβεβαιώνει την πρόθεση που διέπει τις «ανθρωπιστικές» επιχειρήσεις ενός τέτοιου πολέμου, που δεν είναι εναντίον του ιού, αλλά εναντίον όλων των κανόνων, των δικαιωμάτων, των εγγυήσεων, των θεσμών και των ανθρώπων του παλιού κόσμου: μιλώ για τον κόσμο και τους θεσμούς που ισχύουν από την Γαλλική Επανάσταση και που τώρα, μέσα σε λίγους μήνες, εξαφανίζονται μπροστά στα μάτια μας, με την ταχύτητα που εξαφανίστηκε η Σοβιετική Ένωση.
Η επιδημία θα τελειώσει, εντούτοις όχι όλα τα μέτρα, οι δυνατότητες και οι συνέπειες που έχει προκαλέσει και με τις οποίες αυτή τη στιγμή πειραματίζονται. Γεννάμε ένα νέο κόσμο μέσα σε οδύνες. (…).
Έτσι, απότομα και τραυματικά προσαρμόζονται οι λαοί (όπως το διατύπωσε ο Μακιαβέλλι, «οι αχρειότητες πρέπει να γίνονται δια μιας, ώστε, αυτοί οι οποίοι τις υφίστανται να μην έχουν το χρόνο να τις γευτούν»): ο πολίτης έχει ήδη εδώ και καιρό εξαφανιστεί προς όφελος του καταναλωτή, ενώ ο τελευταίος τώρα περιορίζεται στο ρόλο του απλού ασθενούς όπου πάνω του ασκείται δικαίωμα ζωής και θανάτου, στον οποίο μπορεί οποιοσδήποτε να χορηγήσει οποιαδήποτε θεραπεία, ή ακόμα και να αποφασίσει να τον εξαλείψει, αναλόγως την ηλικία του (παραγωγική ή μη παραγωγική), ή σύμφωνα με οποιοδήποτε άλλο κριτήριο αποφασισμένο αυθαίρετα και αναντίρρητα, στη διακριτική ευχέρεια του περιθάλπτοντος προσωπικού ή όποιων άλλων.
Μόλις φυλακιστεί στο σπίτι ή στο νοσοκομείο, τι μπορεί να κάνει ενάντια στον καταναγκασμό, την κακοποίηση, την αυθαιρεσία;
Ο συνταγματικός χάρτης έχει ανασταλεί, στην Ιταλία για παράδειγμα, δίχως να εγείρει την παραμικρή διαμαρτυρία, ούτε καν από τον «εγγυητή» των θεσμικών οργάνων, τον Πρόεδρο Ματαρέλα.
Οι υπήκοοι, που έχουν καταστεί απλές, ανώνυμες και απομονωμένες μονάδες, δεν έχουν πλέον καμία «ισότητα» να επικαλεστούν ούτε δικαιώματα να προβάλλουν. Τα ίδια τα δικαιώματα δεν έχουν κανονιστική ισχύ, αλλά ανήκουν ήδη στη σφαίρα της διακριτικής ευχέρειας, όπως η ζωή και ο θάνατος. (…)
Δεν συζητάμε τίποτα πια, παρεκτός του χρήματος. Και ένα κράτος όπως το ιταλικό ξεπέφτει στη ζητιανιά στο μακάβριο και παράνομο Eurogroup για τα κεφάλαια που απαιτούνται για τον μετασχηματισμό της δημοκρατίας σε δεσποτισμό. Πρόκειται για αυτό το ίδιο Eurogroup που το 2015 επιδίωκε εξαναγκαστικά την απαλλοτρίωση ολόκληρης της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, του Παρθενώνα συμπεριλαμβανομένου, για να το προσφέρει σ’ ένα ταμείο τοποθετημένο στο Λουξεμβούργο, κάτω από γερμανικό έλεγχο: ακόμα και το Der Spiegel προσδιόρισε τότε τις επιταγές του Eurogroup ως «κατάλογο ωμοτήτων» για την ταπείνωση της Ελλάδας, και ο Αμπρόυζ Έβανς-Πρίτσαρντ, στην Telegraph , έγραψε ότι αν θέλαμε να χρονολογήσουμε το τέλος του ευρωπαϊκής ιδέας, εκείνη η ημερομηνία ήταν κατάλληλη. Τώρα επιτέλους το πράγμα τέλειωσε. Απομένει μόνο το ευρώ, μολονότι προσωρινά (…)
Ο νέος δεσποτισμός έχει ως εκ τούτου τουλάχιστον δύο ισχυρούς λόγους για να επιβληθεί στη Δύση: ο πρώτος είναι για να αντιμετωπίσει την εσωτερική αναταραχή που προκαλεί και που αναμένει· και ο άλλος για να προετοιμαστεί για τον εξωτερικό πόλεμο εναντίον ενός κατασκευασμένου εχθρού, κάτι που είναι επίσης ο παλαιότερος δεσποτισμός στην ιστορία, για τον οποίο δεν έχουμε να μάθουμε τίποτα παραπάνω ήδη από τον καιρό του Βιβλίου του Άρχοντα Σιάνγκ (4ος αιώνας π.χ.) ― βιβλίο που όλοι οι δυτικοί στρατηγοί θα πρέπει να βιαστούν να διαβάσουν, με τη μέγιστη προσοχή.
Εφόσον αποφασίσαμε να επιτεθούμε στον κινεζικό δεσποτισμό, οφείλουμε να αρχίσουμε να αποδεικνυόμαστε καλύτεροί του στο δικό του πεδίο: δηλαδή πιο αποτελεσματικοί, λιγότερο δαπανηροί και πιο αποδοτικοί. Κοντολογίς, ένας δεσποτισμός ανώτερος. Ωστόσο, αυτό απομένει να αποδειχθεί. (…)
Εάν ένα απλό μικρόβιο ήταν αρκετό για να καταβυθίσει τον κόσμο μας στην υποταγή στον πλέον αποκρουστικό από τους δεσποτισμούς, αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος μας ήταν ήδη έτοιμος για ένα τέτοιο δεσποτισμό που ένα απλό μικρόβιο ήταν αρκετό γι’ αυτό. Οι ιστορικοί θα αποκαλέσουν την εποχή που ξεκινάει τώρα, εποχή του Δυτικού Δεσποτισμού.».
(*)Το κείμενο (που γράφτηκε στις 1.4.2020) δημοσιεύθηκε στις 15 Απριλίου του 2020 στο mediapart.fr. Η μετάφραση είναι του Τηλέμαχου Δουφεξή Αντωνόπουλου για λογαριασμό των εκδόσεων των συναδέλφων με ξεχωριστή αναφορά στον Κώστα Λεγάκη και στην Χριστίνα Βασιλοπούλου. Όπως είπαμε αναπαράγουμε κάποια χωρία του κειμένου (μεγάλη ευθύνη να ξεδιαλέγεις χωρία από κείμενο του Sanguinetti).
Ολόκληρο το μεταφρασμένο κείμενο θα το βρείτε εδώ: https://
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου