Στις 25 ψηφίσαμε ... αλλά στις 26 δεν έφυγαν.

Στις 25 ψηφίσαμε ... αλλά στις 26 δεν έφυγαν.

Δεν ασχοληθήκαμε με την απλοϊκή καμπάνια που επέλεξαν τα προεκλογικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα σοβαρότερα λάθη ή καλύτερα οι σκόπιμες - λανθασμένες - επιλογές δεν έγιναν από την διαφημιστική καμπάνια αλλά - πολύ σοβαρότερο - έγιναν από την ίδια την εκλογική επιτροπή του κόμματος κατά την συγκρότηση των ψηφοδελτίων και των επικεφαλείς στις αυτοδιοικητικές και περιφερειακές εκλογές, επιλογές που οδήγησαν ολόκληρο το κόμμα στον απόλυτο διχασμό και τη ματαίωση κάθε δυνατότητας πολιτικής νίκης.

Ωστόσο, αν και οι εκλογές τέλειωσαν και οι δυνάμεις του καθεστώτος κυβερνάνε απτόητες, οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησαν ήδη από την πρώτη μέρα, το σχέδιο "επόμενες εκλογές" με την αφορμή της απώτερης εκλογής του προέδρου της δημοκρατίας.

Το πιθανότερο είναι πως τα κόμματα της αστικής τάξης θα τα καταφέρουν να συντονίσουν τις υπάρχουσες στο κοινοβούλιο εφεδρείες του συστήματος ώστε να αποτρέψουν μια πιθανή αστοχία στην εκλογή του προέδρου δημοκρατίας και να κυβερνήσουν, απρόσκοπτα, άλλα δύο καταστροφικά για την κοινωνία χρόνια.

Αν οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ έχουν όλο τον κοινοβουλευτικό χρόνο με το μέρος τους, η κοινωνία αντίθετα έχει εξαντλήσει κάθε όριο αντοχής.

Ας κάνει λοιπόν ο καθ' ένας αυτό που μπορεί καλύτερα. 

Οι επιτελείς σχέδια, η κοινοβουλευτική ομάδα νομοσχέδια, και η κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ με την υπόλοιπη κοινωνία να επιστρέψει στους κοινωνικούς αγώνες για να σταματήσει μόνη της, τώρα,  τον αφανισμό της. 

Και θα ανταμώσουμε στις επόμενες εκλογές όποτε και αν γίνουν.

Την κατεύθυνση την έχουν ήδη δείξει οι Ισπανοί σύντροφοι του Podemos.

Το κείμενο του Κ. Μαραγκού "ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ" περιγράφει με ιδιαίτερη ακρίβεια νομίζουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε μετά τις εκλογές και τις επιλογές που ανοίγονται για το κοινωνικό κίνημα και την αριστερά.

Το αναδημοσιεύουμε και εδώ:

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δεν αφήνουν καμία αμφιβολία. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου υπέστη μια ξεκάθαρη ήττα. Με 830 χιλ ψήφους λιγότερους (από 2,6 εκ στο 1,75 εκ) τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης θα εξέλεγαν μόλις 90 βουλευτές αν οι κάλπες είχαν στηθεί για εθνικές εκλογές. Τρεις στους 10 που τους είχαν ψηφίσει πριν από δύο χρόνια, τους έχουν πλέον εγκαταλείψει. Η φλυαρία για την ανασύνθεση της κεντροαριστεράς ή της χουντοδεξιάς δεν μπορεί να αλλάξει το ξεκάθαρο αυτό αποτέλεσμα. Τα παπαγαλάκια της συγκυβέρνησης και οι τσιρίδες των συστημικών ΜΜΕ, ας φλυαρούν όσο θέλουν, η κυβέρνησή τους από αυτή την Κυριακή με όρους αστικής δημοκρατίας είναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας. Ο δε τρίτος εταίρος τους, το θλιβερό απόκομμα της ΔΗΜΑΡ που παριστάνει τη φωνή της λογικής, εκμηδενίστηκε σε τέτοιο βαθμό που τα στελέχη του που ξημεροβραδιάζονται εδώ και χρόνια στα τηλεοπτικά πάνελ έχουν πέσει σε ανείπωτο πένθος και τώρα ζητάνε το κεφάλι του δημοφιλέστατου κατά τα άλλα αρχηγού τους. Τους ευχόμαστε καλό κατευόδιο.

Εδώ όμως τελειώνουν τα καλά νέα μαζί και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Ενώ λοιπόν το σύνθημα έλεγε “στις 25 ψηφίζουμε στις 26 φεύγουν“, οι Σαμαράδες και τα δεκανίκια τους είναι ακόμα εδώ. Ένα νέο ραντεβού για την επόμενη άνοιξη με αφορμή την προεδρική εκλογή, περισσότερο δίνει ανάσες στο Σαμαρά, και την εντύπωση μιας απότομης προσγείωσης στην πραγματικότητα. Είναι προφανές σε όποιον ζει στη χώρα τα τελευταία 4 χρόνια ότι η κυβέρνηση δεν θα έφευγε με ένα καλό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές, ούτε με ατελείωτες συζητήσεις στον “ενικό” και την “ανατροπή” για την ερμηνεία του μηνύματος της κάλπης, ούτε φανταζόμαστε με μια προσφυγή του Κατρούγκαλου στο ΣτΕ. Εξάλλου οι δημοσκόποι -δηλαδή η κρατικοδίαιτη αστική τάξη- το έχουν ξεκαθαρίσει προ πολλού: “οι πολίτες δεν θέλουν πρόωρη προσφυγή στις κάλπες”. “Οι κυβερνήσεις αλλάζουν μόνο με εθνικές και όχι με ευρωεκλογές”, θα συμπληρώσουν οι έγκριτοι συνταγματολόγοι και οι έμπειροι δημοσιογράφοι του Μέγκα, του Αντ1 και του Σκάι. Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση στο βαθμό που η άρχουσα τάξη και η τρόικα δεν βλέπουν μια εναλλακτική λύση που να τους εξυπηρετεί θα παραμένει στη θέση της. Το πολύ-πολύ με κάποιο ανασχηματισμό και ίσως με το κάψιμο ορισμένων υπουργών, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα κοιτάξουν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις δίνοντας χρόνο στα επιτελεία τους να μαγειρέψουν μια ανασύνθεση του κυβερνητικού στρατοπέδου προκειμένου να είναι έτοιμοι για τις κάλπες αν αυτές στηθούν με αφορμή την προεδρική εκλογή μέχρι την επόμενη άνοιξη.

Η αριστερά

 

Η αριστερά στο σύνολό της ανεξάρτητα από τις εσωτερικές μετακινήσεις σε απόλυτο αριθμό ψήφων βρίσκεται στα επίπεδα του 2012. Το Μάη ’12 στα 1,97 εκ, τον Ιούνιο 2,05 εκ και τώρα 2,03 εκ. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Αφενός ότι ο κόσμος αυτός συνεχίζει να ελπίζει στην αριστερά, αφετέρου όμως έχει σταματήσει η γενικότερη αριστερή στροφή που κυρίως έλαβε χώρα εξαιτίας όχι τόσο του μνημονίου όσο της ριζοσπαστικοποίησης από τους αγώνες της διετίας 2010-2012. Είναι προφανές λοιπόν ότι η συνταγή του ώριμου φρούτου και της διαρκούς συσσώρευσης της αγανάκτησης έχει φάει τα ψωμιά της. Επιπλέον οι ενισχύσεις που περίμενε το επιτελείο του Σύριζα από τα ανοίγματά του προς το κοινό της κεντροαριστεράς δεν έφτασαν ποτέ προτιμώντας να ανακυκλωθούν στο Ποτάμι. Ότι ήταν να δούμε από όλα αυτά το έχουμε ήδη δει από το Μάη του 2012.

Η ευρωκάλπη έδειξε εντούτοις ότι ο Σύριζα ακόμα και αν έχασε 150 χιλ από τον προπέρσινο Ιούνη παραμένει η ηγεμονική δύναμη στην αριστερά και στο ενδεχόμενο εθνικών εκλογών θα συσπειρώσει ξανά το συντριπτικό ποσοστό των αριστερών ψηφοφόρων ακόμα και αν η ηγεσία του επιμένει να δίνει εγγυήσεις ότι θα είναι φρόνιμο παιδί και δεν θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Η νίκη της Δούρου στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, η οριακή ήττα του Σακελλαρίδη και η νίκη της Αριστεράς στη συντριπτική πλειοψηφία των Δήμων που διεκδίκησε σε δεύτερο γύρο, δείχνει ότι σε συνθήκες οριακής πόλωσης και άμεσου κυβερνητικού διακυβεύματος, η συσπείρωση του κόσμου της αριστεράς και των ανθρώπων που δεν επενδύουν στην αντίδραση για το μέλλον τους, μπορεί να είναι ψηλότερη από τη συσπείρωση του αντίπαλου στρατοπέδου. Αυτό δεν σημαίνει ότι το προχθεσινό ποσοστό είναι ψήφος εμπιστοσύνης στις επιλογές προσαρμογής του ηγετικού επιτελείου του Σύριζα. Παρόλα αυτά, όσοι περίμεναν να εκφραστεί η αριστερή δυσαρέσκεια για τις κωλοτούμπες της ηγεσίας του Σύριζα στις κάλπες, μάλλον θα απογοητεύτηκαν. Το ψηφοδέλτιο του Σύριζα παραμένει ενστικτωδώς για τον κόσμο της αριστεράς και όσων στέκονται απέναντι στην κυβέρνηση και τα μνημόνιά της ένα εργαλείο πολιτικής αποσταθεροποίησης, όσο και να κατηγορεί κανείς και δικαίως την ηγεσία του Σύριζα για τα αλλεπάλληλα διαπιστευτήρια προς την αστική τάξη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτό δεν σχετίζεται με τις αυταπάτες που μπορεί να έχει ή να μην έχει το 1,5 και αύριο ίσως τα 2 εκ. κόσμος που θα το ψηφίσει. Κάποιοι μπορεί να επενδύουν στο Σύριζα το μέλλον του σοσιαλισμού, άλλοι για να γυρίσουν το ρολόι στη δεκαετία του ’80 ή του ’90, οι περισσότεροι όμως για να προκαλέσουν την πτώση της κυβέρνησης που εφαρμόζει τις πολιτικές των τελευταίων 4 χρόνων, ή έστω για να πάρουν μια ανάσα από το σκυλολόι που θέλει να κάνει τη χώρα σαν τα μούτρα του Άδωνη ή και του Κασιδιάρη. Όλοι καταλαβαίνουν ότι μια ψήφος σε ένα άλλο αριστερό ψηφοδέλτιο μάλλον δεν προκαλεί τον ίδιο ντόρο, είτε γιατί τα ποσοστά είναι αμελητέα και εξαφανίζονται κάτω του 1%, είτε γιατί η άλλη επιλογή είναι το ΚΚΕ που το μοναδικό του ενδιαφέρον είναι να γκρεμιστεί πρώτα ο Σύριζα και μετά η κυβέρνηση που έχουμε μέσα στη μούρη μας. Και ένα κόμμα που επιμένει αυτιστικά ότι είναι το ίδιο ο Συριζα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, λειτουργεί περισσότερο σαν πλυντήριο του συστήματος παρά σαν τον πιο ανυποχώρητο αντίπαλό του.

Επομένως η οποιαδήποτε άλλη αριστερά αν έχει να πει κάτι περισσότερο από τον Σύριζα (και δεν ψάχνει απλώς άλλοθι για τις δικές της ανεπάρκειες) μπορεί να το πει και να το πράξει πέρα από τις κάλπες, επιταχύνοντας τις εξελίξεις από άλλους δρόμους, και οι ψήφοι στο Σύριζα δεν αποτελούν εμπόδιο για οποιοδήποτε άλλο -εξωκοινοβουλευτικό- σχέδιο. Το πρόβλημα όμως με την άλλη αριστερά δεν είναι ότι την εμποδίζουν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες προς τον Σύριζα, αλλά ότι και αυτή δεν έχει να μας δείξει έναν άλλο δρόμο πέρα επίσης από τις κάλπες, ή έστω τα γνωστά -αλλά πλέον βαρετά- “πάρε την υπόθεση λαέ… μην σκύβεις το κεφάλι”, που όλοι ακούνε βερεσέ, ακόμα και το ίδιο το μυθικό υποκείμενο στο οποίο απευθύνονται.

Αυτή η αριστερά γίνεται έξω φρενών με τον Σύριζα, όχι γιατί έχει κάτι παραπάνω να προσθέσει, αλλά γιατί νοιώθει αυτό που ένιωθε κάποτε το ΚΚΕ με το ΠΑΣΟΚ, ότι κάποιος της κλέβει για ακόμα μια φορά τις ψήφους που υποτίθεται της ανήκουν (;) επιβεβαιώνοντας έτσι ότι (και για αυτήν την αριστερά) η κάλπη είναι ο αποφασιστικός παράγοντας για το επόμενο βήμα. Αν πράγματι είχε έναν ορίζοντα πέρα από τις κάλπες, τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και την αστική νομιμότητα, δεν θα φθονούσε τον Σύριζα, αλλά θα τον ενέτασσε -ως εργαλείο- σε ένα δικό της επαναστατικό σχέδιο. Έτσι αντί να νιώθει ότι διαρκώς απειλείται από τον Τσίπρα, και να προσπαθεί μάταια να τον ανταγωνιστεί, σε “σχέδια Β” και άλλες “συμπορεύσεις” δήθεν πιο αυθεντικές από τον Σύριζα, θα αναγνώριζε χωρίς να νοιώθει ενοχές την ουσία πίσω από το 1,5 εκ. ψήφους που αλιεύει ο Σύριζα και θα έχτιζε ένα “σχέδιο Β” για την επανάσταση και όχι για “να αποκτήσει η Ελλάδα τα δικά της εργαλεία άσκησης νομισματικής πολιτικής”.

Λοιπόν για να μην μπερδευόμαστε. Ο κόσμος, ο πολύς ο κόσμος, όταν πάει στις κάλπες δεν πάει ούτε για να ρίξει τον καπιταλισμό, ούτε για να εκφράσει την ιδεολογική του πίστη σε ένα όραμα για την επόμενη χιλιετία, ούτε για να τιμωρήσει τον Τσίπρα που δεν είναι επαρκώς αριστερός όπως υποτίθεται θα όφειλε. Ο κόσμος ψηφίζει γενικώς, -και ειδικώς Τσίπρα- για να κάνει άμεσα τη δουλειά του. Για τον δεξιό συντηρητικό, εγωκεντρικό ψηφοφόρο η δουλειά αυτή είναι να βολέψει την πάρτη του, δεν πα να πεθαίνουν γύρω του από την πείνα. Για τον εργαζόμενο που σκέφτεται ως τέτοιος, για τον άνεργο που δεν φθονεί τον εργαζόμενο αλλά τον βλέπει σαν σύμμαχο, για τον αριστερό και προοδευτικό πολίτη που τον ενδιαφέρουν κοινωνικές λύσεις με στοιχειώδη δικαιοσύνη και όχι να βλέπει γύρω του τα λαμόγια να λυμαίνονται τη δημόσια περιουσία και τα φασιστόμουτρα να τρομοκρατούν τους “μη επαρκείς” φυλετικά, κοινωνικά και πολιτικά Έλληνες, η δουλειά που μπορεί να γίνει με τις κάλπες είναι να φύγει αυτή εδώ η κυβέρνηση. Κανείς δεν ψηφίζει για κάποια επανάσταση, γιατί πολύ απλά οι επαναστάσεις δεν γίνονται με μυστικές ψηφοφορίες, ούτε αποφασίζονται μαζί με τους κοιμισμένους. Γι’ αυτό ακόμα και να πιστεύει κανείς στην επανάσταση δεν έχει νόημα να το δείχνει αυτό σε μια κάλπη, αλλά να δει ποια ψήφος βοηθάει εκείνη τη στιγμή στην αποσταθεροποίηση του αντιπάλου και σε ένα εν δυνάμει -εδώ ζητάμε πολλά- επαναστατικό σχέδιο, που εξυπακούεται δεν μπορεί να έχει ουδεμία σχέση με κάλπες και με παραβάν γεμάτα με γριές και χαζεμένους.  Η πέραν του Σύριζα αριστερά, βλέπει στο Σύριζα, μόνο την μία πλευρά του, αυτή της προσπάθειας συνεννόησης με το σύστημα, αυτή που μοιάζει με το ΠΑΣΟΚ. Δεν βλέπει όμως ότι υπάρχει και μια άλλη που παραμένει μη ελέγξιμη και η οποία είναι μη ελέγξιμη γιατί το μοντέλο διαχείρισης που χτίζει αυτή την ώρα ο ελληνικός καπιταλισμός, δεν αφήνει περιθώρια για κανένα πειραματισμό, από αυτούς που οραματίζονται διάφορα καπετανάτα μέσα στο Σύριζα. Αυτό είναι που τρομάζει τον Γιούνκερ, τον Σουλτς που ψηφίζει για κομισάριο της ΕΕ τον Γιούνκερ, τη Μέρκελ, και σύσσωμη την ευρωπαϊκή ιερά συμμαχία. Όσο και να τους λέει ο Τσίπρας ότι η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και ότι αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς (εδώ υπερβάλει), όσο κι αν ο Σταθάκης κι ο Δραγασάκης υπόσχονται ότι το χρέος στο τέλος θα πληρωθεί και δεν θα γίνουν μονομερείς ενέργειες, όσα πανό και να κρατήσουν οι βουλευτές τους στις μπατσοδιαδηλώσεις, ο Σύριζα θα συνεχίζει να αποτελεί στο συλλογικό υποσυνείδητο της άρχουσας τάξης στις σημερινές τουλάχιστον συνθήκες, επιλογή “καταστροφής της χώρας”. Αυτό που φοβούνται με το Σύριζα δεν είναι ότι θα φέρει τον σοσιαλισμό. Αυτό εξάλλου δεν το υπόσχεται ο Σύριζα πουθενά. Ούτε καν φοβούνται μια κυβέρνηση της Αριστεράς, γιατί και αυτή έχει γίνει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Αυτό που φοβούνται είναι ότι μια κυβέρνηση με τον Σύριζα θα τα κάνει μαντάρα και έτσι θα βουλιάξει το μνημονιακό πρόγραμμα, χωρίς καν να έχει καταγγελθεί. Και γι’ αυτό δεν χρειάζεται να κάνει πολλά ο ίδιος ο Σύριζα και τα μεγαλοστελέχη του. Αρκεί η παρουσία του και η κακή φήμη, που καλλιεργεί γι’ αυτόν η κυρίαρχη προπαγάνδα μέσα και έξω από τη χώρα.

Για όποιον λοιπόν επιδιώκει να πάει τα πράγματα πέρα από κει που νομίζει ο Σύριζα ότι πρέπει να φτάσουν, όχι μόνο δεν θα τον εμπόδιζε η πτώση της κυβέρνησης των μνημονίων μέσα από μια εκλογική νίκη του Σύριζα, αλλά αντίθετα θα επιτάχυνε τις εξελίξεις. Και όσο ο Σύριζα διστάζει αντιλαμβανόμενος κάθε φορά που παίζεται αυτό το ενδεχόμενο ότι θα πιάσει την καυτή πατάτα στα χέρια του, άλλο τόσο πρέπει να σπρωχτεί. Αυτό δεν σημαίνει καμία υποταγή στον Σύριζα ούτε φυσικά στην κυβέρνηση που θα φτιάξει την επόμενη μέρα. Αλλά μας ενδιαφέρει η ψυχολογία της εργατικής τάξης, των άνεργων, της νεολαίας, όλων όσων έχουν χτυπηθεί από την κρίση, έχουν παλέψει αυτά τα χρόνια όσο μπορούσαν και όσο άντεχαν, ενάντια στην καταστροφή της ζωής τους και που βλέπουν μια ελπίδα στην αριστερά και όχι ας πούμε στη ΧΑ, ούτε φυσικά στα παραμυθάκια του Σαμαρά περί εξόδου από το τούνελ. Αν η ψυχολογία του κόσμου μας αλλάξει με μια τέτοια ανατροπή και εξαιτίας της ξεσπάσει μια δεύτερη διετία σκληρών αγώνων, ε τότε αξίζει να επενδύσει κανείς σε ένα τέτοιο σενάριο. Το άλλο σενάριο είναι να πούμε ότι όλα αυτά δεν μας ενδιαφέρουν, ότι όλοι οι διαχειριστές είναι ίδιοι και να είμαστε ιδεολογικά συνεπείς όσο είναι και το ΚΚΕ. Όμως στην πραγματικότητα μια επανεκλογή του Σαμαρά στις επόμενες εκλογές, ή τώρα μια πρωτιά, θα εκλαμβάνονταν από τον κόσμο για τον οποίο συζητάμε ως μια συντριπτική ήττα. Το συμπέρασμα που θα έβγαζαν είναι ότι η πλειοψηφία στηρίζει την κυβέρνηση, ότι δεν γίνεται τίποτα, ο κόσμος δεν χαμπαριάζει, όλα είναι μάταια, τσάμπα οι αγώνες και η άμυνα εδώ και εκεί. Σε ένα τέτοιο κλίμα οι Σαμαράδες θα μας έπαιρναν και τα σώβρακα.

Το αστικό μπλοκ εξουσίας

 

Κοιτάζοντας ωστόσο τα αποτελέσματα με μια διαφορετική οπτική θα βλέπαμε ότι ναι μεν οι κυβερνητικοί εταίροι βρίσκονται στο 30%, ωστόσο οι ιδεολογικοί τους χώροι (σαφέστατα τοποθετημένοι στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος) διατηρούν ισχυρές εφεδρείες. Η ΝΔ μπορεί να έχει 23% αλλά η πολυκατοικία του “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” διατηρεί ακόμα ένα 43% το οποίο σε μια κρίσιμη αναμέτρηση μάλλον δεν θα διαλέξει Σύριζα, ακόμα και αν σιχτιρίζει για το μνημόνιο, τους μασόνους και τους Γερμανούς. Επίσης πρέπει να λάβει κανείς υπόψη ότι μισό εκατομμύριο από την πολυκατοικία δεν ψήφισε στις ευρωεκλογές, ενώ είχε ψηφίσει πριν δύο χρόνια και ένα μέρος από αυτούς ψήφισε και στις αυτοδιοικητικές και μάλλον όχι αριστερά. Ακόμα μια εφεδρεία, που ελπίζουμε βεβαίως να μην εμφανιστεί ξανά στα παραβάν.

 

Θα ήταν περιττό επίσης να μιλήσουμε για το μισό και πλέον εκατομμύριο της ΧΑ που αυξάνει όχι μόνο τα ποσοστά της αλλά και τις ψήφους κατά 100 περίπου χιλιάδες. Για το συγκεκριμένο θέμα θα επανέλθουμε αλλά όχι τώρα. Παρόλα αυτά με δεδομένο ότι η ΧΑ όχι μόνο διατηρεί τσιμενταρισμένη, αλλά ενισχύει την επιρροή της, τα περιθώρια ελιγμών του Σαμαρά ολοένα και στενεύουν προκαλώντας μια εκ νέου κρίση προσανατολισμού της ΝΔ. Από τη μία ο Φαήλος να μιλάει για στροφή στον κόσμο της άκρας δεξιάς και από την άλλη το μπακογιανέϊκο σχεδόν να απέχει από τα εγκόσμια, παίζοντας το δικό του παιχνίδι κατά τόπους, περιμένοντας ίσως τη μεγάλη ρεβάνς με το Σαμαρά. Όπως και να χει η προσπάθεια ανασύνθεσης της χουντοδεξιάς δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένη, παρόλο που κανείς δεν πρέπει να υποτιμά το ταξικό ένστικτο της πολυκατοικίας.

Προς το παρόν αυτό το ένστικτο απολυμαίνει τα αντιμνημονιακά ζιζάνια. Και όντως εκεί έχουμε εξελίξεις. Η δεξαμενή της αντιμνημονιακής δεξιάς (Καμένος) που δήλωνε ότι δεν θα υποστηρίξει κυβέρνηση με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μοιάζει πλέον με μαδημένη κότα και το κοινό της αναζητά προσωρινό αποκούμπι σε σχήματα (ΛΑΟΣ, ΕΠΑΛ) που δείχνουν πρόθυμα να συμβάλουν όταν το χρειαστεί η πατρίς. Έτσι στους εσωτερικούς συσχετισμούς της πολυκατοικίας ενισχύονται κατά 250 χιλ οι ΛΑΟΣ, ΧΑ, Πολύδωρες και άλλα ακροδεξιά σχήματα που σαφώς τονίζουν τα ιδεολογικά αντικομμουνιστικά τους χαρακτηριστικά. (Χωρίς ΑΝΕΛ και χωρίς Δημαρ η κυβέρνηση “κοινωνικής ή εθνικής σωτηρίας” με ποιους θα φτιαχτεί;) Αντίστοιχα 250 χιλ ήταν οι απώλειες του Καμένου (τυχαίο;) που σημαίνει ότι ο λαός της δεξιάς απορρίπτει ακόμα και την υποψία συνεργασίας με την αριστερά και αυτό ακριβώς υποδηλώνει η πτώση των ΑΝΕΛ καθώς και η αποχή του μισού εκατομμυρίου δεξιών που δεν πήγαν αυτή τη φορά στις κάλπες. Άλλωστε το ξεδόντιασμα των ΑΝΕΛ έχει ήδη ξεκινήσει από καιρό (Μαρκόπουλος, Ζώης, Μανώλης κλπ) και συνεχίζεται μέχρι σήμερα (Καπερνάρος) μέχρι την τελική εξαφάνισή του. Ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει τον τρόπο του να βάζει σε τάξη τα άτακτα παιδιά του, αν και οι συνθήκες δυσκολεύουν τις προσπάθειες ανασυγκρότησης του συστημικού κομματικού μπλοκ.

Η ελιά, το ποτάμι και οι μαύρες πλερέζες

 

Η λεγόμενη κεντροαριστερά είναι αλήθεια ότι διατηρεί ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους και ένα ποσοστό κοντά στο 20%. Όμως στην πραγματικότητα είναι ένα σκορποχώρι. Η Δημαρ είναι ήδη ένα πτώμα που ψάχνει νεκροταφείο για την νεκρώσιμη ακολουθία. Το 1,2% που την υποστήριξε μέσα στην πικρία του από τον τρόπο που προσπαθούν να τη θάψουν οι πατροκτόνοι του Κουβέλη (Παπαδόπουλος, Οικονόμου, Ψαριανός) μπορεί να αντιδράσει εχθρικά σε κάθε προσπάθεια ανασύνθεσης υπό τον Βενιζέλο και το Λοβέρδο. Από την άλλη, ο τρέντι περίγυρος του Θεοδωράκη δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι βλέπει θετικά τα υπολείμματα του “παλιού πολιτικού συστήματος” ακόμα κι αν ο αρχηγός τους αποφάσισε να συγκατοικήσουν στα έδρανα του ευρωκοινοβουλίου. Όλοι αυτοί που έχει μαζέψει το συγκρότημα Λαμπράκη/Μπόμπολα ευελπιστούν να παίξουν το δικό τους παιχνίδι στη νέα μοιρασιά της πίτας. Άτομα απολίτικα που μέχρι τώρα παρίσταναν τις χαρούμενες γλάστρες του μιλένιουμ και τρώγανε από τα κρυφά κονδύλια του υπουργείου πολιτισμού, τώρα έχουν βγει στην πιάτσα, αναμασώντας τις γνωστές μπούρδες που ξεφουρνίζει ο Τζήμερος με τη διαφορά ότι το θράσος του τελευταίου είναι ανάλογο ενός μάνατζερ πολυεθνικής που απειλεί τους υφιστάμενους με απόλυση αν δεν κάτσουν στο κομπιούτερ μέχρι τα μεσάνυχτα για να βγουν οι στόχοι, ενώ οι καραγκιόζηδες του Θεοδωράκη πουλάνε νεοτερικότητα, με άνεση και ψυχραιμία στυλ ατενίστας, που ψάχνουν να βρουν άμεσες και πρακτικές λύσεις κατανοητές στους τενεκέδες που απευθύνονται για το πώς θα γίνει η κατάσταση λίγο καλύτερη κυρίως όμως “χωρίς να καταστραφεί η χώρα”. Αυτός ο χυλός, με μια πρώτη ματιά φαίνεται να συγκρατεί ψήφους, και να αποτελεί υλικό ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς όπως φαντάζεται ο Βενιζέλος και ίσως ο Σταύρος. Το πιθανότερο όμως είναι, με την ηλιθιότητα και την έπαρση που διακρίνει την αυλή του Θεοδωράκη, το μιντιακό κατασκεύασμα να καταλήξει πριν να εκπληρώσει το ρόλο για τον οποίο προορίζεται. Ποιος μπορεί να πάρει στα σοβαρά άλλωστε ένα κόμμα χωρίς δομές, μέλη, εμπειρία, παράδοση και ιστορική αποστολή και κυρίως αποτελούμενο από τυχοδιώκτες και φελλούς;

Καμία υποτίμηση του αντιπάλου

 

Όσο λάθος είναι να υποτιμάει κανείς την πρωτιά του Σύριζα και την πτώση των κυβερνητικών ψηφοδελτίων, αλλά τόσο λάθος είναι να υποτιμάει τις επιλογές που έχει στη διάθεσή της η αστική τάξη στην προσπάθειά της να εδραιώσει ένα νέο αστικό μπλοκ εξουσίας που να ανταποκρίνεται στο νέο μοντέλο διαχειρίσης σε συνθήκες πολεμικού καπιταλισμού. Όσο η κυβέρνηση ορίζεται από μια πλειοψηφία στο κοινοβούλιο η αστική τάξη, είναι υποχρεωμένη να κερδίζει τις εκλογές. Με το να τις χάσει φυσικά δεν χάνει και την εξουσία, γιατί αυτή δεν βρίσκεται στο κοινοβούλιο αλλά στην οικονομική εξουσία που διαθέτει, όπως επίσης και στο απόλυτο έλεγχο που έχει στο βαθύ κράτος. Όμως αυτό δεν μπορεί να είναι παρά μια βραχύβια εξαίρεση. Ήδη στη Ν. Φιλαδέλφεια η αστική εξουσία δείχνει τα δόντια της με αφορμή το γήπεδο της ΑΕΚ επιβάλλοντας τη θέλησή της στο Σύριζα την ώρα που τρομοκρατεί ανοιχτά τη νέα δημοτική αρχή του Σύριζα. Και να σκεφτεί κανείς ότι στους περισσότερους δήμους και περιφέρειες οι πρόσφατα εκλεγμένοι στην πλειοψηφία τους ανήκουν στο αστικό μπλοκ εξουσίας με τη διαφορά ότι χτίζουν κατά τόπους το δικό τους φέουδο, επικαιροποιώντας την εξουσία τους, δήθεν σε κόντρα με το παλιό σύστημα και την κεντρική εξουσία. Αυτές οι τοπικές αρχές που σε ορισμένες περιπτώσεις ταυτίζονται εξ ολοκλήρου με το τοπικό κεφάλαιο (Μαρινάκης, Μπέος κλπ) φυσικά θα χρησιμοποιήσουν την νωπή εντολή ενάντια σε μια τυχόν κυβέρνηση με τον Σύριζα μέσα.

Το πιο σημαντικό όμως είναι η ποιότητα του κόσμου που δεν ψηφίζει αριστερά και που συνεχίζει πάνω κάτω να αποτελεί τα 2/3 του εκλογικού σώματος. Αυτός ο πληθυσμός εμπεριέχει μια ΧΑ που αγγίζει πλέον το 10%, ένα ποσοστό που όλοι πλέον παραδέχονται ότι γνωρίζει τι ακριβώς ψηφίζει. Επίσης δεν υπάρχει καμία πιθανότητα παραπλάνησης για όσους συνεχίζουν να ψηφίζουν ΝΔ και  Ελιά. Όλοι ήταν μάρτυρες του βίου τους. Βεβαίως είχαν μια σημαντική πτώση. Έχασαν το 1/4 των ποσοστών τους, όμως δεν διαλύθηκαν όπως η Δημαρ που έχασε τα 4/5. Επιπλέον οι λοιπές δεξιές μοιάζουν περισσότερο με γέφυρες επιστροφής σε μια νέα ΝΔ, παρά σαν λιποτάκτες έτοιμοι (ΑΝΕΛ) να συνεργαστούν με την επάρατο αριστερά. Η συντριβή της Δημαρ πέρα από τη χαρά που μας προκαλεί, είναι ταυτόχρονα σε σχέση με την ανάδυση του Ποταμιού μια τιμωρία της επιλογής να μην στηριχτεί η κυβέρνηση. Ο κόσμος που έφυγε από τη Δημαρ δεν πήγε στην αριστερά, αλλά στο Ποτάμι δημιουργώντας μια νέα εφεδρεία. Ένα Ποτάμι που πολιτικά είναι η άλλη όψη του Τζήμερου, που ξεχειλίζει από νεοφιλελευθερισμό και επιθετικότητα σε όσους σκέφτονται να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους. Ας μην ξεχνάμε ότι το κόμμα αυτό επίσης είναι κατασκεύασμα των συγκροτημάτων Τύπου που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες το δημόσιο. Όποιος υπολογίζει αυτό το μόρφωμα για εταίρο σε κάποια “αριστερή” κυβέρνηση μάλλον δεν ξέρει τι του γίνεται.

Εκλογικοί σχεδιασμοί εκ νέου

 

Κι όμως στο Σύριζα δεν φαίνεται να αλλάζουν ρότα. Το μυαλό τους τώρα είναι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, προσδοκώντας την πρωτιά και τις 50 έδρες. Όμως  ακόμα κι αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 200 βουλευτές που θα μπορούσαν να συναινέσουν στην εκλογή νέου προέδρου και ας μην εκπλαγεί κανείς αν συμβεί ακόμα κι αυτό. Αυτό σημαίνει ακόμα δυο χρόνια κυβέρνηση Σαμαρά από τώρα. Αλλά και να πάμε σε εκλογές τίποτα δεν εξασφαλίζει την πολυπόθητη πρωτιά. Θα ήταν αφέλεια να υποτιμά κανείς τις υλικές δυνατότητες της άρχουσας τάξης. Αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό.

 

Ωστόσο η ηγεσία του Σύριζα ξεκαθαρίζει από τώρα το δρόμο που θα ακολουθήσει. Ενώ λοιπόν «θα έφευγαν στις 25», λίγες μέρες μετά «η παρούσα κυβέρνηση δεν διαθέτει εντολή για συμφωνίες που θα δεσμεύουν τη χώρα για τα επόμενα χρόνια και τις δεκαετίες, χωρίς να λάβει υπόψη τα αποτελέσματα των εκλογών της περασμένης Κυριακής και χωρίς να συμβουλευθεί το μεγαλύτερο κόμμα στην Ελλάδα». Το να φύγουν λοιπόν έγινε να λάβουν υπόψη το αποτέλεσμα. Ας μην πούμε τώρα που το γράφει το αποτέλεσμα ο Σαμαράς και κυρίως η αστική τάξη. Την ίδια στιγμή η στρατηγική προς την κεντροαριστερά συνεχίζεται ακάθεκτη παρά που δεν απέφερε ούτε μια ψήφο παραπάνω. «Θα είμαστε ανοικτοί στη συνεργασία (με τους Σοσιαλιστές) υπό τον όρο ότι θα επιστρέψουν στις πολιτικές τους ρίζες και θα σταματήσουν να αποδέχονται ότι η λιτότητα είναι η μόνη επιλογή. Δεν θα συνεργασθούμε, εάν παραμείνουν υπό την ηγεμονία της Μέρκελ». Εκτός από μυθικά κοινωνικά υποκείμενα, τα σχέδια του Σύριζα περιλαμβάνουν και μυθικά πολιτικά υποκείμενα προκειμένου όχι μόνο για να σχηματιστεί κυβέρνηση υπό τον Σύριζα, αλλά και να αλλάξουν και οι συσχετισμοί στο ευρωκοινοβούλιο, την ώρα μάλιστα που ο Σούλτς δίνει την υποστήριξή του στον Γιούνκερ για  την προεδρία της Κομισιόν. Μεγαλεπήβολα σχέδια χωρίς τον ξενοδόχο. (Τα αποσπάσματα από συνέντευξη του Αλ.Τσίπρα στο πρακτορείο «Bloomberg»). Προς το παρόν το μόνο που φαίνεται στον ορίζοντα από τα ανοίγματα στην κεντροαριστερά είναι η αναθέρμανση των σχέσεων με τον Κουβέλη. Δεν ξέρουμε αν θα ευοδωθούν οι προσδοκίες, αλλά αν νομίζουν στο Σύριζα ότι τέτοιου είδους επανασυνδέσεις τους κάνουν πιο φερέγγυους (στην αστική τάξη ίσως) καλύτερα να το ξανασκεφτούν.

Όλα αυτά φυσικά δεν είναι να τα παίρνει κανείς τοις μετρητοίς. Αυτό που έχει περισσότερο σημασία είναι το πνεύμα των μετεκλογικών δηλώσεων που επιβεβαιώνουν ότι ο Σύριζα θα συνεχίσει να σέρνεται κυνηγώντας το φάντασμα της κεντροαριστεράς και με άλλοθι την προσέγγιση όσων ψηφίζουν ακόμα Ελιά, Ποτάμι ή Δημάρ θα μειώνει ακόμα τις προσδοκίες του κόσμου που πραγματικά κινήθηκε στα αριστερά την προηγούμενη περίοδο. Με τη σειρά της μια τέτοια τακτική αφήνει στις καλένδες κάθε αναμέτρηση με τα μέτρα που σωρηδόν συνεχίζει να περνάει η κυβέρνηση. Η προσδοκία μετατίθεται για την επόμενη εκλογική μάχη. Κάθε αγώνας στην βάση αυτή θα είναι εκ των πραγμάτων μάταιος και δεν έχει νόημα να δίνεται, ή καλύτερα να μην δίνεται καθόλου για να μην εκνευρίζεται ο νοικοκυραίος που θέλουμε να έλθει μαζί μας. Το σίγουρο είναι ότι με αυτόν τον τρόπο η κοινωνική βάση της αριστεράς θα τρώει τις ήττες στην καθημερινότητά της και τα κάθε είδους λαμόγια θα κερδίζουν έδαφος στον ατομικό αγώνα για την επιβίωση, όπως ήδη συμβαίνει για παράδειγμα στο μέτωπο της αξιολόγησης /αυτοαξιολόγησης στο δημόσιο, μια μάχη που έχει χαθεί κατά κράτος πριν καν δοθεί.

Με αυτή την έννοια όσο σωστό ήταν να ψηφιστεί η αριστερά τις δύο Κυριακές, λαμβάνοντας ενεργά μέρος στη μάχη απονομιμοποίησης της εκτελεστικής εξουσίας, άλλο τόσο λάθος είναι να καθηλωθεί κανείς σε αυτή τη μάχη. Οι εκλογές τελείωσαν και οι εικασίες για την επόμενη φορά αυτή τη στιγμή δεν έχουν κανένα νόημα. Οι εκλογολόγοι του Σύριζα ας κάνουν ότι λογαριασμό θέλουν αλλά ας τον κάνουν μόνοι τους. Ο Σκουρλέτης ας φαντάζεται ότι στη “συγκρότηση ενός ευρύτατου δημοκρατικού προοδευτικού πατριωτικού μετώπου που θα οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση” (ερώτηση του Ράδιο Σκάι) χωράνε «όλα τα πολιτικά πρόσωπα τα οποία αντιλαμβάνονται την ανάγκη των υπερβάσεων και των επανατοποθετήσεων ακόμα και από τον ευρύτερο χώρο της δεξιάς παράταξης και έχουμε τέτοια δείγματα μεμονωμένων περιπτώσεων όπου λένε, «για σταθείτε, τι γίνεται, εδώ καταστρέφεται μια οικονομία, η κοινωνία, η χώρα. Προφανώς δεν θα βρεθούμε στο ίδιο μετερίζι… αλλά μπορείς να έχεις μια επαφή… Θα ήθελα ειλικρινά πάρα πολύ να έβλεπα τη δυνατότητα ανθρώπων σήμερα που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστερά να κάνουν μια βαθιά τομή σ’ αυτά που μέχρι τώρα και τις τελευταίες δεκαετίες υπηρετούν, να κάνουν έναν ριζικό επαναπροσανατολισμό στη στρατηγική τους». Στους λογαριασμούς αυτούς περιλαμβάνονται επίσης και οι αντίστοιχες διεθνείς δυνάμεις. Ο Ρέντσι στην Ιταλία, ο Ραχόι στην Ισπανία. Γιατί «κινούμενοι οι εκεί ηγέτες στη βάση της υπεράσπισης των δικών τους συμφερόντων θέτουν ερωτήματα σε σχέση με την κυρίαρχη πολιτική, που είναι η πολιτική της κας Μέρκελ στην Ευρώπη». (ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Π. ΣΚΟΥΡΛΕΤΗ, ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΟΥ ΣΚΑΪ, Βασ. Λυριτζής – Δημ. Οικονόμου) Πεφωτισμένη δεξιά, μέσα και έξω από τη χώρα αρκεί να μην στέκονται σουζα στη Μέρκελ. Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σε αυτό το απίστευτο κομφούζιο. Από την απάντηση και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι οι σκέψεις των στελεχών του Σύριζα είναι κανονικά εκτός τόπου και χρόνου

 

Από δω και πέρα

 

Οι εκλογές τελείωσαν και για ακόμα μια φορά έδειξαν ότι οι μεγάλες ανατροπές δεν γίνονται στα παραβάν αλλά στους δρόμους, όχι από ανθρώπους που ψάχνουν κάποιο ρουσφετάκι με την εξουσία αλλά από τη μαχόμενη εργατική τάξη και το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που επιβάλει ενεργητικά τη θέλησή της, ενάντια στις επιλογές της άρχουσας τάξης. Οι κάλπες επιβεβαιώνουν συσχετισμούς που έχουν ήδη διαμορφωθεί στην πραγματική αρένα του κοινωνικού ανταγωνισμού. Η κοινωνία κινήθηκε αριστερά (ένα σημαντικό μέρος της) όσο έδωσε ενεργητικά τη μάχη ενάντια στην υποβάθμιση των όρων αναπαραγωγής της. Και η όποια περαιτέρω ανατροπή συσχετισμών δεν θα προκύψει από επικοινωνιακές διαχειρίσεις και συνταγές εκλογικής διείσδυσης στην κεντροαριστερά. Όποιος ελπίζει σε τέτοιου είδους ανατροπές θα συνεχίζει να απογοητεύεται από την συμπεριφορά της πλειοψηφίας. Πολύ περισσότερο θα απογοητευτούν οι δυνάμεις εκείνες που εξαρτούν κάθε είδους επαναστατικά σχέδια από μια επόμενη εκλογική μάχη και μια ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, μονοσήμαντα κι ανεξάρτητα από το πότε και το πως θα φτάσουμε σ’ αυτή.

Αντί να χάνουμε το χρόνο μας για το τι θα συμβεί σε 10 μήνες, το καλύτερο που έχουμε είναι να επικεντρωθούμε αυτή τη στιγμή στην πραγματική άμυνα στην κυβέρνηση που θα συνεχίσει απτόητη την επίθεση στην εργατική τάξη, τους άνεργους, τη νεολαία, τους μετανάστες, λεηλατώντας ταυτόχρονα ότι έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία και τα δημόσια αγαθά. Είναι η σύγκρουση με την ιδεολογία και την πρακτική του κράτους έκτακτης ανάγκης και του εθνικού κορμού, είναι η ανελέητη μάχη με τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Στη βάση αυτή δεν υπάρχει καμία δικαιολογία που θα μεταθέτει τα μέτωπα με την κυβέρνηση,  τα αφεντικά και τους φασίστες σε μια επόμενη φάση. Οι Σκουριές έδειξαν πως κερδίζονται και οι μάχες και οι δήμοι,  έχοντας ψήσει τον κόσμο μας για τις εκκρεμότητες της επόμενης μέρας. Και κάτι τελευταίο.

Η ψήφος στην αριστερά και στο Σύριζα μπορεί να έχει μια αξία, μια φορά το χρόνο την ημέρα των  εκλογών. Ας φροντίζουμε τις υπόλοιπες για όσα ο κάθε Σύριζα δεν θέλει ή δεν μπορεί.

Κ Μαραγκός