Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις τριπλές εκλογές - "Ανένταχτοι εντός ΣΥΡΙΖΑ"

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις τριπλές εκλογές

Η σημασία αυτών των εκλογών

    

     Η κυβέρνηση ασκεί μια πολιτική καταστροφική για την ελληνική κοινωνία και η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς. Η συναίνεση γύρω της φθείρεται με αυξανόμενη ταχύτητα, ακόμη και στα παραδοσιακά συντηρητικά στρώματα και περιορίζεται όσο πάει και περισσότερο σ’αυτούς που έχουν άμεσα οφέλη από την κρίση. Οι τριπλές εκλογές που έρχονται είναι ευκαιρία να επιτείνουν τη φθορά της και να επιταχύνουν την πτώση της.

     Παρόλα αυτά, δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί ένα ορατό κύμα ανατροπής με βάση την πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, στις δημοσκοπήσεις υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό που προτιμά τον «Κανένα», που θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «μία από τα ίδια», που δεν έχει εμπιστοσύνη ότι θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ρήξης με τα μνημόνια, με το χρέος, με την εξάρτηση, με τις πολιτικές που οδήγησαν στη σημερινή κρίση: Ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά που επαγγέλλεται επίσημα μπορεί ή και θέλει να τα κάνει πράξη. Και αυτή η δυσπιστία εμφανίζεται ακόμη και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

     Η προεκλογική εκστρατεία είναι μια ευκαιρία να ανατραπεί αυτή η εικόνα. Και αυτό δεν πρόκειται να γίνει προσελκύοντας άτομα και κινήσεις του παραδοσιακού πολιτικού προσωπικού. Γίνεται εστιάζοντας στο πρόγραμμα, απαντώντας σε ερωτήματα του τύπου:

-    Πώς εξειδικεύεται ο αντιμνημονιακός αγώνας της Αριστεράς σε τοπικό, περιφερειακό, ευρωπαϊκό επίπεδο;

-    Πώς διευρύνεται η ενεργή συμμετοχή πολιτών με κοινωνική ευαισθησία στα δημοτικά και περιφερειακά σχήματα, και πώς αξιοποιείται η μέχρι τώρα εμπειρία τους από το ΣΥΡΙΖΑ με τρόπο ώστε να τα στηρίζει χωρίς να τα χειραγωγεί;

Η πολιτική συμμαχιών

     Το παρελθόν της Αριστεράς διδάσκει ότι ουδέποτε έχει καταφέρει τίποτε το σημαντικό κάνοντας συμφωνίες με παράγοντες και κινήσεις για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Οι όποιες συμφωνίες οφείλουν να έχουν συγκεκριμένο στόχο, και να παίρνουν υπόψη τους τούς συσχετισμούς δύναμης. Αν ο στόχος είναι η στήριξη μιας αριστερής κυβέρνησης μετά από μια νίκη στις βουλευτικές εκλογές, τότε προηγείται η αύξηση της εκλογικής επιρροής της Αριστεράς ενισχυμένης ενδεχομένως με σαφείς προεκλογικές συμφωνίες και δεσμεύσεις: Για τις συγκεκριμένες βουλευτικές εκλογές όμως, όταν αυτές προκηρυχθούν, και  όχι με κλεισίματα ματιού στις προηγούμενες εκλογές και μάλιστα σε πρόσωπα ή κινήσεις που πολύ απέχουν από τις προτάσεις της Αριστεράς και χωρίς καμία δέσμευση εκ μέρους τους.

     Αντίθετα, στις σημερινές εκλογές, το οποιοδήποτε άνοιγμα πρέπει να γίνεται με γνώμονα την κοινωνική γείωση της Αριστεράς. Δηλαδή τη δημιουργία σταθερών αυτοδιοικητικών σχημάτων που θα παραμείνουν ενεργά είτε κερδίσουν την εκλογή είτε μείνουν στην αντιπολίτευση.

     Δυστυχώς αυτές οι αρχές δεν έχουν τηρηθεί σε επίπεδο ηγεσίας αλλά και σε αρκετές Οργανώσεις Μελών. Οι παρασκηνιακές επαφές στο προηγούμενο διάστημα είχαν οργιάσει, η ονοματολογία έδινε κι έπαιρνε και συναγωνιζόταν σε) προχειρότητα την επιλογή των ονομάτων. Για να μην αναφερθούμε σε γνωστά θέματα, όπως οι αντιδράσεις των ΟΜ του κόμματος, ας θίξουμε κάτι που έχει μάλλον περάσει απαρατήρητο:

     Εάν ο επικεφαλής της κίνησης «Η Κοινωνία Πρώτα» εκλεγεί περιφερειάρχης Πελοποννήσου, το οποίο είναι και το ζητούμενο, επισήμως τουλάχιστον, η θέση του στη Βουλή θα αδειάσει και θα την καταλάβει ο πρώτος επιλαχών της ΔΗΜΑΡ, Δ. Χατζησωκράτης. Υπάρχει βάσιμη ελπίδα ότι ο αντικαταστάτης του δεν θα στηρίξει την κυβέρνηση εάν η επιβίωσή της παίζεται σε μια ψήφο; Ή μήπως η πρόταση Βουδούρη (ο οποίος εγκατέλειψε την αρχική του περιφέρεια, τη Μεσσηνία, για να πολιτευθεί στη Β΄Αθήνας) δεν έγινε με προοπτική νίκης αλλά για άλλους λόγους; Σίγουρα πάντως δεν τον επέλεξαν επειδή ο πατέρας του ήταν αριστερός, όπως ισχυρίστηκαν μερικοί, γιατί τότε και τον Σωκράτη Κόκκαλη θα μπορούσαν να είχαν προτείνει, του οποίου ο πατέρας ήταν υπουργός στην κυβέρνηση του βουνού.

Εκλογική καταγραφή ή ανάληψη ευθύνης;

     Είναι προφανές ότι η εκλογική καταγραφή θα έχει επιπτώσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οι εκλογές όμως είναι τρεις, και το πιο καθαρό το πιο ευανάγνωστο ποσοστό, αυτό που λιγότερο μπορεί να αλλοιωθεί, θα φανεί στις ευρωεκλογές. Στις τοπικές εκλογές, όπου θα υπάρχουν πολλές ιδιαιτερότητες, μεικτοί συνδυασμοί και ανεξάρτητοι (με εισαγωγικά ή χωρίς), θα υπάρξει αρκετή κουβέντα και μπόλικο φλουτάρισμα. Γι΄αυτό και μεγάλο βάρος πρέπει να πέσει στις ευρωεκλογές, με διπλό στόχο: αφενός να αναδειχτεί η  εθνική τους σημασία με αιχμή το αν θα ακολουθηθεί μια ευρωπαϊκή πολιτική υποταγής ή αντίστασης, αφετέρου να μειωθεί η αποχή όσο γίνεται περισσότερο και η τιμωρητική ψήφος να στραφεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ που θα πείθει ότι δεν είναι «μία από τα ίδια».

     Στο κόμμα υπάρχει μια άποψη, ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντρικό επίπεδο θα μετατραπεί αυτόματα σε ρεύμα υπέρ του στις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις. Πρόκειται για μεγάλη αυταπάτη. Δεν υπάρχει εκλογικός αυτοματισμός, και αυτό φαίνεται από τις εκλογές που έχουν γίνει σε διάφορους φορείς, συνδικάτα, επιστημονικούς συλλόγους, κτλ. Η αύξηση των συριζικών ποσοστών ήταν πολύ μικρότερη από την κεντρική του εκλογική αύξηση και μερικές φορές μηδαμινή. Ενώ οι μνημονιακές δυνάμεις σε πολλές περιπτώσεις κατάφεραν να διατηρήσουν την πλειοψηφία, ακόμη και μετά από διασπάσεις και έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ τους. 

     Για το φαινόμενο αυτό δεν έχει γίνει καμιά σοβαρή ανάλυση εντός κόμματος, κανένας απολογισμός, καμιά εξαγωγή συμπεράσματος για το τι ήταν ζητούμενο, τι εφικτό και με ποιες μεθόδους, ποιες οι ευθύνες του κόμματος. Δεν είναι της στιγμής αυτή η συζήτηση. Μπορούμε όμως να επισημάνουμε ότι τα αντίστοιχα στελέχη του παλαιοκομματικού κόσμου αφενός δεν έχουν καμία διάθεση να εγκαταλείψουν τις καρέκλες τους και να δεχτούν ότι έχουν ευθύνη για την πολιτική την οποία οι επικεφαλής των παρατάξεών τους επέβαλαν (και μάλιστα συχνότατα το παίζουν «αντάρτες»), αφετέρου γνωρίζουν καλά την πιάτσα, τα κυκλώματα και την αντιμετώπιση των προβλημάτων μέσα στα πλαίσια του συστήματος.

     Στις τοπικές εκλογές επομένως οι όροι είναι πιο δυσμενείς από τις ευρωεκλογές, ως προς την αντιμετώπιση των αντιπάλων. Δεν αρκεί ο αέρας του μελλοντικού νικητή των βουλευτικών, δεν αρκεί να κατέβουν προβεβλημένα στελέχη. Πρέπει οι υποψήφιοί μας να κατέχουν τα προβλήματα, να έχουν πειστικές προτάσεις εκτός πλαισίων μνημονίου για την αντιμετώπισή τους, να δεσμεύονται ότι θα παραμείνουν στο δήμο (ή στην περιφέρεια αντίστοιχα) είτε εκλεγούν στη διοίκηση είτε μείνουν ως αντιπολίτευση. Οφείλουν να πείσουν ότι αναλαμβάνουν κάποια σημαντική ευθύνη απέναντι στους εκλογείς και ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν τις εκλογές αυτές ούτε για πασαρέλα ούτε για εφαλτήριο για άλλα πόστα. Καθώς μάλιστα πρόκειται για πλήρη απασχόληση, όσοι από τους υποψήφιους είναι βουλευτές να παραιτηθούν πριν από τις εκλογές, ώστε να μη μειωθεί η δύναμη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Πρέπει επίσης οι υποψηφιότητές μας να μην είναι ευάλωτες σε θέματα ήθους (μεμπτό πόθεν έσχες, οικογενειοκρατική συμπεριφορά, ρουσφετολογία, κτλ.): τέτοια θέματα δεν κρύβονται εύκολα ούτε για πολύ καιρό και έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην όλη εικόνα της Αριστεράς.

Δημοκρατικές διαδικασίες και ενότητα του κόμματος

     Όλοι συμφωνούν ότι στις δύσκολες μάχες η ενότητα είναι απαραίτητη. Πολλοί όμως ξεχνούν ότι η ενότητα χτίζεται γύρω από ένα στόχο, και ότι για να είναι σαφής ο στόχος πρέπει να ακολουθηθούν διαδικασίες διαλόγου και αλληλοσεβασμού, δηλαδή διαδικασίες δημοκρατικές. Όταν η ενότητα επιβάλλεται με διατάγματα και διοικητικά μέσα, τότε είναι επισφαλής και η επίκλησή της ηχεί υποκριτικά.

     Οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν πρόσφατα για τις υποψηφιότητες στις Περιφέρειες και στο δήμο της Αθήνας κάθε άλλο παρά δημοκρατικές ήσαν. Ενώ πολύς χρόνος χάθηκε σε παρασκηνιακές διαβουλεύσεις (χρόνος χαμένος, ίσως όχι για όσους έστηναν ομαδοποιήσεις και μοίραζαν καρέκλες, αλλά σίγουρα χαμένος για το κόμμα), ξαφνικά τα πάντα επιταχύνθηκαν. Η απόφαση για τους 13+1 πάρθηκε από κάποιο μη-όργανο, ανακοινώθηκε στον τύπο ως εισήγηση της Γραμματείας πριν συνεδριάσει η Γραμματεία και ως απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής πριν τελειώσει η πρώτη μέρα των εργασιών της. Τα ανώτατα όργανα του κόμματος τέθηκαν δηλαδή προ τετελεσμένου γεγονότος, οι δε Οργανώσεις Μελών αγνοήθηκαν πλήρως. Όσο για τη διαδικασία ψηφοφορίας που ακολουθήθηκε στην Κεντρική Επιτροπή, όπου ψηφίστηκαν όλες οι υποψηφιότητες σε πακέτο, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση υποβιβάζει τη Βουλή βάζοντάς την να επικυρώσει τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Τα διαδικαστικά τερτίπια πήγαν κι ήρθαν: Καθώς η πρόταση για ψηφοφορία-πακέτο δεν συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία του σώματος (101 στους 200) αλλά το αποτέλεσμα ήταν 92-67 (διαφορά 25 ψήφοι), καταμετρήθηκαν οι παρόντες που δήλωσαν αποχή αλλά δεν δημοσιοποιήθηκαν κι έτσι δεν ξέρουμε καν αν η πρόταση είχε την πλειοψηφία των παρόντων. Ας σημειωθεί ότι τα νούμερα που διοχετεύτηκαν στον τύπο και το διαδίκτυο ήταν τα περισσότερα ελαφρώς αλλοιωμένα, πάντα προς μία κατεύθυνση (η διαφορά αύξανε) με πρωταθλητή το «Έθνος» που έδωσε 97-63 (διαφορά 34).

     Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Δήμου Αθηναίων. Είναι σαφές ότι η υποψηφιότητα της Ελένης Πορτάλιου είχε εδώ και καιρό αποκλειστεί από την ηγεσία. Και όπως γνωρίζουμε, αυτό της ανακοινώθηκε αφού πρώτα είχε ανακοινωθεί επίσημα στον τύπο. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι στις τοποθετήσεις τους στην Κεντρική Επιτροπή, όλοι της έπλεξαν το εγκώμιο χωρίς καμία κριτική ενώ ταυτόχρονα ψήφισαν την επιλογή Σακελλαρίδη. Σε κατ’ιδίαν συζητήσεις γινόταν κριτική, το σημαντικότερο επιχείρημα της οποίας ήταν ότι η Ε.Π. δεν είχε πιθανότητες να εκλεγεί. Φυσικά προκύπτει το ερώτημα πότε η ηγεσία το κατάλαβε αυτό και τι έκανε, αφενός για να σεβαστεί το άτομο που κουβάλησε στις πλάτες του την Ανοιχτή Πόλη, αφετέρου για να προετοιμάσει ήπια τη διαδοχή – εφόσον διαδοχή προέκρινε. Δεν θα ήταν προτιμότερο να είχε στείλει στελέχη στην Ανοιχτή Πόλη να εξοικειωθούν σταδιακά με τα προβλήματα; Αντ’αυτού έγιναν χιλιάδες κρούσεις σε άτομα, λαμπερά μεν άσχετα με τα αυτοδιοικητικά δε, και όταν όλα αρνήθηκαν επιστρατεύθηκε την τελευταία στιγμή ο Σακελλαρίδης ο οποίος πειθάρχησε. Αυτό είναι το ήθος της Αριστεράς που θέλουμε; Έτσι σφυρηλατείται η ενότητα;

Προτάσεις για τη συνέχεια

     Η κοινωνία δοκιμάζεται, οι αγώνες συνεχίζονται, ο χρόνος δε μας περιμένει. Το κόμμα βγαίνει τραυματισμένο από τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν και είναι απαραίτητο η ηγεσία να αναλογιστεί τις ευθύνες της και να βγάλει τα συμπεράσματά της.

     Για όσα έρχονται προτείνουμε τα εξής:

1)  Οι ενεχόμενες ΟΜ να τοποθετηθούν, με πλήρη και αμερόληπτη ενημέρωση, ως προς τις τελευταίες επιλογές της ΚΕ, και οι τυχόν αντιρρήσεις τους να έχουν βαρύνουσα ισχύ στην λήψη των αποφάσεων. Οι επόμενες υποψηφιότητες να συζητηθούν στις ΟΜ, συσχετισμένες με την εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ στους τόπους ευθύνης τους.

2)  Οι υποψήφιοι (οι μέχρι σήμερα δηλωμένοι και όλοι οι επόμενοι) να δηλώσουν πλήρη διαθεσιμότητα για τη θέση που διεκδικούν, είτε εκλεγούν είτε παραμείνουν αντιπολίτευση, και να παραιτηθούν από τυχόν βουλευτικά αξιώματα πριν από την εκλογή τους.

3)  Να υπάρξει πλήρης διαφάνεια ως προς τα προσόντα των υποψηφίων.

4) Για τις ευρωεκλογές, να συζητηθεί επειγόντως η εξειδίκευση και ιεράρχηση των θεμάτων της πολιτικής μας, πριν γίνει οποιαδήποτε συζήτηση για ονόματα, και τα ονόματα που θα επιλεγούν να έχουν δημόσια τοποθετηθεί ως προς αυτό το πρόγραμμα (συμπεριλαμβανομένων και τυχόν συνεργαζόμενων).

Ανένταχτοι εντός ΣΥΡΙΖΑ

12 Φλεβάρη 2014