Κατεχόμενη χώρα σε εκλογές.Του Κυριάκου Κατζουράκη

Πηγή: Η ΑΥΓΗ  26.04.2012

Του  Κυριάκου Κατζουράκη*

Η πρώτη διαφωνία που ταλάνιζε για καιρό την Αριστερά αφορά τη διατύπωση αυτήν ακριβώς: αν και πώς είναι κατεχόμενη η χώρα μας. Κάτι που μάλλον έχει γίνει αποδεκτό από την πλειοψηφία των αριστερών.

Από τη μια μεριά, ανήκουμε στην ευρεία προοπτική της Ευρώπης των λαών, με μικρές νίκες κατά διαστήματα, που μπορεί αργότερα να γίνουν χιονοστιβάδα εξελίξεων. Αυτή η επιλογή περιλαμβάνει τις ελπίδες μιας Αριστεράς απαγκιστρωμένης από μεθοδεύσεις ηγεμονίας, που μπορεί όμως να καθοδηγήσει αντικαπιταλιστικές στρατηγικές και λαϊκές διεκδικήσεις. Και εννοώ τη δική μας αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι σήμερα έχει καταφέρει όχι μόνο να μην συρρικνωθεί, αλλά να έχει γίνει ο μόνος πόλος συγκέντρωσης ιδεών που συγκλίνουν στην προοπτική της ριζικής κοινωνικής αλλαγής, προς τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, με πλήρη συνείδηση της ταξικής πάλης. 

Από την άλλη, έχουμε επικυρίαρχη κυβέρνηση ξένων δυνάμεων που σε συνεργασία με μια μειοψηφία από ιθαγενείς αδίστακτους πολιτικούς, ακυρώνουν κάθε προοπτική αλλαγής προς μια τέτοια κατεύθυνση.

Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο γιατί αυτό το «χρονικό της υποταγής» της χώρας μας είναι στρωμένο πλέον: με αίμα αγωνιστών που θυσίασαν τη ζωή τους, ανθρώπων που λιμοκτονούν, περιορισμό ελευθερίας, αδίστακτων στρατιωτικών εφαρμογών εναντίον του τεράστιου πληθυσμού των προσφύγων, στρατιωτικοποίησης της αστυνομίας, εξαφάνισης όλων των εργατικών κεκτημένων.

Ένα πρόβλημα της κατεχόμενης χώρας είναι ο έλεγχος της ενημέρωσης.

Οι επικυρίαρχοι κυβερνήτες: έκλεισαν έγκαιρα την "Ελευθεροτυπία" και τον σταθμό Alter, παραδίδουν σεμινάρια τηλεοπτικής αναμετάδοσης σε πληρωμένους δημοσιογράφους, αδρανοποιούν τους αντιφρονούντες, μανιπουλάρουν την ανάγκη δικαιοσύνης του κόσμου επιλέγοντας αποδιοπομπαίους τράγους, τρομοκρατούν τους ψηφοφόρους. Και ακόμα δε ξέρουμε τι άλλο θα προκύψει πριν τις εκλογές (μπορεί να μην είναι τόσο αθώα η επιλογή της προεκλογικής συγκέντρωσης του Βενιζέλου στο Σύνταγμα).

Οι προοπτικές και η σίγουρη εκλογική ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ακυρώνουν τις άλλες διαδικασίες αντίστασης. Αντίθετα, το κύρος και η πειστικότητά του θα αρχίσει να διαμορφώνει τρόπους έκφρασης της αντίστασης, που ακόμα είναι αδιαμόρφωτη και με μεγάλα εσωτερικά κενά λόγω της ποικιλίας της κατακερματισμένης Αριστεράς.

Αυτές οι σκέψεις νομίζω ότι απασχόλησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και ευτυχώς έχουν διαμορφώσει μια όψη ήρεμης δύναμης στις γραμμές μας. Μια ηρεμία που προκύπτει από τη γνώση της ανάγκης να πολεμήσουμε σε βάθος χρόνου και όχι μόνο στις εκλογές.

Προσωπικά, δεν ξέρω ποια είναι η σωστή επιλογή: αν θα πρέπει να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα ή όχι. Και νομίζω ότι είναι βιαστικό να επιδιώκει ο ίδιος σήμερα μια απάντηση. Ίσως είναι προτιμότερος ο ποικιλόμορφος και Μετωπικός ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την περίοδο, που θα διαμορφωθεί και θα πάρει όψη η όποια αντίσταση του κόσμου. Ούτως ή άλλως, η κατοχή είναι δύσκολο να εξαλειφθεί, όχι μόνο γιατί «Είναι ο καπιταλισμός, ρε ηλίθιε», αλλά γιατί οι καπιταλιστές κατάφεραν να μας πιάσουν στον ύπνο και -πειραματιζόμενοι με όχι και πολύ δημοκρατικές μεθόδους- εγκαθίδρυσαν ένα δικό τους καθεστώς εδώ και πολλά χρόνια, (με το βασικό χρώμα Μπλε και το συμπληρωματικό Πράσινο, εναλλάξ). Και ο μόνος τρόπος να νικηθεί αυτό το καθεστώς είναι ένα ευρύ μέτωπο αντίστασης «προοδευτικών, αριστερών, κομμουνιστικών δυνάμεων».

Δεν είναι η ώρα να ανακαλύψουμε άλλη μια φορά τις διαφορές μας.

Πρέπει να τονίζουμε καθημερινά τα μίνιμουμ που μας ενώνουν σαν μέτωπο ενάντια στην κατοχή. Αν χαθεί αυτή η ευκαιρία στις εκλογές, δεν θα χαθεί η προοπτική της αλλαγής, ο δρόμος θα είναι απλώς δυσκολότερος.

Αλλά θα είμαστε δυνατότεροι και πιο αποφασισμένοι να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και να ελευθερώσουμε την κοινωνία μας από τις δοτές κυβερνήσεις.

Το ΚΚΕ δεν είναι μόνο η εξουσία του Περισσού, είναι μια μεγάλη κοινωνική πραγματικότητα άξια σεβασμού και ο κόσμος που το στηρίζει πάσχει με τον ίδιο τρόπο που πάσχει η πλειοψηφία των εργαζομένων στην Ελλάδα. Κάποτε θα στρατευτούμε μαζί και ίσως τότε να μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας.

Το ίδιο ισχύει και για τους αριστερούς που στρατεύονται σήμερα σε άλλα σχήματα. Όταν καταφέρουμε ο πειστικός λόγος μας να γίνει πράξεις, θα εκφράζουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορικής Αριστεράς, αλλά και του σύγχρονου κόσμου που επιδιώκει την υλοποίηση του σοσιαλισμού και μιας κοινωνίας της ισότητας.

Οι άνθρωποι δεν είναι ψήφοι, είναι ζωντανοί και αλλάζουν.

* Ο Κυριάκος Κατζουράκης είναι ζωγράφος, ομ. καθηγητής ΑΠΘ.

Δείτε την ταινία του Κυριάκου Κατζουράκη Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΥΣΗ (The way to the west)

με την εκπληκτική ερμηνεία της ηθοποιού Κάτιας Γέρου.