Οι εγχώριοι ιεροεξεταστές πολιτικών φρονημάτων

του Γιάννη Παπαμιχαήλ* 

Σε κάθε συλλαλητήριο για εθνικά όπως λέμε θέματα (σαν τα εθνικά να μην είναι κοινωνικά και πολιτικά, αλλά αμιγώς “ιδεολογικά”), σε κάθε είδους λαοσύναξη, ορισμένοι παθαίνουν “πολιτικά ορθές” αλλεργίες. Από την άλλη, οι συμμετέχοντες σε τέτοιες εκδηλώσεις μοιάζουν να οφείλουν κάθε φορά να απολογηθούν και να εξηγήσουν τη θέση τους: είναι ή δεν είναι αντιδραστικοί, λαϊκιστές ή “φασίστες”;

Θα έλεγε κανείς ότι ο παραδοσιακός εθνικοσοσιαλισμός και η ιστορικά γνωστή Aκροδεξιά, αν δεν είχε ήδη υπάρξει, θα έπρεπε επειγόντως να εφευρεθεί. Έτσι ώστε η σημερινή σοσιαλκοσμοπολίτικη μορφή της υπερολοκληρωτικής πολιτικής αντίληψης της κοινωνίας (της παγκόσμιας ή της τοπικής), να έχει στη διάθεσή της ένα πειστικό αντίπαλο δέος, ένα άλλοθι αριστεροφροσύνης και ένα προσωπείο «προοδευτισμού», «ανθρωπισμού» και προσχηματικού “αντι-φασισμού”. Με αυτό ο νέος “κοσμοπολίτικος” φασισμός της εποχής της διεθνοποίησης του καπιταλισμού να επιχειρεί εκ του ασφαλούς την αποδόμηση των λέξεων, των εικόνων και των αφηγημάτων που οργανώνουν συμβολικά τις συλλογικές, εθνοτικές συνειδήσεις και συνεπώς την ιστορική μνήμη των λαών.

Έτσι, κάποια μονίμως οικειόφοβη, σοσιαλφιλελεύθερη “Aριστερά”, μαζί με τους ελευθεριακούς ακροαριστερούς συνοδοιπόρους και τους ψευτοπαγκοσμιοποιημένους βλαχοκοσμοπολίτες, στους οποίους απευθύνει τις νεοφασίζουσες πολιτικές της χρηστοήθειες, επιχειρούν να τρομοκρατήσουν ιδεολογικά κάθε δημοκράτη, αριστερό ή μη, που τολμά να διατηρεί τα πατριωτικά του συναισθήματα.

Οι αριστεροί αντιεθνικιστές μας, βλέπουν μόνο τον ελληνικό εθνικισμό. Του Ευτύχη Μπιτσάκη (24.06.2008)

Μάθιου Νίμιτς (Matthew Nimetz). Αμερικανός διπλωμάτης, διαμεσολαβητής του ΝΑΤΟ, δια μέσω του ΟΗΕ, για την προσαρμογή Ελλάδας και ΠΓΔΜ στους αμερικανικούς σχεδιασμούς για τα Βαλκάνια.

Του Ευτύχη Μπιτσάκη (24.06.2008)

Ένας ιδιότυπος αριστερός αντιεθνικισμός ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια σε ορισμένους χώρους της ελληνικής Αριστεράς. Αλλά οι αριστεροί είναι εξ ορισμού αντιεθνικιστές. Ακόμα περισσότερο: είναι διεθνιστές. Πού βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό και ο ελληνικός εθνικισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Εθνικισμός σε βάρος των Σλαβομακεδόνων, των Μουσουλμάνων και των Πομάκων της Θράκης. Οξύνθηκε όμως τελευταία με την επιμονή των Σλαβομακεδόνων της FYROM να ονομάζουν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και το κράτος τους Μακεδονία. Λοιπόν;

Ο αριστερός αντιεθνικιστής θα αντιτείνει: Κάθε λαός έχει δικαίωμα να επιλέγει το όνομα του έθνους ή της κρατικής του υπόστασης. Σύμφωνοι. Όμως με μια προϋπόθεση: ότι δεν θα πλαστογραφεί την ιστορία, δεν θα διεκδικεί τίτλους ή εδάφη που δεν του ανήκουν, και δεν θα απειλεί γειτονικούς λαούς. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι υπάρχει έθνος Σλαβομακεδόνων (επ’ αυτού φαντάζομαι έχουν γνώμη οι ιστορικοί). Το έθνος αυτό δικαιούται να επιλέξει όποιο όνομα θέλει, σεβόμενο τα αυτονόητα τα οποία σημείωσα.

Ερειπιογραφία της Αριστεράς στην κρίση

«Ένας Ιταλός περιηγητής από την Ανκόνα, ο Κυριακός, αφιερώνει τη ζωή του στην επίσκεψη λειψάνων. Τα κείμενά του μοιάζουν με δοκιμές στο φανταστικό λογοτεχνικό είδος της “ερειπιογραφίας”. Τον ρωτούν τι επιδιώκει μέσα στα ερείπια, και αυτός απαντά “να ξυπνήσω τους νεκρούς”».

 Του Κωνσταντίνου Πουλή

Πηγή : thepressproject.gr

Διάβαζα στον Αλλόκοτο Ελληνισμό αυτή την ιστορία, ενός ανθρώπου που πηγαίνει και σκαλίζει ερείπια. Εντόπιζε, λέει ο συγγραφέας, και περιέγραφε λησμονημένες πόλεις, μισοθαμμένα τείχη και ιερά, αρχαία μεταλλεία, κτίσματα, τεχνουργήματα, αγάλματα, επιγραφές, νομίσματα, προσπαθώντας να του μιλήσουν οι νεκροί. Κοιτάζοντας λοιπόν πώς πηγαίνει κανείς πάνω από τους νεκρούς και πασχίζει να τους καταφέρει να του μιλήσουν, θυμήθηκα δύο ιστορίες.

Η πρώτη είναι αυτή που αφηγείται ο Νίκος Καζαντζάκης στην Αναφορά στον Γκρέκο,  για τον φίλο του τον ποιητή που είχε σκαρφαλώσει πάνω από το κορμί ενός νεκρού και τον φιλούσε στο στόμα όλη νύχτα προσπαθώντας να του εμφυσήσει ζωή. Η δεύτερη ιστορία είναι κάπως πιο πρόσφατη και πιο γνώριμη, είναι η ιστορία της Αριστεράς τον καιρό της κρίσης. Παρατηρώ αυτόν τον καιρό ότι όσο και αν έχουν αποδομηθεί τα βασικά επιχειρήματα των πρώτων ετών των μνημονίων,  αυτό  δεν έχει καμία απολύτως σημασία.  Γιατί εκτός από τα επιχειρήματα, χρειάζονται και άνθρωποι που να ρέει αίμα στις φλέβες τους. Πάει να πει, που να μην αρκούνται στο δίκιο τους, αλλά να θέλουν να το βρουν. Να είναι διατεθειμένοι να αγωνιστούν. Αυτό προϋποθέτει μία αποτίμηση όχι των απόψεων, αλλά της ίδιας της πραγματικότητας. Αυτή η αναζήτηση λοιπόν είναι που μου θυμίζει περιήγηση σε ερείπια. Σήμερα, ενώ περισσεύουν οι απόψεις, και ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους απολύτως πεπεισμένους ότι έχουν δίκιο, στην πραγματικότητα συνομιλούμε με πτώματα.

Διαβάζω στον Μπαλζάκ για το αίτημα «να γίνει το κάθε μελανοδοχείο Βεζούβιος» ή την  ιδέα ότι «σήμερα που τα πάντα είναι ένας διανοητικός αγώνας, πρέπει να μπορούμε να παραμένουμε σαράντα οκτώ ώρες συνεχώς στην καρέκλα και μπροστά στο γραφείο,  όπως ένας στρατηγός παρέμενε δύο μερόνυχτα πάνω στο άλογό του». Όμως όλα αυτά προσκρούουν στο ότι δεν υπάρχει ούτε ο στρατηγός αλλά ούτε και ο γραφιάς που θα έμενε ξάγρυπνος σαράντα οκτώ ώρες. Και οι δύο κοιτάζουν μελαγχολικά τον τοίχο τους μέχρι να νυστάξουν. Μετά, πιτζαμάκι και νάνι. Δεν μπορεί κανείς να ξυπνήσει τους νεκρούς, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να το κάνει αυτό κάποιος που είναι και ο ίδιος νεκρός.

Στις ραδιοφωνικές συζητήσεις με καλεσμένους, που κάνουμε στο ThePressProject, έχω την ευκαιρία να συνομιλώ μερικές φορές με πολιτικούς. Καταλαβαίνω ότι είναι αδύνατο να επιβιώσουν στην πολιτική χωρίς να υποκρίνονται ότι αισιοδοξούν.  Είναι προφανώς αδιανόητο να πει κανείς «έχω ένα πολιτικό κόμμα και ζητώ την ψήφο σας, αλλά πιστεύω πως η μοίρα μας είναι να πάμε κατά διαόλου». Αυτή τη στιγμή όμως δεν υπάρχει κανένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που να πάλλεται ή έστω να γρηγορεί.

Όταν εξέφρασα αυτή την επιφύλαξη στον Παναγιώτη Λαφαζάνη,  μου είπε πως δεν μπορεί ο άνθρωπος να αγωνίζεται αν δεν ελπίζει.  Σύμφωνοι.  Ούτε όμως μπορεί να παριστάνουμε ότι ελπίζουμε, όταν η ελπίδα δεν φαίνεται πουθενά.  Δεν έχουμε λόγο να κοροϊδεύομαστε. Έτσι κι αλλιώς, ποιον να πείσεις ότι βλέπει αυτό που δεν βλέπει; Το «Η ελπίδα έρχεται» είναι ένα προεκλογικό σλόγκαν που αντιμετωπίζουμε τώρα με πικρό χαμόγελο.  Όμως η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ έγινε εφικτή ακριβώς και μόνο διότι εξέφρασε την ελπίδα.

Όσα λέγονται σήμερα από τους εναπομείναντες πολιτικούς της αμντιμνημονιακής Αριστεράς θυμίζουν αυτά που αναλογίζεται κανείς ότι θα μπορούσε ή θα ήθελε να έχει πει σε έναν καυγά όπου τον εξευτέλισαν, κι εκείνος δεν είπε τίποτα. Κάθισε και τα άκουσε ντροπιασμένος και κατακόκκινος, και μετά περπατάει πάνω κάτω στο σπίτι του λέγοντας αυτά που θα ήθελε να έχει την ετοιμότητα να πει την κρίσιμη ώρα. Αλλά δεν θα τα πει, γιατί είναι πια αργά. Οι κορώνες λέγονται στον καθρέφτη, γιατί ο εχθρός έχει αποχωρήσει και κάνει σκι, ορειβασία, καπνίζει πούρα ή συσκέπτεται με τον Χουλιαράκη. Την ηρωική περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε ηρωική δημόσια ρητορική μεν, αλλά πλήρη συμπόρευση με το υποχωρητικό μοντέλο διαπραγμάτευσης που ήθελε να μην ανησυχούμε ποτέ τον κόσμο ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Δεν με ενδιαφέρουν οι ιδέες και το αφηρημένο δίκιο, όσο με ενδιαφέρουν οι δρόμοι όπου θα έπρεπε να βρίσκονται όλοι αυτοί που έχουν δίκιο. Όσο αυτοί οι δρόμοι είναι άδειοι, το δίκιο μας είναι ασκήσεις επί χάρτου.

Ποιος ο λόγος για να τα πει κανείς αυτά; Για να μην πιέζουμε τον εαυτό μας να παριστάνει πως είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν ξέρω αν αυτή είναι συνταγή επιτυχίας, αλλά είναι σίγουρα προϋπόθεση μιας κάποιας ηρεμίας. Γελούσα πάντοτε με την μοντιπαϊθονέσκ κατάσταση των φοιτητικών συναντήσεων που όλοι ζητούσαν «να μην τα λέμε αυτά μεταξύ μας, να βγούμε στον κόσμο», ζητούσαν «να μαζικοποιηθεί το κίνημα» και άλλα ηχηρά παρόμοια, που ήταν πιο χαριτωμένα τότε, διότι δεν χτυπούσε την πόρτα η καταστροφή. Σήμερα αυτά ακούγονται αρκετά πιο πικρά, διότι οι νεκροί που ξυπνούν νεκρούς έχουν να αντιμετωπίσουν μια καταστροφή, προσπαθούν να ξεκλειδώσουν μια πόρτα την ώρα που το σπίτι καίγεται. Να πούμε ότι πρέπει πρώτα να γιάνουμε και μετά να περπατήσουμε δεν είναι ούτε παραίτηση ούτε φυγομαχία. Είναι μια αποτύπωση της πραγματικότητας.

Είχαν ρωτήσει τον Αγκάμπεν αν η σκέψη του είναι απαισιόδοξη. Απάντησε:
«Η Σιμόν Βέιλ έχει πει “δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που ζεσταίνουν τις καρδιές τους με κούφιες ελπίδες”. Η σκέψη για μένα είναι ακριβώς αυτό: το σθένος του απελπισμένου. Και μήπως αυτό δεν είναι το αποκορύφωμα της αισιοδοξίας;»

ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΙΕΣ

Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος στην Εκπομπή “Ελλάδα Ώρα Μηδέν” 13/1/2018 με τον Κώστα Ουίλς

Πηγή : konstantakopoulos.gr

Δείτε επίσης: http://www.defenddemocracy.press/

9 Νοεμβρίου 2011: Ο καθηγητής του Howard Νίκος Σταύρου, προβλέπει τις εξελίξεις στην Ελλάδα και αποκαλύπτει.

«Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να διαιωνιστεί… Δεν μπορεί η κυβέρνηση της Ελλάδας να μετατραπεί σε αστυνόμος των τραπεζών της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών.»

Ο καθηγητής Howard Νίκος Σταύρου, στις 9 Νοεμβρίου 2011 (δυστυχώς, λίγες μέρες μετά, στις 29 Δεκεμβρίου 2011 απεβίωσε) έδωσε συνέντευξη στον δημοσιογράφο της ΕΤ3, Παντελή Σαββίδη. Λίγο πριν μας επιβάλλουν την δοτή αντισυνταγματική κυβέρνηση Παπαδήμου.
 

 
Όλη η συνέντευξη, εδώ:

Παντ. Σαββίδης : Καλησπέρα κ. Σταύρου.

Νίκος Σταύρου : Καλησπέρα σας σε όλους.

Παντ. Σαββίδης : Δύο σχολιάκια στην αρχή, το πρώτο είναι πώς βλέπετε, με την αγωνία που ξέρουμε πως σας διακρίνει για τα τεκταινόμενα στη χώρα, στην Ελλάδα δηλαδή, πώς βλέπετε τα πράγματα από αυτήν την μεγάλη απόσταση και πώς τα αποτιμάτε, ένα σύντομο σχόλιο σ’ αυτό πρώτα.

Τι σημαίνουν τα δέκα νέα μέτρα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Του Λεωνίδα Βατικιώτη – kommon.gr

Πολυνομοσχέδιο – σκούπα που πλήττει βάναυσα τα συμφέροντα των εργαζομένων, των καταναλωτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων είναι αυτό που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση για να ψηφιστεί τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου και να κλείσει έτσι η τρίτη αξιολόγηση.

Παρά την προσπάθεια ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υποβαθμίσουν τη σημασία του, η αλήθεια είναι πώς με όσα περιλαμβάνονται στις 1.531 σελίδες του η θέση των λαϊκών στρωμάτων επιδεινώνεται σημαντικά και μακροπρόθεσμα.

Συνολικά προβλέπονται τουλάχιστον εννιά μέτρα που βαθαίνουν το δεσποτισμό του κεφαλαίου, έστω κι αν δεν περιλαμβάνονται νέα δημοσιονομικά μέτρα, όπως έσπευσε να ισχυριστεί η κυβέρνηση.

Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζονται νέα δημοσιονομικά μέτρα! Έχοντας ψηφίσει η κυβέρνηση από την μια τον «κόφτη», βάσει του οποίου θα ενεργοποιούνται αυτόματα οι περικοπές δημοσίων δαπανών σε περίπτωση αποκλίσεων, και από την άλλη την εμφάνιση πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και 2% μέχρι το 2060, προφανώς δεν υπάρχει ανάγκη ψήφισης νέων δημοσιονομικών μέτρων. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας, κι ας κάνει ο πρωθυπουργός ό,τι μπορεί για να εξωραΐσει την κατάσταση. Προς επίρρωση, η αύξηση των φόρων κατά 2% ή 1 δις. ευρώ το νέο χρόνο, όπως προβλέπει ο κρατικός προϋπολογισμός.

Ας δούμε όμως τα χειρότερα που θα ψηφίσουν αδιαμαρτύρητα οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τη Δευτέρα, καταφέρνοντας να διασύρουν για πολλοστή φορά την Αριστερά ταυτίζοντάς την με την πιο αντιλαϊκή πολιτική:

Σ’ αυτήν την (μέχρι σήμερα) αδημοσίευτη συνέντευξή του, ο Τζίμης Πανούσης προέβλεψε το σημερινό πολιτικό σκηνικό

Πνευματώδης, συγκινητικός και διορατικός, είχε μιλήσει στον Νίκο Μωραΐτη το 2013

 

Αναδημοσιεύουμε από: mikropragmata.lifo.gr

Κείμενο: Άρης Δημοκίδης

"Κυβέρνηση θα γίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, και θα είναι χειρότερος…  Όταν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, θα γίνει μνημονιακός. Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κάθε φορά παίζουν το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου", είχε δηλώσει προφητικά το 2013 ο Τζίμης Πανούσης σε αδημοσίευτη συνέντευξή του στον Νίκο Μωραΐτη. 

"Ήταν Δεκέμβριος του 2013 όταν του πήρα αυτή τη συνέντευξη. Τότε τον είδα τελευταία φορά, στο καμαρίνι του. Δυστυχώς δεν δημοσιεύτηκε στο έντυπο το οποίο μου την ανέθεσε, γιατί θεωρήθηκε ακραία. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ακραία, είναι απλά… Πανούσης. Όπως τον αγαπήσαμε ή τον παραδεχτήκαμε – ακόμη και εκείνοι που δεν συμφωνούσαμε στα πάντα μαζί του. Θεωρώ ότι στο mikropragmata.lifo.gr θα βρει ένα ωραίο σπίτι για «καλό κατευόδιο» στον μεγάλο αιρετικό.

Με εκτίμηση",

Νίκος Μωραΐτης

Η «Συνωμοσία του λαμπτήρα» και η προγραμματισμένη βραχυβιότητα. (Ντοκιμαντέρ)

Κατασκευάζοντας τη Συναίνεση: o Νόαμ Τσόμσκι και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Ντοκιμαντέρ)

Ένα από τα πιο πολυβραβευμένα ντοκιμαντέρ στην ιστορία του είδους, μια θεσμική ανάλυση για τα ΜΜΕ στις δυτικού τύπου δημοκρατίες και μια ανελέητη κριτική στην πλανητική πολιτική των ΗΠΑ. Περισσότερες πληροφορίες: http://tvxs.gr/node/17847

Δείτε επίσης:

Requiem for the American Dream
Ο Νόαμ Τσόμσκι με διαυγή και μεστό λόγο εξηγεί πώς οι πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών οδήγησαν σε ανεπανάληπτη κοινωνική ανισότητα, θέτοντας σε κίνδυνο την επιβίωση της μεσαίας τάξης αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας.