Τέλος Χρόνου

Οχι άλλες ευχές. Μόνο υποσχέσεις που θα τηρήσουμε το 2018


Next Floor from Centre Phi | Phi Centre on Vimeo.

Πηγή: Ηλίας Ιωακείμογλου - fb

Next Floor

Ο Σπινόζα θεωρούσε ότι ο άπληστος, που δεν σκέφτεται τίποτα άλλο εκτός από το κέρδος και το χρήμα, βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση, πάθος και παραφορά, σε “ένα είδος παραληρήματος παρότι αυτό δεν κατατάσσεται στις νόσους”. 

Ο καπιταλισμός είναι το οικονομικό σύστημα που υιοθέτησε αυτό το πάθος και αυτό το παραλήρημα ως καθοδηγητική αρχή μιας ολόκληρης κοινωνίας, η οποία έχει συγκροτηθεί έτσι ώστε να εξυπηρετεί την απληστία των κατόχων κεφαλαίου. 

Αυτή όμως η υιοθεσία θα τον ακολουθεί για πάντα, σαν προπατορικό αμάρτημα: διότι ο καπιταλισμός είναι αναγκασμένος, για να επιζήσει, να αποδεικνύει διαρκώς ότι η απληστία, το πάθος για το κέρδος, η παράφορη αγάπη για τα χρήματα που μετατρέπεται τελικά σε σφοδρή επιθυμία να ιδιοποιηθείς την εργασία των άλλων, όλο αυτό το παραλήρημα, μετουσιώνεται, αργά ή γρήγορα, σε γενικό συμφέρον.

Χωρίς μια τέτοια απόδειξη, η πολιτική ηγεμονία κλονίζεται και δημιουργούνται συνθήκες απειλητικές για το σύστημα.

Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε το εξαιρετικό δεκάλεπτο φιλμ του Denis Villeneuve για την παρακμή της αστικής τάξης. 

Αν και υιοθετεί εξελικτική άποψη για το τέλος της, όπου το σύστημα καταρρέει μόνο του και το προλεταριάτο δεν έχει παρά να παρακολουθήσει την πτώση της, παρόλα αυτά αναδεικνύει το σημερινό αδιέξοδο της αστικής τάξης να διατυπώσει ηγεμονικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, δηλαδή σχέδιο στο οποίο να μπορούν να αναγνωρίσουν το συμφέρον τους όχι μόνο η άρχουσα τάξη αλλά και υπόλοιπες τάξεις της κοινωνίας (όπως επιτυχώς το έκανε στις δύο προηγούμενες μεγάλες κρίσεις του καπιταλισμού στη δεκαετία του 1930 με τον κεϋνσιανισμό και στη δεκαετία του 1970 με τον νεοφιλελευθερισμό).