Το άρθρο που δημοσιεύουμε στη συνέχεια  γράφτηκε και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά στις 22.5.17 (www.defenddemocracy.press), με αφορμή μια ανακοίνωση για την Ελλάδα, που εξέδωσαν οι επικεφαλής των κοινοβουλευτικών ομάδων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, των Σοσιαλιστών και των Πρασίνων (Δείτε στο τέλος του άρθρου)

Η άτακτη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ και η μετατροπή του στην πράξη σε κόμμα της υπερ-νεοφιλελεύθερης δεξιάς, τον Ιούλιο του 2015, είχε μια τεράστια σημασία και επίπτωση σε όλη την Ευρώπη και διεθνώς.

Η άνοδος της αυτοεμφανισθείσης ως «ριζοσπαστικής αριστεράς» στην Ελλάδα είχε δημιουργήσει, στην Ευρώπη και διεθνώς, τεράστιες προσδοκίες. Η άδοξη κατάρρευση του εγχειρήματος, και μάλιστα όχι εξ αιτίας μιας ήττας σε σύγκρουση, αλλά μιας ασυνάρτητης «διαπραγματευτικής» στρατηγικής, χωρίς να πάνε καν σε σύγκρουση και χωρίς καν να έχουν προετοιμαστεί για αυτή, βιώθηκε σε όλη την Ευρώπη ως μείζων αποτυχία της αριστεράς γενικά. Πολλοί άνθρωποι έβγαλαν το συμπέρασμα ότι είτε και η αυτοκαλούμενη «ριζοσπαστική αριστερά» δεν μπορεί ούτε κι αυτή να κάνει τίποτα, είτε έχει και αυτή ελεγχόμενους, απατεώνες, πουλημένους ηγέτες, όπως οι μεγάλες πολιτικές ομάδες.

Το σχέδιο μιας αριστερής, δημοκρατικής εξόδου από την ευρωπαϊκή κρίση δέχτηκε συντριπτικό πλήγμα. Στην ίδια τη Γερμανία, η πολιτική των Μέρκελ και Σόιμπλε φάνηκε να θριαμβεύει και η ορθότητά της να επιβεβαιώνεται, αφού ανάγκασε τελικά ακόμα και την «αριστερά» της Ελλάδας να συνθηκολογήσει άτακτα μπροστά στη γερμανική ισχύ και να εκτελεί πειθήνια τις εντολές του Βερολίνου. Ο επιθετικός «εθνικισμός» της Γερμανίας επικράτησε επί του αμυντικού «εθνικισμού» της Ελλάδας.

Η ήττα της δυνατότητας, γιατί σχέδιο δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα, μιας αριστερής εναλλακτικής στην υπάρχουσα ΕΕ άφησε ως μόνη εναλλακτική δυνατότητα, για όσες κοινωνικές δυνάμεις δυσφορούν με το υπάρχον ευρωπαϊκό οικοδόμημα, την αποσύνθεση της ΕΕ στην κατεύθυνση του «ο καθένας για τον εαυτό του». Εθνικιστικές δυνάμεις ήταν σε πολύ καλύτερη θέση να εκμεταλλευθούν αυτή την κατάσταση, εν σχέσει με αριστερές και σε αυτές διοχετεύθηκε κυρίως η ογκούμενη αντισυστημική δυσφορία. ‘Οπου βέβαια εμφανίστηκε, έως και καθυστερημένα, μια αυθεντική αριστερά, όπως στη Γαλλία με τον Μελανσόν, η άνοδός τους περιορίστηκε.

‘Όπως συνέβη και στον μεσοπόλεμο, μια κρίση τέτοιου βάθους προκαλεί αναπόφευκτα μεγάλα ρεύματα κοινωνικής δυσφορίας και αιτήματα ριζικά διαφορετικών πολιτικών, που μπορούν να πάνε προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, ανάλογα και με τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις και ηγεσίες.
Οι πολίτες σήμερα δεν ενδιαφέρονται τόσο αν κάποιος είναι δεξιός ή αριστερός. Αναζητούν απεγνωσμένα έντιμους ανθρώπους να τους εκπροσωπήσουν.

Η αμηχανία των Ευρωπαίων «συντρόφων» του ΣΥΡΙΖΑ ενώπιον της άτακτης συνθηκολόγησης του Τσίπρα, ιδίως, αν και όχι μόνο, των Ποδέμος, του Λίνκε και του γαλλικού ΚΚ, που τα μάσησαν, αντί να αναγνωρίσουν γενναία την πραγματικότητα, τις ευθύνες και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τις δικές τους, έπληξε βαριά την ίδια τη δική τους αξιοπιστία στο δικό τους εθνικό ακροατήριο, με δεδομένη την πανευρωπαϊκή και παγκόσμια σημασία του ελληνικού παραδείγματος κι αυτό είχε αξιοσημείωτες επιπτώσεις και στις ισπανικές και στις γερμανικές εκλογές.

‘Όπως συνέβη και στον μεσοπόλεμο, μια κρίση τέτοιου τύπου και βάθους, οδηγεί αναπόφευκτα και σε «ριζοσπαστικές αριστερές» και σε  ακροδεξιές, «φασίζουσες» απαντήσεις. Μερικές ώρες μετά την υπογραφή της εξευτελιστικής συνθηκολόγησης του 2015, η Μαρίν Λεπέν δήλωσε «ο Τσίπρας είναι προδότης». Φυσικά, η Λεπέν δεν έχει ποτέ υποσχεθεί να μειώσει το ελληνικό χρέος (που είναι και προς τη Γαλλία). Αυτό που την ενδιέφερε ήταν να πείσει ότι οι αριστεροί είναι προδότες, εμπιστευτείτε τους φασίστες!

Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι σήμερα, σε όλη την Ευρώπη, σχεδόν κανείς δεν μιλάει πια για την κατάσταση στην Ελλάδα. Οι ευρωβουλευτές των μνημονιακών κομμάτων, που τσεπώνουν μια μικρή περιουσία, για να συμμετέχουν σε αυτή την απομίμηση κοινοβουλίου, ποτέ δεν τόκαναν. Ευχαριστώ έλεγαν μια ζωή στους Ευρωπαίους για αυτά που έκαναν στον ελληνικό λαό. Για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ τα μνημόνια ήταν ευλογία και ο ελληνικός λαός έπρεπε να μάθει να ζει με φιλοδώρημα αντί για σύνταξη.

Μετά την υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου,  προσετέθησαν και οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην παρέα, όπως ο Δημήτρης Παπαδημούλης. Εστάλησαν το 2014 από τον ελληνικό λαό στις Βρυξέλλες για να παλέψουν εναντίον των Μνημονίων. Τώρα, ο Παπαδημούλης εξηγεί σε ένα πρόσφατο άρθρο του πόσο καλά πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα!

Αν όμως οι εκπρόσωποι της βιασθείσης (του ελληνικού λαού εν προκειμένω), και μάλιστα οι «αριστεροί», συμφωνούν με το έγκλημα, τότε είναι λογικό οι βιαστές  (όπως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε) να επιχαίρουν για την επιβεβαίωση του εγκλήματος και να οδηγούνται σε ακόμα πιο άκαμπτη επιβολή της ίδιας πολιτικής. Είναι επίσης λογικό ότι, μεταξύ των «αντισυστημικών» κομμάτων να επιβραβεύονται αυτά που θέλουν μια ακόμα πιο σκληρή πολιτική έναντι των μη Γερμανών και όχι αυτά που δεν έχουν μια σαφή θέση για το τι πρέπει να γίνει και μια διαφορετική στρατηγική να προτείνουν για την Ευρώπη.

Τελικά, δεν  καταφέραμε μόνο να καταστραφούμε, βοηθάμε, από τον καιρό του Γιώργου Παπανδρέου μάλιστα, και την Ευρώπη να καταστραφεί!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
22/5/2017

Την ημέρα που στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούσαν διαμαρτυρόμενοι για το καινούργιο σφυροκόπημα των λεγόμενων «μεταρρυθμίσεων» που επιβάλλουν οι «δανειστές», στο πλαίσιο ενός προγράμματος που καταστρέφει τους Έλληνες και τη χώρα τους, δόθηκε στη δημοσιότητα μια δήλωση σχετική με την Ελλάδα που έκαναν οι επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών, των Πράσινων και των «Αριστερών Ριζοσπαστών» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Τζιάνι Πιτέλα, Σκα Κέλερ και Γκάμπι Ζίμερ αντίστοιχα.

Διατηρούμε μια ελπίδα πως οι ευρωβουλευτές των τριών αυτών ομάδων θα αποκηρύξουν την απίστευτη και επαίσχυντη αυτή δήλωση. Για την ώρα δεν το έχουν κάνει (1)
[Σημείωση: Την ώρα που δημοσιεύονταν το παρόν άρθρο, ενημερωθήκαμε για την θαρραλέα δήλωση του ευρωβουλευτή του Die Linke Φάμπιο Ντε Μάσι σχετικά με τη σημερινή συνεδρίαση του Eurogroup. Ελπίζουμε ότι και άλλοι ευρωβουλευτές θα διαφωνήσουν κι αυτοί με την θέση που υιοθέτησαν οι τρεις επικεφαλής σχετικά με την Ελλάδα. Για τη δήλωση του Φάμπιο Ντε Μάσι δείτε εδώ…]

Στη δήλωση τους. οι τρεις «αριστεροί» ηγέτες, δεν βρήκαν ούτε μία λέξη αλληλεγγύης για τις οικογένειες χιλιάδων Ελλήνων που, μην αντέχοντας πια τη ζωή τους, οδηγήθηκαν στο να την τερματίσουν. Για τις οικογένειες αυτών των ανθρώπων, των θυμάτων, δηλαδή, των «μεταρρυθμίσεων» που επιβάλουν στην Ελλάδα η Γερμανική και οι άλλες Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Δεν βρήκαν ούτε μία λέξη αλληλεγγύης για το 1,5 εκατομμύριο των Ελλήνων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, ως αποτέλεσμα των πολιτικών που υιοθετούν και εφαρμόζουν η κ. Μέρκελ, ο κ. Γιούνκερ και η κ. Λαγκάρντ.

Δεν βρήκαν ούτε μία λέξη αλληλεγγύης για τους συνταξιούχους που βλέπουν τις συντάξεις τους να περικόπτονται κατά 30% επιπλέον, σε μια σειρά 17 διαδοχικών μειώσεων που έχουν επιβληθεί την τελευταία επταετία από τους δανειστές και ψηφίστηκαν από την Ελληνική Βουλή κάτω από απειλές και εκβιασμούς. Αντίθετα υπερασπίζονται τα νομοθετήματα που περιέκοψαν τις συντάξεις.

Δεν βρήκαν ούτε μία λέξη συμπάθειας για τους φτωχούς Έλληνες καρκινοπαθείς, που πεθαίνουν αδυνατώντας να πληρώσουν για θεραπεία σε ιδιωτικά νοσοκομεία, καθώς το Ελληνικό Δημόσιο Σύστημα Υγείας κλονίζεται κάτω από το βάρος των περικοπών που επιβάλλονται ως συνέπεια των μεταρρυθμίσεων που αποφασίσουν η Γερμανία, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Βρήκαν όμως, οι φερόμενοι ως Αριστεροί Ευρωβουλευτές, λέξεις για να παροτρύνουν την Ελληνική Κυβέρνηση να συνεχίσει τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις, που επιβάλλονται μέσω μιας συμμαχίας της Γερμανικής και των άλλων Ευρωπαϊκών ελίτ με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη προκαλέσει – και συνεχίζουν να προκαλούν – μια από τις σοβαρότερες οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές σε ολόκληρη την ιστορία του διεθνούς καπιταλισμού.

Αναρωτιέται κανείς αν οποιοσδήποτε στην Ευρώπη χρειάζεται μια τέτοια Αριστερά, και αν ναι, για ποιόν λόγο.

Οι «μεταρρυθμίσεις» της ΕΕ και του ΔΝΤ στην Ελλάδα – Πώς να καταστρέψετε μια οικονομία

Αρκεί να θυμηθούμε πως στην Ελλάδα, ως αποτέλεσμα ενός προγράμματος που υποτίθεται πως σχεδιάστηκε για να βοηθήσει τη χώρα, παρατηρήθηκε μια πτώση κατά 27% της οικονομικής παραγωγής, δηλαδή του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Πρόκειται για μια μείωση (σε σχετικούς όρους) μεγαλύτερη από τις υλικές απώλειες της Γαλλίας ή της Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Μια μείωση μεγαλύτερη και από αυτή που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης του 1929-33 στις ΗΠΑ, ή της κρίσης της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία. Η Ελλάδα πλησιάζει τα δέκα χρόνια συνεχιζόμενης ύφεσης και αυτό αποτελεί κατά πάσα πιθανότητα ένα απόλυτο ιστορικό ρεκόρ.

Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε, φιγούρα που μοιάζει να έχει δραπετεύσει από τις σελίδες του Μαρκήσιου Ντε Σαντ – και σε αντίθεση με τον Ζαν Πωλ Γιούνκερ και την Κριστίν Λαγκάρντ αδυνατεί να το κρύψει – ερμήνευσε αυτά τα φαινόμενα κατά τη διάρκεια της Συνόδου στο Νταβός πέρσι, αποκαλώντας τον Έλληνα Πρωθυπουργό, και εμμέσως όλους τους Έλληνες, «ηλίθιο». Οι μεταρρυθμίσεις του ήταν εξαιρετική ιδέα, αλλά ήταν ηλίθιος ο τρόπος που οι Έλληνες τις εφάρμοσαν.

Δεν ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει να μάθω, αν ο κ. Σόιμπλε είναι έξυπνος ή ηλίθιος. Αυτό που ξέρω είναι ότι είναι ψεύτης.

Μια μέρα μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη πως καθώς είμαι Έλληνας το πιο πιθανό είναι να είμαι και εγώ ηλίθιος. Έτσι αποφάσισα να ρωτήσω έναν Γερμανό, τον επικεφαλής της «Ευρωπαϊκής Task Force» κ. Ράιχενμπαχ, γιατί υπάρχει τέτοια διαφορά ανάμεσα στην έκβαση των προγραμμάτων της Τρόικας για την Ελλάδα και, για παράδειγμα, την Πορτογαλία. Ο κ. Ράιχενμπαχ απάντησε πως «Τα αποτελέσματα που έχουμε στην Ελλάδα είναι τέτοια γιατί αφαιρέσαμε από την Ελληνική οικονομία τρεις φορές περισσότερη ζήτηση απ’ ότι από την Πορτογαλική»

Πράγματι. Είναι τόσο απλό. Αυτή η βαθιά, άνευ προηγούμενου οικονομική ύφεση ήταν και είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των οικονομικών μέτρων που επέβαλε η Τρόικα.

Ένα έγκλημα και μια πράξη πολέμου, όχι ένα λάθος

Η ελληνική καταστροφή της Ελλάδας δεν έχει τίποτα να κάνει με εξυπνάδα ή βλακεία. Και σε καμία περίπτωση δεν ήταν – και δεν είναι – απλά ένα λάθος γιατί:

1 Αν ήταν απλά ένα λάθος θα είχε διορθωθεί εδώ και πολύ καιρό
2 Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι μερικοί από τους καλύτερους οικονομολόγους στον κόσμο, οι οποίοι πληρώνονται πολύ καλά από το ΔΝΤ, την ΕΕ ή τη γερμανική και τη γαλλική κυβέρνηση, μπορεί να κάνουν τέτοια «λάθη», δηλαδή να καταστρέψουν μια ολόκληρη ευρωπαϊκή χώρα κατά λάθος, χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν (2)
3 Όπως γνωρίζουμε τώρα, από αποκαλύψεις που έχουν δημοσιευτεί και εσωτερικές εκθέσεις του ίδιου του ΔΝΤ, το πρόγραμμα αυτό εγκρίθηκε πραξικοπηματικά στο εσωτερικό του Ταμείου το 2010, και αποτελούσε καταστρατήγηση των ίδιων των κανόνων και του καταστατικού του. Ένα τέτοιο πραξικόπημα ήταν απαραίτητο, όχι επειδή οι οικονομολόγοι δεν ήταν, αλλά ακριβώς επειδή ήταν σε θέση να προβλέψουν τα αποτελέσματα του προγράμματος, αποτελέσματα σαφώς απαράδεκτα ακόμη και από την άποψη της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας.

Το να γίνει ένα τέτοιο πραξικόπημα στο εσωτερικό του ΔΝΤ, θα ήταν απλά αδύνατον χωρίς τη συγκατάθεση των κυβερνήσεων της Γερμανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, της Κομισιόν και των επικεφαλής των μεγάλων γκρουπ του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου, συλλογική έκφραση των οποίων (και της Αμερικής) συνιστά το ΔΝΤ)

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους το ελληνικό πρόγραμμα «μεταρρυθμίσεων» δεν απετέλεσε λάθος, αλλά ήταν και παραμένει μια προμελετημένη δολοφονία, με οικονομικά και πολιτικά μέσα, ενός ευρωπαϊκού έθνους και του κράτους του, για λόγους πολύ ευρύτερης σημασίας από τη σημασία της ίδιας της χώρας.

Εάν έφτασαν μέχρι τώρα τόσο μακριά στην Ελλάδα και όχι στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες του Νότου, αυτό έγινε επίσης σκόπιμα, γιατί αν προσπαθούσαν να εφαρμόσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα σε όλες τις χώρες του Νότου, θα διακινδύνευαν αυτές να συμμαχήσουν και να πυροδοτηθεί μια εξέγερση στην μισή Ευρωπαϊκή ήπειρο. Γι’ αυτό διάλεξαν μία μόνο χώρα ως χώρο για το πείραμά τους, χρησιμοποιώντας την ως αποδιοπομπαίο τράγο και ως απειλή ή προειδοποίηση για όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες για το τι μπορεί να τους συμβεί, όπως άλλωστε είπε η ίδια η Μέρκελ στις 10 Μαίου 2010, ημέρα επιβολής του πρώτου Μνημονίου . (Και τα κατάφεραν, εάν κρίνουμε ιδίως από την συμπεριφορά του κ. Πιτέλα που μοιάζει να μην θυμάται τι συνέβη στο παρελθόν στην χώρα του, την Ιταλία, ως αποτέλεσμα της συμμαχίας της με την Γερμανία). Όλα αυτά έχουν εξηγηθεί πολύ καλά σε παλαιότερα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ριζοσπαστικής Αριστεράς. (3)

Οι ιθύνοντες της ΕΕ και του ΔΝΤ είπαν, το 2010, ότι θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα να λύσει τα προβλήματά της. Συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα έχει λάβει τεράστια οικονομική βοήθεια από τους Ευρωπαίους εταίρους της και το ΔΝΤ. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτό που δεν λένε είναι ότι πάνω από το 95% αυτών των χρημάτων επιστράφηκε στην Deutsche Bank, στην PNB Paribas και σε άλλες Ευρωπαϊκές και Αμερικανικές τράπεζες.

Το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης ήταν πραγματικά ένα πρόγραμμα διάσωσης (bail out), αλλά διάσωσης της Ελλάδας. Ήταν ένα πρόγραμμα διάσωσης των Ευρωπαϊκών και λιγότερο των Αμερικάνικων τραπεζών, οι οποίες κατάφεραν να διαγράψουν τις απώλειές τους μεταφέροντάς τες στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό, καθιστώντας το ελληνικό δημόσιο χρέος ακόμα περισσότερο «μη βιώσιμο» και καταστρέφοντας την παραγωγική και κοινωνική υποδομή της Ελλάδας.

Την ίδια στιγμή, η Γερμανία και άλλες βόρειες χώρες είχαν ένα τεράστιο, άμεσο, καθαρό, οικονομικό κέρδος από την καταστροφή της Ελλάδας, όσον αφορά στα επιτόκια που πληρώθηκαν για τα κρατικά τους ομόλογα, για να μην μιλήσουμε για το κέρδος από την λεηλασία της ελληνικής δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας ή για το κέρδος από την αναβολή, μέσω της καταστροφής της Ελλάδας, της συνεχώς εξελισσόμενης κρίσης του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα.

Το 2010 έλεγαν πως η Ελλάδα έπρεπε να υιοθετήσει το πρόγραμμα διάσωσης γιατί ήταν υπερχρεωμένη. Ως αποτέλεσμα των πολιτικών που εφήρμοσαν, το ελληνικό δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε από το 115% στο 185% του ΑΕΠ και, παράλληλα, δημιουργήθηκε μια εξίσου σημαντική φούσκα στο ιδιωτικό και δημόσιο εσωτερικό χρέος. Αν αφήσουμε κατά μέρος την θεωρία πως αυτοί που διαχειρίζονται την Ευρωπαϊκή οικονομία είναι ηλίθιοι και δεν ξέρουν τι κάνουν, το μάλλον προφανές συμπέρασμα είναι και πάλι πως αυτό που είχαν στο μυαλό τους οι σχεδιαστές αυτού του προγράμματος μεταρρυθμίσεων ήταν ακριβώς αυτό που κατάφεραν. Δηλαδή στόχος τους ήταν να αυξήσουν το ελληνικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος και μετά να το χρησιμοποιήσουν, όπως και έκαναν, για να οικειοποιηθούν την ελληνική δημόσια και ιδιωτική περιουσία αλλά και την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας. Είτε πάντως το είχαν θέσει, είτε όχι ως επιδίωξή τους, αυτό ακριβώς έκαναν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η γερμανική κυβέρνηση αρνείται επίμονα κάθε σοβαρή συζήτηση για το χρέος και οποιαδήποτε αξιόπιστη και οριστική λύση του προβλήματος. Δεν είναι τόσο ότι ο Σόιμπλε δεν θέλει οι Γερμανοί να «πληρώνουν για τους Έλληνες», όσο ότι  η Γερμανία και οι τράπεζές της έχουν ήδη μεγάλα κέρδη, άμεσα και έμμεσα, από την καταστροφή της Ελλάδας. Είναι ότι το Βερολίνο θέλει να διατηρήσει τα όπλα του και να τα χρησιμοποιήσει για να συνεχίσει να λεηλατεί και να καθυποτάσσει την Ελλάδα.

Το ΔΝΤ, από την πλευρά του, θέλει κι αυτό να διατηρήσει το όπλο του χρέους, αλλά επιθυμεί επίσης μεγαλύτερη σταθερότητα στο σύνολο του προγράμματος και σταδιακή μεταφορά του από την Ελλάδα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Γι’ αυτό και θέλει κάποια μορφή ανακούφισης, αλλά όχι τέτοια που θα κάνει ξανά την Ελλάδα κυρίαρχη χώρα.  Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα “μεσοπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους” που βρίσκονται επί του παρόντος υπό διαπραγμάτευση μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου όχι μόνο θα είναι ανεπαρκή, αλλά θα συνεπάγονται πιθανότατα νέους, νεοαποικιακούς κανόνες που θα παραμείνουν σε ισχύ για πολλές δεκαετίες.

Αυτή η κατάσταση γύρω από το ελληνικό χρέος και τη θέση της χώρας μέσα στην Ευρωζώνη προκαλεί, από μόνη της, τεράστια αστάθεια στην Ελλάδα. Μόνο αρπαχτικά funds θέλουν να «επενδύσουν» σε μια χώρα, όπου κανείς δεν γνωρίζει τι θα γίνεται αύριο και που θα βρίσκεται.

Ο όρος «μεταρρυθμίσεις» αποτελεί εφεύρεση των σύγχρονων Όργουελ και Γκαίμπελς, χρησιμοποιούμενος για να περιγράψει αυτό το ξεκάθαρο έγκλημα, μια πράξη λεηλασίας και πολέμου, έναν πόλεμο όχι συμβατικό, αλλά πολιτικό και οικονομικό: έναν «πόλεμο χρέους» ενάντια στον ελληνικό λαό, την ελληνική δημοκρατία και την ελληνική κυριαρχία.

Τώρα ο κ. Schaeuble επέβαλε στην Ελλάδα την απαίτηση πλεονασμάτων από 3,5% έως 4% ετησίως για πολλά χρόνια, πράγμα σαφώς αδύνατο. Και συνεχίζει να προσποιείται ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να πληρώσει 100 δισ ευρώ, για να αποπληρώσει το χρέος της, στις αρχές της επόμενης δεκαετίας.

Και πάλι δεν είναι θέμα νοημοσύνης ή ηλιθιότητας. Πρόκειται για ψέματα που λέγονται όχι μόνο στους Ευρωπαίους εν γένει, αλλά και στους Γερμανούς πολίτες που, αργά ή γρήγορα, θα πληρώσουν τον λογαριασμό για τις πράξεις των ηγετών τους, όπως συνέβη ήδη δύο φορές μέσα στον 20ο αιώνα.

Η ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανικής Δεξιάς δεν είναι προς το κοινωνικό όφελος των λαϊκών στρωμάτων της χώρας, γιατί τα χρήματα που κερδίζει η Γερμανία από την Ελλάδα δεν διανέμονται σ’ αυτά. Είναι επίσης ενάντια στα εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας, καθώς ξοδεύει όλο το πολιτικό κεφάλαιο που είχε συσσωρεύσει μετά το 1945 προκειμένου να καταστρέψει και να καθυποτάξει μια μικρή Ευρωπαϊκή χώρα. Οι Γερμανοί ήδη μπορούν να δουν τα αποτελέσματα της ευρωπαϊκής τους πολιτικής, στην περίπτωση του Brexit, όπως και στην άνοδο της Γαλλικής Άκρας Δεξιάς. Αλλά πρόκειται απλά για ένα προοίμιο της επερχόμενης κρίσης

Και τίθεται ξανά το ερώτημα. Ποια είναι η πολιτική της Γερμανικής και της Ευρωπαϊκής «Αριστεράς»; Έχουν τέτοια πολιτική; Διδάχτηκαν κάτι από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, από το τι συνέβη με το Ολλανδικό Εργατικό Κόμμα ή τους Γάλλους Σοσιαλιστές; Ή οι ηγέτες τους είναι τόσο εξαρτημένοι από το χρηματιστικό κεφάλαιο που δέχονται και να αυτοκτονήσουν ακόμα, αν πάρουν τέτοια εντολή;

Ίσως, αντί να καταδικάζουν τους Ευρωπαίους πολίτες γιατί στρέφονται στην ακροδεξιά, θα ήταν πιο χρήσιμο για τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να κοιταχτούν οι ίδιοι στον καθρέφτη.

‘Ένα Πραξικόπημα κατά της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας

Οι «μεταρρυθμίσεις» στην Ελλάδα που υποστηρίζουν με την δήλωσή τους οι υποτιθέμενοι «Σοσιαλιστές», «Οικολόγοι» και «Αριστεροί» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεν είναι απλά ένα, έστω και σκληρό, νεοφιλελεύθερο πείραμα. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πεδίο πειραματισμών όσο αφορά στην «αλλαγή καθεστώτος» ή ακόμα και αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «αλλαγή   χώρας» στην Δύση. Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να μετατρέψουν το καθεστώς της Δυτικής, έστω και κατ’ όνομα, Δημοκρατίας σε έναν μηχανισμό ευθείας κυριαρχίας του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου. Μπορεί η εξωτερική μορφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας να παραμένει άθικτη, αποστερείται όμως κάθε περιεχομένου.

Καθημερινά, η Τρόικα, θεσπίζει νέους νόμους στην Αθήνα. Οι εκπρόσωποί της καλούν κάθε μέρα κυβερνητικούς αξιωματούχους και τους βάζουν τις φωνές, για κάθε λέξη ή ενέργεια, ακόμα και την πιο μικρή και ασήμαντη, που θεωρούν πως έρχεται σε αντίθεση με το «πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων». Όσο για τους εκπροσώπους της «Ελληνικής Κυβέρνησης», δεν μπορούν καν να διαμαρτυρηθούν, γιατί αν το κάνουν, θα πρέπει να αποκαλύψουν τον βαθμό της υποτέλειας που έχουν αποδεχτεί στην πράξη.

Χιλιάδες σελίδες νομοθετικών κειμένων (που κανείς δεν ξέρεις ποιος τα ετοίμασε και με ποίων εντολές) ήρθαν στην Ελλάδα, μεταφράστηκαν με προγράμματα ηλεκτρονικής μετάφρασης από το Αγγλικά, συχνά μάλιστα λανθασμένα, και στη συνέχεια ψηφίστηκαν από μια προσομοίωση Κοινοβουλίου, κάτω από την πίεση των τελεσιγράφων που θέτει ένας μανιακός Γερμανός Υπουργός Οικονομικών και οι οικονομικοί δολοφόνοι του ΔΝΤ. Και όλα αυτά σε αντίθεση με τη βούληση του Ελληνικού λαού, όπως αυτή εκφράστηκε με το δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε στις 5 Ιουλίου του 2015, και σε αντίθεση με τις πιο θεμελιώδεις διατάξεις του Ελληνικού Συντάγματος και των Συνθηκών της Ε.Ε.

Οι πιστωτές έχουν υφαρπάξει ακόμη και την καθημερινή λειτουργία σημαντικών τομέων του κράτους, με τη δημιουργία ενός γαλαξία «ανεξάρτητων αρχών», που είναι «ανεξάρτητες» από την Ελληνική Κυβέρνηση και τον Ελληνικό λαό, αλλά απόλυτα εξαρτώμενες από αυτούς και από τους ανθρώπους τους στην Ελλάδα.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα – μέλος της Ε.Ε. που οι Financial Times αποκαλούν «Δυτικό προτεκτοράτο», ενώ άλλοι έχουν εισαγάγει τον μάλλον πιο ακριβή όρο «αποικία χρέους» για να την περιγράψουν.

Δεν πρόκειται καν για μια απλή, κάπως σταθερή αποικία. Είναι μια αποικία που, συνεχώς και μόνιμα, καταστρέφεται και λεηλατείται, σε μια διαδικασία μετατροπής της σε μια μορφή οικονομίας και κοινωνίας Δούλων. Περισσότεροι από τους μισούς νέους Έλληνες δεν έχουν δουλειά και ούτε καν την προοπτική να βρουν μια, παρά την κατεδάφιση τόσο της εργατικής νομοθεσίας, όσο και των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων. Οι Έλληνες γονείς, και ειδικά οι μητέρες, που είναι ίσως οι πιο υπερπροστατευτικές σε ολόκληρη την Ευρώπη και μέχρι πρόσφατα ήταν ευτυχισμένες κρατώντας τα παιδιά τους όσο το δυνατόν πιο κοντά, τώρα έχουν ένα μεγάλο όνειρο: να δουν τα παιδιά τους να μεταναστεύουν, ακόμα και αν είναι για να ζήσουν στην Αυστραλία, στην Αφρική ή στα Αραβικά Εμιράτα.

Αυτοί που μεταναστεύουν είναι οι πιο μορφωμένοι και πιο δραστήριοι, δηλαδή  ακριβώς αυτοί που χρειάζεται αυτή η χώρα προκειμένου να επιβιώσει. Χιλιάδες πολύ καλά εκπαιδευμένοι (με λεφτά του Ελληνικού Δημοσίου) γιατροί και νοσηλευτές, για παράδειγμα, εργάζονται τώρα σε Γερμανικά νοσοκομεία, καθώς το Ελληνικό Δημόσιο Σύστημα Υγείας κλονίζεται κάτω από το βάρος των λεγόμενων «μεταρρυθμίσεων»

Ακόμα μια φορά, δεν πρόκειται περί λάθους. Ο κ. Στρος Καν, τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, εξηγούσε στους Έλληνες βουλευτές το 2011 πως η λύση στο πρόβλημα της ανεργίας θα ήταν η «προσωρινή» μετανάστευση των νέων Ελλήνων.

Υποστηρίζοντας τέτοιου είδους «μεταρρυθμίσεις», η δήλωση των τριών «αριστερών» επικεφαλής των Ευρωομάδων, υποστηρίζει ουσιαστικά την επιστροφή της Ελλάδας σε κοινωνικές συνθήκες Μεσαίωνα και την κατάργηση της Δημοκρατίας στην ίδια τη χώρα όπου αυτή γεννήθηκε και κατονομάστηκε για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία.

Είναι μια τέτοια έκβαση για την Ελλάδα με οποιονδήποτε τρόπο χρήσιμη για τους Γερμανούς, Ιταλούς και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους εργαζόμενους και απλούς πολίτες;

Εάν το Χρήμα καταφέρει, με την βοήθεια των Ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ, συμπεριλαμβανομένων των αυτοαποκαλούμενων Αριστερών, να επιβάλει τέτοιο καθεστώς στην Ελλάδα, δεν θα προσπαθήσει, αργά ή γρήγορα, να το επεκτείνει, πρώτα στον Νότο και έπειτα στην Βόρεια Ευρώπη;

Η λεηλασία της Ελλάδας

Η δήλωση, δυστυχώς, όχι μόνο υποστηρίζει την οικονομική και κοινωνική καταστροφή της Ελλάδας, αλλά και την κατάργηση της δημοκρατίας. Υποστηρίζει επίσης τη λεηλασία της χώρας. Τα όσα αναφέρει για ελεύθερο ανταγωνισμό ταυτίζονται με την πίεση που ασκείται στην ελληνική κυβέρνηση για να εγκαταλείψει την τελευταία αντίσταση της στην πώληση του συνόλου της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, συμπεριλαμβανομένης της κυριότερης εταιρείας παραγωγής ενέργειας της χώρας, της ΔΕΗ. Μιλάνε για ανταγωνισμό, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν να διασφαλίσουν είναι πως η εταιρεία θα περάσει σε Γερμανικά και όχι Κινέζικα οικονομικά συμφέροντα.

Διερωτάται κανείς ποιος πραγματικά γράφει αυτές τις ανακοινώσεις, σαν και αυτήν που υπέγραψαν οι τρεις πρόεδροι. Τις γράφουν οι ίδιοι, οι βοηθοί τους, ή εκπρόσωποι ιδιωτικών συμφερόντων;
Τώρα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποκλείει την Ελλάδα από την ποσοτική χαλάρωση. Αυτό σημαίνει πως απολύτως υγιείς και επιτυχημένες ελληνικές επιχειρήσεις αδυνατούν να χρηματοδοτηθούν και είναι σε πολύ μειονεκτική θέση σε σύγκριση με τους ξένους ανταγωνιστές τους οι οποίοι μέσω αυτού του αθέμιτου ανταγωνισμού κατακτούν την ελληνική αγορά, ή ότι έχει απομείνει από αυτήν.

Έχουν αποκτήσει, ή αποκτούν, τις επικοινωνίες, τα αεροδρόμια, αν και μόνο τα κερδοφόρα, την τουριστική βιομηχανία, την ενέργεια, την ακίνητη περιουσία. Παίρνουν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των Ελλήνων, μέσω της υπερβολικής φορολογίας, που επιβάλλεται για την ανάγκη εξυπηρέτησης ενός μη βιώσιμου χρέους.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος αριστερός ή σοσιαλιστής για να επαναστατήσει ενάντια στην επιστροφή των σχέσεων μεταξύ των Ευρωπαϊκών εθνών σε μια κατάσταση σαν κι αυτήν που επικρατούσε κατά τη διάρκεια των Πολέμων του Οπίου των Βρετανών ιμπεριαλιστών ενάντια στην Κίνα.

Το να εξεγείρεται κανείς απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση, είναι στοιχειώδες για οποιοδήποτε ον διαθέτει ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Δυστυχώς τα πράγματα μπορούν να πάνε ακόμα χειρότερα. Αν αυτές οι πολιτικές συνεχιστούν θα πετύχουν μακροπρόθεσμα αυτό που ο Μίκης Θεοδωράκης περιέγραψε σαν «Ελλάδα χωρίς Έλληνες». Πολλά ζευγάρια στην Ελλάδα αποφεύγουν να κάνουν παιδιά, οι νέοι μεταναστεύουν, η χώρα είναι αντιμέτωπη με μία διαρκή δημογραφική συρρίκνωση, με τον πληθυσμό της, με κάθε δυνατό τρόπο, να γίνεται όλο και πιο αδύναμος.

Αν αυτή η πορεία συνεχιστεί η Ελλάδα θα γίνει μια χώρα που θα κυβερνιέται από ξένους, θα ανήκει σε ξένους και θα κατοικείται από όλο και λιγότερους, ηλικιωμένους και αδύναμους ντόπιους. Η αυτοκρατορία του Χρήματος θα έχει θριαμβεύσει εκεί ακριβώς που ακόμα, στέκεται η Ακρόπολη, για να θυμίζει το έπος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, της πρώτης και μέχρι σήμερα αξεπέραστης προσπάθειας των ανθρώπων να αυτοκυβερνηθούν.

Tο ΔΝΤ και το Χρέος

Οι τρεις εκπρόσωποι της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» υποστηρίζουν, εμμέσως πλην σαφώς, τη συνέχιση της παρουσίας του ΔΝΤ στην Ευρώπη σε ρόλο ανώτατου οικονομικού κυβερνήτη. Αναρωτιέμαι από πότε ακριβώς ένας τέτοιος οργανισμός, ο οποίος με τις ενέργειες του στον Τρίτο και στον πρώην «Σοσιαλιστικό» κόσμο έχει κερδίσει φήμη πολύ χειρότερη από αυτήν της CIA και δεν συνιστά τίποτα άλλο παρά την έκφραση της συλλογικής βούλησης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των ΗΠΑ, αποτελεί το κατάλληλο εργαλείο διακυβέρνησης της οικονομίας οποιουδήποτε ευρωπαϊκού κράτους.

Οι τρεις «Αριστεροί» επικεφαλείς των ευρωομάδων υπερασπίζονται επίσης κάποιο αόριστο «μεσοπρόθεσμο σχέδιο ανακούφισης για την Ελλάδα» που συζητιέται αυτό τον καιρό μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ. Γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται; Γιατί, η προηγούμενη αναδιάρθρωση, γνωστή ως PSI, κατέληξε να είναι η πρώτη και μόνη απ’ όσες αναδιαρθρώσεις χρέους μπορεί να θυμηθεί κανείς στην ιστορία, που ήταν τόσο ξεκάθαρα ενάντια στα συμφέροντα του οφειλέτη.

Στα πλαίσια του PSI αρχικά υποχρέωσαν τα Ελληνικά νοσοκομεία, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα πανεπιστήμια να διαγράψουν τα κρατικά τους ομόλογα, χάνοντας έτσι το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας τους. Στη συνέχεια ξεκίνησαν τις ριζικές μεταρρυθμίσεις των νομικών όρων του ελληνικού δημόσιου χρέους εις βάρος της Ελλάδας, μετατρέποντάς το από χρέος προς ιδιώτες σε χρέος προς κράτη, εισάγοντας το βρετανικό αποικιακό δίκαιο και μεταφέροντας τη δικαιοδοσία για τις διαφορές γύρω από το χρέος στη δικαιοδοσία ξένων δικαστηρίων.

Πριν από την αναδιάρθρωση του χρέους με το PSI το 2011, το ελληνικό χρέος ήταν στο ελληνικό εθνικό νόμισμα. ‘Ηταν αυτονόητο ότι θα μετατρεπόταν αυτόματα σε δραχμές εάν η Ελλάδα αποφάσιζε να εγκαταλείψει το ευρώ. Μετά το 2011 το Ελληνικό  χρέος έχει μετατραπεί σε ευρώ. Πριν την αναδιάθρωση το ελληνικό Κοινοβούλιο και τα ελληνικά δικαστήρια ήταν υπεύθυνα για το χρέος. Τώρα πλέον, ισχύει το βρετανικό αποικιακό δίκαιο και ξένα δικαστήρια έχουν τη δικαιοδοσία να κρίνουν τις διαφορές σχετικές με το χρέος.

Και πάλι όμως, και αυτή η αναδιάρθρωση του χρέους δεν οδήγησε σε μείωση, αλλά σε αύξηση τελικά του ελληνικού χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ!

Οι δανειστές εισήγαγαν, και η ελληνική βουλή ψήφισε, μέτρα τόσο αυτοκτονικά σαν και το PSI, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός πως τα δύο βασικά ελληνικά κόμματα εκείνης της περιόδου, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήταν, όπως έχει πλέον επαρκώς αποδειχθεί, στις λίστες μισθοδοσίας της γερμανικής SIEMENS και πολλών άλλων εταιρειών. Ακόμα και αν το ήθελαν, οι Έλληνες πολιτικοί δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να αντισταθούν στην ξένη πίεση, γιατί αυτόματα θα διακινδύνευαν να αποκαλυφθούν και να διωχθούν ως ένοχοι δωροδοκίας.

Γιατί οι Αριστεροί Ευρωβουλευτές μας δεν ζητούν τη σύσταση μιας διεθνούς επιτροπής για τη διερεύνηση του ελληνικού ζητήματος στο σύνολό του, για την προέλευση του ελληνικού χρέους, για τις συμφωνίες swaps της Goldman Sachs. Μια επιτροπή που να ζητήσει εξηγήσεις από τον κ. Ντράγκι – βετεράνο αυτής της τράπεζας-  για τα όσα γνωρίζει. Μια επιτροπή που να διερευνήσει τον ρόλο της Γερμανικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τις σχέσεις ανάμεσα σε κορυφαίους επιχειρηματίες στην Γαλλία και τη Γερμανία και της διεφθαρμένης Ελληνικής πολιτικής τάξης, και τόσα ακόμα που μπορούν να βοηθήσουν τους Ευρωπαίους πολίτες να καταλάβουν τι γίνεται;

Η χρηματοκοικονομική αυτοκρατορία έχει καταφέρει να μετατρέψει τη δική της κρίση σε έναν πόλεμο χρέους στο εσωτερικό της Ευρώπης. Οι Ευρωπαίοι πολίτες είναι πολύ πιθανό να ενωθούν ενάντιά της αν συνειδητοποιήσουν τα όσα έχει κάνει και πως χρησιμοποιεί τους ενδο-Ευρωπαϊκούς ανταγωνισμούς.

Τελικά, αυτά τα «Αριστερά» κόμματα, έχουν θέση για την ουσία του ζητήματος, για τον πυρήνα του προβλήματος του Ελληνικού χρέους και τις νεοαποικιακές συμβάσεις που επέβαλαν το Βερολίνο, η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ στην Ελλάδα; Ή μήπως όχι;

Η λύση του Ελληνικού ζητήματος

Για να συνοψίσουμε τη θέση μας:

Υπάρχουν τρία, και μόνο τρία πράγματα στα οποία θα συμφωνήσουν όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι στον κόσμο:
– το Ελληνικό «πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων» ήταν και εξακολουθεί να είναι μια καταστροφή
– Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο
– Η Γη είναι επίπεδη και περιστρέφεται γύρω από την Ήλιο

Δεν χρειάζεται κανείς να είναι αριστερός, σοσιαλιστής ή κομμουνιστής για να τα καταλάβει αυτά. Αρκεί να διαβάζει την εφημερίδα των Γερμανών βιομηχάνων, την Handelsblatt ή τις μελέτες των γερμανικών οικονομικών ινστιτούτων. Μια προσεκτική ανάγνωσή τους θα ήταν πολύ χρήσιμη για όποιον επιθυμεί να κάνει κυβερνητική καριέρα στο Βερολίνο.

Η φύση των πολιτικών που εφαρμόζονται στην Ελλάδα είναι αντικειμενική και δεν αλλάζει επειδή ο Έλληνας πρωθυπουργός δηλώνει «ριζοσπάστης αριστερός».

Ο Τσίπρας, τελικά, θα κριθεί για τον τρόπο με τον οποίο προετοίμασε ή μάλλον δεν προετοίμασε, τον ελληνικό λαό να αντισταθεί στις δυνάμεις που του επιτέθηκαν. Αλλά ό, τι και να πουν ή να κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, αυτό δεν αλλάζει τις ευθύνες των δυνάμεων που τους επιτίθενται, του Βερολίνου, των Βρυξελών και του ΔΝΤ.

Όποιος θέλει να προτείνει λύση για το ελληνικό πρόβλημα πρέπει πρώτα απ ‘όλα να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις. Και αυτό περιλαμβάνει και τους υποστηρικτές του Grexit, γιατί αυτά τα προβλήματα του χρέους, των συμβάσεων που υπεγράφησαν, της ζημιάς και της λεηλασίας που υπέστη η χώρα είναι που κυριολεκτικά σκοτώνουν τους Έλληνες και την Ελλάδα και δεν θα εξαφανιστούν εάν αύριο η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ ή και την ΕΕ. (4)

Για διάφορους λόγους στις συζητήσεις για την Ελλάδα, επικρατεί μεγάλη σύγχυση και υπεραπλουστεύσεις, και το ελληνικό πρόβλημα παρουσιάζεται κυρίως ή αποκλειστικά ως πρόβλημα παραμονής ή όχι στην ευρωζώνη. Πρόκειται όντως για ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, που συγκαλύπτει όμως το γεγονός ότι οποιαδήποτε προοδευτική και δημοκρατική λύση στην ελληνική κρίση, οποιαδήποτε λύση που μπορεί να σώσει την Ελλάδα και να περιορίσει την επιθετικότητα του νέου ευρωπαϊκού οικονομικού ολοκληρωτισμού, πρέπει να περιλαμβάνει τρία στοιχεία ανεξάρτητα από το ζήτημα του νομίσματος:

– την ανάγκη ακύρωσης των συμφωνιών που έχουν συναφθεί μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της.
– την ανάγκη για μια πολύ σοβαρή ανακούφιση του ελληνικού δημόσιου χρέους ή, τουλάχιστον, την επιβολή ενός μορατόριουμ στις πληρωμές έως ότου η χώρα επιστρέψει σταθερά στον δρόμο της ανάπτυξης
– ένα Σχέδιο Marshall για την αποκατάσταση των ζημιών που έχουν προκληθεί και τη δημιουργία νέων προοπτικών για τη χώρα.

Δεν μιλάμε εδώ για σοσιαλιστικές ή κομμουνιστικές πολιτικές, αλλά για πολιτικές που, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εφάρμοσαν οι ΗΠΑ για να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της Γερμανίας.

Πρόκειται για πολιτικές που πρέπει να ενταχθούν σε ένα σοβαρό πολιτικό πρόγραμμα που να αφορά συνολικά την Ευρωπαϊκή ήπειρο (κάτι που η Ευρωπαϊκή Αριστερά στερείται τώρα) και να συνδεθούν με μια προσπάθεια οικοδόμησης ενός ευρωπαϊκού πολιτικού υποκειμένου που θα συμπληρώσει τα εθνικά πολιτικά υποκείμενα. πρόγραμμα.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι Ευρωπαίοι αντικειμενικά ζούμε ολοένα και περισσότερο σε ένα κοινό κράτος, με πολύ διαφορετικούς κανόνες όμως για κάθε μία από τις «επαρχίες» του. Αλλά η πολιτική και δημόσια ζωή μας περιορίζεται, υποκειμενικά, στα εθνικά πλαίσια που έχουν όλο και λιγότερο νόημα. Είναι επείγουσα η ανάγκη να ξεπεραστεί αυτό το κενό. Μια ομοσπονδία Ευρωπαϊκών εθνικο-λαϊκών αριστερών κινημάτων, που θα είναι ικανά πραγματικά να ενεργούν ως ευρωπαϊκό πολιτικό υποκείμενο, είναι περισσότερο απαραίτητη τώρα από ό, τι ήταν την εποχή της διάσκεψης του Zimmerwald.

Σημειώσεις
(*) Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Διετέλεσε γραμματέας του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών Σπίθα και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

(1) Είναι πιθανό η συγκεκριμένη ανακοίνωση να εκδόθηκε κάτω από το βάρος της ανησυχίας για το αποτέλεσμα της συνεδρίασης του Eurogroup στις 22 Μαΐου. Θα θέλαμε κι εμείς επίσης μια τέτοια κρίση να μην συμβεί τώρα για έναν λόγο: ο ελληνικός λαός και οι ευρωπαϊκές δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις είναι εντελώς απροετοίμαστες να την χειριστούν. Αλλά αν συμβεί, αυτό θα οφείλεται στην ίδια τη δομή του προγράμματος και στην επιμονή του γερμανού υπουργού Οικονομικών που θέλει να ταπεινώσει την ελληνική κυβέρνηση και να την υποχρεώσει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη παρά τη θέλησή της και στην άρνησή του να συζητήσει οτιδήποτε σχετίζεται με το ελληνικό χρέος. Μπορεί κανείς να επικρίνει τον Σόιμπλε για αυτό που κάνει χωρίς να στηρίξει ένα πρόγραμμα που ισοδυναμεί με καταστροφή για τους Έλληνες και την Ελλάδα.

(2) Στην πραγματικότητα, η γερμανική κυβέρνηση και οι γερμανικές και γαλλικές ιδιωτικές εταιρείες, όπως η Siemens ή οι τράπεζες ή οι φίλοι τους της Goldman Sachs γνώριζαν πάντα πολύ καλύτερα από την ελληνική κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό τι συμβαίνει στην Ελλάδα, για ένα πολύ απλό λόγο. Για χρόνια χρηματοδοτούσαν τακτικά την πλειοψηφία των ελλήνων πολιτικών, των κομμάτων και των υψηλόβαθμων κρατικών αξιωματούχων, όπως αποκαλύφθηκε και δημοσιοποιήθηκε τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία. Είναι απλώς γελοίο να δηλώνεται πως η Ελλάδα παραποίησε τα στατιστικά στοιχεία προκειμένου να μπει στην ευρωζώνη, με τη βοήθεια των swaps της Goldman Sachs, χωρίς να γνωρίζει τίποτα η γερμανική κυβέρνηση ή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο ίδιος ο Γιούνκερ, σε μια κρίση ειλικρίνειας, δήλωσε το 2011: “Όλοι γνωρίζαμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Αλλά δεν μιλούσαμε εξαιτίας των γαλλικών και γερμανικών εξαγωγών. ”

(3) Η κυρία Zimmer μπορεί να βρει πολλές πληροφορίες για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα στα κείμενα του δικού της κόμματος του Die Linke ή του Ιδρύματος Rosa Luxembourg ή στη δήλωση που υπογράφουν σχεδόν όλοι οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και είναι γνωστή ως «Έκκληση Μίκη – Γλέζου». Για περίπου ενάμισυ χρόνο, αυτή η έκκληση ήταν σε περίοπτη θέση στην ιστοσελίδα του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αργότερα εξηφανίσθη από κει!

(4) Δεν μπορούμε, στα πλαίσια αυτού του άρθρου, να διαπραγματευτούμε το πολύ σημαντικό ζήτημα του Grexit. Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη μπορεί να είναι απαραίτητη, ακόμη και αν δεν φαίνεται να είναι η καλύτερη λύση, κάτω από τις συγκεκριμένες σημερινές συνθήκες, αλλά από μόνη της δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει ούτε το ζήτημα του χρέους ούτε τις συνέπειες των συμφωνιών που έχουν υπογραφεί με τους δανειστές. Τα δύο αυτά ζητήματα, που ευθέως απειλούν την επιβίωση του ελληνικού λαού και του ελληνικού κράτους, θα εξακολουθήσουν να τίθενται, είτε μέσα είτε έξω από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. Γι’ αυτό και το να συζητάμε το ελληνικό πρόβλημα ως κύρια ή αποκλειστικά πρόβλημα νομίσματος, συνιστά, στην καλύτερη περίπτωση, μια επικίνδυνη υπεραπλούστευση.

Και συμβαίνει επειδή αυτή η υπεραπλουστευτική ανάλυση δεν λαμβάνει υπόψη της πως αυτό που αντιμετωπίζουμε στην Ευρώπη δεν είναι απλά ένα πρόβλημα μιας «κακώς» σχεδιασμένης νομισματικής ζώνης. Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ένας διαρκής πόλεμος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ενάντια στην Δημοκρατία και το κράτος πρόνοιας, μια επίθεση που οι λαοί την βιώνουν είτε ανήκουν στην Ευρωζώνη είτε όχι, είτε ανήκουν στην Ε.Ε. είτε όχι. Παραβλέπουμε επίσης ότι η ελληνική κρίση έχει, εκτός από εξωτερικές και ενδογενείς αιτίες.

Αν αύριο στην Ελλάδα εμφανιστεί ένα πολιτικό υποκείμενο και ένα μαζικό κίνημα που, στο πλαίσιο ενός αγώνα για κοινωνική επιβίωση επιχειρήσει να εκπονήσει ένα συνεκτικό, ολοκληρωμένο σχέδιο για τη σωτηρία της χώρας, αναπτύξει μια τέτοια ικανότητα, τότε θα πρέπει ασφαλώς και να προετοιμαστεί για την καθιέρωση ενός εθνικού μέσου πληρωμής. Αλλά ένα τέτοιο πολιτικό υποκείμενο και ένα τέτοιο κίνημα, δεν υπάρχουν σήμερα, ειδικά μετά την καταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ και των Αν.Ελλ.

Μπορούν να υπάρχουν πολλά «Grexit» με διαφορετικές οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες το καθένα, από πολύ προοδευτικά μέχρι και πολύ αντιδραστικά. Είναι άλλο πράγμα, ένα Grexit που έχει προετοιμαστεί από ένα σοβαρό και ισχυρό λαϊκό κίνημα, και άλλο ένα Grexit που έχει σχεδιαστεί σύμφωνα με τις προτιμήσεις του χερ Σόιμπλε και της πιο εξτρεμιστικής πτέρυγας του διεθνούς κατεστημένου υπό τον Τραμπ και την Μαρίν Λεπεν. Αυτός ο δεύτερος τύπος Grexit δεν θα οδηγήσει σε ενός βαθμού ανάκτηση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, αλλά στην καταστροφή ακόμα και των τελευταίων υπολειμμάτων του Ελληνικού κράτους, στο πλαίσιο ευρύτερων, πολύ ριζικών γεωπολιτικών σχεδίων. Για όσους ζουν στο Βερολίνο ή στις Βρυξέλες, συχνά η γεωπολιτική διάσταση δεν υπάρχει. Αλλά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά για όσους ζουν στην Ανατολική Μεσόγειο.


Κοινή δήλωση των Προέδρων της Αριστεράς, των Σοσιαλιστών και των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο, για την Ελλάδα, εν όψει του Eurogroup στις 22 Μαΐου.

Καλούμε το Eurogroup στις 22 Μαίου να ολοκληρώσει την 2η Αξιολόγηση του Ελληνικού Προγράμματος και να λάβει απόφαση για τα αναγκαία μεσοπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους. Ο οδικός χάρτης που συμφωνήθηκε τον Μάιο του 2016 πρέπει να υλοποιηθεί.
Αν στο τέλος της εβδομάδας, το Ελληνικό Κοινοβούλιο νομοθετήσει για τα προαπαιτούμενα που απαιτούνται, η Ελλάδα θα έχει ανταποκριθεί σε όλες τις υποσχέσεις και συμφωνίες από την πλευρά της. Συνεπώς έχει έρθει η ώρα και για τους δανειστές να ανταποκριθούν στις δικές τους ευθύνες και υποχρεώσεις. Οι δανειστές πρέπει άμεσα να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, ειδικά εκείνες που παραμένουν μεταξύ του ΔΝΤ και συγκεκριμένων Ευρωπαίων δανειστών, σε σχέση με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους, η οποία και έχει αποφασιστεί να προχωρήσει μετά και την ολοκλήρωση της 2ης Αξιολόγησης. Αυτές οι διαφορές και τα μέτρα λιτότητας έχουν αποδειχτεί αντιπαραγωγικά και έχουν προκαλέσει επικίνδυνες καθυστερήσεις και σύγχυση κατά το παρελθόν.
Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, καλούμε συγκεκριμένα τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να αντιμετωπίσει αυτό το ζωτικής σημασίας θέμα με εποικοδομητικό και λογικό τρόπο. Είναι η ώρα να ξεπεράσουμε τα πολιτικά εμπόδια που έχουν τεθεί στον δρόμο για ένα ξεκάθαρο και βιώσιμο οικονομικό οδικό χάρτη που θα οδηγεί στην ελάφρυνση του χρέους. Επίσης συγκεκριμένες αποφάσεις πάνω στην βιωσιμότητα του χρέους καθώς και στην ελάφρυνσή του, πρέπει να ληφθούν τώρα.
Καλούμε την Ελληνική Κυβέρνηση να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που θα υποστηρίξουν περαιτέρω τις επενδύσεις, την κοινωνική δικαιοσύνη και την δημοκρατική διακυβέρνηση. Οι μεταρρυθμίσεις του Ελληνικού κράτους που υποστηρίζουν την λειτουργικότητα και αφήνουν πίσω τους το πελατειακό κράτος, οφείλουν να συνεχιστούν. Η ενίσχυση των πολιτικών ανταγωνισμού με σκοπό να υποχωρήσουν τα ολιγοπώλιά στο όνομα μίας δίκαιης αγοράς, οφείλει να παραμείνει προτεραιότητα μέχρι να έρθει η Ελληνική Οικονομία σε ένα βιώσιμο μονοπάτι ανάκαμψής.
Περαιτέρω καθυστερήσεις δεν πρέπει να γίνουν δεκτές μιας και θα θέσουν σε κίνδυνο τα πρόσφατα σημαντικά επιτεύγματα της Ελληνικής Οικονομίας που βασίστηκαν στις θυσίες του Ελληνικού λαού και στη προοπτική οικονομικής ανάπτυξης, όπως περιγράφεται από όλες τις διεθνείς οικονομικές και δημοσιονομικές εκτιμήσεις. Μία συμφωνία στο Eurogroup της 22ας Μαΐου θα αποκρυσταλλώσει αυτές τις θετικές τάσεις και επιπλέον θα δώσει ώθηση στις επενδύσεις και τις μεταρρυθμίσεις με τρόπο που θα είναι ωφέλιμος και για την Ευρωζώνη και για την Ελλάδα.
Κάτι τέτοιο θα επιτρέψει στην Ελλάδα να αποκτήσει πρόσβαση στο Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης της ΕΚΤ, το οποίο είναι αναγκαίο για να υπάρξει ρευστότητα στην οικονομία καθώς και να συνεχιστεί η θετική πορεία του πρωτογενούς πλεονάσματος. Μαζί με τις προβλέψεις που δείχνουν μείωση της απόδοσης των κρατικών ομολόγων, η Ποσοτική Χαλάρωση θα δώσει στην Ελλάδα πρόσβαση στις αγορές και θα προετοιμάσει το έδαφος για την έξοδο από την εποχή των Μνημονίων και την λιτότητα.
Η Ελλάδα για πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης έχει βάσιμες προοπτικές για οικονομική ανάπτυξη. Ο Ελληνικός λαός θα πρέπει να επικεντρωθεί σε πολιτικές που οδηγούν στην έξοδο από το μνημόνιο και προωθούν την δίκαιη και συμμετοχική ανάπτυξη. Το Eurogroup φέρει την ευθύνη να στηρίξει την πορεία της Ελλάδας προς μία βιώσιμη ανάκαμψη.