25 Σεπτέμβρη 2012: Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές του κινήματος «Occupy Congress» περικυκλώνουν το κοινοβούλιο της Ισπανίας απαιτώντας την παραίτηση της κυβέρνησης Ραχόι

Η μαζική διαδήλωση για την «απαγωγή της Δημοκρατίας», όπως σημείωναν οι διοργανωτές, ξεκίνησε περίπου στις 17.30 τοπική ώρα. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις είχαν αναπτυχθεί περιμετρικά του ισπανικού κοινοβουλίου, αλλά και σε όλη την πόλη, με τις αρχές να ανακοινώνουν πως περισσότεροι από 1.300 αστυνομικοί θα βρίσκονται επί ποδός.  

Οι διαδηλωτές έκαναν λόγο για μια σημαντική μέρα για το κίνημα αντίδρασης ενάντια στην ισπανική κυβέρνηση. Η κινητοποίηση ήταν μια πρωτοβουλία του κινήματος «Occupy Congress». Οι διαδηλωτές που αναφέρουν πως εντάσσονται στο «Κίνημα των Αγανακτησμένων» τονίζουν πως η Δημοκρατία έχει «απαχθεί» και ζητούν τη διεξαγωγή νέων εκλογών.

Augustin Souchy - Πορτογαλία 1975: Λουζιτανικές επαναστατικές εμπειρίες

Από το περιοδικό "ξ" Τεύχος 6 - Ιούνιος 2004

Το «Πορτογαλία 1975: Λουζιτανικές επαναστατικές εμπειρίες» είναι το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου Προσοχή αναρχικός! – Μια ζωή για την ελευθερία – Πολιτικές αναμνήσεις του Αουγκουστίν Σούχυ.[1] Ο Σούχυ (Ράτιμπορ Σιλεσίας 1892 – Μόναχο 1981) ήταν ένας από τους πιο γνωστούς υποστηρικτές του αναρχοσυνδικαλισμού. Μεγάλωσε σε οικογένεια σοσιαλδημοκρατών, γνώρισε πολύ νέος τις ιδέες του σοσιαλισμού κι επηρεάστηκε από τα γραπτά των Λαντάουερ, Στίρνερ, Ντύριγκ και Κροπότκιν. Υπήρξε μαθητής του Γκούσταβ Λαντάουερ στο Βερολίνο το 1911 και αρνητής στράτευσης σε καιρό πολέμου το 1914. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου έζησε εξόριστος στη Σουηδία (απ’ όπου απελάθηκε) και τη Δανία (όπου φυλακίστηκε). Επιστρέφοντας στο Βερολίνο το 1919 συμμετείχε στην αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση F.A.U. (Freie ArbeiterUnion, Ελεύθερη Ένωση Εργατών) και αρθρογραφούσε στην εβδομαδιαία εφημερίδα Der Syndikalist (Ο συνδικαλιστής). Το 1921 συμμετείχε στο ιδρυτικό συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (Ι.Α.Α. – Αναρχοσυνδικαλιστική Διεθνής) και υπήρξε γραμματέας της ως το 1933 μαζί με τον Ρούντολφ Ρόκερ και τον Αλεξάντερ Σαπίρο. Μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ το 1933 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Βερολίνο κι εγκαταστάθηκε στη Γαλλία. Το 1936 βρέθηκε στην Ισπανία δύο εβδομάδες πριν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου ήταν υπεύθυνος πληροφόρησης εξωτερικού της αναρχοσυνδικαλιστικής C.N.T. και εξωτερικός πολιτικός σύμβουλος. Το 1939, λίγο πριν την είσοδο των στρατευμάτων του Φράνκο στη Βαρκελώνη, κατέφυγε στη Γαλλία, όπου και φυλακίστηκε με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1941, καθώς τα γερμανικά στρατεύματα καταλάμβαναν τη Γαλλία, απέδρασε και το 1942 έφτασε μέσω Καζαμπλάνκας στο Μεξικό, όπου έζησε ως το 1948 αρθρογραφώντας και δίνοντας διαλέξεις σε όλη τη χώρα. Έγραψε αναρίθμητα άρθρα και βιβλία στα γερμανικά, τα σουηδικά και τα ισπανικά. Ταξίδεψε στη Ρωσία (1920), στη Γαλλία (1921), στην Αργεντινή και στην Ουρουγουάη (1929), στην Ισπανία (1931), στη Σουηδία (1933, 1961, 1977), στην Κούβα (1949), στο Ισραήλ (1951), στις Η.Π.Α. (1952, 1976), στον Καναδά (1976), στη Λατινική Αμερική από το Μεξικό ως τη Χιλή (1958-59), στην Τζαμάικα, στην Ονδούρα και στη Βενεζουέλα (1963-66), στη Γερμανία και στην Αυστρία (1961-62), στη Μαδαγασκάρη (1962), στην Αιθιοπία (1966) και στην Πορτογαλία (1975). Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του Κολλεκτιβισμός και Αυτοδιαχείριση στην Ισπανία (1936-39) από τις εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος και Οι μάχες του Μάη του 1937 στην επαναστατημένη Βαρκελώνη από τις εκδόσεις Άρδην. Κείμενά του περιέχονται ακόμη στο βιβλίο του Sam Dolgoff Αναρχικές κολλεκτίβες που εκδόθηκε από τη Διεθνή Βιβλιοθήκη.

 

Augustin Souchy

Πορτογαλία 1975:

Λουζιτανικές επαναστατικές εμπειρίες

 

 Από την πολιτική στην κοινωνική επανάσταση

Όταν πέρασα το κατώφλι των ογδόντα χρόνων, σκέφτηκα αναγκαστικά ότι θα έπρεπε να βρω μια μόνιμη κατοικία. Πού όμως; Πατρίδα μου ήταν ο κόσμος όλος και οικογένειά μου η ανθρωπότητα. Για μισό αιώνα αναζήτησα την ελευθερία στη μισή υδρόγειο με διαβατήρια τεσσάρων διαφορετικών κρατών, κηρύσσοντας την ελευθερία. Ένιωθα σπίτι μου στο Βερολίνο και στη Στοκχόλμη, στο Παρίσι και στη Βαρκελώνη, στο Μεξικό και στη Νέα Υόρκη, παντού όπου είχα φίλους. Θα μπορούσα να είχα βρει τη γαλήνη στη Γκερναβάκα, το μέρος με το πιο ευχάριστο κλίμα. Όμως η ιδιοσυγκρασία μου δεν μου το επέτρεψε. Ήταν η μοίρα, το πεπρωμένο, η τύχη ή ήταν τα άστρα που με οδήγησαν στο Μόναχο; Ο ινδιάνος του Μεξικού θα απαντούσε στην ερώτηση αυτή με το στερεότυπο “quien sabe”, το ερωτηματικό “ποιος ξέρει”. Κάθε απάντηση, που πιστεύει κανείς ότι είναι η σωστή, προκαλεί νέα ερωτήματα. Με απασχολούσε προσωπικά λιγότερο το “πού” και περισσότερο το “τι”. Ήθελα να καταγράψω σε ένα βιβλίο τις εμπειρίες και τις γνώσεις μου από δύο δεκαετίες στη Λατινική Αμερική. Το 1974 κυκλοφόρησε στη Φραγκφούρτη το βιβλίο μου Λατινική Αμερική – μεταξύ στρατηγών, campesinos και επαναστατών. Εντωμεταξύ δεν εγκατέλειψα τη ζωή του οδοιπόρου: ταξίδεψα για διαλέξεις στη Γερμανία, την Αυστρία και τη Σουηδία. Το 1975 ταξίδεψα με σκοπό την κοινωνικοπολιτική ενημέρωσή μου στην Πορτογαλία, όπου η πολιτική επανάσταση εξελισσόταν ολοένα και περισσότερο σε κοινωνική επανάσταση. Σαν παλιός ερευνητής της επαναστατικής ιστορίας έπρεπε να γνωρίσω καλύτερα αυτήν την εξελικτική φάση. 

Η «επανάσταση των γαριφάλων»: η τελευταία εξέγερση της εργατικής τάξης στην Ευρώπη

Από το περιοδικό: "ξ" Τεύχος 6 - Ιούνιος 2004

Η αρχή μίας νέας εποχής»

Όταν το 1974 ξέσπασε η «επανάσταση των γαριφάλων» στην Πορτογαλία πολλοί ήταν εκείνοι που έκαναν λόγο για την «αρχή μίας νέας εποχής», εννοώντας την κατάρρευση της καπιταλιστικής ηγεμονίας στον κόσμο και την επικράτηση του σοσιαλισμού, με τη μία ή την άλλη εκδοχή του. Η διεθνής πολιτική συγκυρία επέτρεπε ίσως μια τέτοια ανεδαφική εκτίμηση: οι ΗΠΑ εκδιώκονταν ντροπιασμένες από την Ινδοκίνα· στις πρώην πορτογαλικές αποικίες θριάμβευαν τα αντι-ιμπεριαλιστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα· πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου, με επικεφαλής την Ινδία της Ίντιρα Γκάντι, αποστασιοποιούνταν από τη Δύση και προσέγγιζαν την Ανατολή· στην ανατολική Μεσόγειο οι δύο σύμμαχοι των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, η Ελλάδα και η Τουρκία, βρίσκονταν στο χείλος του πολέμου λόγω της Κύπρου· στο Λίβανο άρχιζε ο εμφύλιος πόλεμος· στη δυτική Ευρώπη και την Αμερική οι κυβερνήσεις κατέρρεαν υπό την πίεση απεργιών και πολιτικών ή οικονομικών σκανδάλων· ακόμα, σημαντική ήταν η οικονομική ύφεση που προκλήθηκε από την πετρελαϊκή κρίση του 1973, όταν οι αραβικές χώρες απάντησαν στη νίκη του Ισραήλ κατά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ με την αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Σε ολόκληρο τον κόσμο τα θεμέλια του καπιταλισμού και της ηγεμονίας της Δύσης έδειχναν να τρίζουν, ενώ τα φιλο-μαρξιστικά και φιλο-σοβιετικά κινήματα βρίσκονταν σε άνοδο.

         Κι όμως, μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια η ισορροπία ανατράπηκε ολοκληρωτικά. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους όχι μόνο κατάφεραν να αντιμετωπίσουν την αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους, αλλά και να προχωρήσουν σύντομα στην ολοκληρωτική της επιβεβαίωση: η Κίνα συμμάχησε με την Αμερική και σταδιακά εντάχθηκε στην παγκόσμια αγορά· στον μουσουλμανικό κόσμο ο ισλαμικός εξτρεμισμός αντικατέστησε τα σοσιαλιστικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα· στη δυτική Ευρώπη η κρίση του μεταπολεμικού “κράτους πρόνοιας” δεν οδήγησε σε κάποια “σοσιαλιστική” παραλλαγή του, αλλά στο νεοφιλελεύθερο κράτος, προϊόν της αμερικανο-βρετανικής “αντεπανάστασης”, μ’ επικεφαλής την Θάτσερ και τον Ρίγκαν· τέλος, το ίδιο το ανατολικό μπλοκ άρχισε να καταρρέει, με τους –υποστηριζόμενους από την καθολική Εκκλησία– Πολωνούς εργάτες να καταφέρνουν το πρώτο χτύπημα στη σταλινική στασιμότητα. Η πετρελαϊκή κρίση δεν είχε πλήξει βέβαια μονάχα τη Δύση, αλλά ολόκληρο τον κόσμο· και το πλήγμα ήταν ισχυρότερο για τους περισσότερο αδύναμους, δηλαδή εκείνους που η εξουσία τους προσπαθούσε να ισορροπήσει στην αντίφαση μεταξύ του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας και της ταυτόχρονης υπαγωγής της στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς.

Η Ένωση Αξιωματικών της Πορτογαλίας καλεί τον Πρωθυπουργό, Πέδρο Πάσος Κοέλιο να παραιτηθεί και να εγκαταλείψει τη χώρα για το καλό της Πορτογαλίας και των Πορτογάλων (Ολόκληρο το κείμενο)

Η Ένωση Αξιωματικών έχει καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση του πορτογαλικού λαού ως οργανωτής της «Επανάστασης των Γαρυφάλλων», του στρατιωτικού, αρχικά, και στη συνέχεια ευρύτερα κοινωνικού κινήματος το οποίο στις 25 Απριλίου του 1974 ανέτρεψε τη φασιστική δικτατορία που είχε επιβληθεί στην Πορτογαλία από τις 28 Μαΐου του 1926 από πραξικοπηματίες στρατιωτικούς με επικεφαλής τον Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ. 

Ψυχή της «Επανάστασης των Γαρυφάλλων» υπήρξε ο επαναστάτης ταγματάρχης τότε του πορτογαλικού στρατού, Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο.

Μετάφραση και πρώτη δημοσίευση: δρόμος της αριστεράς 22/9/2012

Ακολουθεί ολόκληρο το μεταφρασμένο κείμενο:

Μια "Οκτωβριανή έκπληξη" ετοιμάζουν στον Ομπάμα ώστε να τον απαξιώσουν μπροστά στις αμερικανικές εκλογές

Iranians taking part in protests against film desecrating Prophet Muhammad (PBUH), September 14, 2012.

October surprise to "Carterize" Obama

by Webster G. Tarpley

Δημοσιεύτηκε στο Voltaire Network στις 15 Σεπτεμβρίου 2012

 
Απόδοση στα ελληνικά από το blog: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους


Πίσω από τη φρενίτιδα που πυροδότησε μια προσβλητική για το Ισλάμ ταινία, ο ιστορικός Γουέμπστερ Τάρπλι διαβλέπει μια μηχανορραφία που ενορχηστρώθηκε από ένα δίκτυο που έχει γερές βάσεις στον σιωνισμό, με απώτερο στόχο την εκπαραθύρωση από τον Λευκό Οίκο του Μπαράκ Ομπάμα, τον οποίο κάποιοι θεωρούν όλο και περισσότερο ως εμπόδιο στην ελεύθερη και ανεμπόδιστη λαβή του Ισραήλ στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ . Μια αλλαγή καθεστώτος, που θα φέρει στο τιμόνι της διακυβέρνησης των ΗΠΑ τον επιστήθιο φίλο του Νετανιάχου, Μιτ Ρόμνι, θα ανοίξει το δρόμο για μια επιστροφή των νεοσυντηρητικών, ώστε να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντα του Ισραήλ και να παγιωθεί και πάλι η επιρροή του Τελ Αβίβ στην Ουάσιγκτον.

Για τη στάση των ΜΜΕ απέναντι στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής (του Δημήτρη Τρίμη)

Του Δημήτρη Τρίμη

Από την "ΕΠΟΧΗ"  16.9.2012

Η σιωπή είναι συνενοχή

Πώς πρέ­πει να στέ­κο­νται τα μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης α­πέ­να­ντι στο φαι­νό­με­νο της Χρυ­σής Αυ­γής; Μια πρώ­τη, αυ­θόρ­μη­τη α­πά­ντη­ση στο ε­πι­τα­κτι­κό αυ­τό ε­ρώ­τη­μα θα ή­τα­ν: να πά­ψουν κα­ταρ­χήν να λει­τουρ­γούν ως συ­νή­γο­ροι και α­νά­δο­χοι της νε­ο­να­ζι­στι­κής συμ­μο­ρίας. Με α­πλού­στε­ρα λό­για: να λει­τουρ­γή­σουν δη­μο­σιο­γρα­φι­κά, ε­ρευ­νη­τι­κά και με σε­βα­σμό της δε­ο­ντο­λο­γίας.
Φα­ντά­ζει βα­ριά η κα­τη­γο­ρία ό­τι τα ελ­λη­νι­κά μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης συ­ντε­λούν στην προ­βο­λή του α­κρο­δε­ξιού μορ­φώ­μα­τος, συμ­με­τέ­χο­ντας α­πο­φα­σι­στι­κά στη δη­μιουρ­γία του πο­λι­τι­κού του μύ­θου. Όμως, αυ­τό ε­πι­βε­βαιώ­νε­ται α­πό την προ­η­γού­με­νη στά­ση τους και σε άλ­λες σφαί­ρες της δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης και α­πη­χεί ό­χι τό­σο κά­ποιον συ­νει­δη­τό πο­λι­τι­κό σχε­δια­σμό (αν και αυ­τός σε έ­να βαθ­μό υ­πάρ­χει) ό­σο την ρη­χό­τη­τα που α­να­δει­κνύε­ται σε μό­νι­μο α­ντα­να­κλα­στι­κό τους. Διό­τι, ό­πως ε­πι­ση­μαί­νει ο κα­θη­γη­τής Αντώ­νης Έλλη­νας, «το πο­λι­τι­κό ρε­περ­τό­ριο της Άκρας Δε­ξιάς ι­κα­νο­ποιεί τη δί­ψα των μέ­σων ε­νη­μέ­ρω­σης για αι­σθη­σια­κές, α­πλο­ποιη­μέ­νες, προ­σω­πο­ποιη­μέ­νες ι­στο­ρίες».

Η γιορτή του μίσους στο Μελιγαλά (Ιός - Ελευθεροτυπία)

"ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 13/08/1944"

Φωτογραφία: wwwpraxisred.blogspot.gr

Το 1982, το υπ. Εσωτερικών γνωστοποιεί στο δήμο Μελιγαλά τον τερματισμό της συμμετοχής των επίσημων κρατικών αρχών στις ετήσιες εκδηλώσεις μίσους που πραγματοποιούνταν στο σημείο από το 1945, στη μνήμη των «σφαγιασθέντων»,  «επειδή οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούσαν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και τροφοδοτούσαν επί 40 χρόνια το διχασμό». 

Τη σκυτάλη στην οργάνωση του μνημοσύνου παίρνει πια ο «Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας», που ιδρύθηκε το 1980.

Από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. 

Ο νεαρός τότε βουλευτής της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» (τοπική εφημερίδα «Ελευθερία» 18.9.82).

16.9.2012 - tvxs.gr Η Χρυσή Αυγή στο Μελιγαλά: «Τιμή στους χίτες και ταγματασφαλίτες» (video)

(Ελευθεροτυπία 11.9.2005)

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

Η μαύρη εθνική Πηγάδα
 

Εδώ που τα λέμε, έχουν και οι ανά την Ευρώπην νοσταλγοί του ναζισμού το δίκιο τους. Αν δεν τιμήσουν αυτοί τους ομοϊδεάτες τους, οι οποίοι κείτονται στην Πηγάδα του Μελιγαλά, ποιος θα τους τιμήσει;

 

Για δεκαετίες υπήρξε το σύμβολο του επίσημου αντικομμουνισμού και της διατεταγμένα επιλεκτικής μνήμης του «κράτους των εθνικοφρόνων». Τη δεκαετία του '80 λειτούργησε ως χώρος συσπείρωσης των νοσταλγών της παλιάς καλής εποχής. Ηρθαν κατόπιν οι καιροί της «εθνικής συμφιλίωσης», και η Πηγάδα του Μελιγαλά πέρασε στα αζήτητα.

Μόνο περιθωριακές ακροδεξιές γκρούπες ταξιδεύουν πια κάθε Σεπτέμβρη, για να δώσουν τον τόνο σε μια επιμνημόσυνη τελετή χωρίς πολιτικό αντίκρισμα για τους διεκδικητές του «μεσαίου χώρου».

Ωσπου, φέτος, ο ξεχασμένος Μελιγαλάς ξανάγινε είδηση χάρη στο πανευρωπαϊκό ναζιστικό φεστιβάλ «Κύμα Μίσους 2005». Μια συγκέντρωση εγχώριων χρυσαυγιτών, γερμανών νεοναζί, ιταλών φασιστών, ισπανών φαλαγγιτών κι άλλων ομοϊδεατών τους, που προβλέπεται να κορυφωθεί την ερχόμενη Κυριακή με τη δυναμική παρουσία των «κατασκηνωτών» στο ετήσιο μνημόσυνο της Πηγάδας.

Οι εκλογές, σημείο καμπής για την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ

του Αντώνη Μαούνη*
Τέτοια εμπόδια, τα περισσότερα με πραγματική βάση και λογικές αιτιάσεις, υποκρύπτουν ένα φόβο, που πρέπει να ξεπεράσουμε: Το φόβο απέναντι στο άγνωστο. Εδώ, άγνωστο είναι ο ανέντακτος στον ΣΥΡΙΖΑ κόσμος της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Το σχέδιο Στη διετία του μνημονίου, με στόχο την καπιταλιστική διέξοδο από την κοινωνική κρίση, ξετυλίχτηκε ένα σχέδιο. Σχέδιο επιθετικό και -παρά τα φαινόμενα- ολοκληρωμένο, στα σημεία: 1. Συντριβή της εργασίας. 2. Καταστροφή του βασικού κορμού της οικονομίας που δεν μπορεί να λειτουργεί ανταγωνιστικά με τα ασιατικά δεδομένα. 3. Fast track απαξίωση και αρπαγή του δημόσιου πλούτου από ιδιώτες 4. Κατάλυση του δημόσιου γεωγραφικού χώρου. Η χωροταξία του παραδίδεται βορά σε ποικίλους επιχειρηματίες και σε αστυνομικού σχεδιασμούς: Για να πολωθεί -και σε όλες τις περιπτώσεις με επιχειρηματική εκτέλεση και κερδοφορία - ανάμεσα σε νέες ζώνες ακριβών απολαύσεων (Ελληνικό, Άγιος Κοσμάς) και σε στρατόπεδα εξαθλιωμένων, σήμερα για μετανάστες, αύριο για κατεστραμμένες μάζες αστέγων. Πρόκειται για μια βραδυφλεγή βόμβα που διογκώνεται απειλητικά. Ανάμεσα στους δύο πόλους βρίσκονται εγκαταλειμμένες περιοχές, απογυμνωμένες από κάθε κοινωνική μέριμνα, με την εγκληματικότητα να αγγίζει το σημείο βρασμού. 5. Κατάλυση του δημόσιου κοινωνικού χώρου: Ασφάλιση, κάθε είδους πρόνοια, στέγαση, σίτιση, υγεία, παιδεία, ενημέρωση, δημοκρατία, σε όλες τις εκδοχές των δικαιωμάτων και των θεσμών τους, παραδίδονται στην προσοδοφόρα ιδιωτική «μέριμνα». 6. Πολιτιστικός σκοταδισμός, με ύμνους σε φασίζοντα τεχνοκρατικά ιδεώδη (κυβέρνηση «αξίων», ασυμβίβαστο υπουργών-βουλευτών υποσχέθηκε επανειλημμένα ο Σαμαράς στα προεκλογικά Ζάππεια), που μας εξοικειώνουν, στην διακυβέρνησή μας από άξεστους υπαλλήλους που θα βαφτίζονται «άξιοι», των τραπεζών σήμερα, αύριο των δικαστηρίων, ίσως και του στρατού, που θεσμοθετεί ειδικά σώματα, για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». 7. Καταφύγιο στη βία, τη θεσμοθετημένη και την παρακρατική. Την αστυνομική και τη δικαστική αυθαιρεσία, που άρρηκτα συντονίζονται με την ανάπτυξη του φασιστικού φαινομένου. Το κοινοβουλευτικό πολιτικό προσωπικό του αστισμού αναγκάζεται σε αλλεπάλληλους εξευτελισμούς, παραδίδει εξουσία και αρμοδιότητες, υιοθετεί τη φασιστική ρητορεία, ακολουθεί το δρόμο της εκτροπής. Δεν είναι αφελείς. Αντιλαμβάνονται ότι η καταστροφή που συντελείται δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, με όρους συναίνεσης και κοινοβουλευτικού κεκτημένου. Στο έδαφος τέτοιων εξελίξεων, επιδιώκεται η συνήθης καπιταλιστική διέξοδος: Μια ανακατασκευή της κοινωνίας από τα ερείπια, με  επενδύσεις ψηλής κερδοφορίας έστω και σε περιορισμένη κλίμακα και με το λαό μαζικά στη φτώχεια και την ανεργία.

δεν ήμουν

Αναδημοσίευση από το βυτιο 13.9.2012

Θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Καλησπέρα, τί κάνεις; Όλα καλά; Σκατά, τα ίδια, αντέχουμε. Θα περπατήσουμε μαζί.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να φοβάμαι μέσα στο τρένο, να απελπίζομαι στις κεντρικές λεωφόρους, να ελίσσομαι ανάμεσα στα πτώματα, να αποφεύγω τα απλωμένα χέρια, να παρατηρώ τα παραιτημένα πόδια.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια, αυτές τις ουρές, αυτά τις αγωνίες, αυτές τις φτώχειες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις και θα σκέφτεσαι τις φωτογραφίες κάποιων διακοπών, τότε που ήμαστε όλοι είκοσι και τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα στον εαυτό και την επιθυμία.

Θα πεις. Ήμουν φτιαγμένος για εκείνη την μακρινή παραλία με την παράταιρη καντίνα, τις παγωμένες μπύρες και την πίτα κάτω απ’ το αρμυρίκι. Για αυτοσχέδιες συναυλίες, μυστήριες γυναίκες, σπιτικά ποτά, αγέραστα καφενεία και νυχτερινές μπάρες. Ήμουν φτιαγμένος για πρωινές βόλτες και σακούλες γεμάτες βιβλία. Για βραδινά μπάνια και κοφτές ντρίπλες.

Οι ώμοι μου ήταν φτιαγμένοι για ένα σακίδιο που θα ξυπνούσε στη μία μεριά του κόσμου και θα κοιμόταν στην άλλη. Τα δάχτυλά μου ήταν φτιαγμένα για να γράφω εξυπνακίστικες ιστορίες και εντυπώσεις από απερίγραπτα τοπία. Το στόμα μου ήταν φτιαγμένο για να γελάει με φριχτά ανέκδοτα και να πίνει (άλλο) ένα τελευταίο κονιάκ και να φιλάει εξωτικούς λαιμούς, ξαπλωμένα χέρια και σεντονένια πόδια.

Ήμουν φτιαγμένος να γνωρίσω τη δυστυχία του κόσμου ως μυθιστόρημα, κακιά ανάμνηση, μελαγχολική ταινία και δυσπρόφερτο πετίσιον.

Τώρα κάνω βόλτες σε έρημους δρόμους πνιγμένους απ’ τα εκατοντάδες ενοικιάζεται. Γράμματα στοιβάζονται σε εισόδους, ζητιάνοι και πρεζάκια στοιβάζονται σε πεζοδρόμια, άνεργοι στοιβάζονται σε βιογραφικά, μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για να βαδίζουμε ατρόμητοι καταπάνω σε όλα τα ζόρια – λογαριασμοί, απολύσεις, ερημιές, μπάτσοι, φασίστες, βιβλιάρια υγείας. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα κλαίγαμε μόνο από έρωτα και εθιμοτυπικά, σε μεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους. Άντε πότε πότε κι ένας θάνατος. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα διαβάζαμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και ότι θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση, την αλλοτρίωση και άλλες έννοιες απ’ τις εκθέσεις ιδεών.

Δεν περιμέναμε ότι πρέπει να βγάλουμε φωτιά απ’ τις λέξεις, ότι πρέπει να περπατήσουμε ξανά μαζί σε χαμένες απεργίες, ότι πρέπει να ηττηθούμε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε. Δεν περιμέναμε ότι η ζωή θα μας ζητήσει το λόγο.

Και τώρα, μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίμα θύματα . Ο χαλασμός παντού γύρω. Ίσως κάναμε λάθος, ίσως ήμαστε αφελείς, ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για αυτό, θα σου πω.

Ύστερα, θα κοιτάξουμε τριγύρω, τους δρόμους που περπατήσαμε. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ’ την Ομόνοια ως την Πλάκα. Περιφερόμενοι μετανάστες, μικρομάγαζα, βιοτεχνίες, παπατζήδες, διάσημα εμπορικά καταστήματα, ξεχασμένες κόκκινες σημαίες, πρεζάκια στην Κλαυθμώνος, στένσιλ “welcome to the dark side”, δυο τρία μπαράκια που κάποτε παραήπιες, το τμήμα στην κάθετη της Κολολοτρώνη – περνάς και φτύνεις πάντα – , η πλατεία Συντάγματος γεμάτη κόσμο μπερδεμένο, μαλόξ στα μάτια στην Πανεπιστημίου, Δεκέμβριος 2008 καθισμένος στην άσφαλτο – δίπλα σου περνάει ένας και στο πλακάτ η Κούνεβα, την άλλη την πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα – βόλτες στη Σωκράτους να δεις με τα ίδια σου τα μάτια, οι μαύρες σου μαυρίζουν την ψυχή, ένοχος γιατί μόλις βγήκες από το πάλαι ποτέ «σόουλ», πεταχτά φιλιά, μια γριά με αίματα και μάσκα σε κάποια διαδήλωση, το μεταξουργείο καθημερινή πρωί, μια ρακή στο Γιλμάζ στα Εξάρχεια, το παρκάκι απέναντι καθώς φτιαχνόταν, τα σουβλάκια των Κούρδων στην Κάνιγγος, ένας Πακιστανός που σου λέει ευχαριστώ σαν τρελός για ένα δίευρω. Κοιτάξαμε την πόλη μας, τους δρόμους που περπατήσαμε.

Θα γυρίσεις με ένα θυμό, όλο χαμόγελο, και το τσιγάρο στο στόμα και θα μου πεις, μη φοβάσαι ρε. Από δω και πέρα, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.

Ο Φασισμός το 1921: ενδυνάμωση του πολιτικού Κράτους, αποδόμηση του οικονομικού Κράτους.

Ο Φασισμός το 1921

Αγώνας ενάντια στο οικονομικό-μονοπωλιακό Κράτος, ένας αγώνας πρώτιστης σημασίας για την ανάπτυξη των δυνάμεων του έθνους. Επιστροφή του Κράτους στις πολιτικές-δικαστικές του λειτουργίες, οι οποίες είναι οι απαραίτητες

Άρθρο του Μπενίτο Μουσολίνι στην εφημερίδα " Il Popolo d' Italia" * Πριν περάσει κανείς σε λεπτομέρειες πρακτικού χαρακτήρα οφείλει, κατά την άποψή μας, να προσανατολίσει το πνεύμα του.  Εμείς δεν πρόκειται να γίνουμε «φιναλιστές», με την έννοια με την οποία είναι τα παλιά κόμματα, αγκυλωμένα σε απαραβίαστα δόγματα και προϋποθέσεις, και τα οποία προτείνουν την πραγματοποίηση ενός αφηρημένου «τύπου» θεσμών και κοινωνίας. Οφείλουμε κυρίως να πάρουμε θέση απέναντι σε συγκεκριμένα προβλήματα, η λύση των οποίων, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υα έχει θετικές ή αρνητικές συνέπειες στην ιστορία του έθνους. Οφείλουμε να προσδιορίσουμε τη θέση του φασισμού απέναντι στο Κράτος, απέναντι στο καθεστώς, απέναντι στο εργατικό ζήτημα, απέναντι στο αγροτικό ζήτημα, απέναντι στην εξωτερική πολιτική. Θα το κάνουμε περιληπτικά, λόγω περιορισμένου χώρου. Σήμερα το Κράτος είναι υπερτροφικό, παχυδερμικό, αχανές και αδύναμο, διότι έχει αναλάβει μια σειρά από λειτουργίες οικονομικού χαρακτήρα, οι οποίες θα έπρεπε να έχουν αφεθεί στο ελεύθερο παιχνίδι της ιδιωτικής οικονομίας. Σήμερα το Κράτος κάνει τον καπνοπώλη, τον ταχυδρόμο, τον σιδηροδρομικό, τον αρτοποιό, τον ασφαλιστή, τον πλοηγό, τον καφετζή, τον ζαχαροπλάστη, τον ναυαγοσώστη κτλ κτλ. Κάθε κρατική επιχείρηση είναι και μια οικονομική καταστροφή. Ας εξηγήσουμε το γιατί. Λείπει από τη γραφειοκρατία η ορμή του ατομικού συμφέροντος και δεν υπάρχει ούτε καν η σκιά της έγνοιας για το συλλογικό συμφέρον. Η εμπειρία είναι κατηγορηματική επ’ αυτού. Όταν μιλάμε για κρατική και μονοπωλιακή οικονομία μιλάμε για καταστροφή και ερείπια. Υπάρχουν δυο κυρίαρχες τάσεις: η μια, η σοσιαλιστική, που θα’ θελε να γιγαντώσει κι άλλο τον τερατώδη όγκο των μονοπωλίων του Κράτους. Η  άλλη, που αντιτίθεται σε κάθε νέο μονοπώλιο- κι όχι μόνο αυτό, αλλά και θέλει να απαλλάξει το Κράτος από όλο αυτό το αβάσταχτο φορτίο της οικονομικής διαχείρισης. Ο φασισμός είναι αντιμονοπωλιακός. Το Κράτος οφείλει να ασκεί όλους τους πιθανούς ελέγχους που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, αλλά θα πρέπει να εγκαταλείψει  κάθε μορφή οικονομικής διαχείρισης. Δεν είναι δική του δουλειά. Ακόμα και οι λεγόμενες δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να αποδεσμευθούν από το κρατικό μονοπώλιο. Εμείς, για παράδειγμα, πιστεύουμε ότι η τόσο πολύ (και δικαίως) δυσφημισμένη ταχυδρομική υπηρεσία θα βελτιωνόταν αυτομάτως αν, αντί να ανήκει σε ένα Κράτος-εταιρία, το οποίο τη διαχειρίζεται με επαίσχυντο τρόπο, υπό μονοπωλιακό καθεστώς, δινόταν σε δυο ή περισσότερες ιδιωτικές εταιρίες. Περιληπτικά, η θέση του φασισμού απέναντι στο Κράτος είναι η εξής: αγώνας ενάντια στο οικονομικό-μονοπωλιακό Κράτος, ένας αγώνας πρώτιστης σημασίας για την ανάπτυξη των δυνάμεων του έθνους. Επιστροφή του Κράτους στις πολιτικές-δικαστικές του λειτουργίες, οι οποίες είναι οι απαραίτητες. Με άλλα λόγια: ενδυνάμωση του πολιτικού Κράτους, αποδόμηση του οικονομικού Κράτους. Σχετικά με το εργατικό κίνημα και τις επαγγελματικές οργανώσεις των χειρωνακτών εργαζομένων και των εργαζομένων του πνεύματος, η θέση του φασισμού είναι ξεκάθαρη: αποδέχεται αυτούς τους συνδικαλιστές οι οποίοι συμφιλιώνουν στο πεδίο της παραγωγικότητας τα συμφέροντα της τάξης με αυτά του έθνους. Ο φασισμός, δηλαδή, θα στηρίξει κάθε θεωρητικό ή πρακτικό κίνημα που θα προσπαθεί να εμφυσήσει μια συνδικαλιστική νοοτροπία [βασισμένη] στην πειθαρχία, τη βούληση, την παραγωγική ικανότητα στο πεδίο της εργασίας, με ισχυρές οργανώσεις, αυτόνομες κι ενωτικές. Που θα εντυπώσει στις ταξικές οργανώσεις έναν υγιή ιδεαλισμό κι έναν εθνικό χαρακτήρα, ως βάσεις για την ουσιαστική πραγμάτωση της διεθνούς αλληλεγγύης.[…]» * Άρθρο στην εφημερίδα «Il Popolo d’Italia», αρ. 6, 7\1\1921. Από το Edoardo και Duilio Susmel (επιμ), Opera Omnia di Benito Mussolini, La Fenice, Φλωρεντία 1955, τόμος XVI, σ. 101-102.   Μετάφραση: Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης Πηγή: RED NOTEBOOK

Η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής για τη Χρυσή Αυγή: τα πραγματικά περιστατικά και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ

Αν δεν πούμε τη βία με το όνομά της, δηλαδή «ρατσιστική» και «φασιστική», και αν μιλάμε γενικά για «βία», κλείνουμε τα μάτια και αρνούμαστε να δούμε την ουσία του θέματος -- πράγμα που, ιστορικά, αποτελεί βασική επιδίωξη της ακροδεξιάς

Της Βασιλικής Κατριβάνου* Το πρώτο που θέλω να θυμίσω είναι το ζήτημα της ρατσιστικής βίας και των επιθέσεων  στις οποίες πρωτοστάτησαν βουλευτές της Χρυσής Αυγής (όχι μόνο του Δ. Κουκούτση εναντίον μου, αλλά και οι επιθέσεις στη Ραφήνα και στο Μεσολόγγι, με επικεφαλής Χρυσαυγίτες βουλευτές) συζητήθηκε στην Επιτροπή Δεοντολογίας  έπειτα από αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ: ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που έφερε, στο αρμόδιο όργανο του Κοινοβουλίου, το ζήτημα των επιθέσεων  αυτών και της ρατσιστικής βίας.

Χρυσή Αυγή δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν

Δημοσιεύτηκε στο blog //ΠαραλληλοΓράφος// στις 12.9.2012
Επισκευθείτε την αρχική δημοσίευση εδώ και διαβάστε τα εξαιρετικά σχόλια των αναγνωστών.  

 by CrippleHorse

Το φαντασιακό ξύλο της ημέρας

Διαβάζοντας νέα σήμερα το πρωί, είδα αρκετούς χρήστες του twitter να κοινοποιούν δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία γιατρός σε νοσοκομείο του Ρίου ζήτησε φακελάκι 2500 ευρώ προκειμένου να χειρουργήσει ασθενή. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, αποτέλεσμα της ενόχλησης των γονιών ήταν να καλέσουν τη Χρυσή Αυγή, η οποία έδειρε το γιατρό και έφυγε ανενόχλητη από το νοσοκομείο.

Δημοσιογραφία πλυντήριο και ο ρόλος της Όλγας Τρέμη (HOT DOC)

Πηγή: vathikokkino.com

Του Κώστα Βαξεβάνη – HOT DOC

Πριν από χρόνια η λέξη «διαπλοκή» απέδιδε σε γενικές γραμμές τη σχέση συμφερόντων που υπάρχουν μεταξύ πολιτικών, επιχειρηματιών και Μέσων Ενημέρωσης. Σήμερα η διαπλοκή είναι ένας ξεπερασμένος όρος. Οι παλιοί πρωταγωνιστές του, με τα χρόνια, αποτέλεσαν ένα κλειστό σύστημα εξουσίας, το οποίο δεν διαπλέκεται απλώς για να κερδίζει, αλλά θεσμοθετεί τη διαφθορά με νόμους, την αυθαιρεσία του με πολιτικές αποφάσεις και την εξουσία του με την σιωπή. Δεν είναι η εξουσία πια που εξυπηρετεί τη διαπλοκή, αλλά η διαπλοκή που είναι εξουσία.

Στο σύστημα αυτό τα Μέσα Ενημέρωσης αποτελούν βασικό κρίκο. Όταν μιλάμε λοιπόν για χρηματισμό των δημοσιογράφων, δεν μιλάμε για τον διεφθαρμένο που ανοίγει το ένα χέρι για να γράψει με το άλλο «δυο καλές κουβέντες». Μιλάμε κυρίως για έναν εκμαυλισμό που διαστέλλει συνειδήσεις, που παρουσιάζει και παγιώνει το ανήθικο ως αναγκαίο. Ποτέ άλλοτε σε αυτή τη χώρα το «νόμιμο» δεν ήταν σε τόσο μεγάλη αντιδιαστολή με το «ηθικό». Συνεχώς παράγεται μια νομιμότητα που αντιστρατεύεται και τη λογική και την ηθική. Οι δημοσιογράφοι -κάποιοι δημοσιογράφοι- δεν εξυπηρετούν την εξουσία, αλλά είναι τμήμα της. Τμήμα μιας ελίτ που εξουσιάζει. Και που για να τη διατηρήσουν μπορεί να κάνουν αυτό που παλιά έλεγε ο Κακαουνάκης: «Να σκοτώσουν και τη μάνα τους». Πόσο μάλλον να πουν κάποια ψέματα.

Η ΚΡΑΥΓΗ

Δημοσιεύτηκε στο blog Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα στις 9.9.2012 

από Blackpanther

Το κείμενο άρχισε να γράφεται στα μέσα του Αυγούστου κι ενώ ήταν νωπή η ρατσιστική δολοφονία στο κέντρο της Αθήνας (η οποία παραμένει φυσικά ‘ανεξιχνίαστη’ και προκλητικά ατιμώρητη…) και ολοκληρώθηκε μετά από μια μεγάλη παύση στις 9 Σεπτέμβρη συμπεριλαμβάνοντας όλες τις νέες εξελίξεις.

Γι’αυτό το λόγο είναι κάπως άνισο και ασύμμετρο. Μέσα σε αυτό υπάρχουν αγωνίες και προβληματισμοί μου μαζί με την προβολή του ζητήματος του εκφασισμού της Ελληνικής κοινωνίας που σαν ζήτημα είναι πια αναντίρρητο ως προς την ύπαρξη του.

Σε αντίθεση με άλλα κείμενα μου που είναι συνήθως αισιόδοξα και ξεσηκωτικά, αυτό είναι απαισιόδοξο και ζοφερό καθώς για πρώτη φορά δεν μπορούσα να βρω πουθενά κάτι που να μου δώσει αισιοδοξία. Η κατάσταση σε αυτή την χώρα είναι πια τόσο τραγική που δεν χωρούν καλλωπισμοί και ωραιοποιήσεις παρά μόνο η ωμή παρουσίαση των δεδομένων όπως έχουν διαμορφωθεί τώρα.

Φρονώ ότι μια τέτοια ωμή παρουσίαση τώρα μπορεί να οδηγήσει στην αφύπνιση περισσότερο από φτιαχτές αισιοδοξίες και απατηλές ξεσηκωτικές εκκλήσεις…

Live your myth in Greece: The true experience

Δημοσιεύτηκε στο LEFT.gr στις 03/09/2012

Το βίντεο που ακολουθεί είναι μια δουλειά του Άγγελου Καλοδούκα, ο οποίος τράβηξε φωτογραφίες της νυχτερινής Αθήνας τον Αύγουστο υπό τον τίτλο, Live your myth in Greece: the true experience. Πρόκειται για την εργασία ενός μηνός.

Φωτογραφίες από την Αθήνα τον Αύγουστο.

Ολόκληρη η πορεία στη ΔΕΘ 8/9/2012 (video)

Πηγές: Omadeon 
            kerasiakrinoi.blogspot.gr

ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ στη ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ: Αυτό το έγκλημα πρέπει να το σταματήσουμε ΤΩΡΑ. Να αποτρέψουμε τη μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή επί ελληνικού εδάφους πρίν να είναι αργά!

Από τη διαδήλωση στο δάσος του Κάκαβου την Κυριακή 9/9/12

Video από τη διαδήλωση στις Σκουριές-Ιερισσός -Χαλκιδική, 9-9-2012

 

Δείτε αναλυτική ενημέρωση

Σκουριές: Τραυματίες και συλλήψεις το αποτέλεσμα της άγριας καταστολής (video και νέες φωτογραφίες)

Συνεχής ενημέρωση από το: ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ

Ο Αληθινός Φασισμός: Ένα Ντοκιμαντέρ του Μιχαήλ Ρομ (1965)

υπότιτλοι: Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Πηγή: Infoblog1

http://www.veoh.com/watch/v11986611SWnBhF8b

Watch Mikhail Romm - Obyknovennyy fashizm - PARTE 2 in Educational & How-To | View More Free Videos Online at Veoh.com

PSYWAR - Ψυχολογικός Πόλεμος: Ένα ντοκιμαντέρ για την ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ από τον Scott Noble

Μια συνέντευξη του δημιουργού σχετικά με το ντοκιμαντέρ μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://v-radioblog.blogspot.com/2010/09/v-radio-interview-with-scott-noble.html

Αρχική πηγή: http://metanoia-films.org/

Άμα πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ: Heil Μιχαλολιάκος!

Αναδημοσίευση από katakokkino.wordpress.com

Ποιος θέλει να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Σίγουρα αυτοί που μας κυβερνάνε και η άκρα δεξιά μέχρι και την ίδια -την υπόλοιπη- αριστερά. Όλα σχεδόν τα κόμματα θέλουν να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, χωρίς να σκέφτονται τις επιπτώσεις στην κοινωνία και τον κόσμο ο οποίος ελπίζει σε αυτόν, ως όχι την λύση όλων τον προβλημάτων του, αλλά ως ένα μεγάλο βήμα για να γίνει μια μεγάλη αλλαγή. Εντάξει τα κόμματα της κυβέρνησης θέλουν να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτήν την στιγμή, είναι ο μεγαλύτερος τους αντίπαλος, ως προς την ακραία μνημονιακή και ταξική πολιτική που ασκούν, για να προστατέψουν τα μεγάλα συμφέροντα, διαλύοντας ταυτόχρονα την κοινωνία. Τι γίνεται όμως με την υπόλοιπη αριστερά;

Βίλχελμ Ράιχ: Άκου Ανθρωπάκο (Ολόκληρο το βιβλίο)

Ολόκληρο το βιβλίο του Wilhelm Reich ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ σε μορφή pdf μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Σημείωμα από το εξώφυλλο της έκδοσης

0 Βίλχελμ Ράιχ γεννήθηκε το 1897. To 1920, φοιτητής ακόμη της ιατρικής σχολής του πανεπιστήμιου της Βιένης. έγινε μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρίας υπό τη διεύθυνση του Ζίγκμουντ Φρόιντ, με τον οποίο διατήρησε επί μακρόν φιλικές σχέσεις.

Κατά το 1930 μετέβη στη Γερμανία και πιo συγκεκριμένα στο Βερολίνο. Η άνοδος των Ναζιστών τον υποχρέωσε να φύγει απ' τη Γερμανία, Πέρασε διαδοχικά από τη Δανία, τη Σουηδία και τη Νορβηγία. για να καταλήξει στις Η.Π.Α.. Στη Ν. Υόρκη εγκατέστησε το εργαστήριό του όπου εργάστηκε αναπτύσσοντας τη μέθοδο της οργονοθεραπείας. Στο ιατρικό του ημερολόγιο έχουν καταχωρηθεί επιτυχημένες θεραπείες σε δερματικές ασθένειες. καθώς και σε προχωρημένα στάδια του καρκίνου.

Όπως ήταν φυσικό δέχτηκε την επίθεση του ιατρικού κατεστημένου και των φαρμακευτικών εταιριών της εποχής του. Τον έσυραν στα δικαστήρια μέσω του Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων και πέτυχαν την καταδίκη του ερήμην αφού ο ίδιος αρνήθηκε να παρουσιαστεί ως κατηγορούμενος στη δίκη. Πέθανε στη φυλακή τον Νοέμβριο του 1957.

Ακατάβλητος αγωνιστής και βαθύς γνώστης της ανθρώπινης ψυχής. ο Ράιχ τόλμησε να πει απερίφραστα την αλήθεια για τον άνθρωπο. Υπήρξε ο πνευματικός πατέρας των κινημάτων του '68 και της ιδέας της σεξουαλικής απελευθέρωσης. To μεγαλείο της σκέψης του αναγνωρίστηκε μετά θάνατον από τη νεολαία του σύγχρονου κόσμου. Αναγνωρίστηκε. βέβαια. για να βυθιστεί και πάλι στη λήθη καθώς εκείνοι που ως, νεολαίοι ενστερνίστηκαν τις απόψεις του υποχώρησαν άτακτα μπρος στην πίεση του συντηρητισμού και της αδράνειας.

Σε τούτο το έργο, που γράφτηκε ως απάντηση στους επικριτές του, Ο Βίλχελμ Ράιχ τολμά να πει απερίφραστα την αλήθεια για τον σύγχρονο άνθρωπο, υποδεικνύοντας ταυτόχρονα την αιτία των δεινών του. Είναι μια καταγγελία και έκκληση συνάμα ενός πρωτοπόρου που κυνηγήθηκε αδυσώπητα από το κατεστημένο της εποχής του και τιμωρήθηκε απάνθρωπα για το ελεύθερο πνεύμα του.

Εδώ ο Ράιχ παρακολουθεί στην αρχή με αφέλεια, κατόπιν με απορία και τέλος με τρόμο το τι κάνει ο Ανθρωπάκος στον εαυτό του, πόσο υποφέρει και πώς δολοφονεί τους αληθινούς του φίλους. Μας δείχνει, επίσης, πώς συμπεριφέρεται στους συνανθρώπους του όταν αποκτά κάποια δύναμη και πόσο θηριώδης μπορεί να γίνει όταν η δύναμη τον καταλαμβάνει.

To έργο αυτού του μεγάλου οραματιστή που αγάπησε τον άνθρωπο και τον πίστεψε όσο λίγοι, δυστυχώς παραμένει πάντα επίκαιρο. Οι αλλαγές που έγιναν από το θάνατό του μέχρι σήμερα στην ανθρώπινη συνείδηση είναι πολύ λίγες και τούτο φαίνεται στη σημερινή παγκόσμια κατάσταση. Αρνούμαστε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Αρνούμαστε να αποδεχθούμε τις απλές αλήθειες της ζωής και να αφεθούμε στο ορμητικό ρεύμα της. Συρόμαστε πίσω από μεγαλόσχημους φαφλατάδες που μας εμπλέκουν σε οδυνηρούς και ανόητους πολέμους. Για όλα αυτά τα δεινά ευθύνεται ο ανθρωπάκος που πεισματικά εξακολουθούμε να κρύβουμε και να διατηρούμε μέσα μας, πίσω από τα πολλά ετερόφωτα προσωπεία μας.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ TOY ΕΚΔΟΤΗ

Πέρα από ψυχοθεραπευτής, ο Βίλχελμ Ράιχ υπήρξε ένας από τους κορυφαίους φιλόσοφους και επαναστάτες της εποχής που πέρασε. Όπως και άλλοι πρωτοπόροι της επιστήμης, θέλησε να δώσει νέα συνειδησιακά μονοπάτια στην ανθρωπότητα, νέους δρόμους να πορευτεί στις αναζητήσεις της.

To έργο του Άκου Ανθρωπάκο γράφτηκε ως απάντηση στους επικριτές του και τα συμφέροντα που τους υποκίνησαν σε μια επίθεση διαρκείας εναντίον του. Επίθεση που τον οδήγησε στις φυλακές του Λούισμπρουγκ και το θάνατό του. Ο Ράιχ παρακολουθεί, στην αρχή με αφέλεια, κατόπιν με απορία και τέλος με τρόμο το τι κάνει ο Ανθρωπάκος στον εαυτό του, με ποιο τρόπο δολοφονεί όσους φροντίζουν για την πραγματική του ευτυχία.

To Άκου Ανθρωπάκο είναι μια καταγγελία και έκκληση συνάμα ενός πρωτοπόρου που κυνηγήθηκε αδυσώπητα από το κατεστημένο της εποχής και τιμωρήθηκε απάνθρωπα για το ελεύθερο πνεύμα του. To έργο αυτού του μεγάλου κοινωνικού φιλόσοφου είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρο. Οι αλλαγές που έγιναν από το θάνατό του μέχρι τώρα στην ανθρώπινη συνείδηση είναι πολύ λίγες, γεγονός που αντανακλάται στην παγκόσμια κατάσταση. Οι πρόσφατες αναταράξεις σε παγκόσμιο επίπεδο και οι επιδράσεις τους για μια παγκόσμια συνειδησιακή αλλαγή, ίσως μας οδηγήσουν να δούμε τον κόσμο με απλότητα και αγάπη, με μια θέληση για απελευθέρωση από τις προκαταλήψεις που μας ταλανίζουν επί σειρά αιώνων.

Για αυτό, η οπτική γωνία του Βίλχελμ Ράιχ είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία για την κατανόηση του εαυτού και του περιβάλλοντος. Μια υπενθύμιση για το βασικό γεγονός πως έχουμε απομακρυνθεί από τις απλές, τις μεστές αλήθειες της ζωής.

Αθήνα 1999

Μετάφραση

Νατάσσα Βαρσάκη

WILHELM  REICH

ΑΚΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ

27% παλάτια στην άμμο. (Του Περικλή Κοροβέση)

Αναδημοσίευση από την "ΕΠΟΧΗ" 3/9/2012

Του
Περικλή Κοροβέση

Στον ενθουσιασμό μας για το ιστορικό εκλογικό ποσοστό που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου, μας ξέφυγε μια μικρή λεπτομέρεια. Η χώρα δεν τραβάει αριστερά, αλλά πορεύεται ολοταχώς προς τη Δεξιά, την Άκρα Δεξιά και το Νεοναζισμό. Ας το δούμε αυτό με κάποια στοιχεία. Κατ’ αρχάς οι πολιτικές δυνάμεις που βρέθηκαν στις κυβερνήσεις των τελευταίων τριών χρόνων και είναι υπεύθυνες για τη συστηματική καταστροφή αυτής της χώρας, ξαναέγιναν κυβέρνηση. Και αυτό σημαίνει ότι περίπου ένας στους δύο Έλληνες ψήφισε την απόλυση από τη δουλειά του, την εγγυημένη μακρόχρονη ανεργία του, την πιθανή απώλεια του αυτοκινήτου και του σπιτιού του. Και σε αυτές τις καταστάσεις η αυτοκτονία είναι μια σίγουρη έξοδος από την κρίση. Αυτές οι αυτοκτονίες δεν έχουν ψυχολογικά κίνητρα αλλά κοινωνικά. Είναι μια από τις πολλές συνέπειες της κρίσης.

Wikileaks και Julian Assange – Χρήσιμες πληροφορίες και ιστορικό

Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στο convalesco.org στις 12/08/2010 

και αναδημοσιεύτηκε στο episkiasis.wordpress.com στις 09/12/2010

Εισαγωγή

Το wikileaks είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που σκοπό την δημοσίευση απόρρητων εγγράφων που σχετίζονται με υποθέσεις κατάχρησης εξουσίας από κυβερνήσεις, οργανώσεις, φυσικά πρόσωπα ή εταιρίες. Ιδρύθηκε από τον Julian Assange το 2006. Εκ τότε τα wikileaks έχουν δημοσιεύσει πολλά κείμενα. Το 2009 κέρδισε το βραβείο δημοσιογραφίας από την Διεθνή Αμνηστία για αποκαλύψεις εξαφανίσεων και δολοφονιών στην Κένυα.

Το wikileaks προσφέρει ανωνυμία στις πηγές του, ενώ η φαινομενικά άναρχη δομή του, καθιστά αδύνατο τον έλεγχο και τη λογοκρισία από τις κατά τόπους εξουσίες.

Το wikileaks βασίζεται κυρίως σε εθελοντές και δωρεές, οι οποίες προέρχονται κυρίως από τις Η.Π.Α. κι άγγιξαν τα 200.000 € το 2009. Ο Julian Assange τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να βρει ένα μοντέλο που θα επιτρέψει στην οργάνωση του να ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά. Η προσπάθεια να πουλήσει με τους δικούς του όρους τα στοιχεία που έχει στην κατοχή του, δεν καρποφόρησε.

O Julian Assange είναι ένα εξαιρετικά ικανός χρήστης υπολογιστών. Ασχολείται με την ασφάλεια υπολογιστικών συστημάτων από 1988, κι είχε υποθέσεις και δικαστήρια όταν σε νεαρή ηλικία “κατέλαβε”, μεταξύ άλλων, το δίκτυο ενός ραδιοτηλεοπτικού σταθμού. Ήταν η εποχή των BBs, αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο Assange έχει ενδελεχή γνώση υπολογιστικών δικτύων κι έχει εξασκήσει την “τέχνη” της παράνομης πρόσβασης σε υπολογιστικά συστήματα στο παρελθόν. Επίσης, η μητέρα του είχε δράση ως αναρχική – αναφέρομαι στην ιδεολογία του αναρχισμού όχι στην απροκάλυπτη καταστροφή – στο παρελθόν, το οποίο τον στιγμάτισε ως παιδί¹.