Παιδιά της Παναγίτσας… και του Αλλάχ – από τη Μαριάννα Τζιαντζή

Προσφυγόπουλο στην Ειδομένη | EUROKINISSI./ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

«Πρώτα θα ταΐσω τα δικά μου παιδιά και ύστερα τα παιδιά του γείτονα». Αυτή την απάντηση έδωσε ο Γιώργος Καρατζαφέρης, καλεσμένος πριν από λίγες μέρες σε τηλεοπτική εκπομπή, όταν ρωτήθηκε για το προσφυγικό ζήτημα.

Καμία πρωτοτυπία εδώ. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο Λεπέν δήλωνε: «Αγαπώ τις κόρες μου πιο πολύ από τις ανιψιές μου, τις ανιψιές μου πιο πολύ από τις εξαδέλφες μου, τις εξαδέλφες μου πιο πολύ από τις γειτόνισσες. Αυτό δεν σημαίνει ότι μισώ τους γείτονες». Και όπως λέει ένα δημοτικό τραγούδι της Ανω Μακεδονίας:

Το δικό μου το παιδί είναι μάλαμα φλουρί.
Και τα ξένα τα παιδιά είναι κάλπικα φλουριά.
Το παιδί μου να ‘ν’ καλά κι ας ψοφούν χίλια αρνιά.
Χίλια αρνιά, χίλια κατσίκια και του μπέη τα κορίτσια.

Σήμερα, που το κλάμα των παιδιών του γείτονα αντηχεί στο δικό μας σπίτι, ίσως αξίζει να θυμηθούμε τι έγραφε ο Κούρτσιο Μαλαπάρτε στο μυθιστόρημά του «Το δέρμα», για τους φτωχούς της Νάπολης.

Οπως έχουμε δει και στο σινεμά, κάποτε στους δρόμους αυτής της πόλης πωλούνταν τα πάντα, από τσιγάρα μέχρι γαϊδούρια. «Τα πάντα εκτός από τα παιδιά. Εδώ τα παιδιά είναι ιερά. Το μοναδικό ιερό πράγμα στη Νάπολη. Ακόμα και η πιο φτωχή οικογένεια μεγαλώνει, μαζί με τα δικά της παιδιά, που μπορεί να είναι δέκα ή δώδεκα, και ένα μικρό ορφανό που το έχει υιοθετήσει από το Ospedale degli Innocenti της πόλης».

 

Μάλιστα, αυτό το ορφανό είναι το πιο ιερό, το πιο καλοντυμένο, το πιο καλοταϊσμένο, το πιο χαϊδεμένο επειδή είναι το «παιδί της Παναγίας» και φέρνει καλή τύχη στα άλλα παιδιά. «Πείτε ό,τι θέλετε για τους Ναπολιτάνους, όχι όμως ότι πουλάνε τα παιδιά τους στον δρόμο».

Φτώχεια και των γονέων στη Νάπολη στα χρόνια του Μαλαπάρτε. (Μάλιστα, στον 19ο αιώνα την είχαν χαρακτηρίσει «Καλκούτα του fin de siecle».) Στην Ελλάδα κάποιοι ιεράρχες αλλά και πολιτικοί υποστηρίζουν ότι εδώ έχουμε μόνο φιδάκια και αλογάκια της Παναγίτσας, όχι παιδάκια της Παναγίτσας που απειλούν να φάνε το ψωμί και το γάλα των δικών μας παιδιών.

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι αυτή η στάση, με το θρησκευτικό της περίβλημα, δεν είναι η λύση, ότι οι Ναπολιτάνοι θα έπρεπε να διεκδικήσουν προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας υπέρ των ευάλωτων ομάδων και όχι να παίρνουν τα ορφανά στο σπίτι τους και να μοιράζονται με αυτά τη φτώχεια τους. Μέχρις ότου όμως η ανθρωπότητα περάσει από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας, τι κάνουμε;

Η κρίση, η νέα φτώχεια, όπως και ο πόλεμος, σαρώνει παραδόσεις και ιερούς άγραφους νόμους. Οσο υπαρκτή και συγκινητική είναι η λαϊκή αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες άλλο τόσο υπαρκτή και επικίνδυνη, υπόγεια και πλατιά, είναι η απώθηση, η άρνηση, ακόμα και αν τη στηρίζουν «ορθολογικά» επιχειρήματα.

Ομως μόνο τα «παιδιά της Παναγίας» αλλά και τα παιδιά του Αλλάχ μπορούν να φέρουν τύχη στα δικά μας παιδιά. Και τούτο γιατί μπορούν να μας μάθουν τι σημαίνει να προσπαθείς να γίνεις ή να παραμείνεις άνθρωπος σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο.

Πηγή : efsyn.gr via nostimonimar.gr