Προγραμματικές Δηλώσεις Τσίπρα - Καμμένου. Υιοθέτηση του Μνημόνιου-3 και αδίστακτα ψέματα

Αναδημοσίευση από : pemptokyma.wordpress.com

πηγή: Κόντρα

Η ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων από τον πρωθυπουργό ήταν στο παρελθόν ένα σόου. Ο νικητής των εκλογών, περιχαρής και ανακουφισμένος μετά τη νίκη του, κατέθετε ένα ευχολόγιο, έχοντας εκ των προτέρων κερδισμένες τις εντυπώσεις. Οι ηττημένοι προσπαθούσαν με τη σειρά τους να κερδίσουν κάποιες εντυπώσεις, αποδομώντας σημεία των προγραμματικών δηλώσεων. Η προσπάθειά τους απέδιδε λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με την έκταση της ήττας τους, που είχε προηγηθεί.  Αλλον αέρα έχεις όταν χάνεις με δυο-τρεις μονάδες και άλλον όταν ο νικητής σε έχει κατατροπώσει. Αλλον όταν έχεις ανεβάσει το ποσοστό σου σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές και άλλον όταν το ποσοστό σου έχει πέσει. Οι υπουργοί και οι βουλευτές δίνουν επίσης τα δικά τους σόου, απευθυνόμενοι στην ιδιαίτερη εκλογική τους πελατεία (τα βίντεο θα παίξουν στους τοπικούς σταθμούς, οι τοπικές φυλλάδες θα γράψουν ρεπορτάζ, θα βάλουν και φωτογραφίες).

 

Οι προγραμματικές δηλώσεις που διάβασε ο Τσίπρας την περασμένη Δευτέρα, όμως, δεν είχαν την αίγλη ανάλογων σόου του παρελθόντος. Ουδείς ασχολήθηκε ιδιαίτερα μ’ αυτές, γιατί οι πάντες γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κυβέρνηση με την κλασική έννοια του όρου. Υπάρχει απλώς μια ομάδα διαχείρισης, η οποία δεν έχει κανένα περιθώριο άσκησης πολιτικής. Ακόμα και τα νομοθετήματά της πρέπει προηγουμένως να περνούν από τον έλεγχο του τεχνοκρατικού κουαρτέτου που εκπροσωπεί τους δανειστές. Οταν εκλείπει το ελάχιστο ενδιαφέρον, δεν μπορείς να κάνεις σόου. Θυμίζεις ηθοποιό που παίζει με άδεια καθίσματα από κάτω. Ακόμα και οι γνωστές κορόνες, που δίνουν το έναυσμα για να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα ο κοινοβουλευτικός λόχος, ήταν ελάχιστες αυτή τη φορά. Και βέβαια, οι λέξεις «καταργούμε το μνημόνιο», κεντρικό μοτίβο των προγραμματικών δηλώσεων στις 8 του περασμένου Φλεβάρη, αυτή τη φορά δεν ακούστηκαν καθόλου.

Τι να τις κάνεις τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, όταν την ίδια ώρα στις Βρυξέλλες, στη συνεδρίαση του Eurogroup και στο περιθώριό της, ο Τσακαλώτος, ο Χουλιαράκης και οι σύμβουλοί τους καθόριζαν τη λίστα των προαπαιτούμενων της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου Μνημόνιου; Και μάλιστα τα καθόριζαν χωρίς εντάσεις με τους εκπροσώπους των δανειστών, σαν μια καλή τεχνοκρατική παρέα, στο πλαίσιο της οποίας το κάθε μέρος ξέρει ποια είναι τα δικαιώματα και ποιες οι υποχρεώσεις του. Ακόμα και ο Σόιμπλε υπήρξε απολύτως φιλικός προς την ελληνική πλευρά, δηλώνοντας όταν έφτασε για τη συνεδρίαση, πως είναι πολύ νωρίς για να μιλήσει κανείς για καθυστέρηση από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης.

Ο Τσίπρας, λοιπόν, δεν μπορούσε να δώσει το σόου του περασμένου Φλεβάρη. Δεν τον έπαιρνε, κατά το κοινώς λεγόμενο. Προσπάθησε, όμως, να δώσει στις προγραμματικές δηλώσεις του έναν αέρα αισιοδοξίας. Πώς; Καταφεύγοντας στα αγαπημένα του ψέματα. Χοντρά ψέματα, με αδίστακτο τρόπο, όπως πάντοτε.

 

Πριν δούμε μερικά απ’ αυτά τα χοντρά ψέματα, πρέπει να σημειώσουμε πως σε κανένα σημείο της ομιλίας του ο Τσίπρας δεν επανέλαβε εκείνα που έλεγε τον περασμένο Ιούλη και Αύγουστο, περί εκβιασμού των δανειστών, πραξικοπήματος στην ΕΕ και επιβολής στην κυβέρνησή του μιας συμφωνίας που θα την εφαρμόσει χωρίς να την πιστεύει. Αντίθετα, υπερασπίστηκε τη συμφωνία και το Μνημόνιο-3, υιοθετώντας τα πλήρως. Το μόνο που απέφυγε να χρησιμοποιήσει ήταν η φράση «το δικό μας Μνημόνιο». Οπως είπε χαρακτηριστικά, «η υλοποίηση της Συμφωνίας είναι μεν αναγκαία συνθήκη, αλλά από μόνη της δεν είναι και ικανή. Χρειάζεται ένα πλέγμα παράλληλων ενεργειών με χρονικό ορίζοντα ως το πρώτο εξάμηνο του 2017, τους επόμενους δηλαδή είκοσι κρίσιμους μήνες»! Η συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές και το Μνημόνιο-3 δεν είναι ένα καταστροφικό σχέδιο, που ο Τσίπρας αναγκάστηκε να υπογράψει με το πιστόλι στον κρόταφο και που δεν τα πιστεύει, αλλά είναι αναγκασμένος να τα εφαρμόσει, όπως έλεγε μέχρι την παραμονή των εκλογών, αλλά είναι ένα αναγκαίο εργαλείο για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση, αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη! Ούτε ο αλήστου μνήμης Παπακωνσταντίνου δε θα το έλεγε έτσι.

Κάνοντας ένα ακόμη βήμα στον ίδιο δρόμο, ο Τσίπρας παρουσίασε τη συμφωνία και το Μνημόνιο-3 σα να βρίσκονται στον αντίποδα των προηγούμενων Μνημονίων! Χαρακτήρισε τα προηγούμενα Μνημόνια «νεοφιλελεύθερο σχέδιο» που «απέτυχε παταγωδώς» και τόνισε: «Απέναντι, λοιπόν, στην αποτυχημένη νεοφιλελεύθερη συνταγή, που θέλει να θεμελιώσει την οικονομική ανάπτυξη πάνω σε κοινωνικά ερείπια, εμείς εισηγούμαστε ένα άλλο μοντέλο που βάζει την κοινωνική συνοχή, τους ανθρώπους και τις ανάγκες των πολλών πάνω από τα κέρδη των λίγων»! Περιττεύει να θυμίσουμε ότι ΟΛΕΣ οι νομοθετικές ρυθμίσεις των προηγούμενων Μνημονίων παραμένουν ακέραιες, σε ισχύ, άθιχτες, ενώ σ’ αυτές έρχονται να προστεθούν τα μέτρα και οι ρυθμίσεις του τρίτου Μνημόνιου. Πώς να χαρακτηρίσεις, λοιπόν, έναν πρωθυπουργό που τολμά, χωρίς ντροπή, να ισχυρίζεται ότι ανατρέπει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο και φέρνει ένα μοντέλο κοινωνικά δίκαιο;

Ας δούμε κάποια από τα πολύ χοντρά ψέματα του Τσίπρα.

Μόνο ψέματα

Είπε ο πρωθυπουργός: «Στο βαθμό, βέβαια, που θα έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα, το πρώτο εξάμηνο του επόμενου έτους, το πρώτο εξάμηνο του 2016, θα είναι το εξάμηνο της επιστροφής της οικονομίας σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης».

Οταν τα έλεγε αυτά, στη Βουλή είχε ήδη κατατεθεί από τον Τσακαλώτο το προσχέδιο του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2016. Σ’ αυτό προβλέπεται ότι ο ελληνικός καπιταλισμός θα παραμείνει σε ύφεση και ολόκληρο το 2016. Συγκεκριμένα, προβλέπεται ότι το πραγματικό ΑΕΠ θα μειωθεί κατά 2,3% το 2015 και κατά 1,3% το 2016 (με αποτέλεσμα η απασχόληση να μειωθεί κατά 1,6% το 2015 και κατά 1% το 2016, το δε επίσημο ποσοστό ανεργίας να ανέβει από 24,6% το 2014 σε 25,4% το 2015 κι ακόμα πιο πάνω, στο 25,8% το 2016). Αυτά δεν τα λέμε εμείς, τα λέει το προσχέδιο του Κρατικού Προϋπολογισμού, το οποίο είχαν υπόψη τους οι συνεργάτες του Τσίπρα όταν έφτια-χναν τις προγραμματικές δηλώσεις. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, επέλεξε να βάλει τον πρωθυπουργό της να πει αυτό το χοντρό ψέμα, σε μια προσπάθεια να δώσει «τίτλους» στα αστικά ΜΜΕ.

Είπε ο Τσίπρας: «Βιώσαμε, λοιπόν, όλοι μας μία παγκόσμια πρωτοτυπία, το ελληνικό κράτος να αγοράζει επί της ουσίας τις τράπεζες, αφήνοντας όμως τη διοίκησή τους, το μάνατζμεντ τους στους προηγούμενους μετόχους. Είναι και αυτό άλλο ένα επεισόδιο που αποδεικνύει τις βαθιές σχέσεις διαπλοκής και εξάρτησης της πολιτικής εξουσίας από την οικονομική ολιγαρχία στον τόπο μας. Δεσμευόμαστε, λοιπόν, ότι αυτή η αρνητική παγκόσμια πρωτοτυπία αυτήν τη φορά δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Οι τράπεζες που θα χρειαστούν ανακεφαλαιοποίηση με χρήματα του ελληνικού Δημοσίου θα έχουν και το αντίστοιχο μάνατζμεντ».

Το Μνημόνιο που υπέγραψε προβλέπει ακριβώς το αντίθετο. Ο ESM θα ορίσει τοποτηρητή στο ελληνικό ΤΧΣ, που παίζει πλέον και το ρόλο του Ταμείου Ανακεφαλαιοποίησης. «Η ανεξαρτησία του ΤΧΣ θα είναι πλήρως σεβαστή ενώ θα ενισχυθεί η δομή της διακυβέρνησής του, με σκοπό την πρόληψη πολιτικών παρεμβάσεων στη διαχείριση ή τις δραστηριότητές του». Τα μέλη της εκτελεστικής επιτροπής του ΤΧΣ θα επιλεγούν από εξαμελή επιτροπή, στην οποία τρία μέλη (συμπεριλαμβανόμενου του προέδρου που θα έχει διπλή ψήφο σε περίπτωση ισοψηφίας) θα οριστούν από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και τρία μέλη από την ελληνική κυβέρνηση! «Κάθε, νομοθετικό ή άλλο, μέτρο που λαμβάνεται κατά τη διάρκεια της περιόδου του προγράμματος, το οποίο ενδέχεται να έχει αντίκτυπο στις τραπεζικές συναλλαγές, τη φερεγγυότητα, τη ρευστότητα, την ποιότητα των περιουσιακών στοιχείων κ.λπ., θα πρέπει να λαμβάνεται σε στενή διαβούλευση με την ΕΕ / την ΕΚΤ / το ΔΝΤ και, κατά περίπτωση, τον ΕΜΣ», αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά το Μνημόνιο!

Πέρα απ’ αυτό το γενικό πλαίσιο, υπάρχει και συγκεκριμένη πρόβλεψη για τη διοίκηση των τραπεζών. Οι τράπεζες, που ανακεφαλαιοποιούνται ξανά με δάνεια που πληρώνει ξανά ο ελληνικός λαός και των οποίων το πλειοψηφικό πακέτο κατέχει το Ελληνικό Δημόσιο, παραδίδονται στους τραπεζίτες για να τις διοικήσουν για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών δανειστών. «Το πλαίσιο ανακεφαλαιοποίησης θα αναπτυχθεί με σκοπό τη διατήρηση της ιδιωτικής διαχείρισης των τραπεζών που ανακεφαλαιοποιήθηκαν και τη διευκόλυνση ιδιωτικών στρατηγικών επενδύσεων (…) Η κυβέρνηση δεν θα παρεμβαίνει στη διαχείριση, τη λήψη αποφάσεων και τις εμπορικές πράξεις των τραπεζών που θα συνεχίσουν να λειτουργούν αυστηρά βάσει των αρχών της αγοράς. Τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων και τα ανώτατα διευθυντικά στελέχη των τραπεζών θα διορίζονται χωρίς κρατική παρέμβαση. Οι διορισμοί αυτοί θα γίνονται με βάση τη νομοθεσία της ΕΕ και τις βέλτιστες διεθνείς πρακτικές, λαμβάνοντας υπόψη τους ειδικούς κανόνες που περιλαμβάνονται στον νόμο για το ελληνικό ΤΧΣ όσον αφορά τα δικαιώματα των ιδιωτών μετόχων που συμμετείχαν στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών βάσει του υφιστάμενου πλαισίου».

Είπε ο Τσίπρας: «Εχουμε μπροστά μας τη μεγάλη και κομβική μάχη για την επαναρρύθμιση της αγοράς εργασίας. Κύριος στόχος μας εδώ είναι η επαναφορά του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αλλά και η επαναφορά άλλων προστατευτικών ρυθμίσεων για τη μισθωτή εργασία, που καταργήθηκαν κατά την προηγούμενη πενταετία, όπως οι τριετίες και η μετενέργεια. Ταυτόχρονα, παραμένει σταθερός ο προσανατολισμός μας για τη σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού, αλλά και για την κατάργηση διακρίσεων στην αγορά εργασίας, που διαχωρίζουν τους νέους εργαζομένους προβλέποντας μικρότερο μισθό, αλλά και περιορισμένα ασφαλιστικά δικαιώματα».

Τι προβλέπει το Μνημόνιο-3; Οτι δεν αλλάζει τίποτα από την προηγούμενη νομοθεσία, αν προηγουμένως δεν συμφωνήσει το κουαρτέτο των δανειστών. Ακόμη και τη μετενέργεια, που την είχαν επαναφέρει, υποχρεώθηκαν να την καταργήσουν «ως προαπαιτούμενο», όπως αναφέρει το Μνημόνιο. Τα περιβόητα ανοιχτά ζητήματα στις εργασιακές σχέσεις, στα οποία αναφέρεται ο Τσίπρας, προβλέπεται ότι θα ρυθμιστούν μετά από διαβούλευση «με επικεφαλής μια ομάδα ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων με σκοπό την επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων της αγοράς εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των ομαδικών απολύσεων, της συλλογικής δράσης και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, λαμβανομένων υπόψη των βέλτιστων πρακτικών σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο». Για να μην υπάρχει, όμως, καμιά αμφιβολία για την κατεύθυνση στην οποία θα πρέπει να κινηθούν οι αλλαγές, το Μνημόνιο-3 προβλέπει με σαφήνεια ότι αποκλείεται επιστροφή στο παλαιότερο καθεστώς: «Οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής, ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης μιας βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης».

Για την επαναφορά του βασικού μισθού στα 751, για την επαναφορά της 13ης σύνταξης στους χαμηλοσυνταξιούχους και άλλα τέτοια μέτρα, δεν χρειάζεται να θυμίσουμε τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πριν από μερικούς μήνες.

Μνημόνιο και ξερό ψωμί

Τα χοντρά ψέματα που σταχυολογήσαμε από την τεράστια παλέτα των ψεμάτων του Τσίπρα είναι μεν χαρακτηριστικά της προσπάθειας να εμφυσήσει έναν αέρα αισιοδοξίας, όμως όλ’ αυτά τα ψέματα δεν ήταν ικανά να κρύψουν τη βασική κατεύθυνση της πολιτικής, που ο Τσίπρας περιέγραψε με ασυνήθιστη γι’ αυτόν ωμότητα.

Πρώτα έθεσε τον… ελπιδοφόρο στόχο: «Στόχος είναι έως τότε (σ.σ. μετά από είκοσι μήνες) να έχει αποκατασταθεί η ρευστότητα και να έχει ανακτηθεί η πρόσβαση στις αγορές, ώστε να μπορούμε με ασφάλεια να σχεδιάζουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη σταδιακή αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής, έχοντας επενδύσει σε μια σταδιακή, αλλά σταθερή αναπτυξιακή ροπή της ελληνικής οικονομίας».

Μετά παρουσίασε τους όρους επίτευξης των στόχων: «Για να πετύχουμε τον στόχο αυτό, είμαστε αναγκασμένοι να προχωρήσουμε χωρίς χρονοτριβή στην πρώτη αξιολόγηση του προγράμματος, παρότι γνωρίζουμε ότι το πρόγραμμα περιέχει δύσκολα και ορισμένες φορές -ας μην το κρύψουμε- και επιβαρυντικά μέτρα. Ωστόσο γνωρίζουμε, επίσης, ότι η επιτυχής ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης είναι το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα της αναγκαίας απομείωσης του χρέους αλλά και της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, διασφαλίζοντας πλήρως τις καταθέσεις, αλλά ταυτόχρονα και εξυγιαίνοντας το πιστωτικό σύστημα από τα λεγόμενα “κόκκινα», δηλαδή τα μη εξυπηρετούμενα, δάνεια (…) Για την υλοποίηση, λοιπόν, του παραπάνω οδικού χάρτη με ορίζοντα, όπως είπα, τους επόμενους κρίσιμους είκοσι μήνες, έχουμε μετά την ταχύτατη και επιτυχή ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης τρεις άμεσες προτεραιότητες: την απομείωση του χρέους, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τη δημιουργία ευνοϊκού περιβάλλοντος για την προσέλκυση ξένων ιδιωτικών επενδύσεων».

Ολο το βάρος, λοιπόν, θα πέσει στην πιστή εφαρμογή του Μνημόνιου-3, με αρχή τα (μάλλον δύο) πακέτα προαπαιτούμενων που θα ψηφιστούν άμεσα, για να ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση. Προαπαιτούμενα που ακόμη δεν έχουν γίνει γνωστά στον ελληνικό λαό, ενώ και στο προσχέδιο προϋπολογισμού δεν περιγράφονται. Υπάρχουν μόνο αριθμοί, χωρίς εξειδίκευση και κατανομή τους ανά μέτρο, ώστε να υπάρχει σαφής εικόνα στον ελληνικό λαό. Το μόνο βέβαιο είναι πως έρχεται φοροκαταιγίδα και αντιασφαλιστικός Αρμαγεδδώνας.

Παρά ταύτα, ο Τσίπρας είχε το θράσος να πει ότι «η νέα Συμφωνία με τους δανειστές θέτει αναμφίβολα ένα ευνοϊκότερο δημοσιονομικό πλαίσιο με μειωμένους στόχους για πλεονάσματα τα επόμενα τρία χρόνια, εξασφαλίζοντας δημοσιονομικό χώρο τουλάχιστον είκοσι δισεκατομμυρίων ευρώ σε σχέση με αυτά που ήμασταν υποχρεωμένοι να τηρήσουμε με βάση τις προηγούμενες συμφωνίες, δίνοντας έτσι μία ανάσα αλλά και περιθώριο για τη χρησιμοποίηση πόρων προς όφελος της ανάπτυξης». Με σχεδόν 90 δισ. νέο δάνειο, αυτοί επαναλαμβάνουν τις ψευτιές περί «δημοσιονομικού χώρου» που δήθεν εξασφάλισαν. Λες και ο κόσμος είναι ηλίθιος και δεν βλέπει τα νέα μέτρα, που όχι μόνο δε δίνουν ανάσα, αλλά φορτώνουν τον ελληνικό λαό με νέα χαράτσια και νέες περικοπές κοινωνικών δαπανών. Μήπως, όμως, σχεδιάζουν κάποια αύξηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων με τα κονδύλια του «δημοσιονομικού χώρου» που υποτίθεται ότι εξασφάλισαν; Καθηλωμένες στα επίπεδα του 2014 και του 2015 παραμένουν οι δαπάνες του ΠΔΕ και το 2016.

Μιλώντας για κερδισμένο «δημοσιονομικό χώρο» 20 δισ. ευρώ, ο Τσίπρας κρύβει την αλήθεια, ότι το περιβόητο «πρωτογενές πλεόνασμα» (ένας καθαρά κατασκευασμένος δείκτης) και το ύψος του νέου δανεισμού είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Λόγω της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής ύφεσης, οι ιμπεριαλιστές δανειστές κατέβασαν την απαίτησή τους για το «πρωτογενές πλεόνασμα», ενώ την ίδια στιγμή φόρτωσαν τον ελληνικό λαό μ’ ένα νέο υπέρογκο δάνειο. Και βέβαια, έβαλαν τον ελληνικό λαό στο ζυγό του τρίτου Μνημόνιου, το οποίο προστίθεται στα δύο προηγούμενα. Ο κερδισμένος «δημοσιονομικός χώρος» αποτελεί μια ακόμη συριζαίικη αλητεία, ένα παιχνίδι με τους αριθμούς, που δεν έχει καμιά αντανάκλαση ούτε στην ασκούμενη δημοσιονομική πολιτική (η λιτότητα γίνεται ακόμα πιο σκληρή) ούτε στις αναπτυξιακές δαπάνες του κράτους (παραμένουν σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα, ενώ η πρόβλεψη είναι για καπιταλιστική ύφεση και ολόκληρο το 2016).

Η αναπτυξιακή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ κάνει στροφή 180 μοιρών. Εκείνα τα παλιά, περί «επανεκκίνησης της οικονομίας», περί στήριξης της πρωτογενούς παραγωγής και της «κοινωνικής οικονομίας», που θα… απογειωθεί, πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Ως στρατηγικός στόχος πλέον τίθεται ωμά η προσέλκυση ξένων επενδύσεων, χωρίς μάλιστα να λέγονται εκείνα τα… εθνικά υπερήφανα, για τους επιθυμητούς επενδυτές που δεν πρέπει να έρθουν σαν πλιατσικολόγοι, αλλά σαν αρωγοί στην ανάπτυξη μιας οικονομίας με κοινωνικό πρόσημο.

Προσκύνημα στα μονοπώλια

«Απαιτείται συμπαγής κυβερνητικός σχεδιασμός, καθώς και ενεργητικές πολιτικές προσέλκυσης επενδύσεων, η επεξεργασία συγκροτημένων και ρεαλιστικών επενδυτικών προτάσεων, καθώς και πρωτοβουλίες οικονομικής και επενδυτικής διπλωματίας με την κινητοποίηση κυβερνητικών, αλλά και υπηρεσιακών παραγόντων». Αν κάποιος δεν γνώριζε ότι αυτά τα είπε ο Τσίπρας, θα μπορούσε στη θέση του να βάλει τον Σημίτη, τον Καραμανλή, τον Γιωργάκη, τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο. Υπάρχει και συνέχεια: «Στο πλαίσιο αυτό σκοπεύουμε να συγκροτήσουμε ειδικό φορέα προσέλκυσης επενδύσεων, ο οποίος θα έχει την ευθύνη για τη δημιουργία, την εκπόνηση και την ανάπτυξη επενδυτικών σχεδίων, τη δημιουργία του αναγκαίου θεσμικού πλαισίου για την ανάπτυξη επενδυτικής στρατηγικής, τη δημιουργία και προστασία των ελληνικών brands, την ενίσχυση δημιουργίας νέων επιχειρήσεων, νεοφυών επιχειρήσεων».

Τα αρπακτικά του κεφαλαίου αναγορεύονται σε… σωτήρες του έθνους και θα πρέπει να γίνονται δεκτά με κόκκινα χαλιά. Θα αράζουν σε κάποιο από τα πολυτελή ξενοδοχεία και οι δημόσιες υπηρεσίες θα τρέχουν να τους βγάλουν τις άδειες και να τους λύσουν κάθε πρόβλημα: «Για τις μεγάλες και σύνθετες επενδύσεις ο δημόσιος αυτός ειδικός φορέας -και όχι ο επενδυτής- θα επιμελείται της υποβολής μελετών και της έκδοσης των αναγκαίων, απαραίτητων αδειών. Η δε διαδικασία θα προχωράει είτε με έκδοση Προεδρικού Διατάγματος είτε με απευθείας κύρωση από τη Βουλή των όρων της σύμβασης και σε κάθε περίπτωση την ευθύνη της απόφασης και του ελέγχου θα την έχει το ελληνικό Κοινοβούλιο».

Παλιά αυτό το έλεγαν διαδικασία fast track και οι συριζαίοι καταλαμβάνονταν από ιερή αγανάκτηση όταν τα άκουγαν να τα λέει ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, ο Βενιζέλος. Τώρα, τα λέει ο Τσίπρας σαν να λέει το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου και ο λόχος των παράσιτων της εξουσίας τον χειροκροτεί. Βέβαια, ξέρουμε πολύ καλά ότι και την περίοδο του… κακού νεοφιλελευθερισμού δεν ήρθαν μεγάλες ξένες επενδύσεις. Μπορεί ο Σαμαράς να άνοιγε το Μαξίμου και να υποδεχόταν κάθε στέλεχος μονοπωλιακού ομίλου που περνούσε από την Ελλάδα, αλλά η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν ήρθε. Η έλευσή της έγινε πικρό ανέκδοτο στα χείλη των Ελλήνων. Γιατί, λοιπόν, ν’ αλλάξει κάτι τώρα;

Εκφεύγει των ορίων αυτού του άρθρου η εξήγηση του φαινομένου της επενδυτικής άπνοιας, πρέπει όμως να επισημανθεί ότι μόνο με αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις θα γίνουν ξένες επενδύσεις στην καπιταλιστική Ελλάδα, αν η επενδυτική στρατηγική κάποιων μονοπωλίων προβλέπει κάτι τέτοιο. Οι αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις δε θ’ αναφέρονται μόνο στο ξεπούλημα δημόσιου πλούτου, στην παραβίαση των στοιχειωδών όρων περιβαλλοντικής προστασίας και σε εξωφρενικά χαριστικό φορολογικό καθεστώς, αλλά και στο εργασιακό καθεστώς. Χωρίς κινεζοποίηση ανάλογη αυτής που ισχύει στις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης δεν έρχονται επενδύσεις μονοπωλίων στην Ελλάδα.

Τι κρατάμε απ’ όλο αυτό το κεφάλαιο; Το ότι η ανάπτυξη επαφίεται στην προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων. Το κράτος-μοχλός της ανάπτυξης, που με τόσο καμάρι παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη πριν από ένα χρόνο (Σεπτέμβρης 2014), έπεσε επίσης θύμα του… εκτροχιασμού προς το ρεαλισμό.

«Ο ελληνικός λαός με την ετυμηγορία του μας έδωσε εντολή σταθερότητας, μια ισχυρή εντολή για κυβέρνηση τετραετίας μετά τη δύσκολη περίοδο της διαπραγμάτευσης», είπε και επανέλαβε κάμποσες φορές ο Τσίπρας. Το μνημονιακό προηγούμενο βέβαια δείχνει πως καμιά κυβέρνηση δεν ξεπερνά τα δυόμισι χρόνια (δύο ο Γιωργάκης, δυόμισι ο Σαμαράς), όμως κι αν ακόμη δεχτούμε πως η νέα συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου θα αποτελέσει την εξαίρεση, ενδεχομένως με μετάλλαξή της σε συγκυβέρνηση Τσίπρα-Φώφης-Σταύρου σε μια επόμενη φάση, ποια θα είναι η εικόνα στο τέλος της θητείας της; Θα είναι μήπως «μια νέα Ελλάδα, μια Ελλάδα που θα έχει αφήσει πίσω της την κρίση και τα μνημόνια, μια Ελλάδα που θα έχει απαλλαγεί οριστικά από την επιτροπεία των δανειστών, θα έχει επιστρέψει στην ανάπτυξη, μια ανάπτυξη με κοινωνικό όμως πρόσημο», όπως υποσχέθηκε ο Τσίπρας;

Δεν χρειάζεται να δώσουμε εμείς την απάντηση. Τη γνωρίζουμε όλοι. Επειδή, λοιπόν, η «ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο» δεν πρόκειται να έρθει, η δεύτερη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου θα έχει την τύχη όλων των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με την οργή του ελληνικού λαού, η οποία θα μειώσει το προσδόκιμο πολιτικής της επιβίωσης, ακόμη και αν αυτή η οργή δεν ξεχυθεί ορμητικά στους δρόμους. Θα πέσουν όπως έπεσαν οι προηγούμενοι.

ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΦΥΛΛΟ (Σαββατο 10 Οκτώβρη)