Πώς πρέπει να δούμε τις αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές. Της Ελένης Πορτάλιου

Αναδημοσιεύουμε από την "ΕΠΟΧΗ" της Κυριακής 1.12.2013

Η ενεργητική συμμετοχή της πληττόμενης κοινωνίας 

είναι προϋπόθεση της ανατροπής

Της Ελένης Πορτάλιου

Από μνη­μό­νιο σε μνη­μό­νιο, α­πό προϋπο­λο­γι­σμό σε προϋπο­λο­γι­σμό, η κοι­νω­νία κα­θη­με­ρι­νά κα­τα­στρέ­φε­ται και η χώ­ρα δια­λύε­ται. Η α­να­τρο­πή της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης α­πό μια κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς ή μια κυ­βέρ­νη­ση με κορ­μό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η ο­ποία θα κα­ταρ­γή­σει τα μνη­μό­νια και θα ε­πι­διώ­ξει τη δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους α­πό το μη βιώ­σι­μο χρέ­ος, ι­σο­δυ­να­μεί με ε­πα­νά­στα­ση. Για­τί έ­να τό­σο βα­θύ ρήγ­μα στο α­κραίο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ευ­ρω­παϊκό οι­κο­δό­μη­μα δια­τα­ράσ­σει τις ι­σορ­ρο­πίες που έ­χουν δη­μιουρ­γη­θεί υ­πέρ του κε­φα­λαίου - ι­διαί­τε­ρα του πα­νί­σχυ­ρου χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού το­μέα - με την ε­ξα­θλίω­ση της ερ­γα­σίας, και υ­πέρ των πλού­σιων χω­ρών του Βορ­ρά σε βά­ρος του ευ­ρω­παϊκού Νό­του. Απ’ αυ­τή τη σκο­πιά, τό­σο η λαϊκή ε­ντο­λή για κυ­βέρ­νη­ση α­ρι­στε­ράς ό­σο και η πα­ρα­μο­νή της στην ε­ξου­σία, δεν α­πο­τε­λούν μο­νό­δρο­μο. Οι συ­γκρού­σεις θα λά­βουν α­κραίες μορ­φές, κα­θώς οι μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις στην Ελλά­δα και την Ευ­ρω­παϊκή Ένω­ση θα χρη­σι­μο­ποιή­σουν ό­λα τα μέ­σα για να μας στα­μα­τή­σουν.

Η συ­γκρό­τη­ση της υ­παρ­κτής α­ντι­μνη­μο­νια­κής και σε με­γά­λο βαθ­μό α­ντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης ευ­ρείας κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φίας και η δυ­να­μι­κή πα­ρέμ­βα­ση των α­πο­κά­τω στις ε­ξε­λί­ξεις, αλ­λά και η πο­λι­τι­κή ε­πάρ­κεια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ώ­στε ν’ α­ντα­πο­κρι­θεί στα κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά ε­πί­δι­κα, εί­ναι προϋπο­θέ­σεις της α­να­τρο­πής. Οι προϋπο­θέ­σεις αυ­τές δεν εί­ναι δε­δο­μέ­νες και χρειά­ζε­ται να δη­μιουρ­γη­θούν. Η λο­γι­κή της α­νά­θε­σης στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πό την πλευ­ρά της κοι­νω­νίας και η λο­γι­κή της κυ­βερ­νη­τι­κής ε­ναλ­λα­γής με αύ­ξη­ση των πο­σο­στών μας, λό­γω της κοι­νω­νι­κής α­πελ­πι­σίας ή α­πό έ­να «α­τύ­χη­μα» στο μνη­μο­νια­κό μπλο­κ, α­πο­τε­λούν ε­ξί­σου λαν­θα­σμέ­νες κα­τευ­θύν­σεις.

Το ε­κλο­γι­κό πο­σο­στό με το ο­ποίο μας τί­μη­σε ο ελ­λη­νι­κός λαός δεν α­πο­τε­λεί με­τα­φε­ρό­με­νη πα­ρα­κα­τα­θή­κη στις κοι­νω­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις, την Αυ­το­διοί­κη­ση ή το Ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο. Πρέ­πει να χτί­σου­με κοι­νω­νι­κά με ε­πι­μο­νή, σο­φία και α­νι­διο­τέ­λεια, πρω­τί­στως με φυ­σι­κή πα­ρου­σία, αλ­λά­ζο­ντας κι ε­μείς οι ί­διοι, ώ­στε να συμ­βάλ­λου­με στη συ­γκρό­τη­ση και α­νά­πτυ­ξη του κοι­νω­νι­κού μέ­σα στους κα­θη­με­ρι­νούς α­γώ­νες, με στό­χο τη σύν­θε­ση των ε­πι­μέ­ρους α­ντι­θέ­σεων, αι­τη­μά­των και α­να­γκών σ’ έ­να με­γά­λο ε­νο­ποιη­τι­κό και υ­λο­ποιή­σι­μο σχέ­διο α­να­τρο­πής.

Μέ­χρι τώ­ρα βα­δί­ζου­με ως ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χω­ρίς συ­νο­λι­κό σχέ­διο α­να­τρο­πής, με τον αυ­τό­μα­το πι­λό­το ε­νός ε­πα­να­λαμ­βα­νό­με­νου ε­πι­θυ­μη­τού στό­χου. Τι κά­νου­με ό­μως για να γί­νει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα; Έχου­με ή­δη μια πα­ρα­κα­τα­θή­κη που δεί­χνει το δρό­μο : τη στή­ρι­ξη ή/και τη συμ­με­το­χή μας στα υ­παρ­κτά κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα. Αλλά τα μέ­τω­πα αυ­τά, αν και ση­μα­ντι­κά, εί­ναι ελ­λειμ­μα­τι­κά και α­συ­ντό­νι­στα και η δι­κή μας συμ­με­το­χή α­να­ντί­στοι­χη των α­να­γκών σε ό­σα ή­δη συμ­βαί­νουν και ε­λά­χι­στη στην προ­ε­τοι­μα­σία αυ­τών που πρέ­πει να συμ­βούν. Για πα­ρά­δειγ­μα, πώς μπο­ρού­με να λει­τουρ­γή­σου­με κα­τα­λυ­τι­κά για να δη­μιουρ­γη­θούν κι­νή­μα­τα ευ­ρύ­τα­της κοι­νω­νι­κής βά­σης, ό­πως των «υ­περ­χρεω­μέ­νων» ή των α­νέρ­γων, ε­πι­σφα­λώς, με­ρι­κώς, πε­ρι­στα­σια­κά ερ­γα­ζο­μέ­νων ; Μπο­ρεί να γί­νει α­να­τρο­πή με τη νε­ο­λαία α­μέ­το­χη;

Αυ­το­διοι­κη­τι­κό σχέ­διο με λαϊκή συμ­με­το­χή

Οι αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές, δυ­στυ­χώς ό­χι οι ευ­ρωε­κλο­γές,  ε­νερ­γο­ποίη­σαν τα α­ντα­να­κλα­στι­κά των ορ­γά­νων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Εί­ναι γνω­στή η ευαι­σθη­σία μας στις ε­κλο­γι­κές α­να­με­τρή­σεις, που θεω­ρού­νται α­πό πα­λιά οι κο­ρυ­φαίες πο­λι­τι­κές μά­χες έ­να­ντι άλ­λων, κοι­νω­νι­κών για πα­ρά­δειγ­μα, μα­χών. Ο κίν­δυ­νος για τα κόμ­μα­τα της α­ρι­στε­ράς να α­φυ­δα­τω­θούν σε ε­κλο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς ή μη­χα­νι­σμούς προ­πα­γάν­δας ή­ταν και εί­ναι υ­παρ­κτός. Ευ­τυ­χώς, χά­ρις στο κί­νη­μα των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων», τις με­γα­λειώ­δεις συ­γκρου­σια­κές δια­δη­λώ­σεις και τις ση­μα­ντι­κές πρά­ξεις α­νυ­πα­κοής στην πρώ­τη πε­ρίο­δο των μνη­μο­νίων, ο  ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­τη­ρή­θη­κε ζω­ντα­νός και σε ε­πα­φή με την κοι­νω­νία.

Η ση­με­ρι­νή, ό­μως, πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και η κοι­νω­νι­κή ε­μπλο­κή μας θέ­τουν  πιο πε­ρί­πλο­κα προ­βλή­μα­τα. Το με­γά­λο βή­μα του ε­νιαίου κόμ­μα­τος έ­γι­νε με το συ­νέ­δριο, αλ­λά γνω­ρί­ζου­με ό­λοι και ό­λες ό­τι το κόμ­μα δεν εί­ναι ε­νιαίο. Δεν μι­λώ για θε­μι­τές δια­φο­ρο­ποιή­σεις, για ρεύ­μα­τα ή τά­σεις. Μι­λώ για έ­να θρυμ­μα­τι­σμέ­νο κα­θρέ­φτη που πα­ρα­μορ­φώ­νει τα συλ­λο­γι­κά εί­δω­λα, για θε­σμι­κές ή ε­ξω­θε­σμι­κές συ­σπει­ρώ­σεις που υ­περ­τε­ρούν των κοι­νών τό­πων, για κα­τα­στά­σεις που δια­με­σο­λα­βούν την αυ­τό­νο­μη βού­λη­ση των με­λών και θέ­τουν ι­σχυ­ρά ε­μπό­δια στο με­γά­λο ζη­τού­με­νο, δη­λα­δή την εκ­πό­νη­ση ε­νός συλ­λο­γι­κού σχε­δίου, που ο­δη­γεί στην κυ­βερ­νη­τι­κή α­να­τρο­πή και ε­πι­τρέ­πει στη νέα κυ­βέρ­νη­ση να μα­κρο­η­με­ρεύ­σει.

Εί­μα­στε κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι να συμ­φι­λιω­θού­με και ν’ αλ­λά­ξου­με, αν πι­στεύου­με α­λη­θι­νά στον α­γώ­να για τη σω­τη­ρία της κοι­νω­νίας μέ­σα α­πό την υ­πέρ­βα­ση της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης, την κοι­νω­νι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση και τον πα­ρα­γω­γι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό. Οι αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές και οι ευ­ρωε­κλο­γές συν­δέ­ο­νται ή πρέ­πει να συν­δε­θούν με το δια­κη­ρυγ­μέ­νο στό­χο της α­να­τρο­πής, πρέ­πει να ε­ντα­χθούν στο γε­νι­κό σχέ­διο, που δεν έ­χου­με ε­παρ­κώς δια­μορ­φώ­σει και, ο­πωσ­δή­πο­τε, α­πο­σα­φη­νί­σει στα βα­σι­κά του στά­δια.

Δεν υ­πάρ­χει βα­σι­λι­κή ο­δός

Δεν υ­πάρ­χει βα­σι­λι­κή ο­δός για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ού­τε η ε­πι­κοι­νω­νια­κή τα­κτι­κή μπο­ρεί να κι­νη­το­ποιή­σει τον κό­σμο. Για­τί οι άν­θρω­ποι που χά­νουν το έ­δα­φος κά­τω α­πό τα πό­δια τους, δεν θα­μπώ­νο­νται α­πό τα πα­ρα­δο­σια­κά κλι­σέ, ού­τε θα τρέ­ξουν να μας ψη­φί­σουν στο ό­νο­μα του μι­κρό­τε­ρου κα­κού, με­τα­φέ­ρο­ντας την ψή­φο τους α­πό τις βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές ο­που­δή­πο­τε εμ­φα­νί­ζε­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, χω­ρίς να εί­ναι ου­σια­στι­κά πα­ρών. Όσο γνή­σιες εί­ναι οι α­νά­γκες της πλητ­τό­με­νης κοι­νω­νίας, άλ­λο τό­σο και πε­ρισ­σό­τε­ρο α­λη­θι­νοί και πα­ρό­ντες πρέ­πει να εί­μα­στε ε­μείς. Αυ­τό ση­μαί­νει α­πλά : να εί­μα­στε στα­θε­ρά ε­κεί ό­που κρί­νε­ται η ζωή των πολ­λών, α­γω­νι­ζό­με­νοι και α­νι­διο­τε­λείς, με την πα­ρα­κα­τα­θή­κη των ι­δεών μας και τη βα­θιά πί­στη ό­τι κα­νείς άλ­λος πλην των μα­χό­με­νων λαϊκών τά­ξεων δεν μπο­ρεί να ο­δη­γή­σει στην α­να­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και να στη­ρί­ξει  μια κυ­βέρ­νη­ση α­ρι­στε­ράς.

Η πο­ρεία προς τις αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές εί­ναι μια σπου­δαία ευ­και­ρία ε­ξω­στρέ­φειας, α­γω­νι­στι­κής πα­ρου­σίας των δυ­νά­μεων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και γείω­σης στις το­πι­κές κοι­νω­νίες. Ταυ­τό­χρο­να, εί­ναι η προ­νο­μια­κή ο­δός ε­μπλο­κής των το­πι­κών κι­νη­μά­των, των πα­ρα­γω­γι­κών ο­μά­δων, των ερ­γα­ζο­μέ­νων που κα­τα­στρέ­φο­νται, των νέων και των γυ­ναι­κών, των αν­θρώ­πων των γραμ­μά­των και των τε­χνών, σε μια δια­δι­κα­σία χει­ρα­φέ­τη­σης και συμ­με­το­χής, η ο­ποία συν­θέ­τει ταυ­τό­χρο­να τα ε­πι­μέ­ρους σε κοι­νούς στό­χους.

Η α­πο­κέ­ντρω­ση με αυ­το­διοί­κη­ση ση­μαί­νει, αν εν­νοού­με τις λέ­ξεις, ό­τι οι το­πι­κές κοι­νω­νίες πρέ­πει να ε­κλέ­γουν τις το­πι­κές κυ­βερ­νή­σεις με τη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή δι­κή τους πα­ρέμ­βα­ση και το συ­να­κό­λου­θο έ­λεγ­χο στην πο­λι­τι­κή που ε­φαρ­μό­ζουν. Ο δή­μος εί­ναι η πο­λι­τι­κή κοι­νω­νία και η δη­μο­τι­κή αρ­χή - πλειο­ψη­φία, μειο­ψη­φίες - το αι­ρε­τό σώ­μα που την εκ­προ­σω­πεί. Συν­δυά­ζο­ντας αυ­τή την προ­σέγ­γι­ση με το στό­χο της κυ­βερ­νη­τι­κής α­να­τρο­πής μέ­σα α­πό μα­ζι­κούς κοι­νω­νι­κούς α­γώ­νες, και την αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών στις το­πι­κές κυ­βερ­νή­σεις μέ­σα α­πό τη μα­ζι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη α­ντι­μνη­μο­νια­κώ­ν/α­ντι­καλ­λι­κρα­τι­κών, α­ντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων το­πι­κών προ­γραμ­μά­των, προ­τεί­νω τα πα­ρα­κά­τω που συ­νά­δουν και ε­ξει­δι­κεύουν το 4σέ­λι­δο κεί­με­νο για την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Από το το­πι­κό στο γε­νι­κό

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­λεί τις κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις που πλήτ­το­νται α­πό την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, να γί­νουν συμ­μέ­το­χοι και πρω­τα­γω­νι­στές στη δια­χεί­ρι­ση των το­πι­κών υ­πο­θέ­σεων, α­να­τρέ­πο­ντας μέ­σα α­πό συλ­λο­γι­κό α­γώ­να ό­λα ό­σα ε­πι­βάλ­λουν τα μνη­μό­νια και οι δα­νεια­κές συμ­βά­σεις στην αυ­το­διοί­κη­ση και την το­πι­κή κοι­νω­νία και τα ο­ποία ε­φαρ­μό­ζουν, χω­ρίς ου­σια­στι­κές α­ντι­στά­σεις, οι μνη­μο­νια­κές δη­μο­τι­κές και πε­ρι­φε­ρεια­κές δυ­νά­μεις. Με κορ­μό τα δι­κά μας - δη­μο­τι­κά και πε­ρι­φε­ρεια­κά - ρι­ζο­σπα­στι­κά α­ρι­στε­ρά και οι­κο­λο­γι­κά σχή­μα­τα, οι δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ε­πι­χει­ρούν τη δια­μόρ­φω­ση σε το­πι­κό ε­πί­πε­δο της ευ­ρείας κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χίας που μπο­ρεί να ε­κλέ­ξει και να στη­ρί­ξει μια κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς. Πρό­κει­ται για μια το­μή/συ­μπό­ρευ­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κοι­νω­νίας. Πρό­κει­ται για την α­να­γνώ­ρι­ση του αυ­το­νό­η­του : ό­τι δη­λα­δή πο­τέ στην αν­θρώ­πι­νη ι­στο­ρία δεν υ­πήρ­ξε α­να­τρο­πή του πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού status quo χω­ρίς μα­ζι­κή ε­μπλο­κή και πρω­το­βου­λία των α­πο­κά­τω, χω­ρίς εν τέ­λει μια κα­θο­λι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση τό­σο των α­πλών αν­θρώ­πων ό­σο και των πο­λι­τι­κών υ­πο­κει­μέ­νων που ε­παγ­γέλ­λο­νται την αλ­λα­γή.

Σε τι δια­φέ­ρου­με α­πό τους άλ­λους;

Στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές πρέ­πει να εί­μα­στε «οι άλ­λοι», δη­λα­δή έ­να δια­κρι­τό πο­λι­τι­κό σχέ­διο και μια α­ντί­πα­λη πο­λι­τι­κή δια­δι­κα­σία συμ­με­το­χής   και χει­ρα­φέ­τη­σης, α­πέ­να­ντι στο ρό­λο του ο­πα­δού και του ψη­φο­φό­ρου που α­να­πα­ρά­γουν τα α­στι­κά πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα. Η α­να­κύ­κλω­ση ε­νός προ­βε­βλη­μέ­νου πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού σε θέ­σεις δη­μάρ­χου, πε­ρι­φε­ρειάρ­χη, βου­λευ­τή, ευ­ρω­βου­λευ­τή και μελ­λο­ντι­κού υ­πουρ­γού δεί­χνει α­νε­πάρ­κεια δυ­νά­μεων και α­να­βιώ­νει πρα­κτι­κές που ε­πέ­λε­γε, κα­λώς ή κα­κώς, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­ταν ή­ταν έ­να μι­κρό κόμ­μα. Ο κό­σμος γνω­ρί­ζει ό­τι τέ­τοιες με­τα­κι­νή­σεις εί­ναι προ­σω­ρι­νές, δεν έ­χουν κοι­νω­νι­κό βά­θος τό­σο ως προς τη διαρ­κή πα­ρου­σία των συ­γκε­κρι­μέ­νων προ­σώ­πων στην το­πι­κή κοι­νω­νία ό­σο και ως προς τη γνώ­ση  των προ­βλη­μά­των μέ­σα α­πό την κα­θη­με­ρι­νή ε­μπει­ρία και τους ε­πι­τό­πιους α­γώ­νες.

Το α­να­τρε­πτι­κό, αυ­το­διοι­κη­τι­κό ρεύ­μα πρέ­πει να εί­ναι συλ­λο­γι­κό. Κα­νείς και κα­μία ε­πι­κε­φα­λής - μην ξε­χνά­με ό­τι το δη­μαρ­χο­κε­ντρι­κό σύ­στη­μα εί­ναι στον α­ντί­πο­δα της δι­κής μας πο­λι­τι­κής - δεν υ­πο­κα­θι­στά τους πολ­λούς που α­πο­φα­σί­ζουν να πα­ρέμ­βουν και να ο­ρί­σουν τη ζωή τους. Τα δη­μο­τι­κά μας σχή­μα­τα, ό­σα δη­μιουρ­γή­θη­καν και ευ­δο­κί­μη­σαν σε δύ­σκο­λες συν­θή­κες, με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ  των χα­μη­λών ε­πι­δό­σεων, έ­γι­ναν γνω­στά πρω­τί­στως ως σύ­νο­λα τα ο­ποία ερ­γά­στη­καν συ­στη­μα­τι­κά στις το­πι­κές κοι­νω­νίες. Αυ­τό το πρό­τυ­πο ό­χι μό­νο δεν πρέ­πει να το ε­γκα­τα­λεί­ψου­με, αλ­λά πρέ­πει πά­νω του να στη­ρί­ξου­με τη διευ­ρυ­μέ­νη συμ­μα­χία των ε­νερ­γών πο­λι­τών, η ο­ποία θ’ αλ­λά­ξει τους συ­σχε­τι­σμούς στις το­πι­κές κυ­βερ­νή­σεις.

Δεν πρό­κει­ται για έ­να σχέ­διο που εγ­γυά­ται σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση έ­να κόκ­κι­νο αυ­το­διοι­κη­τι­κό χάρ­τη. Το να ε­κλά­βου­με, ό­μως, την ε­πι­θυ­μία μας ως βε­βαιό­τη­τα και ν’ α­να­ζη­τή­σου­με μα­γι­κές λύ­σεις ε­κλο­γι­κής ε­πι­τυ­χίας δεν συ­νι­στά ού­τε πο­λι­τι­κή α­νά­γνω­ση των προ­τε­ραιο­τή­των και των α­να­γκών των το­πι­κών κοι­νω­νιών, ού­τε συ­ναί­σθη­ση των δι­κών μας δυ­να­το­τή­των. Πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν συ­νι­στά σχέ­διο το ο­ποίο ε­νερ­γο­ποιεί το κόμ­μα και την κοι­νω­νία και ο­δη­γεί σε κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς. Ας προ­σπα­θή­σου­με τους ε­πό­με­νους μή­νες να λει­τουρ­γή­σου­με κα­τα­λυ­τι­κά στη δη­μιουρ­γία ε­νός μα­ζι­κού λαϊκού αυ­το­διοι­κη­τι­κού κι­νή­μα­τος, που α­πο­τε­λεί και τη μό­νη ρε­α­λι­στι­κή ο­δό για τα κα­λύ­τε­ρα δυ­να­τά ε­κλο­γι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα.

Η με­γά­λη σύ­γκρου­ση των ευ­ρωε­κλο­γών

Η προ­σή­λω­ση στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές έ­χει α­φαι­ρέ­σει α­πό τον ο­ρί­ζο­ντα την ε­πι­κεί­με­νη σύ­γκρου­ση που θα χα­ρα­κτη­ρί­σει τις ευ­ρωε­κλο­γές. Για­τί εί­ναι προ­φα­νές ό­τι σ’ αυ­τές θα κρι­θεί το αν ο ελ­λη­νι­κός λαός υ­πο­στη­ρί­ζει την α­να­τρο­πή της μνη­μο­νια­κής α­κραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης και υ­πο­τε­λούς κυ­βέρ­νη­σης στην Ελλά­δα, στέλ­νο­ντας σα­φές μή­νυ­μα στις κυ­ρίαρ­χες δυ­νά­μεις της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης. Οι ευ­ρωε­κλο­γές εί­ναι το ι­σο­δύ­να­μο με τις βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές  στο πε­δίο τα Ευ­ρώ­πης. Θα α­πο­τυ­πώ­σουν ή δεν θα α­πο­τυ­πώ­σουν, ε­ντός και ε­κτός συ­νό­ρων, έ­να ι­σχυ­ρό κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό ρεύ­μα, ι­κα­νό να α­να­τρέ­ψει τη μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση και να υ­πο­στη­ρί­ξει μια κυ­βέρ­νη­ση α­ρι­στε­ράς, που θα κα­ταρ­γή­σει τα μνη­μό­νια και θα δια­πραγ­μα­τευ­τεί το χρέ­ος.

Λό­γω και του ρό­λου του προέ­δρου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της σχέ­σης μας με το Κόμ­μα της Ευ­ρω­παϊκής Αρι­στε­ράς, στις ευ­ρωε­κλο­γές έ­χου­με ή­δη ε­πεν­δύ­σει πολ­λά. Ο πρό­ε­δρος, οι βου­λευ­τές του κόμ­μα­τος, οι εκ­πρό­σω­ποι των κοι­νω­νι­κών και πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­μεων που ε­ντάσ­σο­νται στο δι­κό μας σχέ­διο, ό­λα τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα, τα συν­δι­κά­τα και οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­σίας, οι δια­νοού­με­νοι ε­ντός και ε­κτός Ελλά­δας, συ­νο­λι­κά ο λαός, πρέ­πει να πά­ρουν μέ­ρος στη δια­δι­κα­σία προς τις ευ­ρωε­κλο­γές και στην ε­πί­τευ­ξη ε­νός ε­κλο­γι­κού α­πο­τε­λέ­σμα­τος που θα στεί­λει μή­νυ­μα ταυ­τό­χρο­να στην Ελλά­δα και την Ευ­ρώ­πη.

Απ’ αυ­τή την ά­πο­ψη οι ευ­ρωε­κλο­γές εί­ναι κα­τά κά­ποιο τρό­πο συ­γκοι­νω­νού­ντα δο­χεία με τις αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές. Για­τί πρό­κει­ται για την α­νά­δυ­ση στη σκη­νή της α­να­τρο­πής του με­γά­λου πλή­θους, το ο­ποίο μπο­ρεί με το α­νά­λο­γο πά­θος και συμ­με­το­χή να πραγ­μα­το­ποιή­σει αυ­τό που στην αρ­χή ο­νό­μα­σα ε­πα­νά­στα­ση.

Η Ελέ­νη Πορ­τά­λιου εί­ναι δη­μο­τι­κή σύμ­βου­λος δή­μου Αθη­ναίων με την Ανοι­χτή Πό­λη