Την ώρα αυτή, σύμφωνα με την ενημέρωση που δίνει η ιστοσελίδα EDO POLYTEXNEIO βρίσκονται σε Κατάληψη 293 τμήματα σχολών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ όλης της χώρας.
Η μάχη για την υπεράσπιση του Δημόσιου Πανεπιστήμιου είναι σε εξέλιξη και χιλιάδες φοιτητές και πανεπιστημιακοί δίνουν μια μάχη που άν χαθεί, το σύστημα της Δημόσιας Παιδείας θα καταρρεύσει και θα δοθεί δώρο στις επιχειρήσεις και άν κερδηθεί θα συμπαρασύρει στη ήττα ολόκληρη τη στρατηγική Παπανδρέου για τριτοκοσμική πορεία της χώρας.
Οι δυνάμεις που αντιπαλεύει το εκπαιδευτικό κίνημα είναι γιγάντιες και ο πόλεμος που δέχεται ξεπερνάει κατά πολύ το μπόι του. Έχοντας απέναντί του τις ηγεσίες των "τεσσάρων" κοινοβουλευτικών κομμάτων της αγοράς, την πρεσβεία της "μεγάλης συμμάχου χώρας", τον κόσμο των επιχειρήσεων, τα ελεγχόμενα ιδιωτικά - εμπορικά ΜΜΕ και την ουσιαστική συναίνεση του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς που αυτή τη στιγμή ελέγχει ουσιαστικά την ΠΟΣΔΕΠ, χρειάζεται τη στήριξη ολόκληρης της κοινωνίας για να νικήσει.
Τη στήριξη την έχει το εκπαιδευτικό κίνημα αλλά πρέπει η συμπαράστασή μας να παίρνει όλο και πιό ενεργές μορφές συμμετοχής. Η υπεράσπιση της Δημόσιας Παιδείας είναι κεντρικό πολιτικό ζήτημα, για την ύπαρξη της ελληνικής κοινωνίας και αυτό που διακυβεύεται ξεπερνάει κατά πολύ μια στενή σύγκρουση μεταξύ των φοιτητών των πανεπιστημιακών και της κυβέρνησης.
Στηρίζοντας τον Αγώνα για Δημόσια Παιδεία παρουσιάζουμε μια σειρά κειμένων Πανεπιστημιακών και θα εμπλουτίζουμε αυτή την ανάρτηση με κάθε νέο κείμενο ή άρθρο εκτιμούμε πως συμβάλλει σ' αυτόν τον αγώνα.
Ακολουθούν τα άρθρα:
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ 2, Ο ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΕΙ
Tης Θεανώς Φωτίου (ΕΠΟΧΗ, 3/7/2011)
Η κοινωνια θα υπερασπιστει τους νεους και τα Πανεπιστημια
Συνέντευξη της Θεανώς Φωτίου στον Μιχάλη Σιάχο για την εφημερίδα δρόμος της αριστεράς 4/9/2011
Η ανατροπή του νόμου ξεκίνησε
Η ανατροπή του νόμου ξεκίνησε
Του Λάζαρου Απέκη
πρώην προέδρου της ΠΟΣΔΕΠ και μέλους του Δικτύου Πανεπιστημιακών
Λέσχη , Πριν , Αναδημοσίευση: http://syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.com/2011/09/blog-post_11.html
Γεράσιμος Σπαθής:
“Επιστολή μη αποδοχής της συμμετοχής μου, στην πενταμελή επιτροπή”
08/09/2011
ΠΗΓΗ: asfasos
Οι πρυτανεις να εκφρασουν την θεληση της πανεπιστημιακης κοινοτητας
Να μη συγκροτηθούν οι πενταμελείς επιτροπές εφαρμογής του νόμου.Του Γεράσιμου Σπαθή.
ΠΗΓΗ: δρόμος της αριστεράς
Κατεδαφίζουν κάθε προσπάθεια συγκρότησης των πανεπιστημίων μεταπολιτευτικά
της Θεανώς Φωτίου
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ 2, Ο ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΕΙ
Tης
Θεανώς Φωτίου
Κανείς αξιοπρεπής και πολιτικά έντιμος υπουργός Παιδείας δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ποτέ την ψήφιση τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο του Νόμου-Πλαισίου για τα πανεπιστήμια με τις Σχολές κλειστές. Εκτός, βεβαίως, από την κ. Διαμαντοπούλου, η οποία επί ένα χρόνο διαβεβαίωνε για το αντίθετο, καλούσε υποκριτικά για διάλογο, στον οποίο η ίδια δεν προσήρχετο, όταν όλα τα πανεπιστήμια απέρριπταν το «κείμενο διαβούλευσης» για την Ανωτάτη Εκπαίδευση, συκοφαντούσε και υποβάθμιζε πανεπιστήμια και πανεπιστημιακούς και κατεδάφιζε επί ένα χρόνο συστηματικά, αθόρυβα και καθημερινά όλα τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας. Την τελευταία βδομάδα η κατάθεση ή όχι του Νόμου-Πλαισίου ακροβατεί. Τα κείμενα που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα δεν αναιρούν τη λογική και τους στόχους του κειμένου διαβούλευσης. Αντίθετα, κατά την προσφιλή τακτική της κυβέρνησης τα χειροτερεύουν.
Το «κείμενο διαβούλευσης» ή αρχές Νόμου-Πλαισίου για την Ανωτάτη Εκπαίδευση παρουσιάστηκε στο Ρέθυμνο στις 23.10.2010. Πρόκειται για ένα κείμενο εξαιρετικά υποκριτικό, με έννοιες που αναποδογυρίζουν τη σημασιολογική χρήση των λέξεων, επιτομή της τακτικής που ακολούθησε η κυβέρνηση σε όλες τις θεσμικές αλλαγές που προώθησε (ασφαλιστικό, υγεία, παιδεία).
Μεθοδολογικά η συνταγή αυτή συνίσταται στο δίπολο: επίκληση υπαρκτών προβλημάτων και δυσλειτουργιών, και συκοφάντηση και απαξίωση των οργανισμών και των εργαζομένων με στόχο την εκχώρηση στο ιδιωτικό κεφάλαιο δημόσιων αγαθών και την ανατροπή και διάλυση εργασιακών σχέσεων. Στην περίπτωσή μας βέβαια, αποσιωπήθηκε ότι τα υπαρκτά προβλήματα και οι δυσλειτουργίες των ΑΕΙ οφείλονται κυρίως στις επιλογές επί μία 20ετία των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως της Ν. Δημοκρατίας.
Η λογική του Νόμου-Πλαισίου
Έχουμε γράψει επανειλημμένα τι επιχειρεί ο νέος Νόμος-Πλαίσιο: Πώς δηλαδή διαλύεται το Δημόσιο Δωρεάν Πανεπιστήμιο για να ανασυνταχθεί με βάση τις επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου εκπαίδευσης (Συνθήκη της Μπολώνια).
Οι επιταγές του Δ.Ν.Τ. βιώνονται με τον πιο οδυνηρό τρόπο εδώ και ένα χρόνο, από όλους μας. Για τα πανεπιστήμια είναι καταλυτικές, όπως θα δούμε παρακάτω.
Οι μείζονες επιταγές του ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου, αφορούν κυρίως την επιβολή δύο κύκλων σπουδών με πτυχία που απορρέουν από άθροισμα πιστωτικών μονάδων (ECTS), οι οποίες συλλέγονται από πανεπιστημιακά και μη πανεπιστημιακά ιδρύματα (και όχι από μια ενότητα σπουδής που αντιστοιχεί σε μια επιστήμη). Έχουμε επανειλημμένα αντισταθεί σε αυτό το μοντέλο με επιχειρήματα που απορρέουν από τις ανάγκες της επιστημονικής συγκρότησης των σπουδαστών μας, του μεγέθους της χώρας μας και της αρνητικής εμπειρίας που έχει καταγραφεί στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια μετά από δεκαετή εφαρμογή. Έχουμε καταγγείλει ότι αυτές οι αλλαγές δεν αφορούν την εκπαίδευση, αλλά τα οικονομικά των κρατών-μελών που αποφάσισαν να αποσυρθούν από τη χρηματοδότηση της Δημόσιας Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, να την μετακυλήσουν στους πολίτες τους, καθώς και να παρέχουν δύο κατηγορίες πτυχιούχων στην αγορά εργασίας, τους φτηνούς και τους φτηνότερους, όλους αναλώσιμους και επισφαλείς, που συνεχώς πρέπει να «εξειδικεύονται» και να «καταρτίζονται» πληρώνοντας.
Ο Νόμος-Πλαίσιο αρθρώνεται κυρίως σε τρεις ενότητες:
Α. Αυτοδιοίκηση - Χρηματοδότηση
Η συνταγματική εκτροπή
Τα πανεπιστήμια χάνουν τη δυνατότητα να αυτοδιοικούνται με εκπροσώπους που τα ίδια επιλέγουν δημοκρατικά. Ανώτατο όργανο διοίκησης θα είναι το Συμβούλιο και όχι η Σύγκλητος, η οποία περιορίζεται μαζί με τον Πρύτανη αποκλειστικά στην ακαδημαϊκή διοίκηση του Ιδρύματος. Τα Συμβούλια Διοίκησης θα αποτελούνται από 15 μέλη. Οκτώ εκλεγμένα από τα μέλη ΔΕΠ πανεπιστημίου. Επτά επιλεγμένα από τους οκτώ πρώτους εκλεγμένους (πανεπιστημιακοί, προσωπικότητες ή τεχνοκράτες μη πανεπιστημιακοί).
• Ο πρύτανης δεν θα εκλέγεται, αλλά θα διορίζεται από το Δ.Σ. μετά από διεθνή διαγωνισμό. Όλοι οι νυν πρυτάνεις των ΑΕΙ θα πάψουν σύντομα να είναι πρυτάνεις, αλλά θα μπορούν να κριθούν εκ νέου με διεθνή διαγωνισμό!
• Η Σύγκλητος των πανεπιστημίων «μικραίνει» με 15 έως 30 μέλη.
Για τη συγχώνευση, κατάργηση και ίδρυση νέων Σχολών – Τμημάτων ιδρύονται τα Περιφερειακά Συμβούλια, τα οποία στελεχώνονται και διορίζονται από την κυβέρνηση. Εδώ έχουμε την επέκταση του Καλλικράτη στα Πανεπιστήμια.
Τα χρήματα του κράτους θα τα «μοιράζει» στα ΑΕΙ ανεξάρτητη Αρχή (ΑΔΙΠ), ενώ οι «πρώτοι» της αξιολόγησης θα παίρνουν ειδικό «μπόνους» 15-20% επιπλέον στην ετήσια χρηματοδότησή τους.
• Χορηγίες και Έδρες ιδιωτών θεσπίζονται στα πανεπιστήμια, ώστε να μπορούν να προσελκύουν χρήματα εκτός κρατικής χρηματοδότησης.
• «Συμβόλαια» θα μπορούν να κάνουν τα πανεπιστήμια με καθηγητές-σταρ από το εξωτερικό για να διδάξουν στα προγράμματά τους.
Καταργούνται οι λογαριασμοί για έρευνα στα πανεπιστήμια (ΕΛΕ). Δημιουργείται νέος κοινός υπερλογαριασμός, νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Τα οικονομικά των πανεπιστημίων θα διαχειρίζεται αυτόνομα η διοίκησή του.
Τα Συμβούλια των Ιδρυμάτων διαπραγματεύονται αυτή τη χρηματοδότηση, η οποία προέρχεται από ιδιωτικά και δημόσια κονδύλια με βάση τετραετείς συμβάσεις, που καταρτίζονται με δείκτες «ποιότητας και επιτευγμάτων» (προτείνονται 20 δείκτες).
Καταργούνται έτσι με τον πιο εμφαντικό τρόπο όλες οι ρήτρες του άρθρου 16 του Συντάγματος, που προβλέπουν το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων και την υποχρέωση του κράτους να παρέχει δωρεάν ανωτάτη εκπαίδευση.
Β. Ακαδημαϊκή Δομή - Πτυχία
Η διάλυση των Πανεπιστημιακών Σπουδών και των Πτυχίων.
1. Καταργείται η υφιστάμενη Ακαδημαϊκή δομή. Τα πτυχία απονέμονται από τη Σχολή. Από τα Τμήματα αφαιρείται η ευθύνη κατάρτισης των Προγραμμάτων Σπουδών και τους ανατίθεται «…η ευθύνη για την οργάνωση της διδασκαλίας και τη συνεχή βελτίωση της μάθησης σε αυτή…». Επί της ουσίας τα υφιστάμενα Τμήματα μετατρέπονται σε Τομείς (οι πρόεδροι μετονομάζονται διευθυντές και οι Τομείς δεν αναφέρονται πουθενά).
2. Κατακερματίζεται η ενότητα σπουδής που παρέχεται από το Τμήμα και η οποία με βάση τον 1268/82 αντιστοιχεί σε μια Επιστήμη και τα πτυχία που παρέχονται από τη Σχολή δεν κατοχυρώνονται με Φ.Ε.Κ. ως προς τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων, αλλά από Αρχή Πιστοποίησης.
Τα πτυχία μπορούν να είναι και τριετή, πράγμα που σημαίνει ότι μετατρέπονται οι πανεπιστημιακές σπουδές, σε επαγγελματική μεταλυκειακή κατάρτιση. Τέλος, με την «…πλήρη εφαρμογή των πιστωτικών μονάδων…» για την απόκτηση πτυχίου αθροίζονται οι μονάδες που παίρνει ο σπουδαστής από μαθήματα πανεπιστημίων, αλλά και ιδρυμάτων δια βίου εκπαίδευσης, δηλαδή ιδιωτικά κολέγια, ιδιωτικά και δημόσια ΚΕΚ και ΙΕΚ.
Διαλύονται έτσι τα πτυχία των ΑΕΙ της χώρας και ανατίθεται στα Κέντρα Αριστείας να βγάλουν τους αξιόπιστους πτυχιούχους.
Ο σπουδαστής αποφασίζει το εξατομικευμένο πρόγραμμά του και στην πραγματικότητα το χρηματοδοτεί με «νέο σύστημα δανείων σε συνεννόηση με τον τραπεζικό τομέα…». Είναι η νέα πολλαπλά χρεωμένη γενιά πτυχιούχων του μέλλοντός μας.
Γ. Διδακτικό Προσωπικό
Η εξόντωση του ΔΕΠ
Εδώ η κυβέρνηση ξεπέρασε και τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις.
Καταργείται η βαθμίδα του Λέκτορα και αντικαθίσταται με συμβασιούχους άδηλου εργασιακού καθεστώτος, οι οποίοι θα απαρτίσουν τη νέα πολυπληθή, φτηνή, άτυπη και αναλώσιμη διδακτική βαθμίδα.
Οι διδάσκοντες θα προσλαμβάνονται στη βαθμίδα του Επίκουρου Καθηγητή, ενώ θα μονιμοποιούνται στη βαθμίδα του Αναπληρωτή Καθηγητή.
Συρρικνώνεται έτσι ο διδακτικός φορέας που γίνεται με αυτόν τον τρόπο ελέγξιμος και χειραγώγιμος.
Συρρικνώνονται και τα εκλεκτορικά σώματα για τον ίδιο λόγο. Θα έχουν 5-7 μέλη στο ίδιο επιστημονικό αντικείμενο με τον κρινόμενο. Οι 4 θα είναι έλληνες πανεπιστημιακοί από την Ελλάδα, αλλά από άλλο πανεπιστήμιο από το κρινόμενο και οι 3 ξένοι πανεπιστημιακοί θα συμμετέχουν με «τηλεδιάσκεψη»!
Οι πρωτοβάθμιοι καθηγητές θα κρίνονται ανά 5 χρόνια. Εάν ένας καθηγητής αποτύχει στην κρίση του, θα μειώνεται στο 65% ο μισθός του, ενώ θα έχει το δικαίωμα να κριθεί ξανά μετά από 3 χρόνια. Εάν αποτύχει ξανά, θα χάνει την καθηγητική του θέση και θα μετατάσσεται σε άλλη θέση στον δημόσιο τομέα.
Καταργείται το ενιαίο μισθολόγιο των πανεπιστημιακών. Ο μισθός εξαρτάται από τη συνεχή διαβούλευση με το Συμβούλιο, θα είναι εξατομικευμένος ανάλογα με τις επιδόσεις κάθε διδάσκοντα. Το κράτος ορίζει το ελάχιστο όριο των μισθών και μεταφέρει τη μισθοδοσία του ΔΕΠ από το Υπουργείο στον προϋπολογισμό των ΑΕΙ.
Θεωρώ ότι τα σχόλια είναι περιττά. Καταργείται η συνταγματική επιταγή ότι οι Πανεπιστημιακοί είναι δημόσιοι λειτουργοί, αφού το κράτος παύει να έχει αποκλειστικά αυτό την ευθύνη του κόστους της μισθοδοσίας τους.
Το κείμενο διακατέχεται από ένα εξευτελιστικό πνεύμα ραγιαδισμού, αναθέτοντας σε διεθνή σώματα την κρίση του ΔΕΠ, επιτρέποντας τη διπλοθεσία σε καθηγητές του εξωτερικού και την εκλογή τους σε θέση Πρύτανη. Τριάντα χρόνια μετά τον Νόμο 1268/82, η καθηγητική έδρα είναι πάλι εδώ.
Δ. Το Πανεπιστημιακό Άσυλο
Η κ. Διαμαντοπούλου αναφέρθηκε στην πρόσφατη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου και στις νέες διατάξεις για το πανεπιστημιακό άσυλο, λέγοντας ότι με τον νέο Νόμο «θα είναι πιο προσγειωμένες στις ακαδημαϊκές ελευθερίες». Είπε ότι θα δίνει δυνατότητα στις διοικήσεις των ΑΕΙ να διαφυλάξουν τη διακίνηση των ιδεών, όπως κρίνουν καλύτερα.
Στον νέο Νόμο απλά δεν θα υπάρχει καμία διάταξη σχετική με το άσυλο, έτσι ώστε η νομική του υπόσταση να απαλειφθεί.
Πρόκειται για την αποθέωση του πολιτικού αμοραλισμού. Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι θεσμός σύμφυτος με την έννοια του πανεπιστημίου. Έχει κατακτηθεί με αγώνες και έχει μεγάλη συμβολική σημασία και βάρος.
Το άσυλο είναι η ουσία του Δημόσιου Πανεπιστημίου, αξιοποιείται από την πανεπιστημιακή κοινότητα και από κάθε συλλογικότητα που επιθυμεί να εκφράζεται ελεύθερα και να διεκδικεί. Είναι κοινωνική κατάκτηση που σήμερα την έχουμε ανάγκη περισσότερο παρά ποτέ. Βρίσκεται στο σημείο σύγκρουσης ανάμεσα σε όσους θέλουν τη συρρίκνωση των συλλογικών δικαιωμάτων και εκείνων που διεκδικούν τη διεύρυνση της δημοκρατίας και την υπεράσπιση της κοινωνικής αλληλεγγύης.
«Περνάει το νερό κάτω απ’ το άχυρο»
Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια τον τελευταίο χρόνο αντιμετωπίζουν μία οξεία επίθεση που έχει εξαπολύσει το κράτος εναντίον τους, εφαρμόζοντας το Μνημόνιο, σε έξι μέτωπα:
1. Ακραία μείωση της χρηματοδότησης των ΑΕΙ από 50% αρχικά έως 75%.
2. Ακραία μείωση του διδακτικού προσωπικού και των αποδοχών του κατά 25%. Άρνηση διορισμού εκλεγμένων. Απόλυση απαραίτητων συμβασιούχων διδασκόντων (Π.Δ.407) και ΕΕΠ/ΤΕΙ. Πάγωμα εξέλιξης μελών ΔΕΠ και ΕΠ/ΤΕΙ.
3. Καταιγισμός παράνομων αντι-θεσμικών και αντι-επιστημονικών εγκυκλίων του υπουργείου Παιδείας, προς τα Ιδρύματα. – Διαρροές καταργήσεων και συγχωνεύσεων Σχολών, παράλληλα με την αυθαίρετη ίδρυση νέων.
4. Συντήρηση κλίματος συκοφαντίας και απαξίωσης των Πανεπιστημιακών μετά από «έρευνες» δήθεν «κοινής γνώμης» που δεν τηρούν ούτε τους στοιχειώδεις μεθοδολογικούς κανόνες έρευνας και σπαταλούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια.
5. Συνεχής απειλή ψήφισης του Νόμου-Πλαίσιο φάντασμα που κανείς δεν γνωρίζει την ακριβή του μορφή και που έχει απορριφθεί στο σύνολό τους από όλα τα Πανεπιστήμια της χώρας.
6. Συνεχείς παραβιάσεις του Πανεπιστημιακού Ασύλου.
Είναι η μεγαλύτερη και πιο σοβαρή επίθεση που έχουν δεχθεί τα Ελληνικά Πανεπιστήμια από την μεταπολίτευση. Πλήττονται σε όλα τα μέτωπα. Κυρίως, όμως, αποδεκατίζεται και αφανίζεται το προσωπικό τους. Ένα μεγάλο ελπιδοφόρο δυναμικό νέων επιστημόνων, απολύεται, δεν διορίζεται, δεν εκλέγεται, δεν εξελίσσεται, οδηγείται στο εξωτερικό ή στην ανεργία στα πλαίσια μιας πρωτοφανούς επιστημονικής γενοκτονίας.
Τα προγράμματα σπουδών δεν είναι πια δυνατόν να υλοποιηθούν και τα πτυχία απαξιώνονται. Ολόκληρα επιστημονικά πεδία καταργούνται και καθημερινά πολλές Σχολές δηλώνουν την αδυναμία λειτουργίας τους το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Το κράτος υποβαθμίζει τα ΑΕΙ με ταχύτατους ρυθμούς ύπουλα και καθημερινά. «Περνάει το νερό κάτω απ’ το άχυρο»… Μέσα σε ένα χρόνο κατεδαφίζουν όλα τα θετικά στοιχεία της μεταπολιτευτικής προσπάθειας συγκρότησης των Ελληνικών Πανεπιστημίων.
Σε αυτό το ζοφερό τοπίο οι μόνοι που μπορούν αντισταθούν, και να υπερασπιστούν το Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι οι πανεπιστημιακοί, οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι.
Σε αυτούς απευθυνόμαστε για συστράτευση. Για οργάνωση νέων συλλογικοτήτων ανά Σχολή και Πανεπιστήμιο. Τα Πανεπιστήμια είναι οι σημαντικοί Δημόσιοι Χώροι που σήμερα πλήττονται. Πρέπει να συνδεθούν με τα Σχολεία, τους γονείς και τους μαθητές. Να συνδεθούν με το κίνημα των πλατειών.
Να αντισταθούμε. Για όσα οραματιστήκαμε και επιθυμούμε για τους σπουδαστές μας και για τη νέα γενιά αυτού του τόπου.
*Η Θεανώ Φωτίου είναι πανεπιστημιακός στο ΕΜΠ
ΕΠΟΧΗ, 3/7/2011
Η κοινωνια θα υπερασπιστει τους νεους και τα Πανεπιστημια
Κυριακή, 04 Σεπτέμβριος 2011
Η Θεανώ Φωτίου, καθηγήτρια ΕΜΠ στο τμήμα Αρχιτεκτόνων, μιλά στο «Δρόμο» και το Μιχάλη Σιάχο. Στα πανεπιστήμια αναπτύσσεται ένας αγώνας που θα αγγίξει την ελληνική κοινωνία, λέει η Θεανώ Φωτίου, και τονίζει ότι η γνώση μπορεί να παράγεται μόνο μέσα σε καθεστώς ελευθερίας και δημοκρατίας, το οποίο καταλύεται με το νόμο πλαίσιο που ψήφισε το συναινετικό πολιτικό μπλοκ.
Μέσα στο κατακαλόκαιρο η κυβέρνηση πέρασε το νόμο – πλαίσιο. Ακόμα και ο χρόνος σημειολογικά έχει σημασία...
Έχουμε πει πολλές φορές ότι μέχρι σήμερα δεν υπήρξε υπουργός Παιδείας που να διανοηθεί να περάσει νόμο για την ανώτατη παιδεία μέσα στο καλοκαίρι. Η υπουργός ακολούθησε ένα σχέδιο ολόκληρη την περασμένη χρονιά ώστε να ακυρώσει τυχόν αντιδράσεις. Παρόλα αυτά, παρά τη μεθόδευση, η αντίδραση ήταν ακαριαία. Ο αιφνιδιασμός του καλοκαιριού, δημιούργησε μια τεράστια οργή, η οποία πιστεύω ότι διογκώνεται και αυτό φαίνεται από το ντόμινο των καταλήψεων, των αποφάσεων των συγκλήτων και όλων των ακαδημαϊκών οργάνων, των αποφάσεων των συλλόγων ΔΕΠ σε όλη την Ελλάδα, οι οποίες είναι κατηγορηματικά αντίθετες και διατυπώνουν για πρώτη φορά συνολικά το αίτημα να μην εφαρμοστεί και να καταργηθεί αυτός ο νόμος.
Το δημόσιο Πανεπιστήμιο έχει δεχτεί μια πρωτοφανή συκοφάντηση όλο αυτό το διάστημα.
Η συκοφάντηση υπήρξε η απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει αποδεκτός ο νόμος. Ένας νόμος που όπως έχουμε αποδείξει αναλυτικά είναι αντιεκπαιδευτικός, αντικοινωνικός, αντισυνταγματικός και αντιδημοκρατικός. Ένας νόμος που προφανώς πλήττει την παιδεία στο σύνολό της, αλλά κυρίως διαλύει τα δημόσια πανεπιστήμια. Και είναι εντυπωσιακό το μένος εναντίον των Πανεπιστημίων και το πώς κατάφερε επί ένα χρόνο η κυβέρνηση να καλλιεργεί το σχετικό κλίμα στην κοινωνία. Είναι ένα σοβαρό ερώτημα το πώς μεθοδεύεται αυτή η ιστορία επί ένα χρόνο, πώς καθοδηγείται και πώς ένας νόμος οφθαλμοφανώς αντιεκπαιδευτικός, αντιδημοκρατικός και αντισυνταγματικός φθάνει στο τέλος να ψηφίζεται με μεγάλη συναίνεση.
Κάτι που χρησιμοποιείται και επικοινωνιακά ενάντια στις όποιες κινητοποιήσεις...
Ακριβώς. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή επιχειρούν να περάσουν στην κοινωνία την αντίληψη ότι ο νόμος που ψηφίστηκε με τέτοια πλειοψηφία και συναίνεση δεν είναι δυνατόν να αμφισβητείται από μια συντεχνία, εννοώντας τους πανεπιστημιακούς, τις φοιτητικές παρατάξεις, τους φοιτητές κ.λπ. Έχει προηγηθεί ένας χρόνος συγκλονιστικών παραποιήσεων, ψεμάτων και προπαγάνδας, η οποία διοχετεύεται από όλα τα ΜΜΕ, με τις ελάχιστες εξαιρέσεις των ΜΜΕ της Αριστεράς. Όλοι αναφέρονται συνεχώς στα άθλια Πανεπιστήμια, που δεν παράγουν επιστημονικά υψηλό επίπεδο σπουδών και έρευνας, με ανεπαρκείς διδάσκοντες, με συναλλαγή κομματικών παρατάξεων για την εκλογή των οργάνων, με φαινόμενα νεποτισμού, για Πανεπιστήμια που αρνούνται τις αξιολογήσεις και βρίσκονται στον πάτο της διεθνούς αξιολόγησης. Αυτά ακούμε σε γενικές γραμμές επί ένα χρόνο. Να αναρωτηθούμε, όμως, μήπως αυτή η ενορχηστρωμένη ομοθυμία μεταξύ καναλιών και εφημερίδων υποκρύπτει κοινά συμφέροντα, τα οποία ανάγονται στην εκφρασμένη τους επιθυμία για την ίδρυση ιδιωτικών κολλεγίων και πανεπιστήμιων. Χωρίς την κατασυκοφάντηση του δημόσιου πανεπιστήμιου δεν μπορεί να περπατήσει η ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία είναι μια εξαιρετικά κερδοφόρα αγορά. Και αυτό δεν γίνεται εάν δεν καταστρατηγηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος και εάν δεν γίνουν και τα δημόσια πανεπιστήμια, ιδιωτικά. Δηλαδή, αν δεν μπουν με τους ίδιους αγοραίους όρους στο παιχνίδι των σπουδών και των πτυχίων. Έτσι μόνο μπορώ να εξηγήσω αυτή την σύμπνοια, η οποία ήταν εξαιρετικά αρραγής. Χωρίς αιδώ, διοχετεύουν στην κοινωνία πολύ μεγάλα ψέματα. Σημειώστε τα εξής: Το Ε.Μ. Πολυτεχνείο ανεδείχθη 17ο ανάμεσα σε όλα τα πανεπιστήμια της Ευρώπης στο επίπεδο της έρευνας. Αυτό όχι μόνο αποσιωπήθηκε, αλλά και όταν πια δεν μπορούσαν να το αρνηθούν άρχισαν να λένε «μήπως αυτή η πληροφορία είναι χαλκευμένη κ.λπ.». Για να γίνει κατανοητό πόσο σημαντική είναι αυτή η θέση, να σημειώσουμε ότι η κρατική επιχορήγηση για την έρευνα είναι ανύπαρκτη. Αντίστοιχα το ΑΠΘ είναι 150ο ανάμεσα σε 20.000 πανεπιστήμια σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπάρχει τέτοια υψηλή επίδοση του ελληνικού κράτους σε άλλους τομείς; Φαινόμενα οικογενειοκρατίας, νεποτισμού ή διαφθοράς, βεβαίως, δυστυχώς υπάρχουν. Δεν τα κρύψαμε ποτέ. Σας θυμίζω, για παράδειγμα, ότι τα σκάνδαλα της Παντείου, οι πανεπιστημιακοί της Παντείου τα αποκάλυψαν, όπως και στην Κρήτη, που κόστισαν τη ζωή ενός συναδέλφου μας. Δηλαδή, οι μόνες αποκαλύψεις σκανδάλων δεν έγιναν από κυβερνητικές ή άλλες αρμόδιες αρχές. Διότι εκεί επικρατεί το συναινετικό παιχνίδι «να κρύψω τους δικούς σου, να κρύψεις τους δικούς μου», όπως είδαμε να παίζεται πρόσφατα στα μεγάλα σκάνδαλα της Siemens κ.λπ.
Υπάρχει η εκτίμηση ότι εκτός όλων των άλλων με το νέο νόμο επιχειρείται και η ιδεολογική φίμωση του Πανεπιστημίου.
Ναι, είναι προφανές αυτό, διότι καταργείται η Δημοκρατία, η ελευθερία, ο πλουραλισμός των ιδεών, η πολυφωνία. Καταργούνται τα πολυπρόσωπα αντιπροσωπευτικά όργανα άμεσης δημοκρατίας, όπως είναι ο Τομέας όπου εκεί μετέχουν όλοι οι διδάσκοντες και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως είναι το Τμήμα ή η Σύγκλητος. Αυτά τα όργανα τα οποία ήταν τα ελεγκτικά όργανα των μονοπρόσωπων εξουσιών εντός του ιδρύματος, του τομεάρχη, του πρόεδρου του τμήματος και του πρύτανη, καταργούνται. Η απόλυτος αρχή τώρα, είναι το δεκαπενταμελές συμβούλιο το οποίο δεν ελέγχεται από κανέναν. Εδώ ακριβώς συμβαίνει η πιο μεγάλη διαστρέβλωση, όταν ισχυρίζονται ότι τα ιδρύματα πρέπει να έχουν κοινωνική λογοδοσία και δημιουργούν την απόλυτη αρχή η οποία δεν λογοδοτεί πουθενά για έξι χρόνια. Αυτή η απόλυτη αρχή διορίζει τον κοσμήτορα, ο οποίος δεν λογοδοτεί επίσης πουθενά, αποφασίζει τα προγράμματα σπουδών, διορίζει τα επταμελή εκλεκτορικά για τους διδάσκοντες, διορίζει τους εντεταλμένους διδάσκοντες, δηλαδή, τους νέους - επισφαλείς διδάσκοντες με μονοετή θητεία και κανένα δικαίωμα κ.λπ. Εγκαινιάζουμε με το νέο νόμο πλαίσιο ένα καθεστώς που δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα. Ούτε πριν την χούντα. Εγκαινιάζουμε ένα καθεστώς που κάνει τον πρώτο νόμο του κράτους, το1932, να φαίνεται όαση. Αυτό το καθεστώς του 1932 αμφισβήτησαν οι νεαροί βοηθοί επιμελητές όλων των ιδρυμάτων της χώρας, το1978, με την ιστορική απεργία των 100 ημερών, για να ανατρέψουν την ηγεμονία της έδρας, απαιτώντας ελευθερία, συμμετοχή, δημοκρατία. Αποτέλεσμα αυτού του αγώνα υπήρξε ο νόμος πλαίσιο 1268 του 1982. Γιατί όπως ξέρετε πολύ καλά, εάν δεν υπάρξει δημοκρατία, τότε βεβαίως θα βυθιστούμε στον σκοταδισμό, όπου το τι έρευνα θα κάνεις και τι θα διδάσκεις, θα υπαγορεύεται από το Συμβούλιο, την απόλυτη και μη ελέγξιμη Πανεπιστημιακή Αρχή. Εάν κατασταλεί η δημοκρατία στα Πανεπιστήμια τότε μπορεί να επιχειρηθεί ο πολιτικός τους έλεγχος από το συναινετικό μπλοκ των πολιτικών δυνάμεων που ψήφισαν τον Νόμο πλαίσιο. Δεν μπορεί να υπάρξει Πανεπιστήμιο σε καθεστώς ανελευθερίας. Μπαίνουμε σε μια περίοδο, πολύ σκοτεινή, που δεν έχει προηγούμενό της. Πριν την χούντα υπήρχε ο σύλλογος των τακτικών καθηγητών που συγκροτούσε την σύγκλητο, έλεγχε τον κοσμήτορα και τον πρύτανη. Κλειστό κλαμπ, βεβαίως, αλλά τουλάχιστον πολυπρόσωπο. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτό. Δεν ξέρω πόσο αυτό έχει γίνει αντιληπτό. Όπως δεν ξέρω εάν είναι κατανοητό ότι η γνώση, μπορεί να παράγεται και να αναπαράγεται μόνο σε καθεστώς ελευθερίας και δημοκρατίας. Το περιεχόμενο και ο τρόπος διδασκαλίας απαιτούν την ελευθερία του διδάσκοντα μέσα σε πλαίσια δημοκρατίας. Δηλαδή, συναποφασίζουμε στον τομέα το πρόγραμμα σπουδών, το περιεχόμενο και τους τρόπους διδασκαλίας. Ο τομέας σήμερα καταργείται, επιχειρείται, δηλαδή, ο έλεγχος της ίδιας της γνώσης. Αυτό φοβάμαι πως είναι πολύ επικίνδυνο.
Μήπως τελικά ξεκινά από το Πανεπιστήμιο και με τον πιο επιθετικό τρόπο το συνολικό μοντέλο υποταγής που επιχειρείται να επιβληθεί γενικότερα;
Χωρίς αμφιβολία, αφού όλες οι διατάξεις καταλήγουν σε ποινές και πειθαρχικά σε περίπτωση μη συμμόρφωσης. Διότι, όπως σας είπα, δημιουργείται ένα νέο καθεστώς δουλείας, στο οποίο καθεστώς απαιτείται παράλληλα, ο κατακερματισμός των σπουδών, η εξειδίκευση, η κατάρτιση και εν τέλει η αμάθεια. Καταργείται το πτυχίο με το νόμο αυτό. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό το έχει καταλάβει αυτό κάθε ελληνική οικογένεια. Καταργείται το πτυχίο και οι σπουδαστές μας θα παίρνουν ένα πιστοποιητικό σπουδών. Το πιστοποιητικό σπουδών, προκύπτει από το άθροισμα πιστωτικών μονάδων και όχι από ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδής. Τις πιστωτικές μονάδες μπορείς να τις μαζεύεις από παντού, ακόμη και από ιδιωτικά ΙΕΚ. Παίρνεις, λοιπόν, ένα πιστοποιητικό σπουδών. Δεν σου λένε ότι είσαι αρχιτέκτονας, νομικός, ή γιατρός. Το πιστοποιητικό σπουδών κατόπιν, θα πηγαίνει σε μια «ανεξάρτητη αρχή», η οποία θα σου λέει τι ακριβώς έχεις γίνει. Και επομένως, τι μπορείς να διεκδικήσεις. Γιατί, όπως καταλαβαίνετε, στη νέα κατάσταση, δεν μπορεί να υπάρχουν πτυχία με αναγνωρισμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτά καταργούνται. Σήμερα, για κάθε πτυχίο υπάρχει ΦΕΚ, στο οποίο κατοχυρώνονται τα επαγγελματικά δικαιώματα που του αντιστοιχούν. Αυτό δεν χρειάζεται πλέον, εφόσον η διαπραγμάτευση με την αγορά εργασίας είναι «ελεύθερη», χωρίς, δηλαδή, επιμελητήρια, χωρίς διαμεσολαβήσεις επαγγελματικών θεσμών. Επομένως, θα παίρνεις ένα πιστοποιητικό σπουδών, το οποίο θα είναι ή τριετές, ή τρία συν δύο, ή συν ένα χρόνια. Και μας λένε: «εμείς δεν καταργούμε την δωρεάν παιδεία. Εμείς απλά σας λέμε ότι ο δεύτερος κύκλος σπουδών, μπορεί να έχει δίδακτρα αν θέλουν τα ιδρύματα». Όταν έχει κόψει κατά 75% την επιχορήγηση στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, εσείς τι φαντάζεστε ότι θα γίνει; Δεν θα μπουν δίδακτρα; Και ποιοι θα επιλέγουν αυτούς που θα πηγαίνουν στο δεύτερο κύκλο σπουδών (ο οποίος δεύτερος κύκλος μπορεί να σε εξασφαλίσει στοιχειωδώς ότι κάτι έμαθες), οι καθηγητές εντός των ιδρυμάτων; Φοβάμαι ότι μετά από αυτό θα αρχίσει η διαφθορά και η διαπλοκή. Οι καθηγητές του πανεπιστημίου, δεν έχουν κατηγορηθεί για χρηματισμό, φοβάμαι ότι με τα νέα δεδομένα, θα μπει και αυτό το ενδεχόμενο στην καθημερινότητά μας. Η κατάργηση και η διάλυση των πτυχίων, γίνεται για να δημιουργηθεί ένα φθηνό επιστημονικό προσωπικό, το οποίο θα μπορεί να στελεχώσει την ευρωπαϊκή αγορά ή τις διεθνείς αγορές, με φθηνά μεροκάματα σε συνθήκες επισφάλειας. Αυτός είναι ο στόχος του πρώτου κύκλου σπουδών. Τον είδαμε να έχει αποτύχει, σήμερα, σε όλα τα πανεπιστήμια της Ευρώπης, τα οποία τεκμηριώνουν με την εμπειρία τους ότι είναι λάθος οι δύο κύκλοι σπουδών -η συνθήκη της Μπολόνια, δηλαδή. Και η Ελλάδα έρχεται με καθυστέρηση δέκα ετών και μετά από αυτήν την αμφισβήτηση να εφαρμόσει τη Μπολόνια.
Και κάτι ακόμη. Σήμερα ξέρετε, ότι τα χρήματα τα οποία έχουμε στα ιδρύματα, προκύπτουν από το 15% των χρημάτων που παρακρατούνται από την έρευνα. Το Πολυτεχνείο συγκεκριμένα έχει κάθε χρόνο, τόσα χρήματα (που διαθέτει για υποτροφίες και για βελτίωση των σπουδών) όσα είναι ο κρατικός προϋπολογισμός που μας διατίθεται ετησίως. Τώρα, λοιπόν, μεταφέρουν σε ένα οργανισμό ιδιωτικού δικαίου αυτά τα χρήματα και την ακίνητη περιουσία κάθε Ιδρύματος. Σε εποχές Μνημονίου αυτός ο οργανισμός ιδιωτικού δικαίου φοβάμαι πως θα είναι ο Δούρειος Ίππος για κάθε λογής εκποιήσεις. Εμείς οφείλουμε να πούμε σήμερα στην κοινωνία τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο καθαρά και να κάνουμε έκκληση να υπερασπισθούν τα ελληνικά πανεπιστήμια. Διότι χωρίς την αντίσταση της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά και την συμπαράταξη της ελληνικής κοινωνίας, νομίζω ότι το μέλλον θα είναι εξαιρετικά ζοφερό για τη νεολαία. Είναι ζοφερό για τους νέους του τόπου μας, τους νέους επιστήμονες, τους φοιτητές. Οι νέοι επιστήμονες, άνθρωποι 35-40 χρονών με εξαιρετικές σπουδές, έχουν αυξημένα ποσοστά ανεργίας. Το υπουργείο κρατά ομήρους εδώ και ένα χρόνο 850 περίπου εκλεγμένους με επίπονες και χρονοβόρες διαδικασίες, λέκτορες και δεν τους διορίζει. Συγχρόνως, όλοι οι υπηρετούντες λέκτορες αλλά και οι επίκουροι που δεν είναι μόνιμοι κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να χάσουν τη δουλειά τους, με τις διαδικασίες που προβλέπονται από τον νόμο. Φανταστείτε τι θα γίνει εάν δεν είναι αρεστοί στον κοσμήτορα που ορίζει το εκλεκτορικό τους. Επιτελείται δηλαδή μια νέα πνευματική γενοκτονία. Το μέλλον των νέων, των φοιτητών μας είναι αμφίβολο. Εκείνο που είναι πολύ ενδιαφέρον είναι ότι οι φοιτητές μας μοιάζει να το αντιλαμβάνονται, μέσα στον Αύγουστο, εάν μπορώ να ερμηνεύσω το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Διότι πράγματι είναι πρωτοφανές να κατεβαίνουν όλες οι παρατάξεις στις γενικές συνελεύσεις με τόσο συναφή λόγο. Είδαμε το ίδιο και στη συνέλευση των μελών ΔΕΠ /ΕΜΠ. Είναι η απειλή ότι δεν υπάρχει μέλλον για τους νέους, για όλους μας, που μας ωθεί σε αυτόν τον κοινό λόγο. Ότι δεν υπάρχει προοπτική για τους νέους σε μια χώρα η οποία βουλιάζει συνεχώς.
Είναι η ανεργία από τη μια αλλά είναι και η απαξίωση της ίδιας της εργασίας από την άλλη.
Πολύ σωστά. Οι φοιτητές μας έχουν καταλάβει ότι αυτό το μέλλον, το οποίο διαρκεί πολύ, είναι σκοτεινό και αδιέξοδο. Νομίζω ότι όλη αυτή η φιέστα της συναίνεσης με τους εξευτελιστικούς όρους που έγινε, εξόργισε τους νέους. Διότι δεν μπορούμε να ακούμε τον κ Παυλόπουλο να αναλύει με τον καλύτερο τρόπο την αντισυνταγματικότητα του νόμου και το μη εφαρμόσιμο του νόμου και μέσα σε μισή ώρα, να ακούμε ότι επετεύχθη η συναίνεση και ότι οι δύο παρατάξεις θα ψηφίσουν το νόμο πλαίσιο. Από εκείνη την ώρα και μέχρι την τελική ψηφοφορία της Τρίτης ενσωματώθηκαν δεκάδες τροπολογίες που είναι τα «παιδιά της συναίνεσης». Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάσετε αυτές τις νέες τροπολογίες.
Υπάρχουν κομματικές επετηρίδες λέτε.
Ακριβώς. Εφόσον υπάρχουν, λέει μια τέτοια τροπολογία, θέσεις κενές καθηγητών άλφα και επιθυμεί το ¼ των καθηγητών άλφα βαθμίδας και η κοσμητεία, μπορεί να μετακαλείται ο οποιοδήποτε καθηγητής άλφα από οπουδήποτε (εννοώ από τα ιδρύματα της χώρας). Τι σας θυμίζει αυτό;
Κλείνοντας, από το κλίμα που εισπράττετε εσείς πώς εκτιμάτε ότι θα εξελιχθεί ο αγώνας σας;
Όπως ξέρετε υπάρχει το άρθρο 120 του συντάγματος. Η τήρηση του συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Αυτή τη στιγμή, δημιουργείται ένας αγώνας που πιστεύω ότι θα αγγίξει την ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για έναν αγώνα όπου εμφανίζεται με ομόφωνες αποφάσεις και με μεγάλη ορμή. Εμπιστεύομαι την νέα γενιά, τους διδάσκοντες των πανεπιστημίων και τους φοιτητές. Έχω την ελπίδα ότι αυτοί θα μεταφέρουν τη μεγάλη τους αντίθεση στην κοινωνία και εάν πείσουν την κοινωνία ότι έχουμε δίκιο, πιστεύω ότι η κ Διαμαντοπούλου και το συναινετικό μπλοκ, δεν θα μπορέσει να αντισταθεί. Δεν πιστεύω, δηλαδή, ότι σήμερα η κοινωνία είναι έτοιμη να θεωρήσει ότι τα παιδιά της είναι αλήτες και ψεύτες και όλοι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, που τους μαθαίνουν γράμματα τόσα χρόνια, είναι και αυτοί απατεώνες που απλά κοιτάζουν να τορπιλίσουν τα μεγαλεπήβολα σχέδια της κυβέρνησης για την Παιδεία. Εάν η ελληνική κοινωνία υπερασπιστεί τα παιδιά της, τους νέους και τα πανεπιστήμια νομίζω ότι εκείνος που πραγματικά θα πρέπει να φοβάται είναι οι συναινετικές συμμαχίες και η κυρία Διαμαντοπούλου
Όπως ξέρετε υπάρχει το άρθρο 120 του συντάγματος. Η τήρηση του συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Αυτή τη στιγμή, δημιουργείται ένας αγώνας που πιστεύω ότι θα αγγίξει την ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για έναν αγώνα όπου εμφανίζεται με ομόφωνες αποφάσεις και με μεγάλη ορμή. Εμπιστεύομαι την νέα γενιά, τους διδάσκοντες των πανεπιστημίων και τους φοιτητές. Έχω την ελπίδα ότι αυτοί θα μεταφέρουν τη μεγάλη τους αντίθεση στην κοινωνία και εάν πείσουν την κοινωνία ότι έχουμε δίκιο, πιστεύω ότι η κ Διαμαντοπούλου και το συναινετικό μπλοκ, δεν θα μπορέσει να αντισταθεί. Δεν πιστεύω, δηλαδή, ότι σήμερα η κοινωνία είναι έτοιμη να θεωρήσει ότι τα παιδιά της είναι αλήτες και ψεύτες και όλοι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, που τους μαθαίνουν γράμματα τόσα χρόνια, είναι και αυτοί απατεώνες που απλά κοιτάζουν να τορπιλίσουν τα μεγαλεπήβολα σχέδια της κυβέρνησης για την Παιδεία. Εάν η ελληνική κοινωνία υπερασπιστεί τα παιδιά της, τους νέους και τα πανεπιστήμια νομίζω ότι εκείνος που πραγματικά θα πρέπει να φοβάται είναι οι συναινετικές συμμαχίες και η κυρία Διαμαντοπούλου
ΠΗΓΗ: δρόμος της αριστεράς
Η ανατροπή του νόμου ξεκίνησε
Του Λάζαρου Απέκη,
πρώην προέδρου της ΠΟΣΔΕΠ και μέλους του Δικτύου Πανεπιστημιακών
Τα κόμματα που υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο, εγχώριο και διεθνές, και ενεργούν σύμφωνα με τις επιταγές των επιτελείων του –ΕΕ, ΔΝΤ– ψήφισαν στη Βουλή το νόμο που κατεδαφίζει ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια και δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση. Για να νομιμοποιήσουν αυτή την επίθεση, αυτά τα κόμματα, τα βυθισμένα στη διαπλοκή, τη διαφθορά, τα σκάνδαλα και την προκλητική συγκάλυψή τους, με πρωταγωνιστές τα ΜΜΕ, δημιούργησαν ένα κλίμα άκρως πολεμικό και δυσφημιστικό κατά των δημόσιων πανεπιστημίων και των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας. Παρουσίασαν τα πανεπιστήμια σαν εστίες βίας, άνδρα ανομίας και διαπλοκής και τα μέλη τους να κυριαρχούνται από συντεχνίες ανάξιων διαπλεκόμενων, που αρνούνται οποιονδήποτε έλεγχο, σαν ιδρύματα που δεν παρέχουν κατάλληλα εφόδια στους φοιτητές τους και χορηγούν πτυχία χωρίς αντίκρισμα, που οδηγούν έτσι τους αποφοίτους στην ανεργία. Λίγες ώρες μετά το οριστικό κουκούλωμα του σκανδάλου Ζίμενς, πανηγύρισαν προκλητικά, μέσα σε κλίμα εμφυλιοπολεμικό, τη σύμπνοιά τους για την πλήρη παράδοση των πανεπιστημίων στην πολιτική και οικονομική εξουσία και ιδιαίτερα για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που αναδείχθηκε σε στρατηγικό στόχο της συμμαχίας.
Καταργούν το πανεπιστημιακό άσυλο για να συντρίψουν την αμφισβήτηση, την κριτική σκέψη και στάση, τις αντιστάσεις πανεπιστημιακών και εργαζομένων και κυρίως το φοιτητικό κίνημα, αλλά και για να αποκόψουν τα πανεπιστήμια από τις μαχόμενες δυνάμεις της κοινωνίας. Θέλουν να προχωρήσουν και το δηλώνουν θριαμβολογώντας, με τη βία, την καταστολή και τις πειθαρχικές διώξεις, στην «εκκαθάριση» των πανεπιστημίων από την «ιδεολογία και τη δράση της Aριστεράς». Χρόνια τώρα η ΝΔ, η άκρα Δεξιά, οι διάφοροι «εκσυγχρονιστές» και όλα τα επιτελεία που τους στηρίζουν κραυγάζουν για την κατάργηση αυτής της μεγάλης κοινωνικής κατάκτησης. Σήμερα όμως ιδιαίτερα, που η οργή των εργαζομένων, των νέων, των ανέργων, του λαού, ξεχειλίζει, φοβούνται ότι το εκπαιδευτικό κίνημα, με βασική συνιστώσα το φοιτητικό, μπορεί να πυροδοτήσει την έκρηξη αυτής της οργής.
Για να ελέγξουν τα πανεπιστήμια, χωρίς σοβαρές αντιστάσεις, καταργούν την αυτοδιοίκηση και επιβάλλουν μια ολιγομελή αυταρχική και ανεξέλεγκτη διοίκηση. Για το «άνοιγμά» τους στην κοινωνία, σχεδίασαν να επιβάλουν στη διοίκηση των πανεπιστημίων «προσωπικότητες» από το χώρο των επιχειρήσεων και της πολιτικής: εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβους, τραπεζίτες, χρηματιστές, βιομηχάνους, πολιτευτές.
Δεν τους αρκεί η ισχυρή επιρροή που έχουν ήδη στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ μέσα από τη διαπλοκή των μηχανισμών των κομμάτων εξουσίας και του εκάστοτε υπουργείου Παιδείας με ομάδες πανεπιστημιακών. Για τη μετάλλαξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που έχουν σχεδιάσει απαιτούν τον πλήρη πολιτικό έλεγχο. Δεν τους αρκεί το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που έχουν στήσει ομάδες πανεπιστημιακών, αξιοποιώντας τις πολιτικές για την έρευνα, τη χρηματοδότηση και τις πελατειακές σχέσεις τους με την εκάστοτε κυβέρνηση. Θέλουν να επιβάλουν ολοκληρωτικά τους κανόνες και τις απαιτήσεις της αγοράς, την «ανταγωνιστικότητα», την «αποδοτικότητα», τη «βιωσιμότητα», να μετατρέψουν τα δημόσια ιδρύματα σε επιχειρήσεις με «οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια», που θα παρέχουν υπηρεσίες εκπαίδευσης και έρευνας σε πελάτες που ενδιαφέρονται και μπορούν να τις αγοράσουν. Δεν τους αρκεί η επιβολή των αγοραίων κανόνων διαχείρισης –και του αντίστοιχου ήθους– κονδυλίων μέσω των διάφορων «επιχειρησιακών σχεδίων» των κοινοτικών πακέτων. Θέλουν την οικονομική και «αναπτυξιακή» δραστηριότητα των ιδρυμάτων να τη διαχειρίζεται ανεξέλεγκτα και ολοκληρωτικά ένα επιτελείο ολιγομελές και ο πρύτανης μάνατζερ, σαν μια καπιταλιστική επιχείρηση. Δεν τους αρκούν τα δίδακτρα στις μεταπτυχιακές σπουδές που έχουν επιβληθεί σε σημαντικό αριθμό προγραμμάτων. Θέλουν να γενικεύσουν τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, αλλά και στη «διά βίου εκπαίδευση». Έτσι, μέσα στο δημόσιο πανεπιστήμιο θα λειτουργούν νομίμως επιχειρήσεις που θα παρέχουν εκπαιδευτικές υπηρεσίες σε πελάτες φοιτητές. Δηλαδή, θεσμοθετούν την κατάργηση της δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης σταδιακά και επιβάλλουν την εμπορευματοποίησή της! Παίρνουν εκδίκηση για την ήττα τους με τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16, που τους επέβαλε το εκπαιδευτικό κίνημα. Δεν τους αρκούν οι ταξικοί φραγμοί που λειτουργούν εις βάρος των νέων ήδη από το Λύκειο και τα τεράστια βάρη που επωμίζονται οι οικογένειες των νέων που σπουδάζουν σε κάποιο ίδρυμα της τριτοβάθμιας, ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Με το κλείσιμο, τη συγχώνευση ιδρυμάτων και τμημάτων θα διώξουν δεκάδες χιλιάδες νέους έξω από το δημόσιο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σε όσους επιμένουν να σπουδάσουν, επιβάλλουν νέους φραγμούς με την ουσιαστική κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας για τη σίτιση και τη στέγαση, καταργούν εντέχνως το δωρεάν σύγγραμμα, επιβάλλουν αυστηρούς περιορισμούς στη διάρκεια φοίτησης και αντ’ αυτών προτείνουν φοιτητικά δάνεια! Τα δίδακτρα και στις προπτυχιακές σπουδές θα είναι το επόμενο βήμα.
Για να επιταχύνουν αυτές τις εξελίξεις χρησιμοποιούν ήδη σαν ισχυρό μέσον τη δραματική μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης, το μη διορισμό εκατοντάδων εκλεγμένων μελών ΔΕΠ, το πάγωμα των εξελίξεων και της κάλυψης των θέσεων όσων αποχωρούν, τις περικοπές των πιστώσεων για συμβασιούχους. Οδηγούν έτσι τα ιδρύματα στο μαρασμό. Επιλογή τους η αυτοϋποβάθμιση, η απαξίωση και το κλείσιμο ή η αναζήτηση πόρων με την ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας. Γι’ αυτό θεσμοθετούν μια Ανώνυμη Εταιρεία σε κάθε ίδρυμα για να «αξιοποιεί» την περιουσία του, ακριβώς όπως το «ταμείο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας», τα ερευνητικά αποτελέσματα των μελών του και για να αναπτύσσει κάθε άλλη εμπορική δραστηριότητα.
Ο νέος νόμος διαλύει τις πανεπιστημιακές σπουδές και οδηγεί στην υποβάθμιση των εφοδίων των μελλοντικών εργαζόμενων, τους παρέχει επαγγελματική κατάρτιση ληξιπρόθεσμη, σύμφωνα με το «εθνικό πλαίσιο προσόντων», όπως υπαγορεύει η καπιταλιστική αγορά και τους στερεί τα επιστημονικά εφόδια για τη ζωή, την εργασία και την κοινωνία, ώστε να είναι έτοιμοι για τον εργασιακό μεσαίωνα που έχουν επιβάλλει. Επεκτείνει τη βαρβαρότητα της άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων, με το εκατομμύριο ανέργους και το 45% των νέων, με το 67% των εργαζόμενων χωρίς σταθερή εργασία, με τη μετανάστευση χιλιάδων νέων επιστημόνων, οι οποίοι θα ενισχύσουν την ανάπτυξη άλλων χωρών, αφού στη δική τους περισσεύουν!
Διαλύει όμως και την έρευνα για την παραγωγή νέας γνώσης και τη διδασκαλία για τη διαμόρφωση των νέων πανεπιστημιακών δασκάλων και ερευνητών και αποκόπτει τη συμμετοχή του επιστημονικού δυναμικού στην πρόοδο των επιστημών. Οδηγούν στο μαρασμό και στην εξαφάνιση των κοινωνικών επιστημών, αλλά και όλων των βασικών επιστημών που δεν εντάσσονται στους ανταποδοτικούς όρους οι οποίοι θα κρίνουν τι θα επιβιώσει. Μας γυρίζουν πολλές δεκαετίες πίσω, όταν το ακαδημαϊκό και ερευνητικό προσωπικό εκπαιδεύονταν και διαμορφώνονταν στο εξωτερικό και ήταν προνόμιο μιας ελίτ. Η λογική της «ψωροκώσταινας» ξανά! Αυτό το χτύπημα το επιτείνει και η αποικιακού τύπου υποτέλεια στους «έγκριτους» πανεπιστημιακούς από το εξωτερικό, των οποίων τη συμμετοχή επιβάλλουν σε όλες σχεδόν τις λειτουργίες του πανεπιστημίου.
Γι’ αυτό η υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.
Καταργούν το πανεπιστημιακό άσυλο για να συντρίψουν την αμφισβήτηση, την κριτική σκέψη και στάση, τις αντιστάσεις πανεπιστημιακών και εργαζομένων και κυρίως το φοιτητικό κίνημα, αλλά και για να αποκόψουν τα πανεπιστήμια από τις μαχόμενες δυνάμεις της κοινωνίας. Θέλουν να προχωρήσουν και το δηλώνουν θριαμβολογώντας, με τη βία, την καταστολή και τις πειθαρχικές διώξεις, στην «εκκαθάριση» των πανεπιστημίων από την «ιδεολογία και τη δράση της Aριστεράς». Χρόνια τώρα η ΝΔ, η άκρα Δεξιά, οι διάφοροι «εκσυγχρονιστές» και όλα τα επιτελεία που τους στηρίζουν κραυγάζουν για την κατάργηση αυτής της μεγάλης κοινωνικής κατάκτησης. Σήμερα όμως ιδιαίτερα, που η οργή των εργαζομένων, των νέων, των ανέργων, του λαού, ξεχειλίζει, φοβούνται ότι το εκπαιδευτικό κίνημα, με βασική συνιστώσα το φοιτητικό, μπορεί να πυροδοτήσει την έκρηξη αυτής της οργής.
Για να ελέγξουν τα πανεπιστήμια, χωρίς σοβαρές αντιστάσεις, καταργούν την αυτοδιοίκηση και επιβάλλουν μια ολιγομελή αυταρχική και ανεξέλεγκτη διοίκηση. Για το «άνοιγμά» τους στην κοινωνία, σχεδίασαν να επιβάλουν στη διοίκηση των πανεπιστημίων «προσωπικότητες» από το χώρο των επιχειρήσεων και της πολιτικής: εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβους, τραπεζίτες, χρηματιστές, βιομηχάνους, πολιτευτές.
Δεν τους αρκεί η ισχυρή επιρροή που έχουν ήδη στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ μέσα από τη διαπλοκή των μηχανισμών των κομμάτων εξουσίας και του εκάστοτε υπουργείου Παιδείας με ομάδες πανεπιστημιακών. Για τη μετάλλαξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που έχουν σχεδιάσει απαιτούν τον πλήρη πολιτικό έλεγχο. Δεν τους αρκεί το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που έχουν στήσει ομάδες πανεπιστημιακών, αξιοποιώντας τις πολιτικές για την έρευνα, τη χρηματοδότηση και τις πελατειακές σχέσεις τους με την εκάστοτε κυβέρνηση. Θέλουν να επιβάλουν ολοκληρωτικά τους κανόνες και τις απαιτήσεις της αγοράς, την «ανταγωνιστικότητα», την «αποδοτικότητα», τη «βιωσιμότητα», να μετατρέψουν τα δημόσια ιδρύματα σε επιχειρήσεις με «οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια», που θα παρέχουν υπηρεσίες εκπαίδευσης και έρευνας σε πελάτες που ενδιαφέρονται και μπορούν να τις αγοράσουν. Δεν τους αρκεί η επιβολή των αγοραίων κανόνων διαχείρισης –και του αντίστοιχου ήθους– κονδυλίων μέσω των διάφορων «επιχειρησιακών σχεδίων» των κοινοτικών πακέτων. Θέλουν την οικονομική και «αναπτυξιακή» δραστηριότητα των ιδρυμάτων να τη διαχειρίζεται ανεξέλεγκτα και ολοκληρωτικά ένα επιτελείο ολιγομελές και ο πρύτανης μάνατζερ, σαν μια καπιταλιστική επιχείρηση. Δεν τους αρκούν τα δίδακτρα στις μεταπτυχιακές σπουδές που έχουν επιβληθεί σε σημαντικό αριθμό προγραμμάτων. Θέλουν να γενικεύσουν τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, αλλά και στη «διά βίου εκπαίδευση». Έτσι, μέσα στο δημόσιο πανεπιστήμιο θα λειτουργούν νομίμως επιχειρήσεις που θα παρέχουν εκπαιδευτικές υπηρεσίες σε πελάτες φοιτητές. Δηλαδή, θεσμοθετούν την κατάργηση της δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης σταδιακά και επιβάλλουν την εμπορευματοποίησή της! Παίρνουν εκδίκηση για την ήττα τους με τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16, που τους επέβαλε το εκπαιδευτικό κίνημα. Δεν τους αρκούν οι ταξικοί φραγμοί που λειτουργούν εις βάρος των νέων ήδη από το Λύκειο και τα τεράστια βάρη που επωμίζονται οι οικογένειες των νέων που σπουδάζουν σε κάποιο ίδρυμα της τριτοβάθμιας, ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Με το κλείσιμο, τη συγχώνευση ιδρυμάτων και τμημάτων θα διώξουν δεκάδες χιλιάδες νέους έξω από το δημόσιο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σε όσους επιμένουν να σπουδάσουν, επιβάλλουν νέους φραγμούς με την ουσιαστική κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας για τη σίτιση και τη στέγαση, καταργούν εντέχνως το δωρεάν σύγγραμμα, επιβάλλουν αυστηρούς περιορισμούς στη διάρκεια φοίτησης και αντ’ αυτών προτείνουν φοιτητικά δάνεια! Τα δίδακτρα και στις προπτυχιακές σπουδές θα είναι το επόμενο βήμα.
Για να επιταχύνουν αυτές τις εξελίξεις χρησιμοποιούν ήδη σαν ισχυρό μέσον τη δραματική μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης, το μη διορισμό εκατοντάδων εκλεγμένων μελών ΔΕΠ, το πάγωμα των εξελίξεων και της κάλυψης των θέσεων όσων αποχωρούν, τις περικοπές των πιστώσεων για συμβασιούχους. Οδηγούν έτσι τα ιδρύματα στο μαρασμό. Επιλογή τους η αυτοϋποβάθμιση, η απαξίωση και το κλείσιμο ή η αναζήτηση πόρων με την ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας. Γι’ αυτό θεσμοθετούν μια Ανώνυμη Εταιρεία σε κάθε ίδρυμα για να «αξιοποιεί» την περιουσία του, ακριβώς όπως το «ταμείο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας», τα ερευνητικά αποτελέσματα των μελών του και για να αναπτύσσει κάθε άλλη εμπορική δραστηριότητα.
Ο νέος νόμος διαλύει τις πανεπιστημιακές σπουδές και οδηγεί στην υποβάθμιση των εφοδίων των μελλοντικών εργαζόμενων, τους παρέχει επαγγελματική κατάρτιση ληξιπρόθεσμη, σύμφωνα με το «εθνικό πλαίσιο προσόντων», όπως υπαγορεύει η καπιταλιστική αγορά και τους στερεί τα επιστημονικά εφόδια για τη ζωή, την εργασία και την κοινωνία, ώστε να είναι έτοιμοι για τον εργασιακό μεσαίωνα που έχουν επιβάλλει. Επεκτείνει τη βαρβαρότητα της άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων, με το εκατομμύριο ανέργους και το 45% των νέων, με το 67% των εργαζόμενων χωρίς σταθερή εργασία, με τη μετανάστευση χιλιάδων νέων επιστημόνων, οι οποίοι θα ενισχύσουν την ανάπτυξη άλλων χωρών, αφού στη δική τους περισσεύουν!
Διαλύει όμως και την έρευνα για την παραγωγή νέας γνώσης και τη διδασκαλία για τη διαμόρφωση των νέων πανεπιστημιακών δασκάλων και ερευνητών και αποκόπτει τη συμμετοχή του επιστημονικού δυναμικού στην πρόοδο των επιστημών. Οδηγούν στο μαρασμό και στην εξαφάνιση των κοινωνικών επιστημών, αλλά και όλων των βασικών επιστημών που δεν εντάσσονται στους ανταποδοτικούς όρους οι οποίοι θα κρίνουν τι θα επιβιώσει. Μας γυρίζουν πολλές δεκαετίες πίσω, όταν το ακαδημαϊκό και ερευνητικό προσωπικό εκπαιδεύονταν και διαμορφώνονταν στο εξωτερικό και ήταν προνόμιο μιας ελίτ. Η λογική της «ψωροκώσταινας» ξανά! Αυτό το χτύπημα το επιτείνει και η αποικιακού τύπου υποτέλεια στους «έγκριτους» πανεπιστημιακούς από το εξωτερικό, των οποίων τη συμμετοχή επιβάλλουν σε όλες σχεδόν τις λειτουργίες του πανεπιστημίου.
Γι’ αυτό η υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.
Αγώνας για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο
Η πλειοψηφία της Βουλής ψήφισε το επιτελικό σχέδιο της κυβέρνησης για την υποταγή της εκπαίδευσης και της έρευνας στις ανάγκες του κεφαλαίου, για την πειθάρχηση των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.
Απέναντι σε αυτή την κομματική σύμπνοια αντιπαρατίθεται η μεγάλη πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας. Εκδηλώθηκαν δυναμικές αντιδράσεις στους φοιτητές και προκλήθηκαν ισχυροί τριγμοί στις νεολαίες των κομμάτων εξουσίας. Εξαίρεση η κυβερνητική ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ και κάποιοι «πρόθυμοι».
Αυτός ο νόμος πρέπει να απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση της κοινωνίας και να ανατραπεί.
Οι αποφάσεις συγκλήτων και άλλων πανεπιστημιακών οργάνων κατά του νόμου και οι αντιδράσεις στην εφαρμογή του πρέπει να στηριχτούν από τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Όμως, προοπτική νίκης μπορεί να δώσει μόνο η ανάπτυξη του πανεπιστημιακού κινήματος με στόχο την αντίσταση στην εφαρμογή και την οριστική ανατροπή του νόμου, με κύρια συνιστώσα το φοιτητικό κίνημα, με οριζόντια δικτύωση από τα κάτω σε κάθε ίδρυμα και μεταξύ των ιδρυμάτων, σε συμπόρευση με το σύνολο του εκπαιδευτικού κινήματος. Οι πρώτες αντιδράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας αποτελούν την εκκίνηση μιας δυναμικής που προμηνύει μεγάλης κλίμακας κινητοποιήσεις. Παράλληλα με κάθε δράση και κινητοποίηση, είναι ανάγκη να συνεισφέρουμε σε μια εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της εκπαιδευτικής κοινότητας και της κοινωνίας.
Από την έκβαση αυτού του ιστορικής σημασίας αγώνα θα κριθούν όλα.
Το πανεπιστημιακό κίνημα που αγωνίζεται για δημόσια, δωρεάν και δημοκρατική ανώτατη εκπαίδευση δεν υπερασπίζεται, φυσικά, και όσα αρνητικά υπάρχουν στα ιδρύματα –φαινόμενα εκφυλισμού, διαφθοράς και διαπλοκής, αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς και αυθαιρεσίας– ούτε την επιχειρηματική δραστηριότητα, την αγοραία αντίληψη στη διαχείριση, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά. Τα φαινόμενα αυτά τα πολεμάμε, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, και έχουμε ευθύνες για την έκτασή τους, ενώ τα κόμματα εξουσίας που έχουν την κύρια ευθύνη γι’ αυτά τα «αξιοποιούν» για να περάσουν τα επιθετικά τους σχέδια.
Οι δυνάμεις που διεξάγουν το μεγάλο αγώνα για την αποτροπή της οριστικής κατεδάφισης, μπορούν να εγγυηθούν και τον αγώνα για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο που θα διασφαλίζει την ελευθερία στη διδασκαλία, την έρευνα και τη διακίνηση ιδεών και θα παρέχει δωρεάν, στους νέους που το επιδιώκουν, επιστημονική εκπαίδευση υψηλής στάθμης, πτυχία με περιεχόμενο και επαγγελματικό αντίκρυσμα, που θα ενισχύει την έρευνα σε όλα τα επιστημονικά πεδία, χωρίς αγοραίους ανταποδοτικούς όρους, για όφελος της κοινωνίας και όχι του κεφαλαίου.
Είναι ανάγκη να προχωρήσουμε σε αγώνα διαρκείας και σε πολύμορφες κινητοποιήσεις για να καταργήσουμε το νέο νόμο, να συντονίσουμε το βηματισμό μας με το κίνημα των εργαζομένων και των πλατειών για να ανατραπεί συνολικά η αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική και η κυβέρνηση που την επιβάλλει.
Απέναντι σε αυτή την κομματική σύμπνοια αντιπαρατίθεται η μεγάλη πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας. Εκδηλώθηκαν δυναμικές αντιδράσεις στους φοιτητές και προκλήθηκαν ισχυροί τριγμοί στις νεολαίες των κομμάτων εξουσίας. Εξαίρεση η κυβερνητική ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ και κάποιοι «πρόθυμοι».
Αυτός ο νόμος πρέπει να απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση της κοινωνίας και να ανατραπεί.
Οι αποφάσεις συγκλήτων και άλλων πανεπιστημιακών οργάνων κατά του νόμου και οι αντιδράσεις στην εφαρμογή του πρέπει να στηριχτούν από τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Όμως, προοπτική νίκης μπορεί να δώσει μόνο η ανάπτυξη του πανεπιστημιακού κινήματος με στόχο την αντίσταση στην εφαρμογή και την οριστική ανατροπή του νόμου, με κύρια συνιστώσα το φοιτητικό κίνημα, με οριζόντια δικτύωση από τα κάτω σε κάθε ίδρυμα και μεταξύ των ιδρυμάτων, σε συμπόρευση με το σύνολο του εκπαιδευτικού κινήματος. Οι πρώτες αντιδράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας αποτελούν την εκκίνηση μιας δυναμικής που προμηνύει μεγάλης κλίμακας κινητοποιήσεις. Παράλληλα με κάθε δράση και κινητοποίηση, είναι ανάγκη να συνεισφέρουμε σε μια εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της εκπαιδευτικής κοινότητας και της κοινωνίας.
Από την έκβαση αυτού του ιστορικής σημασίας αγώνα θα κριθούν όλα.
Το πανεπιστημιακό κίνημα που αγωνίζεται για δημόσια, δωρεάν και δημοκρατική ανώτατη εκπαίδευση δεν υπερασπίζεται, φυσικά, και όσα αρνητικά υπάρχουν στα ιδρύματα –φαινόμενα εκφυλισμού, διαφθοράς και διαπλοκής, αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς και αυθαιρεσίας– ούτε την επιχειρηματική δραστηριότητα, την αγοραία αντίληψη στη διαχείριση, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά. Τα φαινόμενα αυτά τα πολεμάμε, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, και έχουμε ευθύνες για την έκτασή τους, ενώ τα κόμματα εξουσίας που έχουν την κύρια ευθύνη γι’ αυτά τα «αξιοποιούν» για να περάσουν τα επιθετικά τους σχέδια.
Οι δυνάμεις που διεξάγουν το μεγάλο αγώνα για την αποτροπή της οριστικής κατεδάφισης, μπορούν να εγγυηθούν και τον αγώνα για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο που θα διασφαλίζει την ελευθερία στη διδασκαλία, την έρευνα και τη διακίνηση ιδεών και θα παρέχει δωρεάν, στους νέους που το επιδιώκουν, επιστημονική εκπαίδευση υψηλής στάθμης, πτυχία με περιεχόμενο και επαγγελματικό αντίκρυσμα, που θα ενισχύει την έρευνα σε όλα τα επιστημονικά πεδία, χωρίς αγοραίους ανταποδοτικούς όρους, για όφελος της κοινωνίας και όχι του κεφαλαίου.
Είναι ανάγκη να προχωρήσουμε σε αγώνα διαρκείας και σε πολύμορφες κινητοποιήσεις για να καταργήσουμε το νέο νόμο, να συντονίσουμε το βηματισμό μας με το κίνημα των εργαζομένων και των πλατειών για να ανατραπεί συνολικά η αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική και η κυβέρνηση που την επιβάλλει.
Γεράσιμος Σπαθής:
“Επιστολή μη αποδοχής της συμμετοχής μου, στην πενταμελή επιτροπή”
08/09/2011Κύριε Πρύτανη,
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Μετά την ψήφιση του πρόσφατου νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, σύμφωνα με το άρθρο 76 , παραγ. β των μεταβατικών διατάξεων που αναφέρεται στην εκλογή οργάνων των ΑΕΙ, η έναρξη των διαδικασιών εκλογής των οργάνων διοίκησης γίνεται με τη συγκρότηση 5-μελούς επιτροπής . Η επιτροπή αυτή προβλέπεται να απαρτίζεται από τους δύο προηγούμενους Πρυτάνεις του ΑΕΙ και τρεις Αντιπρυτάνεις κατά σειρά της πλέον πρόσφατης υπηρεσίας τους στην Πρυτανεία. Από την ανάγνωση του άρθρου αυτού προκύπτει και η δική μου συμμετοχή, λόγω του ότι διετέλεσα Αντιπρύτανης στην προηγούμενη Πρυτανεία του ΕΜΠ.
Με την επιστολή μου αυτή θα ήθελα να καταστήσω σαφή την απόφασή μου να μην συμμετάσχω στη συγκρότηση αυτής της επιτροπής για τους κάτωθι λόγους:
- Έχω κατ’ επανάληψιν εκφράσει δημοσίως, γραπτώς και προφορικώς την αντίθεσή μου στο νέο νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ/ΤΕΙ, με τη βαθειά πεποίθηση ότι ο νόμος αυτός θα έχει τραυματικές συνέπειες στο περιεχόμενο και την ουσία των πανεπιστημιακών σπουδών, των χορηγούμενων πτυχίων, και στο μέλλον της νέας γενιάς. Θα επιφέρει βαρύ πλήγμα στις δημοκρατικές κατακτήσεις που διαπερνούν την πανεπιστημιακή λειτουργία με την επαναφορά ενός ολιγαρχικού, αυταρχικού συστήματος διοίκησης, που θα στηρίζεται στην άσκηση ανεξέλεγκτης εξουσίας μονοπρόσωπων οργάνων και μηχανισμών πειθάρχησης των διδασκόντων και των φοιτητών.
- Δεν δέχομαι να συμμετάσχω στην υλοποίηση αντισυνταγματικών διατάξεων όπως είναι, για παράδειγμα, η κατάργηση εκλεγμένων οργάνων διοίκησης και ιδιαίτερα του κορυφαίου θεσμού του Πρύτανη.
Το επιχείρημα της υποχρέωσης για συμμόρφωση στους ψηφισμένους νόμους της Πολιτείας δεν ευσταθεί όταν παραβιάζεται το Σύνταγμα της χώρας, το οποίο στο ακροτελεύτιο άρθρο του ορίζει «ως θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων το σεβασμό στο Σύνταγμα και στους νόμους που συμφωνούν με αυτό».
Με αυτή την επιλογή μου φιλοδοξώ να επισπεύσουμε συλλογικά την κρίση για την αντισυνταγματικότητα του νόμου, όπως αυτή έχει αναδειχθεί από την Πανεπιστημιακή Κοινότητα και όχι μόνον.
Κύριε Πρύτανη, Αγαπητοί συνάδελφοι,
Πιστεύω ακράδαντα πέρα από την ιδιαίτερη ιδεολογική, πολιτική, ηθική ή άλλου είδους αξιακή ταυτότητα που καθορίζει τον καθένα μας, η ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και ιδιαίτερα τη νέα γενιά, αποτελεί το υπέρτατο καθήκον που επιτάσσει να ακολουθούμε το νόμο της δικής μας συνείδησης και τις αρχές του ορθού λόγου εντός του οποίου αυτή έχει συγκροτηθεί. Απαλλαγμένοι έτσι από κάθε επιταγή οποιασδήποτε εξουσίας, πορευόμαστε με ήσυχη τη συνείδησή μας ως ελεύθεροι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι.
Με εκτίμηση
Γεράσιμος Σπαθής
Καθηγητής ΕΜΠ
Γεράσιμος Σπαθής
Καθηγητής ΕΜΠ
ΠΗΓΗ: asfasos
Του Γεράσιμου Σπαθή.
ΠΗΓΗ: δρόμος της αριστεράς
Οι πρυτανεις να εκφρασουν την θεληση της πανεπιστημιακης κοινοτητας
Να μη συγκροτηθούν οι πενταμελείς επιτροπές εφαρμογής του νόμου.Του Γεράσιμου Σπαθή.
ΠΗΓΗ: δρόμος της αριστεράς
Το κείμενο παραίτησης που ακολουθεί εντάσσεται στην προσπάθεια που καταβάλλει η πανεπιστημιακή κοινότητα να αντισταθεί στη μη εφαρμογή, τη μη συμμετοχή, με τελικό στόχο την κατάργηση του νέου νόμου-πλαισίου για τα ΑΕΙ.
Το σύνολο των θεσμικών οργάνων σε όλα τα πανεπιστήμια, η σύνοδος των εκλεγμένων πρυτάνεων (με την εξαίρεση των ολίγων διορισμένων από την Πολιτεία πρυτανειών), έχουν κατ’ επανάληψη εκφράσει την αντίθεσή τους στις νέες θεσμικές ρυθμίσεις και την ανάληψη κάθε δυνατής πρωτοβουλίας για την ακύρωσή τους.
Σήμερα, με δεδομένη τη δημοσίευση του νόμου στο σχετικό ΦΕΚ, με αριθμό 4009, αρχίζουν άμεσα να τρέχουν οι ασφυκτικές ημερομηνίες για τον καθορισμό των ολιγομελών ή μονοπρόσωπων οργάνων που θα αναλάβουν την εξάρθρωση, επί της ουσίας, του ελληνικού δημόσιου πανεπιστήμιου.
Εάν οι πανεπιστημιακοί δεν συμμορφωθούν και δεν συνεργαστούν για την υλοποίηση των αντιδραστικών ρυθμίσεων, οι πειθαρχικές ποινές που προβλέπονται για τους ίδιους και η στέρηση της κρατικής χρηματοδότησης των ΑΕΙ είναι προ των πυλών. Η στιγμή είναι κρίσιμη και αποφασιστική, η πανεπιστημιακή κοινότητα, φοιτητές και καθηγητές, προσδοκούν από τους εκλεγμένους πρυτάνεις να αρθούν στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις. Να μην προχωρήσουν, δηλαδή, στις διαπιστωτικές πράξεις για τη συγκρότηση των πενταμελών επιτροπών που θα αναλάβουν τις διαδικασίες εκλογής των Συμβουλίων Διοίκησης. Όντας εκλεγμένοι πρυτάνεις, οφείλουν να εκφράσουν τη θέληση της πανεπιστημιακής κοινότητας που εκπροσωπούν. Οι τριακόσιες και πλέον καταλήψεις τμημάτων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, η εκφρασμένη αντίθεση όλων των φοιτητικών παρατάξεων, των συλλόγων μελών ΔΕΠ αλλά και των Συγκλήτων, που προηγήθηκαν, με έμφαση έχουν αποφανθεί για την οριστική αποδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η υπουργός Παιδείας, η κυβέρνηση στο σύνολό της, τα φίλα προσκείμενα Μέσα Ενημέρωσης, που συστηματικά λοιδορούν κάθε κοινωνική αντίσταση, όπου και όταν εμφανίζεται, δεν φείδονται ανάλογων επιθέσεων στις πρυτανείες, στα πανεπιστήμια και στους καθηγητές που αμφισβητούν και κρίνουν την πολιτική τους.
Να μην υποκύψουμε στο φόβο που προκαλεί η εκδήλωση του κοινωνικού αυτοματισμού που επιχειρείται. Αυτό είναι το καλύτερο μάθημα που οφείλουμε να δώσουμε στη νέα γενιά σήμερα. Αν δεν το κάνουμε, θα δικαιώσουμε τις επιθέσεις, τις συκοφαντίες και την απαξίωση που εισπράττουμε καθημερινά από κανάλια και εφημερίδες. Θα δικαιώσουμε όμως και τη στρατηγική του Μνημονίου, του Συμφώνου Σταθερότητας και ό,τι άλλο πρόκειται να μας συμβεί. Το γεγονός, δηλαδή, πως για την κρίση του χρέους φταίνε τα «προνόμια» των εργαζομένων, το 1 εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων, οι «διαπλεκόμενοι» πρυτάνεις, οι «απείθαρχοι» φοιτητές , ενώ οι δανειστές μας, οι τράπεζες, η φοροαπαλλαγή, η διαφθορά του αστικού πολιτικού προσωπικού θα απαλλαγεί κάθε κατηγορίας. Θα συνεχίσει έτσι η ανεξέλεγκτη κερδοφορία πέρα και πάνω από τις ανθρώπινες ανάγκες, παρά την κραυγαλέα αποκάλυψη σήμερα ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις δεν αποτελούν έναν αμετάβλητο φυσικό νόμο, αλλά μια παρέκκλιση στο ιστορικό γίγνεσθαι για έναν ανώτερο πολιτισμό του ανθρώπινου γένους.
Επιστολή μη αποδοχής της συμμετοχής μου στην πενταμελή επιτροπή
Κύριε Πρύτανη,
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Μετά την ψήφιση του πρόσφατου νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, σύμφωνα με το άρθρο 76, παραγ. Β, των μεταβατικών διατάξεων, που αναφέρεται στην εκλογή οργάνων των ΑΕΙ, η έναρξη των διαδικασιών εκλογής των οργάνων διοίκησης γίνεται με τη συγκρότηση 5μελούς επιτροπής. Η επιτροπή αυτή προβλέπεται να απαρτίζεται από τους δύο προηγούμενους πρυτάνεις του ΑΕΙ και τρεις αντιπρυτάνεις κατά σειρά της πλέον πρόσφατης υπηρεσίας τους στην Πρυτανεία. Από την ανάγνωση του άρθρου αυτού προκύπτει και η δική μου συμμετοχή, λόγω του ότι διετέλεσα αντιπρύτανης στην προηγούμενη Πρυτανεία του ΕΜΠ.
Το σύνολο των θεσμικών οργάνων σε όλα τα πανεπιστήμια, η σύνοδος των εκλεγμένων πρυτάνεων (με την εξαίρεση των ολίγων διορισμένων από την Πολιτεία πρυτανειών), έχουν κατ’ επανάληψη εκφράσει την αντίθεσή τους στις νέες θεσμικές ρυθμίσεις και την ανάληψη κάθε δυνατής πρωτοβουλίας για την ακύρωσή τους.
Σήμερα, με δεδομένη τη δημοσίευση του νόμου στο σχετικό ΦΕΚ, με αριθμό 4009, αρχίζουν άμεσα να τρέχουν οι ασφυκτικές ημερομηνίες για τον καθορισμό των ολιγομελών ή μονοπρόσωπων οργάνων που θα αναλάβουν την εξάρθρωση, επί της ουσίας, του ελληνικού δημόσιου πανεπιστήμιου.
Εάν οι πανεπιστημιακοί δεν συμμορφωθούν και δεν συνεργαστούν για την υλοποίηση των αντιδραστικών ρυθμίσεων, οι πειθαρχικές ποινές που προβλέπονται για τους ίδιους και η στέρηση της κρατικής χρηματοδότησης των ΑΕΙ είναι προ των πυλών. Η στιγμή είναι κρίσιμη και αποφασιστική, η πανεπιστημιακή κοινότητα, φοιτητές και καθηγητές, προσδοκούν από τους εκλεγμένους πρυτάνεις να αρθούν στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις. Να μην προχωρήσουν, δηλαδή, στις διαπιστωτικές πράξεις για τη συγκρότηση των πενταμελών επιτροπών που θα αναλάβουν τις διαδικασίες εκλογής των Συμβουλίων Διοίκησης. Όντας εκλεγμένοι πρυτάνεις, οφείλουν να εκφράσουν τη θέληση της πανεπιστημιακής κοινότητας που εκπροσωπούν. Οι τριακόσιες και πλέον καταλήψεις τμημάτων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, η εκφρασμένη αντίθεση όλων των φοιτητικών παρατάξεων, των συλλόγων μελών ΔΕΠ αλλά και των Συγκλήτων, που προηγήθηκαν, με έμφαση έχουν αποφανθεί για την οριστική αποδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η υπουργός Παιδείας, η κυβέρνηση στο σύνολό της, τα φίλα προσκείμενα Μέσα Ενημέρωσης, που συστηματικά λοιδορούν κάθε κοινωνική αντίσταση, όπου και όταν εμφανίζεται, δεν φείδονται ανάλογων επιθέσεων στις πρυτανείες, στα πανεπιστήμια και στους καθηγητές που αμφισβητούν και κρίνουν την πολιτική τους.
Να μην υποκύψουμε στο φόβο που προκαλεί η εκδήλωση του κοινωνικού αυτοματισμού που επιχειρείται. Αυτό είναι το καλύτερο μάθημα που οφείλουμε να δώσουμε στη νέα γενιά σήμερα. Αν δεν το κάνουμε, θα δικαιώσουμε τις επιθέσεις, τις συκοφαντίες και την απαξίωση που εισπράττουμε καθημερινά από κανάλια και εφημερίδες. Θα δικαιώσουμε όμως και τη στρατηγική του Μνημονίου, του Συμφώνου Σταθερότητας και ό,τι άλλο πρόκειται να μας συμβεί. Το γεγονός, δηλαδή, πως για την κρίση του χρέους φταίνε τα «προνόμια» των εργαζομένων, το 1 εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων, οι «διαπλεκόμενοι» πρυτάνεις, οι «απείθαρχοι» φοιτητές , ενώ οι δανειστές μας, οι τράπεζες, η φοροαπαλλαγή, η διαφθορά του αστικού πολιτικού προσωπικού θα απαλλαγεί κάθε κατηγορίας. Θα συνεχίσει έτσι η ανεξέλεγκτη κερδοφορία πέρα και πάνω από τις ανθρώπινες ανάγκες, παρά την κραυγαλέα αποκάλυψη σήμερα ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις δεν αποτελούν έναν αμετάβλητο φυσικό νόμο, αλλά μια παρέκκλιση στο ιστορικό γίγνεσθαι για έναν ανώτερο πολιτισμό του ανθρώπινου γένους.
Επιστολή μη αποδοχής της συμμετοχής μου στην πενταμελή επιτροπή
Κύριε Πρύτανη,
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Μετά την ψήφιση του πρόσφατου νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, σύμφωνα με το άρθρο 76, παραγ. Β, των μεταβατικών διατάξεων, που αναφέρεται στην εκλογή οργάνων των ΑΕΙ, η έναρξη των διαδικασιών εκλογής των οργάνων διοίκησης γίνεται με τη συγκρότηση 5μελούς επιτροπής. Η επιτροπή αυτή προβλέπεται να απαρτίζεται από τους δύο προηγούμενους πρυτάνεις του ΑΕΙ και τρεις αντιπρυτάνεις κατά σειρά της πλέον πρόσφατης υπηρεσίας τους στην Πρυτανεία. Από την ανάγνωση του άρθρου αυτού προκύπτει και η δική μου συμμετοχή, λόγω του ότι διετέλεσα αντιπρύτανης στην προηγούμενη Πρυτανεία του ΕΜΠ.
Με την επιστολή μου αυτή θα ήθελα να καταστήσω σαφή την απόφασή μου να μη συμμετάσχω στη συγκρότηση αυτής της επιτροπής για τους κάτωθι λόγους:
1. Έχω κατ’ επανάληψιν εκφράσει δημοσίως, γραπτώς και προφορικώς, την αντίθεσή μου στο νέο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, με τη βαθιά πεποίθηση ότι ο νόμος αυτός θα έχει τραυματικές συνέπειες στο περιεχόμενο και στην ουσία των πανεπιστημιακών σπουδών, των χορηγούμενων πτυχίων και στο μέλλον της νέας γενιάς. Θα επιφέρει βαρύ πλήγμα στις δημοκρατικές κατακτήσεις που διαπερνούν την πανεπιστημιακή λειτουργία με την επαναφορά ενός ολιγαρχικού, αυταρχικού συστήματος διοίκησης, που θα στηρίζεται στην άσκηση ανεξέλεγκτης εξουσίας μονοπρόσωπων οργάνων και μηχανισμών πειθάρχησης των διδασκόντων και των φοιτητών.
2. Δεν δέχομαι να συμμετάσχω στην υλοποίηση αντισυνταγματικών διατάξεων, όπως είναι, για παράδειγμα, η κατάργηση εκλεγμένων οργάνων διοίκησης και ιδιαίτερα του κορυφαίου θεσμού του Πρύτανη.
Με την επιστολή μου αυτή, θα ήθελα να απευθύνω έκκληση και στους συναδέλφους καθηγητές της πρώτης βαθμίδας του ΕΜΠ, που θα κληθούν να συμπληρώσουν την εν λόγω επιτροπή, σε περίπτωση μη αποδοχής μου ως ο νόμος καταρχήν ορίζει, να μην αποδεχτούν και τη δίκη τους συμμετοχή. Με τον τρόπο αυτόν θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις έτσι ώστε ο Πρύτανης του ΕΜΠ να μην προβεί στη διαπιστωτική πράξη ορισμού της επιτροπής.
Το επιχείρημα της υποχρέωσης για συμμόρφωση στους ψηφισμένους νόμους της Πολιτείας δεν ευσταθεί όταν παραβιάζεται το Σύνταγμα της χώρας, το οποίο στο ακροτελεύτιο άρθρο του ορίζει «ως θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων το σεβασμό στο Σύνταγμα και στους νόμους που συμφωνούν με αυτό». Με αυτή την επιλογή μου φιλοδοξώ να επισπεύσουμε συλλογικά την κρίση για την αντισυνταγματικότητα του νόμου, όπως αυτή έχει αναδειχθεί από την πανεπιστημιακή κοινότητα και όχι μόνον.
1. Έχω κατ’ επανάληψιν εκφράσει δημοσίως, γραπτώς και προφορικώς, την αντίθεσή μου στο νέο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, με τη βαθιά πεποίθηση ότι ο νόμος αυτός θα έχει τραυματικές συνέπειες στο περιεχόμενο και στην ουσία των πανεπιστημιακών σπουδών, των χορηγούμενων πτυχίων και στο μέλλον της νέας γενιάς. Θα επιφέρει βαρύ πλήγμα στις δημοκρατικές κατακτήσεις που διαπερνούν την πανεπιστημιακή λειτουργία με την επαναφορά ενός ολιγαρχικού, αυταρχικού συστήματος διοίκησης, που θα στηρίζεται στην άσκηση ανεξέλεγκτης εξουσίας μονοπρόσωπων οργάνων και μηχανισμών πειθάρχησης των διδασκόντων και των φοιτητών.
2. Δεν δέχομαι να συμμετάσχω στην υλοποίηση αντισυνταγματικών διατάξεων, όπως είναι, για παράδειγμα, η κατάργηση εκλεγμένων οργάνων διοίκησης και ιδιαίτερα του κορυφαίου θεσμού του Πρύτανη.
Με την επιστολή μου αυτή, θα ήθελα να απευθύνω έκκληση και στους συναδέλφους καθηγητές της πρώτης βαθμίδας του ΕΜΠ, που θα κληθούν να συμπληρώσουν την εν λόγω επιτροπή, σε περίπτωση μη αποδοχής μου ως ο νόμος καταρχήν ορίζει, να μην αποδεχτούν και τη δίκη τους συμμετοχή. Με τον τρόπο αυτόν θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις έτσι ώστε ο Πρύτανης του ΕΜΠ να μην προβεί στη διαπιστωτική πράξη ορισμού της επιτροπής.
Το επιχείρημα της υποχρέωσης για συμμόρφωση στους ψηφισμένους νόμους της Πολιτείας δεν ευσταθεί όταν παραβιάζεται το Σύνταγμα της χώρας, το οποίο στο ακροτελεύτιο άρθρο του ορίζει «ως θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων το σεβασμό στο Σύνταγμα και στους νόμους που συμφωνούν με αυτό». Με αυτή την επιλογή μου φιλοδοξώ να επισπεύσουμε συλλογικά την κρίση για την αντισυνταγματικότητα του νόμου, όπως αυτή έχει αναδειχθεί από την πανεπιστημιακή κοινότητα και όχι μόνον.
Κύριε Πρύτανη, αγαπητοί συνάδελφοι,
Πιστεύω ακράδαντα, πέρα από την ιδιαίτερη ιδεολογική, πολιτική, ηθική ή άλλου είδους αξιακή ταυτότητα που καθορίζει τον καθένα μας, ότι η ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και ιδιαίτερα στη νέα γενιά αποτελεί το υπέρτατο καθήκον, που επιτάσσει να ακολουθούμε το νόμο της δικής μας συνείδησης και τις αρχές του ορθού λόγου, εντός του οποίου αυτή έχει συγκροτηθεί. Απαλλαγμένοι έτσι από κάθε επιταγή οποιασδήποτε εξουσίας, πορευόμαστε με ήσυχη τη συνείδησή μας ως ελεύθεροι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι.
Πιστεύω ακράδαντα, πέρα από την ιδιαίτερη ιδεολογική, πολιτική, ηθική ή άλλου είδους αξιακή ταυτότητα που καθορίζει τον καθένα μας, ότι η ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και ιδιαίτερα στη νέα γενιά αποτελεί το υπέρτατο καθήκον, που επιτάσσει να ακολουθούμε το νόμο της δικής μας συνείδησης και τις αρχές του ορθού λόγου, εντός του οποίου αυτή έχει συγκροτηθεί. Απαλλαγμένοι έτσι από κάθε επιταγή οποιασδήποτε εξουσίας, πορευόμαστε με ήσυχη τη συνείδησή μας ως ελεύθεροι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι.
*O Γεράσιμος Σπαθής, είναι καθηγητής του ΕΜΠ
ΠΗΓΗ: δρόμος της αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου