Πεθαίνοντας για την «ευρωζώνη»: η παλαιά γερμανική προσέγγιση (του Δημήτρη Μπελαντή)

Πηγή: Ελεύθερη Λαϊκή Αντιστασιακή Συσπείρωση

Η ήττα του 1918 και οι Βερσαλλίες έβαλαν στην ηττημένη Γερμανία καθήκοντα απλής επιβίωσης. Όμως, το σχέδιο αυτό δεν έσβησε στους ιμπεριαλιστικούς γερμανικούς κύκλους, εξ ου και αναβίωσε με τον ναζισμό. Εδώ, το σχέδιο της «Μέσης Ευρώπης» και της «Οικονομικής Ευρωπαϊκής Ένωσης» έλαβε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις.

του Δημήτρη Μπελαντή

Νοέμβριος 2012

«Πρέπει να δημιουργήσουμε μια Κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση, με κοινές συμφωνίες (άρσης) φόρων και δασμών, η οποία θα περιλαμβάνει την Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Δανία, την Αυστροουγγαρία, την Πολωνία και ίσως την Ιταλία, Σουηδία και Νορβηγία. Αυτή η Ένωση δεν θα έχει μόνο συντακτική ανώτατη εξουσία, κατά τρόπο που όλα τα μέλη της θα είναι ίσα, αλλά στην πραγματικότητα θα τεθεί υπό γερμανική ηγεσία και πρέπει να σταθεροποιήσει την γερμανική οικονομική κυριαρχία στην Μέση Ευρώπη (“ Mitteleuropa”)» [1].

Αυτή η περίφημη φράση δεν ανήκει, όπως είναι εύληπτο από την αναφορά στην Αυστροουγγαρία, στον Χέλμουτ Κολ ή τον Χέλμουτ Σμιτ. Πολύ περισσότερο δεν ανήκει στους σημερινούς διαχειριστές της Ευρωζώνης ή της Ε.Ε., τον Μπαρόζο, τον Τρισέ ή τον Γιούνκερ. Δεν ανήκει καν στον Βόλφαγκανγκ Σόιμπλε, όπως θα ήταν φυσικότερο. Περιέργως, γράφτηκε τον Ιούλιο του 1914, λίγο πριν από την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, από τον τότε καγκελάριο του Κάιζερ Μπέτμαν Χόλβεκ. Μάλιστα, η φράση ανήκει στην έκθεση του Χόλβεκ προς τον αξιωματούχο Γκόσεν, σε μια περίοδο που η Γερμανία σχεδίαζε τον πόλεμο από την πλευρά της, και που δεν είχε ανακοινώσει ακόμη πολεμικούς στόχους προσάρτησης ζωνών όπως το Βέλγιο ή η Βόρεια Γαλλία (με τα πλούσια μεταλλεύματά της) – όπως δηλαδή θα έκανε λίγο μετά, τον Σεπτέμβριο του 1914, σε πλήρη πολεμικό αναβρασμό.

Χρειάστηκαν 13 χρόνια... Εγκληματική ενέργεια και όχι αυτοκτονία ο θάνατος Τσαλικίδη

Πηγή: enallaktikos.gr

Δεκατρία χρόνια μετά και ενώ έχουν προηγηθεί δύο έρευνες της Δικαιοσύνης η Εισαγγελία Πρωτοδικών αποφαίνεται ότι ο θάνατος του στελέχους της Vodafone Κώστα Τσαλικίδη ήταν αποτέλεσμα εγκληματικής ενέργειας και όχι αυτοκτονία όπως είχε κριθεί μέχρι τώρα.

Η Εισαγγελία προχώρησε στην άσκηση ποινική δίωξης κατά αγνώστων δραστών για την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση, μετά από σχετική παραγγελία που έλαβε από τον εισαγγελέα Εφετών Γρηγόρη Πεπόνη ο οποίος ερεύνησε για τρίτη φορά την υπόθεση του τεχνικού στελέχους της εταιρίας που βρέθηκε απαγχονισμένος στο σπίτι του στις 9 Μαρτίου 2005 λίγο πριν αποκαλυφθεί η υπόθεση των υποκλοπών με την εγκατάσταση παράνομου λογισμικού στην Vodafone.

Ο κ. Πεπόνης είχε λάβει εντολή το Νοέμβριο του 2017 από τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Αντώνη Λιόγα να ερευνήσει εκ νέου την υπόθεση θαντάτου του Κώστα Τσαλικίδη. Η έρευνα, τρίτη κατά σειρά σε όλα αυτά τα χρόνια, διατάχθηκε αμέσως μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που δικαίωσε τους συγγενείς του εκλιπόντος κρίνοντας ότι το ελληνικό Δημόσιο υποχρεούται σε αποζημίωσή τους, γιατί προέβη σε πλημμελή έρευνα για τα αίτια του θανάτου του, παραβιάζοντας τη διάταξη για σεβασμό της ανθρώπινης ζωής. 

Να σημειωθεί ότι κατά τις προηγούμενες έρευνες, δύο εισαγγελικοί λειτουργοί είχαν αποφανθεί ότι ο Κώστας Τσαλικίδης αυτοκτόνησε, κρίση που δεν δέχεται η οικογένεια του η οποία από την αρχή υποστηρίζει ότι πρόκειται περί εγκληματικής ενέργειας συνδεόμενης με την υπόθεση των υποκλοπών. 

Διαβάστε επίσης το άρθρο :

Υπόθεση Τσαλικίδη : ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ - ΚΡΕΜΑΣΑΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. (Περιοδικό HΟΤ DΟC,τεύχος 12, 18.10.2012)

 

 

Πραξικόπημα Τσίπρα - Κοτζιά καθ’ υπόδειξιν και για λογαριασμό των ΗΠΑ

«Και συ Λαέ μου ευκολόπιστε
και πάντα προδομένε»
Διονύσιος Σολωμός, Προς Επτανησίους

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Να παρακάμψει όχι μόνο τη θέληση του ελληνικού λαού, αλλά και του ελληνικού κοινοβουλίου, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εις βάρος της Ελλάδας και του ελληνικού λαού, επιχειρεί η κυβέρνηση Τσίπρα-Κοτζιά.

Δεν συζητάμε εδώ αν η προς υπογραφή συμφωνία είναι κακή ή καλή αυτή καθεαυτή.

Αυτό που θα επιχειρήσουμε να δείξουμε είναι ότι όχι μόνο η κυβέρνηση αρνείται στον ελληνικό λαό το δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του, δικαίωμα που έχουν και θα ασκήσουν οι Σλαβομακεδόνες, αλλά καθιστά και άνευ περιεχομένου, κατ’ ουσίαν καταργεί το συνταγματικό δικαίωμα της Βουλής των Ελλήνων να κυρώσει ή να απορρίψει τη συμφωνία στην οποία κατέληξε το ένα από τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα, ερήμην των άλλων κομμάτων της Εθνικής Αντιπροσωπείας και αντίθετα με την εκφρασθείσα δια δηλώσεων διαφωνία τους.

Η συμφωνία παραβιάζει επίσης την ισχυρού πολιτικού και νομιμοποιητικού βάρους απόφαση όλων, πλην ΚΚ, των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, περιλαμβανομένου και του ΣΥΝ, του 1992. Βεβαίως οι περισσότεροι δέχονται ότι αυτή η συμφωνία έχει εκπέσει και δεν αντανακλά τη σημερινή βούληση των κομμάτων. Αλλά αυτό δεν γίνεται έτσι. Αν η Ελλάδα θεωρείται ακόμα συντεταγμένο κράτος, για να αλλάξει εκείνη η απόφαση όφειλε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να έχει συγκαλέσει νέο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών ή να συνέλθει η Βουλή και να προσδιορισθεί η νέα διαπραγματευτική γραμμή, στα πλαίσια της οποίας θα έπρεπε να κινηθεί η νέα συμφωνία.

‘Ώστε να προστατευθεί και η κυβέρνηση από την υποψία που αδυνατεί τώρα να διαψεύσει ότι, αυτό που δεν καθορίζουν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα ή η Βουλή, το καθορίζουν τελικά ο κ. Κοτζιάς με τον κ. Πάιατ και τον κ. Νιμιτζ.

Για όλους αυτούς τους λόγους, που θα αναλύσουμε λεπτομερώς στη συνέχεια, μιλάμε για πραξικόπημα, νομιμοφανές μεν, πραγματικό δε γιατί προσβάλλει βάναυσα τους θεσμούς, παραβιάζει το πνεύμα, αν όχι το γράμμα του Συντάγματος και πλήττει τον πυρήνα της Λαϊκής και Εθνικής Κυριαρχίας και του δημοκρατικού Πολιτεύματος, με μόνη επιδίωξη να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ. Δεν μας έφτανε ο Τσακαλώτος, που ρωτάει την Τρόικα για να πάει να κατουρήσει, έχουμε τώρα και τους κ.κ. Τσίπρα και Κοτζιά, να μην διανοούνται να χαλάσουνε Αμερικάνικο ή ΝΑΤΟϊκό χατήρι κι έχουνε γυρίσει τη χώρα δεκαετίες πίσω.

Είμαστε πολύ περίεργοι να ακούσουμε αύριο τι θα πουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και αν θα καταγγείλουν όλα αυτά και τον παράνομο και αντισυνταγματικό χαρακτήρα τους.

Να αποφασίσουν οι Ελληνες για τον τόπο τους! (Τσίπρας-ΣΥΡΙΖΑ αυτοκτονούν, εμείς όμως τι φταίμε;)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Αν η συμφωνία που καταλήγει η κυβέρνηση με την κυβέρνηση της πΓΔΜ και οι συνέπειές της, η ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, είναι τόσο καλές όσο λέει ότι πιστεύει, δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν τη θέτει σε δημοψήφισμα, προτού φυσικά αρχίσει να εκδίδει προσκλήσεις προς την πΓΔΜ σε ΕΕ και ΝΑΤΟ;

Οι ‘Ελληνες δεν είναι ηλίθιοι, να μην καταλάβουν τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, αν είναι σωστά. Εμένα, όπως και στον Τσώρτσιλ, ο ελληνικός λαός μου φαίνεται πολύ πιο έξυπνος από τους ηγέτες του. ‘Αλλα είναι τα ελαττώματά μας, κυρίως η εθνική μας αρρώστια του Εγωϊσμού. Το σίγουρο είναι ότι ο λαός δεν έχει τους ιδιοτελείς λόγους που έχουν οι ηγέτες του και οι βουλευτές του για να βλάπτουν τα συμφέροντα της χώρας τους, εκτελώντας τις εντολές ξένων.

Γιατί δηλαδή πρέπει να αποδεχθώ ότι η πΓΔΜ είναι πιο δημοκρατική χώρα από την Ελλάδα, ότι οι πολίτες της έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους Ελληνες, των οποίων μάλιστα το κυβερνών κόμμα δηλώνει ότι είναι Αριστερό. Πως το δηλώνει τώρα βέβαια αυτό είναι άλλη ιστορία. Από τη γερμανική Κατοχή και το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης, της σφοδρότερης που αντέταξε ευρωπαϊκός λαός στον Χίτλερ, με ηγεσία της Αριστεράς, και έως ότου εμφανίσθηκαν οι Σημίτης, Γ. Παπανδρέου και Τσίπρας, σε όλη την ιστορική τους διαδρομή, ανεξαρτήτως του τι μπορεί κανείς να τους προσάψει, η ελληνική Αριστερά και Κεντροαριστερά απετέλεσε τον κορμό των δυνάμεων που πάλεψαν στη χώρα για Εθνική Ανεξαρτησία και Δημοκρατία.

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.

Ενέχυρο στους δανειστές η δημόσια περιουσία

Πηγή : konstantakopoulos.gr

Πολυνομοσχέδιο διαιώνισης 

της μνημονιακής φτώχειας και υποτέλειας

 

Το πολυνομοσχέδιο που δόθηκε στη δημοσιότητα και κατατέθηκε στη Βουλή την Παρασκευή 8 Ιουνίου είναι για την Αυγή «το τελευταίο πολυνομοσχέδιο πριν από την έξοδο από τα Μνημόνια», όπως γράφει σε ένα αδιάφορο «χτύπημα» της 1^ης σελίδας. Συνεπώς, μικρό το κακό κι απομεινάρι ενός παρελθόντος που περνάει στην ιστορία οριστικά κι αμετάκλητα…

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Ισχύει όμως το ακριβώς αντίθετο. Το πολυνομοσχέδιο με το οποίο θα κλείσει η τέταρτη αξιολόγηση που αποτελεί προϋπόθεση για την έγκριση της εκταμίευσης της δόσης στο Eurogroup της 21^ης Ιουνίου, είναι το τελευταίο και πιο φαρμακερό καρφί στο φέρετρο της ελληνικής χρεοκρατίας, όχι λόγω των πολλών και σοβαρών αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνει, όπως άλλωστε περιελάμβανε κάθε άλλο πολυνομοσχέδιο που απαιτούσαν οι δανειστές από το πρώτο του 2010, μέχρι σήμερα. Το πολυνομοσχέδιο που θα ψηφισθεί την Πέμπτη 14 Ιουνίου στη Βουλή ισοδυναμεί με όλεθρο στο διηνεκές επειδή μέσα σε λίγα μόλις άρθρα ολοκληρώνεται ένα οικονομικό έγκλημα που ξεκίνησε να σχεδιάζεται και να υλοποιείται τον Αύγουστο του 2015, όταν ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΕΛ παραδόθηκαν ολοσχερώς στους πιστωτές: την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, που μετατρέπεται σε εγγύηση για την αποπληρωμή των δανείων.

Στους δανειστές η δημόσια περιουσία

Η πρώτη πράξη ήταν η δημιουργία του υπερταμείου (Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας, ΕΕΣΥΠ) με το νόμο 4389/2016, στο πλαίσιο της πρώτης αξιολόγησης  όπου πέρασε όλη η δημόσια περιουσία. Τα επιχειρήματα που επικαλούνταν τότε οι ΣΥΡΙΖΑίοι ξεκίναγαν και τελείωναν με την ανάγκη καλύτερης διαχείρισης, αξιοποιώντας τα τρωτά της δημόσιας διοίκησης. Αποδεικνύεται πώς Τσακαλώτος, Χουλιαράκης και οι συν αυτώ συνειδητά εξαπατούσαν κι έριχναν στάχτη στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, γιατί αποκλείεται να μην είχαν ακούσει το  αίτημα των πιστωτών, που όλη η κοινωνία διαισθανόταν και φοβόταν από το 2010! Οι επόμενες δύο πράξεις που επιχειρούν να ναρκοθετήσουν κάθε μελλοντική πιθανότητα μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους με πράξεις κυρίαρχου κράτους (όπως περιγράφονταν στο πόρισμα της Επιτροπής αλήθειας του δημόσιου χρέους  το 2015, ή ακόμη και αδυναμίας αποπληρωμής) ορίζονται στο υπό ψήφιση πολυνομοσχέδιο.

Στο Γ’ Κεφάλαιο, άρθρο 109, προβλέπεται η τροποποίηση της δανειακής σύμβασης, όπως (σοφά και καθόλου τυχαία) είχε προβλεφθεί από τον Αύγουστο του 2015 «προκειμένου να ληφθεί υπόψη η οντότητα που περιγράφεται στη Δήλωση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης ως το ανεξάρτητο ταμείο που θα δημιουργηθεί από τοπ δικαιούχο κράτος μέλος για να διαχειρίζεται αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία και να τα αξιοποιεί με ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέσα». Έκτοτε, «το Φεβρουάριο του 2017 συγκροτήθηκε σε σώμα το πρώτο διοικητικό συμβούλιο της. Τον Ιανουάριο του 2018, οι συμμετοχές του δικαιούχου κράτους μέλους σε διάφορες εταιρείες μεταφέρθηκαν στην ΕΕΣΥΠ», όπως με σαφήνεια γράφεται στο προοίμιο.

Και περνάμε έτσι στο επίμαχα άρθρα, που μετατρέπουν την Ελλάδα κανονικά και με τον υπό ψήφιση σε αποικία χρέους:

Μακεδονικό: Πρώτες εκτιμήσεις για τη συμφωνία

Μέχρι τη στιγμή που κάνουμε αυτή την ανάρτηση, κανείς στην Ελλάδα (πλήν του Τσίπρα του Κοτζιά και ίσως της κυβέρνησης) δεν γνωρίζει το ακριβές και αναλυτικό περιεχόμενο της συμφωνίας Τσίπρα - Ζάεφ για το «Μακεδονικό» 

Ό,τι γνωρίζουμε σχετικά με τη συμφωνία είναι αυτά που ψέλισε ο Τσίπρας στο διάγγελμά του όπου μεταξύ άλλων μας είπε : 

«Θέλω να σας ενημερώσω ότι προκειμένου να αποκατασταθούν σχέσεις εποικοδομητικής συνεργασίας και ειλικρινούς φιλίας ανάμεσα στους λαούς μας και προκειμένου η Ελλάδα όχι μόνο να δεχθεί, αλλά και να πρωτοστατήσει στην ευρωπαϊκή και ευρωατλαντική προοπτική των γειτόνων μας, οι τελευταίοι συμφώνησαν να αλλάξουν τη συνταγματική τους ονομασία για όλες τις χρήσεις και έναντι όλων.» [1]

Το περιεχόμενο της συμφωνίας το γνωρίζουν ωστόσο απ’ ό,τι δείχνουν οι δηλώσεις τους οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων της αυτοκρατορίας.

Ο Πρόεδρος μάλιστα  του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ,  εξέφρασε  στο twitter τον ενθουσιασμό του : «Συγχαρητήρια στους πρωθυπουργούς Τσίπρα και Ζάεφ. Κρατώ  τα δάκτυλά μου σταυρωμένα.  Χάρη σ` εσάς, το αδύνατο γίνεται δυνατό».

Όποιο κι αν είναι το ακριβές περιεχόμενο της συμφωνίας στην οποία κατέληξαν ο Κοτζιάς , και η FYROM υπό την καθοδήγηση του Νίμιτς και του διεθνούς παράγοντα, αυτή δεν έχει καμία απολύτως έννομη ισχύ αν δεν επικυρωθεί από τα αρμόδια συνταγματικά σώματα των δύο χωρών, πρίν την τελική της υπογραφή.

Δεν γνωρίζουμε τι είδους πολιτική νομιμοποίηση διαθέτει η κυβέρνηση Ζάεφ αλλά η ελληνική κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου δεν διαθέτει τη συνταγματική νομιμοποίηση να υπογράψει καμία διεθνή συμφωνία απ’ τη στιγμή που το μετέχων στη συγκυβέρνηση κόμμα των ΑΝΕΛ έχει δηλώσει ρητά πως δεν αποδέχεται παράγωγα του ονόματος «Μακεδονία»  στη συμφωνία με την FYROM.

Δεν αποτελεί συνταγματική νομιμοποίηση της κυβέρνησης ώστε να προχωρήσει σε οποιασδήποτε μορφής συνυπογραφή η ανακοίνωση της υποτιθέμενης συμφωνίας στην ελληνική βουλή που προγραμματίζει για την ερχόμενη Παρασκευή 15.6.2018, χωρίς καν να ζητάει την υπερψήφισή της.

Ούτε αποτελούν συνταγματική νομιμοποίηση της κυβέρνησης  οι θριαμβολογίες του διεθνούς παράγοντα σε μια μη πραγματοποιηθείσα προς το παρόν συμφωνία. 

Βρισκόμαστε ξανά μπροστά στις διεθνείς μεθοδεύσεις τις εμπεδωμένες στο «Κυπριακό», όπου χωρίς να υπάρχει καμία νόμιμη συμφωνία ανάμεσα στα δύο μέρη, η διεθνής αναγνώρισή της προηγείται της διακρατικής συνταγματικής συνθήκης και προκαταλαμβάνει τα γεγονότα ως μη αντιστρεπτά. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο μεταμοντέρνο διεθνές πραξικόπημα δια της διπλωματίας.

Όσο κι αν ο ανεκδιήγητος Βίτσας ισχυρίζεται σε πρωινή δημοσιογραφική εκπομπή το ανήκουστο, πως τάχα ένα δημοψήφισμα στην Ελλάδα σχετικά με τη συμφωνία που φέρνει ο Κοτζιάς και ο Νίμιτς, «Είναι κατά τη γνώμη του μια απαράδεκτη παρέμβαση σε μια άλλη χώρα» [2], τότε πρέπει και να μας πει προς τι οι εξάμηνες διαπραγματεύσεις για το όνομα  αυτής της «άλλης χώρας», όπως επίσης και γιατί μια κυβέρνηση που έρχεται σε συμφωνία  χωρίς τη συνταγματική νομιμοποίηση μπορεί να την υπογράψει κιόλας και δεν αποτελεί η πράξη της αυτή «μια απαράδεκτη παρέμβαση σε μια άλλη χώρα». 

Η μόνη απαράδεκτη παρέμβαση που βλέπουμε είναι αυτή του διεθνούς παράγοντα και των ενεργούμενων τοποτηρητών του που επιχειρούν με κάθε τρόπο, καταπατώντας κάθε συνταγματική νομιμότητα,  να παρακάμψουν τη θέληση του ελληνικού λαού και το νόμιμο δικαίωμά του να αποφασίσει δημοκρατικά για την έγκριση ή όχι της συγκεκριμένης συμφωνίας μέσα από ένα δημοψήφισμα.

[1] Το διάγγελμα του Τσίπρα για το «Μακεδονικό»

[2] Βίτσας στον ΑΝΤ1 13.6.2018 (Λεπτό 03: 30)

Παραθέτουμε στη συνέχεια ορισμένες Πρώτες εκτιμήσεις για τη συμφωνία, όπως αναρτήθηκαν στο site του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μακεδονία: 2.700 χρόνια με παραμύθια και συγκρούσεις εξουσίας. Προς μια ειρηνική συνύπαρξη

του Κώστα Νικολάου

“H πιο επαναστατική πράξη είναι πάντα να λέει κανείς δυνατά τι συμβαίνει”

(Rosa Luxemburg)

 

Δεν υπάρχει εθνικό ζήτημα ξεκομμένο από το κοινωνικό ζήτημα. Η σύνδεση του εθνικού με το κοινωνικό είναι προϋπόθεση τόσο για την ανάλυση και την κατανόηση του τι συμβαίνει, όσο και για το σχεδιασμό και τελικά, την ίδια την πράξη.

Οι λαοί δεν κλέβουν ιστορίες και πολιτισμούς άλλων λαών. Έχουν την δικιά τους ιστορία και πολιτισμό, που τα αγαπάνε, ενώ ταυτόχρονα αλληλεπιδρούν με άλλους πολιτισμούς. Όλα αυτά είναι συστατικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης και ιστορίας. Οι κυρίαρχες τάξεις είναι που κλέβουν τα πάντα για να διατηρούν την κυριαρχία τους πάνω στους λαούς και να τους χειραγωγούν.

«Τα έθνη όλα έχουν ιστορία. Κάθε λαός έχει και τη δική του ιστορία, βραχύχρονη ή μακρόχρονη. Όλοι οι λαοί έχουν ιστορία. Αντικειμενικά κανένα έθνος δεν γεννιέται σήμερα. Υπάρχει από πολύ καιρό πριν. Η διαδρομή του στο χρόνο, η ιστορία του, αποτελεί το πιο σημαντικό συστατικό στοιχείο της ύπαρξής του. Έθνη χωρίς μνήμη δεν υπάρχουν. Έθνη χωρίς ιστορία είναι ανύπαρκτα. Αλλά η εθνική ιστορία, η συλλογική μνήμη ενός έθνους, παρά τις αλληλεπιδράσεις, είναι ξεχωριστή για κάθε εθνική ολότητα» (Μανώλης Γλέζος, Εθνική Αντίσταση 1940-1945, τ. Α΄, Εκδ. Στοχαστής, Αθήνα, 2006).

 

Ξεκαθαρίζοντας τις ιδέες: Ποιοι έχουν πατρίδα και ποιοι είναι πατριώτες

"ΗΠΑ, Βρετανία & Γαλλία θέλουν μια νέα παγκόσμια τάξη χωρίς την εποπτεία του ΟΗΕ" Δήλωσε ο πρώην αντιπρόεδρος του ΟΑΣΕ, Willy Wimmer, στην RT

Ο Πρεσβευτής της Ρωσίας στα Ηνωμένα Έθνη, Vasily Nebenzya, παρακολουθεί τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ να ψηφίζουν ενάντια σε ένα ρωσικό ψήφισμα που καταδικάζει την «επίθεση» κατά της Συρίας. © Eduardo Munoz / Reuters

"Η στάση των Γάλλων, των Βρετανών και των Αμερικανών είναι η ίδια στάση που χρησιμοποίησε ο Αδόλφος Χίτλερ το 1939 προκειμένου να μπεί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο", ανέφερε ο Willy Wimmer, πρώην υφυπουργός του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Άμυνας της Γερμανίας και πρώην αντιπρόεδρος του Οργανισμού για τη Ασφαλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ). 

 

Τίτλος πρωτότυπου άρθρου:

'US, UK& France want new intl. order with no UN supervision’ – ex-OSCE VP WillyWimmer to RT

Published time: 14 Apr, 2018 21:51  

Πηγή: rt.com 

Μετάφραση: από το blog "για την κοινωνική αριστερά"

Οι βομβαρδισμοί στη Συρία είναι άλλο ένα βήμα από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία στην κατεύθυνση της δικής τους παγκόσμιας τάξης, όπου να μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να λογοδοτούν στον ΟΗΕ - δήλωσε στη ρωσική τηλεόραση RT ο  Willy Wimmer, πρώην αντιπρόεδρος του ΟΑΣΕ.

"Από τον παράνομο πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999, [οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία] θέλουν να έχουν τη δική τους διεθνή δομή", δήλωσε ο Wimmer. "Θέλουν να καταστρέψουν τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Δεν ενδιαφέρονται πλέον να έχουν ένα διεθνή οργανισμό που να μπορεί να λειτουργήσει. Και σαν συνέπεια, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να δημιουργήσουν τον δικό τους κόσμο, όπου θα μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν να κάνουν ".

Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους πραγματοποίησαν επίθεση στη Συρία χωρίς κυρώσεις από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, κατηγορώντας τη συριακή κυβέρνηση για μια φερόμενη χημική επίθεση στη Douma η οποία αναφέρθηκε από ομάδες που συνδέονται με αντάρτες και χωρίς να περιμένουν έρευνα από τον Οργανισμό Απαγόρευσης των Χημικών Όπλων. Ο πρώην αξιωματούχος του ΟΑΣΕ προειδοποίησε για τον κίνδυνο υπονόμευσης του Συμβουλίου Ασφαλείας, λέγοντας ότι ο οργανισμός "είναι η μόνη ευκαιρία για τον πλανήτη ώστε να μην εισέλθει σε μια περίοδο συνεχών πολέμων".

"Η στάση των Γάλλων, των Βρετανών και των Αμερικανών είναι η ίδια στάση που χρησιμοποίησε ο Αδόλφος Χίτλερ το 1939 προκειμένου να μπεί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο", ανέφερε.

Ο Wimmer, ο οποίος  υπηρέτησε στο παρελθόν ως υφυπουργός του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Άμυνας της Γερμανίας, δήλωσε ότι "από το 2011, που ξεκίνησε,  ο πόλεμος στη Συρία  ήταν εξ αρχής μια κοινή προσπάθεια των Αμερικανών, των Βρετανών και των Γάλλων να καταστρέψουν, με τη βία , το συριακό κράτος ... για δικούς τους λόγους. "

"Τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, και η πραγματικότητα είναι ότι η Συρία επέζησε ως ανεξάρτητο κράτος με τη βοήθεια, κυρίως, της Ρωσίας και του Ιράν και ότι η υποστήριξη των δύο αυτών χωρών ήταν αυστηρά σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο", τόνισε.

Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ υποστήριξε το χτύπημα  της Συρίας με πυραύλους από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία, αποκαλώντας το "μια κατάλληλη και απαραίτητη" κίνηση. Αλλά, σύμφωνα με τον Wimmer, οι περισσότεροι Γερμανοί δεν συμμερίζονται αυτή τη στάση της στην επίθεση.

"Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει γιατί η Μέρκελ έχει τέτοια προσέγγιση ... για μια ενέργεια της Ουάσινγκτον, του Λονδίνου και του Παρισιού, η οποία στοχεύει στην καταστροφή του διεθνούς δικαίου και η οποία είναι μια σαφής παραβίαση του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ... Στο σύνταγμά μας, είναι σαφώς διατυπωμένο ότι η Γερμανία δεν πρέπει ποτέ να συμμετάσχει σε έναν επιθετικό πόλεμο και αυτό που οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι πραγματοποίησαν χθες ήταν μια επιθετική επιδρομή εναντίον μιας κυρίαρχης χώρας", είπε.

ΟΧΙ στην ελληνική εμπλοκή κατά της Συρίας

Πηγή: konstantakopoulos.gr

April 13, 2018

(Μία ημέρα πριν την έναρξη των βομβαρδισμών από ΗΠΑ - Μ.Βρετανία - Γαλλία εναντίον της Συρίας)

Λάβαμε το παρακάτω μήνυμα από τον Γιάννη Πάνου της “Ανοιχτής Λίστας – το ‘Οχι διαρκεί πολύ” και το αναδημοσιεύουμε ευχαρίστως.
ΔΚ

Ο παράνομος πόλεμος των αμερικανών κατά της Συρίας ξεκίνησε.

Η ελληνική κυβέρνηση θα μετέχει δίνοντας κάθε διευκόλυνση ζητώντας δήθεν ανταλάγματα από τους διεθνείς εκβιαστές, “προστάτες” και “συμμάχους” της.

Άμεση κινητοποίηση τώρα του λαϊκού παράγοντα.

Να απαιτήσουμε την απεμπλοκή της χώρας από τον επικείμενο παράνομο πόλεμο.

Καμία παραχώρηση ελληνικού εδάφους, καμία διευκόλυνση μέσω των αμερικανικών βάσεων στους διεθνείς πειρατές.

Αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με την κυβέρνηση της Συρίας.

Υπάρχει δυνατότητα ανάληψης πρωτοβουλιών πολιτών;

---

Πηγή: Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Δύο ενθαρρυντικές ενδείξεις από την κρίση στη Συρία (Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου)

Πηγή: konstantakopoulos.gr

13.4.2018

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μοιάζει σαν μια μάχη ανάμεσα στο Ένστικτο της Ζωής και στο Ένστικτο του Θανάτου, σε φροϋδικούς όρους, με έπαθλο την επιβίωση της ανθρωπότητας. Ξεκίνησε το Πάσχα των Ορθόδοξων Χριστιανών, όταν ο Τραμπ εξήγγειλε την καινούρια εκστρατεία του κατά της Συρίας, του Ιράν και της Ρωσίας.

Πιθανότατα πρόκειται για μια ακόμα εκδοχή της «Στρατηγικής του Τρελλού», που πρότεινε ο Κίσσινγκερ στον Νίξον το 1969 κι αυτός την εφάρμοσε, στριμωγμένος καθώς ήταν στο Βιετνάμ, θέτοντας σε συναγερμό τις πυρηνικές του δυνάμεις. Δεν πολυπέτυχε το στρατήγημα. Η ιδέα είναι απλή. Αν κάποιος υποδύεται τον τρελλό, οι άλλοι κάνουν πίσω γιατί είναι λογικοί και δεν θέλουν να γίνει καταστροφή. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι άλλοι μπορεί να μην υποχωρήσουν.

Με τούτα και με κείνα, μπήκαμε στη ζώνη κινδύνου. Μπήκαμε δηλαδή στην περιοχή που οι δύο πλευρές αρχίζουν να αντιλαμβάνονται οποιαδήποτε υποχώρηση ως επιφέρουσα απαράδεκτο κόστος (το παιχνίδι των κοτόπουλων, Chicken Game). Oι δύο πλευρές εγκλωβίζονται σε διαμάχη από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν.

Για όποιον θέλει να καταλάβει πώς μπορεί να οδηγηθούμε σε ένα παράλογο αποτέλεσμα που αρχικά κανείς δεν ήθελε, υπάρχει μια δημοφιλής ταινία, ο «Πόλεμος των Ρόουζ» που περιγράφει πολύ πειστικά πως ένα ζευγάρι εμπλέκεται σε καυγά στον οποίο κανείς δεν υποχωρεί και το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι σκοτώνονται και οι δύο. Εξόχως διαφωτιστικές, ανατέμνοντας τόσο τον μηχανισμό της καταστροφής, όσο και το προσωπικό που την διαχειρίζεται αντίστοιχα, είναι οι δύο ταινίες-αριστουργήματα του Στάνλει Κιούμπρικ, «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» και «Μάτια ερμητικά κλειστά».

Παναγιώτης Κονδύλης: Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου (Περίληψη και πλήρες κείμενο)

Παναγιώτης Κονδύλης (στα γερμανικά: Panajotis Kondylis· 17 Αυγούστου 1943 – 11 Ιουλίου 1998)

ΠΗΓΗ: https://kondylis.wordpress.com/2008/11/24/geopolitikes/

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Περίληψη

Α/ Ιστορική αναδρομή

Μέχρι το 1920 περίπου το ελληνικό έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος: απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες χώρες ως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης. Έκτοτε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση: Αφανισμός του ελληνισμού της Ρωσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922), των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945), εκδίωξη Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (1955) και της βόρειας Κύπρου (1974), μαζική φυγή του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου σήμερα. Και οι καταστροφές αυτές δεν επιδέχονται αναπλήρωση: Οι σημερινές ελληνικές παροικίες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αυστραλίας βρίσκονται τόσο μακριά και μέσα σε κοινωνίες τόσο διαφορετικές, ώστε μάλλον χρειάζονται την ενίσχυση του ελληνικού κράτους παρά είναι οι ίδιες σε θέση να του δώσουν ουσιαστική υλική ενίσχυση ή πνευματική ώθηση. Η θλιβερότερη ίσως διαπίστωση: Το ελληνικό κράτος δεν στάθηκε σε καμία φάση ικανό να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο ελληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό του. Απεναντίας μάλιστα, το 1974 την καταστροφή την προκάλεσε το πραξικόπημα που προήλθε από τη μητροπολιτική Ελλάδα. Και αν αυτά τα έκαμαν οι δικτάτορες, οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις σίγουρα δεν έχουν λόγους να είναι υπερήφανες για τη χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδρασή τους απέναντι στον ξεριζωμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου. Το ελληνικό κράτος βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προστατεύσει ακόμα και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του.

Ενώ το ελληνικό έθνος συρρικνωνόταν ακατάπαυστα, η Τουρκία διήνυσε τον αντίθετο ακριβώς δρόμο: Χάρη στη μεγάλη προσωπικότητα του Κεμάλ, η μετάβαση από το οθωμανικό στο τουρκικό κράτος συνδέθηκε μ’ ένα μεταρρυθμιστικό έργο, μ’ ένα νέο αίσθημα ανάτασης και με μια νέα συλλογική μυθολογία, απ’ όπου η Τουρκία μπορεί ν’ αντλεί άμεσα ακόμα και σήμερα. Παρέμειναν βέβαια ενεργά ζωτικά κατάλοιπα οθωμανισμού, μουσουλμανικού λαϊκισμού, προβλήματα μειονοτήτων, ανισομέρειες περιφερειακές και αγκυλώσεις κοινωνικές. Οι εσωτερικές αυτές αντιφάσεις όμως δεν έχουν αναγκαστικά αρνητική επίδραση στο γεωπολιτικό δυναμικό της Τουρκίας. Σύμφωνα με το Μακιαβέλι, οι εσωτερικές τριβές μεταβάλλονται ενίοτε σε ιδεώδες μίγμα για την άσκηση επιθετικής εξωτερικής πολιτικής. Μάζες μισοχορτασμένων ή μισοπεινασμένων, ικανών να φανατισθούν και να πεθάνουν, ζυμωμένων ακόμα με τις πατριαρχικές αξίες, αν καθοδηγηθούν από μακροπρόθεσμα και ψυχρά σκεπτόμενες ελίτ, αποτελούν όργανο επέκτασης πολύ προσφυέστερο από ένα πλαδαρό κοινωνικό σώμα αιωρούμενο γύρω από τον μέσο όρο μιας γενικής ευημερίας, όπου ύψιστη αποστολή της πολιτικής ηγεσίας είναι ακριβώς να εγγυάται τη διατήρηση αυτής της πλαδαρότητας.

Αυτή ακριβώς είναι η κρίσιμη ιστορική διαφορά ανάμεσα στη σημερινή Ελλάδα και στη σημερινή Τουρκία. Η πρώτη, αφότου το έθνος συνέπεσε ουσιαστικά με το κράτος, δεν έχει ζωτικούς ιστορικούς και πολιτικούς στόχους έξω από τα σύνορά της, της λείπει δηλαδή ακριβώς ό,τι κρατά ένα συλλογικό πολιτικό υποκείμενο σε εγρήγορση υποχρεώνοντάς το να υπερβαίνει αδιάκοπα τον εαυτό του (όπως π.χ. έγινε στους Βαλκανικούς Πολέμους). Τέτοιοι στόχοι δεν είναι ούτε οι μάχες οπισθοφυλακής για το Κυπριακό, όπου συχνότατα η ανάγκη μετατρέπεται σε φιλοτιμία, ούτε η ευρωπαϊκή ένταξη, η οποία στην ουσία της δεν είναι παρά η μεταμφιεσμένη επιθυμία άλλοι να μας ταΐζουν και άλλοι να φυλάνε τα σύνορά μας. Ακριβέστερα: αυτά όλα θα μπορούσαν ν’ αποτελούν επί μέρους εθνικές επιδιώξεις υπό την προϋπόθεση ενός σφύζοντος γεωπολιτικού δυναμικού· υπό τις συνθήκες της γεωπολιτικής συρρίκνωσης είναι απλά υποκατάστατα και σκιαμαχίες.

Και ενώ οι ελληνικοί εθνικοί στόχοι έχουν de facto περιορισθεί σε μια παθητική αυτοσυντήρηση, όπου διάφορες ρητορικές εξάρσεις εκπληρώνουν την ψυχολογική λειτουργία της υπεραναπλήρωσης, η Τουρκία – ανισομερής, αντιφατική, αλλά με ακμαίες πηγές στοιχειακής γεωπολιτικής ενέργειας – κοιτάζει αδιάκοπα πέρα από τα σύνορά της μέσα σε ευρύτατους χώρους, προς τους οποίους την ωθούν πολύ νωπές και ενεργές ηγεμονικές μνήμες καθώς και ζωντανές ακόμα φυλετικές, γλωσσικές και ιστορικές συγγένειες.

Μακεδονικό: Όνομα ή Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης; (του Βαγγέλη Πισσία)

του Βαγγέλη Πισσία*

«Όταν η πόλη στασιάζει
ουδείς δικαιούται να μένει αμέτοχος»
 

Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης

(Δεν ήταν δηλαδή μόνο ο Μέγας Αλέξανδρος, ήταν κι ο Αριστοτέλης Μακεδόνας…)

Στην Θεσσαλονίκη και στην πλατεία Συντάγματος δεν υπήρξε στάση, είναι ίσως ακόμη νωρίς. Όμως υπήρξε μήνυμα μεγάλου πλήθους, βουβό, χωρίς οργή, κραυγές ή ύβρεις. Κάποιοι κατάλαβαν, η κυβέρνηση όχι, γι’ αυτό και έσπευσε, μόνη αυτή, να εκστομίσει την δική της ύβρη. 

1 Η ελεγχόμενη, επί του παρόντος τουλάχιστον, εθνικο-πολιτική κρίση που αφορά στο λεγόμενο «μακεδονικό ζήτημα», αναπτύσσεται σε έναν ανθρωπογεωγραφικό χώρο που υπερβαίνει τα όρια της ιστορικής Μακεδονίας (4^ος αιώνας π.Χ.).

Αναζητώντας κανείς τις μεταγενέστερες της ιστορικής-αρχαίας Μακεδονίας ρίζες του μακεδονικού ζητήματος, μπορεί να περιοδολογήσει, υποτυπωδώς, την εξέλιξή του απ’ την εποχή της καθόδου των σλαβικών φυλών (7^ος αιώνας μ.Χ.), την επτά αιώνες αργότερα κατάκτηση από τους Τούρκους (14^ος αιώνας), την πρώτη μεγάλη αντιοθωμανική εξέγερση του Ίλιντεν το 1903, τον Μακεδονικό αγώνα (1904-8), την απελευθέρωσή της από τους Οθωμανούς στη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων (1912-13) και την διανομή της μεταξύ Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας, φτάνοντας στην εποχή ανάδυσης ενός μακεδονιστικού πολιτικού κινήματος (1934) (1) που καταλήγει στην δημιουργία, μετά τον πόλεμο, ενός ομόσπονδου Γιουγκοσλαβικού κρατιδίου (2) σε εδάφη της μακεδονικής νότιας Σερβίας.

2 Το ζήτημα της συγκρότησης ενός τμήματος του μακεδονικού ανθρωπο­γεωγραφικού χώρου σε Γιουγκοσλαβικό ομόσπονδο κρατίδιο (1944) και σε ανεξάρτητο κράτος (1991) καλύπτεται επαρκώς από την υπάρχουσα βιβλιογραφία, εκείνο που δεν καλύπτεται όμως είναι το ζήτημα του αντικειμενικού σκοπού και του υποκειμενικού νοήματος. Ποιος δηλαδή αντικειμενικός σκοπός κινεί την ιστορική αλληλουχία (φάσεων-κορυφώσεων-ανακατατάξεων) που ξεκίνησε στα τέλη του 19^ου αιώνα και φτάνει στις μέρες μας; Ποιο υποκειμενικό νόημα κινητοποιεί τους μακεδονικούς πληθυσμούς (3) και ποιο τις πολιτικές, οικονομικές και τις πνευματικές του ηγεσίες; Πως όλοι αυτοί εντάσσονται σε τούτη την ιστορική αλληλουχία, με ποια χτες και ποια σήμερα εθνοτική αναφορά, ποιό κοινωνικό σχέδιο τους συνεγείρει, τι είδους συνείδηση φτιάχνεται εκεί;

3 [… Για να ανακαλύψω πόσα γνωρίζουν από την παράδοση ρώτησα μερικά παιδιά από ένα χωριό κοντά στην Οχρίδα(4)…. «ποιός έκτισε αυτό το μέρος;»… «οι παππούδες μας απάντησαν»… «και ποιοι ήταν αυτοί ρώτησα;… ήταν Σέρβοι, Βούλγαροι, Έλληνες ή Τούρκοι;»… «δεν ήταν Τούρκοι ήταν Χριστιανοί»… Και αυτά ήταν περίπου όλα όσα ήξεραν..]. Αφήγηση του H.N. Brailsford (5), Βρετανού επικεφαλής του Βρετανικού Ταμείου Αρωγής για τα Βαλκάνια, που βρέθηκε εκεί το 1903 μετά την εξέγερση του Ίλιντεν.

Είναι Eπαναστατική η Eργατική Tάξη;

Του Zaher Baher*
 
Πηγή : ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ

Εισαγωγικό σημείωμα από το blog "για την κοινωνική αριστερά"

Στις 26.5.2017, ακριβώς 2 μέρες πρίν το fb κατεβάσει τη σελίδα μας "Kinoniki Aristera" από την πλατφόρμα του για τους λόγους που εξηγούμε στο ακόλουθο κείμενο [1], συμμετείχαμε σε μια συζήτηση στον τοίχο ενός φίλου του fb, συζήτηση που αφορούσε τον προβληματισμό σχετικά με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά των ευρωπαϊκών εθνών και τη συνακόλουθη διαφορά στη στάση τους απέναντι στην καπιταλιστική κρίση.

Εκεί, διατυπώσαμε συνοπτικά ορισμένες σκέψεις τις οποίες, με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Zaher Baher που αναδημοσιεύουμε σήμερα, τις μεταφέρουμε αυτούσιες εδώ για να προσδιορίσουμε την οπτική με την οποία αντιμετωπίζουμε το ζήτημα που πραγματεύεται το άρθρο του Zaher Baher.

Γράφαμε λοιπόν, μεταξύ άλλων:

"Αν τελικά, ορίζαμε τον πολιτισμό σαν την ανθρώπινη κατάσταση εκείνη πού εγγυάται την συλλογική ύπαρξη της ανθρωπότητας. Άν επιπλέον συνειδητοποιούσαμε πως αυτό έχει ήδη συμβεί στο ιστορικό παρελθόν της ανθρωπότητας και το βιολογικό του αποτύπωμα βρίσκεται στην υφιστάμενη ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου και στις ίδιες τις λειτουργίες του ανθρώπινου μυαλού, τότε θα καταλαβαίναμε πως όσο υπάρχουμε συλλογικά - κοινοτικά, είμαστε πολιτισμένοι και ότι, αντίστροφα, ο καπιταλισμός είναι εκείνη ακριβώς η κοινωνική σχέση που επιχειρεί να οπισθοδρομίσει την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα. Δηλαδή, στην εξατομίκευση, την ιδιοτέλεια και την καταστροφική βία. 

Οι παραδοσιακές λοιπόν κοινωνίες σαν τις Ασιατικές, της Νότιας Ευρώπης, της Νότιας Αμερικής, της Αφρικής ΕΙΝΑΙ περισσότερο ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΕΣ από αυτή τη σκοπιά σε σχέση με τις, ας τις πούμε, "νεωτερικές" καπιταλιστικές κοινωνίες της Βόρειας Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής, κλπ. 

Αυτός είναι και ο λόγος που οι κοινωνικές επαναστάσεις έγιναν σε αυτές τις ζώνες κοινοτικού πολιτισμού, ακριβώς γιατί βασίστηκαν σε υφιστάμενες σχέσεις "κοινής μοίρας" και όχι εκεί που υπέθεταν ορισμένοι μαρξιστές πχ. (αλλά όχι ο ίδιος ο Μαρξ), στις αναππτυγμένες δηλαδή καπιταλιστικές χώρες του Κέντρου και του Βορά, στις οποίες "η τάξη για τον εαυτό της" δεν κατόρθωσε τελικά να συγκροτηθεί σαν το νέο συλλογικό - κοινοτικό υποκείμενο. 

Ο ίδιος ο Μαρξ, είχε κατανοήσει το πρόβλημα. Υπέθετε λοιπόν πως αν είναι να υπάρξει διάδοχο σύστημα του καπιταλισμού, ο οποίος κατέστρεψε δια παντός τις υφιστάμενες έως τότε ανθρώπινες κοινοτικές μορφές οργάνωσης της ζωής, αυτό το σύστημα θα ήταν ένας νέος κοινοτισμός (πάλι) δηλαδή κομμουνισμός, βασισμένος πλέον στις νέες κοινοτικές σχέσεις, δηλαδή το νέο πολιτισμό, τη νέα κοινή μοίρα που οι εργαζόμενες τάξεις θα κατακτούσαν στην πορεία της κοινωνικής τους χειραφέτησης. 

Δεν συνέβη αυτό μέχρι στιγμής. Αλλά όπου οι κοινότητες είναι υπαρκτές - σε αυτή την κοινωνία - έχουν τις φυσικές δυνάμεις να αντιστέκονται και να υπερασπίζουν τη ζωή. Το παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής είναι το πιό χαρακτηριστικό. 

Για να τελειώσουμε αυτό το από σύμπτωση εκτενές σχόλιο, το ανθρώπινο μυαλό ακόμη και ενός "βαρβάρου", επανεκπαιδεύεται και μαθαίνει εκ νέου τον πολιτισμό που είχε κάποτε αποτυπωθεί στις λειτουργίες του, με μία προϋπόθεση. Τη βιωματική εμπειρία της ζωής σε συλλογικές κοινωνικές σχέσεις που προάγουν την αίσθηση της κοινής ανθρώπινης μοίρας. 

Υπάρχει ελπίδα λοιπόν. Και είναι καί ανθρωπολογική"

Με αυτή τη ματιά διαβάζουμε και το παρακάτω κείμενο του Zaher Baher, το οποίο βρίσκουμε να κινείται σε ανάλογη κατεύθυνση.

Είναι Eπαναστατική η Eργατική Tάξη;

του Zaher Baher

Aυτή, λοιπόν, δεν είναι μία εύκολη ερώτηση για να απαντηθεί σε ένα μικρό άρθρο όπως αυτό. Πριν πάμε παρακάτω, χρειαζόμαστε τον πραγματικό ορισμό της “εργατικής τάξης”. Ομολογώ ξανά ότι ούτε αυτό είναι εύκολο.

Υπάρχουν διάφορες έννοιες ή ορισμοί για την “εργατική τάξη”. Σύμφωνα με το αγγλικό λέξικο του Cambridge είναι “μία κοινωνική ομάδα που αποτελείται από άτομα που κερδίζουν λίγα χρήματα, συχνά πληρώνονται μόνο για τις ώρες ή τις μέρες που δουλεύουν και συνήθως κάνουν σωματική εργασία. Η εργατική τάξη (ή αλλιώς και προλεταριάτο) είναι όλοι όσοι προσλαβάνονται με μισθούς, κυρίως σε χειρωνακτικά επαγγέλματα και σε εξειδικευμένες, βιομηχανικές εργασίες. Τα επαγγέλματα της εργατικής τάξης περιλαμβάνουν εργάτες, κάποιους υπάλληλους γραφείου και τους περισσότερους ανθρώπους με θέσεις εργασίας στον τομέα παροχής υπηρεσιών”.

Όταν σηκώνονται οι πολίτες ανησυχούν οι προστάτες τους (του Στέλιου Ελληνιάδη)

Δημοσιεύθηκε στο Δρόμο της Αριστεράς, Φύλλο 394 - 10/2/2018

Στέλιος Ελληνιάδης - 14 Φεβρουαρίου 2018 

 

Ήταν ένα πλήθος ανάλογο των μεγαλύτερων συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα. Σε αντίθεση, όμως, με όποιο άλλο, το πιο αξιοσημείωτο ήταν ότι ήταν ένα πλήθος ακέφαλο, όπως ήταν το πλήθος της πρώτης συγκέντρωσης των «αγανακτισμένων» στην ίδια πλατεία. Δεν κατέβηκε για να υμνήσει κανέναν. Αντιθέτως, κατέβηκε με ένα ισχυρό αίσθημα απαξίωσης όλων των πολιτικών φορέων και των στελεχών τους. Και σ’ αυτό πρωτοτύπησε.

Κανένα από τα κόμματα δεν μπορεί να το διεκδικήσει, ούτε κανένας άλλος φορέας. Όπως και στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, ο κοσμάκης κατέβηκε να διατρανώσει την αντίθεσή του στη συμφωνία για το όνομα της γειτονικής μας χώρας∙ γι’ αυτό και το σύνθημα που είχε τη μεγαλύτερη ανταπόκριση ήταν «Η Μακεδονία είναι ελληνική». Οι επιτόπιες μετρήσεις της ΚΑΠΑ Research που δημοσιεύτηκαν στο Βήμα επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις των αυτοπτών. Το 87% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι ο βασικός λόγος συμμετοχής στο συλλαλητήριο ήταν η έκφραση της αντίθεσης στις εξελίξεις στο «σκοπιανό». Οι πολίτες που πήραν μέρος δεν άλλαξαν γνώμη για το όνομα «Μακεδονία» από τα συλλαλητήρια του 1992, ενώ τα στελέχη που προέρχονται από ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΣΥΝ άλλαξαν. Γιατί άραγε; Μπήκε πιο βαθιά ο αμερικανικός δάκτυλος;

Τα μεγάλα πολιτικά κόμματα απουσίαζαν από το Σύνταγμα. Και δεν τα αναζητούσε ο κόσμος. Ούτε γνώριζε τους οργανωτές και τους ομιλητές ούτε ενδιαφέρθηκε να τους μάθει. Όσους ρώτησα, κάθε ηλικίας, δεν ήξεραν κανένα. Ο μόνος που έγινε αντιληπτός με το όνομά του ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης και οι γύρω μας τραγουδούσαν τα τραγούδια του που παίζονταν στη διαπασών το ένα μετά το άλλο, ολόκληρα, από τις κόρνες που ήταν τοποθετημένες σε όλες τις κολόνες, από τη Φιλελλήνων και την Αμαλίας μέχρι τη Βασιλίσσης Σοφίας και την Πανεπιστημίου. Δηλαδή, άνθρωποι απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, ίσως πιο αντιπροσωπευτικοί του «λαού» από τους «αγανακτισμένους» που είχαν μεγαλύτερη κλίση προς τα Αριστερά. Σύμφωνα με την ΚR, ο καταμερισμός, σε επίπεδο πολιτικής τοποθέτησης, ήταν περίπου 54% Κέντρο και Δεξιά και 36% Κέντρο και Αριστερά, με πιο ισχυρό στο σύνολο το Κέντρο, συν ένα 10% που δεν έδωσε συγκεκριμένη πολιτική επιλογή. Κοινό σημείο της πλειονότητας αυτού του πολύμορφου πλήθους, πέρα από το «μακεδονικό», ήταν το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 που ψηφίστηκε από το 52% των παρόντων στο συλλαλητήριο, σύμφωνα με την έρευνα της ΚR, έναντι του 24% που ψήφισε ΝΑΙ (οι υπόλοιποι δήλωσαν ότι δεν ψήφισαν ή έριξαν λευκό και άκυρο).

Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο): Η απειλή κατά της Ελλάδας.

* Το κείμενο αποτελεί μέρος της εισήγησης του Μιχάλη Ράπτη σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1994 από τα περιοδικά Convoy, Mατσακόνι και τον όμιλο «Πρωταγόρας», στο Πολυτεχνείο.

 

Νομίζω ότι πράγματι είναι σωστό ότι η Ελλάδα σήμερα απειλείται. Ότι υπάρχει ένας κίνδυνος. Ότι υπάρχει ένα σχέδιο αναδόμησης των Βαλκανίων, στο οποίο κυριαρχικό ρόλο θα παίξει η Γερμανία, οι ΗΠΑ και η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές μειονότητες από τη Βουλγαρία, τη Θράκη, τα Σκόπια, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, τη Βοσνία. Όπου η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά απομονωμένη και δεν έχει ως σύμμαχο –από άποψη γεωπολιτική- παρά τους Σέρβους. Οι οποίοι Σέρβοι σε μια ορισμένη στιγμή είναι δυνατόν και αυτοί να υποταχθούν στην pax americana. Αντιστέκονται για την ώρα και η αντίστασή τους είναι θετική και εκμεταλλεύσιμη και από τη μεριά τη δική μας, αλλά όμως δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι και η Σερβία και η Ελλάδα τελικά με υποχωρήσεις δεν θα ενταχθούν σε μια pax americana κυριαρχούσα σ” ολόκληρα τα Βαλκάνια. Πρέπει αυτό να το έχουμε υπόψη μας και απέναντι σ” αυτό το πράγμα να υπάρχει μία αντίσταση.

Η μορφή αυτής της αντίστασης δεν μπορεί να πάρει δυστυχώς το χαρακτήρα άμεσης κοινωνικής επανάστασης, στηριζόμενης στις εργατικές μάζες της Ελλάδας, οι οποίες θα ανατρέψουν αυτή την κατάσταση. Παίρνει, για την ώρα, το χαρακτήρα ενός εθνισμού. Αφύπνισης του εθνισμού. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αναγκαία οι Έλληνες να αποκτήσουν μια συνείδηση του εθνισμού τους και να είναι έτοιμοι, όταν πρόκειται να γίνει μία περαιτέρω συρρίκνωση του λεγομένου εθνικού τους κορμού, να αντισταθούν. Να μην επαναλάβουν το έγκλημα, την αδυναμία, την προδοσία, τη δειλία που έδειξαν στο ζήτημα της Κύπρου. Δεν είμαι υπέρ μιας επανάληψης της Κύπρου και στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ ότι είναι τίποτα το διεθνιστικό μία αδιαφορία πλήρης αν γίνει ή δεν γίνει και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο που έγινε στην Κύπρο. Μα με ποιο θάρρος μπορείς να λες ότι είσαι υπέρ των Κούρδων ή των Παλαιστινίων που ζητάνε μια πατρίδα κι όταν γίνει σ” ένα τμήμα δικό σου εισβολή, κατοχή, αλλαγή πληθυσμών και δημιουργείται δικό σου παλαιστινιακό ζήτημα, ποια στάση κρατάς απέναντι στην Κύπρο; Και ξεκινώντας απ” αυτά, ποια στάση πρόκειται να κρατήσεις αν συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα;

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (anarchy press)

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

(Μέρος  Α΄)
 
Είναι εθνικιστικό το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;

Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.

Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές  κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.

Έχοντας αναφέρει το παραπάνω, δεν αγνοούμε πως στο συλλαλητήριο συμμετείχαν – φυσικά – άπαντες οι εθνικιστές, αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν το «εσωτερικό χρώμα» της κινητοποίησης παρά μόνον, ίσως, το επίχρισμά της. Σε 300 – 400 χιλιάδες κόσμου (με μια μάλλον προσγειωμένη εκτίμηση) η παρουσία τους ήταν μειοψηφική και η ανάδειξή τους προήλθε κυρίως από την προσοχή που, βεβαίως, τους έδωσαν οι «αντίπαλοί» τους ως απόπειρα δικής τους άμυνας.

Για εμάς υπάρχει μια λεπτή αλλά υπαρκτή και πολύ σημαντική διαφορά μεταξύ εθνισμού και εθνικισμού. Ο εθνισμός συνδέεται με την ύπαρξη και κυρίως τη συνειδητοποίηση πολιτιστικών συγγενειών, κυρίως γλωσσικών, συγγενειών «έθους» και αντιλήψεων για τη ζωή και τον θάνατο, βασικό ρόλο στις οποίες παίζουν και οι θρησκευτικές ή άλλες φιλοσοφικές αντιλήψεις. Συνδέεται, επίσης και με την αντίληψη μιας ιστορικής συνέχειας αυτών των χαρακτηριστικών, που μπορεί να είναι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό υπαρκτή. Αντίθετα, ο εθνικισμός συνδέεται, αναγκαία, με την ύπαρξη μιας κρατικής οντότητας, η οποία οργανώνει τον πυρήνα και την ιδεολογική συνοχή της στη βάση μιας κυρίαρχης εθνότητας– είτε υπαρκτής είτε υπό κατασκευή – σε έναν γεωγραφικό χώρο, προσδοκώντας στην μακροημέρευσή της μέσω της ταύτισης των συμφερόντων της εξουσίας με τα συμφέροντα των μελών της εθνότητας.

Οι εγχώριοι ιεροεξεταστές πολιτικών φρονημάτων

του Γιάννη Παπαμιχαήλ* 

Σε κάθε συλλαλητήριο για εθνικά όπως λέμε θέματα (σαν τα εθνικά να μην είναι κοινωνικά και πολιτικά, αλλά αμιγώς “ιδεολογικά”), σε κάθε είδους λαοσύναξη, ορισμένοι παθαίνουν “πολιτικά ορθές” αλλεργίες. Από την άλλη, οι συμμετέχοντες σε τέτοιες εκδηλώσεις μοιάζουν να οφείλουν κάθε φορά να απολογηθούν και να εξηγήσουν τη θέση τους: είναι ή δεν είναι αντιδραστικοί, λαϊκιστές ή “φασίστες”;

Θα έλεγε κανείς ότι ο παραδοσιακός εθνικοσοσιαλισμός και η ιστορικά γνωστή Aκροδεξιά, αν δεν είχε ήδη υπάρξει, θα έπρεπε επειγόντως να εφευρεθεί. Έτσι ώστε η σημερινή σοσιαλκοσμοπολίτικη μορφή της υπερολοκληρωτικής πολιτικής αντίληψης της κοινωνίας (της παγκόσμιας ή της τοπικής), να έχει στη διάθεσή της ένα πειστικό αντίπαλο δέος, ένα άλλοθι αριστεροφροσύνης και ένα προσωπείο «προοδευτισμού», «ανθρωπισμού» και προσχηματικού “αντι-φασισμού”. Με αυτό ο νέος “κοσμοπολίτικος” φασισμός της εποχής της διεθνοποίησης του καπιταλισμού να επιχειρεί εκ του ασφαλούς την αποδόμηση των λέξεων, των εικόνων και των αφηγημάτων που οργανώνουν συμβολικά τις συλλογικές, εθνοτικές συνειδήσεις και συνεπώς την ιστορική μνήμη των λαών.

Έτσι, κάποια μονίμως οικειόφοβη, σοσιαλφιλελεύθερη “Aριστερά”, μαζί με τους ελευθεριακούς ακροαριστερούς συνοδοιπόρους και τους ψευτοπαγκοσμιοποιημένους βλαχοκοσμοπολίτες, στους οποίους απευθύνει τις νεοφασίζουσες πολιτικές της χρηστοήθειες, επιχειρούν να τρομοκρατήσουν ιδεολογικά κάθε δημοκράτη, αριστερό ή μη, που τολμά να διατηρεί τα πατριωτικά του συναισθήματα.

Οι αριστεροί αντιεθνικιστές μας, βλέπουν μόνο τον ελληνικό εθνικισμό. Του Ευτύχη Μπιτσάκη (24.06.2008)

Μάθιου Νίμιτς (Matthew Nimetz). Αμερικανός διπλωμάτης, διαμεσολαβητής του ΝΑΤΟ, δια μέσω του ΟΗΕ, για την προσαρμογή Ελλάδας και ΠΓΔΜ στους αμερικανικούς σχεδιασμούς για τα Βαλκάνια.

Του Ευτύχη Μπιτσάκη (24.06.2008)

Ένας ιδιότυπος αριστερός αντιεθνικισμός ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια σε ορισμένους χώρους της ελληνικής Αριστεράς. Αλλά οι αριστεροί είναι εξ ορισμού αντιεθνικιστές. Ακόμα περισσότερο: είναι διεθνιστές. Πού βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό και ο ελληνικός εθνικισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Εθνικισμός σε βάρος των Σλαβομακεδόνων, των Μουσουλμάνων και των Πομάκων της Θράκης. Οξύνθηκε όμως τελευταία με την επιμονή των Σλαβομακεδόνων της FYROM να ονομάζουν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και το κράτος τους Μακεδονία. Λοιπόν;

Ο αριστερός αντιεθνικιστής θα αντιτείνει: Κάθε λαός έχει δικαίωμα να επιλέγει το όνομα του έθνους ή της κρατικής του υπόστασης. Σύμφωνοι. Όμως με μια προϋπόθεση: ότι δεν θα πλαστογραφεί την ιστορία, δεν θα διεκδικεί τίτλους ή εδάφη που δεν του ανήκουν, και δεν θα απειλεί γειτονικούς λαούς. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι υπάρχει έθνος Σλαβομακεδόνων (επ’ αυτού φαντάζομαι έχουν γνώμη οι ιστορικοί). Το έθνος αυτό δικαιούται να επιλέξει όποιο όνομα θέλει, σεβόμενο τα αυτονόητα τα οποία σημείωσα.

Ερειπιογραφία της Αριστεράς στην κρίση

«Ένας Ιταλός περιηγητής από την Ανκόνα, ο Κυριακός, αφιερώνει τη ζωή του στην επίσκεψη λειψάνων. Τα κείμενά του μοιάζουν με δοκιμές στο φανταστικό λογοτεχνικό είδος της “ερειπιογραφίας”. Τον ρωτούν τι επιδιώκει μέσα στα ερείπια, και αυτός απαντά “να ξυπνήσω τους νεκρούς”».

 Του Κωνσταντίνου Πουλή

Πηγή : thepressproject.gr

Διάβαζα στον Αλλόκοτο Ελληνισμό αυτή την ιστορία, ενός ανθρώπου που πηγαίνει και σκαλίζει ερείπια. Εντόπιζε, λέει ο συγγραφέας, και περιέγραφε λησμονημένες πόλεις, μισοθαμμένα τείχη και ιερά, αρχαία μεταλλεία, κτίσματα, τεχνουργήματα, αγάλματα, επιγραφές, νομίσματα, προσπαθώντας να του μιλήσουν οι νεκροί. Κοιτάζοντας λοιπόν πώς πηγαίνει κανείς πάνω από τους νεκρούς και πασχίζει να τους καταφέρει να του μιλήσουν, θυμήθηκα δύο ιστορίες.

Η πρώτη είναι αυτή που αφηγείται ο Νίκος Καζαντζάκης στην Αναφορά στον Γκρέκο,  για τον φίλο του τον ποιητή που είχε σκαρφαλώσει πάνω από το κορμί ενός νεκρού και τον φιλούσε στο στόμα όλη νύχτα προσπαθώντας να του εμφυσήσει ζωή. Η δεύτερη ιστορία είναι κάπως πιο πρόσφατη και πιο γνώριμη, είναι η ιστορία της Αριστεράς τον καιρό της κρίσης. Παρατηρώ αυτόν τον καιρό ότι όσο και αν έχουν αποδομηθεί τα βασικά επιχειρήματα των πρώτων ετών των μνημονίων,  αυτό  δεν έχει καμία απολύτως σημασία.  Γιατί εκτός από τα επιχειρήματα, χρειάζονται και άνθρωποι που να ρέει αίμα στις φλέβες τους. Πάει να πει, που να μην αρκούνται στο δίκιο τους, αλλά να θέλουν να το βρουν. Να είναι διατεθειμένοι να αγωνιστούν. Αυτό προϋποθέτει μία αποτίμηση όχι των απόψεων, αλλά της ίδιας της πραγματικότητας. Αυτή η αναζήτηση λοιπόν είναι που μου θυμίζει περιήγηση σε ερείπια. Σήμερα, ενώ περισσεύουν οι απόψεις, και ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους απολύτως πεπεισμένους ότι έχουν δίκιο, στην πραγματικότητα συνομιλούμε με πτώματα.

Διαβάζω στον Μπαλζάκ για το αίτημα «να γίνει το κάθε μελανοδοχείο Βεζούβιος» ή την  ιδέα ότι «σήμερα που τα πάντα είναι ένας διανοητικός αγώνας, πρέπει να μπορούμε να παραμένουμε σαράντα οκτώ ώρες συνεχώς στην καρέκλα και μπροστά στο γραφείο,  όπως ένας στρατηγός παρέμενε δύο μερόνυχτα πάνω στο άλογό του». Όμως όλα αυτά προσκρούουν στο ότι δεν υπάρχει ούτε ο στρατηγός αλλά ούτε και ο γραφιάς που θα έμενε ξάγρυπνος σαράντα οκτώ ώρες. Και οι δύο κοιτάζουν μελαγχολικά τον τοίχο τους μέχρι να νυστάξουν. Μετά, πιτζαμάκι και νάνι. Δεν μπορεί κανείς να ξυπνήσει τους νεκρούς, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να το κάνει αυτό κάποιος που είναι και ο ίδιος νεκρός.

Στις ραδιοφωνικές συζητήσεις με καλεσμένους, που κάνουμε στο ThePressProject, έχω την ευκαιρία να συνομιλώ μερικές φορές με πολιτικούς. Καταλαβαίνω ότι είναι αδύνατο να επιβιώσουν στην πολιτική χωρίς να υποκρίνονται ότι αισιοδοξούν.  Είναι προφανώς αδιανόητο να πει κανείς «έχω ένα πολιτικό κόμμα και ζητώ την ψήφο σας, αλλά πιστεύω πως η μοίρα μας είναι να πάμε κατά διαόλου». Αυτή τη στιγμή όμως δεν υπάρχει κανένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που να πάλλεται ή έστω να γρηγορεί.

Όταν εξέφρασα αυτή την επιφύλαξη στον Παναγιώτη Λαφαζάνη,  μου είπε πως δεν μπορεί ο άνθρωπος να αγωνίζεται αν δεν ελπίζει.  Σύμφωνοι.  Ούτε όμως μπορεί να παριστάνουμε ότι ελπίζουμε, όταν η ελπίδα δεν φαίνεται πουθενά.  Δεν έχουμε λόγο να κοροϊδεύομαστε. Έτσι κι αλλιώς, ποιον να πείσεις ότι βλέπει αυτό που δεν βλέπει; Το «Η ελπίδα έρχεται» είναι ένα προεκλογικό σλόγκαν που αντιμετωπίζουμε τώρα με πικρό χαμόγελο.  Όμως η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ έγινε εφικτή ακριβώς και μόνο διότι εξέφρασε την ελπίδα.

Όσα λέγονται σήμερα από τους εναπομείναντες πολιτικούς της αμντιμνημονιακής Αριστεράς θυμίζουν αυτά που αναλογίζεται κανείς ότι θα μπορούσε ή θα ήθελε να έχει πει σε έναν καυγά όπου τον εξευτέλισαν, κι εκείνος δεν είπε τίποτα. Κάθισε και τα άκουσε ντροπιασμένος και κατακόκκινος, και μετά περπατάει πάνω κάτω στο σπίτι του λέγοντας αυτά που θα ήθελε να έχει την ετοιμότητα να πει την κρίσιμη ώρα. Αλλά δεν θα τα πει, γιατί είναι πια αργά. Οι κορώνες λέγονται στον καθρέφτη, γιατί ο εχθρός έχει αποχωρήσει και κάνει σκι, ορειβασία, καπνίζει πούρα ή συσκέπτεται με τον Χουλιαράκη. Την ηρωική περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε ηρωική δημόσια ρητορική μεν, αλλά πλήρη συμπόρευση με το υποχωρητικό μοντέλο διαπραγμάτευσης που ήθελε να μην ανησυχούμε ποτέ τον κόσμο ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Δεν με ενδιαφέρουν οι ιδέες και το αφηρημένο δίκιο, όσο με ενδιαφέρουν οι δρόμοι όπου θα έπρεπε να βρίσκονται όλοι αυτοί που έχουν δίκιο. Όσο αυτοί οι δρόμοι είναι άδειοι, το δίκιο μας είναι ασκήσεις επί χάρτου.

Ποιος ο λόγος για να τα πει κανείς αυτά; Για να μην πιέζουμε τον εαυτό μας να παριστάνει πως είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν ξέρω αν αυτή είναι συνταγή επιτυχίας, αλλά είναι σίγουρα προϋπόθεση μιας κάποιας ηρεμίας. Γελούσα πάντοτε με την μοντιπαϊθονέσκ κατάσταση των φοιτητικών συναντήσεων που όλοι ζητούσαν «να μην τα λέμε αυτά μεταξύ μας, να βγούμε στον κόσμο», ζητούσαν «να μαζικοποιηθεί το κίνημα» και άλλα ηχηρά παρόμοια, που ήταν πιο χαριτωμένα τότε, διότι δεν χτυπούσε την πόρτα η καταστροφή. Σήμερα αυτά ακούγονται αρκετά πιο πικρά, διότι οι νεκροί που ξυπνούν νεκρούς έχουν να αντιμετωπίσουν μια καταστροφή, προσπαθούν να ξεκλειδώσουν μια πόρτα την ώρα που το σπίτι καίγεται. Να πούμε ότι πρέπει πρώτα να γιάνουμε και μετά να περπατήσουμε δεν είναι ούτε παραίτηση ούτε φυγομαχία. Είναι μια αποτύπωση της πραγματικότητας.

Είχαν ρωτήσει τον Αγκάμπεν αν η σκέψη του είναι απαισιόδοξη. Απάντησε:
«Η Σιμόν Βέιλ έχει πει “δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που ζεσταίνουν τις καρδιές τους με κούφιες ελπίδες”. Η σκέψη για μένα είναι ακριβώς αυτό: το σθένος του απελπισμένου. Και μήπως αυτό δεν είναι το αποκορύφωμα της αισιοδοξίας;»