Από
τα όσα ήδη προέκυψαν από δηλώσεις και
ενέργειες του Νίκου Αναστασιάδη, του
ηγέτη των Τουρκοκυπρίων κ. Ακιντζί και
του εκπροσώπου του ΓΓ του ΟΗΕ για το
κυπριακό προκύπτει, χωρίς δυνατή
αμφιβολία, ότι
α)
η ίδια η σύγκληση, αυτή καθ' εαυτή, της
Διάσκεψης της Γενεύης,
β)
η συμμετοχή σε αυτήν του κ. Αναστασιάδη
και εκπροσώπων της Ελληνικής Δημοκρατίας,
γ)
πολύ περισσότερο η υπογραφή οποιασδήποτε
συμφωνίας στη Γενεύη,
συνιστούν
και αποβλέπουν σε βαριά προσβολή
της κυπριακής συνταγματικής
τάξης (και ειδικά του άρθρου 183 σε
συνδυασμό με το 184 του κυπριακού
συντάγματος), των συνθηκών που διέπουν
τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης
και του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ,
συγκεντρώνοντας τα χαρακτηριστικά και
πραξικοπήματος (stricto
sensu) και
ανεπίτρεπτης ξένης παρέμβασης
στην Κυπριακή
Δημοκρατία.
(Από
νομικής πλευράς, το πλησιέστερο διεθνές
ιστορικό παράδειγμα προς ότι επιχειρείται
να συμβεί στη Γενεύη, είναι οι αποφάσεις,
με συντριπτική πλειοψηφία, της εκλεγμένης
γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, στις 10 Ιουλίου
1940, στο Βισύ της Γαλλίας, για τις οποίες
καταδικάστηκε σε θάνατο ο αρχηγός του
γαλλικού κράτους στρατάρχης Πετέν.
Κύρια διαφορά, ο Αναστασιάδης στην Κύπρο
ούτε καν συγκάλεσε τη Βουλή, ή πήρε
κάποια εξουσιοδότηση για όσα πράττει
ή προτίθεται να πράξει, ενώ αρνήθηκε
ακόμα και αίτημα της αντιπολίτευσης
για κοινοβουλευτική συζήτηση).
Οι
πράξεις αυτές συνιστούν απόπειρα
κατάλυσης του κυπριακού κράτους και
πραξικοπηματικής μεταβολής του
συνταγματικού καθεστώτος στην Κύπρο η
οποία κινδυνεύει να πλήξει, αν δεν
σταματήσει άμεσα, ζωτικά συμφέροντα
του ελληνικού λαού, σε Ελλάδα και σε
Κύπρο, και να τον θέσει σε μεγάλο και
βέβαιο κίνδυνο για την ασφάλειά του,
όπως άλλωστε συνέβη ουκ ολίγες φορές
στην πρόσφατη νεώτερη ιστορία της
Ελλάδας και της Κύπρου. Συνιστούν επίσης
σοβαρή απειλή για την ειρήνη στην Κύπρο
και μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Όπως
προκύπτει με σαφήνεια από τις δηλώσεις
και πράξεις των πρωταγωνιστών της
Διάσκεψης της Γενεύης αυτή έχει τρεις
επιδιώξεις