Η ευρωπαϊκή βιομηχανία του ξεπουλήματος

Αναδημοσιεύουμε από : the press project

To διεθνές κέντρο ερευνών Transnational Institute δημοσίευσε στις 17 Φεβρουαρίου μία σημαντική έρευνα για τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων σε όλη την Ευρώπη. Τα ευρήματα αποκαλύπτουν πώς έχει στηθεί μια ευρωπαϊκή βιομηχανία με μεγάλους παίχτες (Lazard, Deutche Bank), κρούσματα διαφθοράς (ΤΑΙΠΕΔ) και πλήγματα στο δημόσιο συμφέρον πολλών χωρών

Eπιμέλεια: Θάνος Καμήλαλης

Η αδιαφορία των υπερεθνικών θεσμών (ΕΚΤ. ΔΝΤ, ΟΑΣΑ κ.α.) που πιέζουν συνεχώς για ιδιωτικοποιήσεις παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα δεν είναι μόνο ιδεολογική, όπως υπογραμμίζει το TNI, αλλά οφείλεται σε μια μεγάλη βιομηχανία που έχει στηθεί στην Ευρώπη και αποκομίζει τεράστια κέρδη από αυτές τις διαδικασίες. Τα lobbies των εταιρειών που συμμετέχουν σε αυτήν τη βιομηχανία πιέζουν για ακόμα περισσότερες εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει μικρότερα κρατικά ΑΕΠ, λιγότερα έσοδα, περισσότερη διαφθορά και χειρότερες συνθήκες εργασίας.

Η έρευνα έχει ως στόχο «να αποδείξει πως στις ιδιωτικοποιήσεις τα εταιρικά συμφέροντα θεωρούνται σημαντικότερα από το δημόσιο συμφέρον και τα ανθρώπινα δικαιώματα». Καταλήγει στα παρακάτω βασικά συμπεράσματα:

Η συνομωσία των τοκογλύφων

Η παγκόσμια ελίτ έχει τοποθετήσει στο στόχαστρο της τις καταθέσεις της μεσαίας τάξης – μέσω της διαρκούς συρρίκνωσης των μετρητών, αφού προηγηθεί η κατάργηση του χαρτονομίσματος των 500 € (Bin Laden) και του 100δόλαρου

του ΒΑΣΙΛΗ  ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ

«Ως συνομωσία θεωρείται μία μυστική συμμαχία πολλών ατόμων, με στόχο την εφαρμογή ενός υποχθόνιου σχεδίου – το οποίο μπορεί να έχει έναν εξτρεμιστικά εγωιστικό, επιλήψιμο, καταδικαστέο και κατακριτέο σκοπό, συμπεριλαμβάνοντας την πρόκληση ζημιών σε άλλους. Είναι όμως επίσης δυνατόν να εμπεριέχει την εξάλειψη πραγματικών ή υποτιθέμενων σφαλμάτων κακής διαχείρισης και διοίκησης – οπότε η συνομωσία δεν στηρίζεται απαραίτητα σε ηθικά κατώτερα, κακόβουλα κίνητρα».

.

Ανάλυση

Ο πρώτος που τοποθετήθηκε εναντίον της χρήσης των μετρητών χρημάτων ήταν ο διευθυντής της Deutsche Bank (πηγή) – της περισσότερο μοχλευμένης τράπεζας του πλανήτη, η οποία αποτελεί μία ωρολογιακή βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της Γερμανίας, της Ευρώπης και ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος (ανάλυση). Εύλογα λοιπόν υποψιάζεται κανείς πως ο σκοπός του δεν ήταν ηθικός – όπως, για παράδειγμα, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής ή του ξεπλύματος του μαύρου χρήματος.

Αμέσως μετά ακολούθησε η κυβέρνηση της Γερμανίας, ενώ λίγο αργότερα ο διοικητής της ΕΚΤ αναφέρθηκε στην κατάργηση του χαρτονομίσματος των 500 € (πηγή) – ένας άνθρωπος που υπηρετεί πιστά την καγκελάριο στα σχέδια της, όσον αφορά την απομύζηση, καθώς επίσης την κατάληψη και κατοχή της Ευρώπης, με οικονομικά όπλα.

Μερικές ημέρες μετά, ο πρώην υπουργός οικονομικών των Η.Π.Α., ο κ. Larry Summers, τάχθηκε υπέρ της «δολοφονίας» του 100δόλαρου (πηγή) – ενώ όλοι γνωρίζουν πως η υπερδύναμη προωθεί με όλες τις δυνάμεις της, την ίδρυση του οικονομικού ΝΑΤΟ.

Σύσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου (msc) 2016 : Το κατηγορώ της Ρωσίας

Dmitry Medvedev's speech at the panel discussion

"Οι αποτυχημένες προσπάθειες να καλλιεργηθούν τα δυτικά δημοκρατικά μοντέλα σε άγονες περιοχές, έχουν οδηγήσει στην καταστροφή ολόκληρων κρατών – μετατρέποντας τεράστιες εκτάσεις της γης σε εμπόλεμες, τρομοκρατικές ζώνες"

Αναδημοσιεύουμε από : analyst.gr

«Εύλογα υποθέτει κανείς πως ο στρατιωτικός πόλεμος ίσως θεωρηθεί αναγκαίος από πολλές χώρες, οπότε δεν θα αργήσει να ξεσπάσει – μία άποψη που ενισχύεται από το γεγονός ότι, ανέκαθεν οι νομισματικοί πόλεμοι κατέληγαν σε συμβατικούς. 

Επίσης από τις κρίσεις υπερχρέωσης, οι οποίες λύνονται είτε με ευρείες διαγραφές χρεών, είτε με συρράξεις. Εάν αυτός ο ενδεχόμενος πόλεμος θα ήταν ο τελευταίος στον πλανήτη, όπως είχε προφητεύσει ο Αϊνστάιν, δεν το γνωρίζει κανείς – αν και το τεκμηρίωσε με έναν πολύ λογικό τρόπο».

Ορισμένοι προειδοποιούσαν την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που άλλοι διαγκωνίζονταν στην προεδρική ή την αριστερή λίστα κατευθυνόμενης σταυροδότησης.

Ούτε τότε ούτε και τώρα δεν έχουμε ακούσει μια φωνή αυτοκριτικής από όσους συνέδεσαν την εκλογή τους στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ με την εμπιστοσύνη των μηχανισμών και όχι των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Ζητάμε εξηγήσεις. Δεν συγχωρούμε κανέναν και καμία που υπέκυψαν στην ισχύ των μηχανισμών και που στη νέα κατάσταση επαναλαμβάνουν τα ίδια καμώματα από κριτική, υποτίθεται, τώρα θέση στη διακυβέρνηση Τσίπρα.

Ορισμένοι, μίλησαν την ώρα που έπρεπε.

Ποιός είναι ο Μάριος Κρητικός;

Γενική Απεργία, 4 Φλεβάρη 2016 Βένιος Αγγελόπουλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ 23-24.5.2015

Η ελίτ ετοιμάζεται για πόλεμο

Ο τετραπλασιασμός των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στα ρωσικά σύνορα, τεκμηριώνει πως οι Η.Π.Α. κλιμακώνουν την αντιπαράθεση τους με τον V. Putin, ενώ προετοιμάζουν την εισβολή στη Συρία, από δύο πλευρές – η σύσκεψη του Μονάχου

«Εάν στη δεύτερη εποχή της παγκοσμιοποίησης, η οποία πλήττεται επί πλέον από την κρίση υπερχρέωσης της Δύσης, προστεθεί μία δεύτερη πετρελαϊκή κρίση, ενδεχομένως από το σχεδιαζόμενο πόλεμο στη Συρία, έχουμε την άποψη ότι θα τελειώσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως η πρώτη – απότομα, ξαφνικά, απρόβλεπτα, με έναν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο» (Από το άρθρο του Βασίλη Βιλιάρδου «Η Συρία, ο πόλεμος και το πετρέλαιο» ).

Άρθρο

Πηγή : analyst.gr

Στη σύσκεψη ασφαλείας του Μονάχου (ιστοσελίδα), από τις 12 έως τις 14 Φεβρουαρίου του 2016, θα συμμετέχουν ξανά εκπρόσωποι από πολλές χώρες – στρατιωτικοί, διπλωμάτες, στελέχη της βιομηχανίας εξοπλισμού, επιλεγμένοι δημοσιογράφοι κοκ. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων όσων λαμβάνουν μέρος, είναι η πολύ ισχυρή διατλαντική αφοσίωση τους – ενώ κυριαρχούν τα αμερικανικά ενδιαφέροντα.

Φυσικά προσκαλούνται επίσης εκπρόσωποι των επονομαζομένων «ενοχλητικών χωρών» – οι οποίοι αναλύουν τις απόψεις τους και δέχονται ερωτήσεις. Ο πραγματικός στόχος όμως αυτής της γιγαντιαίας εκδήλωσης είναι να συνειδητοποιήσει η διεθνής κοινή γνώμη ότι, η Δύση ενσαρκώνει το ρόλο του «Καλού» στον πλανήτη, ενώ είναι πανίσχυρη και ενωμένη – έτσι ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει το «Κακό» σε παγκόσμιο επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης της διενέργειας προληπτικών πολέμων.

Ο πομπώδης τίτλος της φετινής εκδήλωσης είναι χαρακτηριστικός: «Απέραντες κρίσεις, απερίσκεπτοι ενοχλητικοί, ανίσχυροι κηδεμόνες» (Boundless crises, reckless spoilers, helpless Guardians). Τεκμηριώνει δε πως η εποχή της μονοπολικής τάξης πραγμάτων τελειώνει, ενώ οι δυτικοί κηδεμόνες του πλανήτη δεν είναι σε θέση να σταματήσουν τη διαδικασία που θα δημιουργήσει περισσότερους πόλους – με αποτέλεσμα να περιοριστεί η παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης.

Η κυβέρνηση Τσίπρα τρέμει τους αγρότες. Όλοι στους δρόμους 12,13,14 Φλεβάρη στο πλευρό των αγροτών. Η φορο-ασφαλιστική επιδρομή δεν θα περάσει.

Παρασκευή 12.2.2016. Αγρότες από την Κρήτη μπροστά στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης

Η τρομοκρατία δεν θα περάσει

 

Συνεχής ενημέρωση από τις αγροτικές κινητοποιήσεις του τριημέρου 12,13,14 Φλεβάρη 2016

the press project

 

 Κόψτε μας στα δύο

Πηγή : στον Τοίχο

του Γιάννη Λαζάρου

 

Ας βάλουμε λίγο στην άκρη τις κομματικές υποκινήσεις που κρύβονται πίσω από την έξαρση των αγροτών. Αυτή την στιγμή μέχρι και το τελευταίο χαλικάκι της χώρας έχει καταλάβει ότι η κυβέρνηση πρέπει να περάσει τον μεγάλο σκόπελο, που λέγεται αγρότες,  γι’ αυτά που θα αρχίσουν να επιβάλλονται στην χώρα το πολύ σε έξι μήνες σε όλους μας ανεξαιρέτως. 

 

Οι αγρότες ήταν πάντα η τελευταία τάξη για όλους τους Έλληνες, ακόμα κι αν κυκλοφορούσαν με Καγιέν ή πήγαιναν στα μπουρδελομάγαζα της επαρχίας ξοδεύοντας χιλιάδες ευρώ κάθε βράδυ. Όσα λεφτά και να είχε ο αγρότης για όλους τους υπόλοιπους ήταν αυτό που ήθελαν να αποφύγουν ως χαρακτηρισμό. Ήταν ο κρίμα, ο αγράμματος, ο δεξιών πεποιθήσεων, το λαμογάκι, αυτός που μύριζε κοπριά και τυρί και που τα ελληνικά του έμοιαζαν με μουγκανητά παρά με γλώσσα. Ήταν αυτός που ένιωθε άβολα στην παρέα όταν η συζήτηση γυρνούσε στις οικονομικές αναλύσεις και στην κουλτούρα του νεοευρωπαϊσμού. 

Ζωή Κωνσταντοπούλου : Πώς και γιατί έγινα Πρόεδρος της Βουλής

Ένα ακόμη σημαντικό ντοκουμέντο για τη "φύση" της διακυβέρνησης Τσίπρα δημοσιεύει στις 9.2.2016 η Ζωή Κωνσταντοπούλου στο πρoσωπικό της site. Από πλευράς μας επιμένουμε στο ερώτημα προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου : Ποιός υπήρξε ο ρόλος του σκιώδους υπερπρωθυπουργού και διαρκούς αντιπροέδρου των δύο διαδοχικών κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, Γιάννη Δραγασάκη ;

Πώς και γιατί έγινα Πρόεδρος της Βουλής 

 

Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης (31/1/2016) και αναπόσπαστο τμήμα εκείνων που θεωρώ απαραίτητο να κατατεθούν δημόσια και υπεύθυνα για την ιστορική περίοδο Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου 2015, ως κομμάτι της ιστορίας.

Η πολιτική πρέπει να κινείται στο φως, ενώπιον των πολιτών, όχι στα σκοτάδια της διαπλοκής και των μηχανορραφιών. Είναι δεδομένο ότι η αλήθεια, η διαφάνεια και η δικαιοσύνη ενοχλούν και δυσκολεύουν τα σχέδια όσων επιθυμούν να αποφασίζουν για τους λαούς ερήμην τους και να πλουτίζουν και να ωφελούνται στην πλάτη τους.

Ένα χρόνο μετά την εκλογή μου στη θέση της Προέδρου της Βουλής (6/2/2015), από όπου υπηρέτησα με όλες μου τις δυνάμεις την εντολή που ο ελληνικός λαός έδωσε στις 25/1/2015 και ανατρέχοντας στα γεγονότα που οδήγησαν στην αποκρυστάλλωση της προδοσίας τον περασμένο Ιούλιο, αλλά και σε όσα ακολούθησαν και εξακολουθούν να εκτυλίσσονται, θεωρώ καίριας σημασίας την δημοσιοποίηση του τρόπου με τον οποίο μου προτάθηκε η Προεδρία της Βουλής, των λόγων για τους οποίους συμπεραίνω ότι μου προτάθηκε αυτή η θέση και των προβλημάτων που δημιούργησε η εκ μέρους μου άσκηση των καθηκόντων μου στην εκ μέρους του Α. Τσίπρα προμελετημένη, όπως αποδείχθηκε, καταστρατήγηση της λαϊκής ετυμηγορίας:

Ξεσηκωμός

ΕΙΝΑΙ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΗΛΙΘΙΕ

από την ταπεινωτική συνθηκολόγηση στον ξεσηκωμό

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η πραγματικότητα εκδικείται. Επτά μόνο μήνες μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ. απέναντι στον “φασισμό” της εποχής μας, εκπροσωπούμενο στην Ευρώπη από το Κουαρτέτο των Δανειστών (1), η ελληνική κοινωνία υποχρεώνεται να ξαναμπεί στον δρόμο της εξέγερσης, που εγκατέλειψε το 2012, για να ακολουθήσει τον ψεύτικο, όπως αποδείχθηκε, ήλιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το κάνει γιατί νοιώθει, βαθιά μέσα της, ότι είναι μόνο έτσι που μπορεί να επιβιώσει. 

‘Εκανα το “λάθος” τις προάλλες, να κυττάξω μια στιγμή στα μάτια τη γυναίκα που καθόταν στην είσοδο του μετρό, στον Ευαγγελισμό. Κι εκείνη, διακρίνοντας μια δίοδο μέσα στην απελπισία της, γύρισε και μούπε:

“Είναι έξη μέρες που με έβγαλαν από το σπίτι μου. Πως θα ζήσω;”. Ακόμα πιο φοβερό από αυτό που μούπε, ήταν όμως ο τρόμος στο βλέμμα της. 

Αναγκάστηκα να διηγηθώ αυτή τη σκηνή σε μια παρέα που τα κουτσοπίναμε, όταν με έπρηξαν με τους “κινδύνους της ρήξης”. “’Εχετε δίκηο”, τους είπα, “για τους κινδύνους της σύγκρουσης με τους δανειστές, αλλά με συγχωρείτε, εδώ μιλάει η τσέπη. Αυτή τη συζήτηση μπορούμε να την κάνουμε μόνο και μόνο γιατί έχουμε κάτι ακόμα. ‘Ολα όσα λέτε δεν έχουν κανένα νόημα γι’ αυτή τη γυναίκα”. Περίμενα να με κατσαδιάσουν, αλλά αυτοί έσκυψαν το κεφάλι ντροπιασμένοι και δεν είπαν τίποτα.

Το Λιμάνι Δεν Πωλείται

Τα πλάνα και οι φωτογραφίες είναι από τη διαδήλωση της Γενικής Απεργίας ενάντια στο προσχέδιο νόμου για το Ασφαλιστικό, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, 4 Φλεβάρη 2016. Τα υπόλοιπα είναι από την ... Ιστορία.

Γενική Απεργία. 4 Φλεβάρη 2016. Να αποσυρθεί το προσχέδιο νόμου για το Ασφαλιστικό.

Όταν έχεις δύο επιλογές . . . διάλεξε την τρίτη!

Ζωντανή ενημέρωση 

the press project 

Όταν έχεις δύο επιλογές . . . διάλεξε την τρίτη!

των Σίσσυ Πετράκου και Ηλία Σιούτα

Δημοσιευμένο εκείνη τη μακρινή 17/May/2015 στο barikat.gr

«Κι η Αμερική μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος»

 

Τζον Στάινμπεκ, Τα σταφύλια της οργής

 

Η υφαρπαγή της νεολαίας, της εργασίας και της δημιουργίας να σταματήσει εδώ

Μια χώρα διχασμένη, βαθιά μέσα σε ένα ακήρυχτο εμφύλιο πόλεμο που λέγεται Μνημόνιο, που τα αποτελέσματα του είναι ακόμα ενεργά. Από τη μία, τα εκατομμύρια ανέργων, εργαζόμενων φτωχών και απελπισμένων. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αυτής της χώρας και φυσικά η νεολαία της. Ειδικά η νεολαία της. Από την άλλη, οι νικητές του Μνημονίου και οι πατριάρχες του ελληνικού καπιταλισμού. Όλοι μαζί, σε μια υποχρεωτική και αφύσικη συγκατοίκηση, σε μια χώρα όπου βυθίζεται στην αδικία και στην αδιανόητη εκμετάλλευση των ζωνών υποτίμησης της εργασίας και της ζωής. Δυο διαφορετικοί κόσμοι “συνυπάρχουν” στην ίδια χώρα. Μόνο ο ένας όμως ξύνει τον πάτο του βαρελιού. Μόνο εμείς.

Τσίπρας: Το απόλυτο πιόνι του Ισραήλ*

Τσίπρας - Νεντανιάχου : Από την πρώτη επίσκεψη του Τσίπρα στο Ισραήλ, 25.11.2015

(*) Ο τίτλος του άρθρου, από το site του Άρη Χατζηστεφάνου info-war 

Αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια το πλήρες άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό UNFOLLOW 48 Τεύχος Δεκεμβρίου 2015

ΣΥΡΙΖΑ και Ισραήλ: 

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας φιλίας 

Ο Αλέξης Τσίπρας χρειάστηκε λιγότερο από ένα χρόνο για να ολοκληρώσει την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ακολούθησαν όλες οι διαδοχικές κυβερνήσεις για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε δορυφόρο του Ισραήλ.

 

Τσίπρας - Νεντανιάχου : Από τη δεύτερη επίσκεψη του Τσίπρα στο Ισραήλ, 24-25.1.2016  και εδώ

 

Στο τηλέφωνο, μια βαριά φωνή ρώτησε: «Διάβασες τις θέσεις της αντιπολίτευσης;» «Δεν είχα χρόνο και δεν είχα καμία διάθεση να χάσω το πρωινό μου για αυτό», απάντησε σαρκαστικά ο συνομιλητής του. «Κανένα σοβαρό κόμμα δεν μπορεί να δεχτεί την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ», ακούστηκε πάλι η βαριά φωνή που συνέχισε να κοσμεί με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τους αντιπάλους του: «Είναι αποκρουστικό […] είναι ντροπή, αυτές οι θέσεις είναι γραμμένες από ένα μάτσο ερασιτέχνες». «Πράγματι είναι πέρα για πέρα ανήθικο», συμπλήρωσε ο άνδρας στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.

Η συγκεκριμένη συνομιλία καταγράφηκε από τις υπηρεσίες ασφαλείας του Λευκού Οίκου στις 29 Ιουνίου του 1972. Η βαριά φωνή ανήκε στον εβραϊκής καταγωγής «μάγο της αμερικανικής διπλωματίας» Χένρι Κίσινγκερ, ενώ ο συνομιλητής, που συμφωνούσε σε κάθε κουβέντα του, ήταν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ρίτσαρντ Νίξον. Ακόμη και αυτοί οι δύο ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί, που έχουν κατηγορηθεί για το θάνατο εκατομμυρίων αμάχων σε ολόκληρο τον πλανήτη, γνώριζαν ότι υπάρχουν όρια στις απαιτήσεις του ισραηλινού κράτους. Όσο για τις κολακείες του Δημοκρατικού κόμματος προς το Τελ Αβίβ, τους προκαλούσαν ειλικρινή αηδία.

Πώς θα αντιδρούσαν άραγε οι δύο κορυφαίες φυσιογνωμίες της αμερικανικής διπλωματίας εάν μάθαιναν ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, που μέχρι πριν από μερικούς μήνες λάνσαρε την παλαιστινιακή μαντίλα ως απόλυτο σύμβολο του revolution chic, θα αναγνώριζε εμμέσως την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ; «Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντώ τις εξοχότητές σας», έγραψε ο Τσίπρας στο βιβλίο επισκεπτών του ισραηλινού προέδρου, κάνοντας ακόμη και παλαίμαχους έλληνες διπλωμάτες να χάσουν το χρώμα τους από αυτή την ένδειξη ολοκληρωτικής υποτέλειας στο ισραηλινό κράτος.

Ο λευκός άνδρας σε εκείνη την φωτογραφία

Οι φωτογραφίες κάποιες φορές εξαπατούν.
 

Πάρτε αυτή την εικόνα, για παράδειγμα. Διηγείται την χειρονομία ανταρσίας του Tommie Smith και του John Carlos την ημέρα της απονομής των 200 μέτρων στην Ολυμπιάδα του Μεξικού και με εξαπάτησε ένα σωρό φορές.

Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα "στον Τοίχο"

Την κοίταζα πάντα επικεντρώνοντας στους δυο μαύρους ανυπόδητους ανθρώπους, με το σκυμμένο κεφάλι και την γροθιά με μαύρο γάντι προς τον ουρανό, την ώρα που ακούγεται ο αμερικάνικος ύμνος. Μια χειρονομία συμβολική πολύ δυνατή, για να ζητήσουν την προστασία των δικαιωμάτων των αφροαμερικάνικων πληθυσμών σε μια περίοδο τραγωδιών, όπως ο θάνατος του Martin Luther King και του Bob Kennedy.

 

Είναι η φωτογραφία της ιστορικής χειρονομίας των δυο έγχρωμων ανδρών. Γι' αυτό και δεν παρατήρησα ποτέ καλά εκείνο τον άνδρα, λευκό σαν κι εμένα, ακίνητο στο δεύτερο σκαλοπάτι.

Τον θεώρησα μια τυχαία παρουσία, έναν κομπάρσο, κάτι σαν παρείσακτο. Αντίθετα, μέχρι που πίστεψα πως εκείνος ο τύπος – έπρεπε να είναι ένας αντιπαθητικός Εγγλέζος – αντιπροσώπευε, στην παγωμένη ακινησία του, την θέληση αντίστασης στην αλλαγή που ο Smith και ο Carlos επικαλούνταν με την σιωπηλή τους κραυγή.

Και όμως ξεγελάστηκα. Χάρη σε ένα παλιό άρθρο του Gianni Mura, σήμερα ανακάλυψα την αλήθεια: ο λευκός άνδρας στην φωτογραφία είναι, ίσως, ο πιο μεγάλος ήρωας που αναδύθηκε εκείνη τη νύχτα του 1968.

Ονομάζονταν Peter Norman, ήταν Αυστραλός και έφτασε στον τελικό των 200 μέτρων αφού έτρεξε ένα φανταστικό 20.22 στα ημιτελικά. Μόνο οι δυο Αμερικανοί Tommie “The Jet” Smith και John Carlos είχαν τρέξει καλύτερα: 20.14 ο πρώτος και 20.12 ο δεύτερος.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ποιος φοβάται την αλήθεια;

Αναδημοσιεύουμε από το site της Ζωής Κωνσταντοπούλου

Οι επίδοξοι πλαστογράφοι της ιστορίας δεν μιλούν για τα πραγματικά περιστατικά. Προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία γιατί γνωρίζουν την ευθύνη τους. Και προφασίζονται, όπως ο κ. Βούτσης, ότι «παρακαλούν να μην έχουν ενοχές μετά από ένα, δύο χρόνια», ενώ γνωρίζουν ότι συμπράττουν σε ένα προμελετημένο έγκλημα κατά του ελληνικού λαού. Γνωρίζουν την ενοχή τους, ανεξαρτήτως αν δεν έχουν ενοχές.


Διάβασα τη σημερινή συνέντευξη του νέου Προέδρου της Βουλής κ. Βούτση στην Καθημερινή. [1] Αντιπαρέρχομαι το ιταμό ύφος, την παραληρηματική διατύπωση, τον έκδηλο σεξισμό, την προχειρολογία, την ακατάσχετη λασπολογία, το έλλειμμα εαυτού, και μπαίνω στην ουσία:

Ο κ. Βούτσης προσπαθεί να θεωρητικοποιήσει την πολιτική υποκρισία, την πολιτική διπροσωπία, την πολιτική απάτη, την προδοσία του λαού και των συντρόφων, την ένδεια επιχειρημάτων του ιδίου και των συνεργών του και το πλήρες αδιέξοδο στο οποίο οι ίδιοι έχουν οδηγήσει τα πράγματα, με το εφεύρημα ότι υπάρχει δήθεν ένα «καθήκον σιωπής» εκείνων που έχουν υπηρετήσει σε θέσεις ευθύνης σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές. «Οφείλουμε να μην μιλάμε», λέει, και νομίζει ότι έτσι εύκολα ξεμπερδεύει με το καθήκον αληθείας, διαφάνειας, λογοδοσίας που η δημοκρατική κοινωνία διεκδικεί να υπηρετείται από τους εκπροσώπους της.

Ως άνθρωπος που πιστεύει βαθιά στην δημοκρατία, στην ισότητα και στη δικαιοσύνη, υποστηρίζω το εντελώς αντίθετο από τον ισχυρισμό Βούτση, που άτσαλα προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το ποδοπατημένο από τον ίδιο και τους λοιπούς παραχαράκτες της ιστορίας φύλλο συκής: οφείλουμε να μιλάμε και να λέμε την αλήθεια. Όχι μετά από δεκαετίες, ως μετά Χριστόν προφήτες. Αλλά την ώρα που γράφεται η Ιστορία. Αυτό το καθήκον αληθείας υπηρέτησα, υπηρετώ και θα υπηρετήσω, από κάθε θέση και με οποιοδήποτε κόστος. Γιατί η πολιτική έχει αξία και σημασία εάν παραμένεις αληθινός. Και χάνει την αξία της όταν μετατρέπεσαι σε κάλπικη δεκάρα (ή κάλπικο ευρώ), που σε παίζουν στα δάκτυλα οι εκπρόσωποι των πάσης φύσεως συμφερόντων.