Toυ Δημήτρη Μπελαντή
(Απόσμασμα από το κείμενο:
Αναδημοσιεύουμε από : ΕΟΣ
Το βασικό πράγμα που οφείλουμε να κάνουμε ως ΛΑΕ, εκτός από την άμεση
εμπλοκή μας στα αντιμνημονιακά και αντικαπιταλιστικά κινήματα, είναι το
να μην κλείσουμε εύκολα τον διάλογο για το τι έφταιξε, να μην μπούμε σε
μια εύκολη και αδιέξοδη λογική γρήγορης συγκρότησης, γρήγορης
συγκρότησης οργάνων, συνεδριακών διαδικασιών , καταστάσεων που παγιώνουν
και ηγεσίες αλλά και διλήμματα και κλείνουν την σκέψη μας. Η ήττα είναι
βαθειά και δεν επιλύεται χωρίς στέρεα υλικά, χωρίς προγραμματική
εμβάθυνση μαζί με τον λαό και την κοινωνία, χωρίς προσφυγή στην
ιδεολογία και την θεωρία μας, η οποία δεν είναι και δεν θα ξαναγίνει
αλώβητη από την ήττα και τον κίνδυνο βιολογικής εξαφάνισης. Ας πάμε στο
τι πρέπει να κάνουμε και να μην κάνουμε ειδικότερα :
- Πλήρες δημοκρατικό άνοιγμα, συγκρότηση στην βάση με βάση την άμεση δημοκρατία, την αυτοοργάνωση, την πρωτοβουλία και την διάθεση αντίστασης στο Μνημόνιο χωρίς πολλά ιδεολογικά προαπαιτούμενα. Συγκρότηση μαζικών και ανοιχτών οργανώσεων βάσης που δεν θα είναι απλώς ένα πεδίο λήψης αποφάσεων προκατασκευασμένων από τις συνιστώσες, πουδεν θα επικυρώνουν προηγούμενες συσκέψεις των κομμάτων-συνιστωσών. Επιτέλους, άνοιγμα σε μια πιο αντιεξουσιαστική αντίληψη για την αριστερή και κομμουνιστική πολιτική.
- Θεμελίωση σε διάλογο με τις κοινωνικές δυνάμεις ενός προγράμματος ρήξης με την ευρωζώνη, την ΕΕ και τελικά με την καπιταλιστική/ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Θεμελίωση με δημοκρατικό διάλογο αλλά και με οικονομοτεχνικές γνώσεις της ρήξης με την ευρωζώνη και τέλος στην διστακτική γραμμή, η οποία μας κρατά σε έναν ομφάλιο λώρο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Διεύρυνση και όχι συρρίκνωση της πολιτικής απόστασης από τον ΣΥΡΙΖΑ, κατανόηση της ανάγκης για εξωκοινοβουλευτική κοινωνική και πολιτική παρέμβαση μακράς διάρκειας.
- Συνδικαλιστική και κινηματική συγκρότηση σε αντικυβερνητική και αντιμνημονιακή κατεύθυνση. Μετωπικές συνεργασίες χωρίς προαπαιτούμενα με δυνάμεις και αγωνιστές/τριες που θέλουν να αγωνιστούν από τα αριστερά κατά της κυβέρνησης και με σκοπό την κοινωνική αποσταθεροποίησή της.
- Να ξανασκεφτούμε σοβαρά την επιλογή Μέτωπο ή πλουραλιστικός-πολυτασικός δημοκρατικός φορέας μαρξιστικής και σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής ανασυγκρότησης με μίνιμουμ κοινό ιδεολογικό πλαίσιο χωρίς κανένα δογματισμό. Ούτε ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ ούτε η Ανταρσύα πέτυχαν σε αυτόν τον τομέα. Το Μέτωπο είναι μια υπόθεση περισσότερων και σχετικά ισοδυνάμων οργανώσεων με δική τους εσωτερική δημοκρατική λειτουργία ή είναι απλώς το Κόμμα και οι σύμμαχοί του (κατά το πρότυπο του ΚΚΕ κατά την δεκαετία του 1980).Το Μέτωπο ως πραγματικότητα δεν υπάρχει σήμερα και πάντως δεν πρέπει να βιωθεί ως Μέτωπο η απλή σύγκλιση των ηγεσιών των χωριστών πολιτικοοργανωτικών δικτύων και κάποιων προσωπικοτήτων, γιατί αυτό κρατά ένα μεγάλο μέρος αγωνιστών/τριών εκτός του νυμφώνος της συναπόφασης. Επίσης, το Μέτωπο απολύτως χωριστών πολιτικοιδεολογικών φορέων και αδυνατίζει την κοινή ιδεολογική συγκρότηση αλλά και καλλιεργεί την εσφαλμένη πεποίθηση ότι τα μαρξιστικά ρεύματα που υπάρχουν κατέχουν όντως αναμφισβήτητες και αναντίρρητες αλήθειες και δεν επιθυμούν να συνθέσουν τα θετικά και να απορρίψουν τα αρνητικά της ιδιαίτερης διαδρομής. Δεν είμαστε σε αυτό το σημείο- αυτό που τώρα και στο εξής χρειαζόμαστε είναι η σύνθεση πολυετών εμπειριών και όχι η έμφαση στην κεκτημένη «ταυτότητα» και την κεκτημένη «διαφορά». Αυτή η διαδικασία είναι δύσκολη και μακροχρόνια αλλά δεν υπάρχει κανείς λόγος να μην ανοίξει από τώρα πέρα από το γραφειοκρατικό προνόμιο και το παπικό αλάθητο. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και για να μην ακουσθούν άσκοπες αντιρρήσεις, δεν προτείνω την διάλυση των συνιστωσών ως ιδεολογικών και πολιτικών τάσεων αλλά ως αναστολή διαφορετικών πολιτικοοργανωτικών δικτύων, κάτι που νομίζω ότι δεν μας αντιστοιχεί. Επίσης, προτείνω τον σχηματισμό ενός ενιαίου πολιτικοοργανωτικού δικτύου χωρίς προνόμια και χωρίς αποκλεισμούς.
- Τέλος πια με τις προσωποκεντρικές συγκροτήσεις. Μπορεί να υπάρξει μια συλλογική ηγεσία με πολλαπλή έκφραση προς τα έξω και με έντονο το στοιχείο του πειραματισμού σε αυτό το επίπεδο. Επίσης, ενίσχυση μιας αντιεξουσιαστικής και αντιηγετικής πολιτικής κουλτούρας με έμφαση στις περιορισμένες θητείες στα κομματικά όργανα και στην τυχόν κοινοβουλευτική τυχόν εκπροσώπηση και με αξιολόγηση των θεσμών της χρονικής εναλλαγής και της δυνατότητας ανακλητότητας. Επίσης, αποδυνάμωση του θεσμού των επαγγελματικών στελεχών στον αναγκαίο ελάχιστο βαθμό. Η κοινωνία, όπου ζούμε, παρά την επιλογή της να στηρίξει τον Ηγέτη, μπορεί να επανεκπαιδευθεί αλλοιώς, κατά των λατρειών της παραδεδομένης ηγεσίας και υπέρ νέων φυσικών ηγεσιών και πρωτοπορειών . Πιο αμεσοδημοκρατικά και πιο αντιεξουσιαστικά. Αρκεί εμείς ως φορείς του «άλλου δρόμου» να της δώσουμε το καλό παράδειγμα.
- Πλήρες δημοκρατικό άνοιγμα, συγκρότηση στην βάση με βάση την άμεση δημοκρατία, την αυτοοργάνωση, την πρωτοβουλία και την διάθεση αντίστασης στο Μνημόνιο χωρίς πολλά ιδεολογικά προαπαιτούμενα. Συγκρότηση μαζικών και ανοιχτών οργανώσεων βάσης που δεν θα είναι απλώς ένα πεδίο λήψης αποφάσεων προκατασκευασμένων από τις συνιστώσες, πουδεν θα επικυρώνουν προηγούμενες συσκέψεις των κομμάτων-συνιστωσών. Επιτέλους, άνοιγμα σε μια πιο αντιεξουσιαστική αντίληψη για την αριστερή και κομμουνιστική πολιτική.
- Θεμελίωση σε διάλογο με τις κοινωνικές δυνάμεις ενός προγράμματος ρήξης με την ευρωζώνη, την ΕΕ και τελικά με την καπιταλιστική/ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Θεμελίωση με δημοκρατικό διάλογο αλλά και με οικονομοτεχνικές γνώσεις της ρήξης με την ευρωζώνη και τέλος στην διστακτική γραμμή, η οποία μας κρατά σε έναν ομφάλιο λώρο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Διεύρυνση και όχι συρρίκνωση της πολιτικής απόστασης από τον ΣΥΡΙΖΑ, κατανόηση της ανάγκης για εξωκοινοβουλευτική κοινωνική και πολιτική παρέμβαση μακράς διάρκειας.
- Συνδικαλιστική και κινηματική συγκρότηση σε αντικυβερνητική και αντιμνημονιακή κατεύθυνση. Μετωπικές συνεργασίες χωρίς προαπαιτούμενα με δυνάμεις και αγωνιστές/τριες που θέλουν να αγωνιστούν από τα αριστερά κατά της κυβέρνησης και με σκοπό την κοινωνική αποσταθεροποίησή της.
- Να ξανασκεφτούμε σοβαρά την επιλογή Μέτωπο ή πλουραλιστικός-πολυτασικός δημοκρατικός φορέας μαρξιστικής και σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής ανασυγκρότησης με μίνιμουμ κοινό ιδεολογικό πλαίσιο χωρίς κανένα δογματισμό. Ούτε ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ ούτε η Ανταρσύα πέτυχαν σε αυτόν τον τομέα. Το Μέτωπο είναι μια υπόθεση περισσότερων και σχετικά ισοδυνάμων οργανώσεων με δική τους εσωτερική δημοκρατική λειτουργία ή είναι απλώς το Κόμμα και οι σύμμαχοί του (κατά το πρότυπο του ΚΚΕ κατά την δεκαετία του 1980).Το Μέτωπο ως πραγματικότητα δεν υπάρχει σήμερα και πάντως δεν πρέπει να βιωθεί ως Μέτωπο η απλή σύγκλιση των ηγεσιών των χωριστών πολιτικοοργανωτικών δικτύων και κάποιων προσωπικοτήτων, γιατί αυτό κρατά ένα μεγάλο μέρος αγωνιστών/τριών εκτός του νυμφώνος της συναπόφασης. Επίσης, το Μέτωπο απολύτως χωριστών πολιτικοιδεολογικών φορέων και αδυνατίζει την κοινή ιδεολογική συγκρότηση αλλά και καλλιεργεί την εσφαλμένη πεποίθηση ότι τα μαρξιστικά ρεύματα που υπάρχουν κατέχουν όντως αναμφισβήτητες και αναντίρρητες αλήθειες και δεν επιθυμούν να συνθέσουν τα θετικά και να απορρίψουν τα αρνητικά της ιδιαίτερης διαδρομής. Δεν είμαστε σε αυτό το σημείο- αυτό που τώρα και στο εξής χρειαζόμαστε είναι η σύνθεση πολυετών εμπειριών και όχι η έμφαση στην κεκτημένη «ταυτότητα» και την κεκτημένη «διαφορά». Αυτή η διαδικασία είναι δύσκολη και μακροχρόνια αλλά δεν υπάρχει κανείς λόγος να μην ανοίξει από τώρα πέρα από το γραφειοκρατικό προνόμιο και το παπικό αλάθητο. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και για να μην ακουσθούν άσκοπες αντιρρήσεις, δεν προτείνω την διάλυση των συνιστωσών ως ιδεολογικών και πολιτικών τάσεων αλλά ως αναστολή διαφορετικών πολιτικοοργανωτικών δικτύων, κάτι που νομίζω ότι δεν μας αντιστοιχεί. Επίσης, προτείνω τον σχηματισμό ενός ενιαίου πολιτικοοργανωτικού δικτύου χωρίς προνόμια και χωρίς αποκλεισμούς.
- Τέλος πια με τις προσωποκεντρικές συγκροτήσεις. Μπορεί να υπάρξει μια συλλογική ηγεσία με πολλαπλή έκφραση προς τα έξω και με έντονο το στοιχείο του πειραματισμού σε αυτό το επίπεδο. Επίσης, ενίσχυση μιας αντιεξουσιαστικής και αντιηγετικής πολιτικής κουλτούρας με έμφαση στις περιορισμένες θητείες στα κομματικά όργανα και στην τυχόν κοινοβουλευτική τυχόν εκπροσώπηση και με αξιολόγηση των θεσμών της χρονικής εναλλαγής και της δυνατότητας ανακλητότητας. Επίσης, αποδυνάμωση του θεσμού των επαγγελματικών στελεχών στον αναγκαίο ελάχιστο βαθμό. Η κοινωνία, όπου ζούμε, παρά την επιλογή της να στηρίξει τον Ηγέτη, μπορεί να επανεκπαιδευθεί αλλοιώς, κατά των λατρειών της παραδεδομένης ηγεσίας και υπέρ νέων φυσικών ηγεσιών και πρωτοπορειών . Πιο αμεσοδημοκρατικά και πιο αντιεξουσιαστικά. Αρκεί εμείς ως φορείς του «άλλου δρόμου» να της δώσουμε το καλό παράδειγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου