Πηγή : info-war
του Άρη Χατζηστεφάνου
Οι απόπειρες ανατροπής κυβερνήσεων στη μεταπολεμική Ευρώπη ήταν
πολλές και τις περισσότερες φορές δεν απαιτούσαν άρματα μάχης και
στρατιώτες στους δρόμους. Μερικοί ολιγάρχες των media και ένας
«συνεργάσιμος» κεντρικός τραπεζίτης ήταν συνήθως αρκετοί.
Μην υποτιμάτε πόσο αδίστακτα είναι τα ηγετικά στελέχη της Ε.Ε.
Ταρίκ Αλί
Μην υποτιμάτε πού μπορεί να φτάσει ένας λαός όταν αισθανθεί ταπεινωμένος
Αλέξης Τσίπρας
Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την αποκάλυψη ότι η CIA ήδη
από το 1948 (έναν χρόνο μετά την ίδρυσή της) παρενέβαινε στις
βουλευτικές εκλογές της Ιταλίας χρηματοδοτώντας τα κόμματα του Κέντρου
και της Δεξιάς, ενώ άφηνε να διαρρέουν στον Τύπο συκοφαντίες για το
Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας. Την περίοδο αμέσως μετά το τέλος του B'
Παγκοσμίου Πολέμου η αμερικανική εμπλοκή για την επιβολή φιλοδυτικών
κυβερνήσεων ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στο πολιτικό σκηνικό της
Ευρώπης.
Το σχέδιο Μάρσαλ, εκτός απ’ το να λειτουργεί σαν μηχανισμός
αναδιανομής εισοδήματος από τους Αμερικανούς φορολογουμένους προς τις
κατασκευαστικές εταιρείες των ΗΠΑ που αναλάμβαναν την ανοικοδόμηση της
ισοπεδωμένης Ευρώπης, χρησιμοποιούνταν και σαν εργαλείο για την επιβολή
του αμερικανικού μοντέλου του καπιταλισμού αλλά και τον αποκλεισμό των
αριστερών κομμάτων που είχαν γιγαντωθεί χάρη στην ηρωική τους αντίσταση
στη ναζιστική κατοχή.
Οι ευρωπαϊκές οικονομικές ελίτ θα χρειάζονταν δεκαετίες μετά τον
πόλεμο για να αρχίσουν να χρησιμοποιούν την τεχνογνωσία των ΗΠΑ σε ό,τι
αφορά την ανατροπή κυβερνήσεων και την επιβολή άλλων, φιλικών προς
αυτές, στην Ευρώπη. Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, όμως, ιδιαίτερα
μετά την κρίση του 2007-2008 αποδεικνύουν ότι έμαθαν αρκετά καλά το
μάθημά τους.