Η "κρίση" είναι πόλεμος. Να βγούμε από το λήθαργο.

Οι μέρες που έρχονται και οι πολιτικές(;) μάχες που δίνονται και θα δοθούν θα είναι για το λαό μας και το μέλλον του τόσο καθοριστικές όσο θα ήταν η έκβαση ενός κυριολεκτικού πολέμου.

Η νοθρότητα ωστόσο με την οποία η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει την επίθεση που δέχεται από το πολεμικό σχέδιο "κρίση" και η παραίτηση που επιδεικνύει στην προδιαγεγραμμένη μοίρα του αφανισμού της δεν τη χωράει το μυαλό μας, τουλάχιστον όσων από μας υπερασπιζόμαστε τον ανθρώπινο πολιτισμό σαν μια συλλογική κατάκτηση της ανθρωπότητας με στόχο την επιβίωση και την ευημερία της.

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου βρίσκονται εκτός του ανθρώπινου πολιτισμού.

Είναι εχθρικές προς την συλλογική ύπαρξη της ανθρωπότητας, πράγμα που σημαίνει εχθρικές ως προς την ύπαρξη της ανθρωπότητας συνολικά. 

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν διστάζουν να εκμεταλλεύονται, να βασανίζουν, να κλέβουν να δολοφονούν, να αφανίζουν όσους δεν έχουν τα μέσα να αντισταθούν.

Οι εχθροί της ανθρωπότητας μας έχουν δείξει το πρόσωπό τους.

Γιατί δεν το βλέπουμε ενώ μας το σπρώχνουν μπρός στα μάτια μας;    

Γιατί δεν είμαστε σε θέση να τους στείλουμε στο διάολο;

Διαλέγουμε λίγες σκέψεις από τον ψυχίατρο, ψυχαναλυτή Νίκο Σιδέρη και την παρουσίαση του πρόσφατου βιβλίου του «Το κατά Διαβόλου Ευαγγέλιο» που κυκλοφόρησε από το «Μεταίχμιο»: μια «πολιτική ψυχολογία της κρίσης», στην οποία αναδεικνύει τον παραλογισμό του κυρίαρχου πολιτικο-μιντιακού λόγου, εξετάζει τις νοσηρές του επιπτώσεις στην ψυχή και το μυαλό μας, και προτείνει αντίδοτα ικανά να δώσουν τέλος στο παρατεταμένο «πένθιμο μούδιασμα» που δίνει γύρω μας τον τόνο, στρέφοντάς μας προς έναν «δημοκρατικό ανθρωπισμό».

 

Το σημερινό μοντέλο πολιτικής λειτουργίας στην Ελλάδα εμφανίζει ανησυχητικές αναλογίες μ' εκείνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ισχυρίζεται ο Σιδέρης, στο μέτρο που οι κυβερνώντες καλλιεργούν και εμπεδώνουν στην κοινωνία νοοτροπίες υποταγής.

Ευνουχισμένη σκέψη
 

Ο λόγος τους, σ' όλη τη διάρκεια της κρίσης, «δεν αντιστοιχεί ούτε στην πραγματικότητα ούτε στην αλήθεια» επιμένει, φέρνοντας ως κορυφαίο παράδειγμα την επιχειρηματολογία του Γιάννη Στουρνάρα για την εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης, όπου μείζον ζητούμενο ήταν η πάταξη της φοροδιαφυγής, κι ας καταδικάζονταν οι πιο αδύναμοι στην παγωνιά. Τι μας κρατάει, όμως, εγκλωβισμένους σ' αυτή τη μνημονιακή ρητορική; Γιατί η τακτική του διαίρει και βασίλευε και των αλλεπάλληλων εκβιαστικών διλημμάτων πιάνει τόπο μέσα μας; Επειδή η κριτική μας αντίληψη είναι ευνουχισμένη, απαντά ο Σιδέρης, επειδή η σκέψη μας έχει μπλοκαριστεί. Εξ ου και ο κίνδυνος να μετατραπεί η χώρα μας «σε αποικία μίσους, σε αρένα ανθρωποφαγίας».

Οπως επισημαίνει ο ίδιος στο «Κατά Διαβόλου Ευαγγέλιο», η κατάρρευση της ηδονικής μυθοπλασίας ότι καταργήθηκαν τα ταξικά χάσματα, συμπαρέσυρε κι όλες τις εύκολες και ευχάριστες αυταπάτες που τη συνόδευαν τον προηγούμενο καιρό. Αποτέλεσμα, η ακόμα μεγαλύτερη διεύρυνση του «κενού ψυχής» που είχε ήδη δημιουργηθεί από το γενικευμένο εκμαυλισμό μέσω των πελατειακών κομματικών σχέσεων, την αποκοπή από την παραγωγική εργασία, τον καταναλωτικό ναρκισσισμό και τις επιταγές του λάιφ στάιλ, την κυριαρχία του «εκσυγχρονιστικού» ιδεολογήματος ότι πολιτική ίσον διαχείριση. Εκείνο, ωστόσο, που πάνω απ' όλα αρνείται να συλλάβει ο ανθρώπινος νους στις μέρες μας, εκείνο που δυσκολεύονται ν' αποδεχτούν ακόμη κι εκείνοι που έχουν εξοντωθεί οικονομικά, «είναι η ιδέα πως η κρίση είναι πόλεμος».

Ο Νίκος Σιδέρης δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα: «Ανατρέχοντας κανείς στα Απαντα του Κωνσταντίνου Καραμανλή», λέει, «θα διαπιστώσει πως κι εκείνος ορίζει την πολιτική ως πόλεμο, ψυχολογικό πόλεμο, στον οποίο επικρατεί όποιος δημιουργήσει πεποίθηση και φόβο! Σίγουρα είναι δύσκολο ν' αποδεχτείς ότι ζεις σ' εμπόλεμη κατάσταση όταν οι βόμβες πλήττουν ξένες, μακρινές χώρες, αλλά η πολιτική που υπαγορεύεται από τους ισχυρούς και εφαρμόζεται στην Ελλάδα σήμερα, έχει σαφή γνωρίσματα οικονομικού πολέμου. 

Κι όπως σε κάθε πόλεμο, στόχος είναι η επικράτηση μέσω καταστροφής του αντιπάλου, με πρόβλεψη και για αποδεκτές δικές σου απώλειες»... Ετσι εξηγεί ο ίδιος στο βιβλίο του τη στοχοποίηση και διαπόμπευση όποιου προβάλλει αντίσταση στις κυβερνητικές αποφάσεις, καθώς λογαριάζεται «ως εσωτερικός εχθρός» που πρέπει ν' αναχαιτιστεί. Οπως και να 'χει, για τον γνωστό ψυχίαστρο, οι μαύρες τρύπες που μεγαλώνουν μέσα μας όσο αρνούμαστε την πραγματικότητα, σε συνδυασμό με την απαξίωση του πολιτικού προσωπικού και τον πολλαπλασιαμό των θεσμών-μαϊμού, «αλληλοτροφοδούνται σε μια αβυσσαλέα σπείρα, που καθιστά επισφαλή κάθε προσπάθεια αναχαίτισης του κακού».

Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα των ψυχικών απορρυθμίσεων που συντελέστηκαν επί «ευημερίας», είναι για τον Σιδέρη η διόγκωση της απολιτικής στάσης των νέων κυρίως, καθιστώντας τους τελευταίους ακόμα πιο «ξαρμάτωτους» μπροστά στις αυξημένες απαιτήσεις για πολιτικό στοχασμό. «Σε κάποιον όπως εγώ, που γαλουχήθηκε με την ιδέα ότι αν στα είκοσί σου δεν είσαι κομμουνιστής είσαι χαμένος, με την έννοια ότι όσο είσαι νέος οφείλεις να έχεις κοινωνικές ανησυχίες και να ενδιαφέρεσαι για το κοινό καλό, αυτό το φαινόμενο φαντάζει ακόμα πιο θλιβερό», ομολογεί.

Πηγή: enet.gr