ΔΕΗ και αριστερά: όχι άλλη νομιμότητα

 

του Θέμη Τζήμα

Πηγή: tvxs.gr 

Το δικαστικό σώμα και στην περίπτωση της ΔΕΗ υπηρέτησε με απόλυτη προσήλωση,  αυτό που έχει ταχθεί να υπηρετεί ιδίως σε καιρούς κρίσης: την αστική νομιμότητα δηλαδή τα συμφέροντα της (μεγαλό-)αστικής τάξης. Της ολιγαρχίας του κεφαλαίου και του συστήματος εξουσίας που συναρθρώνεται γύρω από αυτήν.

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναφερθεί κανείς στη διακριτή μεταχείριση που επιφυλάσσουν οι δικαστές μόνο για τους εαυτούς τους, ακόμα και κατά παράβαση του συντάγματος που απαγορεύει τις απεργίες τους και που τις βαφτίζουν με άλλο όνομα για να τις νομιμοποιούν. Πέρα από το “κακόγουστο” της υπόθεσης πρόκειται για ευεξήγητες συμπεριφορές: στον καπιταλισμό, το σύστημα εξουσίας σε όποια του εκδοχή βιώνει τις εσωτερικές του αντιθέσεις, χωρίς αυτές τις περισσότερες φορές να σηματοδοτούν μια γενικευμένη εσωτερική του σύγκρουση και ξεχαρβάλωμα. Διακανονίζει τις αντιθέσεις του και προχωρά εναντίον του κατεξοχήν αντιπάλου, των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων εν γένει.

Ήταν βέβαιο λοιπόν ότι ο σκληρός κρατικός πυρήνας θα προχωρούσε σε άμεση καταστολή κάθε κινητοποίησης σε μια τόσο μεγάλη υπόθεση, όπως η ισοπέδωση και το ξεπούλημα της ΔΕΗ. Υπόθεση εξαιρετικής σημασίας αυτή καθ' εαυτή αλλά και με ιδιαίτερο βάρος σε ό,τι αφορά το προηγούμενο που δημιουργεί προς την κατεύθυνση της γενικής εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.

Αυτή η εξόφθαλμα ταξική αντιπαράθεση που διεξάγεται με όπλο την -αστική- νομιμότητα και που εκτυλίσσεται στο πεδίο των μνημονιακών δεσμεύσεων, στην πραγματικότητα αποτελεί άλλο ένα κομβικό γεγονός στο μετασχηματισμό του καπιταλιστικού μοντέλου της χώρας ούτως ώστε να υπηρετεί ευχερέστερα την ολιγαρχία του κεφαλαίου και τον ξένο παράγοντα.

Θέτει δε, την αριστερά ενώπιον των ανοησιών της- τονίζω ότι χρησιμοποιώ τον όρο ανοησία με την έννοια της απερισκεψίας- και των ανεπαρκειών της.

Η ανοησία- ήτοι απερισκεψία- έχει να κάνει με το περιβόητο “θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα”. Η φράση αυτή που όχι τυχαία εκστομίστηκε από αριστερούς πολιτικούς κάποια χρόνια μετά την ήττα του εμφυλίου πολέμου αρμόζει μόνο σε αριστερά της ήττας- χρησιμοποιώ τον όρο αριστερά σχηματικά και χωρίς να τον εμπιστεύομαι ιδιαίτερα ως προς την αναλυτική του επάρκεια.

Η αριστερά για να είναι αριστερά, δηλαδή για να πρεσβεύει την ανάγκη και τη δυνατότητα ενός άλλου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου δεν μπορεί παρά να βρίσκεται κατ' αρχήν και εν γένει απέναντι στην αστική νομιμότητα. Οφείλει να εκφράζει μια αντί- νομιμότητα ως προς την κυρίαρχη νομιμότητα. Την αστική νομιμότητα δεν μπορεί παρά να τη βλέπει ως ένα πρόσκαιρο πεδίο πάλης εντός του οποίου φιλοδοξεί να πετύχει τις μεγαλύτερες δυνατές νίκες για το κοινωνικό- ταξικό της μπλοκ, χωρίς ωστόσο να προσχωρεί σε αυτήν.

Με άλλα λόγια και πολύ πρακτικά, η αριστερά οφείλει να δείχνει μηδενική υπακοή σε δικαστικές αποφάσεις, σε διοικητικές πρακτικές- επιστρατεύσεις κλπ- αλλά και σε νόμους- πχ και εν προκειμένω ξεπούλημα της ΔΕΗ- που είναι ολότελα αντί- εργατικές/οί και αντί- λαϊκές/ οί. Σε αποφάσεις κάθε είδους που υπονομεύουν τη λαϊκή κυριαρχία και που ενισχύουν το πλαίσιο νέο- αποικιακής εξάρτησης.

Η συνειδοτοποίηση αυτού του γεγονότος θα θέσει την αριστερά ενώπιον των ιστορικών της καθηκόντων, που- πολύ απλουστευτικά- συμπυκνώνονται στη συνειδητοποίηση από την ίδια και στη ζύμωση μέσα στις μάζες του γεγονότος ότι τα μνημόνια δεν είναι κάποιες συμφωνίες που “σκίζονται” με ένα νόμο. Αλλά ότι αντιθέτα συνιστούν το κυρίαρχο μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής δόμησης, που φυσικά παράγει και τη δική του, νέα εκδοχή αστικής νομιμότητας,η οποία εδράζεται σε ένα άλλης ποιότητας αυταρχικό σύστημα εξουσίας.

Η προσχώρηση σε αυτή τη νομιμότητα σημαίνει εν τέλει προσχώρηση και στο ίδιο το μοντέλο. Γι' αυτό τόσο σήμερα ως αντιπολίτευση αλλά και αύριο ως κυβέρνηση, η αριστερά αν θέλει να μην ενσωματωθεί με καταστροφικές για το λαό συνέπειες στο σύστημα εξουσίας οφείλει να ξεκαθαρίσει ότι θα τους ταράξει στην αντί- νομιμότητα.

Αν η αριστερά ξεκινήσει μια τέτοια δράση και συζήτηση θα ξεπεράσει την πολιτική της (καθ-)υστέρηση που ζωγραφίζεται ανάγλυφα στις παρωχημένες συζητήσεις περί συνεργασιών όπου ο καιροσκοπισμός συγκρούεται με το αδιέξοδο. Θα θέσει επιτέλους το κατεξοχήν ζήτημα στρατηγικής: ποιό μοντέλο στοχάζεται και επιδιώκει για τη χώρα και το λαό.

Επιπλέον όμως η νομιμότητα των δικαστηρίων μας και η ταχύτητα του κρατικού μηχανισμού θέτουν την αριστερά και ενώπιον των ανεπαρκειών της. Η μόνη άμεση απάντηση στην επιστράτευση- ως πρώτο βήμα- θα ήταν η γενική απεργία διαρκείας. Δηλαδή να σηκώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός το γάντι και να ρίξουν την κυβέρνηση.

Κάτι τέτοιο όμως θα προϋπέθετε δουλειά στο εργατικό κίνημα και στην κοινωνική βάση. Θα απαιτούσε ένα πραγματικό παλλαϊκό κίνημα, που όπως διάφοροι επισημάναμε δεν οικοδομείται λίγες ημέρες πριν την ψήφιση ενός νόμου και με μαζώξεις βουλευτών. Απαιτεί τη σύνδεση του άμεσου διακυβεύματος με το μακροπρόθεσμο, δηλαδή μια πραγματικά ριζοσπαστική- επαναστατική θα μπορούσαμε να πούμε- στρατηγική που να είναι κτήμα του λαού και αποτέλεσμα της δικής του συμμετοχής.

Το παλλαϊκό κίνημα απαιτεί με άλλα λόγια η αριστερά να σηκώσει το γάντι του πολιτικού και κοινωνικού αγώνα. Να καλύψει το κενό που λόγω της κρίσης αφήνει η κυρίαρχη αστική θεωρία και οι πολιτικές της δυνάμεις. Να πράξει κατ' αναλογία εκείνο που το ΕΑΜ έπραξε επί κατοχής όταν συνέδεσε τη σίτιση του πληθυσμού στις πόλεις και τον εθνικό- απελευθερωτικό αγώνα με τη λαοκρατία ως πολιτικό και κοινωνικό αίτημα, στη βάση μιας στρατηγικού χαρακτήρα λαϊκής ενότητας.

Μέσα από μια τέτοια δουλειά θα μπορούσαν εκτεταμένα στρώματα να αντιληφθούν γιατί ο αγώνας για δημόσια ΔΕΗ δεν είναι αγώνας ούτε μόνο των, ούτε αποκλειστικά για τους συνδικαλιστές αλλά παλλαϊκός αγώνας άμεσα συνδεδεμένος με κάθε άλλη εκδοχή μνημονιακής πολιτικής που πλήττει σχεδόν το σύνολο του λαού.

Όπως και να έχει η υπόθεση της ΔΕΗ απαιτεί αγώνα αλλά και συνειδητοποίση. Αγώνα τώρα και υπό δυσμενείς συνθήκες αλλά και σε βάθος χρόνου. Και ο αγώνας επαφίεται έστω σε αυτά τα συνδικάτα που έχουμε, που στη ΔΕΗ διακυβεύουν την ελάχιστη, εναπομείνασα αξιοπιστία τους. Συνειδητοποίηση όσων δυνάμεων αισθάνονται την ανάγκη κοινωνικής αλλαγής και απελευθέρωσης και κατανοούν ότι εύκολες και συστημικές “λύσεις” δεν υπάρχουν για την αριστερά.