«Όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό, καλά θα κάνει να σωπαίνει και για το φασισμό»
(Μαξ Χορκχάιμερ)
« Περιληπτικά, η θέση του φασισμού απέναντι στο Κράτος είναι η εξής: αγώνας ενάντια στο οικονομικό-μονοπωλιακό Κράτος, ένας αγώνας πρώτιστης σημασίας για την ανάπτυξη των δυνάμεων του έθνους. Επιστροφή του Κράτους στις πολιτικές-δικαστικές του λειτουργίες, οι οποίες είναι οι απαραίτητες. Με άλλα λόγια: ενδυνάμωση του πολιτικού Κράτους, αποδόμηση του οικονομικού Κράτους. »
(Μπενίτο Μουσολίνι. Άρθρο στην εφημερίδα «Il Popolo d’Italia»,αρ. 6, 7\1\1921.)
« Ο φασισμός δεν έγινε καθεστώς στην Ιταλία, τη Γερμανία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, από μόνος του. Ούτε ένα αυταρχικό καθεστώς δεν υπήρξε εξαιτίας απλώς ενός κόμματος ή μιας μεμονωμένης οργάνωσης. Ο Μουσολίνι υποστηρίχθηκε από την ιταλική βιομηχανική μεσαία τάξη, το καθεστώς του Φράνκο μπόρεσε να νικήσει στον πόλεμο όχι μόνο χάρη στον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, αλλά και χάρη στους ισπανούς αγρότες· και το ίδιο ισχύει και για την Πορτογαλία του Σαλαζάρ. Μιλάμε για έναν ιστορικό συνασπισμό (bloccostorico) όπως θα έλεγε ο Γκράμσι. Σήμερα, διεθνή νεοφασιστικά κινήματα βρίσκονται ξανά σε άνθηση. Μπορούν να γίνουν, ξανά, χρήσιμα στα αστικά συμφέροντα; Ή μήπως το «καθήκον»/η «υποχρέωση» καταστροφής των δημοκρατικών δικαιωμάτων θα ανατεθεί, αντίθετα, στα χέρια των τεχνοκρατών, όπως συμβαίνει μέχρι στιγμής σε όλη την Ευρώπη; »
(Απόσπασμα από το άρθρο του Matteo Albanese στα "ΕΝΘΕΜΑΤΑ" της 21 Απριλίου 2013 με τίτλο: Φασισμός, δημοκρατία και νεοφιλελευθερισμός )
Το κείμενο αυτό αποτελεί τον επίλογο του τελευταίου βιβλίου της τριλογίας του, αφιερωμένης στις περιπέτειες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, με τίτλο «Της δικτατορίας 1967-1974 – Μνήμες νωπές της τρίτης τραγωδίας του τόπου μας και του καιρού μας» (εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 2007).
« Περιληπτικά, η θέση του φασισμού απέναντι στο Κράτος είναι η εξής: αγώνας ενάντια στο οικονομικό-μονοπωλιακό Κράτος, ένας αγώνας πρώτιστης σημασίας για την ανάπτυξη των δυνάμεων του έθνους. Επιστροφή του Κράτους στις πολιτικές-δικαστικές του λειτουργίες, οι οποίες είναι οι απαραίτητες. Με άλλα λόγια: ενδυνάμωση του πολιτικού Κράτους, αποδόμηση του οικονομικού Κράτους. »
(Μπενίτο Μουσολίνι. Άρθρο στην εφημερίδα «Il Popolo d’Italia»,αρ. 6, 7\1\1921.)
« Ο φασισμός δεν έγινε καθεστώς στην Ιταλία, τη Γερμανία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, από μόνος του. Ούτε ένα αυταρχικό καθεστώς δεν υπήρξε εξαιτίας απλώς ενός κόμματος ή μιας μεμονωμένης οργάνωσης. Ο Μουσολίνι υποστηρίχθηκε από την ιταλική βιομηχανική μεσαία τάξη, το καθεστώς του Φράνκο μπόρεσε να νικήσει στον πόλεμο όχι μόνο χάρη στον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, αλλά και χάρη στους ισπανούς αγρότες· και το ίδιο ισχύει και για την Πορτογαλία του Σαλαζάρ. Μιλάμε για έναν ιστορικό συνασπισμό (bloccostorico) όπως θα έλεγε ο Γκράμσι. Σήμερα, διεθνή νεοφασιστικά κινήματα βρίσκονται ξανά σε άνθηση. Μπορούν να γίνουν, ξανά, χρήσιμα στα αστικά συμφέροντα; Ή μήπως το «καθήκον»/η «υποχρέωση» καταστροφής των δημοκρατικών δικαιωμάτων θα ανατεθεί, αντίθετα, στα χέρια των τεχνοκρατών, όπως συμβαίνει μέχρι στιγμής σε όλη την Ευρώπη; »
(Απόσπασμα από το άρθρο του Matteo Albanese στα "ΕΝΘΕΜΑΤΑ" της 21 Απριλίου 2013 με τίτλο: Φασισμός, δημοκρατία και νεοφιλελευθερισμός )
Με αφορμή τη συμπλήρωση 46 χρόνων από τη μαύρη επέτειο της
21ης Απριλίου και τo πλήθος αντιφασιστικών εκδηλώσεων που γίνονται
αυτές τις μέρες σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο για την
κληρονομιά της απριλιανής δικτατορίας, γραμμένο από τον παλαίμαχο αντιστασιακό της
Αριστεράς Τάκη Μπενά.
Το κείμενο αυτό αποτελεί τον επίλογο του τελευταίου βιβλίου της τριλογίας του, αφιερωμένης στις περιπέτειες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, με τίτλο «Της δικτατορίας 1967-1974 – Μνήμες νωπές της τρίτης τραγωδίας του τόπου μας και του καιρού μας» (εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 2007).
« Το κλισέ «ένας Παπαδόπουλος µας χρειάζεται» είχαµε συνηθίσει να το
ακούµε από γραφικούς παππούδες που νοσταλγούσαν τις µέρες που ήταν είτε
ρουφιάνοι, είτε βασανιστές, είτε ευνοούµενοι µε διάφορους τρόπους (όπως
θα δούµε παρακάτω) από το στρατιωτικό καθεστώς. Κανείς δεν έδινε
σηµασία, είτε διότι οι ιστορικές µνήµες της οδυνηρής επταετίας ήταν
πρόσφατες, είτε διότι η µετέπειτα κοινοβουλευτική δηµοκρατία άνοιξε τον
κρατικό µπουφέ για µεγάλο µέρος του πληθυσµού, δηµιουργώντας το ολοδικό
της πελατειακό κράτος, διεφθαρµένων υπερκαταναλωτών και χειροκροτητών
ψηφοφόρων.»
(Απόσπασμα από το άρθρο του eagainst.com : Θέλεις Παπαδόπουλο μαλάκα; Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να διαβάσετε εδώ)
Από "ΕΝΘΕΜΑΤΑ" 21 Απριλίου 2013
Η
φετινή επέτειος της 21ης Απριλίου είναι η πρώτη που βρίσκει τους
νεοναζιστές στο Κοινοβούλιο, ενώ παράλληλα η συρρίκνωση πολιτικών,
κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων είναι προωτοφανής για την Τρίτη
Ελληνική Δημοκρατία. Θελήσαμε λοιπόν να συζητήσουμε μια σειρά ερωτήματα
που είναι στην καθημερινή ατζέντα: τι
σημαίνει η απαξίωση της μεταπολίτευσης, αν ζούμε μια «νέα χούντα», τι
σημαίνει η συρρίκνωση της δημοκρατίας και πώς πρέπει να την
αντιμετωπίσει η Αριστερά, αν ο αυταρχισμός της μνημονιακής εποχής, αλλά
και η άνοδος της Ακροδεξιάς αποτελούν «αναβιώσεις» ή νέα φαινόμενα;
Απευθυνθήκαμε έτσι στην Αθηνά Αθανασίου (κοινωνική ανθρωπολόγο) την Ελένη Βαρίκα (ιστορικό, ParisVIII), τον Κωστή Κορνέτη (ιστορικό, Brown University), τον Ηλία Νικολακόπουλο (πολιτικό επιστήμονα, Πανεπιστήμιο Αθηνών), τον Μιχάλη Σπουρδαλάκη (πολιτικό επιστήμονα, Πανεπιστήμιο Αθηνών), τον Δημήτρη Σαραφιανό (δικηγόρο), τον Γιάννη Χαμηλάκη (αρχαιολόγο, University of Southampton), Δημήτρη Χριστόπουλο
(νομικό, Πάντειο Πανεπιστήμιο). Τους θέσαμε, σε όλους και όλες, τα
τέσσερα ερωτήματα που ακολουθούν. Τις απαντήσεις τους, τις διαβάζετε στη
συνέχεια. Tους ευχαριστούμε θερμά, όλους και όλες για την ανταπόκρισή τους.
Τα τέσσερα ερωτήματα
1.
Το 1974 σηματοδοτεί μια καθοριστική τομή σε πολλά επίπεδα, ταυτόχρονα
όμως στοιχεία της χούντας επιβιώνουν. Ποια είναι η κληρονομιά της
χούντας που επιβιώνει και ποια η σημασία της;
2.
Τα τελευταία χρόνια, από πολλές πλευρές, η μεταπολίτευση αμφισβητείται,
ως περίοδος κυριαρχίας του λαϊκισμού, της χαλάρωσης, της διαφθοράς, του
κομματισμού κ.ο.κ., που οδήγησε στη σημερινή κρίση. Στην προσέγγιση
αυτή συμπίπτουν απόψεις από πολύ διαφορετικές αφετηρίες — από την
ακροδεξιά μέχρι νεοφιλελεύθερους και υποστηρικτές του Μνημονίου. Πώς
πιστεύετε ότι πρέπει να αποτιμήσουμε τη μεταπολίτευση;
3.
Μαζί με την ιδεολογική αυτή αμφισβήτηση, παρακολουθούμε σήμερα την
ανατροπή βασικών κατακτήσεων της μεταπολίτευσης, μαζί με την έξαρση του
αυταρχισμού. Το σύνθημα «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73» φωνάζεται όλο και
περισσότερο
στις
διαδηλώσεις, ενώ συναντάμε διάχυτη την αντίληψη ότι ζούμε μια «χούντα».
Πρώτον, πιστεύετε ότι ζούμε μια «νέα χούντα»; Δεύτερον, γιατί υπάρχει
και ενισχύεται αυτή η αντίληψη; Τρίτον, ποια πρέπει να είναι η στάση της
Αριστεράς, αφενός απέναντι στη συρρίκνωση της δημοκρατίας και τον
αυταρχισμό, αφετέρου στην αντίληψη περί «νέας χούντας»;
4.
Βλέπουμε επίσης να αναβιώνουν ιδεολογήματα και όροι όπως ο «εχθρός
λαός», ένας νέος αντικομμουνισμός, ένας τιμωρητικός-ιατρικός λόγος κλπ.
Για όλα αυτά αλλά και για τη δυναμική εμφάνιση της Χρυσής Αυγής έχει
σημασία να αναζητήσουμε τις ιστορικές συνέχειες, τις κληρονομιές λ.χ.
της χούντας; Ή πρέπει να τα δούμε ως νέα φαινόμενα που εδράζονται στο
σήμερα και στην κρίση;
Διαβάστε τις απαντήσεις:
Ηλίας Νικολακόπουλος
Δημήτρης Χριστόπουλος
Διαβάστε επίσης:
Τον Οκτώβρη του ’67. (Του Περικλή Κοροβέση)
Από την Κρυσταλία Πατούλη
δημοσιευμένο στο tvxs.gr
Απώλεια μνήμης στα πολιτικά γεγονότα σημαίνει παραχάραξη της Ιστορίας και σίγουρος δρόμος για την επανάληψη των ίδιων συμφορών. Τον Οκτώβρη του ’67 έγιναν αυτά που γράφονται σ’ αυτό το βιβλίο και η αξία αυτής της μαρτυρίας είναι ακριβώς στο πόσο είναι η ίδια με χιλιάδες άλλες που δεν γράφτηκαν ποτέ. Κατά τα’ άλλα, τα βασανιστήρια παραμένουν η τρέχουσα ανακριτική μέθοδος […] Όμως υπάρχουν και οι αντιστάσεις […] Και οι άνθρωποι είναι προγραμματισμένοι να ζουν ελεύθερα, εκτός αν έχουν αρκεστεί να ζουν σαν αναπνέοντα πτώματα [...] Θα έλεγα κι εγώ μαζί με τον Μπρεχτ. Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες. Και θα πρόσθετα. Αυτό σημαίνει πως δεν έχει πολίτες. Η ύψιστη επαναστατική αρετή σήμερα είναι να είσαι πολίτης [...]
Ολόκληρο το άρθρο του Περικλή Κοροβέση "Τον Οκτώβρη του '67" μπορείτε να διαβάσετε εδώ
Ολόκληρο το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση "ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ" μπορείτε να διαβάσετε εδώ
Πηγή:
-Ενθέματα, Η άλλη αντίσταση στη Χούντα
-Ενθέματα, Οι «δυναμικές ενέργειες» και ο αγώνας κατά της χούντας
Άκου μια Ιστορία #akoumiaistoria
Με αφορμή την συμπλήρωση 46 χρόνων από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, χρήστες του twitter αποφάσισαν να υπενθυμίσουν πώς ήταν τα πράγματα επί χούντας, δημιουργώντας το hashtag #akoumiaistoria.
Ο σκοπός της κίνησης συμπυκνώνεται στο μήνυμα: «Αν ακούσεις την Ιστορία, ίσως να μην την δεις να επαναλαμβάνεται».
Το «άκου μια Ιστορία» έχει σελίδα και στο facebook.
Το μάθημα της «αδιαιρετότητας των δικαιωμάτων»
Τον Οκτώβρη του ’67. (Του Περικλή Κοροβέση)
Από την Κρυσταλία Πατούλη δημοσιευμένο στο tvxs.gr
Απώλεια μνήμης στα πολιτικά γεγονότα σημαίνει παραχάραξη της Ιστορίας και σίγουρος δρόμος για την επανάληψη των ίδιων συμφορών. Τον Οκτώβρη του ’67 έγιναν αυτά που γράφονται σ’ αυτό το βιβλίο και η αξία αυτής της μαρτυρίας είναι ακριβώς στο πόσο είναι η ίδια με χιλιάδες άλλες που δεν γράφτηκαν ποτέ. Κατά τα’ άλλα, τα βασανιστήρια παραμένουν η τρέχουσα ανακριτική μέθοδος […] Όμως υπάρχουν και οι αντιστάσεις […] Και οι άνθρωποι είναι προγραμματισμένοι να ζουν ελεύθερα, εκτός αν έχουν αρκεστεί να ζουν σαν αναπνέοντα πτώματα [...] Θα έλεγα κι εγώ μαζί με τον Μπρεχτ. Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες. Και θα πρόσθετα. Αυτό σημαίνει πως δεν έχει πολίτες. Η ύψιστη επαναστατική αρετή σήμερα είναι να είσαι πολίτης [...]
Ολόκληρο το άρθρο του Περικλή Κοροβέση "Τον Οκτώβρη του '67" μπορείτε να διαβάσετε εδώ
Ολόκληρο το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση "ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ" μπορείτε να διαβάσετε εδώ
Οι μορφές πάλης και αντίστασης στη χούντα. Των Α. Ζεμπίλα & Π. Κλαυδιανού
Δύο σημαντικές μαρτυρίες-αφηγήσεις για τη μαύρη περίοδο της χούντας στην Ελλάδα, δημοσιεύονται στα «Ενθέματα». Ο Αντρέας Ζεμπίλας καταθέτει τις μαρτυρίες και τις σκέψεις του για τη δυναμική ή ένοπλη αντίσταση στο καθεστώς, ενώ ο Παύλος Κλαυδιανός γράφει για τις θυελλώδεις συζητήσεις και τις διαφωνίες εντός της Αριστεράς περί «δυναμικών» ενεργειών, καθώς και για το πώς οι κεντρώοι και δεξιοί αγωνιστές ήταν οι πιο ένθερμοι οπαδοί τους.
Πηγή:
-Ενθέματα, Η άλλη αντίσταση στη Χούντα
-Ενθέματα, Οι «δυναμικές ενέργειες» και ο αγώνας κατά της χούντας
Άκου μια Ιστορία #akoumiaistoria
Με αφορμή την συμπλήρωση 46 χρόνων από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, χρήστες του twitter αποφάσισαν να υπενθυμίσουν πώς ήταν τα πράγματα επί χούντας, δημιουργώντας το hashtag #akoumiaistoria.
Ο σκοπός της κίνησης συμπυκνώνεται στο μήνυμα: «Αν ακούσεις την Ιστορία, ίσως να μην την δεις να επαναλαμβάνεται».
Το «άκου μια Ιστορία» έχει σελίδα και στο facebook.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου